ดั่งดวงตะวัน(yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : ก่อนจะเห็นแสงตะวัน

สวัสดีครับผู้จัดการ
(น้อง ฟ้า ครับวันนี้มาเข้างานตอนบ่ายได้รึเปล่าครับ)
ได้ครับผู้จัดการ
(เลิกเรียกผมว่าผู้จัดการได้แล้วครับน้องฟ้า  เรียกผมว่าพี่การณ์ดีกว่า)
ครับไว้คราวหน้าผมจะเรียกนะครับ
(บอกพี่แบบนี้กี่ครั้งแล้วครับ คราวหน้าต้องเรียกนะครับ แล้วเจอกันที่ร้านครับ พี่จะรอนะ)

ผมวางสายของผู้จัดการการณ์. เพื่อไปแต่งตัวเพราะนี้ก็จะบ่ายแล้ว  ที่ผมไม่เรียกผู้จัดการการณ์ว่า พี่การณ์ เพราะว่าผมไม่อยากหางานใหม่นะซิ
ผมที่จบแค่ ม.6 กว่าจะหางานได้มันยากมาก ที่ได้งานนี้เพราะวันที่มาสมัครงานเจอพี่การณ์ที่เป็นผู้จัดการพอดี. 

งานที่ว่าก็คือ.       งานแม่บ้านควบส่งเอกสาร. 

ครับผมทำงานในตำแหน่งแม่บ้านตอนแรกเกือบไม่ได้งานและ. แต่พี่การณ์บอกว่าถ้าส่งเอกสารได้จะรับเข้าทำงาน.  ผมก็ตกลงซิครับ สำหรับผมเงินสำคัญมาก
ปกติผมมีวันหยุดอาทิตย์ละวันแต่วันนี้ผมต้องไปทำงานเพราะพี่การณ์จัดร้านใหม่.  ร้านกลิ่นหอมอิ้มท้อง.   เป็นร้านอาหาร ควบ กาแฟ เบเกอร์รี กับ   ร้านการณ์
เป็นร้านเอกสาร รับส่งเอกสารตามบริษัทต่างๆ. ทั้งสองร้านเป็นของพี่การณ์ 

ผมมาถึงก็เริ่มจัดนั้นจัดนี้ตามที่คุณนิสาบอกทันที คุณนิสาคือคู่หมั้นของพี่การณ์ เธอไม่ชอบผมเท่าไหรถึงขนาดให้พี่การณ์ไล่ผมออก. แต่่พี่การณ์ก็ให้ผมทำงานต่อ
พี่ๆที่ทำงานด้วยกันเคยบอกว่าที่คุณนิสาไม่ชอบผมเพราะผม "สวย" ครับผมสวยผมไม่อยากยอมรับหรอกแต่ความสวยทั้งหมดของแม่ตกมาอยู่ที่ผมหมดนะซิ มัน
เป็นอุปศักดิ์ที่ยากสำหรับผม นายฟากฟ้า สกุลนา กว่าผมจะได้งานนี้ก็ผ่านงานมาเยอะแต่ต้องลาออกทั้งหมด เพียงเพราะความสวยทำให้ผมโดนลวนลามจนเกือบ
โดนข่มขืน. หลังจากนั้นผมเลยระวังตัวเวลาอยู่กับผู้ชายทุกคนโดยเฉพาะผู้จักการการณ์. ที่ผมไม่เรียกผู้จัดการว่าพี่การณ์เพราะว่าคุณนิสาเคยด่าผมว่า ร่าน   คิดจะ
จับคู่หมั้นเธอ หาว่าผมอ่อย ให้ท่าต่างๆนาๆจะไล้ผมออกท่าเดียว แต่พี่การณ์บอกว่าเธอไร้สาระคิดอะไรบ้าๆ คุณนิสาเลยอาฆาตผมว่าถ้าผมเข้าใกล้พี่การณ์เมื่อไหร่
หรือทำตัวสนิทกับพี่การณ์เธอจะไล้ผมออกให้ได้  


ผมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วที่ต้องอยู่ห่างผู้ชายทุกคน. ตอนนี้ผมมีแต่งานเท่านั้นที่ทำให้ผมสนใจผมพยายามเก็บเงินให้มากที่สุุดเท่าที่ทำได้. เพราะผมจะเอาไว้เป็นทุน
ในการเรียนต่อ ใช้ผมคิดจะเรียนต่อแต่ไม่มีเงินเลยต้องทำงานเก็บเงินเอง เพราะทั้งครอบครัวเหลือแค่ผมคนเดียว คนอื่นเค้าหนีผมไปสวรรค์กันหมดแล้ว  แต่ผมคิดว่า
พวกเค้าคงอยู่คุ้มครองผมจากสวรรค์ พวกเค้าที่ผมรักและรักผม 

ผมทำงานจนเสร็จพวกพี่ๆที่มาทำงานก็ชวนกันกลับบ้าน พวกเรากำลังจะกลับแต่ผู้จัดการบอกให้ทุกคนรออยู่ก่อนจะพาไปเลี้ยงหมูกระทะ ทุกคนตอบตกลงแต่ผมว่า
ผมควรจะกลับบ้านดีกว่า พอผมบอกว่าผมต้องรีบกลับเดียวไม่มีรถกลับ ผู้จัดการก็ตอบกลับมาว่าเดียวพี่ไปส่ง ผมเงยหน้ามองผู้จัดการแต่สายตาไปสบเข้ากับคุณนิสา
เธอทำสายตาเหมือนจะกินผม ผมเลยบอกปัดผู้จักการว่าต้องรีบกลับบ้านจริงๆแล้วบอกลาขอตัวกลับทันที่

ตอนนี้ผมอยู่บนรถเมล์เกือบถึงบ้านแล้วล่ะ บ้านที่รักของผมที่ครอบครัวทิ้งไว้ให้ผม ตัวบ้านเป็นบ้านสองชั้นมีบริเวณรอบๆนิดหน่อยมีต้นไม้ร่มรื่น    ถึงป้ายที่ผมต้องลงแล้ว
จริงสิผมต้องซื้อกับข้าวกับอาหารของ พี่ฝน 

"น้องฟ้ากลับมาแล้ว.  น้องฟ้ากลับมาแล้ว".  พี่ฝนทักผมเมื่อผมเปิดประตูบ้าน
"ครับพี่ฝนหิวยัง ฟ้าซื้อแมล็ดทานตะวันมาด้วยน้า" ผมตอบพี่ฝนกลับพร้อมกับเอาแมล็ดทานตะวันให้
พี่ฝนคือ นกแก้วมาคอร์สีน้ำเงินแดง พ่อกับแม่ผมเลี้ยงมาก่อนที่ผมจะเกิดอีก 
"พี่ฝน ฟ้าเหลือแค่พี่ฝนๆอย่าทิ้งฟ้าไปไหนนะ " มันเป็นคำพูดที่ผมผูดบ่อยมากๆในช่วงเวลาเกือบปีมาแล้ว
" แหมเห็นแมล็ดทางตะวันสำคัญกว่าน้องเหรอ ไม่สนใจฟ้าเลย" ผมก็บ่นไปเรื่อยเมื่อพี่ฝนสนใจแต่เมล็ดทางตะวัน
ผมกำลังจะเดินไปในครัวเสียงพี่ฝนก็ดังมาว่า" พี่ฝนรักน้องฟ้าๆ"

อย่างน้อยก็มีพี่ฝนที่รักผมและไม่ทิ้งผมไปไหนล่ะนะ