ตอนที่ 6 : # chapter 5 #
Story: เป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ แล้วมันเกิดเรื่องแบบนี้กับผมขึ้นแล้วเป็นเรื่องที่ประหลาดอย่างกับสลับเพศเนี่ยนะ!? แต่ให้ทำไงได้ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ใช้ชีวิตแบบนี้ แต่ทุกอย่างเริ่มต้นในเดือนมีนาคมที่แปลกประหลาด
Season 1- ฟุตบอลฟรอนเทียร์
~*~
พอเช้าวันต่อมา คาเซมารุก็ตั้งใจมาโรงเรียนแต่เช้า เพื่อคืนผ้าให้กับเอนโดโดยตอนแรกจะตั้งใจคืนให้ที่โต๊ะแต่ว่า
" ทำไมนายมาเช้าจัง? "
ดันเจอกับเจ้าตัวจังๆเลยนะสิ
" แล้วเธอล่ะ ทำไมถึงมาเช้า? "คาเซมารุไม่ยอมตอบคำถามแถมยังถามเอนโดกลับ เมื่อได้ยินดังนั้นเด็กสาวจึงเอยขึ้นมายังเบื่อๆว่า
" มาทำความสะอาด วันนี้เวรเช้าเป็นของฉันน่ะ "เธอตอบแล้วมองหน้าโดยที่คาเซมารุยังคงเขินกับเรื่องเมื่อวานทำให้ใบหน้าของเขาเริ่มแดง
" นายหน้าแดง? ไม่สบายรึเปล่า แล้วทำไมนายถึงไม่ตอบฉันก่อนละเนี่ย! "ใบหน้าของเด็กสาวก็จ้องหน้ามาใกล้ๆ ..แต่ เอ๊ะ แปะปลาสเตอร์ตรงแก้มจริงๆด้วย แล้วเรามองเธอตั้งแต่เมื่อไรกันนะ เขาคิด
" ปะเปล่า ฉันแค่จะคืนผ้าให้เธอเฉยๆถึงมาเช้า "พอนึกถึงเรื่องเมื่อวานสาวเจ้าก็เริ่มมีใบหน้าแดงเช่นกันก่อนที่จะเอยปัดไปว่า
" แล้วทำไมไม่มาคืนตอนเย็นเล่า แต่ช่างเถอะ ยังไงก็ขอบคุณนะ ^^ "ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มที่สดใสของเจ้าตัวให้ยังที่เคยก่อนที่จะก้มหน้าทำความสะอาดต่อไปโดยที่ไม่ได้เห็นใบหน้าที่แดงกว่าเดิมของชายหนุ่มตรงหน้าแม้แต่น้อย
ตัดมาที่ตอนเย็น
เพราะวันนี้ทุกคนซ้อมกันอย่างรวดเร็วและมุ่งมั่น เธอจึงบอกให้ทุกคนกลับบ้านไปพักผ่อนกันได้ และระหว่างที่เดินทางกลับอยู่นั้น
' โกเอนจิ นี่นา ' สายตาของเธอดันไปเห็นชายหนุ่มผมขาวที่พ่วงด้วยเพื่อนสมัยเด็กพอดี เธอจึงรีบตามเขาไปอย่างระวังตัวจนมาถึง
โรงพยาบาล
' โรงพยาบาล? นายมาทำอะไรที่นี่กันนะ รึได้รับบาดเจ็บกัน? '
เธอคิดแต่ร่างกายยังคงเดินตามไปจนถึงชั้นสาม จนเธอคลาดสายตากับเขาไป เธอหันมองซ้ายขวาจนหมดหวังจึงคิดจะกลับ พอเธอจะลงไปข้างล่าง ประตูบานหนึ่งในห้องพักก็เปิดออกตรงหน้าเธออย่างจังๆ
" เห้ย ! " / " นี่เธอ... "
" นี่เธอตามมาเหรอะ? "
ด้วยไม่คาดคิดว่าโกเอนจิคนนั้นคือคนที่เปิดประตูออกมา เธอเลยพูดอะไรไม่ออกได้แต่อ้ำอึงๆใส่
" อะ เอ่อ ไม่ได้ตามนะ! คือ- "แล้วสายตาคู่เดิมก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงที่กำลังนอนอยู่ ซึ่งถ้าจำไม่ผิดเด็กคนนั้นคือน้องสาวของหมอนี่
" เอ่อ... คือแบบว่า ก็ได้ ฉันแอบตามนายมา ก็ไม่นึกเลยว่าจะมาที่นี่น่ะ ก็นึกว่านายบาดเจ็บรึอะไร แต่ว่า...คนที่บาดเจ็บคงไม่ใช่นายสินะ "เด็กสาวเอยรัวๆจนเพื่อนอย่างโกเอนจิถอนหายใจกับเพื่อนคนนี้
สนิทกันจนรู้อีกฝ่ายชอบทำตัวเกินความคาดหมาย แต่ไม่นึกเลยว่าจะเกินความคาดหมายจริงๆอย่างอยู่ดีๆเจ้าตัวกลับกลายเป็นเด็กผู้หญิง และอีกหลายๆอย่าง รวมถึงครั้งนี้ด้วย
" ให้ตายเถอะ เข้ามาสิ "โกเอนจิเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้ามาก่อนที่เขาจะนั่งลง
ว่าแต่แก้มไปโดนอะไรมา...
" ยูกะจัง จริงๆด้วย "เพราะสนิทกันมานานแล้ว อีกฝ่ายจึงเชิญมาที่บ้านบ่อยๆ จนเธอไปรู้จักและสนิทกับยูกะที่เป็นน้องสาวแท้ของโกเอนจิ เธอกับยูกะก็สนิทราวกับเป็นพี่น้องกันจริงๆอีกคู่ แล้วเพราะความสนิท จนไม่คิดว่าจะมาเจอภาพที่เด็กสาวนอนหายใจพร้อมสายระโยงระยางแบบนี้ และทำเอาเธอรู้สึกไม่ดีไปด้วย
" ฉันว่าแล้วว่านาย...ไม่สิ เธอยังคงจำยูกะได้ ฉันจะเล่าให้ฟังเพราะฉันรู้ว่าเธอจะตื้อถามอะไร เอนโด "
" ... "
" ยูกะน่ะ เป็นแบบนี้ก่อนเธอประสบอุบัติเหตุไม่กี่ชั่วโมงและคาดว่าเธอกับยูกะน่ะประสบอุบัติเหตุเดียวกัน เพราะว่านายกับยูกะโดนรถบรรทุกชนเข้า แถมภายหลังยังได้ข่าวว่านายก็เข้าโรงพยาบาลเพราะรถชนเหมือนกัน "
' โดนเหมือนกัน... '
" ที่นายเลิกเล่นฟุตบอลไปเพราะแบบนี้เอง "เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้า คิดว่าถ้าเป็นอีกฝ่าย ก่อนจะแข่งแล้วมารับรู้ว่าน้องสาวประสบอุบัติเหตุเพราะคิดว่าตนเป็นต้นเหตุ คงจะทรมานมากแถมยังมาได้ยินข่าวเรื่องเธออีก
" แต่ไม่ใช่ว่านาย คิดว่าที่ฉันเป็นแบบนี้แล้วหลบหน้าไปเพราะอุบัติเหตุนี้หรอกนะ "เธอกล่าว เธอรู้อยู่แล้วอีกฝ่ายคงตั้งใจหลบหน้าตน เพราะหลายวันก่อนที่เธอชวนทำอะไรหมอนี่กลับปฏิเสธไป ถึงแม้จะเป็นเรื่องปกติแต่มันให้ความรู้สึกแปลกๆไป
เหมือนโดนทอดทิ้งยังไงยังงั้น
" ช่างเถอะ อย่างไงเรื่องนี้ฉันก็ไม่บอกใครอยู่แล้ว "
" แต่ฉันต้องขอบคุณนายมากกว่านะ ถ้าตอนนั้นนายไม่ลงมา ทีมเราอาจจะแพ้ก็ได้ "
" เรื่องฉันกับยูกะน่ะฉันว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุเดียวกันหรอก ถ้าใช่ฉันคงโดนลูกหลงไปเองแบบเซ่อๆอะ ฉะนั้นเลิกคิดแบบนี้เถอะ! "เธอกล่าวก่อนที่จะก้มตัวลงไปกอดคอจนอีกฝ่ายตำหนิขึ้นมา
" นี่เธอ กอดแบบนี้มันไม่ดีนะ "
" แล้ว? ฉันแค่คิดว่าฉันอยากจะปลอบนายเหมือนเมื่อก่อนก็แค่นั้นเอง "เธอตอบแต่อีกฝ่ายกลับคิดอีกแบบ
แต่ตอนนี้นายเป็นผู้หญิงแล้วนะ
" ช่างเถอะ! งั้นฉันไปก่อนนะ "เด็กสาวพูดก่อนผละมือออกจากคอเพื่อนชายก่อนที่จะเดินออกไปโกเอนจิก็ถามว่า
" แล้วชมรมล่ะเป็นไงบ้าง "
" ก็เป็นไปได้ด้วยดี ถ้าชนะโอคารูโตะได้นะ จะได้ไปแข่งฟุตบอลฟรอนเทียร์แบบเมื่อก่อนด้วยนะ แล้วก็ตอนนั้นที่นายลงแทนฉันนะทำให้ทุกคนพยายามกันใหญ่เลย ขอบคุณนะ "
" อืม "
" แล้วอีกอย่างนะ - "เอนโดพูดเว้นให้โกเอนจิหันมาฟังก่อนที่เขาจะแอบยิ้มให้กับคำพูดอีกฝ่าย
" อย่าดูถูกอดีตเอสในทีมซากุระซากิอย่างฉันไปเชียวนะ ! "
วันต่อมา
เพราะเมื่อวานที่คุยกันจะเหมือนปรับความเข้าใจกันและกัน วันนี้เธอจึงชวนคุยโกเอนจิแบบทุกทีแต่ครั้งนี้มีปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปคือหมอนี่ไม่เริ่มเมินเเล้ว
กว่าจะทำได้ คิดแล้วนึกถึงเมื่อก่อน แล้วน้ำตาไหล T^T
" ว่าแต่นายจะไม่เข้าชมรมไรจริงดิ? "เสียงเล็กเอยถามอย่างสงสัยก่อนที่มือเจ้ากรรมจะเผลอเกาตรงแผลที่แก้มโกเอนจิก็เลยเอามือมาดึงไว้ทัน แล้วเจ้าตัวที่โดยกระทบก็เอยขึ้นมาอย่างสั้นๆก่อนที่จะผละมือออก
" ไม่รู้ " เอ้า เวรกรรม?
" จะสัปดาห์แล้วนะ โกเอนจิ! "
" นายเกี่ยวอะไรด้วย? " เอิ่ม...ใช้สรรพนามแทนเด็กผู้หญิงได้ไหมตอนนี้ฉันเป็นผู้หญิงแล้วนะ -แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
" แล้วนึกว่าที่นายทำงี้มันไม่กระทบฉันเหรอะ? ให้ตายเถอะ "เธอกล่าวอย่างไม่พอใจ เกือบทุกเช้าที่สภานร. ม.3 มาถามเขา ไม่สิ เธอ อยู่ว่าเมื่อไรเพื่อนของเธอจะเข้าชมรมสะที ชวนได้ไหม แต่โทษนะ
นี่คนนะไม่ใช่พระเจ้าถึงจะรู้ !
" ฉันจะไปเข้าชมรมล่ะ ไปล่ะ "เธอกล่าวก่อนจะสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องไป
ที่ห้องชมรม
" โอโตนาชิ ฮารุนะค่ะ! อยู่ชมรมหนังสือพิมพ์ วันนี้จะขอมาเป็นเมเนเจอร์ชมรมด้วยนะคะ ดูการแข่งตอนนั้นมันเร่าร้อนจริงๆนะคะ อีกอย่าง ฉันปลื้มคุณเอนโดซังมากเลยก็เลยขอติดตามอย่างใกล้ชิดนะคะ! "
ร่าเริงดีจังเลย โอโตนาชิเนี่ย
" ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณโอโตนาชิ ^^ "
" จะดีหรอยัยนี่ท่าทางพูดมากนะ "
" ก็ดีแล้วนินา น่ารักดีออก~ "เธอกล่าวยังดีใจก่อนจะถอดเสื้อ
(* หมายถึงถอดเสื้อคลุมอะนะ ชุดกีฬาเธอเปลี่ยนในห้องน้ำมาแล้ว)
ที่สนามใต้สะพาน
เมื่อทุกคนมาถึง ก็ได้เห็นโซเมย์โอกะที่มาก่อนหน้าซ้อมเตะอย่างมุ่งมั่น แต่เตะเท่าไรก็ไม่เข้าโกลสะที
" โซเมย์โอกะ~ "
" เอ้า? ทุกคนมาแล้วเหรอะ "เจ้าของชื่อหันหลังกลับมาเอยกับทุกคนก่อนที่เอนโดจะไล่ให้ไปซ้อมก่อนที่
" ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม? "
" อ่า... "
" ซ้อมหนักมากไปมันก็ไม่ดีนะ โซเมย์โอกะ "เธอหันมาคุยกับเจ้าตัวเมื่อเธอเลือกที่จะนั่งบนพื้นสนามนั่นมองทุกคนฝึกอย่างมีความสุข
" คนอย่างเธอจะมีสิทธิ์ว่าฉันด้วยเหรอะ เล่นซ้อมกับยางหนักๆนั้นเกือบทุกเย็น "
" มีไม่มีไม่รู้ แต่นายควรใจเย็นๆเวลาซ้อมนะ " เธอกล่าวโดยไม่สงสัยว่าอีกฝ่ายรู้ได้ไง
" หึ ฉันนะอิจฉามากเลยนะ "
" อิจฉา อิจฉาใครอ่ะ "เธอกล่าวอย่างประหลาดใจเมื่ออยู่ดีๆโซเมย์โอกะเอยขึ้นมาแบบลอยๆ
" เรื่องของลูกผู้ชายน่ะ ไม่เกี่ยวอะไรหรอก -เห้ย! เอนโด!! ทำอะไรน่ะ!! "โซเมย์โอกะเอยเมื่อเธอลุกขึ้นมาแล้วนั่งลงแบบยองๆแล้วจ้องหน้าจนโซเมย์โอกะหลบตา ก่อนจะเอามือทั้งสองมาบีบแก้มเขาจนยืดจนเขาร้องเจ็บมาเสียงดังทำให้คนในทีมกลับมามอง
แก้มแดงหมดแล้ว !
กัปตันทำอะไรนะครับ!
" หมั่นไส้จริงๆนะ จะอิจฉาใครก็อิจไปเถอะ แต่แค่อย่าลืมว่านายคือตัวนาย นายมีชีวิตแบบตัวเอง ไม่ใช่คนอื่น อย่ามาอ้างเรื่องแบบศักดิ์ศรีลูกผู้ชายนะ! "
" อีกอย่างฉันนะก็เคยเป็นผู้ชายนะ! "
" พยายามเข้าล่ะ! "เธอยืดแก้มจนพอใจแล้วหยุดลุกขึ้นวิ่งไปหาเพื่อนร่วมทีมของเธอ
' ยัยนี่... ไม่เปลี่ยนเลย ยกเว้นแต่นิสัยละนะ '
' แล้วเหมือนจะดูออกด้วยว่าเราอิจฉาโกเอนจิ '
' หึ เธอนี่น่าสนใจไม่เปลี่ยน '
" ฉันจะพยายาม! "
อืม ดูท่าสกิลเรียกกำลังใจของฉันยังไม่เปลี่ยนละนะ~
และแล้วการฝึกเป็นไปต่อเรื่อยๆ จนทุกคนไม่สังเกตชายคนหนึ่งที่ดูอยู่บนสะพานและรถสีดำคันหนึ่ง แต่ก็เกือบทุกคนนะ
" สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ไรมง นัตสึมิ "
" หวัดดีครับ "
' นั่นมัน .... '
และแล้วโซเมย์โอกะก็สามารถทำท่าไม้ตายของตนได้สำเร็จ ท่ามังกรที่มีเกล็ดสีน้ำเงิน ท่ามังกรขย้ำ
" ทำสำเร็จแล้ว!!! " / " คุณโซเมย์โอกะ ทำได้แล้วนะครับ! "
แล้วทุกคนก็ออไปที่โซเมย์โอกะอย่างดีใจ จนกระทั่งมีบุคคลปริศนาปรากฎตัวขึ้น ซึ่งทุกคนก็หันไปมองบุคคลนั้นอย่างพร้อมเพรียง
" เอนโด, ฉันว่าฉันจะเล่น "
Talk
สวัสดีตอนเช้านะคะทุกคนมาส่งตอนใหม่มาให้แล้วค่ะ ตอนท้ายๆดูลวกๆชอบกลเนอะ พอดีวันนี้ไรท์รีบมาเลยต้องขอโทษจริงๆนะคะ ขอบคุณสำหรับเม้นท์และคนติดตามนะคะ สารภาพว่าตอนแรกคิดว่าจะไม่เกิน 20 ต้องขอบคุณจริงๆนะคะ เจอกันตอนใหม่ค่ะ♥
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชอบๆๆ ค่ะ สนุก