คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : [Fic. YeRyeo] Dor. No 18 -- ขี้หึง
Dor. part 18 --Jealous รักจัดหนักจากผู้ชายขี้หึง
-----------------------------------------------------------------------------------------------
...ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~
เมื่อเสียงออดดังขึ้น เจ้าของบ้านก็ออกมาดู 'ใครครั..! อ้าว? ฮีนิม' เสียงเล็กๆ ลอดผ่าน VDO door phone (ออดหน้าบ้านแบบเห็นหน้าและสนทนากันได้)
พี่ชายที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ด้านนอกโบกมือให้กล้อง 'มีอะไรฮะ?'
หน้าเขาหุบลงทันที "อย่าถามอย่างนั้นสิ ยังกับว่าต้องมีธุระถึงจะมาได้ยังงั้นแหละ"
'ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียว เพราะงั้น ...ขอโทษนะฮะ'
"อ๋า... เรียวจ๋าให้ฮยองเข้าไปเถอะนะๆๆ วันนี้ฮยองซื้อเค้กแสนอร่อยจาก Paris Baguette มาด้วยนะ"
ตัวเล็กเงียบไปเหมือนกำลังใช้ความคิด...
"สปอนจ์เค้กครีมสดหน้าผลไม้แสนอร่อยไงจ๊ะ" ฮีชอลชูถุงเบเกอร์รี่ในมือก่อนจะโดนปฏิเสธ
'อืม... ไม่เอาดีกว่าฮะ ตอนนี้ผมไม่ค่อยอยากกินอะไร' เขาตอบเสียงเซื่องๆ
...หา? หมายความว่าไง "ไม่อยากกิน" เกิดอะไรขึ้น? เรียวปฏิเสธอาหารโดยเฉพาะเค้กจากที่นี่ด้วยแล้วถือว่าผิดปกติอย่างแรง
"เป็นอะไรไปน่ะ? ไม่สบายหรือเปล่า? ขอฮยองเข้าไปหน่อยน้า~ ..นะๆ" ฮีชอลดิ้นรนอยู่หน้าบ้าน "สัญญาว่าจะไม่กวนใจ"
...แกร๊ก!
โอ๊ะ... เปิดแล้ว "มีพุดดิ้งด้วยน้า~" พี่ชายผู้น่ารักทักทายเสียงใสทันทีแต่ไม่มีเสียงตอบกลับ
เขาหันไปมองน้องชายตัวเล็กที่มีสภาพเหมือนเสื้อย้วยๆ ผมเพ้าไม่ได้หวี หน้าเหมือนคนอดนอน แถมตายังช้ำๆ อีก
ฮีชอลเห็นแบบนี้แล้วก็สงสัยแต่ไม่กล้าถามเพราะกลัวจะไปสะกิดโดนอะไรเข้า...
"นี่.. นายจะกินเค้กเลยมั๊ย? พี่จะตัดใส่ใส่จานให้" เขาตัดสินใจว่าชวนคุยเรื่องทั่วไปคงดีกว่า
"ไม่ดีกว่าฮะ.. พี่กินให้หมดเลยก็ได้" ร่างเล็กพาตัวเองมาแหมะลงบนโซฟาอย่างเชื่องช้า
'โอ้.. เป็นมากเลยนะเนี่ย' ฮีชอลพึมพำขณะจัดการเอาเค้กเข้าตู้เย็นก่อนมานั่งที่โซฟาตรงข้ามรยออุค "ได้ข่าวว่าหยุดเรียน?"
"ฮะ... ขอหยุดซักวันแล้วกัน ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย" เรียวมองเหม่อไปที่สวน
....น้องชายที่น่ารักของฉันเป็นอะไรไปเนี่ย? เค้าไม่ใช่คนที่จะมาซึมเศร้าทำหน้าเหงาแบบนี้นี่นา ถึงจะดูบอบบางแต่ก็เป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็ง เห็นหน้าแบบนี้ครั้งสุดท้ายก็ตอนคุณยายเขาเสียไปโน่น หรือจะมีอะไรหนักหนาเกิดขึ้น?!!
แต่ตั้งแต่เริ่มอยู่หอก็มีเพื่อนเยอะแยะ แถมยังเหมือน(แค่เหมือนนะ ไม่ยอมรับมันหรอก -*-)จะคบกับ... เฮ้ย! อย่าบอกนะว่าเยซองมันทำอะไรมา?!! แค่คิดก็เลือดขึ้นหน้าแล้ว น้องชายที่อุตส่าห์ทนุถนอมราวกับไข่ในหิน ขนาดเขาเองยังไม่เคยดุด่าหรือเสียงดังใส่เลยด้วยซ้ำ แล้วไ-อ้หมอนั่นมันเป็นใครถึงกล้าทำแบบนี้?!!
หลังจากดูแลจนตัวเล็กหลับไป คิมฮีชอลพี่ชายที่แสนจะเป็นห่วงและ โค-ต-ร หวงน้องมาก(มากถึงมากที่สุด) ก็บึ่งรถออกไปทันที
น่ากินอ่ะ >.< อยากกินเค้กมากช่วงนี้
.
.
.
....บรื๊นนน เอี๊ยดดด!!!
เสียงรถจอดกระทันหันพร้อมกับคนขับที่กระฟัดกระเฟียดลงมา ก่อนจะปิดประตูเสียงดังตามหลัง "เยซองอยู่รึเปล่า?!!"
ฮีชอลตะโกนถามใครก็ตามที่อยู่โถงชั้น 1 เวลานี้ "อยู่สินะ..." ขาเพรียวยาวกระโดดขึ้นบันไดอย่างรีบร้อน
....ปึ้ง!!! พอมาถึงก็ถือวิสาสะเปิดประตูโดยไม่เคาะก่อน (แถมยังเปิดซะแรง - -")
"เยซอง!!" หน้าหวานตะโกนเรียกรุ่นน้องเสียงแข็ง ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาอย่างเร็ว
หน้าเศร้าๆ หันมาหาอย่างไร้อารมณ์ แต่จู่ๆ ก็ถูกยัดเยียดกำปั้นเข้าที่ใบหน้าอย่างจังจนร่างสูงเซถลา ถึงจะตัวเล็กแต่ดูแล้วคิมฮีชอลก็หมัดหนักไม่เบา ไม่ทันที่เยซองจะได้ถามอะไรก็ถูกกระชากคอเสื้อขึ้นมาอีก
"แกนะแก! พอฉันไม่ทำอะไรก็ได้ใจใหญ่เชียวนะ!!" รุ่นพี่ตะคอกใส่หน้า "แกทำอะไรกับเรียวของฉัน?!! ทำไมเค้าถึงมีสภาพแบบนั้น..ฮะ?!!"
"เรียว... พี่เจอเรียวเหรอ? ที่ไหน? เมื่อไหร่?" คนที่ถูกฉุนเฉียวใส่กลับมีหน้าตากระตือรือร้นดีใจขึ้นมาซะงั้น
จริงๆ แล้วเมื่อวานเยซองไปถามหารยออุคที่บ้านใหญ่มาแต่ก็ได้รับคำตอบเดิมๆ ว่าไม่ได้อยู่ที่นั่น และเมื่อเช้านี้เขาก็ลองไปหาที่คอนโดของฮีชอลแต่ก็ไม่มีใครอยู่อีก เขาจนใจไม่รู้จะไปตามหาเรียวที่ไหนเลยได้แต่นั่งหงอยมาตั้งแต่บ่ายแล้ว ทั้งที่อยากจะปรับความเข้าใจแต่อีกฝ่ายกลับไม่อยู่ให้อธิบาย พอได้ยินฮีชอลพูดเหมือนไปเจอรยออุคมาก็เหมือนจุดประกายความหวังให้เขาทันที
"ฉันถามว่าแกทำอะไรกับเรียว?!! ไม่ใช่ให้แกมาย้อนถามฉันแบบนี้!"
เยซองหลบตาลงต่ำแล้วตอบเสียงแผ่ว "...ผม ..................เค้าเข้า"
"อะไรนะ? หันมาทางนี้สิวะ พูดค่อยแบบนั้นใครมันจะไปได้ยินเล่า?!!" ฮีชอลยิ่งเสียงดังขึ้นอีก
"เราทะเลาะกัน แล้วผมก็.. ดันไป... ฝืนจูบเค้าเข้า" พูดจบประโยคหมัดดุ้นๆ ก็พุ่งเข้าหาอย่างที่คิด เยซองกัดฟันแน่นยอมรับกรรม
"แกกล้าทะเลาะกับเรียว?!! แล้วยังบังอาจจูบน้องชายที่น่ารักเพียงคนเดียวของฉันอีก!" ฮีชอลทุ่มเยซองที่ไม่ขัดขืนล้มลงก่อนจะขึ้นคร่อมเตรียมประเคนหมัดชุดให้ "ทั้งที่คุยกันแล้วว่าแกห้ามทำ! แกกล้าดียังไงถึงขัดคำสั่งฉัน?!!"
"อย่าครับพี่!" อุ้งมือหนาคว้าแขนรุ่นพี่ที่กำลังเดือดปุดๆ
"อะไร?!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้คังอิน!..ถ้านายยังไม่อยากโดนเป็นรายต่อไป" หน้าหวานๆ หันมาใช้คำพูดที่ขัดกับหน้าตาอย่างแรง
"โธ่... พี่ฮีชอลอย่าขู่กันอย่างนี้สิ" หมีทำท่าแหยงๆ แต่ก็ยังล็อคแขนรุ่นพี่ไว้แน่น
เพราะประตูที่เปิดทิ้งไว้บวกกับเสียงอาละวาดของฮีชอลที่ดังสนั่นไปทั่วหอ ร้อนถึงหัวหน้าและรองหัวหน้าหอต้องเสี่ยงออกโรงมาห้าม
"ถ้าพี่อยากต่อยเยซองระบายอารมณ์ก็เชิญเลยครับ หมอนี่มันชินอยู่แล้ว" อีทึกพูดเสียงเรียบ "แต่พี่คิดว่าทำอย่างนี้แล้วรยออุคจะสบายใจขึ้นเหรอครับ?"
คนเจ้าอารมณ์นิ่งไปทันที เขามองหน้าเยซองเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ก็ผละออกมาจนได้ "ไม่ใช่ว่าฉันยกโทษให้แกหรอกนะ แต่เพราะเรื่องนี้ต้นเหตุไม่ใช่ฉันแต่เป็นแก! ก็ไม่อยากจะยอมรับหรอกนะแต่ตอนนี้คำพูดและการกระทำของแกมีอิทธิพลกับเรียวมาก เพราะงั้นแกทำอะไรไว้รีบไปแก้เดี๋ยวนี้เลย!!"
เยซองยันตัวลุกขึ้นก่อนจะใช้มือเช็ดเลือดที่มุมปาก "...ที่ไหน? ผมต้องไปที่ไหนถึงจะได้เจอเรียว?"
ฮีชอลทำหน้าเหมือนเส้นเลือดที่หัวจะระเบิด "ก็ที่บ้านเค้าไง ไ-อ้โง่!!!" ปากสวยๆ ตะโกนด่าอีกรอบ "ถ้าพรุ่งนี้ฉันยังไม่เห็นรอยยิ้มของเรียว แกตายแน่!!!" ขู่ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะฟึดฟัดลงไป
พอได้ยินเสียงรถปอร์เช่ออกตัวไปแล้วอีทึกก็ถอนใจอย่างโล่งอก "เป็นอะไรมากรึเปล่า? พี่เค้าทำเกินไปแล้วนะเนี่ย" พร้อมกับเข้าไปประคองเพื่อน
"น่ากลัวเป็นบ้า จู่ๆ พายุก็เข้า" หมีค่อยรู้สึกหายใจทั่วท้องหน่อย "แต่ไม่เคยเห็นพี่ฮีชอลใช้กำลังกับใครเลยนะ ปกติถ้าไม่พอใจหรือไม่ชอบขี้หน้าใครก็จะลอบทำร้ายธุรกิจครอบครัวเขาบ้าง, หาเรื่องไล่ออกบ้าง, สร้างข่าวเสียๆ หายๆ ให้ หรือไม่ก็ไปแย่งแฟนเขา ไม่เคยเห็นหน้าตาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแบบนี้มาก่อนเลย"
"ไม่เคยเห็นก็จริง แต่รายนั้นเค้าสายดำนะบอกไว้ก่อน" อีทึกหันมาเปรยให้ฟัง
"เอ๋? จิงดิ? o.O คนอะไรฉลาด(แกมโกง) หน้าตาดี มีชาติตระกูล การศึกษาสูง แล้วยังมีฝีมืออีก เสียอย่างเดียว.." หมีส่ายหัว "นิสัยเนี่ยแหละ"
"แหม... ได้ทีพูดได้พูดใหญ่เลยนะ เดี๋ยวก็เก็บไปฟ้องซะหรอก" ฮยอกแจที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่วงนอกเข้ามาแจม
"กล้าเหรอ? ฮะ?" หมีจัดการเข้าไปล็อคคอน้องทันที "ปากดีนักใช่มั๊ย?"
"โอ๊ยๆๆ... ไม่กล้าแล้วคร๊าบบบ!" ร่างผอมแห้งหัวโตยังกับถั่วงอกไม่อาจต้านทานหัวหน้าชมรมยูโดได้ "กลัวแล้วๆ ทงเฮช่วยเค้าด้วย ...แง้~"
"พี่ฮะ ขอเถอะ" ด๊องยกมือไหว้หมีคังแต่โดยดี
"เห็นแก่นายนะ" คังอินวางมือจากเจ้าถั่วงอกแล้วหันมาทำหน้าสงสัย "ว่าแต่บ้านที่ว่านี่ไม่ใช่บ้านตระกูลคิมเหรอ?"
"ถ้าเป็นบ้านนั้นฉันก็ไปมาแล้วไง" เยซองแย้ง
"เออ.. จริงสิเนอะ แล้วพี่รู้อะไรบ้างมั๊ย?" คังอินหันไปทางรูมเมทคนสวยของเขา
"อืม... ก็คิดว่าพอจะรู้อยู่นะ"
ทุกคนหันมาให้ความสนใจอีทึกทันที ว่าแล้วก็ประสานเสียงกัน "ที่ไหน?!!"
.
.
.
หลังจากนั่งคิดอะไรหลายๆ อย่างมาพักใหญ่ ไม่ทันรู้ตัวว่านานแค่ไหนแล้วแท็กซี่ก็จอด รถคันที่พาเยซองมาส่งถึงที่ออกไปแล้วเหลือแต่ร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าปากทางเพียงลำพัง เอาล่ะ!... เขาตัดสินใจตามหาไล่ไปทีละบ้านๆ จนมาถึงบ้านบนทางชันเกือบจะสุดซอย
'หลังนี้สินะ...' ชายหนุ่มยืนอยู่นอกรั้วหินสีขาวที่ต่อด้วยไม้สีเข้มด้านบน ดูแล้วที่นี่ไม่ได้ใหญ่โตหรูหราเหมือนบ้านใหญ่ตระกูลคิม หน้าบ้านมีแค่แสงสลัวๆ จากหลอดไฟสีส้มเพียงดวงเดียว ...เอาฟะ! เยซองรวบรวมความกล้าเอื้อมมือไปกดออด
................. เงียบ
เขาลองกดดูอีกที
................. เงียบอีก - -"
หรือรยออุคจะไม่อยากเจอเขา คิดแล้วก็เศร้าใจขึ้นมา แต่ไม่ได้ๆ มาถึงที่แล้วจะมายอมแพ้ง่ายๆ ได้ไงกัน เยซองตัดสินใจกดออดถี่ๆ
...ติ๊งต่องๆๆๆๆๆ! เขากดไม่ยั้งตั้งใจให้เจ้าของบ้านรำคาญจนอยู่เฉยไม่ได้ ต้องรีบวิ่งออกมาเปิดประตู(ด่า)เลยทีเดียว
แต่ผลลัพธ์ "......................" ก็ยังคงเงียบ...
นี่นาย... ไม่อยากเจอฉันขนาดนี้เลยเหรอ? พอคิดแบบนั้นแล้วจู่ๆ ขาทั้งสองก็หมดแรง ร่างสูงพิงหลังกับประตูไม้เนื้อหนาเขาทรุดตัวลงนั่งคุดคู้กับเข่าตัวเอง
หลายสิบนาทีแล้วที่เขานั่งมืดมนอยู่กับที่ ไม่ได้ๆ เขาจะมามัวหดหู่อยู่ไม่ได้ วันนี้ไม่ได้เจอก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้ ยังไงๆ ก็จะขอตื๊อให้ถึงที่สุดจนกว่าจะได้คุยกันให้รู้เรื่อง
เยซองลุกขึ้นปัดฝุ่นก่อนจะเหลียวไปมองหลังคาบ้านคนอื่นอย่างเหงาๆ "...ฉันแค่อยากให้เราคุยกัน" บอกความตั้งใจฝากไว้กับประตูหน้าบ้านแล้วก็เดินจากมา แต่ออกมาได้ไม่กี่ก้าวเขาก็ต้องหยุดกึกอยู่กับที่ เมื่อมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินจูงมือกันเดินสวนขึ้นมา
"เรียว..."
ผู้ชายที่เดินมาสวนขึ้นมาหันมามอง "พี่เยซอง! พี่.. ทำไมมาอยู่ที่นี่?"
เด็กสาวตัวเล็กที่มือเกาะกุมกับรยออุคหันซ้ายหันขวามองคนข้างๆ กับร่างสูงตรงหน้าที่ไม่รู้จัก "อุปป้า.. เพื่อนเหรอ?" เธอยกมือรยออุคขึ้นมากุมไว้ "งั้นฉันไปก่อนนะคะ แต่ถ้าพี่อยากจะมาเมื่อไหร่บ้านฉันก็พร้อมจะเปิดรับเสมอนะ ^^" ปากเล็กๆ ยิ้มหวานให้ก่อนจะหันมาโค้งให้เยซอง "ไปก่อนนะคะ"
ชายหนุ่มโค้งตอบแล้วสาวน้อยคนนั้นก็เดินจากไป ทิ้งให้รยออุคกับเยซองต้องเผชิญกับความเงียบที่น่าอึดอัด
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? เดินเองไม่เป็นรึไง..ทำไมต้องจูงมือกันด้วย? คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวโตๆ แต่ถ้าเขาใช้อารมณ์ทุกอย่างก็มีแต่จะแย่ลง เยซองบอกตัวเองให้พยายามใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์
"เรียว... ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับนายหน่อย"
ตัวเล็กที่ก้มหน้านิ่งมาตลอดเดินผ่านเยซองไปที่บ้านของเขา
"แค่แป๊บเดียว.. ขอแค่แป๊บเดียวให้ฉันได้พูดแล้วฉันก็จะไป!"
ตัวเล็กไขประตูหน้าบ้าน "...ก็เข้ามาสิ" รยออุคพูดเบาๆ "เข้าไปคุยข้างในดีกว่า"
หือ..? O.O เยซองไม่อยากจะเชื่อหู ได้โอกาสแล้วก็รีบเดินตามเข้าไปทันทีก่อนที่รยออุคจะเปลี่ยนใจ
พอเข้ามาในบ้านเยซองรู้สึกประหลาดกับความโล่งและเรียบจนเกินไปของบ้านหลังนี้ ข้าวของเครื่องใช้ดูน้อยผิดหูผิดตา ตามผนังบ้านก็ไม่มีรูปติดไว้ซักบาน ถ้าดูดีๆ แล้วไม่ว่าจะโต๊ะตู้หรือชั้นวางของในบ้านก็ไม่มีรูปตั้งโชว์ไว้เลย
"จะดื่มอะไรฮะ?" ตัวเล็กแขวนเสื้อฮู๊ดแล้วหันมาถาม
"ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากจะคุยกับนายเท่านั้นเอง"
"งั้นเอาเป็นชาแล้วกัน" ร่างบางทำท่าจะเดินออกไป
"เดี๋ยวสิ!" เยซองกระชากตัวกลับมา
"ผมเจ็บนะ...!"
"...ขอโทษ" เขารีบผ่อนแรงทันที "ฉัน.. อยากจะขอโทษนาย..เรื่องเมื่อวันก่อน ฉันมันไม่ดีเอง ฉันมันไม่มีเหตุผล..."
"ใช่! พี่นั่นแหละผิด! คนไม่ดี... ฮึก!" พูดกันได้ไม่เท่าไหร่ทำไมน้ำตามันชอบออกมาก่อนทุกที.. ทั้งที่ไม่อยากจะเป็นคนเจ้าน้ำตาแบบนี้เลย
เยซองรวบร่างบางเข้ามากอดแต่รยออุคก็ไม่ยินยอมง่ายๆ "ปล่อยผมนะ! อย่ามาถูกตัวผม!" เขากระหน่ำตีไปที่ร่างสูง
แต่เยซองก็ไม่ยอมปล่อย "เอาเลย! ไม่ว่านายจะด่าหรือจะตีฉันก็ได้ทั้งนั้น" เขากอดแน่นเข้าไปอีก "...แต่ขอร้อง อย่าหนีหายไปจากฉันอีกเลยนะ
แค่นายหลบหน้าฉันก็แย่แล้ว... แต่ถ้านายหายไปจากฉัน ฉันคงจะบ้าแน่! เพราะงั้นขอร้องล่ะ.. อย่าหายไปไหนเลยนะ..."
รยออุคหยุดขัดขืนแล้ว '...ไม่ใช่ซะหน่อย' ได้ยินเสียงตัวเล็กพึมพำในอกรุ่นพี่
"...ฮะ? ว่าไงนะ?" ร่างสูงคลายอ้อมกอดออก
"ไม่ใช่ซะหน่อย ผมไม้ได้หนีมาจากพี่นะ" เรียวเงยหน้าขึ้น "ผมแค่..! หน้าพี่! ทำไม?! ไปโดนอะไรมาเนี่ย?!!" ตัวเล็กตกใจเสียงหลงเมื่อเห็นหน้ารูมเมทของเขาชัดๆ ใบหน้ากลมๆ น่ารักของรุ่นพี่ตอนนี้เขียวช้ำไปหมด แถมบางจุดก็เป็นแผลแตกอีกด้วย
"ผมจะไปเอายามาใส่ให้ รอแป๊บนึงนะ" เรียวทำท่าจะวิ่งไปหยิบยา แต่มือหนาก็รั้งไว้อีก
"นายหายโกรธฉันแล้วใช่มั๊ย?"
"บ้า! ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้นะ"
"แต่สำหรับฉันมันใช่ ฉันมาที่นี่เพื่อขอให้นายหายโกรธเท่านั้น เรื่องอื่นจะเป็นยังไงฉันไม่สนหรอก" เยซองส่งสายตาจริงจังกลับมา
คนที่ถูกจ้องราวกับจะมองให้ทะลุจู่ๆ ก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นมา "ผม.. ก็มีเรื่องอยากจะขอโทษพี่เหมือนกัน" เขาหลุบตาลงต่ำ "ที่บอกว่าพี่ไม่เคยมีความหมายอะไรเลยนั่นมันโกหกทั้งเพ ผมไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้น ขอโทษนะ.."
...จริงเหรอ? นายไม่ได้คิดแบบนั้นกับฉันจริงๆ สินะ เยซองได้ยินแล้วก็ดีใจจนเผลอยิ้มกริ่ม "งั้น.. ฉันจะขอเหมาว่าตัวเองมีความสำคัญกับนายมากได้มั๊ย?"
"อะ.. อะไรเล่า?! ไม่ได้พูดแบบนั้นซะหน่อย" รยออุคพยายามก้มหน้าปกปิดความอาย
"งั้นเหรอ ..สุดท้ายฉันก็ไม่มีความหมายอะไรพิเศษสินะ คงสู้เจ้าคยูฮยอนไม่ได้ด้วยซ้ำ" รุ่นพี่เริ่มแสดงออกว่าจะงอน
"เปล่านะ! ไม่ใช่! คยูฮยอนกับผมเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นจริงๆ"
"เพื่อนเหรอ? ..งั้นนายกล้าสาบานมั๊ยว่าหมอนั่นไม่ได้คิดอะไรกับนายน่ะ?!!"
"ผมรู้.. ว่าคยูเค้าคิดมากว่าเพื่อน แต่..!"
"อะไรนะ?!! ทั้งๆ ที่รู้นายก็ยังไปอยู่ตามลำพังกับหมอนั่นอีกเหรอ?!!" เยซองเริ่มฉุน
"..ก็ผมเพิ่งรู้ไม่นานมานี้เอง แล้ว... แล้วผมก็ปฏิเสธเค้าไปแล้วด้วย!! >.<"
"เอ๊ะ... ปฏิเสธ?" รุ่นพี่ทำหน้างงๆ
"ก็ใช่น่ะสิ! คิดว่าผมจะรับรักทุกคนที่เข้ามาขอคบด้วยรึไง?!" แก้มขาวๆ เริ่มพองขึ้นมาบ้าง "ถามออกมาได้ว่ามาคบกับพี่ทำไม? ถามแบบนั้นผมเสียใจนะ เห็นผมเป็นคนยังไงกันแน่?"
"..เอ๊ะ?" ยิ่งฟังใจมันก็เหมือนจะพองโตขึ้นเรื่อยๆ
"ถึงตอนนั้นจะยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่รับปากคบกับใครไปทั่วหรอกนะ" เสียงเล็กๆ เว้นวรรคนิดหนึ่ง "นอกจากว่า... จะรู้สึกดีๆ ด้วย" พูดจบหน้าก็ร้อนวาบปรอทแทบแตก >//////<
"หมายความว่า.." เย่ตาโต "นายเองก็... ชอบฉันสินะ? ใช่มั๊ย? ใช่มั๊ยๆๆๆ...?" รุ่นพี่รบเร้าเป็นเด็กๆ
คนตัวเล็กเผลอซุกหน้าหลบกับอกอุ่นๆ ของอีกฝ่าย "ผมก็พูดชัดเจนอยู่แล้ว ขอล่ะ..อย่าให้ต้องพูดอะไรมากไปกว่านี้เลยนะ" ...แค่นี้ก็อายจะตายอยู่แล้ว!! >/////<
เยซองไม่คิดฝืนใจให้พูด เพราะแค่นี้ก็มากพอแล้ว ความสงสัยที่มีมาตลอดหายไปซะที แต่ว่า... "ถ้างั้น... จูบล่ะได้มั๊ย?"
"อ... เอ๋?" เรียวตั้งตัวแทบไม่ทัน จู่ๆ ก็มาเปลี่ยนเรื่องกันแบบนี้
"ครั้งที่แล้วขอโทษนะที่ฝืนใจนาย ฉันมันแย่ที่สุดที่ทำรุนแรงแบบนั้น ...เพราะงั้นคราวนี้ให้ฉันได้ลบล้างมันด้วยจูบที่นายจะต้องรู้สึกดีเถอะนะ"
...ไม่อยากจะเชื่อเลย ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนกัน คนๆ นี้ - -" ทั้งที่เมื่อกี้ยังทำหน้าเศร้ามาขอให้เราหายโกรธอยู่เลย แต่ไหนๆ ก็อุตส่าห์ดีกันแล้ว
"ก.. ก็ได้ฮะ" 
ตัวเล็กค่อยๆ หลับตาลงพร้อมๆ กับใบหน้าของรุ่นพี่ที่ใกล้เข้ามา ในอกเต้นตูมตามทั้งที่นี่ก็ไม่ใช่จูบแรกแล้วซะหน่อยแต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ก็เพราะคนๆ นี้คือ "พี่เยซอง" นี่นา
ผิวเนื้อนุ่มสัมผัสแผ่วเบาซ้ำๆ บนเรียวปากระเรื่อราวกับอยากจะย้ำว่า รัก.. รัก... แล้วก็รัก...
เยซองจุ๊บเบาๆ อย่างทนุถนอมก่อนจะประกบจูบดูดดื่ม "อืมมม..." ความกระหายในตัวรยออุคพลุ่งพล่านไปทั่วแต่เพราะบอกว่าจะอ่อนโยนเขาจึงต้องกดเก็บอารมณ์นั้นไว้ แต่ถึงอย่างนั้นเรียวลิ้นก็แหวกว่ายดุนดันไม่เว้นวรรคให้อีกฝ่ายได้หยุดหายใจเลย
"พี่เย่.. อือ..!" ตัวเล็กพยายามหาจังหวะหายใจ แต่ริมฝีปากร้อนผ่าวที่ครอบเข้ามาบังคับให้เค้าต้องตอบรับอยู่ตลอด ทั้งคู่แลกลิ้นไปมา ขยับครั้งแล้วครั้งเล่า ยิ่งสอดรับกันเท่าไหร่ความรู้สึกดีๆ ยิ่งท่วมท้นเข้ามาจนกระทั่งร่างเล็กทนไม่ไหวอ่อนยวบทรุดลง แต่เยซองก็ยังไม่ยอมหยุดง่ายๆ เขาใช้แขนข้างนึงพยุงสะโพกเล็กไว้กดให้แนบเข้าหาตัวเหมืนอยากจะหลอมรวมกันซะตรงนี้ มืออีกข้างประคองใบหูอ่อนนิ่มให้ขยับไปตามจังหวะ
"พี่..!" รยออุคเริ่มต่อต้าน "ไม่... ไหว.." เขาหาจังหวะหายใจไม่ทันเลย "...แล้ว!" มือเล็กๆ ตะปบลงไปที่แผลบนหน้าพอดี
"โอ๊ย!" เยซองชะงักทันที
"ขอโทษ! ผม.. ไม่ได้ตั้งใจนะ" เรียวพูดหอบๆ "เจ็บมากมั๊ย?"
"ไม่เป็นไร" เยซองส่ายหน้า "..แต่ได้จูบนายมันรู้สึกดีจริงๆ จนเกิดหยุดไม่ได้ขึ้นมาน่ะ"
"บ.. บ้ารึเปล่า!" พูดได้แค่นั้นแล้วก็รีบวิ่งออกมา "ผมไปเอายามาทาให้ดีกว่า"
ขณะที่ควานหากล่องยาอยู่ภาพปากชื้นๆ ของพี่เยซองที่เพิ่งทำแบบนั้นด้วยกันผุดขึ้นในหัวอีกแล้ว แค่คิดว่าปากนั้นที่สัมผัสกับปากของตัวเองอยู่จนถึงเมื่อกี้ก็ทำเอาตัวเล็กใจเต้นไม่เป็นส่ำ
'หยุดสิๆ จะเต้นแรงไปไหนเนี่ย' มือเล็กๆ กุมที่อกตัวเอง ...น่าไม่อายจริงๆ คิดถึงพี่เยซองแล้วเอาแต่ใจเต้นแบบนี้ >/////< นี่เขาไม่ได้อยากทำตัวเป็นนางเอกในการ์ตูนสาวน้อยซะหน่อย แต่ถึงจะพยายามห้ามใจเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมฟังกันบ้างเลย
พอทำความสะอาดแผลเรียบร้อยแล้ว เรียวก็จัดแจงใส่ยาให้ "โอ๊ย! แสบอ่ะ"
"สมน้ำหน้า ปากไม่ดีแล้วยังอยากจะใช้งานดีนัก" ว่าแล้วกดย้ำๆ ลงไป
"โอ๊ยๆๆ... ใจร้าย~" เยซองทำตัวเหมือนเด็กเล็กๆ
"พี่ต่างหากที่ใจร้ายเล่นไม่ให้หา..!" หน้าขาวๆ แดงฉ่าขึ้นทันที คนบ้า!...เล่นไม่ให้หายใจกันเลย "ว่าแต่ว่าพี่เอาหน้าไปรับหมัดใครมาเนี่ย?" ตัวเล็กรีบชวนเปลี่ยนเรื่อง
"นายไม่รู้จริงๆ เหรอ?"
"เอ๊ะ..? อย่าบอกนะว่า..." เขามองไปที่เยซอง "จริงเหรอเนี่ย? ฮีนิมทำกับพี่ขนาดนี้เชียว ไม่ได้แล้วถ้าเจอหน้าผมต้องคุยให้รู้เรื่องแล้วล่ะทำแบบนี้เกินไปแล้ว!"
"ไม่เป็นไรหรอก ถูกของพี่เค้าแล้ว ฉันไม่ดีเองที่ไปทำน้องเค้าร้องไห้"
"ไม่ได้หรอก ถึงพี่จะไม่ดีจริงๆ ก็เถอะ แต่นี่ก็เกินกว่าเหตุไปหน่อย คราวที่แล้วที่ขนของผมออกจากหอโดยพลการก็ยังไม่ได้เอาเรื่องเลยนะ ไม่ทันไรมีคดีใหม่อีกแล้ว" เรียวหันมาถอนใจ "แต่พี่อย่าโกรธฮีนิมเลยนะ พี่เค้าแค่ห่วงผมมากไปเท่านั้นเอง แต่จริงๆ แล้วเป็นคนดีมากคนนึงเลยล่ะ"
"อืม ฉันรู้ดี แล้วก็ไม่(กล้า)โกรธพี่เค้าหรอก"
คำว่า รู้ดี ทำรยออุคฉุนขึ้นมาเฉยๆ "อ๋อเหรอ! รู้ดีอยู่แล้วสินะ ผมนี่มันโง่จริงๆ ไปบอกคนที่รู้ดีอยู่แล้วทำไม? บ้ารึเปล่าเนี่ย!"
ทำไมจู่ๆ ก็ฟึดฟัดขึ้นมานะ เยซองเห็นท่าไม่ได้การต้องรีบอธิบายด่วน "ก็ฉันเป็นรูมเมทกับพี่เค้ามาก่อนนี่นา ว่าแต่.. ทำไมนายต้องไม่พอใจเรื่องพี่ฮีชอลด้วยล่ะ คราวที่แล้วก็พูดอะไรแปลกๆ"
"อึก! ไม่ได้แปลกซักหน่อย -*- ก็พี่ออกไปไหนกับฮีนิมดึกๆ ดื่นๆ จริงๆ นี่นา ไม่ใช่เหรอ?"
"จะว่าใช่มันก็ใช่ แต่พี่เค้าเรียกตัวฉันไปคุยเรื่องนายนั่นแหละ ก็เลยชวนนายไปไม่ได้ไงล่ะ"
"เรื่องผม? คุยอะไรกันน่ะ"
"ก็อย่างเคย.. สั่งห้ามโน่นห้ามนี่ ขู่นั่นขู่นี่สารพัด บอกว่าจับตาดูฉันอยู่ ถ้าเกิดฉันทำอะไรนายล่ะก็เจอดีแน่.. ทำนองนั้นแหละ"
"แต่..." ตัวเล็กอึกอักที่จะถาม แต่เพื่อความสบายใจกลั้นใจถามออกไปเลยดีกว่า "ไม่ใช่ว่าแอบไปไหนด้วยกันเพราะถ่านไฟเก่ามันครุหรอกนะ?!"
"ถ่านไฟเก่า? ใคร? นี่หมายถึงฉันกับพี่ฮีชอลเหรอ?"
"ก็จะมีใครอีกเล่า?!"
จู่ๆ เย่ก็ปล่อยก๊ากออกมา "นี่นายคิดว่าฉันกับพี่ฮีชอลเคยมีอะไรกันเหรอ? ฉันกับพี่ฮีชอลเนี่ยนะ? โอ๊ย... 555+"
"อย่าหัวเราะสิ ก็มันได้ยินมาอย่างนั้นี่นา!" เรียวเริ่มพองแก้มขึ้นอีกครั้ง
"ก็... มันไม่มีทางเป็นไปได้นี่นา" รุ่นพี่พยายามกลั้นหัวเราะ "ถ้าฉันกับพี่ฮีชอลเป็นแบบนั้น... แค่คิดก็ขนลุกแล้ว บรื๋อออ~ พวกเราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ สาบานได้"
"งั้น... แล้วทำไมพี่ต้องไม่ขอมีรูมเมทหลังจากพี่ฮีชอลออกไปแล้วด้วยล่ะ? ถ้าไม่ใช่เพราะยึดติดกับแฟนเก่าล่ะก็?"
"อย่าพูดคำว่าแฟนเก่าสิ.. ขอร้องล่ะ มันไม่ใช่จริงๆ แต่ก็ไม่อยากจะเล่าให้นายฟังเลยนะ
ระหว่างฉันกับพี่ฮีชอลน่ะเรื่องมันเป็นแบบนี้...
ตอนฉันอยู่ปี 1 ฉันเข้ามาอยู่หอ แต่ตอนนั้นยังไม่มีรูมเมท วันดีคืนดีพี่ฮีชอลก็เข้ามาเป็นสมาชิกหอ ฉันถูกหมายหัวให้อยู่ห้องเดียวกับเขา แล้วก็ดันไปตอบตกลงเพราะไม่รู้กิตติศัพท์ของพี่แก แต่พอผ่านไปไม่กี่วันฉันก็ได้รู้" เยซองทำท่าขมขื่นประกอบเรื่องเล่า "..ว่าพี่เค้าเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองสุดๆ แถมยังเจ้าอารมณ์ปรวนแปรยิ่งกว่าฤดูในเกาหลี แล้วก็ไม่เคยฟังใครทั้งนั้น ฉันกลายเป็นรุ่นน้อง(เบ๊)คนสนิทที่ถูกโขกสับและทารุณกรรมอยู่เกือบปีจนกระทั่งพี่เค้าจบการศึกษาไปนั่นแหละ ทีนี้นายเข้าใจรึยังว่าทำไมฉันถึงยังไม่อยากมีรูมเมทอีก ประสบการณ์มันเลวร้ายมากนะ T^T"
"ใจร้ายจัง~" เรียวทำหน้าเศร้า
"ใช่ๆ พี่ฮีชอลน่ะปีศาจชัดๆ" เย่พยักหน้าเห็นด้วย
"ไม่ใช่ หมายถึงพี่น่ะใจร้ายจัง เล่าซะฮีนิมเป็นคนไม่ดีไปเลย พูดเกินไปรึเปล่า?"
อ้าว! เป็นงั้นไป เจ้าพี่น้องคู่นี้จะว่าเหมือนก็เหมือนกันอยู่แฮะ มองคนได้ลำเอียงสุดๆ เหมือนกันเลย -*- "แล้วแต่นายจะคิดละกัน แต่เรื่องที่ไม่มีอะไรกันเป็นเรื่องจริง 100% ขอยืนยันอีกที!"
ตัวเล็กทำหน้าลังเล จะเชื่อได้รึเปล่านะ?...
"ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า ข่าวที่นายได้ยินมามันผิดแน่นอน เขาน่าจะลือว่าเป็น (เบ๊)คนสนิท มากกว่าจะเป็น กิ๊กเก่านะ" รุ่นพี่ย้ำจุดยืนอีกครั้ง "ว่าแต่นายเถอะ.. รู้อย่างนี้แล้วเลิกไปยุ่งกับเจ้าคยูได้แล้วรู้มั๊ย?"
"เอ๋? แต่เราอยู่ชั้นเดียวกัน แถมยังอยู่หอเดียวกันด้วย ผมกับคยูเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจะให้เลิกคบกันผมทำไม่ได้หรอก"
เย่ฉุนขึ้นมาทันที แต่บอกตัวเองว่าต้องมีเหตุผลๆ ใจเย็นๆ "ก็ได้.. งั้นห้ามไปไหนมาไหนกับมัน ห้ามอยู่กันสองต่อสอง ห้ามไปห้องมันคนเดียว แล้วก็..."
"อะไรกัน? ไม่ผูกมัดกันไปหน่อยเหรอ? ทำไมพี่ต้องห้ามนู่นห้ามนี่ขนาดนี้ด้วยล่ะ?" ตัวเล็กทำท่าไม่เข้าใจและไม่พอใจนัก
"ก็ฉันไม่อยากเห็นนายอยู่กับมันนี่!"
"ก็ทำไมล่ะ ผมก็บอกแล้วว่าไม่ได้คิดอะไรกับคยูน่ะ!"
"ฉันรู้! แต่ถึงรู้มันก็อดไม่ได้ นายไม่เข้าใจจริงๆ เหรอเวลาที่ฉันเห็นนายอยู่กับมัน ฉันร้อนใจแค่ไหน?"
"ก็อยู่เฉยๆ สิ ทำไมต้องร้อนใจด้วยเล่า?"
"ก็เพราะฉันหึงน่ะสิ เจ้าคนซื่อบื้อเอ้ย!" เยซองโพล่งออกมาทำเอารยออุคหน้าแดงเป็นลูกตำลึง
ไม่เคยมีใครบอกกับเขาว่า หึง มาก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่เคยคิดว่าจะมีผู้ชายมาพูดอย่างนี้กับเขาเลย
ยิ่งเป็นเยซองที่เอาแต่บอกตรงๆ ว่าชอบเขาขนาดไหน ยิ่งทำให้ร้อนวูบวาบไปหมด "พ.. พูดอะไรออกมาน่ะ"
"ก็มันจริงนี่นา" รุ่นพี่ยังคงยืดอกรับหน้าตาเฉย "ธรรมดาอยู่แล้ว..ฉันชอบนายก็ต้องหึงเวลามีคนมาเข้าใกล้นายน่ะสิ ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใคร? จับมือถือแขนไม่เห็นใจกันบ้างเลยนะ"
"หา..? แค่น้องสาวข้างบ้านน่ะ ชื่อจินซอน เห็นกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่มีอะไรซะหน่อย"
"งั้นก็แล้วไป" เยซองจับคนตัวเล็กมานั่งบนตัก "ฉันทนไม่ได้หรอกนะ ภาพบาดตาแบบนั้นน่ะ" พูดอ้อนๆ พร้อมกับโอบรัดเอวบางเอาไว้ "ไม่ทำอีกได้มั๊ย?" เขาซบหน้ากับแผ่นหลังแคบๆ นั้น
"..ฮะ" รยออุคตอบรับแผ่วเบา เขาเอื้อมไปแตะมือที่โอบกอดเขาไว้ ในบ้านที่กว้างเกินจะอยู่คนเดียวหลังนี้สัมผัสอบอุ่นที่โอบอุ้มเขาอยู่ทำให้รู้สึกอุ่นใจจริง... ดีแล้วจริงๆ ที่มีพี่เยซองอยู่ด้วย
.................................................
..........................
..........
"จริงสิ! นายบอกว่าไม่ได้หนีฉันมา หมายความว่ายังไงเหรอ?"
จู่ๆ รยออุคกลับหันมาฟูมฟายเหมือนเด็กๆ "พี่เยซองงงง~ ตาบงน่ะ..ตาบง ฮึก! ตาบงตายซะแล้วล่ะ ...ฮืออออ"
"ตาบง? ใครเหรอตาบง?"
"ตาบงอยู่เป็นเพื่อนผมตั้งแต่คุณยายเสีย ถึงมันจะไม่พูดอะไรแต่มันก็อยู่เคียงข้างผมมาตลอด ฮือออ..." ยิ่งพูดยิ่งสะอื้น
"เพื่อนสนิทนายเหรอ?"
รยออุคส่ายหน้า เขาชี้ไปในสวนติดกับห้องนั่งเล่น "ฮึก! ..ตาบงเป็นน้องหมาที่ผมเก็บมาเลี้ยงน่ะ แต่เมื่อวันก่อนจินซอนโทรมาบอกว่ามันอาการไม่ค่อยดี ผมก็เลยรีบกลับมาดู แต่มันก็จากผมไปแล้ว ฮือออ~"
"หมา? แปลว่าที่นายกลับมานี่ แล้วก็ขาดเรียนนี่ เป็นเพราะเจ้าน้องหมาตาบงตัวนี้เหรอ?" ...แล้วก็รวมถึงที่ฉันโดนชกนี่ด้วย - -"
รยออุคพยักหน้าพลางคว้าเสื้อเยซองมาสั่งน้ำมูก ..ปรู๊ดดดด! ก่อนจะซบหน้าร้องไห้กับอกรุ่นพี่ต่อ "....โครกกกก~" o.O ตัวเล็กได้ยินเสียงโครกครากชัดเจนยังกับฟ้าร้องที่ข้างหู
"เสียงท้องฉันเองแหละ แหะๆ..." เย่ยิ้มเขินๆ "พอดีวันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลยน่ะ"
"งั้นเดี๋ยว.. ผมจะทำอะไรให้กินเอง" เรียวลุกไปเปิดตู้เย็น แต่ก็พบว่าในนั้นไม่มีของสดอะไรเลยเพราะเขาเองก็นอนซึมอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหนเลย จะมีก็แต่...
"พี่ฮะ กินนี่แทนได้ป่ะ?" ตัวเล็กยกกล่องกระดาษสีเหลี่ยมลายน่ารักออกมาจากตู้เย็น "พี่ฮีชอลซื้อมาให้เมื่อเช้าน่ะ"
เค้กที่ปาดด้วยครีมสดทั้งก้อนแต่งหน้าด้วยผลไม้หลายชนิดถูกเด็กชายผู้หิวโหยทั้ง 2 คนตักเข้าปากคำแล้วคำเล่า
"อร่อยอ่า~" เรียวน้อยยิ้มตาหยีอย่างมีความสุข
"หวานอ่ะ แต่ก็อร่อยดี ^^ คงเพราะกินอะไรกับนายก็อร่อยทั้งนั้นแหละ"
"ง่ะ.. พี่พูดอะไรออกมาเนี่ย - -" เลี่ยนชะมัด"
"เลี่ยนแล้วรักมั๊ยอ่ะ?" เยซองแซวด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
"เลิกพูดเสี่ยวๆ แล้วกินไปเหอะ ..นี่แน่ะ!" ตัวเล็กจิ้มครีมมาแปะที่จมูกคนตรงหน้า
"โอ๊ะ! อยากเล่นเหรอ? นี่นายจะเอาใช่มั๊ย~?" รุ่นพี่ทำตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะจิ้มครีมมาแกล้งบ้าง
"อย่าน้า~!" ตัวเล็กพยายามหันหน้าหนี แต่ก็หลบไม่พ้นโดนแต้มครีมหวานๆ ให้จนได้
ก่อนคนแต้มจะตามมาชิมครีมที่แก้มใสๆ ริมฝีปากหนากวาดเอาครีมก้อนเล็กนั้นหายไปก่อนจะจุ๊บส่งท้าย
"ทำ..อะไรน่ะ?" เรียวกุมแก้มตัวเองไว้อย่างงงๆ หน้าขึ้นสีจัดอีกครั้ง ...ไม่ไหวแล้ว วันนี้เค้าร้อนวูบวาบแบบนี้บ่อยเกินไปแล้ว!
"จริงๆ แล้วฉันอยากกินนายมากกว่านะ แต่แค่นี้ก็ยังดี" เย่ส่งยิ้ม(หื่น)มาให้
รยออุคตาโต O.O อยากกิน? อยากกินเราเนี่ยนะ?!! "ผมไม่ใช่ของกินซะหน่อย!" ไม่รู้จะพูดอะไรเลยค้านได้แค่นี้ - -"
"จริงสิ..วีคเอ็นด์ที่จะถึงนี้นายมีโปรแกรมไปไหนรึเปล่า?"
"ก็ไม่มีหรอก"
"งั้นทำตัวให้ว่างไว้นะ เราจะไปค้างคืนซัก 2-3 วัน ^^ "
....หา? ค้างคืน?!!! คำว่าฉันอยากกินนายเมื่อครู่วนกลับเข้ามาในหัวทันที
ค้างคืน?!! ค้างคืนที่ว่านี่มันค้างคืนแบบไหนกานนนน~!! >[]<
-----------------------------------------------------***----------------------------------------------------
[แถมท้าย : เล่าให้ฟังคืนนั้นที่อุคไม่ได้ไป]
.
.
.
คืนนึงที่ร้อนอบอ้าว ในวันที่แอร์เสีย และรุ่นน้องตัวเล็กปฏิเสธที่จะให้เค้าไปติวหนังสือด้วย
เยซองเดินย็อกแย็กลงบันไดมาว่าจะไปซื้อขนมอร่อยๆ มาเอาใจรยออุคตอนที่เขาติวเสร็จแล้ว
...เฮือก! เย่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าคนที่เดินสวนมา "พี่ฮีชอล" โชคร้ายจริงๆ ไปไม่ถึงร้านขนม - -"
"นายเข้าใจใช่มั๊ย? เรียวน่ะบริสุทธิ์เกินไป เขาอ่อนต่อโลก" ว่าแล้วก็ยกแก้วขึ้นดื่ม "เค้าไม่รู้หรอกว่าอะไรคือรัก เพราะงั้นถึงตอนนี้เขาจะไม่พูดอะไรแต่ไม่นานเขาก็คงจะเข้าใจและพวกนายก็จบตรงที่ เลิกกัน"
"ครับ" เยซองตอบรับ เขาเข้าใจแต่ไม่เห็นด้วยอยู่แล้ว
ทั้งสองนั่งซดโซจูแกล้มด้วยเนื้อย่างอยู่ในร้านอาหารเต้นท์แดงที่ดูจะคึกคักตอนดึกๆ (ร้านเหล้าแบบมีผ้าใบคลุมที่ชอบโผล่ในซีรี่ย์อ่ะจ้ะ ..อิอิ)
"ถ้างั้นฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ ไหนๆ พวกนายก็ต้องเลิกกันอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ว่าตอนนี้ฉันยอมรับว่าพวกนายคบกันหรอกนะ ไม่ช่ายๆ..." ฮีชอลส่ายตะเกียบไปมา เหมือนคนเริ่มจะเมา
"คร๊าบๆ..." เย่ได้แต่เออออห่อหมกไปด้วยก่อนจะรินเหล้าให้รุ่นพี่
"ฉันไม่อยากให้เรียวของฉันต้องด่างพร้อย เพราะงั้นนาย" เขาเอาตะเกียบชี้หน้ารุ่นน้อง "ห้ามแตะต้องเรียวเด็ดขาด! เข้าใจ๋?"
"โหว... ไม่เกินไปหน่อยเหรอพี่? เราก็ผู้ชายด้วยกันน่าจะเข้าใจกันบ้างนะ เรื่องแบบนั้นมันห้ามกันได้ที่ไหน"
"เออ.. มันก็จริงน่ะนะ ผู้ชายมันก็ลำบากอย่างงี้แหละ แต่รยออุคของฉันยังเด็กเกินไปนี่นา งั้นเอางี้.. ตอนนี้อุคกี้อายุ 15 (ยังไม่ 16 ดีด้วยซ้ำเห็นมะ) ถ้าเกิดเขาบรรลุนิติภาวะแล้วยังยืนยันจะคบกับแกต่อ ฉันจะยอมรับการตัดสินใจของเขาก็ได้"
"แล้วระหว่างนั้นล่ะพี่...? จับมือก็ไม่ได้เหรอ?"
"อืม... จับมือ? ก็บอกแล้วไงรอไว้บรรลุนิติภาวะก่อน"
"หา..! แล้วถ้ากอดล่ะ?"
"แกนี่กล้าถามคำถามแบบนี้กับพี่ชายเค้าได้นะ -*- แต่กล้าถามฉันก็จะตอบให้" ฮีชอลคีบเนื้อเข้าปาก "เอาไว้ซัก 25 ก่อนละกัน"
"โห... แค่กอดยัง 25 แล้วเมื่อไหร่พี่จะอนุญาติให้จูบได้ล่ะ?"
"อีกแล้วนะ! กล้าถามออกมาได้ ใครจะอยากให้แกจูบน้องชายสุดที่รักของฉันวะ?!! ฝันไปเถอะ!"
"ผมจูบไม่ได้สินะ.. - -" แล้วถ้าเรียวจูบผมล่ะ? เมื่อไหร่จะทำได้?" เย่รีบรินเหล้าให้อีก
"โอ๊ย.. ซัก 28 แล้วกัน แต่..เหอะ!" ฮีชอลยิ้มเย้ย "อย่างเรียวน่ะ..ไม่มีทางจูบแกก่อนอยู่แล้ว"
"แล้ว..." เย่คิดอยู่นานสองนานกับคำถามนี้ "แล้ว... ถ้าจะ xxx ล่ะ?"
"หือ?!!" รุ่นพี่ที่เมาได้ที่หันมาทำตาขวางใส่ "ไปตายซะ!!! คิดจะกินน้องชายสุดที่รักของฉันน่ะ ยังเร็วไปพันปีเฟ้ย! ตราบใดที่ฉันยังอยู่จะไม่ยอมให้แกได้ทำเด็ดขาด!!"
...งั้นชาตินี้ฉันต้องแห้งเหี่ยวหัวโตงั้นสิ? = =a นี่พี่หรือพ่อเนี่ย?
^ ฝันร้ายของเย่ "ฮีซิลล่า" 555+
และแล้วก็ดีกัน คยูก็ดูเหมือนจะแยกตัวออกไป(?) สวีทวี๊ดวิ้วววว....
(^ ขออัพความหวานส่งท้ายหน่อย ...คึคึ)
อัจฉริยะจริงๆ เราเขียนตอนเลี่ยนๆ ได้ยาวขนาดนี้ 555+
โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะจ๊ะ.... คึคึ
ความคิดเห็น