คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มต้น
เส้นบางๆของความรัก.....กับ....มิตรภาพ มีใครสามารถวัดมันได้มั้ย ว่ามันเปราะบางแค่ไหน?
พักจองซู , โจวคยูฮยอน , คิมจุนซู , ควอนจียง , ลีทงเฮ ,ชเวซีวอน , ฮงแฮยอน , พักอายอง , คิมอินแจ , ลีซอนจิน , ชเวฮียอล และคิมฮยอนนยอ....กลุ่มเพื่อนสนิทที่.....ยังไง ก็มีใครหลายคนในมหาวิทยาลัยต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่ใช่แค่เพื่อนกันธรรมดาๆ แต่มันต้องมีซัมติงอะไรบางอย่างมากกว่านั้น....ทุกครั้งภาพที่ทุกคนเห็นภายในมหาวิทยาลัยคยองฮีแห่งนี้ คือ ภาพที่ฮงแฮยอนไปไหนมาไหนกับโจวคยูฮยอนบ่อยที่สุด ภาพการเถียงกันเหมือนคู่รักของชเวซีวอนและลีซอนจิน ภาพพ่อแง่แม่งอนระหว่าง
มีคนเคยพูดกันว่า.....ความรักกับมิตรภาพ คือ เส้นขนาน...สองสิ่งนี้ มันเป็นสิ่งที่มาบรรจบกันไม่ได้....คนสองคนจะรักกันไม่ได้ ถ้ามีคำว่า มิตรภาพ...มาขีดเส้นคั่นไว้อยู่
เสียงกริ่งบอกหมดเวลา ทำให้นักศึกษาพากันทยอยออกจากห้อง แต่ก็ยังมีบางส่วนที่นั่งจับกลุ่มคุยกัน
“ตอนนี้รายงานที่เรามี คือ ของวิชาอาจารย์ชางมิน และของอาจารย์ฮยอนจุง อีกทั้งยังมีงานเดี่ยวของแต่ละคนในวิชาอาจารย์ยุนโฮด้วย” ฮียอลที่นั่งอยู่ตรงริมหน้าต่าง และเป็นคนจดการบ้านทั้งหมดเอาไว้พูดขึ้นมา...คนที่ได้ฟังแต่ละคนนั้นต่างก็มีสีหน้าละอยากจะอาเจียนออกมา
“วิชาอาจารย์ยุนโฮยากชะมัดเลย ไปดร็อปได้มั้ยวะ” เสียงของจุนซูที่นั่งเอามือเท้าคางกับโต๊ะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยานๆอย่างเบื่อหน่าย
“ดร็อปได้ยังไงละ นั่นมันวิชาเอกบังคับ ดร็อปไปก็ไม่จบสิค่ะ” เป็นเสียงของซอนจินที่ช่วยตอบกลับมาให้...และเป็นคำตอบที่ทำให้จุนซู และเพื่อนๆพากันถอนหายใจ
“ยิ่งโง่ๆภาษาอังกฤษอยู่ด้วย” จุนซูยังไม่วายบ่นพึมพำต่ออย่างเซ็งๆแถมด้วยการเอามือทึ้งหัวตัวเองแรงๆอีกสองที
“โง่ก็ต้องทำ” เสียงของอินแจแทรกขึ้น “ดึงผมตัวเองแบบนั้นไม่เจ็บรึไง จุนซู” จุนซูได้แต่ยักไหล่กับคำถามของอินแจ หญิงสาวถอนหายใจ “ถ้าเราไม่ทำก็ เราก็ไม่มีคะแนน...เพราะฉะนั้นยังไงก็ต้องทำ จะผิดจะถูก ช่างมัน เอาคะแนนไว้ก่อนเถอะ...ว่าแต่ตอนนี้หิวข้าวแล้วอะ ไม่มีใครหิวบ้างเลยเหรอ”
“ก็หิวนะ” ฮยอนนยอพูด พลางเอาไปลูบๆที่ท้องของตัวเอง ก่อนจะหันไปทางพวกผู้ชายที่นั่งอยู่ทางด้านหลัง
“แล้วพวกนายไม่หิวเหรอ”
“ฉันมีเรียนต่อวิชาเลือกนะ” จองซู หรือ ที่เพื่อนๆชอบเรียกว่า อีทึก นั้นพูดขึ้นเป็นคนแรก
“ฉันไม่กินนะ” เสียงต่อมาเป็นเสียงของคยูฮยอน แฮยอนที่นั่งอยู่ถึงกับหัน
ขวับมาทัน
“คยูจะไปไหนเหรอ” ถามอย่างสงสัย คยูฮยอนยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อย่าบอกนะว่าจะไปวาดรูปอีกแล้วนะ” เมื่อเห็นรอยยิ้มของเพื่อนชายที่สนิทที่สุดในกลุ่ม แฮยอนก็รู้ได้ในทันทีว่า...สิ่งโปรดปรานที่สุดที่ทำให้คยู
ฮยอนยอมทุกอย่าง แม้กระทั่งไม่ยอมกินข้าว....ก็ คือ การวาดรูป
“อืม” คยูฮยอนขานรับสั้นๆ แฮยอนเบะปากอย่างหมั่นไส้
“กะว่าจะไปด้วยสักหน่อย เปลี่ยนใจไม่ไปด้วยแล้ว” บอกอย่างงอนๆแล้วเชิดหน้าขึ้น คยูฮยอนหัวเราะแล้วเอื้อมมือไปขยี้หัวเพื่อนสาวเบาๆ
คยูฮยอนกับแฮยอนสนิทกันมาตั้งแต่มัธยม จึงไม่แปลกที่จะเล่นหัว สนิทชิดเชื้อกันขนาดนี้...และแน่นอนว่า ความสนิทนี้ก็ทำให้คนอื่นมองทั้งคู่ว่า....มีอะไรที่มันมากกว่าเพื่อน......ไม่ใช่แค่เพื่อนกันอย่างที่บอก
“แล้วพวกนายสี่คนละ” ฮยอนนยอหันไปถามคนที่เหลือต่อ ไม่อยากไปยุ่งกับไอ้สองคนเมื่อกี้แล้ว เพื่อนอยู่กันตั้งเยอะแยะ แต่ทำเหมือนอยู่กันสองคนไปได้...แล้วนี่บอกว่า แค่เพื่อน จ้างมาร้อยล้านยังไม่อยากเชื่อเลย
“ไปๆ หิวแล้วเหมือนกัน” ซีวอนตอบขึ้นมาเป็นคนแรก...นอกจากหน้าตาจะดีที่สุดในกลุ่มแล้ว เค้ายังมีธุรกิจมากมายในเกาหลี รวมทั้งรวยที่สุดอีกด้วย สาวๆคนไหนก็อยากมาเป็นแฟนของซีวอนทั้งนั้น แต่ก็ดูเหมือนว่าซีวอนจะไม่เลือกใครสักคน นอกจากเป็นเพลย์บอยคู่กับทงเฮไปวันๆ
“ไปเหมือนกัน” ทงเฮตอบตามมา จุนซูเองก็พยักหน้าหงึกๆ ก่อนที่จะปิดท้ายด้วยจียงที่เพื่อนๆว่าไง ก็ว่าตามนั้นละ
“ตกลงอีทึกมีเรียน คยูฮยอนจะไปวาดรูป...แล้วพวกเราละ มีเรียนอะไรอีกรึเปล่า” อายองพูดขึ้นมา ทุกคนเลยหยิบตารางเรียนของตัวเองขึ้นมาดู
“ไม่มีนะ” ฮียอลบอกเป็นคนแรก ซีวอนเองก็ไม่มี ทงเฮก็ไม่มี จุนซูกับจียงก็ไม่มีเหมือนกัน อายองเช็คของตัวเองแล้วก็ไม่มี
“แล้วที่เหลือละ” ฮียอลหันไปถามคนที่ยังไม่ได้ให้คำตอบ
“ฉันกับซอนจินมีเรียนวิชาโทตอนห้าโมงถึงสองทุ่ม เพราะฉะนั้นไม่ต้องรอนะวันนี้ กลับบ้านไปก่อนได้เลย” อินแจเป็นคนตอบ โดยมีซอนจินพยักหน้าเป็นลูกคู่ให้อยู่ข้างๆ
“ฮยอนนยอละ”
“มีจ๊ะ วิชาเลือก แต่เรียนตอนบ่ายสาม เลิกหกโมงจ๊ะ”
“แล้วแฮยอน”
“เค้ากับคยูฮยอนมีเรียนวิชาเลือกเหมือนกัน เรียนสี่โมงเลิกทุ่มหนึ่ง”
“แล้วอีทึกละ”
“ฉันเลิกเรียนวันนี้บ่ายสาม แต่ต้องเข้าไปที่ห้องกิจการนิสิตต่อ....ยังไงอาจจะไม่ได้ไปที่โต๊ะกลุ่มแล้ว มีอะไรก็โทรหาละกันนะ”
“อืมๆ” อายองพยักหน้ารับ อีทึกยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดูเวลา พบว่าอีก 20 นาทีจะเข้าเรียนแล้ว จึงขอตัวไปก่อน คยูฮยอนเองก็ขอตัวด้วย เพราะมีเรียนตอนเย็น ต้องรีบไปรีบกลับ
“ซื้อไอติมมาฝากด้วย” เสียงของแฮยอนดังขึ้น ก่อนที่สองเท้าของคยูฮยอนจะก้าวออกจากห้องไป
“ได้ครับ เจ้าหญิง” คยูฮยอนหันมาตอบรับ แล้วเดินออกจากห้องไป
“แล้วนี่เราจะไปกินอะไรกันดี” อายองแอบเบ้ปาก อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะหันไปถามเพื่อนที่ยังเหลืออยู่
“ไปกินสเต๊กของร้านพี่เยซองกัน..” ฮียอลเสนอขึ้น ซอนจินเห็นด้วยทันที เพราะอยากกินอยู่เหมือนกัน
“แต่ฉันลดน้ำหนักอยู่นะ” ฮยอนนยอประท้วง แต่ดูเหมือนว่า...คำประท้วงของเธอจะไม่มีผลต่อเพื่อนๆเลยสักนิด
“ลดทำไมอีกละ แค่นี้ก็ผอมจะตายอยู่แล้ว ยัยฮยอนนยอ”
“ผอมกะผีดิ อินแจ...น้ำหนักฉันขึ้นมาตั้ง 5 โล ไม่ได้ๆยังไงก็ต้องลดให้เหลือเท่าเดิม”
“งั้นแกก็กินอะไรไม่ได้เลยสิ ฮยอนนยอ” แฮยอนว่า ฮยอนนยอพยักหน้า
“ก็คงงั้นแหละ”
“งั้นก็ไปนั่งดูพวกฉันกินซะ” แฮยอนสรุป ฮยอนนยอส่ายหน้า
เรื่องเอาแต่ใจ ไม่มีใครเกิน ฮงแฮยอนคนนี้ละนะ
~~~~Friends~~~~
เช้าวันนี้เป็นอีกเช้าที่นักศึกษาแต่ละคนต้องหัวปั่นกับงานที่เริ่มจะกองท่วมหัว เพราะอาจารย์แต่ละท่านนั้นขยันแจกจ่ายงานมาให้เสียจริงๆ เท่านั้นยังไม่พอ ยังมีสอบย่อยนั่นโน่นนี่ ให้เหล่านึกศึกษาได้เวียนหัวอีกต่างหาก และวิชาที่โหดสุดๆ ที่ใครๆต่างก็พากันขยาดนั้น คือ วิชา ฟัง-พูด ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันของอาจารย์ชางมิน ที่อาจารย์แกจะให้งานมาเหมือนกับเป็นวิชาการเขียนแข่งกับอาจารย์คุ่ยเสี่ยนเลยก็ว่าได้ ส่วนวิชาที่สบายที่สุดในความคิดของนักศึกษานั้น คือ วิชาทักษะการเขียนรายงานทางวิชาการ ของอาจารย์ซอนยอง ที่เป็นที่ปรึกษาของนักศึกษาชั้นปีที่ 3 ด้วยนักศึกษาทุกคนต่างพากันนั่งยัน นอนยันและยืนยันว่า มันควรจะมีการบ้านงานเขียนพอๆกับวิชาอาจารย์คุ่ยเสี่ยน แต่ทว่า ตั้งแต่เปิดเทอมมา อาจารย์สั่งแค่รายงานเล่มเดียว...และทั้งเทอมก็มีงานแค่เล่มนี้เล่มเดียวเท่านั้นด้วย
“เฮ้ยๆๆๆได้ข่าวว่า ปี 2 จับน้องรหัสแล้ว ว้าว แบบนี้เราก็จะได้เป็นพี่ปี 3 แล้ว เร็วชะมัดเลย”
“มันน่าดีใจตรงไหนวะ ไอ้จุนซู...เมิงมีน้องโถ ก็แสดงว่าแก่ขึ้นอีกปี มันน่าดีใจมากๆเลยนะเพื่อน” จียงส่ายหน้าอย่างระอา ที่จุนซูทำตัวเหมือนเด็กๆ ทั้งๆที่มันน่าจะรู้จักโตได้แล้วนะ
“ เออ ว่าแต่น้องรหัสแกใครวะ” เหมือนจะเพิ่งนึกอีกคำถามออก
“น้องรหัสกู ก็จงฮยอน”
“อ่อ.....” จียงขานรับ...หน้าเหมือนพี่มันไม่มีผิด แต่เรื่องแหกปากนี่คงไม่เหมือน...หรอกมั้ง?
“แล้วพวกแกอะ ทำเป็นเงียบ ไม่คิดจะบอกเลยใช่มั้ย เพื่อนถามทั้งที”
“ของกรูก็แอมเบอร์ไง”
“ที่หน้าคล้ายๆแกใช่มั้ย ทงเฮ”
“เออ” ทงเฮกระแทกเสียงตอบ...ก็สุดที่จะรู้ว่า ดีใจ หรือ เสียใจ ที่น้องรหัสหน้าคล้ายตัวเอง
“แล้วไอ้วอนละ”
“ฮารา”
“ผู้หญิงเหรอวะ”
“เออ...อีทึกกับไอ้คยูก็ผู้หญิง” คนแรกเรียกซะดี แต่คนหลังทำไมเรียกแปลกๆ
“ของแกสองคนใครวะ”
“อีทึก คือ น้องอึนอา ส่วนไอ้คยู ก็ ชื่อคล้ายๆมัน คยูรีไง ไอ้โง่” น่าน จียงถามดีๆแท้ๆ แต่คุณชายซีวอนกลับมากวนประสาทกัน มันน่าเอาเท้ายันจริงๆ
“แล้วนี่พวกอายองไปไหน ยังไม่เห็นเลยเช้านี่ ยังไม่มากันเหรอ” ก่อนที่ศึกของซีวอนกับจียงจะเกิดขึ้น อีทึกก็รีบพูดขึ้นมาห้ามทัพก่อน
“เห็นว่าจะไปดูหน้าน้องปี 1” คยูฮยอนเป็นคนตอบ เพื่อนๆมองกันอย่างหมั่นไส้ที่รู้ดี....ก็แน่ละสิ จะไม่รู้ได้ไง ในเมื่อเห็นมันเอาแต่นั่งเล่นBB ตั้งแต่ก้าวเข้ามาแล้วเนี่ย
“นั่นไงๆกลับมากันแล้ว” ทงเฮร้องบอก ทุกคนเงยหน้าจากงานที่ทำอยู่ เห็นสาวๆกำลังพากันเดินเข้ามา
“น้องปี 1 เป็นไงบ้าง”
“ไม่ค่อยจะอยากรู้เลยนะ คุณชเวซีวอน” ฮยอนนยอพูดแขวะเข้าให้ ซีวอนยักไหล่อย่างไม่แคร์
“น้องปีนี้มีผู้ชายสองคน” อายองพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่รู้ว่า...กำลังดีใจ หรือ เสียใจ หรือไม่พอใจกันแน่
“แล้วสวยมั้ย?” คนเดิมที่ฮยอนนยอหมั่นไส้ หมายหัวเอาไว้ยังคงถามต่ออย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“มีสวยคนหนึ่ง” ซอนจินตอบให้ ซีวอนกับทงเฮทำตาโต
“ใคร?” ถามแทบจะพร้อมกัย อะไรมันจะอยากรู้ขนาดนั้น
“ลูกพี่ลูกน้องของฮารา ชื่อ จียอง”
“อ้าว...น้องของน้องรหัสกูเองเหรอเนี่ย” ซีวอนพึมพำอย่างไม่อยกาเชื่อ ฮยอนนยอรู้สึกหมั่นไส้ที่ซีวอนดี๊ด๊าออกนอกหน้าเกินเหตุเลยเดินกระแทกส้นออกจากกลุ่มไปเงียบๆ
“วันนี้เค้าจะจับน้องรหัสกันแล้ว อีกสักพัก น้องๆของพวกนายก็คงโทรมาบอกว่า ได้น้องโถเป็นใครกันบ้าง” อายองพูดขึ้นมาต่อ พลางแย่งถุงขนมในมือของอินแจมากินหน้าตาเฉย อินแจก็ไม่ได้ว่าอะไร นอกจากส่งสายตาเขียวๆให้เล็กน้อย
“เร็วจังเลยวะ ปีนี้...ปีเรากว่าจะจับ แม่งเปิดเทอมมาแล้ว 2 เดือน”
“เร็วๆอะดีแล้ว เดี๋ยวไม่มีตังค์พาไปเลี้ยง พวกฉันไม่ได้รวยเหมือนนายนะ ชเวซีวอน” แฮยอนพูดขึ้นมาบ้าง ก่อนจะไปแย่งถุงขนมในมืออายองมากินบ้าง
“ว่าแต่วันนี้ไม่มีเรียนช่ายปะ” แฮยอนถามต่อ ซอนจินพยักหน้า
“ดีเลย งั้นไปเที่ยวดีกว่า คยูฮยอน” ว่าแล้วก็หันหน้าไปทางคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานอยู่
“ว่าไง แฮยอน” คยูฮยอนตอบรับกลับมา โดยที่สายตายังไม่ได้ละไปจากงานที่กำลังทำอยู่
“ไปเที่ยวกัน” แฮยอนเอ่ยชวนเสียงใส คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมาจากงานที่ทำ
“คงจะไม่ได้ละวันนี้”
“ทำไมอ่า?”
“พอดีมีงานต้องช่วยอีทึกทำนะ” คยูฮยอนตอบ แฮยอนทำหน้ายู่ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ จังหวะนั้นน้องรหัสของแฮยอน อีแจจินกับน้องรหัสของอายอง อีฮงกีก็เดินเข้ามาพอดี
“อ้าว แจจิน ฮงกี มาได้ไงเนี่ย” อายองเอ่ยทักน้องรหัสตัวเองและน้องรหัสของเพื่อน
“สวัสดีครับ พี่อายอง พี่แฮยอน”
“ดี” แฮยอนตอบสั้นๆ เพราะยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย คนอื่นๆเองก็ไม่ได้สนใจแขกที่เพิ่งมาใหม่เท่าไหร่นัก
“พวกเราจับน้องรหัสแล้วนะครับ” แจจินพูดขึ้น อายองมีสีหน้าตื่นเต้น
“จริงเหรอ” เมื่อกี้เหมือนยังไม่ตื่นเต้น แต่ตอนนี้อายองดูออกนอกหน้านอกตากว่าใครเพื่อนเลย
“อ่อ สายเราได้น้องนิโคลครับ พี่อายอง”
"อะไรน่ะ ยัยนิโคลอ่านะ" อายองร้องออกมา...ไม่รู้ว่าดีใจมาก หรือ ตกใจกันแน่ ฮงกีมองหน้าพี่ตัวเอง
“พี่อายองไม่ดีใจเหรอครับ ผมว่าน้องก็น่ารักดีนะครับ"
"ดีใจ? เอาเหอะ นายชอบก็รับๆ ไป ไม่ค่อยอยากยุ่งเท่าไหร่" อายองตัดบท แล้วฉุดซอนจินให้ลุกขึ้น ท่ามกลางความงุนงงของซอนจิน ที่จู่ๆก็ถูกลากออกไปแบบไม่รู้ตัว
“อย่าไปสนใจมันเลย ช่วงนี้เพี้ยนบ่อย” แฮยอนบอก แล้วหันมาทางน้องของตัวเองบ้าง
“แล้วสายเราละ แจจิน”
"ได้น้องซอลลีครับ”
“อืม น่ารักดี” แฮยอนบอกอย่างไม่ติดใจอะไร แต่สักพักก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“แจจิน”
“ครับ พี่แฮยอน”
“น้องที่น่ารักๆที่บอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับฮารานะ น้องใครเหรอ?”
“ลูกพี่ลูกน้องกับฮาราเหรอครับ?” แจจินทำท่าครุ่นคิด “อ่อ....น้องจียอง...ใช่มั้ย ใช่จียองป่าว ฮงกี”
“อืม ใช่...รู้สึกเหมือนจะเป็นน้องของคยูรีนะ” ทันทีที่ฮงกีพูดจบ ทุกคนก็หันมามองที่คยูฮยอนเป็นจุดเดียว
“ไม่เบาเลยนะสายมึงอะ” จุนซูพูดแซวขึ้น พร้อมกับตบไหล่ของคยูฮยอน
“พี่แกก็รุ่นพี่ซองมีดาวคณะเก่า คยูรีปีที่แล้วก็เฟรชชี่มหาลัย แล้วปีนี้ได้จียองอีก....สายแกนี่มีแต่คนสวยๆแล้วมีแกหลุดมาคนเดียวมาเป็นผู้ชายได้ไงวะ”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน” คยูฮยอนตอบ แล้วหัวเราะเบาๆ แต่คนที่ไม่หัวเราะด้วยนี่สิ คือ แฮยอนที่นั่งทำหน้ายู่ ยับยิ่งกว่ากระดาษทิชชู่อีก เมื่อรู้ว่าน้องโถของคยูฮยอน คือ คนที่สวยที่สุดในชั้นปีนี้
รู้งี้ไม่ถามดีกว่า -*-
TBC
ความคิดเห็น