ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic] -- Sweet Dormitory -- [YeWook]

    ลำดับตอนที่ #4 : [Fic] Dormitory No.2 -- Classmate --

    • อัปเดตล่าสุด 24 ก.พ. 54


    Part.2 -- Classmate –
    By. อ่อนหัด




    -----------------------------------------------------------------------------------------------------------


    โรงเรียนเอกชน K



    [ห้อง 1-2]



     
                 ....ความกังวลท่วมท้นอยู่ในอกเล็ก เฮ้อ... ร่างบางได้แต่ถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตู

     
    ครืดดดด...!!


     
    เสียงคุยเอะอะเจี๊ยวจ๊าวเมื่อครู่เงียบสงัดลงทันที ทุกสายตาจับจ้องมายังเรียวอุคราวกับเป็นสิ่งแปลกปลอม...



                  ....ว่าแล้วเชียว - - “ ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยจริงๆ ...




     


                ตากลมเริ่มสาดส่ายไปมา หวังจะพบเพื่อนร่วมชั้นเพียงคนเดียวที่เค้าเพิ่งรู้จักเมื่อวาน แต่ก็ต้องผิดหวัง เมื่อไม่พบฮยอกแจอยู่ที่มุมไหนในห้องเลย...

                 ขาเพรียวกำลังจะก้าวไปหาที่นั่ง   ก่อนเสียงซุบซิบอื้ออึงจะเริ่มดังขึ้น...   ทำให้ผู้ตกเป็นเป้าสายตายิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวประหลาดมากขึ้นไปอีก   มองสำรวจไปก็พบว่ามีโต๊ะว่างอยู่ 3-4 ที่  แต่ไม่แน่ใจว่าโต๊ะตัวไหนที่เขาจะนั่งได้  ครั้นจะให้เข้าไปนั่งหน้าตาเฉยก็เกรงจะไปทับที่นั่งคนอื่นเข้า  ...ตัวเล็กรู้สึกทำอะไรไม่ถูกจริงๆ   


                  ...โอ๊ย! จะบ้าตาย!   >.<
     
    และในขณะที่บรรยากาศกำลังอึมครึม ความอึดอัดเข้าบีบรัด  จนเริ่มรู้สึกเหมือนจะหายใจลำบาก...

    “หรือว่านายจะเป็นรยออุค?”

    เมื่อหันไปทางเสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยชื่อของเขา ก็ได้พบกับร่างสูงหน้าตาเป็นมิตร

    “คยูฮยอน"  มือเรียวยาวยื่นออกมาด้านหน้า เป็นเชิงขอทำความรู้จัก  "...ฉันรอนายอยู่นานแล้ว” 

    “...?!!”


    เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้างงๆ จึงเสริมขึ้น  “อ้อ... ฉันเป็นหัวหน้าชั้นน่ะ ตั้งตารอพบนายมาเกือบเดือนแล้ว” 

    เรียวอุคยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนยื่นมือเล็กไปทักทายคนตรงหน้า มือที่เกาะกุมกันถูกเขย่าเบาๆ ก่อนที่คยูจะหันไปตบมือดังๆ เป็นการเรียกร้องความสนใจ

    “ทุกคน!!! ...ทุกคนๆ ฟังหน่อย! นี่คือเพื่อนร่วมชั้นอีกคนของเรานะ” ว่าแล้วก็ตบที่ไหล่ของตัวเล็กเบาๆ เป็นเชิงให้แนะนำตัว

    ปากบางเม้มแน่น พยายามรวบรวมความกล้าตะโกนออกไปดังๆ “หวัดดีทุกคน! ผมคิมเรียวอุค! เพราะว่าเข้า รพ. นาน เลยเพิ่งจะมาเรียนเอาตอนนี้!   ฝากตัวด้วยนะครับ!”

    ทั้งห้องยังคงเงียบกริบ ทำเอาคนที่พูดยิ่งอึดอัดหนัก ได้แต่ก้มหน้านิ่ง... 

    “เอาล่ะ! ก็อย่างที่ได้ยินน่ะแหละนะ เรียวอุคก็เหมือนเป็นเด็กใหม่ ขอให้ทุกคนช่วยกันดูแลให้ความช่วยเหลือเขาด้วยนะ” เสียงทุ้มกังวาลก้องไปทั่ว เป็นเสียงที่ดูมีอำนาจสมเป็นผู้นำจริงๆ สิ้นเสียงนั้นเพื่อนๆ ก็กรูกันเข้ามาล้อมร่างเล็กเอาไว้

    “นี่ๆ นายเข้า รพ. ใช่ม้า? เป็นอะไรเหรอ?”

    “แล้วมา รร. แบบนี้หายดีแล้วใช่มั๊ย?”

    “เดี๋ยวฉันให้ยืมสมุดโน๊ตเอง ลายมือฉันอ่านง่ายนะ”

    “บ้านอยู่ไหนล่ะ? ถ้าทางเดียวกันก็กลับกับฉันมั๊ย?”

    “ตัวเล็กน่ารักจังเลย! ยังกับหนูแฮมสเตอร์แน่ะ ^^”

    เพื่อนๆ ทั้งชายและหญิง พากันพ่นคำถามมากมายใส่ จนเจ้าตัวไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อน สถานการณ์ชุลมุนจนหัวหน้าห้องต้องแหวกกลุ่มคนเข้ามา


    “อย่ารุมกันได้มั๊ย? เดี๋ยวเรียวอุคก็ขาดอากาศตายกันพอดี...” ว่าแล้วก็คว้าข้อมือบาง เดินนำเปิดทางให้เด็กใหม่ได้ออกมา

    “นี่โต๊ะนายนะ ส่วนนี่โต๊ะฉันเอง” คยูฮยอนชี้ไปยังโต๊ะตัวหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยข้าวของๆ ใครบ้างก็ไม่รู้ ราวกับเป็นที่วางของสาธารณะ ก่อนจะประกาศดังๆ

    “ของใครบ้างเนี่ย?!! มาเอาไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

    ข้าวของบนโต๊ะหายวับไปกับตา ราวกับกลัวว่าถ้าหยิบช้าไปกว่านี้คงถูกโยนทิ้งไปนอกหน้าต่างเป็นแน่

    ..........
    .....


    ...ครืดดด!!!      ประตูเปิดออก  เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังต๊อกแต๊ก

    “เอ้าๆ... เลิกจุ๊กจิ๊ก แล้วกลับไปนั่งที่ตัวเองได้แล้ว!”  ของหญิงสาวผู้เป็นอาจารย์ประจำชั้นกล่าวขึ้นด้วยเสียงอันดัง เธอก้าวไปยืนหน้าชั้นก่อนเริ่มขานชื่อ เพื่อเข้าสู่ ชม.โฮมรูม

     
    ครืดดดด…..!!!       ไม่ทันไรประตูก็เปิดออกอีกครั้ง


    ฮยอกแจหอบแฮ่กๆ ... ก่อนจะปิดประตู แล้วหันกลับมาโค้งให้อาจารย์

    “สายอีกแล้วนะเธอน่ะ ครั้งหน้าไม่มีเตือนแล้วนะ!” ครูสาวว่า

    “คร๊าบบบบ....” เด็กหน้าทะเล้นรับคำอย่างคุ้นเคย ก่อนวิ่งมานั่งเก้าอี้ข้างหน้าเรียวอุค

    “ทำไมเพิ่งมาป่านนี้ล่ะ?” เสียงเล็กชะโงกขึ้นมาถามเบาๆ

    “...ทงเฮน่ะสิ! กวนฉันทั้งคืนเลยกว่าจะได้นอน ...ก็เลยตื่นสายนี่แหละ” ฮยอกแจตอบหอบๆ ยังไม่หายเหนื่อย

    “อ้อ”   ...แล้วมัวทำอะไรกัน ไม่หลับไม่นอน  (=_=)a



    ************************************************************************



    “ต่อจากครั้งที่แล้ว ที่สั่งการบ้านไปนะ”   พอหมด ชม.โฮมรูม  ก็ต่อด้วยวิชาคณิตศาสตร์   วิชาประจำชาติที่ไม่ว่าใครก็ต้องเรียน

    “หน้า 35” คยูหันมากระซิบบอก เมื่อเห็นว่าคนข้างๆ พลิกหนังสือไปมาอยู่คนเดียว

    “อ้อ... ขอบใจนะ”

    “ไม่เข้าใจอะไรก็ถามฉันได้เลยนะ โดยเฉพาะเลขน่ะ ฉันพอจะเข้าใจ”

    “อื้ม!” พยักหน้ารับ ก่อนคลี่ยิ้มน้อยๆ รู้สึกโล่งอกที่สถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด

     
    .
    .
    .
     
           พักกลางวันเรียวอุคไปกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนๆ   ก่อนจะทัวร์รอบๆ โรงเรียนโดยมีคยูฮยอนเป็นไกด์ 

    “ขอบใจมากนะ... ตั้งแต่เช้าแล้ว ถ้าไม่ได้นายฉันต้องแย่แน่ๆ เลย” ตัวเล็กส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะกล่าวขอบคุณอีกครั้ง

    “ไม่เป็นไร... เป็นหน้าที่ชั้นอยู่แล้ว” ใบหน้าคมเผยยิ้มอบอุ่นเป็นการตอบรับ



     
    ****************************************************************************



     
    กิ๊งงงง~ ก่องงงงง~      เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น


    ขณะที่เรียวอุคกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บตำราเรียนลงกระเป๋าอยู่นั้น...

    “เรียวอุค!”  เสียงต่ำคุ้นหูดังขึ้น

    ฝ่ายถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมอง  “พี่เยซอง...”


    ตอนนี้ไม่ใช่แค่เรียวอุคเท่านั้นที่กำลังจับจ้องไปยังร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตู  แต่เยซองได้ตกเป็นจุดสนใจของเพื่อนๆ ในห้อง  โดยเฉพาะสาวๆ ที่กำลังกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายกันยกใหญ่...

    “เรียวอุค  รู้จักกับพี่เยซองด้วยเหรอ?”  เพื่อนสาวคนนึงถามขึ้น  นัยน์ตาเป็นประกาย

    “...เอ๊ะ?  เอ่อ... ก็นิดหน่อยน่ะ”

    “น่าอิจฉาที่สุด!  พี่เค้ามารับเธอเหรอเนี่ย?”

    ไม่ทันขาดคำ  เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นเหมือนช่วยตอบคำถาม   “เรียวอุค  ไปได้แล้ว ...กลับกันเถอะ”
    ทำเอาสาวๆ ในห้องวี๊ดว๊ายกันใหญ่...   (ต้องเป็นสาว Y เหมือนเราแน่เลยอ่ะ ...อิอิ)

    “กลับด้วยคนสิคร๊าบบบ..!”  เสียงสดใสแทรกขึ้นมา
    ฮยอกแจนั่นเอง  “แหมๆ...  วันแรกก็มารับมาส่ง  ข้าวใหม่ปลามันรึเปล่าเนี่ย?”  

    ยังไม่วายจะแซว...  - -“  ทำเอาจากที่ตอนแรกไม่ได้รู้สึกอะไร  ตอนนี้ตัวเล็กเริ่มอายขึ้นมาตะหงิดๆ  ก่อนจะหันไปโบกมือลาเพื่อนข้างๆ




    “พรุ่งนี้เจอกัน คยู”

    นิ้วยาวๆ โบกตอบรับทันที  “อื้ม...  แล้วเจอกัน”

    .
    .
    .
     
    ...ระหว่างทางกลับหอ



    “อิจฉาจริงจริ๊งงงง...  พี่เยซองอุตส่าห์ปลีกตัวมารับแบบเนี้ยะ  วันนี้ไม่มีซ้อมเหรอพี่?”  หน้าทะเล้นเริ่มบทสนทนา

    "ระดับนี้แล้ว  ไม่เข้าชมรมซักวันก็ใช่ว่าฝีมือจะตกกันง่ายๆ เมื่อไหร่"  รุ่นพี่ยกยิ้มอย่างเหนือกว่า  “แต่ถ้าจะกลับด้วยกันก็เลิกเพ้อเจ้อซะที”  รุ่นพี่สั่งเสียงเรียบออกแนวรำคาญ  

    “คร๊าบๆ...  ผมนี่มันโง่จริงๆ”  พลางยกกำปั้นขึ้นเขกหัวตัวเองเบาๆ   "ดันลืมไปได้ว่าพี่น่ะเทพขนาดไหน"    

    “เอ๋?  เทพอะไรกัน  คุยอะไรกันเนี่ย?  แล้วทำไมสาวๆ ในห้องถึงได้ให้ความสนใจพี่เยซองนัก  พี่ดังมากเหรอ?”  เรียวอุคถามออกมาตาแป๋ว 

    ไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้ตอบ..  “ก็พี่เยซองเค้าเป็นนักร้องนำโรงเรียนเรา  สาวที่ไหนได้ยินเสียงพี่เค้าก็พากันหลงทั้งนั้นแหละ  ถึงขนาดมีฉายาว่า เสียงสวรรค์เลยน้า...  พี่เค้าป๊อปน่าดูเลยล่ะจะบอกให้”  ฮยอกแจคุยฟุ้งราวกับเป็นเรื่องของตัวเอง  "แฟนคลับพี่เค้าน่ะ  ใครๆ ก็บอกว่าพี่เค้ามีอิมเมจแบบว่า...  พี่ชายที่แสนอบอุ่นอ่ะนะ"  ไก่ผายมือแห้งๆ ออกไปด้านหน้าราวกับกำลังแสดงละครเวที
    “มันแน่อยู่แล้ว  ...หึหึ”   ร่างสูงเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจในความป๊อปปูลาของตนเอง 
     
    “อ้อ...  อย่างงี้นี่เอง”  ตัวเล็กพยักหน้าเออออกับตัวเอง

             'หลงตัวเอง'  อย่างที่พี่ทึกกี้ว่าไว้เลย  ดูซิน่ะ..  เชิดเข้าไป  จมูกจะแหลมขึ้นมาเป็นพิน็อคคิโอ้แล้ว  - -"



     
    *********************************************************************


     
    [306]
    01:48  am.

     
    ฟึ่บ!......

    ควับ!.......



            ร่างเล็กพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง  พยายามข่มตานอนกลัวว่าพรุ่งนี้จะตื่นสายอีก  หลังจากกลับมาถึงห้อง  กินข้าว-อาบน้ำ-นอน นี่ก็เกือบ 3 ชม.แล้ว  แม้ดวงตาจะปิดสนิทแต่รยออุคก็ยังไม่หลับซักที  ได้แต่พลิกซ้ายทีขวาทีอยู่อย่างนั้น...  คงจะเป็นเพราะแปลกที่  แต่ถ้าเขายังนอนไม่หลับอยู่อย่างนี้ มีหวังพรุ่งนี้คงไม่ตื่นอีกแน่  - -"

            แต่จู่ๆ ก็ต้องลืมตาขึ้น  เพราะรู้สึกเสียวสันหลังวาบบบ...  ด้วยความสงสัยไม่แคล้วต้องหันกลับไปมอง

         ...เฮือกกกก!!!     


    ทันใดนั้นก็เห็นเป็นเงาดำตะครุ่มๆ ในความมืด...   ร่างเล็กบนเตียงรีบหลับตาปี๋พร้อมกับดึงผ้าขึ้นมาคลุมตัวไว้ทันที


            ...ซวยแล้วตู!  ไม่เห็นพี่อีทึกบอกเลยว่าหอนี้มีผีด้วย  >.<


    จะให้นอนเกร็งๆ ไปแบบนี้ก็ไม่ไหว  ตัวเล็กพยายามรวบรวมความกล้า  ค่อยๆ เหลือบตามอง  แต่พอลองเพ่งดูดีๆ แล้ว...

      
            ...อ้าว?  พี่เยซองไม่ใช่เหรอ?  ตกใจหมด  ทำไมมายืนข้างเตียงเราแบบเนี้ย?



    'พี่เยซอง?'  ลองเรียกดูเบาๆ


    “.......”  
      

    ไม่ตอบอีก  = =a   'ยืนตาขวางเชียว ...รึว่าละเมอ?'  รยออุคพึมพำกับตัวเอง
      

    ไม่ทันสิ้นสงสัย  ผ้าห่มสีกรมท่าของเขาก็ถูกเลิกขึ้น  พร้อมกับร่างหนาที่แทรกตัวเข้ามา  ทำให้เจ้าของเตียงตกใจเป็นอย่างมาก

    “พี่จะทำอะไรเนี่ย?!!”  ปากเล็กรีบโวยวายลั่น


    แขนแกร่งเข้าสวมกอดรอบเอวบาง ก่อนจะกระชับให้แนบแน่นขึ้น
    “ว๊ากกกก...!!!  ปล่อยนะ!  >.<   ปล่อยผมมมมม...!!!”   ร่างบางในอ้อมกอดเริ่มดิ้นพล่านๆ พยายามขัดขืนทุกวิถีทาง  เขาทั้งดึง  ทั้งทุบทั้งตีแต่ก็ไม่เป็นผล  

    ดิ้นมากๆ  จนเจ้าตัวก็เริ่มเหนื่อยจึงหยุดไปเอง  เรียวอุคนอนนิ่งหายใจแรงๆ...  แล้วก็ต้องประหลาดใจที่อีกฝ่่ายก็นอนนิ่งๆ อยู่เหมือนกัน  ร่างสูงไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าหายใจอุ่นๆ รดต้นคอของเขาเลย

    '...นอนซะ  ...นอนซะ'  คนตัวโตพึมพำในลำคอ...

    เฮ้อ...  คนถูกกอดถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก  ถึงจะไม่เข้าใจการกระทำของรูมเมทคนนี้เลยซักนิด  แต่ไออุ่นจากร่างกายมนุษย์ที่แนบชิดกันจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจเต้น..  การที่ได้รับรู้ว่าตัวเขาอยู่กับคนที่ยังมีลมหายใจ  ...การมีคนอยู่เคียงข้างนั้นทำให้รยออุครู้สึกอุ่นกาย ..อุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก  ในเมื่อดิ้นรนไปก็ไร้ประโยชน์ คงต้องปล่อยให้เลยตามเลยแล้วล่ะ...


     


    ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยทำให้ตากลมโตเริ่มปรือหรี่ลงอย่างประหลาด  ก่อนที่เปลือกตาบางจะปิดลงอย่างช้าๆ ...


                  ....อุ่นจัง    ....ดีจัง

                  ....แม่ครับ




    ไม่นานก็ผลอยหลับไป...   (U_U)..zZZ





    *********************************************************************



     


    พี่เย่ของเราไม่ได้ละเมอแต่อย่างใดค่ะ  เพียงแต่รำคาญที่ตัวเล็กพลิกไปพลิกมาจนนอนไม่หลับ  เลยต้องบังคับให้อยู่เฉยๆ ไว้ค่ะ   ถ้าไม่นอนมีหวังพรุ่งนี้ไปสายอีกแน่   ...อิอิ


    แอบมา Re-write Part.2  :  24.02.2011 ^^
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×