Pretty bad trap กับดักรักร้าย ก่อกวนหัวใจยัยเบ๊ฝึกหัด

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ก๊อก! ก๊อก!

''คุณหนูค่ะ! ตื่นได้แล้วนะคะ''
''ขอนอนอีกนิดไม่ได้เหรอค่ะ มิลยังง่วงอยู่เลย'' ฉันตะโกนบอกแม่บ้านที่มาปลุกฉันอย่างงัวเงีย
"คุณหนูคะ..." แม่บ้านพูดไม่ทันจบก็เงียบไป ดีแล้วล่ะ ฉันจะได้นอนต่อซะที
ฉันดึงผ้ามาคลุมโป่งแล้วตั้งท่าจะหลับ
แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีใครมาดึงผ้าห่มของฉันออก

ผลึบ!

"เห! ป้า มิลบอกแล้วไงว่าจะขอนอนต่ออีกนิดอ่ะ" ฉันโวยวายใส่ป้าที่เป็นแม่บ้านทั้งที่ยังไม่ลืมตา
"มันกี่โมงแล้ว - -^" 
"จะไปรู้เหรอไม่ได้ดูนาฬิกา!" ฉันดึงหมอนมาปิดหัวแล้วตั้งท่าหลับอีกครั้ง
แต่เสียงเมื่อกี้มันคุ้นๆ นะ
ช่างมันเถอะ นอนต่อดีกว่าาาาา!!!!
"กรี๊ดดดดด!!!!" อยู่ๆ ตัวฉันก็ลอยขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ
แต่กลิ่นหอมนี่มันคุ้นๆนะ
ช่างมัน ตอนนี้โวยวายอย่างเดียว!!!
"ปล่อย! ปล่อย!! ปล่อยนะโว๊ยยย!!!" ฉันทุบหลังคนที่แบกฉันด้วยความโมโห
แต่คนที่แบกฉันก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยลง
"ปล่อยแน่ล่ะ" เสียงคุ้นๆ นั้นพูดออกมา
"ปล่อยเซ่!!! กรี๊ดดดด!!!!" คนที่แบกฉันมาปล่อยฉันจริงๆ อย่างที่เขาบอก แต่เขาปล่อยลงที่...

ตู๊มมมม!!!!

อ่างอาบน้ำ!!!
ใครกันกล้าทำอย่างนี้กับฉันได้ ถ้ารู้จะจับเฆี่ยนให้เข็ด!
"เป็นไง จะนอนต่ออีกไหม" คนบ้านั้นพูดด้วยเสียงเย็นชา แต่เต็มไปด้วยความสะใจ
ฉันลืมตามองหน้าคนที่มันกล้าทำแบบนี้อย่างเหลืออด
"แก!!!" ฉันปาดน้ำที่หน้าออก แล้วเตรียมหั่นศพคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนข้างหน้าเป็นลูกชายคนโตของตระกูล 'วัฒนานุวัฒน์' ผมสีดำเข้ม ยาวถูกซอยอย่างเรียบง่าย ดวงตาสีดำคมกริบ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบาง ดูมีเสน่ห์ เขายืนกอดอกมองฉันที่อ้าปากค้างนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ถ้าในนี้มีแมลงวันนะ คงเข้าไปออกลูก หลาน เหลน โหล่น แล้ววว
"หือ??" เขามองฉันด้วยความสะใจ มุมปากของเขาถูกเปิดออกเพราะรอยยิ้มอันน่าหลงใหล
"พี่อลัน!!!" ฉันตะโกนเสียงดังแล้วก็ทำหน้าจ่อยไปในทันที
ใช่แล้ว ฟังไม่ผิดหรอก ผู้ชายคนที่ฉันพูดถึงคือ 'อลัน' ลูกชายคนโตของตระกูล 'วัฒนานุวัฒน์' เขามีนิสัยต่างจากคุณพ่อที่มีนิสัยเข้มงวดกับงานจนจนจะกลายเป็นสามีของงานแล้วล่ะ แต่เขามีนิสัยเหมือนคุณลุงเลือดเย็น จนสามารถฆ่าคนได้ทางสายตา แต่พี่อลันก็มีมุมอ่อนโยนอยู่บ้าง เลยไม่น่ากลัวมากนัก
"อาบน้ำซะ เดี่ยววันนี้พี่ไปส่ง ต้องไปปลุกอสูรอีก" พี่อลันพูดจบก็เดินออกไปจากห้องน้ำ
ฉันก็เลยอาบน้ำตามคำสั่งพี่อลันซะเลย จ้างให้ก็นอนไม่หลับแล้ว
ฉันนั่งให้แม่บ้านมัดผมให้ฉัน สักพักก็มีเสียงไลน์ดังขึ้น

line~

ฉันหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ไม่ไกลมือนักมาเปิดอ่านข้อความ
ข้อความไลน์มีทั้งหมด 5 ข้อความ ใครส่งมานะ
อย่าบอกนะว่ามีแต่คุ๊กกี้รันกับเกมส์เศรษฐีอ่ะ

shoji : มอนิ่งที่รัก ♡
pine kawaiii~ : ตื่นยังยัยบ้า!!
pine kawaiii~ : ยัยมิล เธอจะมาโรงเรียนไหมเนี้ย
pine kawaiii~ : ยัยบ้าจะเข้าเรียนแล้วนะ!!
pine kawaiii~ : สติ๊กเกอร์รูปหมีโกรธ

พระเจ้าช่วย!!! ยัยพายส่งมา 4 ข้อความ โดนด่ายับแน่ฉัน T^T
"ไปได้แล้ว!!" พี่อสูรเดินมาเปิดประตูห้องฉันแล้วก็ปิดมันเสียงดัง จนฉันกับแม่บ้านแทบจะหัวใจวายตาย ปิดเบาๆไม่ได้หรือไงไอ้พี่บ้า!!!
ระหว่างทางนั่งรถ ฉันเอาแต่กัดกันกับพี่อสูรอยู่ จนพี่อลันโมโหต้องหันมาด่าเราสองคนแทน
"เงียบๆ ไม่เป็นหรือไง!!" พี่อลันพูดเสร็จก็หันไปมองทางต่อ
"มิลเงียบแล้ว" ฉันบอกพี่อลัน
"ฉันก็เงียบแล้ว" พี่อสูรพูดพลางกอดอก
"แล้วพี่อลันไม่ไปโรงเรียนเหรอค่ะ" ฉันถามพี่อลันที่เอาแต่มองทางโดยไม่สนใจฉัน
"ไม่อ่ะ มันสายแล้ว ไปก็โดนทำโทษ" พี่อลันตอบฉันแต่สายตามองไปที่ถนนข้างหน้า นี่พี่อลันจะไม่สนใจหน้าพวกเราเลยเหรอ

=[]= <<< ฉัน
-0-* <<< พี่อสูร

ไม่นานพี่อลันก็มาส่งเราที่หน้าโรงเรียน เขาหยิบแว่นกันแดดมาสวมกันไม่ให้ยามหน้าโรงเรียนรู้ มันก็เป็นไปตามที่พี่อลันบอก ยามไม่สังเกตเลยว่านั้นคือพี่อลัน
พอฉันกับพี่อสูรลงจากรถ พี่อลันก็โบกมือบ๊ายบายไปอย่างสบายใจเชิบ
ฉันกับพี่อสูรกัดฟันกรอด ก่อนที่จะเดินไปลงทะเบียนมาสายในห้องปกครอง
เราสองคนโดนอาจารย์ฝ่ายปกครองทำโทษโดยการทำความสะอาดโรงยิมหลังเลิกเรียน อาจารย์ฝ่ายปกครองเลยปล่อยให้พวกฉันไปเรียนก่อน
ฉันกับพี่อลันและพี่อสูรอยู่ม.ปลาย ของโรงเรียนชื่อดัง เราสามพี่น้องอายุห่างกันแค่ 1 ปี ฉันอยู่ม. 4 พี่อสูร อยู่ม. 5 พี่อลันอยู่ม. 6 คุณพ่อกลัวว่าฉันจะโดนทำร้ายเลยให้พวกพี่ชายสองคนมาเรียนที่เดียวกันกับฉัน
"ไปล่ะ ตั้งใจเรียนด้วย อย่ามองแต่ผู้ชายนัก" พี่อสูรพูดลา ก่อนจะเดินแยกไปอาคารเรียนของตัวเอง
หน๊อย!! ไอ้พี่บ้า ฉันไม่บ้าผู้ชายขนาดนั้นหรอกยะ!
ฉันเดินเข้าห้องเรียนทางประตูหลัง อาจารย์สอนเคมีมองมาที่ฉันครู่หนึ่งก็หันไปสอนต่อ ดีนะที่โต๊ะฉันอยู่หลังห้อง ไม่งั้นอายเพื่อนแน่นอน
"ทำไมมาช้าจังอ่ะ" พอฉันเดินมาถึงโต๊ะ ยัยพายก็เปิดบทสนทนาทันที
"ตื่นสายน่ะ" ฉันตอบตามความจริง
"ไลน์ไปก็ไม่ตอบ โชจิมาเทศน์ใส่ฉันตั้ง 3 บท" ยัยพายทำหน้ามุ่ย แต่สายตาก็ยังจดสิ่งที่อาจารย์เขียนบนกระดาน
"โทษทีนะ เมื่อคืนวันเกิดเพื่อนคุณพ่อน่ะ" และฉันก็ตอบตามความจริงอีก
"เออๆ รู้" ยัยพายยังจดต่อ โดยไม่หันมามองฉัน

หลังเลิกเรียน
ฉันกับพี่อสูรเดินมาที่โรงยิมที่ไร้ผู้คน ในโรงยิมเงียบเหมือนป่าช้า ขาของฉันสั่นนิดๆ พี่อสูรเลยหันมาพูดปลอบ เพื่อไม่ให้ฉันกลัว
"ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้ามันโผล่มาพี่จะต่อยให้ไปเกิดใหม่เลย!!" พี่อสูรพูดอย่างมั่นใจก่อนที่จะลงมือถูพื้นโรงยิม
นี่แหละพี่อสูร ท้าต่อยแม้กระทั่งผี =w=
เราสองคนถูพื้นโรงยิมเสร็จภายในเวลา 1 ชั่วโมง พี่อลันที่รออยู่หน้าประตูนานแล้วถึงกับหัวเสียนั่งบ่นพวกฉันเกือบถึงบ้าน
นี่แหละ คอบครัวของฉัน น่ากลัวอย่างกับมาเฟีย =w=