คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [Fic. YeRyeo] Dor No.11 --คำตอบ--
Dormitory Part.11 --คำตอบ--
มีการเพิ่มเติมเนื้อหาใน part ที่แล้วนิดหน่อยนะคะ
และ Re-write part.1-5 นิดหน่อยเช่นกัน (part.1 เยอะสุด)
แต่เนื้อเรื่องยังคงแนวเดิม ใครจะกลับไปอ่านก็ไม่ว่ากันน้า~ ^^
มาดูกันเลยว่าคำตอบจะเป็นยังไง ...หุหุ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
2:18 pm
........................
.............
....
...จนได้สิน้า~ รู้ตัวอีกทีขามันก็พามาอยู่ที่นี่ซะแล้ว
.
.
.
10 นาทีก่อน
"อ้าว..? บ่าย 2 แล้วนี่ ทำไมยังไม่ไปเบรคกันอีก อุตส่าห์จัดให้เบรคด้วยกันแล้วนะ" นายองว่า
"ใครมันจะไปเบรคในสภาพอย่างนี้ได้เล่า?!! ...น่าอายจะตาย >o< " ปากที่เชิดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ฮยอกแจหันมาโวยใส่เพื่อนสาวผู้เป็นต้นเหตุ
"นี่จะต้องให้บอกกันทุกเรื่องเลยใช่มั๊ย? ก็สวมเสื้อทับออกไปสิ แค่นี้ก็ไม่มีใครเห็นสภาพที่น่าอายของพวกนายแล้ว!"
"แต่ฉันขอนั่งพักเงียบๆ อยู่หลังเคาทน์เตอร์นี่แล้วกัน..." รยออุคเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน
"ไม่อนุญาติย่ะ! มันเกะกะนะ ถ้าไม่ทำงานก็จงออกไปซะ" แขนผอมๆ ผายมือไปที่ประตู "เชิญ!"
"นายองง่าาาา~ ...เอาจริงเหรอเนี่ย? ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ?" ตัวเล็กส่งสายตาอ้อน
คนใจร้ายรีบหลบตาทันทีก่อนที่จะใจอ่อน "เชิญ!"
^ นายอง คุณหนูจอมเผด็จการ
"ไปก็ได้ ...ชิ!" หนุ่มร่างเล็กทั้งสองจูงมือกันไปหยิบเสื้อมาใส่ตามคำแนะนำ แต่พอมองเห็นสภาพตัวเองในกระจกแล้วก็ถอนใจยาวอย่างปลงๆ
"เอาออกก่อนๆ..." ฮยอกแจดึงผ้าคาดผมออกจากศรีษะเพื่อนตัวน้อย รยออุคก็หันมาทำอย่างเดียวกันให้
"..นี่ด้วยๆ เอาออกมให้หมด" ว่าแล้วทั้งคู่ก็จัดแจงแกะเครื่องประดับ และของที่ระเกะระกะบนหัวออกจนหมด
"เอาออกหมดแล้ว ยังไม่รู้สึกว่าจะเดินออกไปเจอผู้คนข้างนอกได้เลยนะเนี่ย ...เฮ้อ" ไก่ถอนหายใจอีกเฮือกก่อนจะดึงฮู๊ดขึ้นมาปิดบังหน้าเอาไว้ "เอาล่ะ... ฉันจะไปหาไรกินซักหน่อย นายจะไปด้วยกันมั๊ยเรียว?"
ตัวเล็กนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิด "...ฉัน ...ขอไปหาที่เงียบๆ พักหน่อยดีกว่า"
"OK. แยกกัน!"
.
.
.
ทั้งที่บอกฮยอกแจไปแบบนั้น แล้วไหง... ตอนนี้เราถึงมาอยู่หน้าโรงยิมได้ล่ะเนี่ย? - -" (ไม่เงียบซักนิด)
...กรี๊ดดดดดด!!!
ขนาดยืนอยู่ข้างนอกยังได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังลอดออกมาจากอาคารทรงโปร่งซึ่งตอนนี้ถูกใช้เป็นสถานที่แสดงคอนเสิร์ต , ละครเวที , การประกวดต่างๆ ตามแต่เหล่า นร. จะเสนอรายการแสดงในปีนี้
ขาสั้นๆ ที่พารยออุคมาถึงที่นี่โดยไม่รู้ตัว กำลังจะพาเขาเข้าไปด้านในด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ตั้งแต่ที่เยซองมาชวนเขาเมื่อวาน ในใจก็กระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก ใจนึงก็อยากรู้ว่าวันนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น ทำไมพี่เค้าถึงอยากให้มาให้ได้? ...แต่อีกใจก็บอกว่าอย่าไปเลย ถ้าไปล่ะก็ต้องเจอกับสีหน้าและสายตาที่เขาไม่อยากจะเห็นนะ... ถ้าไปเขากับพี่เยซองอาจจะไม่ได้ 'ยุ่งเกี่ยว' กันอีกแล้ว มันหมายถึงว่าวันนี้เป็นวันที่เขาจะต้องให้คำตอบออกไปซะทีใช่มั๊ย?
ถึงจะเข้าใจว่าสำหรับคนรอแล้ว ทุกวินาทีจะผ่านไปอย่างเชื่องช้า... แต่รยออุคคงไม่อาจประเมินความรู้สึกของคนที่รอจริงๆ ได้ว่ามันจะเนิ่นนานและทรมานขนาดไหน ที่ต้องอดทนแต่ขณะเดียวกันก็ใจจดจ่ออยู่กับคำตอบที่ไม่แน่นอน ยิ่งเวลาผ่านไปคงจะยิ่งว้าวุ่น เพราะอนาคตที่เขารอคอยนั้นไม่อาจมองเห็นได้...
ถึงตอนนี้ในใจรยออุคก็ยังคงสับสนอยู่มาก แต่ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าวันนี้แหละเขาต้องพูดออกไปให้ได้ เขาต้องปลดปล่อยตัวเองและรุ่นพี่ของเขาจากสภาพที่แสนอึดอัดนี่ซะที...
เมื่อเตรียมใจพร้อมแล้วร่างบางก็ก้าวเข้าไปข้างใน ลึกเข้าไปๆ ในฝูงชนหน้าเวทีที่ 90% เป็นผู้หญิง หลังจากเบียดเสียดกับสาวๆ เป็นร้อยชีวิต ในที่สุดร่างเล็กก็ได้มายืนอยู่โซนหน้าเวที แค่รยออุคเงยหน้าขึ้นไปก็สามารถเห็นร่างสูงผู้ทำหน้าที่ร้องนำยืนเด่นอยู่บนเวทีได้ จากที่ฟังดูนี่คงกำลังเข้าสู่ท่อนสุดท้ายของเพลงแล้ว...
"วันนี้พี่เขาดูเศร้าๆ จัง เป็นอะไรรึเปล่านะ ฉันเป็นห่วงจังเลย" ชะนีนางหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ รยออุคเอ่ยขึ้น
"คงเป็นธีมวันนี้มั้ง ทำฉันอินสุดๆ ไปเลยล่ะ" เพื่อนสาวของชะนีนางนั้นยกมือขึ้นมากุมในระดับอกพร้อมๆ กับทำตาเป็นประกาย *-*
รยออุคก้มหน้านิ่ง... อาจจะเป็นเขาเองที่เป็นต้นเหตุของหน้าเศร้าๆ นั่น
"ว่าไง! หวัดดีครับทุกคน!!" เสียงทุ้มต่ำของนักร้องนำดังขึ้นหลังจากจบเพลงหนักๆ เมื่อครู่
"กรี๊ดดดด!! พี่คะ! ช่วยยิ้มหน่อยเถอะค่ะ ..ยิ้มให้ฉันหน่อย!" แฟนคลับคนนึงตะโกนขึ้นท่ามกลางเสียงกรีดร้อง
เยซองหันมาคลี่ยิ้มบางๆ ให้เห็น แต่ในตากลับไม่ได้ยิ้มด้วยเลย... "...พวกคุณเคยรักใครรึเปล่า?" นักร้องหนุ่มเอ่ยขึ้นเรียบๆ "ผม... จริงๆ แล้วผม... กำลังรักข้างเดียวอยู่"
จบประโยคสาวๆ ก็กรี๊ดสนั่นยังกับโรงยิมจะระเบิด แทบไม่ได้ยินคำพูดต่อไปของเยซองเลย ตัวเล็กรีบดึงฮู๊ดมาบังหน้าเอาไว้ ราวกลับกลัวว่าแฟนคลับจะรู้ว่าคนที่เยซองพูดถึงคือตัวเขาเอง ท่ามกลางแสงสลัวของไฟหลากสี รยออุคพยายามก้มหน้าก้มตาไม่ทำตัวเด่น...
"ผมกำลังรออยู่ วันนี้... ผมกำลังรอคนๆ นั้น..." เสียงแหบพร่าชะงักไปครู่หนึ่ง เหล่าแฟนคลับต่างฮือฮากันใหญ่ พวกเธออยากรู้ว่าคนๆ นั้นคือใคร "ไม่เห็นเคยได้ยินว่าพี่เยซองไปเดทกับผู้หญิงที่ไหนเลย ทำไมจู่ๆ ก็มีคนที่รักขึ้นมาได้ล่ะ? - -* ยัยนั่นเป็นใครกัน"
"ฉันไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด! >.< พี่เป็นของพวกเราทุกคนนะ!!!" ชะนีนางนึงตะโกนขึ้นไป
"...แต่เขาก็ยังไม่มา" เยซองเริ่มพูดต่อ "ผม... คงเป็นได้แค่คนที่ต้องรักข้างเดียวต่อไป ...ฮะ ฮะๆ" พูดจบก็หัวเราะแห้งๆ กลบเกลื่อน แต่กลับไม่มีใครขำด้วยเลย
"ไม่เป็นไรค่ะพี่! ให้ฉันช่วยดามใจมั๊ยคะ!!! ^o^ " เหล่าแฟนคลับพอได้ยินว่าคนๆ นั้นไม่มา ต่างก็ดีใจ พากันยกมือยกไม้ขออาสาเป็นคนๆ นั้นให้เยซองกันใหญ่
"เพลงต่อไปนี้เป็นเพลงที่เตรียมไว้เพื่อเขา... ผมแค่หวังว่าเค้าจะได้ฟังมัน... สิ่งที่ผมอยากจะบอก It has to be you"
กด Play เพื่อความอินนะจ๊ะ
ลองจินตนาการว่าสายตานั่นส่งให้รยออุคจิคะ ...อ๋ายยยย! 
(เสียดายจังแบบไลฟ์ถูกลบไปแล้ว ไรท์เตอร์อัพคลิบนี้ให้แทนแล้วกันนะ)
It has to be You : Yesung
วันนี้... ผมออกเดินทางไปอย่างไร้จุดหมายในความทรงจำของตัวเอง
ก้าวย่างไปรอบๆ ในจุดสิ้นสุดของหนทางนี้
เธอยังคงโอบกอดผมเอาไว้แน่น แต่ผมกลับมองไม่เห็น
นี่ผมกำลังสูญเสียทางเดินของตนเองอีกครั้ง?
ผมเฝ้าอ้อนวอนต่อท้องฟ้า ขอให้ได้พบเจอเธอและโอบกอดเธออีกซักครั้ง
ขอให้ได้พบเธอ และโอบกอดเธอไว้ให้นานกว่านี้
มันคงจะเป็นไปไม่ได้ หากว่านั่นไม่ใช่คุณ
ผมไม่สามารถอยู่ได้โดยว่าปราศจากคุณ
มันคงจะดี ถ้าฉันเจ็บปวดเพียงแค่หนึ่งวัน หรือหนึ่งปีนี้
ผมจะไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าหัวใจจะเจ็บปวด
ใช่ ...เพราะว่าผมแค่รักคุณก็ยังดี
ผมไม่สามารถปล่อยคุณไปไหนได้อีกแล้ว
ผมไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีคุณ
มันคงจะเป็นไปไม่ได้ หากว่านั่นไม่ใช่คุณ
ผมไม่สามารถอยู่ได้โดยว่าปราศจากคุณ
มันคงจะดี ถ้าฉันเจ็บปวดเพียงแค่หนึ่งวัน หรือหนึ่งปีนี้
ผมจะไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าหัวใจจะเจ็บปวด
ใช่ ...เพราะว่าผมแค่รักคุณก็ยังดี
หัวใจที่บอบช้ำของผม...
กำลังกรีดร้องบอกผมให้ออกตามหาคุณ
คุณอยู่ที่ไหน?
ระหว่างที่ร้องเพลงด้วยความหวัง ชายหนุ่มสาดส่ายสายตาไปทั่ว เขาหวังจะพบกับร่างเล็กที่ได้เอ่ยคำชวนไปแล้วเมื่อวาน ...ท่ามกลางสาวๆ นับร้อย เยซองไม่คิดว่าจะยากเย็นกับการมองหาผู้ชายคนนึง
มันส่งไปไม่ถึงคุณเลยเหรอ?
เสียงของผม...
จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่เห็นคนที่อยากเจอใจแทบขาด เยซองได้แต่ร้องเพลงต่อไปอย่างไร้ความหวัง โดยไม่รู้เลยว่าใบหน้าเศร้าๆ นั้นถูกจับจ้องโดยคนที่เขาตั้งตารออยู่ ภายใต้ฮู๊ดของเสื้อวอร์มสีเข้ม ตากลมโตคลอไปด้วยน้ำใสๆ เพราะเขาเข้าใจดีแล้ว... เข้าใจทุกอย่าง...
สำหรับผมแล้ว..
ถ้าต้องดำเนินชีวิตต่อไป..
ถ้าผมได้เกิดใหม่.. และเกิดใหม่อีกครั้ง
ผมคงใช้ชีวิตอยู่ไม่ได้ถ้าปราศจากคุณ ...แม้แต่เพียงแค่วันเดียว
คุณคือคนเดียวที่ผมจะเก็บเอาไว้อย่างนี้
คุณคือคนเดียวที่ผมจะรัก..
ผม... ใช่ เพราะว่าผมมีความสุขพอแล้ว ถ้าเพียงแค่ฉันได้อยู่กับคุณ
.....................
..........
...
...สุดท้าย นายก็เลือกที่จะไม่มาสินะ
สิ้นเสียงโน๊ตตัวสุดท้าย เยซองรีบเอาหน้าสิ้นหวังหายไปจากเวทีทันที ปล่อยให้การแสดงต่อไปได้ครองเวทีแทน
กดอีกจิ อยากฟังเสียงเพราะๆ ของเย่อ่ะ *-* v
.
.
.
หลังเวที
ร่างสูงรีบจ้ำอ้าว ตอนนี้เขาอยากจะหาที่สงบๆ นั่งทำใจโดยด่วนที่สุด แต่อยู่ดีๆ ก็ถูกเด็กผู้หญิงคนนึงเข้ามาดึงมืออย่างไม่ทันตั้งตัว
"เฮ้! นี่มันอะไรกันเนี่ย?!! ...เธอ!" เยซองร้องเรียกแต่ผู้หญิงคนนั้นไม่หันมา มือเล็กยังคงบีบแน่นที่มือพ่อนักร้องนำและออกแรงลากเขาไปไหนก็ไม่รู้
...เป็นคนดังมันก็ลำบากเงี้ยะ จะรีบไปนั่งเศร้าก็ยังทำไม่ได้ แฟนคลับตามติดตลอด TT_TT ซวยจริงๆ ตู
ในที่สุดร่างเล็กก็หยุดวิ่งสักที เยซองมองไปรอบๆ ตัวก็พบว่าที่นี่คือหลังตึกเรียน และเพราะไม่มีร้านค้ามาตั้งขายของอยู่แถวนี้ที่นี่เลยเงียบสงบ
"ทำอะไรของเธอเนี่ย?!!" เยซองกำลังจะอ้าปากต่อว่า "นี่เธอ...." แต่ก็ต้องตาค้าง อ้าปากหวออยู่อย่างนั้น
เมื่อร่างเล็กที่เขาคิดมาตลอดทางว่าเป็นแฟนคลับสาว พอเอาฮู๊ดออกและหันมา กลับเป็นรยออุค คนที่เขาตั้งตารอ... คนที่เขาคิดว่าไม่มาซะแล้ว...
O.o "....เรียว น.. นาย"
"ฮะ ผมเอง ผมอยู่ที่นั่นตลอด ผมได้ฟังแล้ว... เพลงที่พี่อยากจะร้องให้ผม" ตากลมโตเริ่มชื้นและขึ้นสีอีกครั้ง "...ผมก็ไม่รู้จะอยู่ยังไงถ้าไม่มีพี่"
เยซองประมวลคำพูดของคนตรงหน้า ก็คลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ
"แต่... ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่พี่ดูแลผมดีมากๆ ผมดีใจและรู้สึกขอบคุณที่ได้พี่เป็นรูมเมท..."
ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ รอยยิ้มค่อยๆ หดหายไปจากใบหน้าของเยซอง
"พี่เป็นพี่ที่ผมรักมากๆ... เป็นพี่ที่ผมไม่อยากสูญเสียไป... " น้ำเสียงที่สั่นคลอเว้นวรรคนิดหนึ่ง "เรา... กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอฮะ? เรา... ยังเป็นพี่ เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้มั๊...!"
"ไม่ได้!!!" เยซองตัดบทเสียงดังลั่น ทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเฮือก
"ให้เป็นเหมือนเดิม ให้ฉันกลับไปทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับนายน่ะเหรอ...." เสียงแหบแผ่วเบาลงเรื่อยๆ "...ฉันทำไม่ได้ ..ไม่ได้หรอก"
"พี่เย..."
"อย่าเรียกชื่อฉัน!!" ร่างสูงขึ้นเสียงใส่อีกครั้ง ทำให้น้ำใสๆ ที่คลออยู่เต็มหน่วยร่วงเผลาะจากตาคู่โต 
"ถ้านายไม่คิดว่าจะรักฉันได้ ...ก็อย่าเรียกชื่อฉันอีกเลย" ตอนนี้กลับเป็นเยซองบ้างที่ตาแดงกล่ำ น้ำตาคลอเบ้า "...นาย จะรั้งฉันไว้ทำไม?"
ร่างสูงหันหลังกลับ เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว และพร้อมจะจากไปอย่างที่เคยบอกไว้ ขายาวๆ ค่อยก้าวออกไปจากชีวิตของรยออุคอย่างจำใจ ทันทีที่หันหลังให้น้ำตาก็ไหลอย่างสุดกลั้น...
...นี่พี่จะไปจริงๆ น่ะเหรอ? พี่จะทิ้งผมไปง่ายๆ แบบนี้น่ะเหรอ? เรียวเฝ้ามองแผ่นหลังกว้างที่ห่างออกไปทุกทีๆ
จู่ๆ ร่างสูงก็ชะงักกึกด้วยแรงรั้งจากด้านหลัง เยซองก้มมองแขนบางที่โอบรัดตัวเขาไว้แน่น นี่มัน... เกิดอะไรขึ้น?
"อย่าไปนะ! พี่ไม่ทำอย่างนี้ไม่ได้เลยรึไง?!!" เสียงตะโกนอู้อี้จากด้านหลังและสัมผัสเปียกชื้นที่รู้สึกได้
"แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง?" เยซองเงยหน้ามองฟ้า วันนี้เป็นวันที่อากาศสดใสจนท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสด ช่างต่างจากตัวเขาตอนนี้เหลือเกิน นี่ฟ้าก็ยังจะแกล้งเขาอย่างนั้นเหรอ?
"ถ้าจะให้บอกว่าฉันสามารถอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนนายได้เหมือนเก่า... นั่นคงจะมีแต่คำโกหก"
"พี่ชอบอะไรผมนักหนา? เราก็เพิ่งเจอกันได้ไม่นาน พี่ลืมมันซะไม่ได้เหรอ?!!"
"...ปล่อยฉัน" มือหนาพยายามแกะแขนผอมๆ ออก แต่รยออุคก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ "จะให้ฉันเจ็บถึงไหน?!! นายจะเห็นแก่ตัวเกินไปแล้วนะ!"
"ไม่! อย่าจบแบบนี้... ฮึก! ผม..." ตัวเล็กเริ่มสะอึกสะอื้น
"นายนี่มัน..." เยซองส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ "ถ้านายเข้าใจว่าฉันชอบนายขนาดไหน นายคงไม่บอกให้ฉันลืมมันซะ...
1 เดือน ..1ปี ...10ปี ต้องใช้เวลานานแค่ไหนฉันถึงจะลืมมันได้? ต้องใช้เวลาแค่ไหนฉันถึงจะไปอยู่ข้างนายได้เหมือนเก่า... ฉันไม่รู้ ..ไม่รู้เลย
...หรืออาจจะไม่มีวัน... ถ้านายไม่ได้รักฉัน ก็ปล่อยฉันไปเถอะ..."
"ผม... ฮึก! ผม.. ไม่รู้ว่ารักพี่แบบนั้นหรือเปล่า? หลายวันนี้ผมเอาแต่คิดซ้ำไปซ้ำมา..ก็ไม่ได้คำตอบ แต่ที่ผมรู้แน่ๆ ก็คือเวลามีพี่อยู่ใกล้ๆ ผมสบายใจอย่างบอกไม่ถูก! มีพี่อยู่ผมไม่เคยเหงา! อึก! แต่พอ... ไม่มีพี่ผมก็นอนไม่หลับ! เวลาพี่ไม่กลับก็เอาแต่คิดถึง เวลาที่เห็นหน้าตาทรมานของพี่ในอกผมมันปวดแปลกๆ... ยิ่งพอคิดว่าพี่จะไปผมก็ทนไม่ได้!!!" ตัวเล็กยิ่งพูดก็ยิ่งกอดแน่นราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายวับไป
...เฮ้ๆๆ คิมรยออุค นี่นายรู้ตัวรู้เปล่าว่ากำลังพูดอะไรออกมา?!!
"...ผมไม่รู้ว่ารักพี่รึเปล่า! แต่ผมไม่อยากเสียพี่ไป!"
...แบบนี้มันสารภาพรักกันชัดๆ เลยไม่ใช่รึไง?!!! เจ้าบ้า!!! o.O เล่นพูดแบบนี้แล้วใครมันจะไปทนไหว...
เยซองที่ฟังอยู่นานพลิกตัวกลับมากดจูบหนักๆ บนริมฝีปากสีระเรื่อของอีกฝ่าย ผิวเนื้อนุ่มมอบจูบอบอุ่นให้เนิ่นนานกว่าจะละออกมาเผชิญหน้ากัน ทั้งคู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น สายตาคมจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม...
มือเรียวทั้งสองข้างประคองใบหน้ามนไว้อย่างทนุถนอม "...รังเกียจรึเปล่า?"
เรียวเม้นปากน้อยๆ ก่อนจะหลบสายตาและส่ายหัวเบาๆ ตั้งแต่เมื่อก่อนเขาก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรอยู่แล้ว มีแต่จะอายกับตกใจซะมากกว่า
ใบหน้าคมลอบยิ้มออกมาอย่างลิงโลด เขากดร่างเล็กลงกับอกหนาของตัวเอง อยากจะกอดแน่นๆ ให้ชื่นใจ แต่ก็อยากจะเห็นหน้าอีกฝ่ายมากกว่า
มือแกร่งคว้าไปที่ไหล่ทั้งสองของรยออุค "ถ้านายไม่รู้ฉันจะทำให้รู้เอง แค่นายให้โอกาสฉัน ...นายจะต้องรักฉันแน่!!"
เรียวไม่รู้ว่าเยซองไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหน แต่เขาก็ชอบรอยยิ้มอบอุ่นนี่เหลือเกิน...
"ได้มั๊ย? ลองคบกับฉันนะ?"
รอยยอุคหันหนี ...ถ้ามันจะช่วยให้ไม่เสียพี่ไป ก็ไม่มีอะไรจะเสียถ้าจะลองดู เขาพยักหน้ารับอย่างอายๆ
"เยสสสส..!!!" >.< เยซองตะโกนลั่นพร้อมๆ กับกอดร่างเล็กไว้แน่น
หน้าหวานขึ้นสีจัดจนแดงมาถึงใบหู >/////< จนต้องยกมือขึ้นมาช่วยปิดบังความเขิน "นายนี่มันน่ารักจริงๆ เลยน้า~" เยซองประคองแก้มนิ่มเอาไว้และส่ายไปมาเบาๆ แถมด้วยพรมจูบใส่มือคู่เล็กตรงหน้า
"ฉันรักนาย ..รักนายๆๆๆๆ >o< ฉันรักนายคิมรยออุค!!!"
ยิ่งถูกบอกรักซ้ำๆ หน้าก็ยิ่งแดงฉ่าเข้าไปใหญ่ "พี่อ่ะ... เลิกตะโกนซะที เกิดใครมาได้ยินเค้าจะทำไง?"
"ทำไมล่ะ? ก็คนมันดีใจนี่ ^^ "
"ขนาดไม่รู้ว่าเป็นใครพวกนั้นยังจะเอาผมตาย ขืนแฟนคลับพี่มาได้ยินเข้าผมได้มีแอนตี้แฟนกลุ่มใหญ่แน่!"
"ไม่เป็นไรน่าฉันจะดูแลนายเอง" ว่าแล้วก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ "แต่ตอนนี้ขอค่าคุ้มครองหน่อยได้มั๊ย? ^^ " พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปหา
"อ๋าาา~ พี่จะทำอะไรเนี่ย?" เรียวใช้มือดันหน้าอีกฝ่ายไว้
"ไหนๆ ก็ยอมคบกันแล้ว ขอจุ๊บเป็นกำลังใจหน่อยไม่ได้เหรอ? นี่เค้าห่อเหี่ยวไร้เรี่ยวแรงมาตั้งหลายวันแล้วนะ" คนตัวโตพยายามอ้อนสุดฤทธิ์
"พี่เป็นใครเนี่ย?!! เอาพี่เยซองของผมคืนมานะ"
"นี่ก็พี่เยซองไงล่ะจ๊ะ จะใครซะอีก?"
"ไม่อ่ะ.. ไม่ใช่ พี่เยซองของผมไม่ได้หื่นแบบนี้นี่นา"
"....?!!" คำพูดนั้นทำเอาร่างสูงสะอึก
"ครั้งที่แล้วผมกลัวมากเลย พี่เหมือนไม่ใช่พี่ที่ผมรู้จัก... พอผมคิดว่าถ้าเป็นคนรักกันต้องโดนทำอย่างนั้นผมก็คิดว่าอยากจะเป็นเหมือนเดิมดีกว่า
แล้ว... พี่บอกผมได้มั๊ยฮะตอนนี้พี่เป็นใครกันแน่?"
...กำ -*- มันก็พี่ทั้ง 2 คนนั่นแหละ เพียงแต่ปกติเก็บความหื่นไว้อย่างเนียนๆ เท่านั้นเอง "ฉันสัญญานะ ว่าจะไม่ให้ไอ้หมอนั่นออกมาถ้านายไม่ยินยอม" พูดจบก็ปั้นยิ้มหล่อ พยายามเป็นพี่ชายที่แสนดีสุดฤทธิ์
"เพราะงั้นนายจะยอมให้พี่เยซอง(ที่ไม่หื่น)คนนี้จุ๊บซักทีได้มั๊ย?" พี่ชายส่งสายตาอ้อนๆ มาตามประสา
"ไม่!" คำตอบของเรียวทำเอาเยเย่หน้าจ๋อยไปในพริบตา ("_ _) "ไม่... ถ้าพี่ไม่หลับตาก่อน" o.O! ได้ยินอย่างนั้นรุ่นพี่ก็รีบหลับตาลงทันที
พอเปลือกตาปิดลงปุ๊บ ใจมันก็เต้นตูมตามปั๊บ ...อะไร? ทำไม? ยังไง? เพราะอะไรรยออุคต้องบอกให้เขาหลับตาด้วยนะ? เยซองกำลังฟุ้งซ่านไปกับความเงียบ
ไม่ทันไรสัมผัสบางอย่างก็เกิดขึ้นที่ริมฝีปากของเขา อบอุ่น.. นุ่มละมุน... เยซองรีบลืมตาขึ้นทันที แม่เจ้า! ฝันเป็นจริง!!! >[]< เขากำลังมองใบหน้าที่เขาหลงไหลในระยะประชิดติดขอบ ใกล้มากๆ ขนาดที่ว่าถ้าเขาเตี้ยกว่านี้คงมองไม่รู้เรื่องว่าตรงไหนเป็นตา ตรงไหนเป็นขนตาของเจ้าเปี๊ยกนี่แน่
เยซองรู้สึกราวกับได้ขึ้นสวรรค์ 
รยออุคถอนปากออกก่อนจะถอยออกมาหนึ่งก้าว แต่เยซองกลับคว้าไปที่เอวบาง เขาดึงร่างเล็กเข้ามากอดและจุ๊บเบาๆ เข้าอีกที
"พี่อ่าาาา~ >.< ไหนบอกจะไม่ทำงี้ไง"
"อะไร? ฉันทำอะไรเหรอ?" เยซองตีหน้าซื่อทันที
"พี่ขี้โกงนี่!"
"ใครโกง? พูดให้ดีๆ หน่อย ..ก็นายบอกว่า ไม่ ถ้าฉันไม่หลับตา แต่เมื่อกี้ฉันยังหลับตาอยู่นะ ^^ " ร่างสูงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น "อีกอย่าง... " เขาก้มไปกระซิบที่ข้างหูคนตัวเล็ก "..ฉันอยากจะกอดนาย แค่กอดคงไม่ว่ากันนะ"
ลมร้อนที่ข้างหูทำเอาเรียวหน้าแดงกล่ำขึ้นอีกแล้ว "ก็ไม่ได้จะว่าหรอก แต่..."
"แต่อะไร?"
'แต่มันอายจะตายอยู่แล้ว...' เสียงเล็กเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกับหันหน้าหนี
ชายหนุ่มยิ้มอย่างเอ็นดู พลางคิดไปว่าทำไมหมอนี่ถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ "ฟังสิ" แขนแกร่งรวบให้ร่างทั้งสองแนบชิดกันยิ่งขึ้น
"......?!!"
"ได้ยินมั๊ย? เสียงหัวใจฉัน.."
เมื่อรยออุคลองตั้งใจดู ก็รู้สึกประหลาดใจมาก เหมือนเขามีหัวใจซัก 2 ดวงที่เต้นรัวอยู่ในอก พี่เยซองของเขาก็กำลังตื่นเต้นไม่แพ้กันเลย
"ได้กอดนายมันรู้สึกดีสุดๆ ไปเลยอ่ะ! ขออยู่อย่างนี้อีกซักพักนะ..." ทั้งไออุ่นและหัวใจที่ยังเต้นอยู่... ทำให้รู้ว่าเราใกล้กันแค่ไหน รยออุคก็รู้สึกดีไม่แพ้กัน มือเล็กๆ เอื้อมไปกอดตอบ เขาชอบแผ่นหลังกว้างๆ นี้ ทำให้รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก
.....ครืดดด ...ครืดดด ...ครืดดด มือถือในกระเป๋ากางเกงของรุ่นพี่กำลังสั่นเป็นสัญญาณบอกว่ามีสายเข้า แต่เยซองก็ไม่ยอมรับมันซะที
"พี่ฮะ โทรศัพท์แน่ะ" เรียวตัดสินใจสะกิดเบาๆ ที่แผ่นหลัง
เยซองคิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจ ...ใครฟะ?!! ขัดจังหวะจริง!! มือหนาจำใจต้องผละจากร่างบางเพื่อมารับโทรศัพท์
"ฮัลโหล!" เสียงต่ำๆ กระแทกเข้าไปในสาย "อ้าว... พี่เองเหรอ? ก็ผมไม่รู้นี่นา" จู่ๆ เสียงแข็งๆ ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
"ครับ ต้องขอบคุณพี่นั่นแหละ... อะไรนะ? พี่อยู่ที่โรงเรียนแล้ว จะมาทำไมไม่บอกล่ะ...
......... ครับๆ โอเคเดี๋ยวเจอกัน" ไม่นานเขาก็วางสายและหันมายิ้มให้เรียว
"ศิษย์เก่าน่ะ แต่ก็ไม่เชิงหรอกนะ พี่เขามาเที่ยวงานโรงเรียน บอกว่าอยากเจอพวกเราด้วย"
"เรา?" รยออุคชี้มาที่ตัวเองอย่างงงๆ ศิษย์เก่า เพื่อนของพี่เยซองแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ?
ร่างสูงรีบกุมมือรยอุคไว้แน่นก่อนที่จะเดินลั้นลาไปด้วยกันอย่างอารมณ์ดี "พี่คนนี้เราสนิทกันมากเลยนะ ฉันจะแนะนำนายให้เขารู้จัก"
อะไรกันเพิ่งเริ่มคบกันไม่ทันถึงชั่วโมงเลย จะโดนแนะนำซะแล้ว แค่คิดก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว รยออุคได้แต่ดึงฮู๊ดขึ้นมาสวมก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินแอบๆ อยู่หลังรุ่นพี่
^ เยซองกี้กำลังอารมณ์ดี มีฟามสุข จะเป็นแบบนี้ ^^ ...อิอิ
"อ้า! นั่นไงๆ เจอแล้ว" เยซองชี้ไปแถวๆ ร้านพุงออปัง "พี่ฮะ!" ร่างสูงโบกมือให้ก่อนจะดึงมือรยออุควิ่งเข้าไปด้วยกัน
"มานานรึยังฮะเนี่ย? ร้อยวันพันปีไม่เห็นพี่สนใจงานโรงเรียนเลยนะ"
"ชิ! ฉันสนอย่างอื่นต่างหาก" รุ่นพี่เบ้ปาก ก่อนหันมากระซิบ "แล้วไหนล่ะ? เด็กที่นายพูดถึงน่ะ"
เยซองรีบดึงคนตัวเล็กมายืนข้างหน้า "นี่ไง!!" พร้อมกับยืดอกภูมิใจสุดๆ 'แต่เค้าค่อนข้างขี้อายน่ะ' ชายหนุ่มกระซิบกระซาบบ้าง
"เรียวนี่พี่ฮีชอล พี่ชายคนสนิทของฉันไง" พูดจบเรียวก็เงยหน้าขึ้นทันที o.O
"เรียว!!!" 
ทั้งสองประสานเสียงกันอย่างไม่ได้นัดหมาย แถมยังทำหน้าเหวอเหมือนก๊อปปี้กันมาอีกต่างหาก
v เย่ : เอ๊ะ! นายสองคนรู้จักกันเหรอ?!! 
^ แถมด้วยเฮียแบบหล่อๆ แมนๆ ...คึคึ
-------------------------------------------------to be continue--------------------------------------------------------
เป็นไงคะ? พอใจกับคำตอบกันรึเปล่าเอ่ย? ^_^
เจ้เปิดตัวแล้วนะคะ แล้วเจ้กับเรียวตกใจอะไรกัน ...รอดูกันต่อไป ...คึคึ
ความคิดเห็น