[Fic] -- Sweet Dormitory -- [YeWook]

ลำดับตอนที่ #7 : [Fic] Dormitory No.4 --Smiling angel and the glaring eye!--

part.4  Smiling angel and the glaring eye!  --ยิ้มละลายใจกับสายตาวิ้งค์ๆ *-* --

by. อ่อนหัด


แอบมาอัพตอนดึกอีกแล้ว... ^^

ตอนแรกก็พยายามจะอัพให้ทันก่อนหยุดยาวช่วงปีใหม่
แต่สุดท้ายก็ไม่ทันค่ะ ...แหะๆ  - -"
ไปอยู่ต่างจังหวัดซะหลายวัน  พอกลับมาก็รีบมาอัพเลยล่ะค่ะ
ไปอยู่ที่สงบๆ มาเลยแต่งจบไป 2 ตอนก็ว่าได้ 
แต่น่าเสียดายตอนที่ 2 ที่แต่งไว้ยังอัพไม่ได้ค่ะ
คิดว่าคงต้องเป็นตอนพิเศษ หรือ อะไรทำนองนั้น (ติดเรทด้วย -*-)
ตั้งใจว่าจะให้เป็นตอนพิเศษของช่วงวาเลนไทน์น่ะค่ะ ^^

---------------------------------------------------------------------------

 

หอพัก S

ห้อง...   [หัวหน้าหอ]

 

 

"อาา... อ๊ะ!" เสียงต่ำครางในลำคอเบาๆ "ค่อยๆ สิ..."

"ก็ค่อยๆ อยู่นี่ไง ...อย่าขยับสิ   ...ฉันก็ไม่อยากให้นายเจ็บนะ"

"อ๊ะ!    ...อาาา" เสียงแห่งความเสียวซ่านเริ่มขึ้นอีกครั้ง   "...นั่นแหละ ...ตรงนั้นแหละ ...อืมมม"

"ดีมั๊ย? ...ตรงนี้เหรอ?"  หนุ่มหน้าหวานเจ้าของลักยิ้มเอ่ยถามเสียงแผ่ว

"...อืม  ...อาาา" คำตอบสั้นๆ แต่บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังสุขสุดๆ... แต่ไม่ทันไรเสียงนั้นกลับเปลี่ยนเป็น "โอ๊ยๆๆ..!!! เจ็บนะ!" 

มือหนาคว้าขวับเข้าที่ข้อมือบางของอีกฝ่าย ก่อนร่างสูงจะลุกขึ้นนั่งบนโซฟากำมะหยี่สีเทาเข้ม ไม่บอกก็รู้ว่าเขาไม่พอใจอย่างแรง 

"หยุดเลยๆ! กล้านักนะ ...คนกำลังได้ที่อยู่เชียว อารมณ์เสีย!"

แต่อีกคนบนโซฟากลับหัวเราะคิกคัก พร้อมกับซ้ำเติมให้ "ฮะๆๆ... สมน้ำหน้าแล้ว" 

       คังอินผู้ควบตำแหน่งรองหัวหน้าหอ และรูมเมทของอีทึก ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ "สมน้ำหน้าเหรอ?!!"  ก่อนกดอีทึกนอนลงบนโซฟาตัวนุ่ม แล้วกระหน่ำจี้ไปที่เอวบาง "สมน้ำหน้าใช่มั๊ย?! ต้องเจอแบบนี้!" 

"ฮะๆๆ... พอ!   ฮะๆ... พอแล้วๆ ... 555+"  เสียงแหลมหัวเราะลั่น พูดจาไม่รู้เรื่อง "หยุ... หยุด... ฮะๆๆๆ พอๆ 555+" แต่คำขอร้องก็ไม่เป็นผล

"อยากหัวเราะนักใช่มั๊ย? ต้องลงโทษ" 

"ฮะๆๆ... อ๊ะ! ฮะๆๆ... ...โทษ! ขอโทษ! ฮะๆๆ... พอแล้วๆ" หน้าหวานขำปนหอบ พูดจาฟังไม่ได้ศัพท์เข้าไปใหญ่ 

ยิ่งขอร้องเท่าไหร่ คนข้างบนก็ยิ่งแสดงสีหน้าสะใจ "ให้ปั่นหูดีๆ ไม่ได้ใช่มั๊ย?   นี่แน่ะๆ!"

 

(ขอโทษด้วยนะคะ  ที่ใช้มุกปั่นหู  ออกจะเก่าไปหน่อยเนอะ ...แหะๆ - -"  จะมีใครแอบคิดว่าเป็น TeukKang บ้างมั๊ยนะ? ...อิอิ)

.
.
.

...ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!      แล้วเสียงเคาะประตูช่วยชีวิตก็ดังขึ้น

 
 

 

"ฮะๆๆ... คน! ..มีคน ...มา 55+"  ร่างบางพยายามเรียกร้องความสนใจพลางทำทีจะลุกไปเปิดประตู จนมือหนาปล่อยให้หลุดไปได้

 

          อีทึกยืนหอบแฮ่กอยู่หน้าประตูสักครู่ ก่อนเอื้อมมือไปคว้าลูกบิด "แฮ่กๆ... อ้าว? ...เย ..ซอง ...มีไรเหรอ?!!"

"ทำอะไรอยู่น่ะ? ให้เคาะอยู่ได้" 

"ป.. ป่าว... ไม่มี... อะไร!" หัวหน้าหอโบกมือเบาๆ เป็นเชิงปฏิเสธ  พร้อมกับหอบไปด้วย...   "...แล้ว นาย   มี.. อะไร... รึเปล่า?"

"ยืมสมุดโน๊ตหน่อยสิ  วิชาประวัติศาสตร์เมื่อบ่ายน่ะ"

"อ๋อ... แป๊บนึงนะ ...เข้ามาก่อนสิ"

 

          เบื้องหลังประตูที่ติดป้ายว่า "หัวหน้าหอ" เป็นห้องที่กว้างกว่าห้องอื่นเท่าตัว ตกแต่งสไตล์เรียบๆ ด้วยโทนสีขาวครีมตัดกับน้ำเงินเข้มและเทา  แต่ละมุมถูกจัดแบ่งเป็นสัดส่วน 

          มีเตียงคิงไซส์ (1 เตียง) ที่รอบเตียงเต็มไปด้วยอุปกรณ์ออกกำลังกายของหมี , ทีวีส่วนตัว , mini kitchen bar สำหรับทำอาหารง่ายๆ และ ชุดรับแขก ซึ่งมีคังอินนั่งอมยิ้มอยู่

 

 

"ให้ตายสิ.. มาห้องนี้ทีไรอิจฉาตาร้อนทุกที ...อภิสิทธิ์หัวหน้าหอเนี่ย" ผู้มาเยือนแขวะขึ้นอย่างอดไม่ได้

หมีตอบโต้ทันใด "ช่วยไม่ได้ ก็รูมเมทพี่ไม่ใช่หัวหน้าหอนี่   อ๊ะๆ! แต่ถึงอยากจะเปลี่ยนเอาตอนนี้ก็ไม่ยกให้หรอกนะ"

"ชิ! อยู่จนเบื่อแล้วมั่งเหอะ  แต่มาทีไรก็เหมือนห้องหอเข้าไปทุกทีๆ นะที่นี่ เจ้านั่นคงอยากเปลี่ยนคู่มาเป็นฉันหรอก?"  รุ่นพี่ประชดบ้าง (ก็ของมันรู้ๆ กันอยู่) "อิจฉาเฟ้ย!"

แต่กลับทำให้อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจเสียงดัง ก่อนหันมาเสริมว่า "พี่ก็รีบหาซักคนสิ" ว่าแล้วก็ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ "ได้ข่าวว่าเลี้ยงเด็กอยู่นี่ ...อิอิ"

"ไปฟังมาจากไหน?!!" เสียงที่เคยทุ้มต่ำกลับขึ้นเสียงสูงอย่างมีพิรุธ

"แหมๆๆ... ในหอนี้ใครๆ เค้าก็รู้กันทั้งนั้นแหละ" คังอินยิ้มกริ่ม ก่อนจะกระแซะถาม "ว่าแต่จริงเปล่าล่ะ? ...หุหุ"

เยซองไม่ตอบได้แต่อมยิ้มเป็นนัย "อย่าว่าแต่ฉันเลี้ยงเด็ก นายก็เถอะ... ปีหน้าหญ้าแก่ของนายก็จะจบแล้วนะเฟ้ย ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ ..หึหึ" พูดจบรุ่นพี่ก็หัวเราะเสียงดังอย่างสะใจที่เอาคืนหมีได้

แต่คำพูดนั้นทำเอารุ่นน้องตัวโตหน้าถอดสี เงียบปากไปได้พักนึง

"โอ๊ะ! อย่าคิดมากน่า ล้อเล่นน่ะ ล้อเล่น ^o^ " 

คังอินเงยหน้าขึ้น  "นั่นสินะ!  มันต้องไม่เป็นอย่างนั้น!" พยายามให้กำลังใจตัวเอง

           พอเห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าดีขึ้น เยซองก็ต่อทันที "ใช่ๆ... ก็แค่อาจจะไปเจอสาวน้อยน่ารักจิตใจดี หรือไม่ก็ผู้ชายอบอุ่น ฉลาดๆ ซักคน ^_^  ก็มหา'ลัยน่ะมีคนเยอะแยะมารวมตัวกันนี่  เจอคนเยอะแยะก็มีตัวเลือกเยอะแยะนะว่ามั๊ย? 555+"

"พี่อ่า!!" หมีตะโกนโหวกเหวก "ไม่ต้องพูดแล้ว..! ยิ่งพูดยิ่งแย่"   - -*

 

"คุยอะไรกันน่ะ? หัวเราะเสียงดังเชียว" อีทึกที่หายเข้าไปหาสมุดโน๊ตเดินออกมาพอดี

"เปล่าๆ ... ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวคืนให้พรุ่งนี้นะ" เยซองตบไหล่เพื่อนเบาๆ ก่อนขอตัวกลับห้อง

อีทึกหันมาหาคังอิน "มีอะไรกันเหรอ?"

"ไม่มีอะไรหรอกน่า... สงสัยอะไรนักหนา?" รูมเมทตอบปัดๆ ก่อนจะหนีเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้หัวหน้าหอยืนงงอยู่คนเดียว = =a

 

 

 

***-----------------------------------------------------------------------***

 

 

10.37 pm

[306]

 

 

          เยซองกำลังคร่ำเคร่งอยู่กับโน๊ตที่ยืมมาได้พักใหญ่แล้ว ในขณะที่รยออุคนอนกลิ้งเกลือกไปมาอยู่บนเตียง

 

"ทำอะไรน่ะ? ปวดฉี่ก็ไปเข้าห้องน้ำสิ" เยซองว่า

ตัวเล็กลุกจากเตียงทันที "เปล่าซะหน่อย... ผมไม่ได้ปวดฉี่"

"แล้วเป็นอะไรของนาย? กลิ้งไปกลิ้งมาจนฉันเวียนหัวไปหมดแล้ว"

"อยากกินอะไรซักอย่างอ่ะ... อยากกินๆ  พี่มีอะไรกินมั่งมั๊ย?"

รุ่นพี่ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไป "จะไปมีได้ยังไง ที่มีอยู่นายก็กินไปหมดแล้วนี่"

"เอ๋? งั้นเหรอ?" หน้าหวานจ๋อยลงถนัดตา "ขอโทษนะฮะ ที่กินของพี่จนหมดน่ะ..."

เงียบไปครู่นึง ไม่ทันไรสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นขึ้นมา "งั้นเราออกไปซื้อของกันเถอะ!  ผมจะได้ซื้อคืนในส่วนที่กินของพี่ไปด้วย"

 

เยซองชำเลืองมองนาฬิกานิดนึง... "อีก 20 นาที หอก็จะปิดแล้ว ทำไมเพิ่งมาหิวเอาตอนนี้เล่า?" 

"พี่อ่าาา... ปวดท้อง-ง่วงนอน-หิวข้าว มันห้ามกันได้ที่ไหนล่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจทำซะหน่อย" พูดจบก็ทำหน้าลูกหมาจ๋อย ส่งสายตาวิงวอนมาให้...

"แต่พี่ไม่ชอบกินกลางคืนนี่นา"

"น้า~ นะๆๆ..." เสียงอ้อนๆ บวกกับสายตาเว้าวอน เหมือนสุนัขรออาหารจากเจ้านาย ถูกส่งตรงมายังรูมเมทผู้พี่

ทั้งสองสบตากันอยู่ครู่นึง...   "อ๊าาา..!   นายนี่มันจริงๆ เลยน้า~ จะไปก็รีบไปก่อนฉันจะเปลี่ยนใจ" ที่สุดแล้วเยซองก็ยอมแพ้ต่อสายตาหมาน้อย 
  

                ...ทำหน้าแบบนั้น ถ้าฉันไม่ไปก็ใจร้ายน่ะสิ

"เย้!! พี่เยซองน่ารักที่สุดเล้ยยย!" ตัวเล็กกระโดดกอดร่างสูงด้วยความดีใจ

ทำเอาเยซองใจเต้นตึกตัก     ...เหวอๆๆ เอางี้เลยเหรอ?!!  >.<

 

 

          ลั้นลา~ ลั้นลา~  รยออุคที่กำลังอารมณ์ดีเดินนำหน้าเยซองอยู่ ก่อนหันกลับมาถามรุ่นพี่ "พี่ฮะ? ไปซุปเปอร์ได้มั๊ย?" 

"เอ๋? แต่เราต้องรีบไปรีบกลับนะ ไปร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ นี่ก็พอมั้ง เดี๋ยวไม่ทันหอปิดนะ"

"งั้นเหรอ? ...นั่นสินะ ...ผมก็ไม่อยากให้พี่เดือดร้อนเหมือนกัน..." นัยน์ตาวิบวับ กับยิ้มกว้างเมื่อครู่หุบลงทันที

"ทั้งที่คิดว่าจะทำของอร่อยกินซะหน่อย แต่ที่ร้านสะดวกซื้อคงหาของแบบนั้นไม่ได้..." เสียงเล็กบ่นพึมพำกับตัวเอง

ท่าทางลั้นลาหายไปโดยสิ้นเชิง รยออุคก้มหน้าก้มตาเดินไปเงียบๆ...

.
.
.
.

       ...เงียบเกินไปแล้ว!!!   -*-   ในที่สุดเยซองก็ทนไม่ไหว "โอเคๆ... ซุปเปอร์ก็ซุปเปอร์" เขาไม่อาจขัดต่อสีหน้าลูกหมาจ๋อยได้จริงๆ

ทำได้เพียงคัดค้านกับตัวเองในใจ ...เยซองเอ๊ยเยซอง ถ้าเข้าหอไม่ทันโดนเทศน์หูชาแน่! - -"

แต่พออ้อมกอดเล็กๆ โอบรัดเข้ามา คำคัดค้านนั้นก็เป็นอันตกไปทันที
 

"พี่เยซองใจดีที่สุดเล้ยยย..!!!" รยออุคกลับมาร่าเริงอีกครั้ง ตาเป็นประกายวิ้งๆ ก่อนจะยิ้มกว้างจนตาหยีเป็นสระอิ   ^o^

          ในสายตาของเยซองแล้วเหมือนเป็นเทวดาตัวน้อยๆ ที่มีรอยยิ้มทำให้โลกสว่างสดใส สุดแสนจะน่าเอ็นดู >.<

 

"นายเนี่ยน้า... เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวทำเศร้า มีสวิตช์ซ่อนอยู่ตรงไหนหา? ไม่ใช่ว่าทำยังงี้ทุกครั้งที่อยากได้อะไรหรอกนะ?"

"ก็ทำยังงี้กับพี่เท่านั้นแหละ" ว่าแล้วก็ยิ้มหวานให้อีกที ^.^

ทำเอาหัวใจรุ่นพี่พองโต....

                     ...โอ๊ะ! อย่ายิ้มอย่างน้านนน...!! T^T  


"พอเลยๆ... ไม่ต้องมากอดเลย อึดอัดๆ!" ร่างสูงทำเป็นโวยวาย ปัดมือเล็กออกอย่างไร้เหตุผล แต่ในใจกลับเต้นโครมครามจนแอบระแวงว่าคนข้างๆ จะได้ยินมั๊ยน้า~?  - -"

"ใจร้าย...  ทำไมต้องผลักกันด้วย?"  แก้มใสๆ ป่องขึ้นนิดหน่อย  แต่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้ม  "ไม่เป็นไรฮะ.. ยังไงก็ชอบพี่ที่สุดเลย!"  (ก็พี่จะพาผมไปหาอะไรกินนี่นา ^^)


คำว่า "ชอบ"  ดังก้อง สะท้อนไปมาในหัวโตๆ ของเยซอง

 

                   ...มาพูดกำกวมแบบนี้ คนเค้าคิดนะ เจ้าบร้าาาา...!!!   >//////<

 

 

 

***-----------------------------------------------------------------------***

 

 .

.

.

11:48 pm


หอพัก S

ประตูหอปิดสนิท...

 

 

"อ๋าาา... มาไม่ทันจนได้" เสียงใสเอ่ยขึ้น

"ไม่ทันอะไร นี่มันเลยเวลาปิดประตูมาเกือบชั่วโมงแล้ว เพราะนายเอาแต่วิ่งไปทั่วนั่นแหละ บอกแล้วให้รีบไปรีบกลับ"

"ก็ที่ฟู๊ดแลนด์มีของกินเต็มไปหมดเลยนี่นา เวลาหิวๆ มันรู้สึกตื่นตาตื่นใจจนทนไม่ไหว อยากจะกินทุกอย่างเลยนี่ฮะ"

"ซื้อมาขนาดนี้ไม่ใช่แค่อยากหรอก..." รุ่นพี่ว่าก่อนก้มดูถุงอาหารพะรุงพะรังในมือรยออุค "...จะไม่ออกไปซุปเปอร์อีกแล้วรึไง?"

"ก็ตอนนั้นมันหิวนี่นา รู้ตัวอีกทีก็... ขนาดนี้แล้ว" ตัวเล็กยิ้มแห้งๆ กลบเกลื่อน "แล้ว... ทีนี้ทำไงดีล่ะฮะ?"

"ไม่ต้องห่วง มีคนรอเราอยู่แน่..." เยซองถอนหายใจอย่างรู้ชะตากรรม ก่อนก้าวไปกดกริ่งหน้าประตูหอ

 

           ติ๊งต่องๆ... 

 

ไม่ต้องรอให้กดครั้งที่สอง ประตูก็เปิดออก พร้อมกับใบหน้าเคร่งขรึมของหัวหน้าหอ

"ไปไหนกันมาป่านนี้ฮะ?" อีกทึกเอ่ยถาม หน้าตาจริงจัง ไม่ปรากฎลักยิ้มร่าเริงให้เห็นอย่างทุกครั้ง

"ไปไหนทำไมไม่บอกกันก่อนเล่า? กฎไม่ได้มีไว้ให้อ่านอย่างเดียวหรอกนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมารู้มั๊ยใครต้องรับผิดชอบ?" คังอินช่วยเน้น

"พอดีกะว่าไปแค่ร้านสะดวกซื้อข้างหน้านี้น่ะ คิดว่าจะกลับมาทัน ก็เลยไม่ได้บอก โทษทีนะ" เยซองยอมรับผิดแต่โดยดี

"แล้วทำไมกลับมาไม่ทัน ร้านสะดวกซื้อก็อยู่แค่นี้เอง" หัวหน้าหอซักต่อ "ถ้ารู้ว่าจะกลับไม่ทันก็โทรมาบอกสิ นายอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้วฮะ?!!"

 

            รยออุคเห็นอีทึกเอาแต่พ่นใส่เยซองคนเดียวก็รู้สึกผิด จึงรีบแก้ต่างให้ทันที 

"เอ่อ... อย่าว่าพี่เยซองเลยฮะ ผมเองที่รบเร้าให้พี่เค้าออกไป แล้วก็ผมเองที่ชวนพี่เค้าไปฟู๊ดแลนด์ก็เลยกลับไม่ทัน แถมเราไม่ได้พกโทรศัพท์ไปก็เลยไม่ได้ติดต่อมาน่ะครับ"

ตัวเล็กสำนึกผิดเต็มที่ ได้แต่ก้มหน้ารอรับโทษ แต่ก็ไม่มีคำสั่งใดๆ ออกมา... เลยช้อนตามองนิดนึง

 

            อีทึกมองตากลมๆ บนสีหน้าสำนึกผิดของอีกฝ่าย ก็ใจอ่อน "เฮ้อ... เอาเถอะๆ ฉันไม่ได้อยากจะเอาเรื่องอะไร แค่ติดต่อไม่ได้แถมไม่รู้อยู่ที่ไหน ฉันเป็นห่วงนะ... คราวหน้าก็บอกกันหน่อยแล้วกัน"

"ขอบคุณครับ!! พี่อีทึกใจดีที่สุดเลย! ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว" ว่าแล้วรยออุคก็ยิ้มสดใสขึ้นอีกครั้ง

 

                  ...ตึกตัก  ตึกตัก   ...ชั่วขณะหนึ่ง รุ่นพี่ทั้งสาม เหมือนจะเห็นแบล็กกราวน์ดอกไม้บานเบื้องหลังยิ้มหวานนั้น

 

 

"อะแฮ่มๆ..!! ขอโทษจริงๆ แต่ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันกับรยออุคขอตัวละกัน" 

 

.

.

.

.

 

 

            ฟักทองสุกกำลังดีผลไม่ใหญ่นักถูกล้างทำความสะอาด ก่อนจะตัดแบ่งเป็น 4 ส่วน แล้วนำไปนึ่ง

            ระหว่างรอ รยออุคผัดหอมกับเนยจนสุกใส จากนั้นใส่น้ำซุปลงไปพอท่วม ตามด้วยครีมอีกนิดหน่อยให้น้ำซุปเข้มข้นหอมมันยิ่งขึ้น

            พอฟักทองนึ่งสุก จัดการตักเนื้อใส่เครื่องปั่น เทน้ำซุปเมื่อครู่ตามลงไป ปั่นๆๆ ให้เนียนละเอียด

            เสร็จแล้วตั้งไฟอีกครั้ง ปรุงรสด้วยเกลือและพริกไทยตามใจชอบ พอเดือดก็ยกลงพร้อมเสิร์ฟ   เย้~ แค่นี้ก็ทานได้แล้ว ^^

 

           รยออุคจัดแจงตักซุปใส่ถ้วยกระเบื้องสีขาว พร้อมด้วยขนมปังปิ้งชิ้นเล็กเป็นเครื่องเคียง

ก่อนจะยกขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง

 

.

.

.

 

"อ้าว? นึกว่าหายไปไหน" เยซองร้องทัก

"พี่... ลองกินนี่สิ ผมตั้งใจทำมะกี้นี้ ^^ " ตัวเล็กยื่นซุปฟักทองลงตรงหน้าของรูมเมทด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

 

"ก็พี่บอกแล้วไง ไม่ชอบกินอะไรตอนดึกน่ะ" รุ่นพี่ยังคงย้ำความตั้งใจเดิม

ยิ้มกว้างของรยออุคจางลงเล็กน้อย "ผมอยากขอบคุณที่พี่ช่วยเหลือน่ะ แถมยังเคยอดมื้อเช้าเพราะผมด้วย พอเห็นพี่ทำการบ้านดึกๆ ก็เลยอยากให้ทานของดีๆ ซุปฟักทองร้อนๆ กินแล้วอุ่นท้องจะได้หลับสบายไงครับ"

เยซองมองหน้ารุ่นน้องที่พยายามยัดเยียดมื้อดึกให้ด้วยแววตาเป็นประกาย ไม่บอกก็รู้ว่าเขาตั้งใจทำจริงๆ

          ...แล้วแบบนี้ฉันจะปฏิเสธยังไงได้เล่า?!! - -"   "อะๆ... กินก็กิน ว่าแต่นายทำเองเลยเหรอ?"

"อื้มมม..!" ตัวเล็กขานรับเสียงใส

"แน่ใจนะว่าฉันจะไม่ท้องเสีย?"

"แน่นอนฮะ!"

 

           เยซองตักซุปสีเหลืองสุกใสใส่ปากคำเล็กๆ ก่อน 

"เป็นไงบ้างฮะ?" อุคกี้ลุ้นสุดตัว แต่ก็พอจะมั่นใจในฝีมือตัวเองอยู่บ้าง

รุ่นพี่กลืนซุปลงคออย่างรวดเร็ว "อื้มมม... อร่อยแฮะ!"

"จริงเหรอฮะ?" เทวดาตัวน้อยโปรยยิ้มเจิดจรัสอีกครั้ง "ดีใจจัง ที่พี่ชอบ ^^ "

                   ...อ๋าๆๆ!!! เจิดจ้าเกินไปแล้ว! อย่ายิ้มแบบน้านนน..!! อกฉันจะระเบิดอยู่แล้ว!!!

คิดพลางใจเต้นตูมตาม ในหัววูบวาบ หน้าเริ่มขึ้นสีจัด

 

"พี่เป็นไรฮะ? ไม่สบายรึเปล่า? ผมว่าพี่หน้าแดงๆ นะ" ร่างบางถามด้วยความเป็นห่วง ทำท่าจะวัดอุณหภูมิให้

แต่ก็โดนปัดออก "ยุ่งน่า! ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย" ว่าแล้วก็หลบตาซะงั้น "ขอบใจมาก! ซุปนี่อร่อยมาก! ฉันจะกินแล้ว นายไม่ต้องมานั่งจ้องก็ได้"

 

"อ้อ...ฮะ   พี่ไม่ได้เป็นไข้ก็ดีแล้ว ^^ "

 

                       ...ก็บอกว่าอย่ายิ้มสระอิอย่างน้านนนน...! T^T   เยซองโวยวายกับตัวเองทั้งที่ใจเต้นแรง  ไม่รู้ว่ามีความสุข หรือกำลังทรมานกันแน่...


(ทรมานด้วยยิ้มบาดใจ ...คริ คริ) 

 

 

 

 

***--------------------------------------------------------------------***

 

 

 

[หัวหน้าหอ]

 

"อร่อยแฮะ... เจ้าเปี๊ยกนั่นทำของแบบนี้ได้ด้วยนะ" หมีที่กำลังชิมไปบ่นไป

"อื้อ..." อีทึกก็เช่นกัน  "กินซุปอุ่นๆ ก่อนเข้านอนก็ดีเหมือนกันนะ" 

"เจ้านั่นไปฟู๊ดแลนด์ ซื้อของกลับมาเยอะแยะ นั่นของกินทั้งหมดเลยเหรอ?"

"เห็นตัวเล็กๆ แบบนั้น กินเก่งเหมือนกันนะ"

"ตุนซะขนาดนั้น  สงสัยจะเข้าฤดูจำศีลละมั้ง?  555+"

 

------------------------------------------------------------------------------------

 

แหมๆ...  ในที่สุดวันนี้ก็ได้เปิดตัวผู้ชายขี้แกล้ง  แรงเยอะ และรู้กันว่าบ้าพลังสุดๆ

ผ่านไปแล้ว 4 ตอน  เรื่องราวเป็นยังไง?  ถูกใจ/ไม่ถูกใจ  ช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ

        ใน  SJ-M  นั้นยกให้รยออุคเป็น "พ่อครัวน้อย"  รยออุคชอบทำอาหารและถ้าอาหารชนิดไหนที่เค้าทำไม่เป็นแต่พี่ๆ อยากจะกิน  เค้าจะเข้าไปหาวิธีทำจากในเน็ตและเอามาทำให้กินจนได้    

        ป๋าเคยบอกว่าเรียวทำอาหารอร่อย  และเขาชอบซุปฟักทองของเรียวมาก  ^^

        แล้วถ้าเกิดว่าสมาชิก SJ คนไหนกลับหอมาแล้วไม่มีอะไรกิน  จนต้องไปซื้อของกินข้างนอกหรือทำรามยอนกินเอง  แล้วรยออุคเกิดลุกขึ้นมาเจอเข้า  เขาจะบอกว่า  "ทำไมพี่ไม่เรียกผมมาทำให้ล่ะ?"

        และอย่างที่รู้กันว่าเมื่อก่อนตอนยังไม่ได้เดบิวต์นั้น  เรียวจะเป็นเด็กอ้วนที่ชอบกิน (แต่ตอนนี้กลายเป็นเจ้าเปี๊ยกที่ผอมแห้งอยู่อันดับต้นๆ ของวง 555+)  จนถึงตอนนี้ก็ยังชอบสรรหามากิน  และคนที่มักจะไปกินด้วยบ่อยๆ ก็คือ  พี่เย่ของเรานั่นเอง

        นอกจากนั้นเรียวยังเคยพูดถึงเรื่องที่ไม่ชอบใจเวลาไปทานอาหารกับคนอื่นอีกด้วย  เขาบอกว่าเวลาไปทานข้าวกับผู้หญิง  เธอมักจะบอกว่าไม่ชอบกินอันนี้  แต่เรียวก็คิดว่าทำไมถึงไม่ชอบ  ทำไมถึงเลือกกิน  ..เธอไม่ควรเลือกกินนะ  แต่พอเขาไปเข้าห้องน้ำ เธอก็กินมันเข้าไปตอนเขาไม่อยู่  - -"  สรุปว่าถ้าเป็นเรื่องของกินจะจริงจังมาก  โดยเฉพาะถ้าเป็นอาหารที่เค้าทำเองด้วยแล้ว



ก็เลยกลายมาเป็นตอนนี้แหละค่ะ  ^^