รวม short fic SJ -- by. 'sTiiKer

ลำดับตอนที่ #3 : [ELL SJ] -- love not inflamed (จบ) -- (KyuMin)

[SF] love not inflamed (รักไม่อักเสบ)   

Couple : 규현❤성민

--Note—     

 

 

 

.................................................
..................................

“ซองมิน! ถือกระเป๋าให้หน่อยดิ”

“มินอ่า! หิวน้ำ”

“การบ้านฉันเสร็จรึยังเนี่ย..ซองมิน?”

“ซองมิน... ปวดฉี่ว่ะ” เสียงเรียกกวนประสาทเอาแต่สั่งนู่นสั่งนี่ไม่หยุด แต่ร่างเล็กก็ต้องกระวีกระวาดมาทำให้อย่างขัดเสียไม่ได้

“ซองมินๆๆๆ! ซองมินอยู่นั่นแหละ! ไม่เรียกชื่อฉันซักนาทีแกจะเป็นใบ้รึไง?!!” เจ้าของชื่อหน้าเง้าหน้าหงิกเข้ามาประคองร่างสูงจอมบงการ “นี่ฉันต้องรูดซิปแล้วช่วยยกน้องชายให้แกด้วยมั๊ยเนี่ย?!!”

“ได้งั้นก็ดี ช่วยยกของหนักให้พี่หน่อยนะน้อง” คยูฮยอนยักคิ้วพร้อมส่งยิ้มยียวนที่อีกคนเห็นปุ๊บคันอวัยวะเบื้องล่างปั๊บ

“ใครน้องแก! ประชดโว๊ยประชด! ใครจะไปอยากจับหนอนแก ไม่ได้เป็นง่อยก็ถือเองสิวะ!” 

“หึ!” หน้าหล่อยกยิ้มมุมปาก “หนอนรึเปล่ามันต้องพิสูจน์ด้วยตา” พูดจบก็จัดการรูดซิป แต่ไม่ทันที่จะงัดน้องชายออกมาโชว์ ซองมินก็เบี่ยงหน้าหนีอย่างไว “ไ อ้คยู..ไ อ้บ้า! ไ อ้โรคจิต!” ปากบางกร่นด่าแต่หน้าใสๆ กลับขึ้นสีระเรื่อ

“เฮ้ย.. จู๋จี๋กันอยู่ได้ไอ้สองคนนี้ หน้าโถฉี่มันมีดีอะไรวะ? 555+” เพื่อนร่วมชั้นเดินผ่านมาแซวอย่างสนุกปาก

“จู๋จี๋เตี่ยแกดิ! ตาบอดรึไงวะ?!!” ซองมินหันไปพาลใส่ทันที ช่วงนี้ยิ่งปี๊ดแตกง่ายซะด้วย
และสาเหตุมันก็มาจากไ อ้คนที่ยืนฉี่สบายใจอยู่ข้างๆ นี่แหละ

.
.
.

         เมื่อ 1 อาทิตย์ก่อน

 

“ถ้าเข้ามาพ่อชกจริงๆ นะโว๊ย!” ตัวเล็กยกสองแขนขึ้นตั้งการ์ด แต่ด้วยความกระทัดรัดของร่างกายทำให้ดูน่ารักน่าชัง ไม่น่ากลัวเลยซักนิด

“เอาน่า.. มาให้จูบซะดีๆ ดีกว่า” เสือสิงห์กระทิงแ รดกลุ่มย่อมๆ เข้ามาล้อมกรอบซองมินจนหลังชนฝา “มามะๆๆ...” หัวโจกที่ยืนอยู่หน้าสุดทำปากยื่นปากยาวเข้ามา

“ใครมันจะไปยอมฟะไอ้หื่นนี่?!! ฉันเตือนแล้วนะโว๊ย!” ไม่พูดเปล่าซองมินเหวี่ยงเป้ไว้กับพื้นก่อนจะปล่อยหมัดเล็กแต่ฮุ๊คตรงจุดเข้าที่ปลายคางยื่นๆ ตรงหน้า “หน้าไหนอยากลองดีก็เข้ามา!” ว่าแล้วก็โน้มคอเจ้าคนถัดไปมาตีเข่าแบบไม่ให้ตั้งตัว แถมด้วยเตะผ่าหมากจนร่างที่ใหญ่กว่าร่วงลงไปนอนกุมจุดอ่อนไหวอยู่กับพื้นด้วยใบหน้าเจ็บปวดสุดบรรยาย

“เฮ้ย.. เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ ก่อนดิมินๆ ทำไมต้องเล่นแรงขนาดนี้ด้วยอ่ะ?” หนึ่งในพวกหื่นที่ซองมินเรียกยกมือขึ้นขอสงบศึก เพราะเห็นตัวเล็กๆ อย่างนี้แต่ซองมินก็เป็นพวกช่ำชองศิลปะป้องกันตัว แถมที่บ้านยังเป็นโรงฝึกอีกด้วย

“ก็แล้วพวกแกเป็นบ้าอะไร?! อยู่ดีๆ ลุกขึ้นมาไล่ปล้ำฉันทำไมวะ?!!” ถึงจะอัดกันน่วมแบบไม่เกรงใจ แต่จริงๆ แล้วเจ้าพวกหื่นที่ซองมินเรียกก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นปีที่เห็นหน้ากันอยู่ทุกวี่ทุกวัน   พวกนั้นไม่ได้ตอบอะไรมากไปกว่าชี้นิ้วไปข้างหลัง

“อะไร? อย่ามากำกวม..ข้างหลังมันมีอะไร?!”

“คงเป็นไ อ้นี่มั้ง” เด็กหนุ่มร่างเล็กอีกคนเดินมาจากด้านหลังของซองมิน “มันติดอยู่ที่หลังนายน่ะ” ในมือรยออุคเป็นกระดาษA4 สีเหลืองมีตัวหนังสือเขียนด้วยเมจิกสีดำว่า Free Kiss!

“...หา?” ซองมินถึงกับเป็นงง ก่อนจะลงไปนั่งสงบจิตสงบใจใช้สมองอยู่กับพื้น แล้วก็... ปิ๊ง! “คยูฮยอน! ไ อ้หมาเจ้าเล่ห์”

“อะไรของนายน่ะซองมิน?” รยออุคเอียงคออย่างสงสัย

“ฉันก็ว่ามันแปลกๆ” คนถูกแกล้งนึกถึงเรื่องที่คยูเข้ามาตบไหล่ “เมื่อเช้ามันมาทักฉันซะดิบดี ที่แท้ก็มีแผน ฮึ้ย! ตกหลุมมันจนได้! เจ็บใจโว๊ยเจ็บใจ! เจ็บใจๆๆๆ..!!!” ร่างเล็กฟึดฟัดก่อนจะกระทืบเท้าปึงปังเหมือนเด็กๆ โดนขัดใจ “มันอยู่ที่ไหน? ไ อ้คยูมันอยู่ที่ไหนรยออุค?!!”

“อะ... เหมือนจะเห็นอยู่ที่สนามแว๊บๆ มั้ง”

“เหรอ ขอบใจมาก!” สิ้นเสียงก็วิ่งปรู๊ดหายไปทันที รยออุคได้แต่มองตามหลังเพื่อนสนิทที่คงไม่พ้นไปแก้แค้นเพื่อนรักอีกคนของเขา    ...เฮ้อ! ตัวเล็กได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะหยิบเป้สีชมพูสดใสที่เพื่อนจอมบู๊ทิ้งไว้ขึ้นมาปัดฝุ่น “เอาเข้าไปไ อ้สองคนนี้”

              ทั้งที่เป็นเพื่อนกันแท้ๆ คยูฮยอนก็เพื่อนเขาตั้งแต่ ม.ต้น ส่วนซองมินก็เพื่อนสนิทที่มาเจอกันตอน ม.ปลาย ตอนเจอกันครั้งแรกยังดีๆ อยู่เลย ผ่านมาไม่ถึงปีไหงเป็นงี้ไปได้ก็ไม่รู้ ...อุคไม่เข้าใจ = =a

 

----------------------------------------***----------------------------------------

 

                 ที่สนาม

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด..! คยูฮยอนเท่ห์ที่สูดดดด!” เสียงสาวๆ ข้างสนามโก่งคอกันเรียกชื่อนักกีฑาสุดฮ็อตของโรงเรียน

‘ใช่ซี้..! ฉันไม่ผอมขาวขายาวบ้างให้มันรู้ไป!’ ซองมินบ่นอุบอิบขณะพลางตัวแอบดูคู่รักคู่แค้นของเขาจากพุ่มไม้ข้างสนาม

‘ขอบคุณครับๆ ^^ ผมรักทุกคน ผมชอบเสียงกรี๊ดของผู้หญิงสุดๆ ไปเลย เพราะผมมันขี้หลี ^^ ..ฮะๆๆ’ ซองมินทำเสียงเล็กเสียงน้อยพากษ์ตามปากที่ขยับขึ้นลงของคยูฮยอน ‘ทำเป็นยิ้มเก๊กหล่อ นึกว่าถ่ายโฆษณายาสีฟันอยู่รึไงฟะ? ..แหวะ!’ สำหรับซองมินแล้วคยูที่อยู่ท่ามกลางสาวๆ จะทำอะไรก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ ตามันร้อน ไฟอิจฉามันลุกพรึ่บพั่บอยู่เนี่ย ...ฮึ้ย!

“หึ.. ทำเท่ห์ไปเถอะ เดี๋ยวก็รู้” ซองมินยิ้มร้ายกับแผนการณ์ในหัว “เสร็จฉันแน่ไ อ้หน้าหม้อ”

เมื่อคยูดื่มน้ำและเช็ดหน้าซับเหงื่อจากผ้าขนหนูผืนนุ่มที่ได้จากสาวๆ เรียบร้อยแล้วเขาก็ตรงกลับเข้าไปในลู่เตรียมที่จะซ้อมต่อ เสียงเชียร์ดังลั่นสนามอีกครั้งเมื่อหนุ่มนักกีฑาขายาวออกตัววิ่ง คยูฮยอนวิ่งข้ามรั้วด้วยความเร็วเต็มสปีดเพื่อหวังทำลายสถิติของตัวเอง รั้วอันแล้วอันเล่าถูกร่างสูงข้ามไปอย่างง่ายดาย...จนมาถึงรั้วที่ตั้งอยู่หน้าซองมิน เขาเพ่งรอจังหวะก่อนจะกระตุกเชือกเส้นเล็กที่ผูกกับขาตั้งรั้วขณะที่เป้าหมายกระโดดตัวลอยอยู่กลางอากาศไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ รั้วที่ขยับเคลื่อนไปข้างหน้ากระทันหันทำให้นักกีฬาหนุ่มเสียจังหวะข้ามไม่พ้น คยูฮยอนล้มกลิ้งไม่เป็นท่า...

ฝูงชนข้างสนามเงียบไปอึดใจ ก่อนเสียงกรีดร้องของแฟนคลับแถวหน้าจะดังขึ้น

“ว๊ายตายแล้ว! เกิดอะไรขึ้นน่ะ คยูฮยอนเป็นอะไรมากรึเปล่า?!!” สาวๆ เข้าไปรุมล้อมทันที

“YES!!!” เจ้ากระต่ายโดดดึ๋งขึ้นมาด้วยความสะใจที่ทำให้หนุ่มฮ็อตของโรงเรียนล้มกลิ้งจับกบหมดมาดนักกีฬาสุดเท่ห์ไปได้
แต่เอ๊ะ?   แปลกจริงๆ ที่เจ้าตัวไม่ลุกขึ้นมาโวยวายเหมือนที่ทะเลาะกันอย่างทุกที

“เฮ้ๆ อย่ามัวมาทำสำออยต่อหน้าหญิงอยู่เลย” เจ้าของแผนการณ์เดินฝ่าฝูงชะนีเข้ามาดูผลงาน “ลุกๆ  ลุกขึ้นมาเดี๋ยว..!” แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าร่างสูงที่เขากะจะสั่งสอนแค่เบาะๆ ลงไปนอนกุมข้อเท้าด้วยใบหน้าเจ็บปวดแสนสาหัส เพื่อนๆ ในชมรมกีฑารีบไล่เกาหลีมุงออกไปก่อนจะยกตัวคยูฮยอนใส่เปลหามไปห้องพยาบาลโดยด่วน

“เกินไปแล้วนะ!” ซองมินสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลัง “นายทำเกินไปแล้วจริงๆ” รยออุคที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างส่งสายตาตำหนิไปให้ “ทุกทีฉันเป็นคนกลางไม่เข้าข้างใคร แต่ครั้งนี้บอกได้เลยว่านายผิดเต็มๆ ลีซองมิน!” พูดจบเจ้าตัวเล็กก็รีบตามไปดูอาการเพื่อนอีกคนทันที

‘อะไรเล่า... ก็หมอนั่นมันเริ่มก่อนนี่นา’ ซองมินเอ่ยแผ่วเบาพยายามหาเหตุผลให้ตัวเองดูผิดน้อยลง ‘แล้วอีกอย่าง...'  เจ้ากระต่ายหน้าจ๋อยลงทันตา  'ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันรุนแรงขนาดนี้ซะหน่อย' 

.
.
.

หลาย ชม. ต่อมา

                 ผู้ร้ายตัวเล็กด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าห้องพยาบาล เขากำลังรอให้เหล่าแฟนคลับที่มานั่งเฝ้านอนเฝ้าคยูฮยอนออกมาให้หมดก่อน แต่ก็มีกลุ่มใหม่โผล่เข้ามาเรื่อยๆ จนผ่านไปเป็นชั่วโมงๆ ซองมินก็ยังไม่ได้เข้าไปดูอาการเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายของเขาสักที แต่ที่ต้องทนนั่งรอก็เพราะคำกำชับของรยออุค   ...ไปขอโทษเค้าด้วยล่ะ ไม่งั้นไม่ต้องมาพูดกัน!

“หายเร็วๆ นะจ๊ะ แล้วพวกเราจะมาเยี่ยมใหม่” สาวๆ กลุ่มล่าสุดโบกมือให้คนป่วย “ฮึ้ย! อย่าให้รู้นะว่าฝีมือใคร แม่ไม่เอาไว้แน่!” พวกเธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเอาจริงทันทีที่ก้าวพ้นธรณีประตูออกมา ทำเอาซองมินหนาวๆ ร้อนๆ    ...ยัยพวกนี้ยังไม่รู้ใช่มั๊ยว่าเขาที่แอบอยู่ตรงนี้นี่แหละเป็นคนทำ แค่นึกถึงการรวมพลังของเหล่าแฟนคลับก็ทำคนตัวเล็กนั่งไม่ติดแล้ว ซองมินรีบวิ่งปรู๊ดเข้าไปในห้องพยาบาลหวังให้พ่อนักกีฬาคนดียกโทษให้  

                ...แกร๊ก!   แต่ก่อนอื่นต้องล็อคประตูก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวจะมีคนเข้ามาขัดจังหวะอีก

               ...แซร่กกกก     มือเล็กเอื้อมไปรูดม่านสีฟ้าที่ขึงล้อมเตียงให้เปิดออก

“ขอโทษนะครับ แต่ผมอยากจะพักผ่อนบ้างอะไรบ้าง...” คนที่นอนตะแคงหันหลังอยู่บนเตียง ติดจะหัวเสียนิดหน่อยเพราะไม่ได้อยู่สงบๆ ซักทีตั้งแต่กลายสภาพเป็นคนเจ็บ แต่ก็ยังคงพูดสุภาพอยู่บ้าง

“... ฉันเอง” ซองมินเอ่ยขึ้นเพื่อบอกสถานะตัวเองว่าไม่ใช่สาวๆ แฟนคลับ

เสียงคุ้นหูเรียกให้คยูหันขวับมาทันที “ซองมิน!” เผลอทำตาโตก่อนจะกลับไปทำหน้าหยิ่ง “ไม่คิดว่านายจะมาเยี่ยมฉันด้วย”

“ก็ไม่ได้อยากมาหรอก! แต่อยู่คนเดียวมันเหงาปาก ไม่ได้ทะเลาะกับนายกลับบ้านไปคงนอนไม่หลับ”

“อ๋อเหรอ...” คยูทำหน้าเซ็งๆ   “แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาต่อปากต่อคำกับนายหรอกนะ จะไปไหนก็ไป..ไป๊!” 

แต่ตากลมๆ กลับเหล่ไปยังข้อเท้าที่ถูกพันไว้แน่นหนา “มันเป็นยังไงบ้าง...ขานาย?” เอ่ยถามเสียงอ่อย

“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ? เจ็บสิ! ปวดด้วย! ยังกับมีลูกมะกรูดมาขึ้นที่ตาตุ่มยังงั้นแหละ! ฉันคงวิ่งไม่ได้แล้ว!”

 วิ่งไม่ได้แล้ว!  พอได้ฟังแบบนั้นร่างเล็กก็ทรุดลงไปคุกเข่าพร้อมยกมือขึ้นเหนือหัวอย่างคนรับผิด  “ขอโทษนะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”

“..ฮะ?” หนุ่มนักกีฑาทำหน้างงๆ “หรือว่า... อย่าบอกนะว่าเป็นนาย?!!”

“...เอ๋?” อีกคนก็ทำหน้างงพอๆ กัน “นี่นาย? นายไม่รู้หรอกเหรอ?!!”    เวรกรรม...ทำอะไรลงไปฟะลีซองมิน   >.< ดันไปสารภาพกับมันซะเองทำไม๊!   เจ้ากระต่ายแทบอยากจะทึ้งขนตัวเอง   “รยออุคไม่ได้บอกอะไรนายเลยเหรอ?” ร่างเล็กลุกขึ้นยืนทันที

“เปล่านี่..หมอนั่นมาดูฉันแล้วก็ไป” คยูฮยอนตอบตรงๆ “เฮ้ย! เดี๋ยวสิ..ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง! ไม่ว่าฉันจะรู้ได้ยังไงความจริงที่นายเป็นคนทำก็ไม่เปลี่ยน นายทำเกินไปแล้วนะลีซองมิน!!!” คนบนเตียงตะคอกอย่างหัวเสีย “ฉันเป็นนักกีฑานายก็รู้ ขาสำคัญยิ่งกว่าหน้าหล่อๆ ของฉันอีก แล้วดันมาเป็นแบบนี้ฉันจะซ้อมยังไง? จะแข่งได้ยังไง?!! นายตั้งใจดับอนาคตนักกีฬาของฉันใช่มั๊ย?!!” คยูใส่เป็นชุด

“เปล่าซะหน่อย...” ซองมินตอบเสียงอ่อย ถ้าเป็นทุกทีเขาคงไม่เก็บปากเก็บคำแบบนี้หรอก แต่นี่เพราะรู้สึกผิดหรอกนะถึงไม่อยากจะเถียงด้วย “งั้นนี่ก็หมายความว่านายยังวิ่งได้ใช่มั๊ย? ไม่ได้ร้ายแรงใช่มั๊ย?”

“ไม่ร้ายแรง? นายนี่มันจริงๆ เล้ย... มีหัวคิดมั๊ยเนี่ยถามจริง? ถ้าฉันล้มหัวฟาดพื้นตายหรือหน้าหล่อๆ ต้องเสียโฉมล่ะ? ถ้าฉันขาหักหรือพิการขึ้นมานายจะว่าไง? อนาคตทีมชาติของฉันนายจะรับผิดชอบไหวเหรอฉันถามหน่อยฮะ?!!”

บ่ายหน้าไปอีกทาง แล้วพ่นออกมาเบาๆ   “...แต่นายก็ไม่ได้พิการนี่” 

“ลี ซองมิน!!!”   คยูตะโกนลั่นจนเจ้าของชื่อต้องเอานิ้วอุดหู

“...โว๊ย!! เลิกตะโกนใส่ฉันซะทีได้มั๊ย?!!” ซองมินเสียงดังขึ้นมาบ้าง “แล้วนายจะเอายังไง ต้องให้ทำไงนายถึงจะยอมยกโทษให้ฉันฮะ? บอกมาเลยถ้าทำได้ฉันไม่ปฏิเสธแน่!” เขาลั่นวาจาออกไปแล้ว แต่ช่างไม่รู้เลยว่านั่นเป็นประโยคที่ไม่ควรพูดออกไปสุดๆ

“ทุกอย่างเลย?” คยูถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

“เออ! ทุกอย่างนั่นแหละ”

“พูดแล้วห้ามคืนคำนะ”

“ไม่คืนคำหรอกน่า!” คนยื่นข้อเสนอชักจะรำคาญ “อยากได้อะไรก็ว่าๆ มา!”

“งั้น...”   ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “..นายก็จงมาเป็นทาสฉันซะ”

o.O!

 

 

 

      

                หลังจากเผลอไปตกปากรับคำว่าจะทำให้ทุกอย่าง ซองมินก็ตกอยู่ในสถานะทาสอย่างเลี่ยงไม่ได้ จนกว่าขาที่เจ็บจะหายดีเขาต้องทำตามทุกสิ่งอย่างที่คยูฮยอนสั่งให้ทำ เริ่มตั้งแต่ตื่นเช้ามาทำข้าวกล่องขนาด 4 ที่ให้ไ อ้นักกีฬากระเพาะควายมัน , ไปรับมันที่บ้านเพราะมันบอกเดินไม่ถนัด ต้องไปเป็นไม้ค้ำจำเป็นให้มัน จากนั้นก็แค่ทำทุกอย่างสากกะเบือยันเรือรบตามที่คยูฮยอนต้องการ... กระทั่งพามันมาฉี่นี่แหละ  

ไม่เลย...ไม่ได้หนักหนาอะไรเล้ย! แค่นี้สบายมากลีซองมิน   ตัวเล็กพยายามคิดปลอบใจตัวเอง   จะแกล้งมันแต่ดันซวยซะเอง

‘ซวยจริงๆ กรู’

“บ่นอะไรอยู่ได้”   คยูเงยหน้าขึ้นจากโถฉี่ “รูดซิปให้หน่อยดิ” คนหน้าทะเล้นหันท่อนล่างมาให้

มินก็ถลึงตาใส่ทันทีเหมือนกัน สายตาเขียวปั๊ดจับจ้องที่ใบหน้ายิ้มเยาะนั่นแต่ก็ยังรูดให้มัน เพราะอีกคนเก็บน้องชายเข้าที่เรียบร้อยแล้ว    เห็นแบบนั้นเจ้าตัวร้ายก็ฉีกยิ้มอย่างผู้มีชัยทันที  

‘ฮึ่ม..ขาหายเมื่อไหร่ล่ะน่าดู!!’    ทาสจำเป็นเคี้ยวฟันกรอดๆ

.
.
.

“มินอ่า.. มินมิน!” เสียงเรียกกวนโสตประสาทที่สุดในสามโลกดังขึ้นอีกแล้ว “ลี ซองมินนน~”

“ซองมินอ่ะ คยูมันเรียก” เพราะเจ้าของชื่อไม่หือไม่อือเดือดร้อนคนกลางอย่างรยออุคต้องสะกิดบอก

‘ปล่อยมัน เฉยๆ ไว้’ ซองมินกระซิบตอบ  "อย่าไปสนใจมัน  อยากได้อะไรก็ให้มันชักดิ้นชักงออยู่ตรงนั้นแหละ"  เขาไม่อยากจะสนใจแล้วกลับไปก้มหน้าก้มตาลอกกการบ้านต่อ

“ซองมิน~ ซองมิน~ ซองมินอ่า... ซองมินๆๆๆ ...ลี ซองมิน!”

“น่ารำคาญเป็นบ้า! ทำอะไรซักอย่างเถอะมินอ่ะ” อุคไม่ไหวแล้วนะ

“โอ๊ย!!! อะไรอีกเล่าไ อ้บ้านี่!!” ได้ผล..ในที่สุดมิ้นก็หันมาแว๊ดใส่ “ซองมินๆ อยู่ได้ หนวกหูจริง!!”

“ฉันจะทายาอ่ะ ทายาให้หน่อยสิ”

“เออๆ ไว้ฉันทำการบ้านเสร็จก่อน” ตัวเล็กตอบส่งๆ

คิ้วเข้มขมวดมุ่นทันที “ไม่เอาอ่ะ! ฉันจะทาตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลยด้วย!” คยูฮยอนเริ่มแผลงฤทธิ์อีกแล้ว

“ก็เอาสิ! อยากจะทาตอนนี้ก็ทาไปเลย แต่ทาเอาเองนะ”

“โอ้~ ไม่อยากจะเชื่อหู  คนที่บอกจะทำตามทุกอย่างเขาทำกันอย่างนี้เหรอ? ..เฮอะ!”ร่างสูงแสร้งหัวเราะก่อนจะพูดลอยๆ ด้วยเสียงอันดัง “โอ๊ยๆๆ~ ขาฉันเจ็บอ่ะ  ขาอนาคตทีมชาติถูกลอบทำร้าย~ แถมคนร้ายยังลอยนวลอยู่ด้วย จะมีใครสนใจบ้างมั๊ยน้า...?”

“จริงเหรอคยู? มันไม่ใช่อุบัติเหตุจริงๆ สินะ ใครเป็นคนทำกันน่ะ..แย่ที่สุดเลย” เพื่อนสาวในห้องกุรีกุจอเข้ามาถาม ทำคนที่ลอกการบ้านอยู่ชักนั่งไม่ติด มือเล็กกำดินสอแน่นจนแทบจะหักกลาง

“เออๆๆ..! ทาเลยๆ ฉันจะทายาให้เดี๋ยวนี้แหละ!!” ซองมินลุกตรงมานั่งกับพื้น ตรงหน้าผู้ชายเอาแต่ใจ “ทาก็ทาสิ! หนวกหูจริง! ไหนล่ะยาอ่ะ?!”

คึคึ.... คยูฮยอนยิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่าอีกครั้ง เขาวางเท้าข้างซ้ายบนต้นขาเล็กซึ่งอีกคนก็ไม่ได้ว่าอะไร ซองมินบีบเจลเย็นๆ ค่อยๆ นวดคลึงที่ข้อเท้าสีม่วงช้ำอย่างเบามือก่อนจะพันผ้าไว้เหมือนเดิม รยออุคที่คอยมองอย่างคนนอก ดูก็รู้ว่าเจ้าสองคนนี้มันไม่ได้เกลียดกันจริงๆ คนเกลียดกันที่ไหนจะนวดเท้าให้คนที่ตัวเองเหม็นขี้หน้าด้วยสายตาห่วงใยแบบที่ซองมินทำ

“เดี๋ยวฉันไปประชุมที่ชมรมก่อนนะ  อีกซัก ชม.นึงนายไปรอฉันที่โรงยิมด้วยล่ะ” คยูเอ่ยสั่ง

“เออๆ จะไปไหนก็ไป” ซองมินไม่หันมามองด้วยซ้ำ เขาก้มหน้าก้มตาทำการบ้านไม่สนใจคยูที่มีเพื่อนร่วมชมรมช่วยพยุงออกไป

.
.
.

เวลาประมาณ 6 โมงครึ่ง

                    ชมรมกีฑาเลิกแล้ว คยูฮยอนกำลังมองหาทาสอวดดีที่เขานัดไว้   “หายไปไหนของเค้านะ?”

จนเดินมาถึงหลังโรงยิมก็เห็นซองมินนั่งหลับอยู่ มือเล็กกอดกุมกระเป๋าของตัวเองกับคยูไว้หลวมๆ ร่างสูงยืนมองเพื่อนปากร้ายที่หลับด้วยใบหน้าไร้เดียงสาผิดกับเวลาตื่นเป็นคนละคน  ริมฝีปากหยักสวยสีระเรื่อเผยอขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นฟันสองซี่หน้าซึ่งก็เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคยูได้ไม่ยาก   ร่างสูงนั่งลงเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนุ่ม “เหนื่อยมากสินะ...”  จริงๆ แล้วคยูก็ไม่ได้สนุกนักกับการแกล้งใช้ให้ซองมินทำนั่นทำนี่จนหัวหมุน  แต่นั่นก็ทำให้ได้เห็นหน้าตาหลากอารมณ์ที่คอยประชดประชันเขาอยู่ตลอดเวลา  และที่สำคัญมันทำให้เขาได้ใกล้ชิดกับร่างเล็กคนนี้ด้วย

คยูฮยอนนั่งจ้องอยู่อย่างนั้นหลายนาทีผ่านไป แก้มใสๆ ขนตางอนยาว และปากเผยอน้อยๆ เหมือนกำลังเชิญชวนเขาอยู่ ทั้งที่จริงแล้วซองมินกำลังหลับปุ๋ย ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยเลย...

“อือ....” เปลือกตาบางกระตุกน้อยๆ ก่อนจะเผยให้เห็นแววตาใสที่เบิกโพลงขึ้นทันที “อื้อ!!!”

ซองมินต้องตกตะลึงเมื่อภาพที่เห็นเป็นใบหน้าคยูฮยอนในระยะประชิดซุปเปอร์ซูม ยิ่งไปกว่านั้นปากของพวกเขายังประกบติดกันอย่างคาดไม่ถึง คยูเริ่มดูดเม้มริมฝีปากล่างก่อนร่างเล็กจะงัดลูกฮึดผลักเขากระเด็นออกมา

“ไ อ้บ้าเอ๊ย ทำอะไรของแกวะเนี่ย?!!” ซองมินรีบใช้มือปาดเช็ดที่ปากตัวเอง “มากไปแล้วนะโว้ย! ว่าแต่คนอื่นเค้าแล้วแกมาแก้แค้นฉันแบบนี้เหรอ?!! ไอ้ทุเรศ!!  นี่มันไม่รวมอยู่ในสัญญานะเว้ย!!” คนที่ฉุนจัดใส่ไม่ยั้ง

“.............    แน่นอนอยู่แล้ว”

“...หา?” ซองมินชักงง  เพราะอีกคนดันทำหน้านิ่งไม่ปฏิเสธซักคำ

“ฉันชอบนาย”  ใบหน้าหล่อที่ดูสุขุมไม่ได้ส่อแววกวนโอ๊ยอย่างทุกที เอ่ยขึ้นอย่างนิ่งๆ

o.O มิ้นยิ่งงงเป็นไก่ตาแตก  “วะ...ว่าไงนะ? แกพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ?” 

“ฉันชอบนาย เพราะงั้นถึงได้จูบนายไงล่ะ”

ตัวเล็กประมวลผลอยู่ครู่นึง ก็คิดขึ้นได้..   “งี่เง่าน่า อย่ามาล้อเล่น...!” เขาหัวเราะแหะๆ  ไม่ยอมติดกับคนเจ้าเล่ห์อีกแน่  แต่สายตาของอีกคนไม่ได้บอกว่าล้อเล่นเลยซักนิด

“ฉันเอาจริง” คยูเอ่ยเสียงเรียบทำเอาซองมินอ้าปากหวอ “ฉันชอบนาย...ชอบความเข้มแข็งที่ผิดกับรูปลักษณ์ภายนอก ชอบตากลมๆ บนใบหน้าน่ารักนั้น ชอบรอยยิ้มสดใสของนายเวลาอยู่กับรยออุค”

“.......?”  ซองมินเงียบฟังแบบไม่อยากจะเชื่อหู

“แต่นาย.. ไม่เคยยิ้มแบบนั้นให้ฉัน พยายามไม่สนใจไม่เกี่ยวข้องกับฉัน นายเอาแต่ปฏิเสธฉันอยู่เรื่อย...”

“....หา?”   ซองมินได้ฟังแล้วรู้สึกอึ้ง  ทำไมไ อ้คยูมันต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นด้วยฟะ  แสดงละครรึเปล่า?  รายการหลอกกันเล่น?  หรือมีกล้องซ่อนอยู่?  มันกะจะเอาไปโพสต์ให้เราอายทีหลังรึไง?!   “ก...ก็   ก็นายมันหน้าม่อ!  นายชอบผู้หญิงไม่ใช่เหรอ?! ใครเล่นด้วยก็เอาหมดอ่ะ!  นายแสดงออกว่าชอบผู้หญิงมากขนาดนั้น แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ!”

“นั่นแหละปัญหา ทั้งที่นายก็ไม่ใช่ผู้หญิงแต่ฉันดันไปสนใจนายมากขึ้นๆ ทุกวัน อยากมีนายอยู่ในสายตาตลอดเวลา ฉันเอาแต่จินตนาการถึงนายมากกว่าผู้หญิง..มากว่าสาวน่ารักที่อยู่รอบตัวฉันทุกคน   ฉันคงบ้าไปแล้ว!”

“นาย... ที่พูดมานี่มันดูเหมือนนายกำลัง..สารภาพรัก?”

คยูฮยอนส่ายหัวเอือมๆ “พูดขนาดนี้แล้วยังไม่ชัดอีกเหรอ?   เจ้าบื้อเอ๊ย~”

“อย่ามาว่าฉันบื้...!”   เสียงแหลมๆ ขาดตอนลงเพราะปากนุ่มถูกปิดด้วยปากอุ่นๆ ของอีกคน   ครั้งนี้ซองมินไม่ได้ผลักไสคยูแรงๆ เหมือนก่อนหน้านี้ ผิวเนื้อนิ่มบดเบียดกันไปมาก่อนลิ้นหนาจะแทรกผ่านเข้ามาหาความหวานในโพรงปากเล็ก ซองมินเริ่มตอบสนองดุนดันลิ้นที่เข้ามาพัวพัน   “อื... อืมมมม...”

คยูถอนปากออกมาอย่างเสียดาย เขาจ้องไปในตากลมใส “...แล้วนายล่ะ?”

ซองมินหน้าแดงกล่ำ แต่นั่นยังไม่ใช่คำตอบที่คยูพอใจ เขาต้องการความชัดเจนมากกว่านั้น “พูดสิ”

มือเล็กกุมสาบเสื้อของอีกคนไว้แน่น เขาหลุบตาลงต่ำอย่างอายๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ‘...ชอบ’

“ฮะ? อะไรนะ?”

“ชอบ”

“ฉันไม่ได้ยินเลย มินอ่า..นายพูดอะไรของนายกัน?”

“ก็บอกว่าชอบไงเล่า!” ตัวเล็กชักยั๊วะ เขาตะโกนทั้งที่หน้าแดงจัดด้วยความอาย “ฉันชอบนาย! พอใจรึยัง?!!”

“พอใจมาก” เอ่ยยิ้มๆ  ^^  ก่อนก้มลงหอมแก้มแฟนหมาดๆ ไปหนึ่งฟอด “ที่สุดอ่ะ!”

.
.
.

“อา... อ๊ะ! เดี๋ยว... เดี๋ยวก่อนคยู...”    ซองมินเอ่ยเสียงกระเซ่า นัยน์ตาชื้นฉ่ำแสนยั่วยวนมองตรงไปยังร่างที่ทาบทับตัวเองอยู่ “ไม่เอา.. คยู... อย่..า....”

“ทำไมล่ะ?” ริมฝีปากอุ่นจูบพรมไปทั่วใบหน้าและซอกคอขาวเนียน จมูกโด่งสูดดมกลิ่นกายคนรักอย่างหื่นกระหาย

“ทำไม? ...ก็นี่มันในโรงเรียนนะ” ใช่แล้วคยูกำลังพยายามปล้นความบริสุทธิ์ของซองมินที่นอนปวกเปียกอยู่บนฟูก ในห้องเก็บของหลังโรงยิม “เดี๋ยวมีคนมา...”

“ไม่มีใครมาหรอก ชมรมเลิกแล้ว...” มือหนาเอื้อมไปปลดกระดุมร่างบางอย่างช่ำชอง “อีกอย่าง.. ฉันก็ล็อคประตูเรียบร้อยแล้ว”

“หา?"  เรื่องแบบนี้ละรอบคอบซะจริงนะ  -*-   "ต.. แต่นาย เจ็บขาอยู่นะ ..อย่าดีกว่า” ซองมินพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าเผื่อจะห้ามผู้ชายคนนี้ได้บ้าง

“ไม่เป็นไร..ฉันทนได้” แต่ดูเหมือนเสียงทัดทานจะไร้ผล คยูจูบหนักๆ บนปากอวบอิ่มก่อนลุกขึ้นถอดเสื้อเชิ้ตตามด้วยเสื้อยืดของตัวเองอย่างว่องไว “มีอย่างเดียวที่ฉันจะทนไม่ได้...” เสียงทุ้มต่ำฟังดู(เซ็กซี่แต่)หื่นสำหรับซองมิน “..คือนายบอกให้ฉันหยุดนี่แหละ” คนที่เปลือยท่อนบนก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมอีกครั้ง

“..อื้อ!” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก  อกบางแอ่นรับสัมผัสที่ลิ้นร้อนลากผ่านยอดอกแข็งขืน ก่อนปากหนาจะเข้าครอบครองและเริ้มดูดเม้มอย่างออกรส “บ.. บ้า! ฉันไม่ใช่... ผู้หญิงนะ!” มือเล็กพยายามดันคนข้างบน ก่อนต้องจิกเล็บลงบนไหล่หนาเพราะความเสียวซ่านที่แล่นจี๊ดขึ้นมาเมื่ออีกคนแกล้งขบส่วนนั้นเบาๆ “อ๊ะ…!”

“เฉยเถอะน่า... เดี๋ยวฉันจะทำให้รู้สึกดีๆ เอง” คนที่ยิ้มกริ่มกระซิบข้างหู 

--------------------------------  ตัด ฉับๆ  --------------------------------

---  แถบแดง  กดเพื่ออ่าน  NC  ; password คือชื่อไรท์เตอร์ 4 พยางค์นะจ๊ะ  ---

คยูเหลือบมองใบหน้าหวานนัยน์ตาเยิ้มที่กำลังหอบจนตัวโยน “ดูสิ.. นายทำตัวฉันเปื้อนไปหมดเลย” ไม่วายเอ่ยแซวอย่างอารมณ์ดี

“.... นายก็ ..ทำฉันเปื้อนไปหมดเหมือนกันแหละ!” ซองมินพยายามโต้ตอบทั้งที่ยังหอบแฮ่ก   ...เปื้อนข้างในด้วย! เจ้าบ้า! -*-

“อื้อออ.....” ร่างเล็กอดร้องไม่ได้เมื่อคยูขยับตัวขึ้นมาจูบเขา  

“ก็นายมันน่ารักชะมัด” นัยน์ตาเข้มส่อแววเพ้อฝัน “โดยเฉพาะตอนที่ตัวสั่นระริก อื้อหือ! ช็อตนั้นน่าจับกดมากๆ!”

“สั่นระริกอะไร ไ อ้บ้า! ไ อ้ทุเร ศ! พูดอะไรของแกวะ!”

“ก็นายน่ารักจริงๆ นี่นา ...ฉันรักนาย ^^” พูดออกไปแค่นั้นก็ทำให้อีกฝ่ายเขินจนทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้เจ้ากระต่ายตาแดง ทั้งหน้าแดงตัวแดงไปหมด ดูน่ารักซะจนอีกคนชักมีอารมณ์...

“นี่... มินอ่า...”

“...?”

“อีกซักรอบได้มั๊ย? ^^”

o.O

 

---------------------------------------***---------------------------------------

 

เดือนกว่าผ่านไป

               รยออุคสังเกตุเห็นว่าสรรพนามที่ซองมินใช้เรียกคยูฮยอนมันเปลี่ยนไป จาก “ไ อ้คยู!” เป็น “ไ อ้หื่นคยู!”
แถมยังชอบหายไปไหนกัน 2 คนอยู่เรื่อย ถึงจะเข้าใจว่าตอนนี้มินมันเป็นทาสคยูอยู่   แต่ทำไมมันดูลับๆ ล่อๆ ชอบกล
จากที่เคยทะเลาะกันจะเป็นจะตาย เดี๋ยวนี้อีกคนด่า แต่อีกคนนั่งยิ้ม ทำไมคยูมันไม่ค่อยตอบโต้เลย ผิดวิสัยอย่างมาก
มันเกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย?!! อุคไม่รู้ อุคไม่เข้าใจ >.< แต่ไ อ้สองคนนี้มีอะไรในกอไผ่แน่นอน..อุคฟันเฟิร์ม!!! 

.
.

.

ที่ห้องพยาบาล

“จารย์ครับ ผมมาเบิกยาเพิ่ม” ซองมินเดินหน้าใสเข้ามาขอยา

“ยา? ยาอะไรจ๊ะ?”

“ยาให้คยูฮยอนน่ะครับ”

“อ้าว? เขาบาดเจ็บอีกแล้วเหรอ? ทำไมครูไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“เปล่าครับ ก็ตั้งแต่เดือนที่แล้วนั่นแหละครับ”

“เอ๋?” คุณครูประจำห้องพยาบาลทำหน้างง “เขาแค่ข้อเท้าเคล็ดนิดหน่อย ครูยังบอกว่าไม่เกิน 2 อาทิตย์ก็เดินปร๋อแล้ว ไม่น่าต้องใช้ยาแล้วนะจ๊ะ”

o.O

 

  

 -------------------------------------- the end ------------------------------------

 

...ข้อเท้าคนเราอักเสบรักษาได้
นิสัยคนอักเสบรักษายาก...

ก๊ากกกกก...   คำคมมาเชียว 555+   

 Writer TiiK talk  :

           ตอนนี้เขียนจบก่อนตอนที่แล้วซะอีก เขียนรวดเดียวจบเลยน่ะ ...555+ พอดีว่าตอนลง Gargoyle parody | ไรท์เตอร์ข้อเท้าพลิก ..เจ็บอ่ะ ปวดอ่ะ T^T ข้อเท้าบวมเป็นลูกมะกรูดเลย บวมทั้งเท้าเลยนะ ลำบากมากเลยขาเดี้ยงจะขึ้นบันไดลงบันไดทีต้องเดินทีละขั้น เดินก็ช้า กลัวข้ามถนนไม่ได้อีกตะหากเพราะมัวแต่กะเผกๆ ไปกลัวรถเค้าด่าเอา แต่ก็มีคนใจดีหยุดให้ข้ามด้วยล่ะ...คนไทยใจดียังมีอีกเยอะ ^^ มันเลยกลายมาเป็นพล็อตของเรื่องนี้(ถึงจะไม่ค่อยได้พูดถึงความลำบากของคยูเท่าไหร่ - -“) 

หวังว่าคนรักคยูมินจะชอบนะจ๊ะ

Comment = กำลังใจ

--แก้คำผิด--  29 March 2012