คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เส้นกั้น
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ของคยูฮยอนที่วางไว้อยู่บนโต๊ะข้างเตียๆงกำลังสั่นสะเทือนอย่างแรง จนเจ้าตัวที่กำลังนอนฝันหวานอยู่นั้น ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ มือหนารีบคว้าหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมากดรับ เสียงใสๆของแฮยอนดังลอดมาตามปลายสายทันทีอย่างไม่รอช้า
( “คยูฮยอน” )
“แฮยอน” คยูฮยอนพึมพำแล้วหันไปมองนาฬิกาปลุกที่ตั้งอยู่ข้างเตียง......เพิ่งจะตี 4 ครึ่ง !!!!!!!
“เกิดอะไรขึ้นแฮยอน...นี่มันเพิ่งจะตี 4 ครึ่งเอง โทรมามีเรื่องอะไรรึเปล่า” น้ำเสียงของคยูฮยอนดูร้อนรน และเป็นกังวลเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนสาวโทรมาตอนตีสี่ครึ่งแบบนี้
(“ตอนนี้เราอยู่หน้าบ้านคยูแล้ว ลงมาเปิดประตูให้หน่อยสิ”) เสียงปลายสายตอบกลับมา คยูฮยอนลุกลงมาจากเตียง เดินตรงไปที่หน้าต่าง พบว่า ร่างของแฮยอนที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษากำลังยืนอยู่หน้าบ้าน
“รอแป๊บนึงนะ” แล้วคยูฮยอนก็กดตัดสายไป ไม่ถึงสองนาที ประตูบ้านของคยูฮยอนก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของคยูฮยอนที่เดินตรงเข้ามาเปิดประตูให้กับแฮยอน
“ทำไมยังอยู่ในชุดนี้ละ แฮยอน” คยูฮยอนถาม ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินกลับเข้ามายังภายในบ้าน
“คือ ฉันยังไม่ได้กลับบ้านนะ” แฮยอนบอกเสียงอ่อยๆ คยูฮยอนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
“ไหนว่าไปธุระกับอินแจไง”
“ก็...ก็ใช่...แล้วทีนี้ว่าจะกลับบ้าน แต่สุดท้ายแล้วบ้านก็ไม่มีใครอยู่ ก็เลยไม่กลับ” แฮยอนแก้ตัวไปแบบน้ำขุ่นๆ...อันที่จริง หลังจากเธอคุยกับอินแจเสร็จแล้ว เธอก็รออินแจอยู่ที่หอสมุดนั้นแหละ เพราะในเวลานั้นแฮยอนไม่อยากพบใครเลย มีแต่อินแจเท่านั้นที่แฮยอนวางใจ และยอมพูดเรื่องราวความรู้สึกทั้งหมดออกมา...และหลังจากที่อินแจเลิกเรียนวิชาในช่วงเย็นแล้ว แฮยอนก็ไปบ้านอินแจ คลุกอยู่บ้านอินแจตั้งแต่ค่ำ จนถึงตอนนี้นั้นถึงได้ออกมา โดยที่อินแจเองก็คิดว่า แฮยอนจะกลับบ้าน....แต่ที่ไหนได้.....
“แล้วหายไปไหนมา ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวทำไมไม่โทรหาฉันละ”
“ก็ไม่อยากโทรมารบกวนนาย เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วนิ มีน้องปีหนึ่งมาขอเบอร์โทร” แฮยอนบอกหน้ายู่ๆ คยูฮยอนเดินเข้ามาขยี้หัวเพื่อนสนิทตัวน้อยๆ
“หึงรึไง” คำถามนี้ทำให้ใบหน้านวลขึ้นสีได้ไม่ยาก แต่คยูฮยอนไม่ทันสังเกตเห็น เพราะเค้าพูดเล่นๆ...ไม่ได้จริงจัง แต่คนฟังนี่สิ....
“แล้วถ้าหึง คยูฮยอนจะว่าอะไรมั้ยละ?”
เกิดความเงียบขึ้นภายในห้อง มือของคยูฮยอนที่กำลังขยี้หัวแฮยอนอยู่ชะงักไปนิดนึง
“เค้าพูดเล่นนะ คยูอย่าไปสนใจเลยนะ” แฮยอนรีบพูดขึ้นมา เมื่อเกิดความเงียบโรยตัวลงในห้อง “นี่มันก็ดึกมากแล้ว เค้าไม่น่ามากวนคยูเลย งั้นเค้ากลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้ที่มหาวิทยาลัย” แฮยอนบอก แล้วจะเดินกลับออกไป แต่ข้อมือบางก็ถูกมือหนาของคยูฮยอนฉุดรั้งเอาไว้ซะก่อน ใบหน้าของคยูฮยอนค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้แฮยอน จนหญิงสาวรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เช่นเดียวกับใบหน้าที่ค่อยโน้มลงมาติดกับใบ
หน้าของเธอ...แฮยอนหลับตาพริ้ม ก่อนที่ริมฝีปากจะถูกอีกคนครอบครองเอาไว้.....แม้มันจะเป็นช่วงเวลาไม่นาน เพียงแค่ริมฝีปากแตะกันเท่านั้น แต่แฮยอนก็รู้สึกได้ถึงความนุ่มนวลและอ่อนโยนจากคยูฮยอน
“เอ่อ......” หลังจากตั้งสติกันได้แล้ว ทั้งคู่ก็ผละออกมาจากกันอย่างเขินๆ ต่างคนต่างเงียบไปหนึ่งอึดใจ แฮยอนมองหน้าคยูฮยอน คยูฮยอนเองก็มองกลับมา ทั้งคู่เลยเกิดอาการประหม่าขึ้น ยิ่งพูดอะไรกันไม่ออก
“เอ่อ.....นี่มันก็ดึกแล้ว ถ้ายังคืนนี้เธอขึ้นไปนอนที่ห้องฉันก่อน ส่วนฉันเดี๋ยวนอนที่โซฟาเอง”
“มะ...ไม่เป็นไร นายไปนอนเถอะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว”
“ไม่ได้” คยูฮยอนพูดเสียงดุๆ แล้วฉุดข้อมือของร่างบางเอาไว้
“นอนที่นี่แหละ อีกไม่นานก็เช้า เดี๋ยวค่อยกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ได้ ไปๆมาๆคนเดียวยามวิกาลแบบนี้ มันอันตราย เป็นผู้หญิงนะ มันไม่ปลอดภัย รู้มั้ย?”
“ก็ได้ๆ” แฮยอนแอบเบ้ปากที่โดนเพื่อนชายต่อว่า “งั้นไปนอนก่อนนะ ก่อนถึงเวลาไปเรียนปลุกด้วยละ”
“อืม” คยูฮยอนขานรับสั้นๆ แฮยอนเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้านคยูฮยอน โดยมีสายตาของร่างสูงมองตามไปตลอด.....แฮยอน...เมื่อตะกี้นี้ เธอจะรับรู้ถึงหัวใจของฉันบ้างมั้ย?
อยากเป็นมากกว่าเพื่อน....แต่ก็ไม่อยากเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไป....โจวคยูฮยอนควรจะทำยังไงดี
~~~~~ Friends ~~~~
สองฝีเท้าที่รีบวิ่งเข้ามาในห้องเรียน พร้อมกับเสียงเอ่ยขอโทษอาจารย์ผู้สอนที่กำลังยืนสองอยู่หน้าห้องนั้น ทำให้นักศึกษาคนอื่นๆที่กำลังเรียนอยู่ ต่างก็พากันเงยหน้าขึ้นมามอง สองนักศึกษาที่เพิ่งมาใหม่นั้น ได้แต่ทำตัวไม่ถูก เมื่อเจอสายตาหลายร้อยเข้าไป มือของคยูฮยอนยกขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวอย่างเขินๆ ในขณะที่แฮยอนนั้นก็รู้สึกว่า มีหลายคนกำลังสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งคู่มากขึ้นไปทุกทีๆแล้ว
“มาด้วยกันได้ไงวะ” ทันทีที่เดินมาถึงยังที่นั่งประจำ เสียงของจียงก็ถามขึ้นทันทีด้วยความสงสัย ปกติเห็นมันไม่เคยมาด้วยกัน แล้วทำไมวันนี้ พวกมันถึงมาด้วยกันได้...แถมยังสายเหมือนกันอีกต่างหาก ท่าทางมันจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลนะ
“ไม่มีอะไร พอดีเจอกันที่หน้าห้องนะ” คยูฮยอนเป็นคนตอบแทน แฮยอนพยักหน้าเนืองๆ แต่ในใจก็รู้สึกเจ็บแปลบๆ...บางทีเธอกับคยูฮยอนอาจจะไม่คู่ควรกัน
“แล้วทำไมมากันช้าจังวะ” ประโยคนี้จียงไม่ได้ถามต่อ แต่เป็นทงเฮที่กลับอยากรู้แทน
“ตื่นสาย” แฮยอนเป็นคนตอบ...เธอเป็นคนตื่นสายเองนั่นแหละ และไหนจะกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดอีก เหอะๆ เมื่อคืนไม่น่าหาเรื่องไปบ้านคยูเลย
“ทั้งสองคนเลยเนี่ยนะ” ทงเฮขึ้นเสียงสูง ที่อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น
“ของกูรอรถนานเว้ย….พอแล้วๆกูไม่ตอบอะไรอีกแล้ว จะเรียน”
“เออๆ” ทงเฮขานรับ แล้วปล่อยให้เพื่อนนั่งเรียนไป
“แฮยอน” อินแจสะกิดแขนเพื่อนเบาๆ แฮยอนหันไปตามเสียงเรียก
“หืมม์”
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า มีอะไรอยากเล่าให้ฉันฟังมั้ย?”
“ไม่มีอะไรหรอก อินแจ” แฮยอนตอบปฏิเสธ ทั้งๆที่หัวใจเธอกำลังเจ็บ...เจ็บอย่างที่ไม่เคยเจ็บมาก่อน
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงข้อความเข้าของแฮยอน ทำให้เพื่อนๆทุกคนต่างก็พากันหันมามองเธอ ดีที่อาจารย์มัวแต่สอนไม่ได้สนใจ ไม่เช่นนั้น.....เค้าคงรู้กันหมดว่าใครส่งอะไรมา
“พี่แฮยอนครับ วันนี้ตอนบ่ายพี่จองมินจะเลี้ยงที่เก่าเวลาเดิมครับ”
แฮยอนถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อกดอ่านข้อความจบ คยูฮยอนที่เอาแต่นั่งจดในตอนแรกชะโงกหน้ามาเล็กน้อย
“ใครส่งอะไรมาเหรอ”
“อ่อ...แจจินนะ ส่งมาบอกว่า วันนี้พี่จองมินนัด”
“อืม” คยูฮยอนรับรู้แล้วหันกลับไปจดบนกระดานต่อ แฮยอนแอบชำเลืองมองหน้าเพื่อนสนิทเล็กน้อย
“คยูฮยอน” แฮยอนสะกิดคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาตั้งใจจดอยู่ คยูฮยอนขานรับ แต่สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่กระดาน
“ไปด้วยกันนะ” คำพูดของแฮยอน ทำให้คยูฮยอนต้องหันมา ก่อนจะพนยักหน้าตกลง ทำเอาคุณหนูฮงถึงกับยิ้มออกมาเหมือนได้ของเล่นถูกใจ
หลังจากจบวิชานี้ แต่ละคนก็ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจกัน เพราะนั่งทนเรียนกันมาตั้งแต่แปดโมงเช้ายันสิบเอ็ดโมง ข้าวสักเม็ดยังไม่ตกถึงท้องเลยสักนิด แถมตอนบ่ายทุกคนก็ยังมีเรียนกันต่อ ยกเว้นแฮยอนกับคยูฮยอนที่ไม่มีเรียนแล้วในวันนี้....
“เดี๋ยววันนี้ฉันไม่ไปกินข้าวกับพวกเธอนะ” แฮยอนบอกเพื่อนๆ ขณะที่ทุกคนกำลังเก็บข้าวของกันอยู่
“ทำไมละ แฮยอน” ฮียอลถาม แฮยอนยิ้ม
“วันนี้พี่จองมินจะเลี้ยงนะ”
“ดีชะมัดเลย..พี่จองมินเธอนะเลี้ยงบ่อยมาก ไม่เหมือนพี่ฮีชอล นั้นตอนนี้ไม่รู้ไปไหนแล้ว ตั้งแต่เปิดเทอมมายังไม่เห็นหน้าเลย ที่สำคัญนะ คิดจะโทรหาน้องบ้างก็ไม่มีอะ” ฮยอนนยอบ่นกระปอดกระแปดถึงพี่รหัสตัวเอง ส่วนใหญ่ในกลุ่มแล้วจะมีพี่รหัสเป็นผู้หญิงกันเกือบซะทั้งหมด ยกเว้น อายอง , แฮยอน, ซีวอน และก็ฮยอนนยอเท่านั้นที่มีพี่รหัสเป็นผู้ชาย
“ก็ยังดีกว่าพี่รหัสฉันละกัน ป่านนี้มาเรียนรึยังก็ไม่รู้ หรือว่ามัวแต่ไปแร๊พโย่วๆอยู่” อายองขอบ่นบ้าง แฮยอนหัวเราะคิกคัก
“ช่วยไม่ได้ ก็พี่จองมินน่ารักนิ และฉันก็ไม่ให้พี่รหัสคนนี้กับใครด้วย”
“แล้วน้องรหัสละจ๊ะ” ซอนจินแกล้งพูดแซวขึ้นมาบ้าง “น้องรหัสนี่หวงด้วยรึเปล่า..”
“หวงสิ” แฮยอนตอบ “ ไม่หวงได้ไง น้องรหัสฉันออกจะหล่อ น่ารัก แถมยังเรียนเก่งด้วย และที่สำคัญนะ...”
“น้องเค้าก็จีบแกอยู่” อายองช่วยพูดต่อให้ แฮยอนนิ่งไปนิดนึง ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ
“แล้วแกไม่สนใจน้องเค้าบ้างเหรอวะ”
“ไม่อะ ยังไม่อยากคิด”ไม่อยากคิด เพราะในใจของแฮยอนให้ใครไม่ได้อีกแล้วต่างหากละ
“เออ จริงสิไอ้วอน” จู่ๆจียงก็พูดขึ้นมา เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ซีวอนหันมา
“อะไรของมึง ไอ้จี”
“กูจะบอกมึงว่า วันนี้พี่คังทา...พี่รหัสมึงอ่ะกับพี่กู.... พี่วิคตอเรีย ชวนไปกินเหล้า มึงจะไปมั้ย?”
“ไปดิ”
“แค่นี้ละ งั้นก็ไปด้วยกัน...เออ แต่กูมีไอ้แทซองไปด้วยนะ แล้วมึงอะ จะพาฮาราไปด้วยรึเปล่า”
“ไม่วะ” ซีวอนตอบ “แต่กูจะชวนซอนจินไปแทน”
“แล้วมาเกี่ยวอะไรกับฉันละ” คนที่ถูกพาดพิงถึงโวยวายขึ้น “ฉันไม่ใช่คนในสายนายสักหน่อย ทำไมต้องไป?”
“ก็ไปขับรถให้ฉัน เพราะวันนี้ฉันคงจะเมาแน่ๆ” ซีวอนหันมาตอบ พร้อมกับส่งยิ้มให้ ซอนจินเห็นแล้ว อยากจะชกเข้าไปที่ปากสักทีสองที
“ฉัน-ไม่-ไป” ซอนจินพูดเน้นย้ำทีละคำช้าๆชัดๆ
“เธอต้องไป” ซีวอนตอบกลับ “ถ้าเธอไม่ไป ฉันจะป่าวประกาศว่า เธอเป้นแฟนฉัน แล้วทีนี้ เธอก็จะถูกตามรังควาญไม่เลิกแน่ๆ เพราะฉันนะฮอตที่สุดในคณะเชียวนะ จะบอกให้”
“แหวะ หลงตัวเอง”
“ตกลงแล้วนะ ตามนี้ละ” ซอนจินยังไม่ทันตอบตกลง ซีวอนก็เออ-ออ สรุปรวบรัดให้เสร็จเลย
“ไอ้บ้า ซีวอน ฉันไปตกลงกับนายเมื่อไหร่...อย่ามามั่วนะ”
“เมื่อกี้” ซีวอนพูดหน้าตายและหน้าด้านๆ ซอนจินอยากจะฟาดสักทีสองที แต่คิดไปคิดมา ตีไปซีวอนก็คงไม่รู้สึก เพราะตัวใหญ่อย่างกับควาย -*-
“แฮยอน” เสียงของคยูฮยอนทำให้ศึกย่อยๆระหว่างซอนจินกับซีวอนหยุดลงได้แทบจะในทันที
“จะไปกันรึยัง เดี๋ยวพี่จองมินรอนานนะ”
“นายไปด้วยเหรอ คยูฮยอน” อีทึกหันมาถาม คยูฮยอนพยักหน้าแทนคำตอบ
“เกี่ยวอะไรกับมึงด้วยวะ”
“คยูฮยอนเป็นน้องบุญธรรมของพี่จองมิน” แฮยอนเป็นคนตอบคำถามของทงเฮแทนคยูฮยอน จียงกับจุนซูมองทั้งคู่ด้วยสายตาล้อเลียน
เนี่ยนะแค่เพื่อนกัน...จ้างให้ก็ไม่เชื่อหรอก
“ไปก่อนนะ” แฮยอนหันมาโบกมือลาเพื่อนๆทุกคน
“เออ รีบๆไปเถอะ” อายองไม่ได้ออกปากไล่นะ แต่แค่อยากให้รีบไป เพราะไม่งั้น เดี๋ยวคงได้โอ้เอ้กันอีกนาน
“แล้วจะกินเผื่อนะ อายอง”
“เออ” ยังมีอารมณ์มาบอกจะกินเผื่ออีก...อายองได้แต่ส่ายหน้าๆ แล้วหันไปคุยกับอีทึก
สงสัยของคาวยังไม่ได้เริ่ม ของหวานอาจจะเริ่มต้นก่อน
~~~~~ Friends ~~~~~
TBC
ความคิดเห็น