ในเช้าที่ทุกคนกำลังยุ่งกับการทำการบ้านของอาจารย์คุ่ยเสี่ยน
“Yo babe” เสียงของใครบางคนดังมาจากทางด้านหลังโต๊ะกลุ่มที่พวกอีทึกนั่งอยู่
“ใครวะ” ซีวอนส่งเสียงออกมา “หน้าตาไม่คุ้นมายืนเก๊กหล่ออยู่ได้”
“แต่ฉันว่าคุ้นๆวะ ซีวอน” ซอนจินที่เพ่งตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าพูดขึ้น “คุ้นมากเลย เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
"พี่ฉันเองล่ะ" อายองพูดขึ้นมา ก่อนที่จะมีใครวิพากษ์วิจารณ์พี่รหัสของตัวเองไปมากกว่านี้
"พี่เธอเหรอ? อายอง" อีทึกหันมาถามด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความสงสัยเป็นอย่างยิ่ง
"พี่ไหนอะ" ยัง-งงๆไม่หาย....อายองไม่มีพี่ชายไม่ใช่เหรอ?
"พี่เทคไง"
"ห๊า...พี่ท็อปอะนะ" ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกันอย่างอึ้งๆ ในขณะที่แขกที่เพิ่งมาใหม่นั้นยิ้มแก้มปริ
"อะไร พวกเธอตกใจกันทำไมเนี่ย พี่ฉันเปลี่ยนไปขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ก็ใช่นะสิ" ฮียอลร้องบอก "แน่ใจนะว่าใช่พี่ท็อปของเธอนะ อายอง"
"ทำไมอ่ะ พี่ท็อปฉันทำไม มีไรแปลกไปเหรอ"
"เหมือนพี่เธอจะดูดีขึ้น" จุนซูเป็นคนตอบ "ดูเปลี่ยนไป เหมือนเจ้าชายเลยวะ ว่ามั้ย ไอ้วอน"
"เออ เห็นด้วย"
"ก็พี่ฉันเป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พวกเธอไม่เห็นกันเอง ใช่มั้ย พี่ท็อป"
"ช่ายยยย.....เลยไอ้น้องรัก" ว่าแล้วคุณพี่ตัวดีของอายองก็เดินเข้ามาในโต๊ะกลุ่ม ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ตัวของอายอง แล้วยกมือขึ้นมาโอบไหล่น้องเทคของตัวเองเอาไว้
"ไม่เจอกันนาน ยังเหมือนลิงนะเนี่ย"
"เห้ย อะไรอ่ะพี่ท็อป เค้าไม่ใช่ลิงนะ" อายองปัดมือออกแล้วผลักพี่รหัสของตัวเองออกไปให้ห่าง ท็อปหัวเราะกับอาการหวงตัวของอายอง
"อ้าวเหรอ นึกว่าลิง" พูดแซวน้อง ก่อนจะหัวเราะออกมา อายองมองพี่รหัสตัวเองค้อนๆ
"พี่นั่นแหละ หายไปจนเพื่อนจำไม่ได้ แว่บไปมาเหมือนลิง"
"ก็กลับมาแล้วไง จริงดิ ได้ข่าวว่าน้องปีนี้มีผู้ชายแค่สองคน"
"อืม...ช่ายแล้ว และสายของจุนซูกับจียงก็ได้ไปแล้ว นี่ๆพี่ท็อปไม่ต้องตาวาวเลยนะ ฉันรู้ทันพี่หรอก" อายองรีบพูดขึ้น เมื่อเห็นสายตาของพี่เทคตัวเอง
"รู้ทันอารายยยย...ว่าแต่น้องพี่สวยปะ" ท็อปทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะเค้ารู้ทันกันหมดแล้ว -*- อายองส่ายหน้า ก่อนจะตอบออกไปว่า
"อืม...ก็สวยมั้ง"
"ชื่อไร แล้วไอ้ฮงกีไปไหนเนี่ย ไม่เห็นหน้าเห็นตาเลย" ท็อปถามถึงน้องโถตัวเอง อายองถอนหายใจ
"นี่มันโต๊ะกลุ่มหนูนะพี่ จะมีไอ้ตัวยุ่งได้ไง โทรถามมันดิ๊"
"เดี๋ยวค่อยโทร แล้วตกลงน้องพี่ ชื่ออะไร สวยปะ แล้วที่บ้านเป็นไงบ้าง พ่อแม่ดุมั้ย"
"ชื่อ นิโคล นอกนั้นไม่บอกแล้ว ถ้าอยากรู้ก็ไปถามเองเลยไป"
"ไรว้า ถามแค่นี้อารมณ์เสีย เดี๋ยวโทรบอกไอ้ตัวยุ่งด้วยว่า วันนี้พี่เลี้ยง กินไรบอก"
"อิ่ม ไม่อยากกิน ไปเลี้ยงไอ้ตัวยุ่งกับน้องใหม่ไป"
"เค้าเปิดตัวแล้วเหรอ"
"ยัง....ก็ไปเลี้ยงไอ้ตัวยุ่งโน้นไป วันนี้เห็นบ่นหิวตั้งแต่เช้าและ"
“แล้วแกละ”
“อิ่มแล้ว..พี่มาช้าไป ฉันกินเสร็จแล้ว”
“งั้นแปะไว้ก่อน ไว้วันหลังจะมาพาไปเลี้ยง บาย” ท็อปโบกมือลาน้องตัวเองแล้วเดินออกไป อายองส่ายหน้า
“พี่เธอนี่เซี้ยว ซ่าส์สุดยอดเลย แถมยังเป็นผู้ชายกวนๆได้อีก เหมือนฮงกีน้องเทคเธอไม่มีผิด สายนี้มันสายของคนกวนกันรึยังไงนะ” ฮยอนนยอพูดขึ้นมา หลังจากที่ท็อปเดินจากไปแล้ว อายองส่ายหน้าบอกไม่รู้ แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเอง...มีเวลาเหลืออีก 2 ชั่วโมงถึงจะไปเรียน การบ้านของอาจารย์คุ่ยเสี่ยนคงจะเสร็จพอดีสินะ....
“เออ จริงสิ อายอง” จู่ๆอีทึกก็เพิ่งนึกอะไรออก จึงสะกิดอายอง จนเจ้าตัวตกใจเล็กน้อย
“อะไรของนายเนี่ยอีทึก ตกอกตกใจหมด”
“คือ วันนี้ฉันมีประชุม อาจจะเข้าเรียนช่วงบ่ายช้าหน่อย ไม่ก็ไม่เข้าเลย ถ้ายังไง ช่วยจดเลกเชอร์ให้ฉันด้วย”
“อืมๆได้ๆ” อายองตอบตกลง อีทึกฉีกยิ้ม
“ขอบใจมาก อายอง...ไว้วันหลังจะซื้อช็อคโกแลตมาตอบแทนละกันนะ”
“เอาเยอะๆด้วย ไม่เยอะ ไม่เอานะจะบอกให้”
“ครับ คุณนาย” อีทึกว่า อายองหัวเราะคิกคัก ทงเฮกับจุนซู และฮียอลกับซอนจินที่มองอยู่ ต่างก็หันมามองหน้ากันทันที เมื่อเห็นท่าทางของอีทึกและอายอง....ความคิดเดียวกันเกยขึ้นมาเป็นแทบ
รึว่าสองคนนี้.......
“การบ้านนนนนน” เสียงของแฮยอน ทำให้ความคิดของทุกคนหยุดชะงักลงไปทันที ส่งเสียงมาไม่พอ เจ้าตัวยังเดินทำหน้าเป็นลูกแมวเชื่องๆมาให้เพื่อนแต่ละคนได้มองอีกต่างหาก...ขอบอกเลยว่า ทำได้กับโจวคยูฮยอนคนเดียว คนอื่นไม่มีใครเห็นใจหรอกครับ คุณหนูฮง
“ขอลอกการบ้านหน่อย อายอง”
“ยังไม่เสร็จ” แฮยอนเบะปาก ทำท่าจะร้องไห้ เมื่อได้ยินคำตอบของเพื่อน
“หยุดเลย!!!” เสียงเข้มๆของอายอง ทำให้แฮยอนยิ่งหน้าบูดกว่าเดิม แต่ยังไม่ทันที่จะโวยวาย การบ้านของคยูฮยอนที่ทำเสร็จแล้วก็ถูกยื่นมาด้วยฝีมือของฮียอล
“....”แฮยอนมองสมุดในมือของฮียอลอย่างงงๆ
“ของคยูฮยอนไง เอาไปลอกสิ”
“แล้วคยูฮยอนละ”
“ยังไม่มา...แต่เค้าให้กับพวกเราตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“แล้วฮียอลลอกแล้วเหรอ”
“เราไม่ลอกหรอก” ฮียอลพูดอย่างมีเลศนัย แฮยอนแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจในความหมายนั้น แล้วหยิบการบ้านของคยูฮยอนที่อยู่ในมือของฮียอลมาลอก
“เดี๋ยวฉันมานะ เพื่อนๆ” ฮยอนนยอที่นั่งทำการบ้านอยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้นมา จนเพื่อนพากันตกใจ นึกว่าเกิดอะไรขึ้น
“มีอะไร ฮยอนนยอ”
“เปล่าๆ พอดีพี่ฮีชอลส่งข้อความมา เดี๋ยวฉันมานะ” แล้วฮยอนนยอก็รีบออกไปจากกลุ่ม โดยไม่ทันสังเกตว่า มีใครคนหนึ่งมองตามเธอไปอย่างเศร้าๆ
เมื่อไหร่จะเป็นคนที่อยู่ในสายตาของฮยอนนยอบ้างนะ
~~~~~ Friends ~~~~~
สองเท้าของฮยอนนยอเดินไปฝ่าฝูงชนมากมายไปยังโรงอาหารอย่างเร่งรีบและเมื่อมาถึงโรงอาหารแล้ว สายตาหวานก็สอดส่องหาร่างของพี่รหัส จนในที่สุดก็พบว่า พี่ฮีชอลกำลังนั่งอยู่คิมบอมที่เป็นน้องรหัสของฮยอนนยอนั่นเอง
“พี่ฮีชอล” ฮยอนนยอเดินเข้ามาทักทายพี่รหัสของตัวเอง คิมบอมลุกขึ้นโค้งตัวให้พี่เทคของตัวเอง ฮยอนนยอยิ้มให้เป็นการตอบแทน
“หายหน้าหายตาไปเลยนะ พี่ฮีชอล”
“ก็พี่เพิ่งจะว่าง”
“เหรออออ” ฮยอนนยอลากเสียงยาว แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆคิมบอม
“แล้วเราละ ไม่ค่อยได้เจอหน้าเจอตาเลยนะ หายเงียบไปไหน รึว่าได้น้องเป็นผู้หญิงแล้ว ก็มัวแต่เทคอยู่”
“......”คิมบอมไม่ตอบอะไร นอกจากยิ้มให้ฮีชอลกับฮยอนนยอเดาเล่นๆว่า มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ
“เปิดเทอมมาเป็นยังไงกันบ้าง” ฮีชอลถามพลางส่งจานขนมที่วางอยู่ให้ ฮยอนนยอหยิบมันมากินอย่างไม่เกรงใจ
“ก็สนุกดี เรียนยากดีด้วย”
“แล้วเราละ นั่งเงียบ ไม่พูดอะไรเลย” ฮีชอลหันไปทางน้องโถตัวเอง คิมบอมยังคงยิ้มเหมือนเดิม
“อย่าไปถามมันเลยพี่ฮีชอล สงสัยมัวแต่คิดถึงน้องเทคตัวเองอยู่”
“อืม...ปีนี้ได้ผู้หญิงใช่มั้ย”
“ครับ” เป็นคำแรกที่คิมบอมยอมเปิดปากพูดออกมา
“ชื่ออะไรเหรอ พี่ยังไม่รู้เลย หน้าก็ยังไม่เคยเห็นด้วย”
“ชื่อ โซอึน.....คิมโซอึนครับ”
“อ่อ....หวังว่าจะได้เห็นหน้าในเร็ววันนะ” คิมบอมไม่ว่าอะไรกับคำของฮีชอล ฮยอนนยอขยี้หัวน้องรหัสตัวเองด้วยความเอ็นดู
อย่างน้อย...เราก็ไม่หลงรักคนใกล้ตัวแบบพี่เนอะ คิมบอม
~~~~~ Friends ~~~~~
TBC
ความคิดเห็น