คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความเจ็บของแฮยอน
“เป็นอะไรไป แฮยอน....ฉันเห็นเธอทำหน้ายู่ หน้าบู่ เหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่างตั้งแต่ฮงกีบอกว่า จียองเป็นน้องโถของคยูฮยอนแล้วนะ” อินแจพูดขึ้น ขณะที่ทั้งหมดกำลังเดินไปเรียนวิชาอาจารย์ซอนยอง
“ป่าวนิ ไม่ได้เป็นอะไร” แฮยอนตอบปฎิเสธ....จะเป็นอะไรทำไม ก็แค่น้องโถของคยูฮยอน คือ จียอง รุ่นน้องปี 1 ที่ใครๆว่าสวยที่สุดก็เท่านั้น....เท่านั้นเอง....จริงๆนะ
“จริงเหรอ....แต่ฉันว่า ดูเหมือนเธอไม่พอใจที่คยูฮยอนได้น้องโถเป็นจียอง” อินแจพูดแทงใจดำเพื่อนได้อย่างตรงเผง แต่แฮยอนก็ยังไม่ยอมรับ
“บ้านะ!!!ฉันจะไม่พอใจทำไมละ ในเมื่อคยูฮยอนไม่ได้เป็นคนจับได้ซะหน่อย”
“ขอให้มันจริงเถอะ” อินแจพูดอย่างมีเลศนัย แฮยอนไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้เข้าเนื้อตัวเองอีก เลยรีบจ้ำอ้าวๆเดินหนีอินแจไป จุนซูที่มองอยู่นานแล้ว รีบเดินเข้ามาหาอินแจทันที
“มีเรื่องอะไรกันเหรอ ทำไม แฮยอนถึงได้เดินหนีเธอไปแบบนั้นละ” จุนซูถามอย่างสงสัย อินแจส่ายหน้า
“ก็คุยเรื่องเรื่อยเปื่อยไร้สาระ ตามประสาผู้หญิง ไม่มีอะไรหรอก”
“แต่ตามที่ฉันเห็น...มันเหมือนแฮยอนเขินเลยนะ” อินแจเงยหน้าขึ้นมามองจุนซูอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าจุนซูจะดูออก.....ทำไมนะ บางที เรื่องที่อินแจไม่อยากให้จุนซูรู้ จุนซูกับรู้ แต่เรื่องที่อินแจอยากให้จุนซู จุนซูกลับไม่รับรู้อะไรเลย ทำไมกัน?
“ไม่รู้สิ...คงไม่เขินหรอกมั้ง คุยเรื่องไร้สาระ แฮยอนจะไปเขินอะไร ไม่มีหรอก นายดูผิดไปแล้ว จุนซู”
“งั้นเหรอ?” จุนซูมีท่าทีไม่อยากเชื่อ “ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องคุยกันสองคนด้วย”
“แล้วทำไมต้องคุยกันหลายคนด้วยละ” อินแจย้อนถามกลับ จุนซูเงียบไป
นั่นสินะ...แค่เพื่อนกัน...บางทีไม่จำต้องรู้ทุกเรื่องของกันและกัน ใช่มั้ย?...หวังว่าเธอคงไม่ได้มีความลับสำคัญกับฉันหรอกนะ...อินแจ
ตลอดเวลาที่นั่งเรียนอยู่ เพื่อนจะคุยหยอกล้อ หรือแซวกันแค่ไหน ก็ไม่ได้ทำให้แฮยอนรู้สึกดีไปด้วยเลย ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆคยูฮยอน ทำหน้านิ่งๆไม่พูดไม่จา แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจเรียนเท่าที่ควร เพราะกำลังรู้สึกหงุดหงิด....หงุดหงิดจริงๆ แต่ไม่รู้หงุดหงิดอะไร
“หน้าต่อไปแล้ว” เสียงนุ่มทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้น แฮยอนหันไปตามเสียง พบว่าใบหน้าของเพื่อนชายที่สนิท(ที่สุด)อยู่ห่างกันประมาณคืบได้
“รู้แล้ว”ตอบสั้นๆห้วนๆกลับมา แล้วหันกลับไปสนใจเรียนต่อ คยูฮยอนเริ่มงงตัวเองว่าไปทำอะไรให้เจ้าแม่แฮยอนพิโรธอีก
“เป็นอะไรไป” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง
“ป่าว”
“จริงเหรอ?”
“..........”
“ใครทำอะไรให้ไม่พอใจอีกละ แจจินรึไง”
“ป่าว...”
“งั้นใครละที่ทำให้แฮยอนไม่พอใจ”คยูฮยอนเริ่มเหนื่อยใจที่จะถาม...แต่เค้าก็ยังอยากที่จะรู้ว่า แฮยอนเป็นอะไรไป
“ไม่รู้เหมือนกัน” แฮยอนไม่อยากให้ความคิดมากของตัวเอง ทำให้เกิดเรื่องขึ้นภายในกลุ่ม จึงตัดบทไปซะดื้อๆ ทั้งๆที่ตัวต้นเหตุของความหงุดหงิดนะเหรอ ก็คนที่นั่งอยู่ข้างๆนั่นไง
“ซะงั้นเลย” มือหนายกขึ้นมาขยี้ผมแฮยอนเบาๆ เพื่อนๆคนอื่นที่กำลังเรียนอยู่ เห็นภาพนั้นแล้วก็ได้แต่พากันส่ายหน้า
เมื่อไหร่จะรู้หัวใจตัวเองกันสักที...พวกกูเห็นแล้วเหนื่อยแทนใจจริงๆ กับพวกไม่รู้จักหัวใจตัวเองเนี่ย
หลังจากจบวิชานี้ท้องของแต่ละคนก็เริ่มประท้วงให้ไปหาอะไรกินได้แล้ว อีทึกยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู พบว่าเที่ยงกับอีกยี่สิบหกนาทีแล้ว จึงไม่แปลกที่แต่ละคนจะมีอาการประท้วงร้องหิวกันขนาดนี้...โดยปกติแล้ว ถ้าไม่มีเรียนเช้ากัน พวกเค้าก็ไม่เคยที่จะกินข้าวเช้ากันหรอก เพราะแต่ละคนก็นอนตื่นก่อนเวลาเรียนประมาณชั่วโมง หรือครึ่งชั่วโมงกันทั้งนั้นละ เรื่องกินข้าวนั้นตัดออกไปได้เลย เว้นเสียแต่ว่า เช้าวันนั้นมันหิวจริงๆนั่นแหละ แต่ละคนจึงจะเชิญสังขารตัวเองให้ตื่นเช้าได้
“กินอะไรกันดีวะ เที่ยงนี้” ซีวอนส่งเสียงถามเพื่อนๆทุกคน แต่ละคนเงียบหันมามองหน้ากัน
“สเต็กปะ” ซอนจินเสนอขึ้น เพื่อนๆทุกคนพากันส่ายหน้า
“ยัยปลาวาฬ กินสเต็กเกือบทุกวัน ถามจริง ไม่เบื่อบ้างเหรอไง” ซีวอนว่า เข้าให้ ซอนจินเชิดหน้าขึ้น
“ไม่เบื่อ แต่ฉันนะเบื่อหน้านายมากกว่า ”
“นี่ๆแล้วจะทะลาะกันทำไมละ” ฮยอนนยอรีบเข้ามาห้ามปราม ก่อนที่ซีวอนจะอ้าปากเถียงซอนจินกลับ แล้วเดี๋ยวเพื่อนๆจะไม่ต้องไปกินข้าวกินปลากันพอดี
“แล้วตกลงจะกินอะไรกันดีเที่ยงนี้” ทงเฮถามขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคนมองหน้ากันไปมา อย่างคิดไม่ออก
“เค้าอยากกินจาจังมยอน” ในที่สุดแฮยอนพูดขึ้นมา สักพักอายองก็บอกต่อขึ้นว่า
“เออ...เค้าก็อยากกินจัมปงเหมือนกัน”
“แล้วคนอื่นๆที่เหลือละ” จุนซูถามคนอื่นๆที่ยังไม่มีตัวเลือก
“ยังไงก็ได้” อีทึกตอบ ทงเฮกับซีวอนก็แล้วแต่ ส่วนจียงนั้น เพื่อนว่าไงก็ว่าตามกัน คยูฮยอนเองก็ไม่พูดอะไรนอกจากพยักหน้าอย่างเดียว อินแจ ซอนจิน ฮยอนนยอ และฮียอลเองก็ชักอยากจะกินจาจังมยอนขึ้นมาเหมือนกัน เมื่อได้ยินแฮยอนพูด
“ถ้างั้นก็ไปกินจาจังมยอนกัน เดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” แฮยอนบอก เมื่อเห็นเพื่อนๆทุกคนไม่มีใครขัดข้อง
“สงสัยวันนี้ฝนจะตก แฮยอนเลี้ยงข้าว” ซีวอนแกล้งพูดแซวขึ้น แฮยอนหันมาชี้หน้าคาดโทษคนหล่อที่สุดของกลุ่ม
“ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็หุบปากไปซะ ชเวซีวอน”
“ครับๆ” ซีวอนทำตามอย่างว่าง่าย จุนซูกับจียงพากันหัวเราะครืนกับความกวน(ตรีน)ของซีวอน
ขอบอกเลย...ว่าผู้ชายกลุ่มนี้ มีทั้งดี และไม่ดีปนกันไป...บางครั้งหน้าตาดี แต่กวน(ตรีน)ใช่ย่อย....ไม่อยากคิดเหมือนกันว่ามาอยู่รวมกันได้ยังไง ตั้ง 3 ปีเข้าไปแล้ว -*-
~~~~ Friends ~~~~~
“น้องๆนั่งลงให้เรียบร้อยด้วยครับ อยู่ในความสงบด้วยครับ” เสียงของนักศึกษาปี 2 คนหนึ่งที่กำลังสั่นตะโกนบอกรุ่นน้องปี 1อยู่นั้น ทำให้พวกแฮยอนและอีทึกที่เพิ่งเดินมา นึกถึงตัวเองสมัยตอนอยู่ปี1 และตอนเป็นพี่ปี2.....คิดๆแล้ววันเวลาก็ผ่านไปเร็วมากมายเหลือเกิน
“น้องๆครับ” แดซองที่เป็นประธานชั้นปีที่ 2 เดินออกมาข้างหน้าแทนนักศึกษาคนเมื่อสักครู่ “วันนี้พี่ปี 3 ได้แวะมา พี่อยากให้น้องๆทุกคนนั่งให้เรียบร้อย และเราจะได้รู้จักกับพี่ปี 3 กันนะครับ”
“พูดถึงพี่ปี 3 แล้ว รู้สึกตัวเองแก่ชะมัดเลย” ฮยอนนยอหันมาพูดกับฮียอลเบาๆ ก่อนจะหันหน้ากลับไปทางเดิม
“พี่ๆเค้าก็อยากเห็นหน้าน้องกันบ้าง เพราะน้องๆรู้แล้วใช่มั้ยครับ ว่าการเล่นพี่รหัส ไม่ได้มีแค่พวกพี่ปี 2 อย่างเดียว แต่มีพี่ปี 3 และพี่ปี 4 ด้วย”
“ค่ะ” น้องๆปี 1 พากันตอบรับเสียงดัง พวกอายองกับอีทึกเห็นแล้ว ก็อดที่จะคิดตอนของตัวเองไม่ได้
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้...บางทีก็ไม่อยากเริ่มต้นจากคำว่า “เพื่อน” เลยสักนิด
“เอาละครับ ก่อนอื่นน้องๆต้องแนะตัวให้พี่ๆปี 3 รู้จักก่อนนะครับ เริ่มจากคนนี้ครับ” แดซองชี้ไปทางคนที่อยู่ทางขวามือของตัวเอง นักศึกษาชั้นปีที่1ที่ถูกชี้นั้นลุกขึ้นยืน
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อ จียองค่ะ” ทันทีที่แนะนำตัวเสร็จ กลุ่มของอีทึกก็มีการสะดุ้งกันเล็กน้อย ก่อนที่ทุกคนจะชำเลืองมองไปทางคยูฮยอนเป็นจุดเดียว แต่คยูฮยอนกลับยังนิ่งสงบเหมือนเดิม ไม่มีท่าทีอะไรเลย
“คนต่อไปครับ” แทซองบอก นักศึกษาชั้นปีที่ 1 แนะนำตัวไปเรื่อยๆจนกระทั่งครบหมดทุกคนแล้ว แทซองจึงเดินเข้าไปคุยกับพวกอีทึก ก่อนที่ไมค์ที่แทซองถืออยู่นั้นจะตกมาอยู่ในมือของอีทึกในอีกไม่กี่นาทีต่อมา
“สวัสดีครับ น้องๆปี 1 ทุกคน พี่ชื่อ พักจองซู แต่เรียกพี่ว่า พี่อีทึกก็ได้ครับ พี่เป็นประธานชั้นปีที่ 3 ยินดีต้อนรับน้องๆปี1ทุกคนเข้าสู่คณะของเรานะครับ”
“สวัสดีค่ะ พี่ชื่ออายองค่ะ” หลังจากอีทึกพูดจบ ก็ส่งไมค์ต่อให้อายอง และจากอายองก็ไล่ไปหาแฮยอน และไปเรื่อยๆจนไปจบที่คยูฮยอน
“พี่ชื่อ คยูฮยอน ยินดีที่ได้รู้จักกทุกคนนะครับ”
หลังจากแนะนำตัวกันเสร็จหมดแล้ว กลุ่มของอีทึกก็ขอแยกย้ายกันไปก่อน เพราะมีเรียนต่อ ระหว่างทางที่เดินไปตึกเรียนนั้น ก็ยังมีบทสนทนาของน้องปี1ที่เพิ่งไปเจอมาให้เป็นประเด็นหลักโต้เถียงกัน...และที่แน่ๆคือ ตอนนี้ทุกคนเริ่มกดส่งข้อความหาน้องรหัสตัวเอง เพื่อสอบถามว่า น้องโถของพวกเค้านั้น คือ ใครกัน
“เฮ้ย น้องโถฉัน...ชเวมินโฮ...เป็นผู้ชายวะ” จุนซูส่งเสียงตะโกนบอกเพื่อนเป็นคนแรก ทันที่ได้ข้อความตอบกลับมาจากจงฮยอนที่เป็นน้องรหัส…ฟังๆจากน้ำเสียงแล้ว เหมือนจุนซูค่อนข้างเสียใจ ที่ได้น้องผู้ชาย-*-
“จริงเหรอวะ” จียงหันมายิ้มเยาะใส่ จุนซูเห็นแล้วอยากเตะก้นเพื่อนสักสองสามที
“เออ” กระแทกเสียงตอบ จียงกับซีวอนพากันหัวเราะหนักหว่าเดิม
“ของกูมาแล้ว” จียงร้องขึ้น ทันทีที่เสียงข้อความเข้า “ชิบหายแล้ว กูก็ได้ผู้ชายวะ”
“ฮ่าๆๆๆ”คราวนี้เป็นจุนซูที่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ซีวอนตบไหล่เพื่อนเบาๆ
นี่ละที่เค้าเรียกว่า กรรมตามสนอง....คริ คริ
“ใครวะ น้องมึง”
“ซึงรี”
“ถ้างั้นก็แปลว่าที่เหลือได้น้องผู้หญิงนะสิ”
“ก็เออดิ” จียงกระแทกเสียงตอบ จุนซูกับทงเฮพากันหัวเราะอยู่สองคน ในขณะที่คนอื่นนั้นได้แต่พากันเฉยๆเมื่อรู้ว่า น้องที่เป็นผู้ชายถูกจับไปอยู่ในสายของจุนซูกับจียงไปแล้ว
“ของกู ชื่อคริสตัล” หลังจากเงียบกันไปสักพัก ทงเฮก็พูดขึ้น
“ของกู ชื่อ ฮโยมิน” ซีวอนที่กำลังนั่งเล่น BB อยู่บอกขึ้นมาบ้าง จียงกับจุนซูต่างก็พากันเบะปากอย่างหมั่นไส้ พวกที่ได้น้องผู้หญิง
“แล้วของนายละ อีทึก” อายองเป็นคนเลียบๆเคียงๆถาม เมื่อเห็นว่า อีทึกไม่พูดอะไรเลย
“ได้น้องฮยอนอา แล้วอายองละ”
“นิโคล”
“ดูแรงๆเนอะ สองคนนี้” ฮียอลว่าไปตามที่เห็นมาเมื่อสักครู่ อายองพยักหน้าหงึกๆเห็นด้วย
“แล้วของฮียอลละ”
“ของฉัน น้องซองฮีจ๊ะ ส่วนซอนจินได้น้องพม อินแจก็ได้น้องโซฮยอน ฮยอนนยอได้น้องโซอึน และแฮยอนก็ได้น้องซอลลี...ขาดของไปรึเปล่าเนี่ย” พูดๆไป ฮียอลก็เริ่มงงๆว่า ตัวเองตกหล่นของเพื่อนคนใดในกลุ่มไปบ้างรึเปล่า ซอนจินรีบบอกว่าไม่มี เพราะฮียอลเล่นพูดครบหมดทุกคน และชัดเจน จนเพื่อนๆพากันอึ้งกับความจำที่เป็นเลิศของฮียอล
“จริงๆฮียอลยังไม่ได้พูดนะว่า น้องโถของคยูฮยอน คือ น้องจียอง” จู่ๆแฮยอนก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แล้วเดินออกไปเลย ทำเอาเพื่อนๆทุกคนถึงกับงง
“แฮยอนเป็นอะไร?” ซอนจินหันมาถามทุกคน แต่ไม่มีใครให้คำตอบได้ เพราะต่างก็ไม่รู้เหมือนกันว่า แฮยอนเป็นอะไร
ก็เดินมาด้วยกันเนี่ย....เธอไม่รู้ แล้วพวกเราจะรู้มั้ย????
“นายก็ไม่รู้งั้นเหรอ คยูฮยอน” อินแจหันไปถามคนที่น่าจะรู้ดีที่สุด แต่ คยูฮยอนกลับพยักหน้าเบาๆ ทุกคนถอนหายใจ
ขนาดคยูฮยอนยังไม่รู้ แล้วคนที่เหลือจะเข้าใกล้ได้มั้ยเนี่ย??
เมื่อถึงเวลาเข้าเรียน แฮยอนก็เอาแต่นั่งเงียบจนน่าใจหาย แม้แต่คยูฮยอนเองก็ยังไม่กล้าเข้าไปคุยด้วย เพราะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“เฮ้ย แฮยอนเป็นอะไรวะ ปกติไม่เคยเงียบขนาดนั้นนะ” ซีวอนพูดขึ้น ขณะที่ทุกคนกำลังเดินออกมาจากห้อง แม้เขาจะชอบแกล้งแฮยอนขนาดไหน แต่ถ้าเพื่อนแปลกไปขนาดนี้ ไม่เป็นห่วงก็คงจะไม่ได้
“ไม่รู้เหมือนกัน ตอนเช้าก็ยังดีๆอยู่นะ” อายองเป็นคนตอบกลับมา “มีใครไปทำอะไรให้ไม่พอใจรึเปล่าละ”
“ไม่มีนิ” อินแจตอบกลับมา “วันนี้ไม่มีใครทำอะไรเลย แล้วแฮยอนจะไม่พอใจได้ยัง หรือว่า นายทำ คยูฮยอน”
“เปล่านะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันยังงงๆอยู่ด้วยว่า เกิดเรื่องอะไรขึ้น” คยูฮยอนตอบกลับมา ทุกคนมีสีหน้าหนักใจ
“ยังไงฉันลองโทรตามก่อนนะ” คยูฮยอนว่า แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาแฮยอน แต่ปรากฎว่า เจ้าตัวไม่ยอมรับสาย
“ไม่รับอะ” คยูฮยอนบอก ทุกคนพากันถอนหายใจอีกครั้ง
เกิดอะไรขึ้น????
ทางด้านของแฮยอนเอง
ร่างบางมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ ด้วยแววตาที่นิ่งสงบ หน้าจอโชว์สายเรียกเข้าอีกครั้ง... ยังคงเป็นคยูฮยอนที่โทรเข้ามาเหมือนเดิม และแฮยอนก็ปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้น จนในที่สุดมันก็ตัดไปเองพร้อมๆกับหัวใจของแฮยอนที่รู้สึกเจ็บปวดขึ้นทุกวัน
เสียงเรียกเข้าเงียบหายไปแล้ว แต่สักพักก็มีเสียงเป็นข้อความตัวอักษรเข้ามาแทน แฮยอนกดอ่านมันด้วยหัวใจบอบช้ำ
แฮยอน...เธออยู่ไหน รู้มั้ย เพื่อนๆเป็นห่วงมาก มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า บอกฉันสิ...ตอนนี้เธออยู่ไหน ให้ฉันไปหามั้ย?
คยูฮยอน
“ทำไม? ทำไม?ต้องเป็นนายด้วย คยูฮยอน ทำไม?” แฮยอนตะโกนออกมาอย่างอึดอัด....ไม่รู้ว่า ตัวเธอเองจะหลอกความรู้สึกที่แท้จริงไปได้อีกนานแค่ไหนกัน...เพราะดูเหมือนว่า นับวันความรู้สึกที่เธอมีต่อคยูฮยอนนั้น มันเหมือนจะยิ่งเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น มากเข้าไปทุกทีแล้ว
เสียงโทรศัพท์ของแฮยอนสั่นสะเทือนขึ้นอีกครั้ง หากแต่คราวนี้เป็นฮียอลที่โทรเข้ามา แฮยอนเลยกดรับ
“ว่าไง ฮียอล”
(“เธออยู่ที่ไหน คยูฮยอนโทรไปทำไมไม่รับ แล้วไม่ได้ข้อความของเค้ารึไง รู้มั้ยเค้าเป็นห่วงเธอมากนะ พวกฉันเองก็เป็นห่วงเธอมากด้วย นี่เธออยู่ไหนเนี่ย”)
“ฉันอยู่ห้องน้ำ เดี๋ยวอีกสักพักกำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะ แค่นี้ละนะ เปลืองเงินเธอ” แล้วแฮยอนก็ตัดสายไป
“คยูฮยอน...ถ้านายไม่ได้คิดเกินกว่าเพื่อน นายก็อย่าทำให้ฉันคิดเกินกว่าเพื่อนจะได้มั้ย?” แฮยอนพูดพึมพำกับตัวเองอย่างเหนื่อยล้า แล้วเปิดน้ำที่ก๊อกให้มันไหล...ไหลเหมือนกับน้ำตาที่ออกมา เพื่อหัวเราะเยาะตัวเองที่โง่ไปหลงรักเพื่อนสนิท....ทั้งๆที่รู้ว่า มันไม่มีทางจะเป็นไปได้ และไม่มีวันที่จะได้เป็น
~~~~~ Friends ~~~~~
“เข้าห้องน้ำอะไรหายไปนานสองนาน นึกว่าตกส้วมตายไปซะแล้ว” ทันทีที่แฮยอนเดินมาถึง ซอนจินก็อดที่จะพูดประชดขึ้นมาไม่ได้...ถ้าเป็นโหมดในช่วงไม่มีอะไรแล้วละก็ แฮยอนคงจะเถียงซอนจินกลับไปสักหน่อย หากแต่วันนี้ แฮยอนกลับทำเพียงแค่เงียบๆไม่พูดอะไรเลย จนเพื่อนๆพากันงงกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหม่ของแฮยอน...
“เป็นอะไรรึเปล่า แฮยอน” อินแจเดินเข้ามาแตะแขนเพื่อนเบาๆ แฮยอนส่ายหน้าปฎิเสธ
“วันนี้ไม่มีเรียนแล้ว เค้ากลับบ้านนะ”
“เฮ้ยๆ กลับได้ไง วันนี้ไหนว่าจะพาน้องรหัสไปเลี้ยงไม่ใช่เหรอไง” เสียงของฮยอนนยอดังขึ้น ก่อนที่สองเท้าของแฮยอนจะเดินก้าวออกไป
“ไว้รอน้องปี1ด้วยเลยละกัน วันนี้ขี้เกียจแล้ว” แฮยอนหันมาบอก โดยไม่มองหน้าคยูฮยอนที่กำลังมองมาอย่างสงสัย.....อันที่จริงก็สงสัยตั้งแต่วันนั้นแล้ว....ตั้งแต่วันที่ทุกคนรู้ว่า น้องโถของคยูฮยอน คือ จียอง
“ทำไมทำแบบนี้ละค่ะ คุณหนูฮง...เกิดอะไรขึ้น บอกมาสิ....เมื่อเช้าก็ยังดีๆอยู่เลยนิหว่า” อายองถามอย่างไม่เข้าใจ แฮยอนนิ่งไม่ตอบ
“มีอะไรรึเปล่า แฮยอน” อินแจถามด้วยความห่วงใยอีกครั้ง และแฮยอนก็ยังคงส่ายหน้าปฎิเสธเหมือนเดิม
“แกไม่ไปไม่ทันแล้วละวะ แฮยอน ฉันโทรไปนัดฮงกีแล้ว” อายองบอก แฮยอนถอนหายใจ
“แกก็ไปกับน้องแกดิ”
“นี่บทแกจะเอาแต่ใจ ก็เอาแต่ใจจริงๆนะแฮยอน”
“นั่นสิ” ฮียอลพูดเสริมขึ้นมา “เป็นอะไรรึเปล่า บอกพวกเรามาตามตรงได้นะ ยังไงพวกเราก็เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”
“ก็ไม่ได้เป็นอะไร” แฮยอนตอบ แล้วหยุดไปนิดนึง ก่อนจะพูดต่อ แต่ว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก ตัวต้นเหตุที่ทำให้แฮยอนขุ่นเคืองใจก็เดินเข้ามา
“รุ่นพี่คยูฮยอนค่ะ” ทุกคนหันไปตามเสียงเรียก เว้นแฮยอนที่ทำหน้าเฉยๆ ออกจะกึ่งไม่พอใจซะด้วยซ้ำไป แต่ก็ดีที่ไม่มีใครได้เห็น เพราะมัวแต่สนใจแขกที่เพิ่งมา
“ครับ” คยูฮยอนขานรับ แฮยอนอยากเข้าไปกระชากคยูฮยอนให้เดินออกไปซะให้แล้วรู้แล้วรอด แต่ก็ทำไม่ได้
“คือ.....คือ......” คนที่มานั้นอึกๆอักไม่กล้าพูด จน.....
“จะอายอะไรละ จียอง...อยากได้เบอร์พี่เค้าก็ขอดิ” คนที่มาด้วยต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเอง และถ้าอายองจำไม่ผิด นั่นมันก็คือ นิโคล น้องโถของเธอเอง
แรงงง อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ
“คือว่า........”
“เธอไม่พูดฉันพูดเองก็ได้” แล้วนิโคลก็หันหน้ามาทางคยูฮยอน “คืออย่างงี้ค่ะ พี่คยูฮยอน...จียองเค้าปลื้มพี่มาก เค้าก็เลยอยากได้เบอร์ของพี่คยูฮยอน ไม่ทราบว่า พี่คยูฮยอนจะรังเกียจมั้ยค่ะ”
“ครับ” คยูฮยอนยังคงพูดสั้นๆ แล้วหยิบเศษกระดาษออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะเขียนเบอร์ตัวเองลงไป แฮยอนที่มองอยู่ไม่พอใจมาก เดินกระแทกส้นเท้าออกไปทันที
“เฮ้ย!!!!” อินแจเรียกเอาไว้ แต่ก็ไม่ทัน เพราะแฮยอนเดินลิ่วๆไม่รอใครเลย
“ฉันไปดูแฮยอนก่อนนะ” อินแจหันมาบอกกับทุกคน แล้วรีบวิ่งตามไป คยูฮยอนที่เขียนเบอร์เสร็จแล้ว ทำท่าจะขอตัว แต่โดนจียงเดินเข้ามาห้าม ไม่ให้คยูฮยอนตามไปตอนนี้....พวกเค้ารู้แล้วละว่า แฮยอนเป็นอะไร แต่คงมีแค่คยูฮยอนคนเดียวที่ยังไม่รู้
เรียนได้เอมาได้ยังไงวะคุณ ชายโจว...ของง่ายๆแค่นี้ก็มองไม่ออก
“อย่าเพิ่งไป ให้อินแจไปคนเดียวก่อน ถ้าอินแจรับมือไม่ได้จริงๆ แกค่อยไป”
“เอางั้นก็ได้” คยูฮยอนตอบรับอย่างไม่มั่นใจ แล้วหันไปยิ้มให้กับน้องๆที่ยังยืนอยู่ จียองแทบจะละลายลงไปกองกับพื้น เมื่อเห็นรอยยิ้มของรุ่นพี่ที่ตัวเองแอบปลื้ม
ทางด้านของอินแจที่วิ่งตามแฮยอนมานั้น ก็พยายามเร่งเต็มที่เพื่อให้ทันเพื่อนตัวเอง จนในที่สุดความพยายามนั้นของอินแจนั้นก็เป็นผลสำเร็จ เมื่อมือของเธอนั้นคว้าต้นแขนของเพื่อนเอาไว้ได้
“แกเป็นอะไรของแก แฮยอน” อินแจถาม ก่อนที่จะตัดสินใจพูดความจริงที่ตัวเองสงสัยไว้มานานแล้วออกมา “แกชอบคยูฮยอนใช่มั้ย?”
“.........”
“ฉันถามแกอยู่นะ แฮยอน”
“อินแจ” แฮยอนโผเข้ากอดพื่อนเอาไว้ “ฉันควรจะทำยังไงดี อินแจ ฉันควรจะทำยังไงดี”
“แกไม่เห็นต้องทำอะไรเลย แฮยอน...แกเคยสนิทกับคยูฮยอนยังก็สนิทแบบนั้นต่อไปสิ ทำไมต้องทำตัวให้มันแปลกไปด้วย”
“แกไม่มาเป็นฉัน แกไม่รู้หรอกว่า การแอบรักเพื่อนสนิท....มันทรมานแค่ไหน”
“นี่แกยอมรับแล้วใช่มั้ยว่า แกชอบคยูฮยอน”
“ฉันชอบคยูฮยอนมานานแล้ว...ชอบตั้งแต่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัยอีก” คำตอบของแฮยอน ทำเอาอินแจอยากจะเป็นลม...ไม่รู้ว่า สองคนนี้บื้อ หรือ โง่กันแน่ ที่ของง่ายๆแค่นี้ก็มองกันไม่ออก แถมยังเก็บงำกันมานานได้หลายปีด้วย นับถือเลยจริงๆ -*-
“และที่แกเข้าหน้าใครไม่ติด ก็เพราะแกไม่พอใจที่มีน้องปี1มาขอเบอร์โทรคยูฮยอนใช่มั้ย?”
“ฉันรู้ว่า ฉันไม่มีสิทธิ์ไม่พอใจ...แต่ว่า....ไม่รู้สิ อินแจ ฉันไม่ชอบน้องโถของคยูฮยอน ดูแล้วไม่ถูกชะตายังไงชอบกล”
“อคติไปเองรึเปล่า”
“ไม่นะ...ไม่รู้สิ”
“แกจะมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวคยูฮยอนได้ ก็ต่อเมื่อแกเป็นแฟนกับคยูฮยอนแล้ว”
“คงไม่มีวันนั้นหรอก”
“รู้ได้ไง...ในสายตาฉันนะ พวกแกสองคนเหมือนเป็นมากกว่าเพื่อน รู้ตัวบ้างมั้ย แฮยอน”
“.........”
“ฉันก็ไม่รู้ว่าแกกับคยูฮยอน คบเป็นเพื่อนกันแบบไหนนะ แต่ที่แน่ๆในสายตาของพวกฉันตั้งแต่ปี 1 โจวคยูฮยอนกับฮงแฮยอนไม่เหมือนเพื่อนกันเลยสักนิด จริงๆนะ” อินแจพูดยืนยันอย่างหนักแน่นและมั่นใจ แฮยอนนิ่งเงียบไป
นี่เราสองคนเป็นมากกว่าเพื่อนได้จริงๆเหรอ...คยูฮยอน
~~~~~ Friends ~~~~~
“อินแจส่งข้อความมาบอกว่า ไว้กลับกันไปได้เลย เค้ากับแฮยอนมีธุระ” จู่ๆจุนซูก็พูดขึ้นมา คยูฮยอนถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นเดินออกไปเป็นคนแรก เพื่อนๆแต่ละคนมองหน้ากันเงียบๆไม่มีใครพูดอะไร เพราะรู้อยู่ว่า อะไรมันเป็นอะไร แต่ที่ไม่คาดคิด คือ จู่ๆจุนซูก็จะลุกเดินไปไม่พูดไม่จาเหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่า จียงเรียกเอาไว้ซะก่อน
“แล้วนี่นายจะไปไหน”
“กลับบ้าน ไปนะ” พูดสั้นๆพร้อมโบกมือให้ แล้วเดินเลย ยิ่งทำให้ทุกคนไม่เข้าใจว่า เกิดอะไรขึ้นกับจุนซู?
“เอาแล้วไง...อย่าบอกนะ ว่ามาแนวเหมือนกับไอ้สองคนแรกอีกนะ” ทงเฮที่แอบสังเกตจุนซูกับอินแจมานานแล้วพูดขึ้น
“มึงไปอยู่หลุมไหนมา...ดูแวบเดียวเค้าก็รู้กันตั้งนานแล้ว ว่ามันมีซัมติงรอง” ซีวอนตบหัวทงเฮไปทีหนึ่ง ทงเฮจะตบคืน แต่เสียงของอีทึกดังขัดขึ้นมาก่อน
“ไม่มีอะไรแล้ว ก็กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวจะค่ำ แล้วไม่มีรถ”
~~~~~ Friends ~~~~~
TBC
ความคิดเห็น