ตอนที่ 3 : # chapter 2 #
Story: เป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ แล้วมันเกิดเรื่องแบบนี้กับผมขึ้นแล้วเป็นเรื่องที่ประหลาดอย่างกับสลับเพศเนี่ยนะ!? แต่ให้ทำไงได้ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ใช้ชีวิตแบบนี้ แต่ทุกอย่างเริ่มต้นในเดือนมีนาคมที่แปลกประหลาด
Season 1- ฟุตบอลฟรอนเทียร์
~•~
ครืนนนนน
เสียงครืนนี้มาจากรถใหญ่สีดำที่ไม่คุ้นตาของนักเรียนไรมงดังขึ้น และแล้วรถคันนั้นที่มาพร้อมควันสีดำทมึนก็ตรงมาจอดที่หน้าประตูโรงเรียนทันที แต่เสียงนั้นนะทำให้ผมตื่น! อีกอย่างนะรถนั้นนะเขาคุ้นตามากถึงอย่างที่สุด ก็นะรถนั้นนะมันคือ
รถของโรงเรียนเทย์โคคุ
~•~
[endou]
ผมจ้องมองรถที่กำลังจอดหน้าประตูของโรงเรียนไรมง ผมมองไปถึงตอนที่นักเรียนจากเทย์โคคุเดินลงมาทำความเคารพจนกระทั่งผู้เล่นตัวจริงลงมาจากรถคันดำนั่น ซึ่งมันเวอร์ไปไหม~
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจจะมองหรอก
สิ่งที่เขามองนะเป็นบุคคลหนึ่งที่สวมชุดกีฬาเทย์โคคุ มีการแต่งตัวที่ค่อนข้างมีเอกลักษณ์อย่างใส่แว่นตาคล้ายแว่นกันน้ำ(ขอโทษนะ...ฉันเผลอคิดงั้นจริงๆQ^Q)ใส่ผ้าคลุมสีแดง ที่สำคัญมีปลอกแขนของกัปตันทีมเทย์โคคุอยู่ เอกลักษณ์นั่นก็คือ คิโด ยูโตะ นั่นเอง
' ไม่เปลี่ยนไปกว่าเดิมเลยสินะ คิโด '
ผมมองทีมของเทย์โคคุตั้งแต่เขาเข้าสนามของไรมงมาจนกระทั่งได้ปะทะคารมกับโซเมย์โอกะ นั่นโซเมย์โอกะนี่นาคิดถึงชะมัด เอ๊ะ!ดูท่าทางสมาชิกทีมฟุตบอลไรมงน่าจะมีครบ 11 คนแล้วสินะ! ดูท่าโซเมย์โอกะเป็นกัปตันทีมตอนนี่สินะ
ตัวผมที่เป็นกัปตันตัวจริงก็ปลื้มปริ่ม...แต่ยังไงก็ตามผมจะยังไม่ลงเล่นหรอกนะ ถึงแม้ตัวเองจะเป็นกัปตันทีมพ่วงด้วยโกลก็เถอะ แต่ไงเพราะผมมีลางสังหรณ์บางอย่าง เพราะอย่างงั้นขอโทษนะทุกคนผมคงยังไม่ลงแข่งในนัดนี้น่ะ แต่ว่าไงก็ช่วยรอก่อนนะ ทุกคน
ผมมองเทย์โคคุซ้อมกันอยู่ผมก็ประเมินได้ว่าความแข็งแรง ความเร็ว ของเทย์โคคุเหนือชั้นกว่าคร่าวที่แล้วซะอีก อืมมจะว่าไปเราไม่ได้เล่นบอลนานแล้วนี่นา กลับมาที่เรื่อง พอเทย์โคคุขอสนามไปเพื่อการซ้อม อยู่ๆดีคิโดกลับเตะบอลใส่รุ่นน้องที่ใส่เเว่นที่ดูเหมือนจะรับหน้าที่รักษาประตูแทนเขาซะกระเด็นเลย จะเป็นอะไรไหมนะ แต่ว่า
' คิโดใส่แรงน้อยๆก็ได้นะ! '
หลังจากนั้นผมมองทีมที่เริ่มมีบรรยากาศทะมึง บรรยากาศที่ขึ้นชื่อว่าความกลัว เริ่มแผ่ออกมาจากตัวนักกีฬาของไรมง...เอ่อผมเริ่มลังเลที่จะไปช่วยทีมของตนตอนนี้ดีหรือจะเชื่อลางสังหรณ์ของตน แต่ทำไมนิสัยผมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้กันนะ และในขณะที่กำลังตัดสินใจไม่ได้ก็ได้ยินเสียง...เสียงหนึ่งที่คุ้นมาก คุ้นจริงๆ
" พวกนาย!ถ้าไม่อยากเล่นก็ออกไปซะ พวกนายก็รู้นี่ว่าหมอนั่นก็พยายามอยู่ แล้วพวกนายจะไม่พยายามเพื่อหมอนั่นเลยงั้นหรอ! "
ใช่แล้ว เสียงนั้นเป็นของโกเอนจิ โกเอนจิที่ใส่ชุดไรมงเบอร์ 10 ยืนอยู่ที่สนามตอนนี้แต่ว่ามัน...เป็นไปไม่ได้?!
ก็หมอนั่นอยู่คิโดกาว่าเซย์ชูไม่ใช่หรอ ทำไมถึงย้ายมาไรมงล่ะ แล้วทีมของหมอนั่นละ!
ปริ๊ดดดดดด
เสียงของนกหวีดดังขึ้น เป็นสัญญาณของการแข่งขันระหว่างไรมงกับเทย์โคคุ และเสียงนั้นทำผมมีสติจากความงุนงงจากเรื่องของโกเอนจิ และก็ความสงสัยจากรอยยิ้มของคิโดที่พึงพอใจอะไรสักอย่างจากที่เมินพวกนั้น เอ่อ พวกไรมงนะ แต่พอได้ยินเสียงของโกเอนจิก็ยิ้มมุมปากอย่างพอใจขึ้นมาทันทีมันมีซัมติงอะไรรึเปล่า? คิโด? ไม่ใช่ว่าแนวรักๆ-โอเคข้ามความคิดนี้ไปเถอะ(^^)
จากการแข่งตอนนี้ไรมงเป็นฝ่ายเปิดก่อน เพราะทางคิโดบอกว่าจะทำอะไรก็เชิญอย่างไงอย่างงั้น เอาเป็นว่าตอนนี้ทางทีมผมก็เริ่มขึ้นบุกแล้วก็ส่งต่อบอลให้โซเมย์โอกะยิงแต่มันไม่เข้า ก็ทางฝ่ายเกนดะผู้รักษาประตูทางเทย์โคคุดันรับลูกเตะได้นะสิ และเขาก็ส่งต่อบอลให้พวกคิโด สถานการณ์ก็เริ่มเปลี่ยนไปจนผมต้องลงมากต้นไม้ ดีนะที่ไม่มีใครสังเกต และผมก็แอบปะปนมากับพวกเพื่อนที่อยู่ไรมงด้วยกันก่อนที่จะนั่งลงตรงสนามหญ้าเล็กๆนั้น
ผมมองการแข่งนี้อย่างเป็นกังวล เพราะทางนั้นเริ่มที่จะบุกอย่างหนักหน่วงและก็ โกลล พวกนั้นได้ไปแล้วประตู 1 ต่อ 0 ผมรู้ว่าความสามารถของทีมเรากับทีมทางคิโดมันต่างชั้นกันมากอย่างที่บอกทั้งทักษะ พลัง ความเร็วที่เหนือชั้น ซึ่งมันก็เหมาะสมกับฐานะเจ้าของแชมป์ฟุตบอลฟรอนเทียร์มาเกิน 40 ปีจริงๆ ถึงแม้โกเอนจิจะเข้าทีมมาด้วยก็เถอะแต่ว่าพวกนั้นเองก็ไม่ได้มีความสามัคคีหรือรู้ใจอะไรขนาดนั้นเลยโดนตัดบอลไปง่ายๆ แต่ที่ผมสงสัยคือ
' ทำไมทางเทย์โคคุถึงมาแข่งกับไรมงได้นะ? '
อ๊ะ! แต่ผมไม่ได้ดูถูกทีมตัวเองหรอกนะ ผมเชื่อว่าถ้าพวกนั้นพยายามพวกนั้นจะสามารถทำประตูนำไปจนถึงชัยชนะได้ถึงแม้อีกฝ่ายจะแข็งแกร่งมากก็ตาม (เหมือนผมที่พยายามแม้จะอยู่ในร่างหญิงก็เถอะ=^=)
' เป๊าะ '
เสียงดีดนิ้วสัญญาณการโจมตีของคิโดดังขึ้น สถานะการแข่งก็เปลี่ยนไปทางเทย์โคคุเริ่มกระหน่ำยิงใส่ผู้เล่นฝ่ายเขาจนล้มแล้วล้มอีกแต่มีคนหนึ่งที่ยังไม่ล้มนั้นคือโกเอนจิ! แต่ว่าการแข่งมันป่าเถื่อนเกินไปแล้วนะ คิโดนายเล่นอย่างนี้จริงๆเหรอ...มันดูรุนแรงเกินไป
ตู้ม! และเป็นคะแนนที่ 13 ที่เทย์โคคุทำได้โดยที่ผมได้แต่เฝ้าดูแต่ว่าที่ผมห่วงอีกอย่างคือฝ่ายรุ่นน้องทางผมได้รับบาดเจ็บถึงแม้พวกเขายังจะเล่นต่อแต่สภาพของพวกเขาถือว่าสะบัดสะบอมเป็นอย่างมากแถมเพราะมีผู้เล่นที่พอดีจึงไม่สามารถเปลี่ยนคนได้
(สาบานเลยว่าผมจะโกรธคิโดหลังจากนี้ถึงแม้จะแป๊ปเดียวก็เถอะ!)
' แต่ไงเราก็ยังลงไม่ได้ '
ไม่ใช่เพราะกลัวหรืออะไร แตาถ้าลงไปตอนนี้มันจะแย่กว่าเดิมไหมอีกอย่างผมพึ่งออดจากโรงพยาบาลมาเอง
สุดท้ายผมมองเทย์โคคุที่นำไปถึง 14-0 และก็หมดเวลาครึ่งแรกจนได้
พอเวลาพักครึ่งแรก ผมเห็นพวกโซเมย์โอกะกับโกเอนจิที่พยายามปลุกใจทีมโดยเฉพาะรุ่นน้อง ทุกคนพยายามกันดีมากและผมก็ตัดสินใจได้แล้ว ที่จะลงเล่นในครึ่งหลัง ดีนะที่ใส่ชุดบอลไว้ข้างชุดนักเรียนตอนเวลาเปลี่ยนชุดจะได้เปลี่ยนได้ง่ายๆ แต่สิ่งที่เขาต้องรอคือเวลา เวลาที่จะทำให้เขาลงไปเล่นได้ เชื่อเถอะว่าร่างผู้หญิงนี้เล่นไม่ค่อยเต็มที่หรอก!
แต่ถ้าเราพยายามมากผลที่ได้ก็จะทำให้เราพึงพอใจได้มากเหมือนกัน
" รวมตัว เปลี่ยนแดนครึ่งหลัง "อ่า รอบหลังจะเริ่มแล้วสินะ
ปริ๊ดดดดด
พอการแข่งรอบหลังเริ่มขึ้น ผมเห็นคิโดส่งสัญญาณอะไรสักอย่าง และแล้วท่าเล่นรูปแบบประหลาดๆก็เริ่มขึ้นแต่...อย่าบอกนะว่ามันคือท่าที่จะใช้คือโซนมรณะ!
ลูกเตะท่าโซนมรณะนั้นได้ผ่านทุกคนไปและรุ่นน้องใส่แว่นคนนั้นก็รับไม่ได้ตัวของรุ่นน้องก็กระเด็นออกไปทางตะข่ายโกลด์พร้อมเสียงนกหวีดแสดงคะแนน 15-0
16-0
17-0
18-0
จะเชียด 20 ลูกอยู่แล้วทางไรมงยังไม่สามารถต่อคะแนนได้แม้กระทั้งโกเอนจิก็ยิงไม่ได้เพราะจะโดนตัดลูกอยู่เรื่อยไป ทำให้บุกไม่ถนัด
'พยายามเข้านะ ทุกคน'
และแล้วรุ่นน้องใส่แว่นคนนั้นที่เป็นผู้รักษาประตูวิ่งหน้าตั้งออกมาทั้งยังถอดเสื้อทีมไว้ข้างสนามที่มันอยู่ข้างๆผม
ให้ตายเถอะ..ชะตาลิขิตมารึไงนะเป็นเวลาประจวบเหมาะพอดี
ผมมองเสื้อนั่นอย่างชั่งใจก่อนที่ตัวผมเองจะลุกขึ้นและก้าวออกไปทางสนาม เวลาน่าจะเหลืออีกประมาณ 15 นาที ซึ่งร่างกายในตอนนี้น่าจะไหวอยู่นะ ผมคิด
"หมอนั่นใครนะ?"
"หมอนั่นน่าตาคุ้นนะๆ"
"เด็กผู้หญิงไม่สิชุดผู้ชายนิ เด็กผู้ชายคนนั้นนะใครกัน?"เสียงพวกเพื่อนๆไรมงดังขึ้น
"หมอนั่น...กลับมาแล้วงั้นหรอ..."
[ เอ๊ะ! คนนั้นคนที่ถือเสื้อของทีมไรมงคนที่ออกจากสนามไป...ดูคุ้นๆนะครับ ...รึว่า! กัปตันทีมของไรมงที่มีข่าวลือว่าประสพอุบัติเหตุทางรถยนต์จนตอนนี้ยังไม่ฟื้น แต่ตอนนี้เขาได้กลับมาแล้วครับ..เขาก็คือ ]
" ขอโทษนะทุกคน ที่กลับมาช้า พวกนายพยายามได้ดีมากนะ "
" !!!? "
[ กัปตันทีมไรมง เอนโด มาโมรุคร้าบบบ! ]
"ขอปลอกแขนกัปตันคืนด้วยนะทุกคน ส่วนผู้รักษาประตูขอฉันต่อเอง"
" เอนโด?!! "
" นี่นะหรอกัปตัน!! !"รุ่นน้องดูประหลาดใจอยู่แหะ ฮะๆ
" ช้าเสมอนะนายนะ "โกเอนจิที่เห็นผมลงมาที่สนามก็เอยขึ้นผมทำได้แค่ยิ้มแห้งส่งกลับไปเท่านั้นแหละ แต่ตอนนี้ผมต้องปลุกกำลังใจทีมก่อน
" ทีมไรมงต้องชนะการแข่งนี้! ทุกคนมาพยายามด้วยกันเถอะนะ! "
[ ไม่น่าเชื่อ ความหวังใหม่ของไรมงกลับมาแล้วคร้าบบ กัปตันทีมตัวจริงเอนโดกลับมาแล้วครับบ ]
" แต่ว่ากัปตันทีมเราเล่นบอลเก่งไหมเนี่ย"
" แต่ได้ข่าวว่าประสบอุบัติเหตุนิจะเล่นได้หรอ? "
มีเสียงของคนดูเล่ากันเป็นเสียงเซ็ดๆ แต่ผมก็ไม่สนใจหรอกนะจะว่าไงก็เชิญเถอะ
" ดีจริงๆที่นายกลับมาตอนนี้ เอนโด! "โซเมย์โอกะเอบ อ่าา แต่ตอนนี้เราเป็นผู้หญิงแล้วน้าา จะไหวไม่นะ
" แต่กัปตัน...พวกเราจะเอาชนะยังไงละครับ "
" พวกเราต้องชนะแน่นอน! อย่าพึ่งหมดหวังสิ ถ้าไม่พยายามคนที่จะเสียใจตลอดชีวิตคือตัวเองต่างหากเล่า! ทุกคนขอให้พยายามต่ออีกหน่อยนะ "
" โอ้ววว ! "
[ เปลี่ยนตัวผู้รักษาประตูเบอร์ 9 เมงาเนะเป็นกัปตันทีมไรมงเบอร์ 1 เอนโด มาโมรุค้าบบ ]
" มาเล่นฟุตบอลกันเถอะ!! "
[ เอาละครับ โกเอนจิวิ่งไปแล้วเขาเริ่มบุกลุยเดี่ยว รึว่าเขาคิดจะหนีศัตรูรึเปล่าคร้าบบ ]
' ไม่มีทางหรอก อย่างหมอนั่นนะไม่มีทางจะหนีจากศัตรูหมอนั่นนะแค่รอลูกต่อจากทางเราแค่นั้นแหละน่า! '
และแล้วก็มีบอลพุ่งเข้ามาใส่ผม ถ้าผมไม่พยายาม ไม่มีแรงใจ ผมจะไม่สามารถรับบอลนี้ได้ ถึงแม้มันจะแรงแค่ไหนผมจะรับให้ได้!!!
" หัตถ์เทวะ!!! "
~•~
" หัตถ์เทวะ!!! "ท่าฝ่ามือสีเหลืองทองเปล่งประกายขึ้นพร้อมกับมือที่รับลูกบอลของเทยโคคุไว้ได้ อย่างนี้สิจะเป็นฟุตบอล ฟุตบอลที่เราชื่นชอบ
[ รับได้แล้วครับบบ ไรมงรับท่าเตะจากเทย์โคคุได้แล้วคร้าบบ ]
' นั่นมันท่าในตำนานนี่นา ไม่เห็นมาตั้ง 40 กว่าปีแล้ว 'เสียงความคิดของบุคคลสองคนคิดขึ้น
"โกเอนจิ!!!"
ว่าแล้วผมเตะบอลส่งให้โกเอนจิ แต่ว่าผมกลับรู้สึกบอลมันเบาๆกว่าปกติรึว่าผมไม่ได้เล่นมันมานานแล้วนะ ถึงได้รู้สึกไปเอง ไม่หรอก ไม่ได้รู้สึกไปเองแน่ๆ
ลูกนั้นที่ผมส่งต่อ ถูกโกเอนจิรับไว้ได้ เขาวิ่งผ่านเทย์โคคุที่ต่างตะลึงอยู่ และแล้วเขาก็ได้ยิงด้วยท่าประจำตัวเขานั้นก็คือ อัคคีสลาตัน ท่าที่มีเปลวเพลิงอยู่ล้อมรอบ ไฟที่พร้อมเผาอุปสรรคให้เผาไหม้จนหมด
[ ลูกแรกของไรมงคร้าบบบ ได้แต้มแรกจากเทย์โคคุมาแล้วคร้าบ ]
ผมอมยิ้มกลับการที่ผู้พากย์พากย์แบบนั้นไม่ได้ ก่อนที่จะกวาดสายตาไปสบตากับคิโด ถึงแม้หน้าจะดูเรียบเฉยแต่สายตาในเเว่นนะไม่โกหกหรอก เขานะดีใจแต่ผมไม่รู้ว่าดีใจที่ผมกลับมารึได้สำเร็จตามเป้าหมายกันนะ
" คิโด กลับกันได้แล้ว "
" ครับ ท่านผู้บัญชาการ"
และแล้วทีมของคิโดก็ออกจากการแข่งไป
[ อะเอ้า ทีมของเทย์โคคุตอนนี้มีประสงค์จะออกจากการแข่งขัน ทำให้ไรมงได้ชัยชนะนี้ไปคร้าบบบ ]
ผู้ชมที่ได้รับชมจากไรมงก็ส่งเสียงเฮ จนผมหันไปมองแต่กลับไม่รู้สึกดีใจรึเสียใจอะไร เพราะรู้ว่าคิโดไม่ได้จะแข่งกับทางเราตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ที่สบตาตะกี้ก็มองออกแล้วว่าทางนั้นมาแค่เพราะโกเอนจิต่างหาก
....ให้ตายเถอะ....
แต่อย่างไง ผมกลับมองไปทีมอย่างยิ้มๆเล็กน้อย จนกระทั่งไปสบสายตาของคนที่มองทีมเราอยู่ข้างบน ดูท่าดูทางทีมเราคงจะมีเรื่องป่วนๆอีกเยอะแต่ว่าไปทักทายคิโดก่อนดีกว่า
" ขอบคุณที่มาแข่งนะ คิโด "ผมมองหน้าไปพบสายตาที่ดูไม่น่าเชื่อของทั้ง 2 ฝ่าย เอาจริงๆตอนแรก ก็คิดว่าฝั่งนั้นจะกลับเลยแต่ทางคิโดเองก็อยากจะทักเราเหมือนกันนะ แต่ก็นะใครจะไปรู้ว่าทางสองฝ่ายต่างตกใจที่ผมเรียกชื่อของคิโดแต่คิโดกลับไม่ว่าอะไรเลยมากกว่า
" หายแล้วหรอ? "คิโดถามพร้อมยื่นมือไปจับ ผมแอบเห็นโซเมย์โอกะเบ้ปากด้วยละ ฮ่าๆ เดี๋ยวค่อยปรับความเข้าใจแล้วกัน
" ไม่เชิงหรอก แต่ว่าทีมกำลังลำบากถึงได้กลับมาไง ฉันเป็นกัปตันทีมไรมงนะเคยบอกไปแล้วนี่ "
" งั้นหรอ แต่ก็เคยเป็นกัปตันทีมนั้นด้วยนิ "
" มันไม่เหมือนกันนะ คิโด! "พูดจบอยู่ดีๆ เขาดึงผมเข้าไปกอดสะงั้น ไอบ้าเอ๊ย จะโดนจับได้ไหมเนี่ยยว่าเราเป็นผู้หญิงแล้ว
" คิโด... "
" น่าๆ ยังไงฉันก็ไม่เป็นไรหรอกขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงรวมทั้งขอโทษที่ไม่ได้ไปดูแข่งในตอนนั้นนะ "ผมยื่นมือไปจับไหล่คิโด ดูท่าหมอนี่จะสูงขึ้นอีกแล้ว แงง ทั้งที่เป็นเพื่อนกันมาแท้ๆแต่ยังไงหมอนี่ก็สูงกว่าผมอยู่ดี น่าน้อยใจนัก! ไม่สิควรบอกว่าสองคนนั้นมันโตง่ายสินะ!
" อืม งั้นไปละแล้วก็ขอโทษสำหรับตะกี้ละกันนะเอนโด "
" โชคดีนะคิโด "ผมมองคิโดจนกระทั่งเขาขึ้นรถกลับไป แต่ดูท่าดูทางทีมผมงงเป็นไก่ตาแตกว่าผมไปรู้จักคิโดที่เป็นคู่แข่งได้ไง แต่ก่อนนั้น
หมับ!
" โกเอนจิ ขอบใจที่มาช่วยนะ"ผมเข้าไปกอดอีกฝ่าย อ่าาในทีมผมงงอีกแล้ว แต่เรื่องที่เป็นผู้หญิงช่างมันถ้าสองคนนี้จับได้ค่อยคุยกันไปน่าจะรู้เรื่อง แต่ที่ผมทำอย่างงี้ดูท่าทางโกเอนจิจะไม่พอใจอะไรสักอย่าง ก็นะดูออกหรอก
" เอนโด หายแล้วก็ไม่บอกนะ แต่ไงก็เถอะฉันเห็นตั้งแต่ครึ่งแรกแล้วนะ "
"น่าา ยังไงก็ขอบคุณจริงๆน้า เพื่อนรัก~"
จะมาว่าอะไรยังไงตอนนี้ก็ช่างงก่อน ยังไงสองคนนี้ก็เพื่อนสนิทของผมนี่นา ผมก็คิดถึงเพื่อนสองคนนี้
" เห้อ ให้ตายเถอะนายนี่นะ ฉันบอกทีมนายแล้วนะว่าฉันจะมาช่วยแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว "ว่าแล้วโกเอนจิคงหมั่นไส้ผมเลยขยี้หัวผมสะแรงเลย
" อืมๆ ไงก็ขอบคุณนะ ว่าแต่หยุดเล่นผมสักทีเถอะ! "ผมปล่อยแขนเขาก่อนที่เขาจะหยุดแล้วถอดเสื้อมาคืนผม...ว่าแต่ไปเปลี่ยนตรงอื่นไม่ได้รึไง ตอนนี้ฉันเป็นผู้หญิงแล้วนะ!
' ... '
" ไปละ "
....จะไปไหนก็ไปเลย!...
" ...เอนโด มันเรื่องอะไรยังไงกันแน่ "โซเมโอกะที่ได้สติก็เอยถามผม ผมหันไปมองดูท่าทางของทีมผมที่งงอะไรสักอย่างก่อนที่ผมจะได้คำตอบ
" กัปตันฮะ กัปตันหน้าแดงหรอฮะ? "
" ... "
...ถามตรงไปแล้วนะ และไม่ควรจะถามด้วย!!!...
~Talk~
ดูท่าน้องของเราจะลำบากนะคะ [^^]
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สนุกมากคะ