คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : [Fic. YeRyeo] No. 17 -- คุณหมอหน้าใส
Dor. part 17 -- Doctor
------------------------------------------------------------------------------------------------------
.
.
.
~ • ~ ♬ ♩♡ ♭ • ☆ ❤ • ~
"...?" หนุ่มหน้าใสล้วงโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงบอกว่ามีสายเข้าออกมา ก่อนจะรับสายเสียงหวาน "อันยอง ฮาเซโย~"
"...อาโหล~ โคนหลอกลวง?"
"หา? เอ่อ.. ใครครับเนี่ย?"
"หนายบอกว่า.. ทามอย่างนี้ดีแล้วงาย คนโกหก!"
"เธอ.. เมาสินะ? ตอนนี้อยู่ไหนเนี่ย?"
"ฮะ..? โผม .. ก็คุยโทสับอยู่นี่ไง"
"ไม่ได้ถามว่าทำอะไรแต่ถามว่าอยู่ไหน อยู่ไหนเนี่ย?"
"อยู่โคนเดียว! ไม่มีใครเลย... ผมไม่มีคายเลย... อึก!"
...อยากจะบ้า -*- เจ้าขี้เมานี่พูดไม่รู้เรื่องเอาซะเลย "นี่... นายอยู่เท่หนาย~?" ลองพูดแบบคนเมาดูบ้าง
"อ๋อ... ก็นี่ไง โผมอยู่ที่...."
...โอ๊ะ! รู้เรื่องเฉยเลย "รอฉานอยู่ตรงน้านแหละนะ เด๋วเดวฉันก็ไปถึงแล้ว"
----------------------------------------***-----------------------------------------
..............................
.....................
..........
"ถ่าด๊ามมม~!!!" ร่างบางปรากฎตัวเสียงใสต่อหน้ารุ่นน้องที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่
คังอินเงยหน้าจากถาดอาหารที่คร่ำเคร่งอยู่นาน "ง่ะ! มาแต่เช้าเชียว..." หมีแอบบ่นเบาๆ
"ลมอะไรหอบพี่มาแต่เช้าขนาดนี้เนี่ย?!!" อีทึกโพล่งออกมา
"ก็ได้ข่าวว่ามีคนทะเลาะกัน ^^ " คิมฮีชอลอมยิ้มอารมณ์ดี "ว่าแต่เรียวของฉันยังอยู่ข้างบนใช่มั๊ย?"
"อ่า.. ก็น่าจะใช่นะฮะ ยังไม่เห็นลงมาเลย"
"ก็ดี ฉันจะไปส่งที่โรงเรียนเอง.. ลั้นลา~ ลันล้า~" หนุ่มหน้าสวยกระโดดดี๊ด๊าขึ้นไปห้องน้องชาย ทิ้งให้คังอินกับอีทึกมองหน้ากันอย่างงงๆ
"ข่าวไวชะมัด! พี่ฮีชอลนี่หูตาสับปะรดจริงๆ" หมีส่ายหัวแหยงๆ "ฝนยังไม่ทันหยุด พายุจะเข้าอีกแล้ว ...เรียวเอ๊ย"
.
.
.
หลังจากไปรับรยออุคลงมาที่รถสปอร์ตคันสวย ฮีชอลพบว่าวันนี้น้องชายของเขาเงียบผิดปกติ
ตอนที่โผล่หน้าเข้าไปก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย พอบอกว่าจะไปส่งก็ยอมลงมาแต่โดยดีไม่มีขัดสักนิด
"เรียว... เป็นอะไรไปน่ะ?" พี่ชายลองพูดออกไปก่อน
"......." ...เงียบ รยออุคไม่หันมามองด้วยซ้ำ
"กินข้าวรึยัง? หิวรึเปล่า?"
"......" ...ยังคงเงียบ
ฮีชอลชั่งใจก่อนจะลองถามดูอีกครั้ง "ได้ข่าวว่า... ทะเลาะกับเจ้าเย่เหรอ?"
ครั้งนี้ปฏิกิริยาต่างจากก่อนหน้านิดหน่อย ไม่ใช่แค่เงียบ แต่ใบหน้าขาวเนียนเริ่มขึ้นสีโดยเฉพาะที่จมูกและดวงตา
ตาเล็กๆ ที่เคลือบด้วยน้ำใสๆ จนชุ่มเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ จนคนถามเองยังอดตกใจไม่ได้
"เฮ้ยๆๆ... ฉันพูดอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ย? เรียวจ๋าอย่าร้องนะ จะเอาอะไรพี่จะหามาให้" ฮีชอลทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นตัวเล็กทำท่าจะร้องไห้
"จริงรึเปล่า...ฮึก! พี่... เอามาให้ได้จริงรึเปล่า?" หันมาถามพร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตา
"อื้ม! ต้องได้สิ คิมฮีชอลซะอย่าง!"
"พี่ทำให้... พี่เยซองหาย... โกรธผมได้มั๊ย? ..อึก!"
"....?!!"
-------------------------------------------***---------------------------------------------
"ตื่นๆๆ.. ตื่นได้แล้วเจ้าขี้เมา" เสียงหนึ่งร้องปลุกพร้อมกับเขย่าตัวคนบนเตียงแรงๆ
"...อื้อ~ ขออีก 5 นาที~"
"ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ถึงอกหักก็ต้องไปโรงเรียนนะ" เสียงเดิมยังคงกวนใจไม่เลิก
"...อีก 5 นาทีน่า ออมม่า~" ว่าแล้วก็ไม่ลุกอยู่ดี
"ตามใจ..ถ้าสายไม่รู้ด้วยนะ แล้วฉันก็ไม่ใช่แม่นายด้วย!" เสียงนั่นจิ๊ปากก่อนจะเงียบหายไป
...หือ?!! แม่ฉันเป็นผู้หญิงนี่นาแต่ทำไมวันนี้เสียงห้าวจัง แล้วถ้าจำไม่ผิด เราย้ายมาอยู่หอแล้ว.. เรา... ไม่มีรูมเมทไม่ใช่เหรอ?
พอนึกดูดีๆ แล้วที่นอนเรามีกลิ่นหอมอ่อนๆ แบบนี้ด้วยเหรอ? คยูฮยอนเด้งขึ้นจากเตียงทันที
เขาลืมตามองไปรอบๆ ห้องสีขาวที่ไม่คุ้นเคย ...ที่ไหนฟะเนี่ย?!!
ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นจากเตียง "..เฮ้ยยย!!!" เสียงต่ำๆ ร้องออกมาทันทีเมื่อพบว่าตัวเองกำลังล่อนจ้อนอยู่ มีแค่กุงเกงในขาสั้นสีน้ำตาลช่วยปิดบังช่วงล่างอยู่ตัวเดียว ...อิอิ
...ตายห้า! ทำไมเรามานอนอยู่ห้องใครก็ไม่รู้ แถมยังในสภาพแบบนี้อีก?!! เขาพยายามจะลุกขึ้นไปหาเสื้อผ้าใส่แต่แล้วจู่ๆ ...เฮ้ยๆๆ ห้องสี่เหลี่ยมหมุนติ้วๆ "ว๊ากกก...!!" หัวที่หนักไปข้างหนึ่งทำเอาคยูทรงตัวไม่อยู่เผลอล้มโครมลงมาที่เดิม...
"นี่.. ถ้าตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำซะสิ" เสียงเดิมที่ปลุกเขาลอยเข้ามาสั่ง
...ผู้ชาย?!! เสียงผู้ชายจริงๆ ด้วย! นี่ตูมานอนโป๊อยู่ห้องผู้ชายทำแป๊ะอะไรฟะ?!! คยูไม่ได้ตอบอะไรแต่ลุกลี้ลุกลนรีบเข้าไปอาบน้ำโดยด่วน
ซ่าาาาา.... เสียงน้ำจากฝักบัวกระทบพื้นขณะที่คยูสำรวจร่างกายตัวเองเป็นการใหญ่ ถึงแม้เขาจะเพิ่งสารภาพรักกับรยออุคซึ่งเป็นผู้ชาย แต่ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยคิดว่าจะรักเพศเดียวกัน โดยเฉพาะการเป็น"รับ" ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย
...ฮึ้ย!! คงไม่ได้โดนลักหลับนะเรา ชายหนุ่มเดินไปจ่ออยู่หน้ากระจกและสังเกตุเห็นบางอย่าง ...หือ?
"เฮ้ย.. ทำไมคอมันแดงเงี้ย?" ดูดีๆ แล้วก็ไม่ใช่แค่คอซะแล้วที่แดง แต่ตามแขนขาก็มีรอยแดงอยู่ทั่วไปหมด คยูรีบสำรวจจุดสำคัญเบื้องล่าง แล้วก็ถอนใจ
'...เฮ้อ คงปลอดภัย(มั้ง?) คนไม่เคยซะด้วย แต่ถ้าโดนมันต้องรู้สึกอะไรบ้างแหละน่า!'
น้ำเย็นๆ ทำให้หัวโล่งขึ้นเยอะ ร่างสูงที่ตัวเปียกปอนอยู่ใต้ฝักบัวพยายามคิดทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน แต่ก็จำได้แค่ตัวเองนั่งดื่มอยู่ จากนั้นก็เหมือนจะคุยกับใครซักคน แล้ว... แล้วยังไงต่อ? ภาพในหัวมันมาเป็นช็อตๆ ประติดประต่ออะไรไม่ได้เลย ...โอ๊ย! คิดไปก็ปวดหัว -*- คยูฮยอนเอื้อมไปปิดน้ำก่อนจะเดินน้ำหยดแหมะๆ ถือวิสาสะหยิบผ้าขนหนูสีอ่อนขึ้นมาผืนนึง ...กลิ่นนี้? รู้สึกผ่อนคลายดีจัง เขาเผลอสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ขณะใช้ผ้าผืนนุ่มมาเช็ดหน้าก่อนจะเอาไปพันไว้รอบเอว คยูสอดส่ายสายตามองหาเสื้อผ้าของเขาแต่เพราะไม่ใช่บ้านตัวเอง แถมเมื่อคืนเสื้อผ้ามันหายไปตอนไหนก็ไม่รู้ทำให้สุดท้ายเขาก็หาไม่เจอ แล้ว... จะเอาอะไรใส่ฟะเนี่ย? = =a เขาเหลือบไปมองกองเสื้อที่พับอยู่อย่างเรียบร้อย แต่แล้วก็ ไม่ไหวๆ ใส่ไปจะปริมั๊ยเนี่ย?
ครืดดดด...! จู่ๆ ประตูเลื่อนหน้าห้องน้ำก็เปิดออก
"เฮ้ย!!!" คยูสะดุ้งโหยง ก่อนจะทำท่าปิดตรงนั้นตรงนี้เหมือนสาวน้อยผู้รักนวลสงวนตัว
"อะไร? ไม่ต้องมาทำเป็นอายหรอก เมื่อคืนยิ่งกว่านี้ซะอีก เอ้อนี่...เสื้อผ้าของเธอ" เจ้าของบ้านหัวเราะคิกๆ พร้อมกับส่งเสื้อให้
"คุณ? ลีซอนแซงนิม?!! ผม... ทำไม?"
"ก่อนจะพูดอะไรกัน ฉันว่าเธอใส่เสื้อผ้าก่อนดีมั๊ย?" พูดจบคุณหมอหน้าใสก็กลับออกไป
ครืดดด..!! คยูปิดประตูตามหลัง 'จะให้แต่งตัวก็รู้จักปิดประตูหน่อยสิ...' - -"
.
.
.
ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อผ้ามิดชิดแล้วพาตัวเองออกมาข้างนอก ดูท่าทางแล้วเขาคงไม่ได้อยู่ใน "บ้าน" เพราะดูจากการตกแต่งแล้วน่าจะเป็นอพาร์ทเม้น หรือคอนโดมากกว่า ห้องชุดสีขาวสะอาดตัดกับสีชมพูเป็นระยะ บางมุมก็มีของกระจุกกระจิกน่ารักวางตกแต่งไว้ราวกับเป็นห้องของผู้หญิง เขาก้าวยาวๆ มาหยุดที่ครัว..ขนาดครัวยังเป็นสีชมพูพาสเทลอ่อนหวาน แต่ดันมีผู้ชาย(ขอย้ำว่าผู้ชายจริงๆ) ยืนใส่ผ้ากันเปื้อนลายกระต่ายอย่างน่ารักยืนทำอาหารอยู่
"เอ่อ... อะแฮ่ม!!" คยูตัดสินใจกระแอมเรียกร้องความสนใจ
"อ้อ..." เจ้าของห้องหันมามองนิดหนึ่ง "เอ้า..นี่ ดื่มซะ" เขายกซุปปลาร้อนๆ มาวางตรงหน้า
"ขอบคุณครับ" คยูสอดตัวลงนั่งบนเก้าอี้
"ใส่ไข่มั๊ย?" คุณหมอถาม
"...?"
"ข้าวต้มน่ะ ฉันทำข้าวต้มไว้เผื่อเธอด้วย"
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่หิวเท่าไหร่"
คุณหมอทำท่าถอนใจ "เด็กวัยรุ่นสมัยนี้ไม่เห็นความสำคัญของข้าวเช้ากันเลยนะ" เขายกถ้วยกระเบื้องสีขาวมาวางบนโต๊ะ "ถ้าเธอไม่กินฉันก็ต้องทิ้งน่ะสิ หัดคิดถึงคนที่ไม่มีจะกินมั่งนะ แล้วเธอน่ะเป็นเด็กกำลังโต กินๆ ไปเถอะ ไม่กินข้าวเช้าจะหัวทึบนะรู้มั๊ย"
ผู้ใหญ่ตัวเล็กหันไปปลดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้มุมนึงแล้วกลับมานั่งลงทานข้าวต้มของตัวเอง หลังจากฟังเทศน์ไปชุดนึงคยูฮยอนก็ทำท่าจะตักข้าวเข้าปากบ้างแต่สายตากลับจ้องคนตรงหน้าที่กำลังเสยผมสีเข้มที่ยาวประบ่าขึ้นมาทัดหู เผยให้เห็นตากลมโตใสแจ๋วจ้องไปที่หนังสือพิมพ์ในมือ ปากบางๆ หยักได้รูปสวยสีชมพูยังกับทาลิปสติกกำลังซดกาแฟดำแบบผู้ใหญ่
"เฮ้ย!!!" o.O คยูเผลอร้องออกมาเสียงดังทำเอาอีกฝ่ายเกือบสำลัก
"อ...อะไร?!!"
"ไ อ้นั่น!" นิ้วยาวๆ ชี้ไปที่คุณหมอ "มันมาได้ยังไง?"
"หือ?" เจ้าตัวก้มสำรวจตัวเอง "โอ๊ะ.. มีตรงนี้ด้วยเหรอ?" เขาถูเบาๆ แถวกระดูกตรงต้นคอ "อย่างนี้คงต้องเปลี่ยนเสื้อซะแล้ว" ว่าแล้วก็ลุกไปทันทีปล่อยให้เด็กน้อยนั่งเอ๋อเหรอ เครื่องหมายคำถามขึ้นมาเต็มหัวไปหมด
...หรือว่าเขาจะไม่ได้ทำเรา แต่เราไปทำเขาหว่า? = =a ...ไม่ใช่สิ! ไม่ว่าอย่างไหนก็ไม่ดีทั้งน้านนน~ คยูกระสับกระส่ายอยู่ข้างใน แต่ภายนอกนั่งหน้านิ่ง
"เมื่อคืนนี้..?" เขาตัดสินใจถามทันทีที่คุณหมอกลับมานั่งประจำที่
"..หืม?"
"เมื่อคืน...เรา มีอะไรกันรึเปล่า?"
พูดจบคุณหมอแทบพ่นกาแฟออกมา "แค่กๆ..! มีอะไรกัน? ฉันกับเธอ?" เขาชี้ไปที่ตัวเองกับคยูเพื่อความชัดเจน "นี่เธอเมาไม่รู้เรื่องเลยรึไง?"
...ก็ไม่อยากหรอกนะ -*- แต่ต้องตอบว่า "ใช่น่ะสิ ผมจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลย แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่ามาที่นี่ได้ยังไง"
"หา..? งั้นก็จำไม่ได้ด้วยสิว่าเมื่อคืนทำอะไรลงไปบ้าง?" คนที่จำได้ดีพยายามกลั้นหัวเราะ
"ผม.. คงไม่ได้ทำอะไรแปลกๆ ลงไปหรอกนะ?"
คุณหมอปล่อยก๊ากออกมาทันที "555+ อะไรแปลกๆ นี่หมายถึงอะไรล่ะ? ฉันว่านายทำยิ่งกว่านั้นอีกนะ"
"โธ่.. ไหว้ล่ะ หยุดขำแล้วช่วยกรุณาบอกผมทีว่าเมื่อคืนมันยังไงกันแน่?"
"อะ... โทษทีๆ คิดแล้วมันอดขำไม่ได้น่ะ" เขาพยายามสงบอารมณ์ "แต่วางใจได้พวกเราไม่มีอะไรในกอไผ่หรอกน่า ฉันมีจรรยาบรรณพอไม่ทำอะไรเด็กอย่างเธอหรอก"
...เฮ้อ คยูฮยอนโล่งอกอย่างแรง แต่ก็อดฉุนไม่ได้ที่ถูกทำเหมือนเป็น "เด็ก"
"ไม่มีอะไรมากนายก็แค่เมา เพิ่งเคยดื่มล่ะสิ?"
"...?"
"นายแพ้แอลกอฮอล์นะรู้ตัวมั๊ย? ผื่นขึ้นทั่วตัวเลยน่าจะเห็นแล้วนะ"
...อ้อ ที่แท้เจ้ารอยแดงๆ บนตัวเราก็แค่ผื่น ถึงว่ามันคันๆ - -"
"ถ้ากินอิ่มแล้วก็ไปโรงเรียนซะล่ะ ฉันก็จะไปทำงานแล้ว" คุณหมอลุกขึ้นจากโต๊ะทันที
"เดี๋ยวสิซอนแซงนิม!"
"หืม?"
"ผม.. ผมน่ะอกหักซะแล้ว..." เขาลากเสียงอ่อย ใบหน้าหล่อหมองลงทันตา
"ไม่ต้องบอกก็รู้ เมื่อคืนเธอเอาแต่พูดแบบนั้นเป็นร้อยๆ ครั้ง" คุณหมอหันมาจริงจัง "เธออาจจะเจ็บที่ความรักครั้งนี้ไม่สมหวัง แต่ก็อย่างนี้แหละ..โลกนี้ไม่มีอะไรเป็นไปอย่างที่เราต้องการหรอก
...ตอนนี้เธอกำลังเสียใจทีหลังรึเปล่า? คิดว่าไม่บอกซะก็ดีหรอก..รึเปล่า?"
คยูฮยอนส่ายหน้า...
"ตอนนี้ถึงจะเจ็บแต่ไม่รู้สึกว่าโล่งอกบ้างเหรอที่ได้พูดออกไป?"
คยูฮยอนพยักหน้าช้าๆ...
"งั้นก็ดีแล้วนี่" คุณหมอส่งยิ้มอ่อนโยน "เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น... แต่ถ้าเธอยังไม่พร้อมจะยืน ฉันนี่แหละจะช่วยประคองไว้เอง" ว่าแล้วก็เข้ามากอดร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
"...?!!" แว่บแรกคยูก็ตกใจปนงงๆ อยู่ แต่ร่างเล็กที่โอบเค้าไว้มันช่างอบอุ่นและอ่อนโยน ความรู้สึกมากมายไหลมารวมกันทำเอาตาร้อนผ่าว เขาจะมาร้องไห้ต่อหน้าคนๆ นี้งั้นเหรอ?
"ไม่เป็นไรหรอกนะถ้านายร้องไห้แล้วมันจะดีขึ้น" เสียงนุ่มๆ กระซิบที่ข้างหูทำเอาลูกผู้ชายตาแดงกล่ำ เหมือนเขื่อนที่พร้อมจะพังลงทุกเวลาแค่คำพูดนิดเดียวก็สะกิดให้บ่อน้ำตาแตกได้
คนๆ นี้ชอบพูดเหมือนรู้ใจกันอยู่เรื่อย... "...ผม ...อยู่อย่างนี้ซักพักได้มั๊ย?" คยูกอดตอบแล้วซบหน้ากับลำตัวร่างบาง
มือเล็กๆ ตบที่หลังเบาๆ "...ตราบเท่าที่เธอต้องการฉัน ^_^ "
:: แนะนำตัวละคร ::
----------------------------------------------------***---------------------------------------------------
รยออุคหันไปมองโต๊ะทางขวามือของเขา ...แต่มันก็ว่างเปล่า เมื่อเช้าตัวเล็กลองไปเคาะห้องดูเพราะเป็นห่วง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ พอมาถึงห้องเรียนก็ยังไม่เจออีก ทั้งที่นอกหน้าต่างแดดจ้าอากาศสดใสช่างตรงข้ามกับในใจของเขาที่ตอนนี้หดหู่เป็นอย่างมาก
ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อวานก็ยิ่งอึดอัดว้าวุ่นใจ เพราะความไม่ชัดเจนของเขาทำให้คนสำคัญทั้ง 2 คนต้องเจ็บปวด
.
.
.
".. พี่มันไม่ได้มีความหมายอะไรกับผมเลย! ..อ๊ะ!" พอรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปก็ไม่ทันที่จะหยุดมันซะแล้ว คำพูดแย่ๆ ที่เกิดจากการประชดประชันไม่ยอมกันเหมือนจะสร้างแผลให้อีกฝ่าย
"อย่าเพิ่งไปสิ! ผมไม่ได้ตั้งใจ..." ตัวเล็กพยายามวิ่งตาม "มีเรื่องกันทีไรพี่บอกจะไปทุกที.. ทำไมพี่ชอบหนีอยู่เรื่อยเลยนะ! ...?!!" พูดจบร่างสูงที่จะเดินจากไปก็หยุดกึก เขาหันกลับมาพร้อมแววตาที่ทำให้เรียวต้องกลัว
"หันหลังให้ก็ไม่ได้! งั้นแบบนี้อาจจะดีกว่าล่ะมั้ง?!!" เยซองก้าวฉับๆ กลับมา "..นายผิดเองนะ"
"อะ... อะไร?" สังหรณ์แปลกๆ รู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงชอบกล
เยซองใช้ร่างกายที่สูงใหญ่กว่า(นิดนึง ^_^)ดันตัวเล็กเข้ามุม ก่อนจะคว้าเข้าที่ใบหน้าจับใบหูบอบบางควบคุมให้อีกฝ่ายเคลื่อนไหวตามต้องการ ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเรียวตั้งตัวไม่ทันแค่กระพริบตาทีเดียวจูบหนักๆ ก็ถูกยัดเยียดเข้ามา
"...อื้อ! อื้อ!" เสียงค้านในลำคอไม่เป็นผล การดิ้นรนก็มีแต่เสียแรงเปล่า ริมฝีปากร้อนบดขยี้ไม่ยั้งจนไม่น่าจะเรียกสิ่งนี้ว่าจูบ ตัวเล็กเม้มปากแน่นพยายามขัดขืนแต่มือแข็งแรงก็เลื่อนมาบีบบังคับจนเจ็บพร้อมกับลิ้นชื้นๆ ที่แหวกฝ่าเข้ามาจนได้
"อ.. อย่า!" สัมผัสที่เคยหอมหวานนุ่มนวล วันนี้กลับเป็นแค่ความป่าเถื่อนที่พยายามจะล่วงล้ำและเอาชนะกันเท่านั้น น้ำตารื้นขึ้นมาทันที...
....เพี้ยะ!!! รยออุคไม่ปล่อยโอกาสให้เสียไป ทันทีที่เยซองเพลามือให้เขาก็สะบัดจนหลุดและไม่ลืมที่จะประทับรอยฝ่ามือเล็กๆ ไว้บนหน้าอีกฝ่าย
ถึงจะทำให้ใจเต้นไม่หยุด ถึงจะเป็นจูบที่เร่าร้อนแค่ไหน แต่นี่ไม่ใช่พี่เยซองที่เค้ารู้จัก! "พี่เป็นบ้าอะไรไปเนี่ย?!!"
เยซองเงยหน้ามองเหงาๆ ราวกับเป็นผู้ถูกกระทำ "นายน่ะ... จริงๆ แล้ว.. คบกับฉันทำไมกันแน่..?" ใบหน้าเกรี้ยวกราดเปลี่ยนเป็นสิ้นหวัง
"....หา? จู่ๆ มาถามอะไรแบบนี้?"
"...เฮอะ นายจะต้องรักฉันแน่ อะไรกัน" เยซองหัวเราะเยาะตัวเอง "ฉันมันหลงดีใจแทบตายที่นายยอมคบด้วย ..หึ! คิดไปเองทั้งนั้น..ยังกับคนบ้า"
(^ เย่เคยประกาศว่า "นายจะต้องรักฉันแน่!!" ใน part.11 จ้ะ) ทิ้งคำพูดที่อัดอั้นเอาไว้แล้วก็เดินจากไป...
"เดี๋ยว... พี่!"
.
.
.
พอคิดขึ้นมาที่ริมฝีปากก็เหมือนจะรู้สึกอีกแล้ว ใบหน้าผิดหวังของเยซองยังติดอยู่ในหัว ...อะไรกันเล่า?!!! ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกกระทำน่ะ! >[]<
"นี่ๆ เป็นอะไรมากรึเปล่า?" ฮยอกแจสะกิดถามเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าทางเหมือนจะคลุ้มคลั่งอยู่คนเดียว
"อะ.. ไม่! แต่ที่จริงก็ใช่มั้ง"
"หา? พูดอะไรของนายน่ะ - -" เลือกเอาซักอย่างสิ จะใช่หรือไม่ใช่กันแน่"
"ฮยอกแจ..."
"..หือ?"
"นายเคยทะเลาะกับทงเฮบ้างมั๊ยอ่ะ?"
"โอ๊ย... รายนั้นน่ะเหรอ? ทะเลาะกันจนชินแล้วล่ะ ยิ่งตอนเจอกันใหม่ๆ นะ ฉันกับหมอนั่นกัดกันทุกทีที่เจอหน้าเลยล่ะ"
"จริงดิ ดูไม่เห็นจะเป็นอย่างนั้นเลย พวกนายดูสนิทกันออก"
"ตอนนี้ล่ะก็ใช่ แต่สมัยที่หมอนั่นย้ายโรงเรียนมาใหม่ๆ น่ะ เราเป็นแบบว่า.. คู่กัด กันมากกว่า"
"แล้วทำไงถึงมาดีกันได้ล่ะ?"
"จะว่าไงดีน้า~ คือเราทะเลาะกันจนไม่รู้ว่าจะทะเลาะกันไปทำไมแล้วน่ะ วันนึงตอนที่เราเดินมาเจอกันโดยบังเอิญที่หลังโรงเรียน..."
"อย่าบอกนะว่าพวกนายมีเรื่องกัน?!!"
"ไม่ใช่ๆ ไ อ้มีเรื่องน่ะมีทุกวันอยู่แล้ว แต่วันนี้แค่เห็นหน้าก็เหม็นเบื่อขี้เกียจจะตีกันแล้วล่ะ" ไก่นั่งรำลึกความหลัง "แล้วก็ไม่รู้อะไรมาดลใจอยู่ดีๆ ฉันกับหมอนั่นก็อยากจะเปิดอกคุยกันขึ้นมา ว่าทำไมเราถึงเกลียดขี้หน้ากันนัก? ทำไมเราต้องมาแลกหมัดกันอยู่เรื่อย?"
"แล้วไงต่อ" เรียวทำท่าสนอกสนใจ
"เราก็เลยได้รู้ว่าต่างคนต่างทิฐิ , อคติ แล้วก็คิดไปเอง จริงๆ แล้วหมอนั่นมันไม่ใช่อย่างที่เห็นเลย แล้วรู้ตัวอีกทีฉันกับเจ้าทงเฮก็กลายเป็นคู่หูกันไปซะงั้น"
"โหว... พูดเหมือนง่ายเลยเนอะ"
"ก็ใช้เวลาเป็นปีอยู่เหมือนกัน ไม่ง่ายหรอกแต่ก็ไม่ยากที่จะทำ"
...โอ้ววว เรียวตบมือเปาะแปะ ตั้งแต่คบกันมาเพิ่งเห็นฮยอกแจพูดดีวันนี้เอง "ดีล่ะ! งั้นฉันก็จะพยายามเหมือนกัน ไม่ลองก็ไม่รู้ล่ะนะ!" กำปั้นเล็กๆ ชูขึ้นอย่างมีกำลังใจ
"ว่าแต่นายไปทะเลาะกับใครมาเหรอ? แล้วเจ้าคยูทำไมมันไม่มา ร.ร.? มันโทรหานายมั๊ย?"
"น.. นั่นสิ ไม่รู้หมือนกัน - -"
------------------------------------------------***-------------------------------------------------
ตาตี่ๆ มองต่ำอย่างไร้จุดหมายไปบนพรมสีแดง มือนึงกุมไมค์ไว้แน่น ร่างสูงนั่งเงียบอยู่ในห้องซ้อมดนตรี
ในหัวนึกถึงใบหน้าตื่นกลัวรื้นน้ำตาของรยออุค โดยเฉพาะปากแดงเจ่อที่เขาใช้กำลังบังคับจูบซะรุนแรง
นี่เขาทำอะไรลงไปนะ.. ทั้งที่สัญญาไว้แล้วแท้ๆ แต่เขากลับฉีกคำสัญญาลงง่ายๆ แถมยังทำให้แววตาคู่นั้นต้องมองเขาอย่างหวาดๆ
ตั้งแต่เมื่อวานพวกเขายังไม่ได้คุยกันเลย ตัวเล็กผวาระแวงกับทุกการเคลื่อนไหวของเยซอง สุดท้ายก็ออกไปขอนอนที่ห้องอื่น...
"เฮ้ย... ดูท่าว่าวันนี้เราคงไม่ได้ซ้อมแล้วล่ะว่ะ ดูหน้านักร้องนำเราดิ หน้าบูดยังกับตูดลิง" มือกลองแซวขึ้นลอยๆ แต่ดูเหมือนจะส่งไปไม่ถึงคนที่อยากให้ได้ยิน
"มันเป็นอะไรของมันว้า~? บางวันก็ดี๊ด๊ารีบกลับแต่วันเชียว แล้วดูวันนี้นั่งบื้อเป็นสากกะเบือมาเกือบ 3 ชม.แล้วนะ ยังไม่เห็นมันจะร้องซักแอะ" มือเบสเข้ามาสมทบ
...ฟึ่บ!!! จู่ๆ เยซองก็ลุกขึ้นทำเอาสมาชิกในวงตกใจ "ฉันกลับก่อนนะ" ว่าแล้วก็คว้ากระเป๋ากลับห้องทันที
"เห็นมะ.. ฉันบอกแล้วว่าวันนี้ไม่ได้ซ้อมหรอก" สมาชิกทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
หลังออกจากห้องซ้อมเยซองก็ตรงดิ่งกลับหอทันที ในใจคิดแต่ว่าจะต้องขอโทษรยออุคให้ได้ ไม่ว่าจะโดนโกรธหรือโดนด่ายังไงคราวนี้เขาจะไม่เถียงเลย
แฮ่ก.. แฮ่ก... เยซองรีบวิ่งขึ้นบันไดจนมาหยุดที่หน้าห้องตัวเอง พักหายใจครู่นึงก็รีบเปิดประตูทันทีด้วยหวังจะได้คืนดีกับรูมเมทตัวน้อยของเขา แต่...
ห้องสีเหลี่ยมมืดสนิท ไร้วี่แววคนอยู่ ...อะไรกัน? รยออุคยังไม่กลับเหรอ? หรือว่าคิดจะไปนอนห้องอื่นอีกแล้ว
เยซองเดินเคาะไปทุกๆ ห้องที่คิดว่ารยออุคอาจจะอยู่แต่ก็ไม่มี ฮยอกแจก็ไม่รู้เรื่อง เจ้าคยูฮยอนก็ยังไม่กลับ เขาจึงตัดสินใจไปถามหัวหน้าหอเพื่อนเลิฟ
"เอ๋...รยออุคเหรอ? เมื่อเย็นรู้สึกจะโทรมาขออนุญาติไปค้างข้างนอกนะ"
"ทำไม? แล้วเขาไปค้างที่ไหน? "
"ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้รับโทรศัพท์น่ะ คุณลุงผู้ดูแลเป็นคนรับ" อีทึกหันมาทำหน้าจับผิด "ว่าแต่แกน่ะ ไปทำอะไรเรียวรึเปล่า? ก็รู้ๆ อยู่ว่าพี่เค้าเป็นใคร"
..........................
.............
.....
--------------------------------------------***--------------------------------------------
อัพไม่ทันวันเกิดเฮียเย่จนได้ แต่ Happy Birthday ด้วยน้า... ^^
ไม่ทันวันเกิดพี่เย่ แล้วยังไม่ทันวันเกิดตัวเอง(31 August มีแอบบอก ...คึคึ)ด้วย เนื่องจากช่วงนี้งานรัดตัวเล็กน้อย แต่เอารูปน้องเรียวมาฝากนะจ๊ะ ^^ หวังว่าคงถูกอกถูกใจ
v
v
v
เป็นไงจ๊ะ? น่ารักน่าชังพออ๊ะเปล่า? ^^
----------------------------------------------------------------------------------------
แหม... มีรีดเดอร์เดากันเข้ามาเยอะเลย ว่าแล้วก็จัดไปอย่าให้เสีย เป็น "คุณหมอกระต่าย" จริงๆ นั่นแหละ ..หุหุ ^^
ใน fic คยูเป็นเด็กแพ้แอลกอฮอล์ แต่ตัวจริงงานอดิเรกของกี้ คือ "การดื่ม" จ้า 555+
และคนที่สนิทๆ ชอบไปดื่มด้วยกันก็มักเน่ ชางมิน TVXQ ไง ^^
PS. ใครที่กด favorite (คือ กดเป็นแฟนพันธุ์แท้อ่ะจ้ะ) แล้วต้องการ nc แต่ยังไม่ได้ ทวงมาได้นะจ๊ะ
ความคิดเห็น