“พี่จองมินนนนน” เสียงตะโกนเรียกที่ทุกคนคิดว่ามันน่ารำคาญมากในบางครั้ง แต่สำหรับจองมินแล้ว รู้ดีเลยว่า ถ้าไม่มีปัญหา น้องเทคของเค้าจะไม่มีวันตะโกนเรียกชื่อเค้าแบบนี้เด็ดขาด “ว่าไง ยัยตัวยุ่ง” จองมินละสายตาจากกองหนังสือที่อ่านอยู่ แล้วหันมาดูหน้าน้องเทคที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามา
“เบื่อ” คำพูดสั้นๆ แต่ได้ใจความมากมาย ทำให้จองมินต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
“เป็นอะไรไป หืมม์..ไหนลองเล่าให้พี่เทคคนนี้ฟังสิ” สองมือของจองมินลูบลงบนหัวของแฮยอนเบาๆอย่างเอ็นดู แฮยอนหลับตาลงซึมซับความอ่อนโยนนี้เอาไว้
“ทะเลาะกับคยูฮยอนมาเหรอ” จองมินไม่รู้ว่า จะเป็นการทำร้ายจิตใจน้องรึเปล่ากับคำถามของเค้า...แต่จองมินก็มองไม่เห็นแล้วจริงๆว่าจะมีเรื่องใดที่ทำให้น้องเทคของเค้าซึมได้เท่ากับเรื่องของโจวคยูฮยอน ที่เป็นเพื่อนสนิท
“ป่าวค่ะ”
“เรากับคยูฮยอน คบกันในฐานะอะไรกันแน่” จองมินตัดสินใจถามในสิ่งที่ตัวเอง และคนอื่นๆก็สงสัยกันมานานแล้วออกมา แฮยอนทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง....ในเมื่อตัวเธอเองก็ยังไม่รู้เลย
“............”
“เงียบไม่ตอบแบบนี้ อย่าบอกพี่นะ ว่าเราก็ไม่รู้”
“...........”
“ยัยเด็กโง่...แค่นี้ก็มองไม่ออกรึไง ว่าเรากับคยูฮยอนนะ เกินคำว่า เพื่อนกันไปแล้ว”
“พวกพี่ๆคงเข้าใจกันผิด แฮยอนกับคยูฮยอนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยม...แค่เพื่อนกันเท่านั้น ไม่เคยมีอะไรมากไปกว่านั้น” แฮยอนบอกเสียงสั่นเครือ จองมินมองหน้าน้องรหัสตัวเอง จ้องมองลึกเข้าไปถึงดวงตาข้างใน พบว่า ในแววตาคู่นั้นสะท้อนแต่เงาของผู้ชายคนเดียวที่ชื่อว่า “โจวคยูฮยอน”
“ปากของแฮยอนก็พูดแบบนั้น แล้วใจของแฮยอนละ”
“พี่จองมิน” แฮยอนปล่อยโฮออกมา แล้วโผเข้ากอดพี่รหัสตัวเองเอาไว้แน่นๆราวกับเด็กน้อยที่ไร้ที่พักพิง จองมินลูบหลังแฮยอนเบาๆด้วยความสงสาร...น้องเทคเค้าแม้จะเอาแต่ใจ ขี้โวยวาย ดื้อเหมือนเด็ก ไม่ยอมฟังใคร สักเท่าไหร่ แถมยังขี้ใจน้อยใจเป็นอันดับหนึ่ง แต่แท้ที่จริงแล้ว แฮยอนนั้นเป็นคนอ่อนไหวง่ายมาก อ่อนไหวเหมือนแก้วที่พร้อมจะแตกได้ทุกเมื่อ โดยเฉพาะกับเรื่องของความรักที่จองมินคิดว่า มันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนที่สุดแล้ว....สำหรับแฮยอน และสำหรับใครหลายๆคนบนโลกใบนี้
“อย่าร้องๆ” จองมินลูบหลังน้องเทคตัวเองเบาๆ...อย่างที่เค้าและคนอื่นๆเข้าใจ แต่ทำไม เจ้าตัวถึงไม่เข้าใจเหมือนอย่างที่คนอื่นเข้าใจบ้างนะ
“แล้วนี่งานเต้นรำ เรามีคู่รึยังเนี่ย หรือว่าไม่ไป”
“แฮยอนจะมาชวนพี่จองมินนี่ละ” คุณน้องตัวดีเงยหน้าขึ้นมามองพี่เทคด้วยน้ำตา จองมินส่ายหน้า
“เสียใจด้วยนะคุณน้อง พี่มีคู่แล้ว”
“ง่า..พี่จองมินอ่า”
“พี่รู้นะ ว่าที่จริงเราก็ไม่อยากมาชวนพี่หรอก...แต่ที่บอกว่าจะมาชวนเนี่ย ประชดใครรึเปล่า พูดความจริงมาซะดีๆ”
“พี่จองมิน” แฮยอนทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ จองมินลูบหัวน้องเบาๆในหัวกำลังครุ่นคิดอะไรบางอยู่..แต่ไม่รู้ว่า มันจะลงเอยเหมือนที่คิดไว้รึเปล่านี่สิ
เค้าจะช่วยน้องที่แสนจะเอาแต่ใจคนนี้ได้มั้ยนะ?
~~~~~ Friends ~~~~~
“คยูฮยอนนี่” วันนี้เหมือนวันโลกหมุนไปคนละด้าน..เพราะนอกจากเมื่อเช้าพี่ฮีชอลจะมาหาฮยอนนยอแล้ว วันนี้ซองมี พี่เทคของคยูฮยอนก็แวะมาอีก ทั้งๆที่ร้อยวันพันปี พี่แกจะแยกตัวมาจากพี่สเตฟานี่ ที่เป็นพี่เทคของทงเฮได้นั้น...มันเป็นเรื่องที่ยากมากๆเลยทีเดียว
“พี่ซองมี” คยูฮยอนเองก็สงสัย และแปลกใจมาน้อยที่เห็นพี่เทคของตัวเองมายืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้า ซองมีเดินยิ้มเข้าไปหาคยูฮยอนแล้ว ฉุดให้ลุกขึ้น
“พี่มีเรื่องอยากคุยกับเรา” ซองมีกระซิบบอกพอให้ได้ยินกันสองคน คยูฮยอนพยักหน้ารับ แล้วเดินตามพี่เทคไปเงียบๆ
“วันนี้....พวกนายว่า มันแปลกๆมั้ย?” จุนซูตั้งคำถามที่ทุกคนต่างก็ลงความเห็นว่า แปลกจริงๆ
“แล้วนี่จียงมันหายไปไหนของมัน”ทงเฮเหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า จียงไม่อยู่ในกลุ่ม
“มันเดินออกไปไหนของมันก็ไม่รู้ มันไม่ได้บอก”
“วันนี้ไอ้จีมันก็มาแปลก..ไม่รู้แม่งเป็นอะไร”
“จะเป็นอะไรได้ นอกจากอกหักรักคุดเหมือนยัยแฮยอน” ทุกคนหันมามองซีวอนกันเป็นจุดเดียว
“หันมามองฉันทำไมกันเนี่ย?....ฉันก็แค่พูดไปตามที่เห็น”
“นายเห็นอะไร” ซอนจินถาม...อันที่จริง เธอก็พอรู้อยู่ว่า อาการแปลกๆของจียอง คือ อะไร
“นี่พวกเธอแกล้งไม่รู้ หรือ ไม่รู้จริงกันแน่” ซีวอนทำตาโตมองทุกคนอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าจะมองคนอย่างควอนจียงพลาด
“บอกมาดีๆ หรือจะต้องบอกด้วยน้ำตา” อายองชักทนไม่ไหวเลยพูดขึ้นมาบ้าง และซีวอนก็ไม่รอปล่อยให้เพื่อนรอนานซะด้วย เพราะยังอยากมีชีวิตไว้จีบสาวๆต่อ
“ไอ้จียง...มันชอบฮยอนนยอ”
~~~~~ Friends ~~~~~
ทางด้านของซองมีกับคุณน้องเทคสุดหล่อ โจวคยูฮยอน -*-
“มานี่เลย ไอ้ตัวแสบ มานี่เลย ก่อเรื่องอะไรอีกแล้วนะเรา พี่ละปวดหัวจริงๆ” ซองมีลากคยูฮยอนมาในที่ๆไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่าน คยูฮยอนมองหน้าพี่เทคด้วยความงง
“มีอะไรเหรอครับ พี่ซองมี แล้วทำไมต้องลากผมมาที่นี่ด้วย พี่คิดจะนอกใจพี่สเตฟานี่รึไง” คยูฮยอนแกล้งพูดแซวเล่น แต่ซองมีไม่ขำด้วยเลย
“ไม่ตลก” ซองมีพูดเสียงแข็ง รอยยิ้มบนหน้าของคยูฮยอนจางลง
“คยูฮยอน”
“ครับ”
“พี่ถามตรงๆ แบบเข้าประเด็นเลยแล้วกันนะ เรารู้สึกยังไงกับแฮยอน”ซองมีตัดสินใจถามออกมาตรงๆ ไม่อ้อมค้อม คยูฮยอนนิ่งจังงันไปนิดนึงกับคำถามนี้
“คยูฮยอน...พี่ถามเราอยู่นะ อย่าเงียบ ตอบพี่มา” ซองมีกอดอก มองหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องรหัสของตัวเอง
“ผมกับแฮยอนเป็นแค่เพื่อนกันครับ พี่ซองมี” พูดไปแล้ว คยูฮยอนก็รู้สึกหน่วงๆที่ใจยังไงชอบกล
“แน่ใจเหรอว่าแค่เพื่อน” ซองมีถามเน้นย้ำเพื่อความมั่นใจ “แน่ใจจริงๆนะว่าแค่เพื่อน”
“........”
“คยูฮยอน....เธอรู้อะไรมั้ยว่า การที่เธอทำให้แฮยอนเสียใจ ก็เท่ากับทำร้ายพี่ด้วย”
“......” ใบหน้าของคยูฮยอนเต็มไปด้วยคำถามกับสิ่งที่พี่ซองมีบอก...ทำร้ายแฮยอน คือทำร้ายพี่ซองมี....มันยังไงกัน...คยูฮยอนไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจอย่างแรงเลย
“คยูฮยอนไม่รู้เลยสินะว่า แฮยอนเป็นน้องสาวแท้ๆของพี่”
“น้องสาว?..แฮยอนเป็นน้องสาวของพี่ซองมี...น้องสาวแท้ๆเหรอครับ” ใบหน้าของคยูฮยอนฉายความแปลกใจเอาไว้อย่างชัดเจน...ทำไมเค้าถึงไม่เคยรู้มาก่อน ทั้งๆที่สนิทกับแฮยอนมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม
“ใช่” ซองมียอมรับหน้าตาเฉย “ฮงซองมีกับฮงแฮยอน....คงไม่มีใครเอะใจ หรือ ว่าสงสัย เพราะพวกเราสองคนพี่น้องไม่เคยแสดงออกมาว่าเป็นพี่น้องที่คลานตามกันออกมาต่อหน้าคนอื่น นั่นอาจจะเป็นเพราะว่า เราสองคนไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน...พ่อแม่ของพี่กับแฮยอนแยกทางกัน พี่อยู่กับพ่อ ส่วนแฮยอนอยู่กับแม่”
“ผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย…ไม่เคยรู้จริงๆ” ท่าทางของคยูฮยอนดูตกใจ และสับสน...ไม่รู้ว่า เค้าควรจะดีใจ โกรธ หรือว่า น้อยใจดีกับความจริงที่เพิ่งรับรู้
“พี่เองก็คิดว่ามันเป็นซะยิ่งกว่าเรื่องบังเอิญอีก...แต่ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่เราจะมาสนใจว่า มันบังเอิญ หรือ มันเป็นพรหมลิขิตนะ คยูฮยอน...ตอนนี้พี่อยากรู้แค่ว่า น้องเทคของพี่คิดยังไงกับน้องสาวพี่แค่นั้น คยูฮยอนจะให้คำตอบพี่ได้รึเปล่า?” ซองมีมองหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องเทคตัวเอง...คิดว่า คำตอบที่ดีที่สุด คยูฮยอนคงมีอยู่ในใจแล้ว แต่ซองมีก็ยังให้เจ้าตัวพูดออกมา
“ผม......”
“ในสายตาของพวกพี่ คยูฮยอนกับแฮยอนไม่เคยเป็นเพื่อนกันนะ....และพี่ก็คิดว่า ถ้าพวกเธอไปถามเด็กมัธยม พี่ก็คิดว่า พวกเค้าคงจะพูดเหมือนพี่ว่า พวกเธอไม่ใช่แค่เพื่อนกัน”
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ พี่ซองมี” คยูฮยอนเลิกคิ้วขึ้น....นี่เค้ากับแสดงความรู้สึกออกมามากถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?
“คยูฮยอน” ซองมีอยากจะดีดกะโหลกเจ้าตัวแสบสักทีสองทีเผื่อว่าจะฉลาดขึ้นมาบ้าง
“เพื่อนที่ไหนเค้าจะตัวติดกันได้ถึงขนาดนี้....แล้วก็เพื่อนที่ไหนจะยอมให้อีกฝ่ายได้มากเหมือนกับที่คยูฮยอนยอมให้แฮยอนมาตั้งแต่มัธยม ถ้าหากว่าไม่ได้มีใจให้กันนะ และอีกอย่างถ้าแฮยอนไม่ได้สนใจเธอ เค้าจะมาอ้อนทำไม....ยิ่งถ้าไม่ได้ชอบกันจริง โดนล้อนิดหน่อยก็เลิกยุ่งแล้ว แต่นี่พี่ก็ยังเห็นพวกเธอเดินด้วยกันอยู่ แสดงว่าทุกคนเค้า มองออกว่า พวกเธอเป็นอะไรกัน มีแต่เธอสองคนนั้นละ ที่ดูไม่ออก หรือ ดูออกแล้วไม่ยอมรับ”
“........”
“พี่ก็พูดได้แค่นี้ละนะ เก็บเอาไปคิดละกัน...อ่อ มีอีกเรื่อง คือ งานเต้นรำอาทิตย์หน้า คยูฮยอนจะชวนแฮยอนไปรึเปล่า”
“เห็นแฮยอนเค้าบอกว่าจะไปชวนพี่จองมิน”
“จองมินไม่ไปกับแฮยอนหรอก รายนั้นเค้ามีคู่ของเค้าอยู่แล้ว” ซองมีมองหน้ารหัสอย่างมีความนัย คยูฮยอนก้มหน้าลงมองพื้น ไม่อยากเงยหน้าให้ซองมีเห็นรอยยิ้มมุมปากของเค้า
มีความหวังขึ้นมาแล้ว....โจวคยูฮยอน
~~~~~ Friends ~~~~~
ยาพาราสองเม็ดที่ยืนมาตรงหน้า ทำให้จียงต้องเงยหน้าขึ้นมา รอยยิ้มจางๆปรากฎขึ้นบนใบหน้า เมื่อเห็นว่าร่างบางที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเค้านั้น คือ ฮยอนนยอ
“เห็นซอนจินบอกว่า วันนี้นายไม่สบาย....ก็เลยเอายามาให้”
“ขอบใจมาก” จียงรับยามาจากมือของฮยอนนยอ “แล้วนี่คนอื่นๆไปไหนกันหมด ทำไมเหลือแต่เธอละ ฮยอนนยอ”
“คงจะไปหาชุดสำหรับงานเต้นรำกันละมั้ง” ฮยอนนยอตอบ พลางส่งขวดน้ำเปล่าให้กับจียง...รอยยิ้มกว้างๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าของจียง
วันนี้รู้สึกมีความสุขเหลือเกิน
“แล้วนี่นายมีคู่ไปงานเต้นรำยัง” ฮยอนนยอหันมาถาม พลางทิ้งตัวลงนั่งข้างๆจียง ซึ่งจียงเองก็เขยิบให้ด้วยฮยอนนยอนั่งข้างๆด้วยความเต็มใจ
“ยัง..และคิดว่าอาจจะไม่ไปด้วย”
“ทำไม?...ปกตินายชอบไปจีบคนนั้นคนนี้ทั่วไม่ใช่เหรอ...ทำไมคราวนี้ถอดใจง่ายจัง” ฮยอนนยอพูดด้วยความแปลกใจ จียงไม่ตอบ และหันหน้าไปมองทางอื่น
คนเรามันก็เปลี่ยนแปลงกันได้...ไม่ใช่เหรอ?
“ถามแต่ฉัน แล้วเธอละ ปีนี้จะไปกับใคร..พี่ฮีชอล หรือ คิมบอม” จียงไม่ได้น้อยใจ ไม่ได้ประชด แต่ก็รู้สึกไม่ค่อยดีที่ฮยอนนยอไปกับคนอื่น แม้ว่าสองคนนั้นจะเป็นพี่กับน้องในสายตาของฮยอนนยอก็ตาม
“ไม่ไปกับทั้งสองคนนั่นแหละ เพราะฉันมีคนที่จะไปด้วยแล้ว” ฮยอนนยอตอบเสียงใส ใจของจียงกระตุกวูบลงไป เมื่อได้ยินฮยอนนยอพูด
“งั้นเหรอ” ไม่รู้ว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกไปนั้น มีแรงพูดออกมาได้ยังไง จียงฝืนยิ้มให้กับฮยอนนยอ
“ดีใจด้วยที่เธอมีคู่ ไม่เหมือนกับคนอื่นๆที่ป่านนี้ยังไม่รู้เลยมั้ง ว่าจะเอายังไง” จียงพยายามหัวเราะ แต่ทำไม มันดูฝืดๆไม่เป็นตัวของตัวเองเลย เสียงที่เปล่องออกไปนั้น จียงยังไม่มั่นใจเลยว่า นั่นใช่เสียงของเค้าจริงๆ....รึเปล่า
“ทำไมฉันฟังแล้ว เหมือนนายประชดฉันเลย จียง” ฮยอนนยอหันมามองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ “แล้วนี่ตกลงนายยังไม่มีคู่ใช่มั้ย?”
“อืม” จียงไม่สามารถพูดอะไรไปได้มากกว่านี้
“งั้นไปกับฉันนะ” สิ้นเสียงของฮยอนนยอ จียงก็ตาโต หันมามองคนพูดอย่างไม่อยากเชื่อ ฮยอนนยอยิ้ม
โอกาสมาถึงแล้ว...จะคว้าเอาไว้รึเปล่า ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจแล้ว
อีกด้านหนึ่ง ซอนจิน , อายอง , ฮียอล , อินแจ และก็แฮยอน ก็กำลังปวดหัวกับงานเต้นรำที่ใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว แต่ดูเหมือนว่า พวกเธอจะยังไม่มีใครมาชวนเลยสักคน จะให้ไปชวนก่อน....มันก็คงไม่งาม..จริงมั้ย?
“แล้วนี่ยัยฮยอนนยอไปไหน”
“เห็นทงเฮบอกว่าจะเดินไปหาจียงมั้ง ซอนจิน” อินแจที่ได้ยินหนุ่มๆคุยกัน ก่อนแยกย้ายเป็นคนตอบ ซอนจินร้องอ๋อ แล้วหยิบงานขึ้นมาทำ
“ใจคอเธอยังทำงานลงอีกนะ” ฮียอลเห็นซอนจินหยิบการบ้านขึ้นมานั่งทำแล้ว ก็นับถือในความใจเย็นของเพื่อนจริงๆ ทั้งๆที่คนอื่นเค้ากลุ้มใจกับเรื่องคู่ แต่ซอนจินกลับห่วงที่จะทำงาน
“มีก็ไป ไม่มีก็นอนอยู่บ้านสบายๆ ไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไรเลย ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องเสียตังค์”
“ทำไมเราไม่ชวนพวกซีวอนไปกันละ” อินแจเสนอความคิดขึ้น ทุกคนหันมามองหน้ากัน
“ฉันขอถอนตัวคนแรกเลย” อายองรีบร้องบอกออกมา “ทุกวันนี้ข่าวว่า พวกเราไม่ใช่เพื่อนกันก็มากพออยู่แล้ว ขืนควงกันไปงานนี้อีก มีหวังคนยิ่งเชื่อเข้าไปใหญ่ ไม่เอาละ ฉันไม่อยากเป็นข่าวกอสซิบของมหาลัย”
“พวกเค้าไม่รู้ก็พูดไปงั้น แต่พวกเรารู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร จะไปกลัวทำไม”
“ฉันก็ไม่ได้กลัวนะ ซอนจิน แต่ขี้เกียจเดินไปไหนมาไหน ก็มีแต่คนพูดซุบซิบกันว่า นั่นไง คบกันแล้ว...นั่นไง ปากก็บอกว่า เพื่อน แต่จริงๆมันมันมีอะไรที่มากกว่า แล้วก็อีกมากมายที่ฉันได้ยินมา”
“ถ้าไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าซุบซิบก็ไม่เห็นต้องกลัว แต่เอาจริงๆนะ ให้ฉันไปชวนพวกซีวอน ฉันก็ไม่เอาด้วยคนละ..ไม่รู้สิ มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้” ฮียอลเองก็มีความรู้สึกแปลกๆถ้าต้องไปชวนพวกซีวอนไปงานเต้นรำกับตัวเอง...บางทีอาจจะเป็นเพราะเป็นเพื่อนกันมา จะให้ชวนกันไปเหมือนคู่รัก มันก็เลยดูแปลกๆละมั้ง
“งั้นสรุปว่าไม่ไปกันใช่มั้ย?”
“แล้วแฮยอนละ ชวนพี่จองมินแล้วเหรอ” อินแจถาม แฮยอนทำหน้าแหยๆ แล้วก็พยักหน้าส่งๆไป
“คนมีพี่เป็นผู้ชาย ก็ดีแบบนี้ละนะ” อินแจว่า แฮยอนยิ้มฝืดๆ แล้วจะเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ยังไม่ทันจะอ้าปาก ร่างของรุ่นพี่ฮีชอลก็ปรากฎตัวต่อหน้าพวกเธอ
“อายอง” คนเรียกทำหน้าเหวอๆ แต่ก็ลุกขึ้น ในขณะที่คนอื่นๆเองก็พากันแปลกใจที่จู่ๆรุ่นพี่ฮีชอลก็มาเรียกอายอง แทนที่จะถามหาฮยอนนยอเหมือนที่คิดไว้ในตอนแรก
“พี่ฮีชอลมีอะไรรึเปล่าค่ะ”
“ไปงานเต้นรำกับพี่นะ” เหมือนถูกค้อนทุบลงที่กลางศรีษะกันทุกคนเมื่อได้ยินคำพูดของฮีชอล
“เอ่อ...นี่เราหูฝาดไปรึเปล่าเนี่ย” อายองหัวเราะแห้งๆ แล้วหันมามองหน้าเพื่อน ประมาณว่า....ได้ยินเหมือนกันมั้ย?
“แกไม่ได้หูฝาดหรอก อายอง...พี่เค้ามาชวนแกไปงานเต้นรำจริงๆ ฉันยืนยันได้” ทำไมอายองรู้สึกอยากจะร้องไห้เหลือเกิน เมื่อได้ยินคำช่วยยืนยันจากซอนจิน เธอหันหน้ากลับมาทางฮีชอลอีกครั้งหนึ่ง
“เอ่อ...คือ....คือว่า หนูคิดว่า พี่ฮีชอลจะไปกับฮยอนนยอซะอีกนะค่ะ”
“ไม่นิ ฮยอนนยอไปกับคนอื่น ไม่ได้ไปกับพี่” ฮีชอลบอกเสียงเรียบๆ อายองรู้สึกอยากจะหายตัวในเวลานี้เหลือเกิน
“เอ่อ....” ไม่รู้จะพูดอะไร ฮีชอลถอนหายใจ
“พี่รู้ว่า เธอคงจะตกใจ..ไม่เป็นไร ยังไงก็เอาคำพูดของพี่เก็บไปคิดคืนหนึ่งก็แล้วกันนะ และพรุ่งนี้พี่จะมาเอาคำตอบ” พูดแค่นั้น ฮีชอลก็หมุนตัวเดินกลับออกไปทันที อายองเบะปากอยากจะร้องไห้
นี่มันอะไรกันเนี่ย??????
“งานเข้าแล้วสิ คุณหนูพัก” ฮียอลเอ่ยแซวยิ้มๆ อายองอยากจะยิ้ม แต่ก็ยิ้มไม่ออก หันซ้ายไปมองแฮยอนที หันขวาไปมองซอนจินที
“งานนี้พวกฉันช่วยเธอไม่ได้หรอก” แฮยอนเห็นสายตาที่เพื่อนมองมาแล้วก็รู้ว่าต้องการความช่วยเหลือ แต่เธอคงช่วยอะไรไม่ได้ เพราะลำพังตัวเอง..ยังเอาไม่รอดเลยเหอะ แล้วจะให้มาช่วยเนี่ยนะ เดี๋ยวได้พากันตายยกกลุ่มหรอก -*-
“ถ้าอยากไปก็ตอบตกลง ถ้าไม่อยากไปก็บอกว่า แค่นั้นละ” ซอนจินพยายามช่วย แต่ก็ช่วยได้แค่นี้จริงๆ อายองถอนหายใจ
“แล้วพี่เค้าคิดยังไงวะ ถึงได้มาชวนแก” เป็นคำถามที่ไม่ใช่แค่แฮยอนคนเดียวที่สงสัย คนอื่นๆเองก็สงสัยเหมือนกัน...ว่าทำไม พี่ฮีชอลถึงได้มาชวนอายองไปงานเต้นรำ ทั้งๆที่พี่เค้าก็มีฮยอนนยออยู่เป็นตัวเลือก
“หรือว่าพี่เค้าไม่ได้ตั้งใจเลือกฮยอนนยอตั้งแต่แรกแล้วรึเปล่า”
“อาจจะเป็นไปได้นะ อินแจ..แต่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมผลถึงมันมาตกอยู่ที่อายอง” ซอนจินพูดอย่างไม่เข้าใจ “หรือว่าพี่เค้าจะชอบเธอ”
“บ้านะ ไม่มีทางหรอก”
“ก็ไม่แน่วะ อายอง” แฮยอนเห็นด้วยกับความคิดของซอนจิน “ฉันว่า เรื่องนี้มันแปลกๆ...ถ้าพี่เค้าไม่ชอบแก แล้วเค้าจะมาขอแกให้ไปเป็นคู่เต้นรำกับพี่เค้าทำไม”
“นั่นสิ..ร้อยวันพันปี พี่เค้าไม่เคยมายุ่งกับพวกเราเลยนะ อายอง”
“บ้านะ คงไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิดหรอก บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้มั้ง แหะๆ ไม่รู้ดิ แต่พี่เค้าคงไม่มาชอบฉันหรอก ไม่มีทางอะ”
“จะคิดแบบนั้นก็ตามใจ” แฮยอนบอก พลางเอามือวางไว้ที่ไหล่ของอายอง
“แต่เค้าว่า พี่ฮีชอลชอบแกแน่ๆ พักอายอง” พูดจบมีการยักคิ้วให้นิดหน่อย อายองส่ายหน้า...ไม่คิดดีใจเลยสักนิดที่มีคนชอบ
คนที่เราชอบก็ไม่ชอบเรา....คนที่เราไม่ได้คิดอะไรด้วย กลับมาชอบเราซะงั้นเลย -*-
~~~~~ Friends ~~~~~
ตอนนี้นักศึกษาทุกคนกำลังเครียดกับข้อสอบสุดหินของอาจารย์ชางมิน แต่ดูเหมือนว่า อีทึกกับคยูฮยอนนั้นดูจะสบายๆ ไม่เครียดอะไรเลย ซีวอนที่นั่งขีดเขียนๆอะไรอยู่นานแล้ว ตั้งแต่ได้ข้อสอบ หันไปมองหน้าจุนซูกับทงเฮ เห็นเพื่อนก็มีสภาพไม่ต่างกัน หันไปมาจียงก็เห็น มันเอาแต่ยิ้มไป ทำไปข้อสอบไป ไม่รู้มันดีใจอะไรของมันหนักหนา หันไปทางผู้หญิงบ้าง ก็เห็นซอนจินกับฮียอล รวมถึงอินแจกำลังทำอย่างตั้งใจ มีแต่อายองกับแฮยยอนที่ทำหน้าบูดๆและก็พูดอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว ส่วนฮยอนนยอนั้น ถ้าซีวอนมองไม่พลาด สายตาไม่มองไปที่ข้อสอบ...แต่กลับมองไปที่จียง
แล้วจะสอบได้มั้ยละนั่น ยัยฮยอนนยอ -*-
“หมดเวลา” เสียงของอาจารย์ชางมินดังขึ้น นักศึกษาทุกคนพากันถอนหายใจ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปส่งข้อสอบ แล้วออกจากห้องไป คยูฮยอนกับอีทึกหันมามองหน้ากันยิ้มๆ ก่อนจะหันไปดูคนอื่นที่เหลือที่มีสภาพบอกบุญไม่รับ...เพราะทำข้อสอบไม่ได้นั่นเอง
“ยิ้มกันสองคนแบบนี้ ทำได้นะสิ” แฮยอนที่เดินมาถึงพูดแขวะ “ใช่สิ พวกนายสองคนมันฉลาด...ฉลาดเว่อร์ด้วย”
“อ่านหนังสือมาก็ทำได้” คยูฮยอนตอบกลับ แฮยอนเบ้ปาก แล้วสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น ทำเอาคยูฮยอนถึงกับงง
ทำอะไรผิดอีกละเนี่ย????
“คืนนี้ก็งานเต้นรำแล้วสินะ” อีทึกพูดขึ้นมา ขณะที่กำลังเดินกลับไปยังที่โต๊ะกลุ่ม
“ตกลง คืนนี้ใครจะมาบ้าง” คำถามของอีทึก มีคนยกมือขึ้นมาเพียงสองคน คือ ฮยอนนยอกับจียง ส่วนคนที่เหลือนั้นได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนไม่ได้ยินที่อีทึกถาม
“เอ๊ะสองคนนี้...มันยังไงๆน้า” อินแจมองหน้าฮยอนนยอสลับกับจียงอย่างล้อเลียน “มาด้วยกันรึเปล่าเนี่ย”
“ทำไมละ ถ้าจะมาด้วยกัน ไม่ได้รึไง อินแจ” ฮยอนนยอพูดไป หน้าก็ขึ้นสีแดงไป ส่วนจียงนี่สิ ยิ้มจนแก้มจะฉีก ตาที่เล็กอยู่แล้ว ยิ่งเล็กลงไปอีก
“ไอ้จีเว้ย..แม่งยังมองเห็นทางอยู่ป่าววะ”
“หุบปากไปเลย ไอ้จุนซู” จียงชี้หน้าคาดโทษเพื่อนเอาไว้ จุนซูหัวเราะอย่างไม่กลัว แล้วหันไปยักคิ้วหลิ่วตาอย่างรู้กับกับทงเฮ และซีวอน
สงสัยจะเป็นคู่แรกที่ฉลาด
“ตกลงจะไปกันแค่ฮยอนนยอกับจียงเองเหรอ คนอื่นๆละ”
“ฉันก็มา” อายองค่อยๆพูดออกมา อีทึกมีท่าทีแปลกใจเมื่อได้ยินที่อายองพูด
“เธอมากับใคร?” ในสมองของอีทึกเต็มไปด้วยคำถาม อายองยิ้มแห้งๆก่อนจะตอบออกไปด้วยเสียงที่ค่อนข้างเบาว่า
“พี่ฮีชอล” คำตอบของอายองแม้จะเบา แต่ก็ได้ยินชัดกันทุกคน อีทึกยิ้มออกมาน้อยๆแล้วเดินออกจากกลุ่มไปเลย
“อ้าววว..อี....” อายองจะเรียกเอาไว้ก็ไม่ทัน ซอนจินกับแฮยอนมองอายองตั้งแต่หัวจรดเท้า อายองพยายามหลบสายตาของเพื่อนสองคนที่มองมา
“นี่แกไปตอบตกลงพี่เค้าเมื่อไหร่ ทำไมพวกฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“แหะๆเมื่อวาน...ตอนเช้านะ พอดีเจอพี่เค้าที่โรงอาหาร ขอโทษทีนะ ซอนจิน ที่ฉันไม่บอกพวกเธอก่อนนะ”
“ไม่ต้องมาขอโทษหรอก เพราะพวกฉันไม่ใช่คนที่จะโกรธเธอ อายอง” แฮยอนพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย “คนที่เธอควรจะไปขอโทษ น่าจะเป็นอีทึกมากกว่านะ”
“ทำไม?” รอยแห่งความสงสัยปรากฎขึ้นเต็มทั้งใบหน้า “ทำไมฉันต้องไปขอโทษอีทึกด้วย ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนิ”
“อีทึกคิดจะชวนเธอมางานคืนนี้” คยูฮยอนช่วยขยายเสริมคำพูดของแฮยอน อายองตาโต
จะมาฮอตอะไรกันตอนนี้เนี่ย ยัยพักอายอง
“ล้อเล่นนะ คยูฮยอน....นี่นายคิดจะอำฉันใช่มั้ยเนี่ย ไม่สนุกเลยนะ” อายองพยายามทำให้มันดูเหมือนเป็นเรื่องตลก แต่ทว่าคยูฮยอนกับพวกซีวอนไม่ได้ตลกไปด้วยเลย
หรือมันจะเป็นเรื่องจริง?
“นี่คยูฮยอน...นายอย่ามาอำฉันนะ มันไม่ตลกเลย เฮ้ยๆๆๆ นายกำลังทำฉันเครียดนะจะบอกให้”
“ฉันพูดจริงๆ”
“ตลกน่า คยูฮยอน”
“ไม่ตลก นี่ฉันซีเรียสจริงๆนะ”
“เห้อ...ไม่คุยด้วยแล้ว พอๆ ว่างมาก ก็ไปขอแฮยอนไปงานคืนนี้ไป ไม่ต้องมาแกล้งฉันแล้ว” อายองส่ายหัวดิกๆ แล้วเดินหนีไป ซอนจินกับอินแจพากันถอนหายใจ แล้วหันมายิ้มให้คยูฮยอน
นอกจากแฮยอนแล้ว..อายองก็อีกคนที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ แถมยังไม่เชื่อที่คนอื่นพูดด้วยนะเนี่ย -*-
“ซอนจิน”
“อะไร ซีวอน” ซอนจินหันมาทางคนที่เรียกชื่อเธอ ซีวอนยิ้มกว้าง จนซอนจินรู้สึกขนลุกกับรอยยิ้มนั้นขึ้นมาทันที
“คืนนี้ไปงานเต้นรำกับฉันนะ” เอ่ยปากออกมาตรงๆไม่มีอ้อมให้เสียเวลา แถมยังต่อหน้าเพื่อนอีกตั้งหลายคนอีก...นี่ละชเวซีวอนตัวจริงเสียงจริงที่ไม่รู้จักคำว่า “อาย” -*-
“แล้วทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย”
“ก็เพราะฉันขอแล้ว และเธอก็ต้องตกลงด้วย” มัดมือชกกันง่ายๆแถมยังบังคับอีก ซอนจินถอนหายใจ
“ไม่รู้ ไม่ชี้” ซอนจินพูดแล้วลุกขึ้น “ถ้านายว่างมาก เย็นนี้ 6 โมงไปรับที่บ้านด้วยก็แล้วกันนะ” เสร็จแล้วก็เดินออกไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้ซีวอนยืนยิ้มแฉ่งหน้าบานกับคำตอบต่อไป
“ใจกล้าหน้าด้านจริงๆเว้ยไอ้วอน” จุนซูส่ายหน้ากับความตรงของเพื่อน ดีนะที่ซอนจินยอมตกลงด้วย นี่ถ้าไม่ตอบตกลง ไอ้ม้าตัวนี้ คงหายหน้าหายตาไปเพราะความอายแน่ๆ
“ซอนจินก็ไป อายองก็ไป ฮยอนนยอก็ไป แล้วตกลงพวกเธออีกสามคนไม่คิดจะไป”
“ก็ไม่มีขอมาขอนิ หรือว่าทงเฮจะมาขอละ” ฮียอลแกล้งพูดหยอก แต่สายตานี่วิบวับมองไปทางทงเฮ
“ก็ว่าจะขอ แต่ไม่รู้จะขอใครดี งั้นชวนเธอเลยก็แล้วกันนะ ฮียอล” น่าน..ทงเฮเองก็ใช่ย่อย มาเนียนๆแบบนี้ คิดว่าคนอื่นไม่รู้รึยังไงกัน
“เอาๆเหลืออีกคู่ ฉันจัดให้เลยนะ อินแจไปกับจุนซูด้วยซะเลย จะได้จบๆไป โอเคมั้ย” แฮยอนพูดขึ้นมาอย่างหมั่นไส้...แหม มาเนียนทำมาเป็นพูด ที่แท้อยากจะชวนตั้งนานแล้ว แต่ไม่กล้ามากกว่าละสิ
“แล้วเธอละ แฮยอน”
“สบายมาก เดี๋ยวเย็นนี้พี่จองมินไปรับ อินแจไม่ต้องห่วง” ปากพูดไป ใจก็โหวงๆไป...พี่จองมินไหนจะมารับละ ในเมื่อคืนนี้ เค้าไปรับพี่ฮีบอนที่เป็นคู่ของเค้าแล้ว สงสัยไม่แคล้ว อาจจะต้องไปหาแจจิน
“แน่ใจนะว่า เป็นพี่จองมินนะ” ฮียอลถาม แต่สายตาเหลือบมองไปทางคยูฮยอนอย่างมีความนัย แฮยอนทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
“จริงสิ นัดกับพี่จองมินไว้แล้ว แต่ถ้าพี่เค้าไม่ว่าง ก็ยังมีแจจินอีกคน”
“แล้วคยูฮยอนละ ตกลงจะไม่มาจริงๆเหรอ คืนนี้”
“นัดพี่ซองมีไว้แล้ว” แฮยอนแอบเบ้ปากเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำตอบของคยูฮยอน ส่วนอินแจเองก็พยักหน้ารับรู้แล้วไม่ถามอะไรอีก
เมื่อถึงเวลาที่ควรจะกลับบ้าน ต่างคนต่างก็พากันแยกย้ายไป โดยไม่ลืมที่จะนัดเจอกันอีกทีตอนหนึ่งทุ่มที่หน้างาน
บางที หลังจากจบงานนี้ อาจจะมีคนฉลาดขึ้น
~~~~~ Friends ~~~~~
TBC
ความคิดเห็น