ตอนที่ 5 : # chapter 4 #
Story: เป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ แล้วมันเกิดเรื่องแบบนี้กับผมขึ้นแล้วเป็นเรื่องที่ประหลาดอย่างกับสลับเพศเนี่ยนะ!? แต่ให้ทำไงได้ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ใช้ชีวิตแบบนี้ แต่ทุกอย่างเริ่มต้นในเดือนมีนาคมที่แปลกประหลาด
Season 1- ฟุตบอลฟรอนเทียร์
หลังจากที่ทุกคนในทีมแนะนำตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ทีมของเธอก็วางแผนตำแหน่งที่เล่นตามสมุดบันทึกของคุณตา
" เอ่อ คาเบยาม่าช่วยหยิบกระเป๋าฉันให้หน่อยไม่ก็ช่วยหยิบสมุดสีฟ้าที่มีรอยขีดเขียนที่หน้าปกให้หน่อยนะ
" สมุดบันทึกนี่หรอฮะ? "คาเบยาม่าหยิบของในกระเป๋าของเธออย่างระมัดระวังเมื่อเจอของที่ต้องการเขาก็หยิบมาสมุดให้เธอ
" อืม ขอบคุณนะ ฉันนะจะเอาตำแหน่งเอามาจากในสมุดนี่ละ "ว่าแล้วเอนโดก็เปิดสมุดให้ดูทำเอาทุกคนตกตะลึงกันด้วยสาเหตุว่า... อ่านไม่ออกเพราะลายมือที่ดูเละเทะเกินไป
นี่มันตัวหนังสือจริงเหรอเนี่ย
" แล้วนี่เธออ่านออกด้วยเหรอ? "
" อ่านออกซิ ก็ของตกทอดมานี่นา อีกอย่างนะคนที่เขียนนะเป็นคุณตาฉัน ทำไมถึงจะอ่านไม่ออกละ~ "ถึงจะมีเรื่องกันใหญ่โตหลังจากนั้นก็เถอะนะเธอคิด
" คุณตาของกัปตันหรอฮะ "
" อืม ท่านเสียไปก่อนที่ฉันจะเกิดซะอีกอะนะ แต่ได้ยินมาว่าท่านเคยเป็นโค้ชของทีมไรมงด้วย แล้วท่านก็เขียนการฝึกในตอนนั้นไว้ในสมุดนี้นี่แหละ "เอนโดเอยด้วยรอยยิ้มที่เศร้าๆเล็กน้อยก่อนที่จะเอยปัด
" งั้นก็เอาตำแหน่งตามนี้นะทุกคน! "
~❇~
~❇~
[* ชี้แจง ตำแหน่งกับเบอร์ถ้าใครไม่เข้าใจสามารถตามดูในอนิเมะตอนที่ 3 นะคะ *]
" เอ๋!!? ฉันไม่ใช่ศูนย์หน้าหรอกหรอ "
" ชิ่งหนีไปอย่างงั้นยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ เมงาเนะ "ฮันดะพูดประชดซึ่งทุกคนก็ทำหน้าเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียงบางคนก็แอบขำอีกต่างหาก
" นั่นมันเรียกว่า กลยุทธ์ถอยตั้งหลักต่างหากเล่า! "
(¬_¬)(¬_¬)(¬_¬) (สมมติเป็นหน้าทุกคนนะ // ฮา )
" แล้วทำไมถึงออกจากสนามละ? คนออกจากสนามไปในการแข่งถือว่าคนคนนั้นออกนะ อ่า แหะๆ คือฉันล้อเล่นนะ~ "เอนโดเอยตอบกลับอย่างประชดเล็กน้อยเช่นกัน ทำเอาทุกคนขำกันเสียงดังทั่วห้องซึ่งเจ้าตัวที่โดนกระทบก็ทำเอาเจ้าตัวหน้าเหวอเลยทีเดียว ก่อนที่
" อะ เอ่อ กัปตันครับ คือ... "
" หือ มีอะไรหรอชิชิโดะ? "
" แล้วคุณโกเอนจิคนนั้นไม่เรียกมาหรอฮะ " สิ้นคำสนทนานั้นทั้งห้องก็มีแต่ความเงียบปกคลุมจนเมงาเนะเอยเสริมว่า
" นั้นสิครับ ลูกเตะในตอนนั้นก็มาจากโกเอนจิคุงนะครับ "
" ตอนนี้พวกเราจะสู้ใครเขาไม่ไหวหรอก "คาเบยามะที่ตัวโต ( โตกว่าเราสะอีก ) เอยด้วยความท้อใจ ก่อนที่เธอจะเอยอะไรโซเมย์โอกะก็พูดขึ้นมาเสียงดังว่า
" แบบนั้นมันไม่ถูก ฉันจะแสดงฟุตบอลที่แท้จริงให้ดูเอง "
" โซเมย์โอกะ... "
' ฟุตบอลที่แท้จริงงั้นเหรอ... '
" ก็โกเอนจิเขาบอกเล่นให้แค่ตานั้นตาเดียวใช่ไหมละเอนโด "
" อันนั้นมันก็ไม่รู้หรอก "เธอตอบด้วยน้ำเสียงลังเลเพราะว่าตลอดที่คบกันมาไม่เห็นทีท่าเจ้าตัวจะเลิกเล่นฟุตบอลเลยสักครั้งแม้ตอนนี้เธอก็ไม่เชื่อสิ่งที่อีกฝ่ายพูด แต่ตอนนั้นเธอก็ดีใจที่อีกฝ่ายลงมาเล่นด้วย
เออ นั่นสิทำไมถึงลงมาเล่นล่ะ?
" ขนาดเป็นเธอ ยังหวังพึ่งหมอนั่นเกินไป "
" หา!!! มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ "เธอเอ่ยปฎิเสธอย่างฉับพลันใบหน้าเริ่มพองแก้มด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
' ไม่ใช่ตัวเองแล้วมาคิดแบบนี้ได้ไง! '
" พวกเราก็ทำได้ มั่นใจกันหน่อย!! "
และแล้วบทสนทนาก็จบลงเมื่อเมเนเจอร์ชมรม อย่าง คิโนะ อากิ พาใครบางคนเข้ามาในชมรม
" เหม็นจังเลย " เสียงของลูกสาวผอ.โรงเรียนนี้อย่าง ไรมง นัตสึมิ กล่าว
ว่าแต่คุณเธอมาทำไมละเนี่ย ดูท่าทีมเหมือนจะเหม็นขี้หน้าเธอคนนี้ยังไงไม่รู้ พวกนี้ไปทำอะไรกันมารึปล่าวเนี่ย
ความจริงเราก็อยากจะพูดนะว่านี่ชมรมกีฬายังไงก็ต้องเหม็นเหงื่ออยู่แล้ว แต่ก็ช่างเถอะ
" คนแบบนี้จะพาเข้ามาทำไม! "โซเมย์โอกะพูดเสียงดังจนเธอต้องพูด
" เอาน่าๆ เธอก็น่าจะมีเรื่องมาคุยใช่ไหม? "เอนโดพยายามให้โซเมย์โอกะที่เลือดร้อนใจเย็นลงสักนิดแม้เธอจะยังฉุนเฉียวกับตะกี้อยู่ก็ตาม
" ก็ตามที่เอนโดคุ- เอ๊ย จังพูด คนๆนี้มีเรื่องจะมาพูดนะ "
" อากิเรียกตามปกติก็ได้นะ ฉันไม่ถือๆ "เอนโดตอบอากิพร้อมทำมือไปมาแบบจะเรียกไงก็เรียกไปเถอะ
" อะจ้า "
" การซ้อมแข่งกับเทย์โคคุ ทำให้พวกนายรอดจากการยุบชมรมไปได้นะ " เมื่อถึงเวลาที่เหมาะนัตสึมิก็เอยเกริ่นขึ้นมาแต่ทำให้เธอสงสัย
ยุบ ? ก่อนหน้านั้นมันเกิดอะไรขึ้นละเนี่ย?
" อะ เอ่อ อืม จากนี้ไปทีมของพวกเราจะแข่งต่อไปอีกเยอะๆเลย " ถึงแม้จะยังงงๆว่าการแข่งคราวที่แล้วมันเกี่ยวกับการยุบยังไงก็เถอะ
งั้นโกเอนจิที่มาช่วย ก็...เรื่องชมรมสินะ
" หึ ฉันนัดแข่งทีมต่อไปไว้ให้แล้วล่ะ "
Σ(⊙▽⊙) Σ(⊙▽⊙) Σ(⊙▽⊙)
"สุดยอดไปเลยได้แข่งนัดต่อไปด้วย !!! "คุริมัตสึที่อยู่ปีหนึ่งเอยขึ้นด้วยเสียงดีใจ
' แข่งนัดต่อไปเหรอ '
" ทำได้แล้วนะเอนโด! "ฮันดะพูดแล้วแท๊กมือกันซึ่งเธอก็ดีใจเช่นเดียวกันจึงแท๊กมือตอบ
" อืม ดีใจจัง "ครั้งต่อไปทีมเราก็ต้องชนะให้ได้
" จะฟังกันต่อไหม "เสียงเล็กทว่าทรงอำนาจเอยขัดบรรยากาศ
" ขอโทษด้วยค่า ว่าแต่จะแข่งกับทีมไหนละคะ? "
" โอคารูโตะน่ะ "
" แล้วขอบอกไว้ก่อนนะ ถ้าตานี้แพ้ทีมของพวกนายจะถูกยุบทันที แต่ถ้าชนะฉันจะยอมทำเรื่องพวกนายเกี่ยวกับฟุตบอลฟรอนเทียร์ให้ หึ พยายามเข้าล่ะ "เจ้าตัวพูดแล้วก็ออกจากห้องไปท่ามกลางความหึกเหิมของทุกคน และความหายสงสัยของเอนโด
ดูท่าจะโดนเกลียดขี้หน้าเพราะแบบนี้เอง ไปข่มทุกคนแบบนั้นน่ะ
" ดีใจด้วยนะทุกคน จะได้ลงแข่งนัดต่อไปแล้ว! "เธอเอยขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจ
" โห ชักจะมีไฟลุกขึ้นสู้ขึ้นมาแล้ว "
" ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ยเมื่อก่อนยังมีแค่ 7 คนเองนะเนี่ย " หา?อะไรกันละเนี่ย เดี๋ยวลองไปถามอากิดูดีกว่า
" อย่าพึ่งดีใจกันไป ตราบใดที่เราไม่ชนะเราก็ยังไม่ได้ลงแข่งนะ "โซเมย์โอกะเตือน
" อืม นั่นสินะ เอาละทุกคนครั้งนี้เราจะพลาดกันไม่ได้ มาซ้อมกันเถอะทุกคน! "
' นั่นสินะ ฉันจะพยายามให้มันสุดๆไปเลย '
โอ้วววว (ทุกคนตอบรับ )
ที่สนามใต้สะพาน
ตอนนี้ทุกคนในทีมก็ย้ายมาฝึกกันที่นี่เพื่อฝึกซ้อม แต่ระหว่างซ้อมเธอก็รู้สึกไม่สบายใจเลย ที่โซเมย์โอกะเล่นแรงแถมยังดูลวกๆ จนเกิดฟาวและเกือบทำร้ายทุกคนที่ขวางทาง (ถึงแม้จะไม่ได้แข่งจริงก็เถอะ) แต่เธอเลือกที่จะไม่พูดอะไรแต่กลับเลือกที่จะเดินไปหาตรงๆแทน เมื่อเธอเดินไปหา เธอแค่ตบบ่าเด็กหนุ่มเลือดร้อนเบาๆเพื่อเรียกสติ จนกระทั่งเมื่อนักข่าวในชมรมอื่นอย่าง โอโตนาชิ ฮารุนะ เดินเข้ามา ซึ่งเจ้าตัวก็ได้คุยกับอากิที่เป็นรุ่นพี่ของเธอ พอได้ยินเรื่องที่จะต้องแข่งกับโอคารูโตะเธอก็กล่าวอะไรแปลกๆจนอากิเรียกทีมให้มาฟัง
" เรื่องสยองของโอคารูโตะ? "เธอเอยเบาๆแบบไม่ค่อยเชื่อ เอาจริงๆ ที่เธอเคยเล่นเคยแข่งมาก็ไม่เคยเจอทีมที่มีข่าวลือสยองๆแบบนี้ ยกเว้นแต่เทย์โคคุไว้รายหนึ่งละกัน
' แต่ว่าเราก็กลัวพวกผีอยู่นะ '
" มีเรื่องมาว่าคนที่แข่งกับโอคารูโตะหลังแข่งเสร็จก็เป็นไข้สูงกันทุกคนเลยละค่ะ "
" ... "
" ไม่ได้กินข้าวก่อนแข่งรึเปล่า "เสียงของมัตสึโนะเอยอย่างขำๆจนอากิเตือนให้เงียบ
" ไม่ก็ถ้าทีมนี้เมื่อไรจะแพ้ก็จะมีลมพัดแปลกๆหนักๆจนต้องหยุดการแข่งขันไปเลยละค่ะ ไม่ก็ข่าวที่บอกว่าใครจะยิงประตูทีมนั้นทุกคนจะขยับขาไม่ได้นะคะ "
ขยับขากันไม่ได้? คำสาป?
"กะกะกัปตัน ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ "คาเบยาม่าเอยด้วยน้ำเสียงอันสั่นกลัวเมื่อคิดถึง ถ้าเขาขยับไม่ได้เพราะมีอะไรไม่รู้เกาะขาล่ะ
" คำสาป "ส่วนคาเงโนะก็ช่วยสร้างความหลอนด้วยการบอกแบบหลอนซ้ำทำเอาทุกคนขนลุกซู่ไปเลยบ้างก็หน้าซีด
" เรื่องจริงเหรอครับ กัปตัน? "
" ไม่รู้สิ ตอนนี้ไม่เห็นกับตานี่นา "เธอเอยไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา เพราะเอาจริงๆเธอต้องดูด้วยตาถึงจะเชื่อ
" เอ่อ คือไปตามคุณโกเอนจิเถอะครับ "โซริวจิพูดและมีเสียงสนับสนุนของคุริมัตสึอีกแรง
" อะไรกันพวกนาย !! "และสุดท้ายบทสนทนาก็จบไปด้วยเสียงที่โมโหของโซเมย์โอกะกับฮันดะที่ช่วยประโคมเย็นพร้อมกับคำพูดของเธอที่เอยตัดทุกคนเมื่อแลเห็นว่าจะพูดถึงเพื่อนอีกคนที่ไม่ได้อยากจะเล่นไปว่า
" ถ้าเราเอาแต่พึ่งแต่คนอื่นเราจะเก่งขึ้นมาได้ยังไงกันละ งั้นทุกคนก็มาฝึกซ้อมกันเถอะนะส่วนเรื่องของโกเอนจิถ้าเป็นไปได้ก็อย่าพูดถึงจะดีกว่านะ "
" งั้นมาซ้อมต่อกันเถอะ !"
โอ้วว
ที่ลานหอสูง[ หลังซ้อมเสร็จ ]
' ไม่ได้มาที่นี่ตั้งนานวิวดีเหมือนเดิม '
เธอคิดในใจพลางวางกระเป๋าเป้ลงบนม้านั่งใกล้ๆ ฝ่ามือหยาบเนียนของเธอแตะบนยางรถที่แขวนบนต้นไม้ใหญ่แถวนั้นอย่างระคนคิดถึง
' เดี๋ยวจะมาที่นี่ตอนเย็นตามเดิมนะ ' เธอคิดก่อนจะหยิบสมุดบันทึกของคุณตาขึ้นมา เธออ่านอย่างตั้งใจและเริ่มฝึกซ้อม
ตุบ ตู้ม!
เสียงปะทะระหว่างมือกับยางรถดังขึ้นทั่วบริเวณ ถึงแม้ฝ่ามือของเธอจะเริ่มบวมหรือเริ่มปรากฎสีแดงสีเขียวตามไปหมดแต่เธอก็ยังไม่คิดจะหยุดจนเปลี่ยนเป็นอีกท่าคือชกลูกบอลจนมีเสียงหนึ่งเอยขัดขึ้นมา
" เอนโด? "
" อ๊ะ! คาเซมารุ ว๊ากก! "เธอร้องขึ้นเมื่อยางรถเหวี่ยงลงมาปะทะแก้มเธอจังๆจนเธอล้มลงหน้าคว่ำแก้มขูดไปบนพื้นดินอย่างแสบๆ
" เป็นอะไรรึปล่าว!? "
" อะ อ่า ไม่เป็นไรหรอกๆ "เธอเอยขัดอย่างเกรงใจเมื่อเห็นคาเซมารุเอยว่าจะไปซื้อพลาสเตอร์กับยามาปิดตรงแก้มที่มีแผลถลอกให้
" เธอเนี่ย ตัวก็บาง เตี้ย แต่แรงเยอะใช่ย่อยนะ "
" นี่จะบ่นรึอะไรเนี่ย คาเซมารุ! และนี่มันก็ส่วนสูงมาตรฐานโว้ย! "
" พูดไม่น่ารักเลยแฮะ แต่ฉันก็ชอบตอนเธอพยายามนะ "คาเซมารุเอย แต่ไม่รู้ทำไมใบหน้าเธอจึงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
" ทำไมถึงไม่ชวนโกเอนจิเข้าล่ะ ฉันว่าถ้าเป็นเธอนะหมอนั่นคงยอมนะ "
" ตอนที่เธอยังไม่กลับมานะ ไรมงคนนั้นก็จะทำเรื่องยุบชมรมตั้งแต่แรกแล้วฉันได้ยินว่าพวกโซเมย์โอกะชวนหมอนั่นเข้าทีมตอนแกรกก็ปฏิเสธอยู่หรอก แต่พอได้ยินเหตุผลเข้าเขาก็ยอมตกลงนะ "
" เลยคิดว่าฉันจะชวนได้? "น้ำเสียงเล็กเอยกลับมาแบบประหลาดใจ
" ทำไมล่ะ? ฉันแค่เพื่อนสมัยเด็กของหมอนั่นเองนะ อีกอย่างฉันว่าฟุตบอลนะมันต้องเล่น 11 คนอย่างเต็มใจถ้าขืนชวนมาแล้วหมอนั่นเล่นแบบฝืนๆฟุตบอลคงไม่ชอบใจแน่เลย "
" เธอพูดได้น่ารักดีนะ มีแบบเป็นห่วงความรู้สึกอีกฝ่ายด้วย ฉันละชอบเธอตรงส่วนนี้นะ เอนโด"
" ... "เธอที่ได้ยินดังนั้นจึงก้มหน้างุด
" นี่เธอเขินเหรอะ ? "
" ... "
" เอน- ว๊ากก! "ก่อนจะพูดจบใบหน้าที่งุดอยู่นั้นก็จ่อหน้าเข้ามาใกล้ๆแบบไม่ทันตั้งตัว แล้วเจ้าตัวก็ใช้กระเป๋าเป้ฟาดเข้าไปที่ลำตัวของอีกฝ่ายทันที
' ยัยนี่แรงเยอะจริงๆด้วย •//• '
" ดูคำพูดคำจา... เมื่อก่อนฉันก็เคยเป็นผู้ชายมาก่อนนะ! ...เอ่อ ฉันขอโทษนะ คาเซมารุ "เมื่อเห็นคาเซมารุล้มลงไป เธอเลยสำนึกผิดที่ทำรุนแรง จึงรีบดึงตัวคาเซมารุให้ลุกขึ้นก่อนที่จะเก็บเข้าของกลบเกลื่อนแล้วนำผ้าชุบน้ำโยนไปที่คาเซมารุ
" ผ้านี่... "
" เช็ดเถอะ หน้านายเลอะดินหมดแล้ว งั้นฉันกลับก่อนนะ! "เธอกล่าวกลบก่อนจะรีบวิ่งกลับบ้านไปทันทีแต่วายแอบคิดไม่ได้ว่า
' คาเซมารุ...ทำไมนายถึงพูดอย่างนี้นะ!! แล้วเมื่อกี้เราทำอะไรลงไป '
' ยัยนี่ลืมผ้าไว้นี่ เห้อ ค่อยคืนพรุ่งนี้แล้วกัน '
TALK
// สวัสดีค่า ในนิยายนี้ดูเราแต่งผิดคาแรกเตอร์เหลือเกินนะคะ~ทุกคน ว่สแต่เรายังคิดพระเอกไม่ออกเลยค่ะ (ฮา) แบบจะเอาฮาเร็มดีไหมงี้หรือจะล็อคคู่แล้วแอบวายดี ถ้าใครชอบคนไหนในภาคแรก [ ภาคเอนโดที่เป็นตัวหลัก] อยากเสนอเป็นพระเอกของยัยน้อง ช่วยเม้นได้นะ //
♥ ขอขอบคุณสำหรับการติดตามค่า ♥
♥ ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ด้วยนะคะ ♥
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชอบคู่นี่ค่ะ