คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ข้อเสนอ
10 ปีต่อมา
เคร้ง!!
เคร้ง!!
เคร้ง!!
โครม!!
เสียงอึกทึกครึมโครมที่ดังลั่นมาจากหลังบ้านทำให้ชายวัยทำงานที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟายาวในห้องนั่งเล่นถึงกับสะดุ้งพรวด เขาส่ายหัวหน่ายๆก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังต้นเสียง
ที่สนามหลังบ้านนั้น สภาพที่เคยสวยสดงดงามไม่ต่างจากสวรรค์บนดินเล็กๆนั้นกลับกลายเป็นนรกดีๆนี่เอง หญ้าสีเขียวชอุ่มถูกถอนขึ้นมาเป็นหย่อมใหญ่ๆจนแทบจะหมดสนามเลยก็ว่าได้ ต้นไม้รอบๆบริเวณต่างล้มระเนระนาดชูรากแก้วรากฝอยกันถ้วนหน้า ส่วนเหล่าต้นไม้ต้นเล็กๆที่ปลูกอยู่ในกระถางต่างก็พากันไร้ที่อยู่เมื่อกระถางงามนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆอย่างหาชิ้นดีไม่ได้ ส่วนน้ำพุตรงกลางสนามที่เคยมีน้ำพุ่งขึ้นมาเป็นจังหวะในตอนนี้กลับไหลเอื่อยๆอย่างช้าๆ ตัวฐานผุพังจนดูเหมือนเพิ่งถูกนำไปตั้งไว้กลางสนามรบทั้งๆที่จริงๆตั้งอยู่กลางสนามหลังบ้าน
และท่ามกลางสภาพสุดบรรยายเหล่านั้น (แต่ก็บรรยายออกมาได้อ่ะนะ - -) หนึ่งชายหนุ่มกำลังเผชิญหน้ากับหนึ่งเด็กสาวในสภาพยุ่งเหยิง เลือดสีแดงไหลอาบตามบาดแผลเล็กใหญ่ ในมือหนากร้านกำดาบเพรียวบางเอาไว้แน่น ใบหน้าคมคายมีเหงื่อไหลอาบจนแทบจะดูไม่ได้เมื่อมันไปผสมกับเลือด
เส้นผมสีดำยุ่งเหยิงราวกับถูกใครเอามือมายีหัว ส่วนนัยน์ตาสีเดียวกันก็กำลังฉายแววเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ยังคงแฝงความมุ่งมั่นในการเอาชนะเต็มเปี่ยม ทุกสิ่งในตอนนี้ดูเข้ากันหมดนอกเสียจากแว่นตาไร้กรอบที่ไม่น่าจะคงสภาพอยู่ได้ถูกสวมอยู่บนจมูกโด่งเป็นสันของชายหนุ่ม
ผิดกับสภาพของเด็กสาววัยเพียงแค่15ปีที่ใบหน้าหวานมีเพียงแผลถลอกเท่านั้น ส่วนมือเรียวบางที่ไม่น่าจะมีแรงมากนักกลับถือดาบใหญ่เกินตัวเอาไว้ได้สบายๆ เส้นผมสีทองที่ยาวมากจนเกือบจะเลยหลังดูยุ่งเหยิงน้อยกว่าชายหนุ่มหลายเท่าตัว นัยน์ตาสีดำกลมโตจ้องมองคนตรงหน้าที่ตัวสูงกว่าเกือบ20ซม.อย่างเอาเรื่อง คิ้วเรียวโก่งดั่งคันศรขมวดเข้าหากันจนเกือบจะผูกเป็นโบว์ จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากจิ้มลิ้มดูน่าจุมพิตถ้าหากมันไม่ได้แสยะยิ้มน่ากลัวอยู่
"เฮ้อ จะเล่นอะไรก็รู้จักประมาณกำลังของตัวเองกันด้วยสิ พ่อขี้เกียจมาตามเก็บแล้วนะ" เสียงบ่นที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากได้รูปของผู้ที่เรียกตนเองว่า 'พ่อ' หรือก็คือ 'เน็ด คารานาวา' ทำให้ทั้งสองคนที่กำลังจ้องตากันอย่างไม่ลดละนั้นหันขวับมามองทางเขาด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
คนหนึ่งก็มองเขาอย่างขัดใจแกมเอาใจ.....ส่วนอีกคนที่โตขึ้นมาหน่อยก็มองเขาอย่างตั้งท่าจะฟ้องอะไรซักอย่างเสียให้ได้
ดูแล้วมันก็นึกอยากเข้าไปตบกบาลไอ้ลูกชายตัวดีที่อายุอานามก็ปาเข้าไป17 ปีแล้วยังทำตัวเป็นเด็กเสียจริงเชียว
"พ่อครับ/พ่อคะ!!" เสียงเรียกชายวัยกลางคนประสานกันขึ้นมา ทั้งสองคนหันมาจ้องหน้ากันอีกครั้งและก่อนที่จะมีการตะลุมบอนเกิดขึ้นอีกครั้งนั้น ผู้เป็นพ่อก็เอ่ยขัดตาทัพขึ้นมาก่อนราวกับนกรู้
"เอาล่ะ ไปอาบน้ำแล้วมาเจอกันที่ห้องนั่งเล่น อ้อ แล้วแกไอ้ลูกชายตัวดี ให้ลูกสาวสุดที่รักของพ่ออาบก่อนด้วยละ" ประโยคหลังที่เอ่ยขึ้นมาทำให้ชายหนุ่มหน้างอเป็นเด็กๆ ไอ้เราก็เลือดออกจนจะหมดตัวขนาดนี้แล้ว แทนที่จะให้รีบๆอาบแล้วรีบๆไปทำแผลก่อน เฮ้อ คิดแล้วเซ็ง
เมื่อได้ยินดังนั้น ลูกสาวสุดที่รักปานจะขาดใจตายของผู้เป็นพ่อที่มีสภาพตรงกันข้ามกับพี่ชายก็ยิ้มร่าแล้วโยนดาบใหญ่ในมือที่ไม่เหมาะสมกับตัวทิ้งลงพื้นข้างๆแล้ววิ่งเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ยังไม่วายหันมายิ้มเยาะใส่ผู้เป็นพี่ชายตอนที่พ่อของเธอมองไม่เห็นแล้วก็รีบวิ่งขึ้นชั้นบนไปในทันทีเมื่อเห็นพี่ชายกำลังจะเข้ามาซัดให้อีกยกโดยไม่สนว่าน้องตัวเองจะเป็นหญิงหรือชายเลยสักนิด
หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อทั้งสองพี่น้องประหลาดที่ไม่ค่อยจะเห็นอีกฝ่ายเป็นพี่หรือน้องซักเท่าไหร่อาบน้ำอาบท่าและทำแผลกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็ลงมานั่งประจำยังที่ของตัวเองอย่างสงบเสงี่ยม โดยมีผู้เป็นพ่อนั่งที่โซฟายาวส่วนอีกสองหน่อก็แยกกันไปนั่งที่โซฟาเล็กเข้าชุดที่อยู่ตรงกันข้ามเพื่อความปลอดภัย
"เอาล่ะ ไหนเล่ามาซิ ว่าคราวนี้มีเรื่องอะไรอีก" ผู้เป็นพ่อเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา ทั้งลูกสาวสุดที่รักและลูกชายสุดแสบจึงอ้าปากเตรียมฟ้องเรื่องของอีกฝ่ายทันควัน แต่ผู้เป็นพ่อยกมือห้ามเอาไว้ก่อน และแน่นอนว่า...
"ไหน เซนเทรีย เล่ามาซิ" ลูกสาวสุดที่รักหรือ 'เซนเทรีย คารานาวา' ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อจะเตรียมเล่าเรื่องด้วยสีหน้าจริงจังที่ไม่เข้ากับบุคลิกเด็กๆของตัวเองเลยสักนิด ปากที่อ้าขึ้นเพื่อเตรียมจะเล่านั้นจู่ๆกลับค้างไปแล้วเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเก้อๆแทน
"อีกแล้วหรอ....." ผู้เป็นพ่อครางออกมาพลางมองไปยังลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนที่กำลังนั่งยิ้มแหยๆแล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นเกาศีรษะแก้เขิน
"เฮอะ นิสัยขี้ลืมแบบสุดขั้วของแกนี่ไม่มีใครเกินเลยนะ" พี่ชายสุดสวาทนาม 'มินสึ คารานาวา' เอ่ยแดกดัน แต่กลับแฝงไปด้วยความเอ็นดูระคนหมั่นเขี้ยว
"เหอะๆๆๆ แต่เซนเองก็พยายามจำแล้วนะ" เด็กสาวแก้ต่างๆพลางเบนสายตาไปทางอื่นเมื่อเห็นสายตาจับผิดจากทั้งสองคน
"เฮ้อ เอาเถอะ เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอก เอาละ เซนเทรีย พ่อมีเรื่องจะคุยกับลูกซักหน่อยนะ มินสึ ออกไปก่อน" เน็ดพูดด้วยน้ำเสียงเรียบสุขุมจนผิดปกติทำให้ผู้เป็นลูกทั้งสองหันมาสบตากันพร้อมกันแล้วต่างคนต่างก็ยักไหล่อย่างพร้อมเพรียงอีกต่างหาก
แล้วหลังจากนั้นมินสึก็เดินออกจากห้องไป ในขณะที่เดินผ่านน้องสาวนั้นก็ยกมือขึ้นตบไหล่บอบบางของเธอดังป้าบแทนการให้กำลังใจ เมื่อลับหลังชายหนุ่มร่างสูงไปแล้ว ผู้เป็นพ่อก็กระแอมเบาๆเพื่อเรียกความสนใจจากลูกสาว
"พ่อมีอะไรหรอคะ" เสียงใสๆเอ่ยถามผู้เป็นพ่อพลางลุกไปนั่งข้างๆเพื่อเอาใจเมื่อเห็นว่าพ่อของเธอมีสีหน้าเคร่งเครียดเอาการเอางานที่หาได้ยากของเขา
"อืม มันก็ไม่มีอะไรมากนะ พ่อคงเครียดไปเองละมั้ง ไม่ต้องห่วงหรอกน่า" เน็ดยิ้มพลางลูบศีรษะของลูกสาวเบาๆด้วยความเอ็นดูก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเอ่ยตรงประเด็น
"พ่อแค่จะส่งลูกเข้าโรงเรียนเท่านั้นเองแหละ" และก็เท่านั้นแหละ ร่างบางในอ้อมแขนของพ่อก็สะดุ้งพรวดแล้วผละออกมานั่งยังที่เดิมของตัวเองอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่กลมโตอยู่แล้วยิ่งเบิกกว้างขึ้นขณะมองพ่อของตัวเองที่กำลังยิ้มแหยๆให้
"โรงเรียน!!!??.....พ่อ!! พ่อไม่รู้หรือไงว่าหนูเกลียดที่นั่นน่ะ พ่อเองก็เลี้ยงหนูมาตั้งหลายปีแล้วนะ แล้วพ่อกลับมาพูดอย่างกับคนที่ไม่รู้จักหนูอย่างนั้นแหละ ตอนเด็กๆหนูยังจำได้ติดตาอยู่เลยนะว่าโรงเรียนนั่นมันให้อะไรกับหนูน่ะ พ่อ....." แต่ก่อนที่คำก่นด่าจะออกมามากกว่านี้ ผู้เป็นพ่อก็รีบเอ่ยขัดขึ้นมาก่อนที่เขาจะต้องนั่งหูชาเสียก่อน
"พ่อมีข้อเสนอ" เด็กสาวมีท่าทีลังเลเล็กน้อยก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วผ่อนออกมาพลางนั่งอย่างสงบเสงี่ยม
"ว่ามาเลยค่ะ"
ความคิดเห็น