ลำดับตอนที่ #1
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“ตำนานที่เขาเล่ากันมา เป็นตำนานลึกลับ ไม่มีใครที่รอดออกมาได้ มีเพียงแต่…”
“ปัง!!”
“กรี๊ดดดดดดดดด”
“เฮ้ย! เล่นไรวะไอ้ไม้ คนยิ่งกลัวๆอยู่”
“โหยยยไอ้เกมส์ แค่นี้ทำเป็นกลัว กลัวแล้วจะมาฟังทำไมวะ?”
เสียงของชายหนุ่มทั้งสองกำลังโวยวายใส่กันอย่างน่ารำคาญ พวกเขาอยู่ภายในห้องมืด ที่มีเพียงไฟดวงเดียวที่สว่างอยู่กลางวง ที่มีคนล้อมรอบ พวกเขาเป็นเพียงเด็กวัยรุ่นที่สนใจตำนานน่าสยองกันเท่านั้น
“พอเลยๆจะทะเลาะกันทำไมวะ น่ารำคาญ” เสียงเล็กของผู้หญิงที่ชื่อว่าน้ำก็พูดตัดขึ้นมา น้ำเป็นคนที่ชอบศึกษาเรื่องแบบนี้มากกว่าคนอื่นจนทำให้บางคนอาจคิดว่าน้ำเป็นคนประหลาด
“เราไปหาอย่างอื่นเล่นกันดีมั้ย แบบนี้มันน่ากลัวนะ”
“โธ่ฝ้ายไม่เห็นต้องกลัวเลย ผีมันไม่มีจริงหรอก” ไม้คนที่ชอบเห็นเรื่องผีเป็นเรื่องเล่น และคิดว่าไม่มีอยู่จริง รวมกับนิสัยที่ขี้เล่นขี้แกล้งทำให้ไม้เห็นทุกอย่างเป็นเรื่องสนุก
ตึก ตึก ตึก
เสียงเท้าที่กำลังเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดถึงห้องของเขา ทุกคนต่างพากันเงียบสงบเหมือนจะลุ้นว่าใครที่มา เสียงเปิดประตูมาช้าๆ เสียงประตูเก่าทำให้สยดสยองไปตามๆกัน ประตูเปิดมาพอประมาณแต่ข้างหน้าก็ไม่มีใครสักคน
“เฮ้!!”
เพียงเสียงแค่นั้นทำเอาทุกคนสะดุ้ง มีสองสาวที่กำลังเดินเข้ามาอย่างสนุกสนานแต่ไม่ค่อยเข้ากับอารมณ์คนที่ตกใจไปเมื่อกี้สักเท่าไหร่
“นึกว่าใคร ข้าวเหนียวกับข้าวเจ้านี่เอง”
ข้าวเหนียวกับข้าวเจ้าเป็นสองพี่น้องฝาแฝดเพราะเกิดมาพร้อมกันทำให้นิสัยเหมือนๆกัน ทั้งสองก็ชอบศึกษาเรื่องแปลกๆ เพียงแค่ศึกษากันคนละแบบ ข้าวเหนียวจะชอบไปศึกษาโดยตัวเองจะชอบไปที่ร้างๆเฮี้ยนๆบ่อย ส่วนข้าวเจ้าชอบศึกษาโดยการอ่านประสบการณ์ของคนอื่น หนังสือน่ากลัวทั่วไป
“โหย ตกใจกันขนาดนั้นเชียว”
ข้าวเหนียวหัวเราะชอบใจเบาๆ พร้อมเอื้อมมือไปเปิดไฟข้างประตูห้อง
เนื่องจากพวกเขาอยู่ม.6 กันแล้ว ทำให้พ่อแม่ปล่อยไม่ห่วงเรื่องอะไรมาก อ้างกันว่าจะมาหาที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยกับเพื่อน พ่อแม่เลยยอมให้มาต่างจังหวัดกับเพื่อน
“นี่ไหนๆเราก็มาต่างจังหวัด ไปล่าท้าผีกันมั้ย? เห็นในทีวีน่าสนุกออก”
“ไม่เอาด้วยหรอก มาต่างถิ่นไม่ค่อยรู้จักที่เกิดถึงตายขึ้นมาทำไง?” ฝ้ายตอบปฏิเสธโดยเร็ว เพราะฝ้ายเป็นคนขี้ขลาดที่สุดในเรื่องแบบนี้
“นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้วนอนกันเถอะ”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับฝ้ายที่เสนอความคิด ไฟในห้องถูกปิด ภายในห้องมืดมากรวมไปกับความเงียบสงบทำเอาหลอนอยู่เหมือนกัน
03:00 AM
ก๊อกๆ ๆ!!
เสียงประตูหน้าห้องดังขึ้นเหมือนจะมีคนมาเคาะประตู ทำให้ทุกคนตื่นกันจนหมด แต่พอดูเวลานี่เป็นเพียงเวลาตีสาม
“โอ้ย ใครมาเคาะประตูตอนนี้วะเนี่ย!” เกมส์ที่ท่าทางรำคาญหนักกว่าคนอื่นๆลุกขึ้นมาเปิดประตูห้องอย่างเร็วเพราะรำคาญเสียงประตู แต่พอเปิดประตูไม่เจอใครทั้งสิ้น ทางเดินเงียบสนิทเหมือนไม่มีใครมาด้วยซ้ำ เกมส์เจอเพียงแต่จดหมายหน้าห้อง สีขาวสะอาดตาเพียงแต่ตัวหนังสือที่เขียนมาเป็นสีแดง เกมส์หยิบซองนั้นเข้ามาในห้องชวนเพื่อนทุกคนต่างพากันสงสัย
“ซองไรวะ?” น้ำเอ่ยถามขึ้น
“ไม่รู้วะ อยู่ดีๆก็มาวางหน้าห้อง”
ในเมื่อทุกคนต่างพากันสงสัยเกมส์จึงเลี่ยงไม่ได้ เกมส์เปิดซองออกมาก็พบกระดาษสีขาวที่มีตัวหนังสือสีแดงชวนสยอง
“เค้าเขียนไรวะเกมส์” ไม้ที่ทำท่างงงวยกับกระดาษใบนั้น
“เมื่อจดหมายถึงคนพวกนั้น ตำนานก็จะเป็นจริง”
ทุกคนต่างพากันสงสัยกับสิ่งที่เกมส์อ่านมา
“เขียนแค่นั้นหรอ??” ข้าวเจ้าเอ่ยถามขึ้น
“อือ ใครส่งมาวะ” เกมส์หันไปดูที่อยู่แต่กลับไม่มีนอกจาก ‘ถึงห้อง 134’
“คงเป็นจดหมายเล่นๆ มีคนแกล้งมั้ง พรุ่งนี้ค่อยไปถามพนักงานดีกว่าวะ วันนี้นอนเหอะ”
ไม้ที่ทำท่าทางรำคาญก็ล้มตัวลงไปนอนกับเตียงอย่างเคย คนอื่นที่ไม่สนใจไรมากก็นอนตามๆกัน
และแล้วก็ถึงเช้าวันต่อมา….
“ตำนานที่เขาเล่ากันมา เป็นตำนานลึกลับ ไม่มีใครที่รอดออกมาได้ มีเพียงแต่…”
“ปัง!!”
“กรี๊ดดดดดดดดด”
“เฮ้ย! เล่นไรวะไอ้ไม้ คนยิ่งกลัวๆอยู่”
“โหยยยไอ้เกมส์ แค่นี้ทำเป็นกลัว กลัวแล้วจะมาฟังทำไมวะ?”
เสียงของชายหนุ่มทั้งสองกำลังโวยวายใส่กันอย่างน่ารำคาญ พวกเขาอยู่ภายในห้องมืด ที่มีเพียงไฟดวงเดียวที่สว่างอยู่กลางวง ที่มีคนล้อมรอบ พวกเขาเป็นเพียงเด็กวัยรุ่นที่สนใจตำนานน่าสยองกันเท่านั้น
“พอเลยๆจะทะเลาะกันทำไมวะ น่ารำคาญ” เสียงเล็กของผู้หญิงที่ชื่อว่าน้ำก็พูดตัดขึ้นมา น้ำเป็นคนที่ชอบศึกษาเรื่องแบบนี้มากกว่าคนอื่นจนทำให้บางคนอาจคิดว่าน้ำเป็นคนประหลาด
“เราไปหาอย่างอื่นเล่นกันดีมั้ย แบบนี้มันน่ากลัวนะ”
“โธ่ฝ้ายไม่เห็นต้องกลัวเลย ผีมันไม่มีจริงหรอก” ไม้คนที่ชอบเห็นเรื่องผีเป็นเรื่องเล่น และคิดว่าไม่มีอยู่จริง รวมกับนิสัยที่ขี้เล่นขี้แกล้งทำให้ไม้เห็นทุกอย่างเป็นเรื่องสนุก
ตึก ตึก ตึก
เสียงเท้าที่กำลังเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดถึงห้องของเขา ทุกคนต่างพากันเงียบสงบเหมือนจะลุ้นว่าใครที่มา เสียงเปิดประตูมาช้าๆ เสียงประตูเก่าทำให้สยดสยองไปตามๆกัน ประตูเปิดมาพอประมาณแต่ข้างหน้าก็ไม่มีใครสักคน
“เฮ้!!”
เพียงเสียงแค่นั้นทำเอาทุกคนสะดุ้ง มีสองสาวที่กำลังเดินเข้ามาอย่างสนุกสนานแต่ไม่ค่อยเข้ากับอารมณ์คนที่ตกใจไปเมื่อกี้สักเท่าไหร่
“นึกว่าใคร ข้าวเหนียวกับข้าวเจ้านี่เอง”
ข้าวเหนียวกับข้าวเจ้าเป็นสองพี่น้องฝาแฝดเพราะเกิดมาพร้อมกันทำให้นิสัยเหมือนๆกัน ทั้งสองก็ชอบศึกษาเรื่องแปลกๆ เพียงแค่ศึกษากันคนละแบบ ข้าวเหนียวจะชอบไปศึกษาโดยตัวเองจะชอบไปที่ร้างๆเฮี้ยนๆบ่อย ส่วนข้าวเจ้าชอบศึกษาโดยการอ่านประสบการณ์ของคนอื่น หนังสือน่ากลัวทั่วไป
“โหย ตกใจกันขนาดนั้นเชียว”
ข้าวเหนียวหัวเราะชอบใจเบาๆ พร้อมเอื้อมมือไปเปิดไฟข้างประตูห้อง
เนื่องจากพวกเขาอยู่ม.6 กันแล้ว ทำให้พ่อแม่ปล่อยไม่ห่วงเรื่องอะไรมาก อ้างกันว่าจะมาหาที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยกับเพื่อน พ่อแม่เลยยอมให้มาต่างจังหวัดกับเพื่อน
“นี่ไหนๆเราก็มาต่างจังหวัด ไปล่าท้าผีกันมั้ย? เห็นในทีวีน่าสนุกออก”
“ไม่เอาด้วยหรอก มาต่างถิ่นไม่ค่อยรู้จักที่เกิดถึงตายขึ้นมาทำไง?” ฝ้ายตอบปฏิเสธโดยเร็ว เพราะฝ้ายเป็นคนขี้ขลาดที่สุดในเรื่องแบบนี้
“นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้วนอนกันเถอะ”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับฝ้ายที่เสนอความคิด ไฟในห้องถูกปิด ภายในห้องมืดมากรวมไปกับความเงียบสงบทำเอาหลอนอยู่เหมือนกัน
03:00 AM
ก๊อกๆ ๆ!!
เสียงประตูหน้าห้องดังขึ้นเหมือนจะมีคนมาเคาะประตู ทำให้ทุกคนตื่นกันจนหมด แต่พอดูเวลานี่เป็นเพียงเวลาตีสาม
“โอ้ย ใครมาเคาะประตูตอนนี้วะเนี่ย!” เกมส์ที่ท่าทางรำคาญหนักกว่าคนอื่นๆลุกขึ้นมาเปิดประตูห้องอย่างเร็วเพราะรำคาญเสียงประตู แต่พอเปิดประตูไม่เจอใครทั้งสิ้น ทางเดินเงียบสนิทเหมือนไม่มีใครมาด้วยซ้ำ เกมส์เจอเพียงแต่จดหมายหน้าห้อง สีขาวสะอาดตาเพียงแต่ตัวหนังสือที่เขียนมาเป็นสีแดง เกมส์หยิบซองนั้นเข้ามาในห้องชวนเพื่อนทุกคนต่างพากันสงสัย
“ซองไรวะ?” น้ำเอ่ยถามขึ้น
“ไม่รู้วะ อยู่ดีๆก็มาวางหน้าห้อง”
ในเมื่อทุกคนต่างพากันสงสัยเกมส์จึงเลี่ยงไม่ได้ เกมส์เปิดซองออกมาก็พบกระดาษสีขาวที่มีตัวหนังสือสีแดงชวนสยอง
“เค้าเขียนไรวะเกมส์” ไม้ที่ทำท่างงงวยกับกระดาษใบนั้น
“เมื่อจดหมายถึงคนพวกนั้น ตำนานก็จะเป็นจริง”
ทุกคนต่างพากันสงสัยกับสิ่งที่เกมส์อ่านมา
“เขียนแค่นั้นหรอ??” ข้าวเจ้าเอ่ยถามขึ้น
“อือ ใครส่งมาวะ” เกมส์หันไปดูที่อยู่แต่กลับไม่มีนอกจาก ‘ถึงห้อง 134’
“คงเป็นจดหมายเล่นๆ มีคนแกล้งมั้ง พรุ่งนี้ค่อยไปถามพนักงานดีกว่าวะ วันนี้นอนเหอะ”
ไม้ที่ทำท่าทางรำคาญก็ล้มตัวลงไปนอนกับเตียงอย่างเคย คนอื่นที่ไม่สนใจไรมากก็นอนตามๆกัน
และแล้วก็ถึงเช้าวันต่อมา….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น