คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Fic] Dormitory No.6 -- Doubt -- น่าสงสัย
Dormitory part.6
by.อ่อนหัด
sorry นะคะ ทั้งที่บอกว่าจะรีบมาอัพต่อ แต่นี่ก็ผ่านมาเกือบสิ้นเดือนแล้ว
เพราะว่าเมื่อวันที่ 15-16 ก็เพิ่งมี SS3 ไปด้วย + ช่วงนี้งานยุ่งสุดๆ + กลับไปติดเกมส์อีกครั้ง + FanArt
มะคืนก็พยายามปั่นเต็มที่จนมาอัพได้วันนี้แหละจ้า (พยายามสุดๆ ไม่ให้เลยสิ้นเดือน ...เหอๆ)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
............
ปากหนาเผลอกดจูบลงบนปอยผมนุ่นที่ยังชื้นอยู่
...อ..า..า..า..... เยซองที่กำลังเคลิบเคลิ้มจนห้ามตัวเองไม่อยู่
รยออุคหันกลับมามอง "พี่ฮะ....?" สายตาแป๋วจ้องไปที่ใบหน้าคม
"....?!!" เยซองได้แต่นิ่งอึ้ง o.O
"...เอ่อ" ดูตัวเล็กอึดอัดใจเป็นอย่างมาก...
"....?!!" บ้าจริง! ..ดันเผลอไป! >.<
"...พี่เยซอง" เสียงแผ่วเบาเว้นวรรคนิดนึง "...ของในกางเกงพี่มันทิ่มหลังผมตั้งแต่เมื่อกี้แล้วน่ะฮะ"
รุ่นพี่ก้มเช็คดู "ของในกางเกง" อย่างไว o.O ....?!! เอาแล้วไง!!!
เยซองดีดตัวลุกขึ้นทันที "ฉันไปอาบน้ำก่อนดีกว่า!" หาเรื่องชิ่งได้ก็หายวับเข้าไปในห้องน้ำ
"อ้าว?" = =a ทิ้งให้อีกคนเกาหัวแกรกๆ ... "ยังตัดเล็บไม่เสร็จเลย..."
(แต่ของในกางเกงที่รยออุคพูดถึงนั้น หมายถึง "ของ" ในกางเกงจริงๆ ตัวเล็กคิดว่าพี่เขาเอาอะไรใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงน่ะสิ)
ร่างสูงขังตัวเองในห้องน้ำ ตัวร้อนวูบวาบไปหมด
...เกือบไปแล้วๆ ร่างกายผู้ชายนี่มันลำบากจริงๆ เล้ยยย... - -"
ว่าแล้วก็เปิดให้น้ำเย็นๆ จากฝักบัวไหลผ่านหัวที่ฟุ้งซ่าน ยืนแช่อยู่อย่างนั้นหวังจะชำระล้างอารมณ์อ่อนไหวที่ท่วมท้นอยู่ให้หมดไป...
...
..
.
"อาบเสร็จแล้วเหรอฮะ... มา! ตัดเล็บต่อ" รยออุคทักคนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ
เยซองทำท่าอึกอัก ก่อนจะตอบออกไป "... ไม่ต้อง! วันนี้ดึกแล้วนายนอนเหอะ" แหะๆ... พลางยิ้มกลบเกลื่อน
"ไม่เป็นไรฮะ ไม่ได้เสียเวลามากมายซะหน่อย" สายตาใสซื่อยังคงมองมาที่ร่างสูง หวังจะทำภารกิจที่เริ่มไว้ให้เสร็จสมบูรณ์
"ไม่ต้องๆ... ฉันไม่อยากใช้นายแล้วน่ะ" แล้วก็แสร้งทำเป็นหาวปากกว้าง... "ง่วงแล้วๆ... นอนดีกว่า" ไม่พูดเปล่า ร่างสูงยังเดินไปปิดไฟหน้าตาเฉย
"อ้าว? พี่อ่า... มองไม่เห็นเลย จะรีบนอนไปไหนเนี่ย?" รยออุคต้องพยายามคลำทางไปขึ้นเตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างงงๆ
และยิ่งต้องแปลกใจขึ้นอีกเมื่อคืนนี้รุ่นพี่จอมเผด็จการไม่มาบังคับขอนอนด้วย ...แต่ก็ดีแล้ว เตียงเดี่ยวแบบนี้นอน 2 คนก็อึดอัดเปล่าๆ
คืนนี้เยซองจำเป็นต้องแยกตัวออกมาใช้เตียงของเขาเอง เพราะได้ตระหนักแล้วว่า แม้แต่เรื่องธรรมดาง่ายๆ ยังเป็นเรื่องอันตรายขึ้นมาได้ถ้าเป็นรยออุค
(ถ้ามีเครื่องวัดชีพจร หัวใจผมคงเต้นซัก 220 ได้ล่ะมั้ง... อันตรายรึเปล่าคิดดูเถอะ - -") และยิ่งไม่คิดว่าคืนนี้จะเป็นการดีที่จะไปนอนเตียงเดียวกัน ...ตอนนี้ผมไม่สามารถรับประกันอะไรได้เลย
...อันตรายๆ - -"
....ฉันจะไม่ให้หมอนี่ตัดเล็บให้อีกแล้ว - -*
...ถึงในเรื่องจะไม่ใช่ท่านี้ แต่ก็ชอบภาพนี้
.
.
.
.
เช้าวันต่อมา
แสงแดดยามเช้าลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมที่รยออุคนอนคุดคู้อยู่...
"...อื้อออ" ตัวเล็กบิดไปมา ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาตื่น มือขวาคว้าไปที่นาฬิกาดิจิตอลสีเขียวข้างเตียง
"อ๋าาา...!! สายแล้วนี่นา!" รยออุคตาโตหันขวับไปยังเตียงข้างๆ "ทำไมพี่ไม่..! อ้าว..." ปากบางปิดลงทันทีเมื่อพบแต่เตียงที่ว่างเปล่า
"ไปแล้วเหรอเนี่ย? ปลุกกันหน่อยก็ไม่ได้ ใจร้ายชะมัด!" โวยวายกับตัวเองเสร็จก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว
.
.
.
หมด ชม.โฮมรูมแล้วตอนที่รยออุคมาถึงห้องเรียน โชคดีที่ อ.ประจำวิชาที่สองยังมาไม่ถึง ตัวเล็กจึงรีบตรงไปที่โต๊ะของเขา
"แปลกจัง ที่นายมาสายขนาดนี้" คยูฮยอนยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับน่ะ ก็เลยตื่นสาย"
"แล้วนาฬิกาไม่ปลุกเหรอ?"
"ฉันไม่ได้ตั้งน่ะ ทุกทีจะตื่นตอน..." รยออุคชะงักกึก ...เมื่อนึกถึงเรื่องที่ว่าทุกเช้าเขาจะตื่นตอนที่พี่เยซองของเค้าตื่น
"อะไรเหรอ?" คยูถามต่อ
"เปล่า.. หมายถึงทุกทีฉันจะตื่นทันน่ะ" ใครจะกล้าบอกความจริงล่ะว่าทุกทีเขานอนกับรุ่นพี่ มีหวังโดนล้อแหง - -"
"อ้าว.. มาแล้วเหรอ?" ฮยอกแจที่เพิ่งกลับจากห้องน้ำร้องทัก "เมื่อเช้าเราแบ่งหน้าที่กันแล้วนะ"
"....?"
"ก็เรื่องงานโรงเรียนเดือนหน้าไง เพราะว่ามีแต่นายที่ไม่อยู่ พวกนั้นก็เลยเลือกกันเองแล้ว"
"อ้อ... แล้วฉันต้องทำอะไรเหรอ?"
"นายก็..." ไม่ทันที่ไก่จะพูดจบ เสียงแหลมสูงก็แทรกเข้ามา
"อยู่นี่เองเหรอ?" เพื่อนสาวร่วมห้องปรากฎตัวขึ้นตรงหน้า "...มาวัดตัวได้แล้ว! ฉันไม่ได้ว่างมากนะจ๊ะ" ว่าแล้วก็ลากตัวรยออุคที่กำลังมึนๆ หายลับไป...
.
.
.
----------------------------------***-----------------------------------
10:18 pm.
...แกร๊ก!!!
...แอ๊ดดดด!
เสียงไขกุญแจเรียกความสนใจให้เยซองที่นอนเบื่อๆ อยู่บนเตียงหันขวับทันที ก่อนจะเพ่งสายตาจ้องไปที่ประตูห้อง
เมื่อเห็นว่าใช่รูมเมทของเขา ร่างสูงก็เอ่ยถาม "วันนี้กลับดึกจัง?"
"เตรียมงานกับเพื่อนๆ น่ะฮะ วุ่นวายทั้งวันเลย เหนื่อยจัง..." รยออุคตอบเนือยๆ
"เหรอ? แล้วกิ...."
"ไปอาบน้ำก่อนนะฮะ" ตัวเล็กไม่ได้สนใจฟังรุ่นพี่เลย เขาเก็บกระเป๋าเข้าที่ก่อนจะถอดเสื้อนอก แล้วหายเข้าไปในห้องน้ำทันที
...อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวแล้ว ร่างบางก็ขึ้นเตียงซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่เปิดโอกาสให้เยซองได้เริ่มบทสนทนาใดๆ...
รุ่นพี่ได้แต่มองตาปริบๆ ....เอ่อ ...คือ ...แค่จะถามว่า ...กินอะไรมารึยัง? = =a
.
.
.
...ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ประตูห้องของหัวหน้าหอเปิดออก "อ้าว.. มีไรอ่ะพี่?" คังอินทำหน้าประหลาดใจ
เยซองก้าวเข้าไปข้างใน "ห้องนี้มีอะไรกินบ้างมั๊ย?"
"นี่เยซองมาเคาะขอของกินเหรอ?" ไม่พ้นต้องเดือดร้อนเพื่อน อีทึกหัวเราะ หึหึ...
"แล้วเด็กพี่ล่ะ? ปกติจะทำกิจกรรมยามดึกกันนี่นา" ว่าแล้วหมีก็ทำหน้าอ้อนๆ ล้อเลียนรยออุค
...พี่ฮะ วันนี้ไปร้านพูลโกกิ (เนื้อย่างเกาหลี) นะ
...พี่ฮะ อยากกินชาจังมยอน (บะหมี่ดำ)
...พี่ฮะ พาจอนๆ... (พิซซ่าเกาหลี)
...พี่ฮะ ซื้อพุงออปัง (ขนมปังรูปปลายัดไส้) มาฝากล่ะ ^^
...พี่ฮะ ถ้ามีต๊อกโปกีร้อนๆ ก็ดีสิเนอะ
...พี่ฮะ นี่ข้าวผัดกิมจิ ผมทำเอง!
"เท่าที่จำได้ เด็กนั่นพูดเป็นแต่เรื่องของกินอ่ะ"
"ก็นั่นน่ะสิ!" เยซองฟึดฟัด ก่อนจะพล่ามยาว "แต่ฉันไม่ชอบกินตอนดึกใช่ม้า..? ก็เลยยังไม่กินข้าวเย็นเพื่อรอกินพร้อมเจ้านั่นทีเดียวเลย ..แต่วันนี้ดันกลับช้า แถมอาบน้ำนอนเลยด้วย ไม่ยักชวนกินไรซักคำ T^T "
อีทึกอมยิ้ม "เด็กชายเยซองผู้หิวโหยก็เลยมาหาของกินที่นี่งั้นสิ"
"แล้วมีมั๊ยล่ะ?"
.............
v
v
v
.....วันต่อๆ มา
...ก๊อก! ก๊อก!
เป็นคังอินนั่นเองที่มาเปิดประตู "อะไรเนี่ย... มาอีกแระ"
และเป็นเยซองเจ้าเก่าเจ้าเดิมที่มาเคาะประตู เด็กชายผู้หิวโหยกำลังจะอ้าปากพูด...
"มีไรกินมั๊ย?" หน้าเดิม ประโยคเดิม อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว... ทำเอาคังอินจำบทพูดของเยซองในช่วงนี้ได้เลย
ภายในห้องหัวหน้าหอ ฟู่ๆ... เยซองทำแก้มพองๆ เป่าลมไปที่ชามรามยอนตรงหน้า ก่อนจะสูดเส้นบะหมี่ร้อนๆ เข้าปาก
"อาไย..?" ถึงของกินเต็มปากก็ยังอยากจะพูด "มองไม?" เยซองหันไปถามคังอินที่จ้องเขาไม่วางตา
(Ramyun : รามยอน = บะหมี่สำเร็จรูป แต่จะซองใหญ่ไซส์บิ๊กเบิ้ม แบบว่ากินซองเดียวอิ่มอ่ะนะคะ ^^ )
"พี่เป็นอะไรของพี่ฮะ? รู้มั๊ยนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว?" คังอินทำหน้านิ่ว -*- "ทำไมต้องมาเคาะห้องผมทุกคืนเลย เกรงใจกันบ้างสิ..."
"นั่นสิ" อีทึกที่ดูทีวีอยู่หันมาเสริม "เมื่อคืนก่อนนู้นก็มาเคาะกันตอนตี 3 ถึงห้องฉันจะกว้างกว่าห้องนายแต่ไม่ใช่โรงแรมนะ ที่นึกอยากจะมาค้างก็มาน่ะ"
"ไม่ใช่โรงแรมอยู่แล้ว... โรงแรมยังได้เงินค่าห้อง นี่เราไม่ได้เก็บซักแดงเลยนะ" หมีช่วยย้ำ
"แถมปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น วันนั้นทั้งเรียวทั้งนายก็ดันไปสายทั้งคู่... ไม่ต้องพยายามให้มันเสียไปก็ได้ คะแนนความประพฤติน่ะ - -"
"ใช่ๆ ถ้าน้องๆ ในหอเอาอย่างกันหมด ฉันกับอีทึกคงโดน อ.เรียกพบแน่" หมีช่วยย้ำอีกที
"แล้วนี่จะมาฝากท้องกับรามยอนที่ห้องนี้อีกซักกี่วันฮะ?"
"นั่นสิ.. ปกติของๆ อีทึก ฉันกินได้คนเดียวนา... คนอื่นไม่มีสิทธิ์" หมีเน้นย้ำเรื่องสุดท้ายราวกับว่ามันสำคัญที่สุดในบรรดาหัวข้อที่พูดกันมา
"นายน่าจะคุยกันซะนะ ถามเรียวสิ จะได้รู้ว่าวันไหนจะรอกินข้าวเย็น-วันไหนไม่ต้องรอ"
หลังจากเงียบฟังมาพักนึง "อะไรกัน! พูดยังกับฉันมารบกวนพวกนายมากนักยังงั้นแหละ?!!"
"ใช่!!!" อีทึกและคังอินพูดพร้อมกันเสียงดังฟังชัด
... - -" ทำไมต้องประสานเสียงกันด้วย "...ก็ฉันรอเพราะคิดว่าวันนี้แหละหมอนั่นต้องมาชวนแน่" ...แต่ก็ไม่ T^T "แล้วเรียวก็ไม่รู้ด้วยว่าฉันรอกินข้าวเย็นพร้อมเขาน่ะ"
.
.
.
พอกินอิ่มร่างสูงก็ย้ายตัวเองออกจากห้องหัวหน้าหอ "ไปเลย... คนจะหลับจะนอน!!!"
"ชิ! ไม่เห็นต้องไล่กันขนาดนั้นเลยนี่นา" เยซองบ่นพึมพำกับตัวเองที่เพิ่งโดนไล่ออกมา "เจ้าเพื่อนขี้ตืด... ไอ่หมีใจแคบ..."
แล้วขายาวๆ ก็มาแวะหน้าห้อง 304 ก่อนจะเคาะประตูตามมารยาท ...ก๊อก! ...ก๊อก! ...ก๊อก!
สักพักก็ได้ยินเสียงปลดล็อค พอประตูเปิดออกก็เห็นทงเฮวิ่งย๊อกแย๊กไปนั่งประจำที่หน้าเครื่องเล่นเกมส์ที่หยุดไว้ชั่วคราว
"ใครมาอ่ะ?" ฮยอกที่นอนไขว้ห้างอ่านการ์ตูน One Piece อยู่บนเตียง ถามขึ้นโดยไม่หันมามอง
ทงเฮผู้กำลังมุ่งมั่นอยู่กับเกมส์ออกใหม่ที่เพิ่งได้แผ่นมาจากเพื่อน "ไม่รู้เหมือนกัน" ถึงปากจะตอบ แต่ตาก็เอาแต่จ้องไปที่จอภาพ
"เฮ้ๆ... สนใจคนที่นายเพิ่งเปิดประตูให้หน่อยสิ!" เยซองเท้าเอวมองรุ่นน้องที่หันหลังใส่ ตั้งหน้าตั้งตาอ่านการ์ตูนกับเล่นเกมส์ ไม่ได้สนใจผู้มาเยือนซักนิด
แฟนคลับกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางโผล่หน้าออกมาจากหนังสือนิดหนึ่ง "พี่เองเหรอ... มีธุระอะไรรึเปล่า? ตอนนี้ผมกำลังยุ่งอยู่"
โอ้โห... ธุรกิจพันล้านรึเปล่าเนี่ย? - -"
คนนี้เค้าแฟนตัวจริง ...อิอิ 
...หลังจากรอให้ฮยอกแจเสร็จธุระสำคัญ (กับ one Piece) แล้ว เยซองจึงได้มีโอกาสถามเรื่องที่อยากรู้
"หมู่นี้เรียวเขากลับช้าผิดปกติ กลับมาก็อาบน้ำนอนเลย เขาเคยบอกว่าเตรียมงานกับเพื่อนๆ น่ะ นายพอจะรู้อะไรบ้างมั๊ย?"
"เตรียมงานเหรอ? ช่วงนี้ก็นิดหน่อยเองนะ" แล้วไก่ก็ทำท่าครุ่นคิด จนตาชั้นเดียวของเขายิ่งหยีตี๋กว่าเดิมซะอีก
"อืมม... ผมก็ไม่ได้กลับพร้อมรยออุคอ่ะนะ แต่เห็บแว๊บๆ ว่าเค้าไปกับผู้หญิงบ่อยๆ น่ะ..."
"เอ๊ะ! รึว่าจะไปเดท!!" ทงเฮที่ฟังอยู่เงียบๆ โพล่งออกมา
"ทำไมไปพูดแบบนั้นล่ะ ดูสิ พี่เยซองช็อคไปเลย.."
"...โทษที คิดดังไปหน่อย"
ข้อสันนิษฐานของทงเฮดังซ้ำไปซ้ำมา เหมือนเสียงเอคโค่จากเทปที่อัดไว้ภายในหัวโตๆ นั้น...
...ผู้หญิง?!! เดท?!! o.O ...ผู้หญิง?!! เดท?!!
...จริงหรือนี่?!! เย่ไม่อยากจะเชื่อ! o.O
-----------------------------------------------***---------------------------------------------
เย็นวันต่อมา หลังเลิกเรียน...
.
.
.
"นั่นมันเยซองไม่ใช่เหรอ?" อีทึกพูดกับตัวเองขณะกำลังเดินกลับหอ เมื่อเผอิญไปเห็นนักเรียนชายคนนึงทำท่าทางลับๆ ล่อๆ ซึ่งมองจากด้านหลังแล้ว... "หัวบล็อกโคลี่ขนาดนี้ ไม่ผิดแน่"
อีทึกจึงตัดสินใจตรงเข้าไปหา ก่อนจะตบหลังเบาๆ "ทำอะไรน่ะ?"
"...อีทึก!" คนที่ถูกทักหันมาหน้าตาตื่น เป็นเยซองจริงๆ "ชู่ววว... หมอบก่อนๆ" ชายหนุ่มรีบกดร่างเพื่อนของเขาให้ก้มลงต่ำ
"อะไรๆ! หลบใครเหรอ? นายทำอะไรของนายเนี่ย?"
"ฉันกำลังสะกดรอยตามอยู่น่ะ นายอยู่นิ่งๆ สิ... เดี๋ยวก็ถูกจับได้หรอก" บล๊อกโคลี่หันมาทำหน้าตื่นเต้นจริงจัง
"สะกดรอย? ใคร?" อีกทึกค่อยๆ มองลอดพุ่มไม้ข้างทางที่เขากับเพื่อนหัวโตแอบซุ่มอยู่ มองไปก็เห็นแต่กลุ่มสาวๆ ที่กำลังกลับบ้าน "นี่นายเปลี่ยนเป็นพวกโรคจิต เป็นสต็อกเกอร์ตามติดเด็กสาวไปแล้วเหรอเนี่ย?"
คิ้วหนาของเยซองขมวดเข้าหากันเล็กน้อย "จะบ้ารึไง! ฉันไม่ได้ว่างมากอย่างนายนะ ดูนั่น.. ตรงนั้น ดูให้ดีๆ สิ" พูดพลางชี้ไปยังจุดสนใจของเขา
ท่ามกลางกลุ่มสาวๆ ที่เดินคุยคิกคักอยู่นั้น อีทึกก็มองเห็นคนรู้จักเข้า "นั่น.. รยออุคนี่! นาย.. ที่ว่าสะกดรอยอยู่นี่ อย่าบอกนะ..."
เยซองพยักหน้ารับเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่ใครๆ ก็ทำกัน "อย่ามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ สิ ฉันมีเรื่องต้องสืบน่ะ"
...เยซองเอ๊ย เป็นเอามากนะเพื่อนตู นี่คิดว่าตัวเองเป็นโคนัน หรือเชอร์ล็อกโฮล์มรึไง? - -"
...ความเพี้ยนของเย่มันมีมานานแล้วทึกเอ๊ย... ทำเป็นไม่ชิน - -"
จู่ๆ เยซองก็ลุกพรวดออกจากที่ซ่อน "เร็วสิ! เดี๋ยวเป้าหมายก็คลาดสายตาหรอก" ว่าแล้วยังหันมาดุใส่อีทึกอีกด้วย
"เชิญนายตามสบายเถอะพ่อนักสืบ ฉันเป็นคนมีงานมีการต้องทำนะ" หัวหน้าหอพูดอย่างเอือมๆ ก่อนจะแยกทางกับเพื่อนนักสะกดรอย
.
.
.
หลังเลิกเรียน ขณะที่หลายๆ คนกำลังขมักเขม้นทำกิจกรรมชมรม อีทึกเปลี่ยนใจยังไม่กลับหอในตอนนี้ ร่างบางตรงไปยังตึกๆ นึง
หน้าหวานเดินอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ในมือมีน้ำดื่มขวดเล็กติดมาด้วย จนมาหยุดอยู่หน้าห้องๆ หนึ่งที่ป้ายแขวนชื่อบอกว่า "ชมรมยูโด"
...ครืดดดด!!!
ทันทีที่ประตูเลื่อนเปิดออก เสียงกรี๊ดก็ระเบิดตามออกมา
ในห้องชมรมที่มีพื้นที่กว้างไว้สำหรับฝึกซ้อม กลับเต็มไปด้วยสาวน้อยสาวใหญ่จนดูแคบไปถนัดตา
พวกเธอต่างก็แข่งกันส่งเสียงเชียร์ดังกระหึ่มเป็นระยะๆ
...กรี๊ดดดด!!! เสียงสาวๆ ดังสนั่นอีกครั้งเมื่อกัปตันจอมพลังใช้ท่าทุ่มคู่มือของเขาลงอย่างสวยงาม
เสียงกรี๊ดจะดังแค่ไหนขึ้นอยู่กับระดับความเท่ห์ของยอดฝีมือที่นี่ และแน่นอนหนึ่งในนั้นก็คือกัปตันอย่างเขา...
"กรี๊ดดด!! ...พี่คะ พี่คังอินเท่ห์ที่สุดเลย! ช่วยรับนี่ไว้ด้วยค่า~" สาวน้อยนางหนึ่งวิ่งเข้าหา หลังจากการฝึกซ้อมเซ็ตแรกจบลง เธอยื่นผ้าขนหนูสีขาวสะอาด ที่ตรงชายปักว่า "เฮนา 
คังอิน" ให้กับร่างสูง
"พี่ขา~ เหนื่อยมั๊ยคะ? ดื่มน้ำก่อนสิคะ~" อีกนางหนึ่งยื่นน้ำดื่มขวดเล็กมาให้ ในตาเป็นประกายระยิบระยับ
คังอินยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะรับของทุกอย่างจากสาวๆ ที่มารุมล้อมเขาไว้ "ขอบคุณครับทุกคน ขอบคุณมาก"
"น้ำของฉันใส่ใจลงไปด้วยนะคะพี่ ^.^ รับรองดื่มแล้วหายเหนื่อยเลยล่ะค่ะ!" เสียงแหลมเล็กซึ่งเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจของสาวนางหนึ่ง
...ฮะ! (ใครมันพูดฟะ ขอดูหน้าเสี่ยวๆ หน่อยดิ๊) 
โววววว.... (เทอช่างกล้า)
...พูดออกมาได้! ช่างกล้านักนะ!
อีทึกที่ยืนดูอยู่ข้างประตูอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ - -* ...น้ำของฉันใส่ใจลงไปด้วยนะคะพี่~ ขยับปากมุบมิบทำเสียงสูงล้อเลียน
โอเค๊... ปล่อยเทอพูดไป ...หึ!
แต่คังอินก็ยังใช้ทั้งผ้า และดื่มน้ำที่ได้มาโดยไม่พูดอะไร
...หึ ...หึหึ ไม่ได้โกรธ! ไม่ได้คิดอะไรเล้ยยย...!!!
จนรู้สึกถึงรังสีอำมหิตย์รุนแรงที่ส่งมาจากที่ไหนซักแห่ง เมื่อหันไปตามสัญชาตญาณก็เห็นรูมเมทยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างประตู
...ปุด ปุด ปุด ปุด (ไม่ได้คิดแต่รู้สึก... เดือด!)
หมีรีบดี๊ด๊าเข้าไปหาทันที "ทำไมวันนี้มาได้ล่ะ? ไม่เห็นบอกกันก่อนเลย"
"โทษทีนะ! ถ้าทำให้ลำบากใจ" น้ำเสียงกระแทกกระทั้น ก่อนจะสบัดหน้าหนี
...ซวยละตู นี่ไปกินรังแตนที่ไหนมาเนี่ย? "ไม่ได้พูดแบบนั้นซะหน่อย..." ว่าแล้วก็คว้าข้อมือบางเอาไว้ พลางหันไปสั่งสมาชิกชมรมให้ซ้อมกันไปก่อน
แล้วก็ลากร่างบางเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อ "จะทำอะไรเนี่ย?!! ปล่อยฉันนะ!" ร่างเล็กสะบัดข้อมือแรงๆ และคังอินก็ยอมปล่อย
"ดีใจชะมัด! นายมาหาฉันถึงที่นี่ได้ มีกำลังใจซ้อมขึ้นเป็นกองเลย ^_^ "
"เหรอ! ถึงฉันไม่มาก็เห็นนายยิ้มหน้าบานอยู่แล้วนี่... กำลังใจยืนอยู่ข้างนอกนั่นเป็นโขยง! เฮอะ!" นอกจากงอนจนแก้มป่องแล้วยังไม่วายสะบัดบ๊อบใส่อีกด้วย
"อะไรเนี่ย... ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" พอดีสายตาเหลือบไปเห็นขวดน้ำในมืออีทึก "เอามาให้ฉันเหรอ? กำลังหิวน้ำพอดี"
อุ้งเท้าหมีกำลังจะเอื้อมไปหยิบ แต่อีกฝ่ายกลับขยับหนี "หิวน้ำเหรอ? เมื่อกี้เห็นกระดกเอาๆ ใส่ใจไปด้วยนะนั่น...ยังไม่หายเหนื่อยอีกเหรอ!" ไม่พ้นประชดประชันทั้งน้ำเสียงและคำพูด
ถึงจุดนี้คังอินเริ่มเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น "ฉันก็แค่ทำไปตามหน้าที่น่ะ ช่วยไม่ได้ เป็นคนดังก็ต้องยิ้มรับนะ... อย่าหึงสิ..."
คำนั้นทำเอาร่างบางสะดุ้งนิดหน่อย แต่ก็พยายามเก็บอาการสุดฤทธิ์ "หึงอะไร? ใครหึงใคร? ไม่มี๊..." ลงท้ายด้วยเสียงสูง สุดจะมีพิรุธ
"แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ" หน้าหล่อยกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
"แดงเหรอ? ไม่จริงน่า!" พึมพำกับตัวเองก่อนจะวิ่งเข้าหากระจก ...หวาาา!!! เราทำหน้าแบบนี้เหรอ? น่าอายชะมัด! >/////<
ขณะที่อีทึกกำลังหมกหมุ่นกับตัวเองอยู่หน้ากระจกบานเล็กที่ติดกับล็อคเกอร์ ร่างสูงก็ฉวยโอกาสเข้ากอดทันที แถมด้วยหอมอีกฟอดใหญ่...
"อ๊ะ! อย่ามาทำรุ่มร่ามที่นี่นะ!" ถึงจะตกใจแต่คนสวยก็กลับมาทำหน้าดุอย่างรวดเร็ว
คังอินเริ่มซุกซน ซุกไซร้ไปที่ซอกคอขาวเนียนตรงหน้า "ที่นี่ไม่ได้ แล้ว... ที่ไหน ได้ล่ะจ๊ะ?" แล้วก็งับเบาๆ ที่ใบหูบอบบางนั้น
...ไม่ได้นะอีทึก ไม่ได้ๆ... อย่าไปเคลิ้มตามเค้าสิ...
"ปล่อยนะ!" ร่างเล็กรวบรวมกำลังที่มี สลัดหลุดจากคนฉวยโอกาสได้สำเร็จ
"แบบนี้แหละถึงไม่อยากจะมาที่นี่น่ะ! ตาบ้า!" พูดจบก็รีบหนีไปก่อนที่จะถูกลวนลามมากไปกว่านี้
"ไว้ไปต่อกันที่ห้องนะจ๊ะ... หึหึหึ" หมีลากเสียงยาวชวนสยิว พร้อมๆ กับส่งจูบตามไปด้วย...
--------------------------------------------***--------------------------------------------------
ตั้งแต่เดือน กพ. เป็นต้นไป ช่วง summer นี้ ไรท์เตอร์งานยุ่งมาก คงไม่ได้มาอัพบ่อยนัก
ต้องขอโทษด้วย แต่จะพยายามมาอัพทุกเดือน...
ภาพ SS3 >>>
ความคิดเห็น