คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : [Fic YeRyeo] Dorm No. 24 -- ตี๋
Dorm. Part 24 -- ตี๋มาแว้ว..!
........................................
...............................
เมื่อคืนเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นในซอยบ้านคิมเยเย่ ทำให้บ้านใกล้เรือนเคียงทั้งที่ตื่นและหลับไปแล้วต่างเปิดไฟโล่ง ก่อนชะโงกหน้าจากประตูหน้าต่างออกมาสังเกตุการณ์ บางคนก็ตะโกนด่าเพราะเสียงรบกวนโสตประสาทในยามวิกาลที่ดังยาวๆ ออกมาจากรถคันใหม่(แต่สีแดงแรงเหมือนเดิม)ของพี่ชายตัวดี
v ว่าไงนะ! ฮีชอลฮยองมาเหรอ?!! (เย่ version ตาโต ...คึคึ)
"เยซองงงง!! แกอยู่ไหน? ออกมาเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!!" คิมฮีชอลยืนโหวกเหวกอยู่ข้างรถอีกมือก็กดแตรเรียกร้องความสนใจไปพลาง "ปี๊นๆๆๆ ปี๊นนนนนนนนนน...!" ซึ่งก็ได้ผลเป็นอย่างดี เกิดม็อบย่อยๆ พร้อมกับสายตาไม่เป็นมิตรขึ้นรอบตัวเขาทันที แต่ผู้ชายคนนี้ดูท่าจะไม่รู้จักเกรงกลัวอะไรทั้งนั้น ฮีชอลอาศัยคารมเป็นต่อรูปหล่อตั้งแต่เกิดของตัวเองถามหาบ้านเป้าหมายจากอาจุมม่าที่จะเข้ามาเอาเรื่องได้หน้าตาเฉยแล้วก็ได้ผลซะด้วย เกาหลีมุงจึงเลิกจอแจและกลับเข้าบ้านไปเพราะพ่อหนุ่มกระเป๋าหนักควักเอาเช็คออกมาเซนต์แจกเป็นค่าเบาะแสและค่าเสียเวลาให้ชาวบ้านหลายคนที่ทำท่าจะเข้ามาหาเรื่อง
แต่ทั้งหมดมันยังไม่จบแค่นั้น.. นอกจากเพื่อนบ้านที่ออกมาต้อนรับเจ้าของรถคันสวยแล้ว คนบ้านเยซองก็ออกมาสังเกตุการณ์อยู่หน้าบ้านเช่นกัน เยซองวิ่งจูงมือรยออุคตามลงมาสมทบทีหลัง แต่ก็ทันได้เห็นสายตาเขียวปั๊ดของพี่ชายขี้หวงที่จ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเข้าพอดี
"นายไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย?!! เยซองมันทำอะไรนายรึเปล่า?" รีบคว้าเอาร่างเล็กมากอด ก่อนจะลูบๆ คลำๆ สำรวจอย่างกระวนกระวาย "ฮยองเป็นห่วงแทบแย่แน่ะ จะไปแจ้งความตำรวจพวกนั้นก็เอาแต่บอกว่ายังไม่ครบ 24 ชม. รับเรื่องไม่ได้"
"ผมสบายดีฮะ ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น" แต่ก็เกือบไปเหมือนกันอ่ะนะ - -"
"แก๊!!" ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของพี่ชายต่างจากเมื่อครู่หน้ามือเป็นหลังมือ "เยซอง! แกกล้าดียังไงมาล่อลวงเรียวของฉัน!" เสียงโหดไม่เข้ากับหน้ากรรโชกโฮกฮากราวกับพายุ
"ล่อลวง?!!" บ้านคิมที่ทำหน้าเหมือนกันราวกับพิมพ์ออกมาจากบล็อค อุทานขึ้นพร้อมกัน 
คุณนายคิมมองสลับไปมาระหว่างหล่อน่ารักอย่างฮีชอลกับหล่อมึนๆ อย่างลูกชายตัวเองก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับ "โอ๊ย! แม่งงไปหมดแล้วนะเนี่ย เธอเป็นใคร? แล้วใครล่อลวงใคร? ช่วยอธิบายให้แม่ฟังหน่อยเถอะ"
"อ้อ! ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ สองท่านนี้คงจะเป็นคุณพ่อคุณแม่สินะครับ" หนุ่มหน้าสวยโปรยยิ้มหวานก่อนโค้งเก้าสิบองศามารยาทงามเต็มกำลัง "สวัสดีตอนดึกๆ ครับ ผมคิมฮีชอลเป็นพี่ชายที่แสนดีของรยออุคน่ะครับ" เขาแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงสุภาพนุ่มนวลชวนเคลิ้ม "แต่ไม่นานนี้จู่ๆ น้องชายที่น่ารักเพียงคนเดียวของผมก็หายตัวไป ผมออกตามหาแทบพลิกแผ่นดินและพบว่าคนที่ลักพาตัวน้องของผมมาก็คือ เจ้านี่!!" นิ้วเรียวสวยชี้ตรงไปยังหน้าเหวอของเยซอง o.O
"หา! ผมเหรอ?!!" ผู้ต้องสงสัยชี้หน้าตัวเองอย่างงงๆ
"อ้าว! งานเข้าแล้วพี่ชายเรา นี่พี่เป็นคนร้ายลักพาตัวเหรอเนี่ย?" จงจินหน้ามึน(เหมือนเพิ่งลุกจากเตียง)หันมาตอกย้ำตำแหน่งผู้ร้าย
ธรรมชาติมากๆ ^^ ...คึคึ v
120103 Yesung Twitter Update: Everybody, I wish you all to have a nice dream tonight but do not sleep like my brother. http://twitpic.com/82784h
"จะบ้าเหรอ! ฉันไม่ได้ลักพาตัวใครทั้งนั้นแหละ" หันไปโวยน้องชายที่คล้อยตามคนอื่นง่ายๆ ก่อนจะแก้ข้อกล่าวหา "พี่พูดแบบนี้มันชวนเข้าใจผิดนะ เกินไปแล้ว...ผมแค่ชวนรยออุคมาเที่ยวบ้านเท่านั้นเอง"
"ชวนมาเที่ยวบ้านเหรอ?" ฮีชอลหรี่ตามองอย่างจับผิด "อย่ามาพูดดีเลย หึ..มองตาก็รู้แล้วว่าในหัวคิดอะไรอยู่"
"โธ่... ฮีนิมอ่า ไม่มีใครลักพาตัวผมทั้งนั้นแหละ ผมเต็มใจมาเองฮะ แล้วทุกคนที่นี่ก็ต้อนรับผมเป็นอย่างดีเลยด้วย" มือคู่น้อยเข้าไปกระตุกแขนเสื้อพี่ชาย "เลิกโวยวายเถอะนะฮะ อย่าให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่เลย"
"หา? แต่ว่า..."
"สรุปเต็มใจนะ ไม่ได้ล่อลวงใครเลย" คุณนายคิมรีบรวบรัดตัดความเพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว "เอ้าๆ... งั้นก็อย่ามัวยืนอยู่เลยเข้าไปนอนกันดีกว่า พรุ่งนี้แม่ต้องตื่นแต่เช้าซะด้วย" เธอโบกมือเรียกทุกคนเข้าบ้านก่อนหันมาหาลูกชายคนโต "จัดห้องให้แขกของลูกเองนะ แม่ง่วงแล้ว หาวววว..."
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ดูเหมือนว่าแขกจะไม่รอให้เยซองจัดการอะไรเลย ฮีชอลจัดแจงเฉดหัวโตๆ ของเยซองออกจากห้องทันทีก่อนจะแทรกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันแล้วคว้าเอาร่างเล็กมากกกอดนอนสบายใจเฉิบราวกับเป็นบ้านตัวเอง
เหมือนกับตอนนี้ที่หน้าสวยๆ แสดงออกว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร ฮีชอลนั่งไขว่ห้างรอสปาเก็ตตี้ที่สั่งให้น้องชายทำอย่างไม่สะทกสะท้านถึงเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเลยสักนิด
"ว่าแต่นายน่ะ ถ้าตื่นแล้วก็ปลุกฉันด้วยสิ ปล่อยให้ฉันนอนอยู่คนเดียวได้ไง!" หน้าหวานหันไปต่อว่าชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งทานข้าวอยู่ก่อนแล้ว
"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ?" ชายคนนั้นหันมาพูดบ้าง "ฉันไม่อยากเสี่ยงหรอก นายมันพวกหลายใจอยู่ด้วย"
"... หลายใจ?" ฮีชอลฟังแล้วงง แม้แต่รยออุคก็ยังรู้สึกว่าประโยคมันทะแม่งๆ
"เคยปลุกแล้วนายก็ว่ากวนใจ พอไม่ปลุกก็หาว่าทิ้งให้นอนคนเดียว จะเอาไงแน่?"
""อ๋อ.. เข้าใจล่ะ" ฮีชอลประมวลผลอยู่อึดใจนึงก็ถึงบางอ้อ "ที่ถูกน่ะ นายต้องพูดว่าเอาใจยาก ไม่ใช่หลายใจเฟ้ย"
"นั่นแหละๆ มันก็คือๆ กันนั่นแหละ" หนุ่มคนนั้นโบกมืออย่างขอไปที
"คือๆ กันที่ไหนล่ะ มันคนละความหมายกันเลยนะนั่น เฮ้ย! ว่าแต่นี่นายกำลังหลอกด่าฉันงั้นเหรอ?!!" 
"ไม่ได้ด่าซะหน่อย นายได้ยินฉันพูดคำหยาบรึไง?" เขาหันไปสนใจข้าวตรงหน้า ใช้ตะเกียบคีบกิมจิเข้าปากอย่างไม่แยแสคนที่กำลังหาเรื่อง "ความจริงก็คือความจริง รู้จักยอมรับความจริงซะบ้างสิ"
"หา! ว่าไงนะไ อ้กระเหรี่ยงนี่! เดี๋ยวนี้ต่อปากต่อคำนะ .. ฮึ้ย!"
"เอ้าๆ... คาโบนาร่าได้แล้วคร๊าบบบบ" จานกระเบื้องทรงรียาวบรรจุสปาเก็ตตี้ผัดซอสขาวข้นคลุกไปด้วยแฮมสีชมพูสุกควันฉุยน่าทานถูกวางลงตรงหน้าพี่ชายขี้โมโหเพื่อขัดทัพก่อนสงครามเล็กๆ จะเริ่มขึ้น
"ถ้าฉันเป็นกระเหรี่ยง นายก็หวูดรถไฟล่ะว้า..เอาแต่เสียงดังแล้วก็ควันออกหูตลอดเวลา"
"ว่าไงนะ..! แก๊...!!" ฮีชอลลุกขึ้นยืนอย่างเหลืออด
"พอเถอะครับทั้งสองคน" เรียวรีบยกมือห้าม "ถ้าจะทะเลาะกันก็กินข้าวก่อน พอมีแรงแล้วค่อยออกไปทะเลาะกันนอกร้านนะฮะ ...ผมขอร้อง"
"ก็ได้! ถือว่าเห็นแก่เรียวนะ" พี่ชายนั่งลงตามเดิมก่อนจะหันไปกระสวกสปาเก็ตตี้ของเขาขึ้นมาเคี้ยวตุ้ยๆ ส่วนผู้ชายที่กล้าต่อปากต่อคำกับคิมฮีชอลอย่างไม่สะทกสะท้านแล้วหันไปทานข้าวต้มของเขาอย่างใจเย็นเช่นเดิม เขาคือ ฮันคยอง ใบหน้าหล่อคมเข้ม นัยน์ตามีเสน่ห์และหางตาชี้ขึ้นเล็กๆ ตามแบบฉบับของอาตี๋จากเมืองจีน คนๆ นี้เป็นเพื่อนต่างชาติของฮีชอลที่บึ่งรถมาด้วยกันตั้งแต่เมื่อคืน แต่ติดที่พฤติกรรมสุดห่ามของฮีชอลทำให้เขาไม่กล้าลงจากรถออกมาให้ใครๆ รู้ว่ารู้จักกับผู้ชายหน้าตาดีแต่นิสัยร้ายกาจคนนี้ ก็นะ...ที่เพื่อนจอมโวยวายของเขาทำไปเมื่อคืนก็เกือบทำให้บ้านเยซองเข้าหน้าเพื่อนบ้านไม่ติดอยู่แล้ว ก็เฮียเล่นตะโกนชื่อเยซองซะดังแถมยังบีบแตรไม่เกรงใจใครกลางดึกแบบนั้น คิดแล้วรยออุคก็อยากทำเป็นไม่รู้จักให้รู้แล้วรู้รอดไปเหมือนกัน - -"
"แล้วนี่ฮีนิมจะกลับวันไหนกันล่ะ?" รยออุคเปิดประเด็นหลังจากนั่งเงียบกันอยู่นาน
"หา? พูดอะไรอย่างนั้น" ฮีชอลเงยหน้าขึ้นมาทำตาโตใส่(อย่างแบ๊วๆ) "ฮยองก็ต้องกลับพร้อมนายอยู่แล้ว ถ้าเป็นไปได้ก็จะรับกลับซะวันนี้เลย"
"วันนี้? ไม่เอาหรอก วันหยุดเหลืออีกตั้ง 2 วัน ผมจะกลับพร้อมพี่เยซอง"
ประโยคที่ได้ยินทำให้คนฟังอยากจะเอามือปิดหู "เยซองๆๆๆ อะไรๆ ก็เยซอง นี่มันล้างสมองน้องชายฉันแล้วใช่มั๊ย?" ฮีชอลเริ่มเล่นบทดราม่า "ทั้งที่เมื่อก่อนตามเราต้อยๆ แต่เดี๋ยวนี้กลับเลือกคนอื่นมากกว่าพี่ชายที่แสนดีคนนี้ซะแล้ว ฮึ..ก็อย่างว่าล่ะนะ ลูกน่ะเราเลี้ยงได้แค่ตัว หัวใจเราเลี้ยงไม่ได้หรอก นี่คงถึงวัยต่อต้านแล้วสินะ ฮืออ...มามี๊ปวดใจ" ทำท่าซับน้ำตาราวกับกำลังเล่นละครอยู่บนเวทีใหญ่ "ฉันจะทำไงดีล่ะ? ฮันนี่จ๋า~" ว่าแล้วก็เซถลาเข้าไปซบไหล่คนที่นั่งข้างๆ ดูท่าข้าวที่กินไปคงทำให้อารมณ์ดีขึ้นแล้วถึงได้ลืมไปว่าคนๆ นั้นเพิ่งจะทะเลาะกันมาหยกๆ
"จะไปรู้เหรอ" ชายหนุ่มเด้งไหล่ไล่ ไม่ยอมให้ซบ "นายนี่มันไร้สาระจริงๆ" ก่อนจะยื่นชามพร้อมส่งยิ้มหล่อให้รยออุคเติมข้าวให้
"ว่าไงนะ! นายนั่นแหละบ้า! แทนที่จะเห็นแก่กิน นายควรจะปลอบใจฉันสิ"
"ก็ไม่เห็นนายจะเป็นอะไรนิ"
"เป็นสิ! ฉันจะโดนแย่งน้องชายไปแล้วเนี่ยไม่เห็นรึไง?!!" ฮีชอลแย่งชามข้าวจากมือรยออุคก่อนจะโวยต่อ "นายมากับฉันนะ เข้าข้างกันหน่อยสิ!"
"ฉันเป็นกลาง ไม่เข้าใครออกใครทั้งนั้น" ฮันคยองพยายามแย่งข้าวของเขาคืน
"ไม่ใช่ไม่เข้าใครออกใคร ต้องเป็นไม่เข้าข้างใครทั้งนั้นต่างหากล่ะ" ทั้งสองเริ่มยื้อถ้วยกันไปมา "จะว่าไปมันเพราะนายนั่นแหละ เพราะมัวเสียเวลาไปรับนาย เจ้าเยซองมันถึงลักพาตัวเรียวสำเร็จน่ะ เพราะนายคนเดียว!"
"หา? ไม่ใช่ซะหน่อย ที่เสียเวลาน่ะเพราะนายไปรับรถคันใหม่แล้วก็มัวแต่ขับอวดสาวอยู่ต่างหากล่ะ" มือหนากระชากชามข้าวเข้าหาตัว "นายนั่นแหละไ อ้หน้าม่อ!"
"นายแหละ.. ไ อ้ขี้เก๊ก! ไ อ้ใจแคบ! ไ อ้จอมเผด็กการ!" สรรหาคำด่าเท่าที่จะคิดได้ก่อนจะพ่นออกไปด้วยสำเนียงชัดเป๊ะ "ไ อ้คนติดน้อง! ปล่อยข้าวฉันนะเว้ย!" ฮันคยองออกแรงเต็มที่หวังแย่งข้าวคืน จังหวะเดียวกับที่อีกคนปล่อยมือหน้าตาเฉยจนร่างสูงแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้ โชคดีที่คว้าโต๊ะข้างหน้าเอาไว้ได้ แต่... "เฮ้ย!" เขาแย่งถ้วยคืนจากฮีชอลได้แล้วก็จริง ใช่..ก็แค่ถ้วยน่ะนะ มีแค่ถ้วยอยู่ในมือแต่ข้าวในถ้วยมันหายไปไหนเนี่ย
เมื่อค่อยๆ หันกลับไปดู....
เฮือก!! ...ข้าวสวยอุ่นๆ เกาะหนึบอยู่บนเส้นผมขาวโพลนของคุณตาคนหนึ่งซึ่งเป็นลูกค้าที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ พอดี
"เหวอ..! ขอโทษนะครับคุณตา! เป็นอะไรมั๊ยครับ?" ฮันคยองและรยออุครีบรุดจากเคาทน์เตอร์ออกไปก้มหัวประหลกๆ ขอโทษขอโพยยกใหญ่ ในขณะที่ตัวต้นเหตุกำลังจะย่องหนี "คิมฮีชอล!/ฮีนิม!"
ร่างเพรียวค่อยๆ หมุนตัวกลับ "แหะๆ... ไม่ต้องเสียงดังก็ด้ายยย~" ฮีชอลหัวเราะแห้งๆ กลบเกลื่อนแต่สายตาดุๆ ของทั้งสองคนยังคงเหมือนเดิม
"ไม่ต้องมาหัวเราะแหะๆ เลย!!" ฮันคยองและรยออุคประสานเสียงกันอีกครั้ง "มานี่เลย!"
"รู้แล้วน่า!" ฮีชอลเดินมาหยุดตรงหน้าคุณตา หน้าสวยๆ เชิดขึ้นอย่างเคย "ขอโทษนะครับคุณตา ผมจะเซนต์เช็คค่าเสียหายให้เดี๋ยวนี้แหละ ซัก 3 แสนวอนพอมั๊ย?"
"คิมฮีชอล!!/ฮีนิม!!"
"ล้อเล่นน่าล้อเล่น ไม่ต้องดุขนาดนั้นก็ได้ >.< ..เค้าขอโต๊ด~" คนที่ปกติไม่เคยยอมใครตอนนี้กลับทำหน้าเหมือนเด็กสำนึกผิด ถูกจับให้มาคุกเข่าขอโทษคุณตาซึ่งฮีชอลที่รู้ตัวเองว่าผิดก็ทำตามแต่โดยดี "ขอโทษครับคุณตา ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
"โอ้..." หนังตาหย่อนคล้อยค่อยๆ เปิดออกเผยให้เห็นดวงตาหรี่เล็กสีเข้มแฝงไว้ด้วยแววอบอุ่น "ไม่เป็นไรๆ ถึงเธอจะเสียงดังหนวกหูรบกวนคนอื่น แถมข้าวนี่มันยังเหนียวหนึบติดผมฉันก็เถอะ โฮ่ะๆๆ..." คุณตาหัวเราะราวกับซานตาครอสใจดี แต่คำพูดฟังแล้วแทงใจจี๊ด เห็นแล้วให้นึกถึงตาแก่(คุณปู่)ที่บ้านจริงๆ
"ขอโทษจริงๆ ครับ" แหม...คุณตา ถ้าพูดขนาดนั้นล่ะก็... "เพื่อเป็นการไถ่โทษจะให้คิมฮีชอลคนนี้ทำอะไรก็ยอมครับ"
"โอ้.. แหม...ฉันก็ไม่ได้จะเรียกร้องอะไรหรอกนะ แต่ถ้าเธอว่าอย่างนั้นล่ะก็..."
"..เอ๋?" ฮันคยองกับรยออุคหันมาทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถามใส่กัน
............................................
.............................
Lamborghini ประตูปีกนกด้วย ...หุหุ
------------------------------------------------------***------------------------------------------------------
สุขสันต์วันตรุษจีนนะคะ รวยๆ เฮงๆ กันทั่วหน้า โชคดีมีสุขค่ะ
โอย... ง่วงๆๆ สุดท้ายเลยอัพได้แค่นี้ - -" แต่ใกล้แล้วๆ สัญญา ^^
พี่เย่บอกสวัสดีปีใหม่ v
120122 Yesung Twitter Update: @shfly3424: twitpic.com/8a9my8 Everyone, eat many yummy food~~ Happy new year ^^
..............................................
........................
ประตูไม้เนื้อหนาเปิดออกอย่างรวดเร็วเพราะมีการโทรมาแจ้งเจ้าของห้องไว้ก่อนหน้าแล้ว
"เข้ามาสิ" ซองมินที่ใบหน้าซีดโทรมเอ่ยเชิญเพื่อนเข้าห้อง
แต่แล้วจู่ๆ ก็ถูกดึงออกไป...
เยซองพูดครับๆ อยู่พักนึง ไม่กี่นาทีต่อมาก็วางสายไป
.
เมื่อรับปากแล้วก็ต้องทำ ขืนกลับคำแล้วเอาแต่หาข้อแก้ตัวก็ไม่ใช่คิมฮีน่ะสิ ถึงจะพูดแบบนั้นเจ้าตัวก็ยังเอาแต่บ่นๆๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณตาต้องให้เขามาทำอะไรแบบนี้ด้วย แต่ฮันคยองพอจะเข้าใจความคิดของคุณตาคนนั้น แกคงอยากให้เพื่อนของเขาพบกับความลำบากแล้วรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง
"ว่าฉันกระเหรี่ยงเหรอ?!! นายแหละ ไ อ้หน้าตุ๊ด!"
"ว่าไงนะ! อย่างฉันเค้าเรียกหนุ่มหน้าสวยเฟ้ย!
นายนี่มัน...เรื่องดีๆ ไม่รู้จักจำ แล้วไปจำคำพวกนั้นมาจากไหนกันฮะ?!!" ...แถมยังพูดซะชัดเชียว -*-
(มีคนแอบคิด "มันยาวเพราะรูปที่แกลงนั่นแหละ!" -*-)
ตอนนี้ไรท์เตอร์เอาแต่เขียนเรื่องใหม่ๆ เรื่องใหม่ไปเรื่อยๆ เรื่องเก่ายังไม่จบซักเรื่อง
...555+ (หัวเราะแบบสมเพชตัวเอง - -")
สนับสนุนกันต่อไปด้วยการเม้นๆๆ... ตอนนี้เบาๆ ชิวๆ เนอะ (หรือจะเรียกว่าเรื่อยเฉื่อย)
ตอนหน้าจะพยายามจัดหนักกว่านี้ เค้าสัญญา!!! ^o^
ฝากเบาๆ --> 
ตามเก็บรูป SJ
รัก! รัก! รัก! ร๊ากกกกกก...!!!
v เฮ้ย! นี่มันเพลงรักเย่เรียวใช่ม้ายยยยย...!! >[]<
ไม่มีคยูออกมาซักกะติ๊ด มีแต่เสียงอ่ะ แสดงว่าเป็น MVรัก เย่เรียว ใช่ป่าว? ...ฮี่ๆๆๆ ^_^
v อีกมุมเล็กๆ น่ารักของเย่เรียว
เสนอตอน "ความโก๊ะของหนูเรียว" ...เอิ๊ก ...เอิ๊ก ^^
ความคิดเห็น