คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : [Fic. YeRyeo] Dor. No15 -- come back
Dor. Part 15 กลับมาแล้วคร๊าบบบ~ ^^
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
"สุดยอด!" ชายสูงอายุตบมือเปาะแปะขณะยืนหอบแฮ่กบนบันไดขั้นสูงสุด
"อา... ถึงซะที" คุณปู่ก้าวผ่านธรณีประตูที่มีซุ้มสูงทรงผ่าซีกอันเป็นเอกลักษณ์ของบาหลีซึ่งสามารถพบเห็นได้ตั้งแต่ลงเครื่องที่สนามบินแล้ว
"เยี่ยมมาก! ...สุดยอด! สุดยอด!" คิมแจวอน วัย 58 อดที่จะชื่นชมสถาปัตยกรรมและธรรมชาติอันงดงามตรงหน้าไม่ได้
"คุณปู่อ่ะ~ อายุปูนนี้แล้วยังเอาแต่พูดว่าสุดยอดๆ อยู่ได้ ไม่รู้สึกน่าอายบ้างเหรอครับ?" รยออุคระเหี่ยใจกับผู้ใหญ่หัวใจเด็กที่แรงใจฟิตปั๋งแต่สังขารไม่อำนวย ทำเอาหลานชายอย่างเขาต้องใจหายใจคว่ำอยู่ตลอด โชคยังดีที่มีหมอประจำตัวคอยติดตามมาด้วย
หลายวันมานี้กรุ๊ปเล็กๆ(แต่ยิ่งใหญ่)ของเราได้ไปทัวร์ตามสถานที่ขึ้นชื่อต่างๆ บนเกาะแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นโบราณสถานอย่างบุโรพุทโธ , ปุระเบซากิห์ ,ปุระทานาห์ลอต , เตียร์ตาอัมปีล , วังทามันอูจุง , ปุรีอากุงการังกาเซม , กุนุงอากุง
ทั้งขึ้นเขา ลงทะเล เข้าวัด ชมวัง หรือจะหมู่บ้านอย่างเทงกะนันและอูบุดเราก็เข้าไปลุยมาแล้ว แต่ทั้งๆ ที่ตะเวนเที่ยวตะลอนกินจนเหนื่อยแต่ก็ยังมีสถานที่สวยงามอีกมากที่น่าสนใจ ซึ่งถ้าอยากจะค่อยๆ เที่ยวให้ครบคงต้องใช้เวลาเป็นเดือน...
"...สุขสมา" ตัวเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมพร้อมกับโค้งน้อยๆ ให้กับบริกรที่นำอาหารหน้าตาน่าทานมาเสิร์ฟลงตรงหน้า
"อะไรน่ะ?" คุณปู่เลิกคิ้วอย่างสงสัย
"แปลว่าขอบคุณน่ะฮะ ผมเรียนรู้มาจากคุณไกด์"
"โอ้...งั้นเหรอ เรียวของฉันนี่ช่างเอาใจใส่จริงๆ เขาเป็นเด็กน่ารักใช่มั๊ยล่ะ?" ชายสูงวัยหันไปโอ้อวดกับเลขาของเขา
"คุณปู่~" หลานชายร้องห้ามอย่างอายๆ แต่กลับเรียกรอยยิ้มให้ปรากฎบนใบหน้าของอีกฝ่าย
"ก็มันจริงนี่นา ...ฮ่าๆๆ" คุณปู่หัวเราะร่วน
"จานนน.." ปู่ลากเสียงยาวพร้อมกับยกนิ้วใส่พนักงาน ขณะอาหารทยอยมาเสิร์ฟเกือบเต็มโต๊ะ
"หมายถึงอร่อย!" เขาหันมาแปลให้ฟังทั้งที่ไม่มีใครถาม รยออุคได้แต่อมยิ้มเมื่อคิดว่าปู่คงอยากจะพูดภาษาบาหลีกับเขาบ้าง
หลังจากแวะทานของอร่อยๆ ที่ภัตราคารย่านคิณตามณีจนอิ่มแปล้แล้ว กรุ๊ปทัวร์เล็กๆ ของพวกเขาก็ต่อด้วยการไปดูระบำขึ้นชื่อที่เป็นเอกลักษณ์อีกอย่างของที่นี่ ความประทับใจกับนักแสดง การแต่งกาย ท่วงท่าร่ายรำที่แปลกตาทำให้คุณปู่เอาแต่พูดว่า "สุดยอด! สุดยอด!" ไม่หยุด แต่ละวันที่บาหลีผ่านไปอย่างมีสีสัน ทุกสิ่งรอบตัวเป็นเรื่องแปลกใหม่ทำให้ตื่นตัวและตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา แต่ถึงจะสนุกยังไงก็อดนึกถึงคนอีกฝั่งนึงไม่ได้...
คำเตือน
ทานข้าวกันมารึยังจ๊ะ?
เพราะภาพต่อไปนี้ที่ท่านจะได้เห็น อาจทำให้ หิวอย่างแรง!!!
.
.
.
.
.
.
^ ออเดิฟกับสะเต๊ะ มาอินโดฯ ใครๆ ก็ไม่พลาด ^^
...แต่ละภาพ สีสันน่าทานมาก
ไรท์เตอร์อัพอยู่ยังน้ำยายไหย - -"
555+ เราเตือนคุณแล้ว ^o^
แต่ไหนๆ ของคาวก็ผ่านไปแล้ว อย่างนี้ต้องตบด้วยของหวาน...
ก็มีแต่ของน่ากินทั้งน้าน... บางคนก็เลยติดกับน่ะสิ ^^
ขณะเดียวกัน...
ที่เกาหลี
.
.
.
"ปล่อยพ้มมมมม..!!!" หนุ่มหัวโตโวยลั่นขณะถูกชายสองคนหิ้วปีกออกมา "ปล่อยผมนะ! พวกคุณจะใช้คนมากมารุมกันแบบนี้ไม่ได้นะ >[]< ผมจะฟ้องคุณตำรวจ!"
"เชิญเลยครับ" หัวหน้าพ่อบ้านมองส่งชายหนุ่มที่ถูกลากออกไป "แต่คุณตำรวจเขามีวิจารณญาณพอ คงไม่ฟังคำพูดของเด็กที่ปีนเข้าบ้านคนอื่นไม่เว้นวันอย่างนี้หรอกครับ แถมคุณยังจะโดนข้อหาบุกรุกเอาด้วย เพราะงั้นกระผมขอเตือนว่าอย่าทำอะไรไม่ใช้สมองแบบนั้นเลยนะครับ" เขาพูดเสียงเรียบพลางส่ายหน้าอย่างเอือมๆ
"งั้นก็ปล่อยผมสิ! ...แล้วให้ผมเจอรยออุค" ชายหนุ่มที่สะบัดจนหลุดหันมาพูดหน้าขึงขัง
"กระผมล่ะอ่อนใจกับคุณจริงๆ...คุณเยซอง จะต้องให้เราบอกอีกสักกี่ครั้งว่าคุณหนูไม่ได้อยู่ข้างใน"
"ถ้าไม่อยู่ที่นี่แล้วจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ? ผมไม่เชื่อหรอก พวกคุณกีดกันผม เรียกพี่ฮีชอลให้ออกมาคุยกันเลยดีกว่า!"
พ่อบ้านทำสีหน้าลำบากใจ "คุณชายก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เช่นกัน ท่านไม่ได้มาค้างหลายคืนแล้วครับ"
"...จริงเหรอ?" เย่จ้องด้วยสายตาจับผิด
"ด้วยเกียรติพ่อบ้านแห่งตระกูลคิมเลยครับ!" ชายในชุดสูทเนื้อดียืดอกชูสามนิ้ว
"งั้นเหรอ..?" ร่างสูงยืนนิ่งใบหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเม้มปากแน่น "ก็ได้! วันนี้จะยอมเชื่อดูซักครั้ง" ว่าแล้วก็หันหลังกลับอย่างไว ก่อนจะโบกรถตรงไปยังคอนโดหรูที่เคยไปขอค้างด้วยก่อนหน้านี้
พ่อบ้านฝึกหัดผู้ทำหน้าที่หิ้วเยซองออกมาเมื่อครู่ หันมายิ้มให้กันอย่างโล่งใจ "...เฮ้อ กลับไปได้ซะที"
"...เฮ้อ นั่นสิ" พ่อบ้านวัยกลางคนถอนใจบ้าง พลางนึกไปถึงวีรกรรมของเยซองในช่วงหลายวันมานี้...
ตอนแรกก็มาขอพบรยออุคอย่างสงบเสงี่ยม แต่พอบอกว่าไม่อยู่เท่านั้นล่ะ เด็กหนุ่มก็ถือวิสาสะบุกค้นไปตามห้องต่างๆ ภายในบ้าน เดือดร้อนต้องระดมคนมาช่วยกันจับจนวิ่งวุ่นกันไปทั้งคฤหาสน์
ต่อมาใบหน้าของเยซองถูกหมายหัวว่าเป็นตัวอันตรายห้ามไม่ให้ผ่านเข้าประตูก่อนได้รับอนุญาติ แต่ผู้ชายชื่อ เยซอง ไม่เคยละความพยายาม เขามาด้อมๆ มองๆ อยู่ข้างรั้วทุกวัน พอฤกษ์งามยามดีก็ลอบปีนข้ามกำแพงเข้ามา ทำเอาเหล่าพ่อบ้านปวดเศียรเวียนเฮดไม่เว้นแต่ละวัน "...ไม่รู้พรุ่งนี้จะมาไม้ไหนอีก"
.
.
.
"ป่านนี้แล้วทำไมเจ้าเยซองยังไม่กลับอีกเนี่ย? จวนได้เวลาปิดประตูแล้วด้วย" หนุ่มหน้าหวานเดินกลับไปกลับมาอย่างร้อนรน
"ไม่ต้องห่วงไปหรอก" คังอินที่กำลังก้มหน้าก้มตายกดัมเบลเพื่อปั๊มกล้ามเอ่ยขึ้น "รายนั้นน่ะคงไม่พ้นไปหาเรื่องใส่ตัวที่บ้านตระกูลคิมน่ะแหละ... พวกไม่รู้จักจำ"
"เออสิ! ฉันมันพวกไม่รู้จักจำ!"
ทั้งอีทึกและคังอินหันขวับไปตามเสียง "...ตายยากจริงๆ" หมีบ่นอุบอิบ..
"เยซอง!!! ไปทำอะไรมาน่ะ?!!" อีทึกอุทานเสียงดังเมื่อเห็นเพื่อนมีสภาพเหมือนลูกหมาตกน้ำยืนอยู่หน้าประตูหอ
"ผมเข้าใจนะว่าช่วงนี้อากาศมันร้อน แต่ถ้าพี่อยากเล่นน้ำก็ควรจะเปลี่ยนชุดก่อนสิ" คังอินพูดติดตลก แต่คนข้างๆ ไม่ตลกด้วยแถมยังหันมาทำตาดุใส่ "คังอิน! ไปหยิบผ้าขนหนูให้หน่อย" สั่งเสร็จก็หันมาหาเพื่อนผู้โชคร้าย "ไปที่นั่นมาอีกแล้วใช่มั๊ย? พวกนั้นทำแบบนี้กับนายเหรอ?"
"ใช่... ฉันไปมาจริงๆ แต่พวกเขาไม่ได้ทำหรอก" เยซองผู้เปียกแฉะตอบเสียงอ่อย
"อ้าว.. งั้นนายไปตกท่อที่ไหนมาล่ะ?"
"เปล่าตกท่อนะ! ก็แค่... พวกพ่อบ้านบอกว่าทั้งเรียวทั้งพี่ฮีชอลไม่มีใครอยู่ ฉันเลยไปดูที่คอนโดพี่เค้า แต่ รปภ.ก็ไม่ยอมให้ขึ้นไป ฉันเลยออกไปยืนตะโกนอยู่ข้างนอก ...จู่ๆ น้ำก็เทลงมา แล้วก็มีอาจุมม่าคนนึงตะโกนตอบว่า หนวกหูจริง!!! ...เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ T^T "
...น่าสมเพชจริง อีทึกส่ายหัว "เอาน่าๆ... ยังดีที่เป็นน้ำ ถ้าเป็นพี่ฮีชอลนายอาจจะโดนกระถางต้นไม้หล่นใส่หัวเอาก็ได้"
o.O
เย่ถึงกับสะอึกเมื่อนึกถึงความจริงอันโหดร้าย "งั้น... คราวหน้าฉันควรใส่หมวกกันน็อคไปด้วย?"
... - -"
---------------------------------------------------------***----------------------------------------------------------
บรื๊นนน...! บรื้นนน......
ลมร้อนจากท่อไอเสียพ่นออกมาเป็นระยะๆ ราวกับเสียงคำราม ประตูไม้เนื้อดีสีน้ำตาลเข้มเลื่อนเปิดอย่างรู้งาน
รถปอร์เช่ 350 แรงม้าคันสวยแล่นผ่านสวนราวกับลอยอยู่บนถนน โค้งผ่านน้ำพุหน้าบ้านก่อนจะเลี้ยววนไปยังลานจอดรถ
ชายหนุ่มในชุดสูทรีบวิ่งตามมาเปิดประตูด้านคนขับทันทีที่รถจอดสนิท ขาเพรียวยาวก้าวลงจากรถสีแดงสด เผยให้เห็นบู๊ทหนังหุ้มข้อสีดำมันวับ
"ยินดีต้อนรับกลับครับคุณชาย!" พ่อบ้านหนุ่มโค้งให้อย่างนอบน้อม
"อืม" ฮีชอลตอบรับหน้านิ่งพลางยื่นกุญแจให้ ก่อนเดินผ่านรถหรูอีกหลายๆ คันที่จอดเรียงรายอยู่
หือ..?!! สายตาคมกริบเหลือบไปเห็นโรส์รอยซ์สีขาวคันโตเข้า "คุณปู่กลับมาแล้วเหรอ?"
"ครับคุณชาย" นั่นคงเป็นคำตอบที่เขาพอใจ เพราะใบหน้าเชิดๆ เลิศๆ เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานอย่างน่ารัก ร่างบางรีบดี๊ด๊าขึ้นตึกทันที
"ยินดีต้อนรับกลับครับคุณชาย" ชายวัยกลางคนสวมสูทประณีต ผูกเนคไทผ้าแพรสีเทามันระยับ ติดเข็มกลัดทองคำขาวดูมีระดับ โค้งให้ทันทีที่ฮีชอลก้าวเข้ามาในบ้าน
"อยู่ไหน? พ่อบ้านลี" หนุ่มหน้าสวยถามขึ้นอย่างตื่นเต้น
"ถ้าหมายถึงนายท่าน ท่านนัดคุยงานพร้อมกับซ้อมออกรอบอยู่หลังบ้านครับ"
"ตาแก่นั่นจะทำอะไรอยู่ที่ไหน ใครจะไปสนเล่า?!!" เขาเบ้หน้าใส่
"คุณหนูรยออุคบอกว่าเหนื่อยขอพักผ่อนอยู่บนห้องน่ะครับ" หัวหน้าพ่อบ้านให้ข้อมูลอีกครั้ง
"งั้นเหรอ ขอบใจมาก" ฮีชอลเอ่ยเสียงใสก่อนก้าวฉับๆ ตรงไปยังห้องน้องชาย
...ก๊อกๆๆ! "รยออุค... ฮยองเข้าไปแล้วนะ" พูดจบก็หมุนลุกบิดเข้าไปทันที
ในห้องสีขาวติดวอลเปเปอร์ลายดอกไม้เล็กๆ สีลาเวนเดอร์ เตียงใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องเป็นแบบมีเสาขึงด้วยผ้าม่านเนื้อโปร่งสีม่วงสลับขาว (ซึ่งเป็นรสนิยมการตกแต่งห้องของฮีชอลล้วนๆ) พี่ชายแหวกม่านเข้าไปแต่ต้องผิดหวังเมื่อพบเพียงเตียงว่างเปล่า
"...หรือจะอาบน้ำอยู่?" คิดได้ก็เคาะประตูร้องเรียกอยู่หน้าห้องน้ำ แต่ก็เงียบ.... ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ พอเปิดประตูเข้าไปดูก็เห็นแต่ห้องน้ำที่ว่างเปล่าอีก
"แล้ว... เรียวไปไหน?"
.
.
.
"...อื้อ"
เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังหลับดีอยู่ก็จัดแจงมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม ค่อยๆ คลานยุกยิกขึ้นไปนอนข้างๆ มือเล็กประคองใบหน้าที่หลับไม่รู้เรื่อง "ไม่ได้เห็นซะนานเลย..." เขาพูดกับตัวเองเบาๆ พลางอมยิ้ม
เปลือกตารียาวกระตุกน้อยๆ ความเย็นจากสัมผัสที่ปลายนิ้วคงไปปลุกชายหนุ่มเข้าแล้ว
"อือออ..." เจ้าของเตียงปรือตาขึ้นมอง "...รยออุค" เสียงแหบห้าวเอ่ยแผ่วเบาก่อนจะฉีกยิ้มกว้างและรวบตัวอีกฝ่ายเข้ามาไว้ในอ้อมอก พลางคิดไปว่าวันนี้ฝันดีจริงๆ...
"ตัวพี่เหมือนจะร้อนนะ"
...หือ?!! เสียงมันคุ้นๆ อยู่นา~ เหมือนกับเสียงที่เขาอยากได้ยินมาทั้งอาทิตย์
เยซองรีบลืมตาขึ้นทันที เพื่อเผชิญหน้ากับความจริงตัวเป็นๆ เขาจ้องร่างเล็กตาไม่กระพริบ "...เรียว?"
"ครับ" ตัวเล็กส่งยิ้มใสๆ กลับมา รอยยิ้มที่ทำใจสั่นได้ขนาดนี้...ไม่ใช่ฝันแน่
"นายหาย..! ...แค่กๆๆ" ไม่ทันได้พูดอะไรมากก็ไอออกมาเป็นชุดซะก่อน
"พี่เป็นหวัดจริงๆ ด้วย! กินยารึยังเนี่ย?"
เย่ดันร่างเล็กออกห่าง "นายออกไปเถอะ..."
"...?"
"เดี๋ยวจะติดหวัดจากฉัน ...แค่ก! แค่ก!" ว่าแล้วก็หันหน้าหนี
"ก็ได้" รยออุคลุกจากเตียง เขาออกไปจากห้องตามความต้องการของเยซองก่อนจะปิดประตูตามหลัง
...ไปจริงๆ เหรอ? ร่างบนเตียงเหลียวกลับไปมองด้วยความเสียดายอย่างสุดซึ้ง จริงๆ แล้วเขาดีใจมากๆ ที่ได้เห็นหน้ารยออุค แต่ก็ดันมาเป็นหวัดซะนี่ T^T
.
.
.
"...อง ...ยซองตื่น" เหมือนมีเสียงเล็กๆ แว่วมาจากที่ไกลๆ
"...พี่เยซองตื่นๆ" ไม่ใช่แค่เสียง เขายังรู้สึกถึงแรงเขย่าเบาๆ ที่แขนขวา
เยซองค่อยสะลึมสะลือขึ้นมาก่อนใช้สายตาโฟกัสไปที่คนตรงหน้า "...เรียว"
"ก็ใช่น่ะสิ" รยออุคออกแรงดึงร่างปวกเปียกบนเตียงให้ลุกขึ้นนั่ง "ตัวพี่ร้อนกว่าเดิมรึเปล่าเนี่ย? เดี๋ยวผมค่อยเช็ดตัวให้นะ"
เย่ยกมือขึ้นปฏิเสธ "...ไม่เป็นไร ไม่ต้องลำบากหรอก.." เสียงแหบพร่าเอ่ยอย่างอ่อนล้า
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า ทำยังกับว่าคนที่ดูแลพี่ตอนป่วยครั้งที่แล้วไม่ใช่ผมงั้นแหละ.. แต่ก่อนอื่นต้องกินอะไรก่อนจะได้กินยา" ตัวเล็กลากโต๊ะที่มีข้าวต้มร้อนๆ วางอยู่ให้ขยับมาตรงหน้ารุ่นพี่
"...ฉัน ไม่หิว"
รยออุคจิ๊ปากพร้อมส่ายหัว "ว่าแล้วเชียว วันนี้พี่ยังไม่ได้ลงจากเตียงเลยใช่มั๊ยล่ะ ถ้าไม่สบายพี่ก็ควรจะกินยานะ"
"ไม่เป็นไร.. หวัดเป็นโรคที่หายเองได้..." พูดจบเยซองก็ทำท่าจะล้มตัวลงอีก
"ม่ายด้ายน้า~" ร่างเล็กยื้อไว้สุดกำลัง "กินข้าวก่อน จะได้กินยา!" คราวนี้เรียวทำตาดุใส่
รุ่นพี่จอมดื้อเหม่อมองถ้วยข้าวต้มอย่างไร้อารมณ์ ต้องใช้เวลาทีเดียวกว่ามือของเขาจะยกขึ้นมาได้ ทำเอารยออุคที่ยืนมองอยู่ข้างๆ รู้สึกขัดใจอย่างแรง ตัวเล็กคว้าเก้าอีกมาตั้งข้างเตียง
"มานี่!" เขาคว้าเอาถ้วยมาไว้ในมือ "ชักช้ายิ่งกว่าคุณปู่ซะอีก มา! ผมจะป้อนให้ละกัน"
ได้ยินแบบนั้นหัวใจคนป่วยก็พองโตขึ้นมาทันที เยซองอยากจะหัวเราะดังๆ แต่ก็ไม่มีแรง เลยทำได้แค่ยิ้มบางๆ
ดวงตาร้อนผ่าวจับจ้องคนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตาเป่าข้าวต้มจนแก้มป่อง
"เอ้า... อ้ามมมม~" รยออุคยื่นช้อนมาจ่อที่ปากคนป่วย
เย่หัวเราะแห้งๆ "..ฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ" ก่อนจะงับช้อนข้าวต้มตรงหน้า
"อุ๊ย.. โทษทีฮะ มันเผลอไปน่ะ ตอนอยู่กับพี่ฮีชอลเค้าชอบทำตัวเป็นเด็ก เวลาป่วยก็ชอบให้ผมทำแบบนี้น่ะ มันก็เลยติด ^^ "
เยซองได้แต่อมยิ้มไปพร้อมๆ กับเคี้ยวอาหารในปาก ถึงไม่ใช่เด็กแล้วก็จริง แต่ได้มาเห็นรยออุคทำอะไรที่ไม่เคยเห็นแบบนี้มันก็ทำให้เขามีความสุขเล็กๆ น้อยๆ ไปตามประสา พอทานข้าวเสร็จตัวเล็กก็จับรุ่นพี่กรอกยา ตามด้วยเช็ดตัวให้จนเอี่ยม
"ฮ้า~ ...สบายตัวขึ้นมั๊ยฮะ?" มือเล็กๆ ทาบแผ่นลดไข้บนหน้าผากอุ่น
คนป่วยพยักหน้า "ขอบใจนะ"
"สบายมาก!" พยาบาลตัวน้อยชูสองนิ้วพร้อมส่งยิ้มมาให้อย่างน่ารัก "อยู่กับคุณปู่เหนื่อยกว่านี้อีก...โดยเฉพาะเหนื่อยใจอ่ะนะ" ว่าแล้วก็นั่งแปะลงข้างเตียง
"นาย.. ไม่ต้องอยู่เฝ้าฉันก็ได้นะ"
"ทำไม? ผมรบกวนพี่เหรอ?"
"ไม่ใช่! แต่... ถ้านายมีอะไรที่อยากจะไปทำก็ไปได้เลยนะ"
"เรื่องที่อยากทำ? ...ผมก็ทำอยู่นี่แล้วไง ^^ " พูดเสียงใสพร้อมกับยิ้มเจิดจ้าอีกครั้ง
หัวใจคนป่วยพองโตขึ้นไปอีก เยซองอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าที่รยออุคอยากทำคือ การอยู่ข้างๆ เขาในตอนนี้...
แหม...นี่ถ้ามีแรงซักหน่อยเขาคงกระโดดเข้าจู่โจมผู้ชายน่ารักคนนี้แล้ว แต่เพราะทำไม่ได้เขาเลยได้แต่ยิ้มจนแก้มแทบปริอยู่อย่างนี้
.
.
.
"หนอยแน่ะ! เจ้าบ้าเยซอง อย่าบอกนะว่าเรียวเลือกมาหาแก่อน -*- ขนาดฉันยังไม่ทันได้เจอเลยแท้ๆ" ฮีชอลบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสีย
"อ้าว? พี่ฮีชอล อุตส่าห์แวะมาวันอาทิตย์แบบนี้.." แต่รุ่นพี่ไม่ได้สนใจคำทักทายเลย เขาเดินผ่านหน้าคังอินไปเฉยๆ จุดมุ่งหมายคือ... แน่นอนอยู่แล้ว ห้อง306
หนุ่มหน้าสวยที่ตอนนี้คิ้วขมวดแทบผูกปมก้าวพรวดๆ ขึ้นมาชั้น 3 ตอนนี้ยืนอยู่หน้าห้อง เขาไม่แม้แต่จะเคาะประตู แต่กลับควักกุญแจที่เคยใช้ขึ้นมาไขอย่างวิสาสะ
ถ้าประตูเปิดเมื่อไหร่พ่อกะว่าจะใส่ไม่ยั้งเลยทีเดียว
...แกร๊ก!
ฮีชอลรีบผลักประตูทันที "นี่แกกล้าดียังไงฮะ?!! เย..." ความตั้งใจที่จะด่าทั้งหมดเงียบหายไปกับสายลม
พี่ชายยืนนิ่งอยู่หน้าประตูมองภาพบาดตาบนเตียงที่เยซองและน้องชายของเขากำลังหลับสนิทด้วยกัน
ใบหน้าผ่อนคลายของรยออุคที่หลับซบไหล่เยซองอยู่ทำให้เขาต้องยอมรับกับตัวเองว่า ..คนๆ นี้อาจจะดีพอ
เพราะปกติน้องชายของเขาเป็นคนหลับยาก หน้ายามหลับแบบนี้จะหาดูได้เฉพาะตอนที่เขานอนกับคุณยายของเขาเท่านั้น
ซึ่งแม้แต่ตัวฮีชอลเองก็ยังไม่สามารถทำให้รยออุคหลับสบายแบบนั้นได้เลย
"เอาเถอะ... วันนี้ฉันจะยกให้ซักวัน" ถึงจะแอบผิดหวังเล็กๆ ที่ไม่ได้เล่นงานเยซอง แต่ฮีชอลก็ปิดประตูจากไปเงียบๆ
---------------------------------------***---------------------------------------
บ่ายแก่ๆ ที่แสงแดดจ้าเริ่มถดถอย
ชายหนุ่มแบกเป้สะพายหลังเดินเข้ามาที่ประชาสัมพันธ์ของหอพัก S ...ก๊อกๆ! เขาเอื้อมไปเคาะที่ช่องกระจก
คุณลุงผู้ดูแลหอที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่สะดุ้งตัวขึ้นมา มือที่ย่อนคล้อยเลื่อนเปิดบานกระจก "ติดต่ออะไรครับ?"
"ผมมาดูห้องน่ะครับ"
"...?" คุณลุงทำหน้างงๆ
"ผมที่ติดต่อเข้ามาเมื่อวานนี้ไงครับ"
"อ้อ!" นึกออกจนได้ "ใช่ๆ ที่โทรมาเมื่อวานนี้... อืมม... โชวคยูฮยอนใช่มั๊ย?"
------------------------------------------***-----------------------------------------
ไม่ได้เจอกันตั้งพักนึง เลยจัดให้ซักวันที่เย่จะได้นอนสบายๆ แบบสุขแทบล้น ...555+ 
ความคิดเห็น