[Fic] -- Sweet Dormitory -- [YeWook]

ลำดับตอนที่ #6 : [Fic] Dormitory No.3 -- Clumsy Boy -- เด็กชายจอมซุ่มซ่าม

Dormitory  Part. 3 Clumsy Boy

by. Writer  TiiKi 

 

--------------------------------------------------------------------------------------

 

[ห้อง 306]

 

.

.

.

 

             ....ซ่าาาา!!  สายน้ำจากฝักบัวสาดกระทบพื้นกระเบื้องสีขาวสะอาด หยดน้ำใสๆ ไหลละเลียดจากต้นคอ ผ่านแนวกระดูกที่ขึ้นเป็นสันบนแผ่นหลังเนียนละเอียด ลงไปยังต้นขาเพรียวกระชับ ก่อนจะไหลลงสู่ทางน้ำไป...

            ร่างเล็กกำลังขะมักเขม้นขัดถูตัวอย่างสบายใจ ไรผมนุ่มที่เคยสีน้ำตาลเป็นประกายยามต้องแสงแดด บัดนี้กลับเป็นสีเข้มขับกับผิวขาวอมชมพู ปอยผมจับไปด้วยหยดน้ำอุ่นๆ จนเปียกปอนไปทั้งศรีษะ...

 

            หลังจากล้างคราบสบู่ออกจากตัวหมดแล้ว มือเล็กจึงเอื้อมไปหยิบขวดแชมพูหวังจะทำความสะอาดเส้นผมที่เปียกอยู่ แต่ก็ต้องวางขวดนั้นลง ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูผืนนุ่มสีขาวมาพันไว้รอบเอว

 

“พี่ครับ! ...พี่เยซอง แชมพูหมดอ่ะ” เสียงหวานดังลอดออกมาจากห้องน้ำ

“มีสิ! ก็พี่เพิ่งซื้อมาเอง” เสียงทุ้มตอบกลับ

“ไม่เห็นมีเลย... อยู่ไหนอ่ะครับ” 

“ใต้อ่างล้างหน้าไง... อ่างล้างหน้าน่ะ... ดูดีรึยัง?”

 

 

            ...อ่างล้างหน้าเหรอ? อยู่ไหนล่ะ?    = =a

ตากลมสอดส่องหาแชมพูขวดใหม่บนอ่างล้างหน้า แต่ก็ไม่พบ   ...เอ๊ะ? หรือว่าใต้อ่างล้างหน้า?

 

“ตู้เก็บของใต้อ่างล้างหน้าน่ะ ...เจอมั๊ย?” รุ่นพี่ร้องบอกอีกครั้ง

 

“.......”   ไม่มีสัญญาณตอบรับจากอีกฝ่าย เพราะเรียวอุคเอาแต่ง่วนหาของไม่ได้สนใจฟังเลย

 
ตัวเล็กก้มลงเปิดตู้เก็บของใต้อ่างล้างหน้า ก่อนจะสอดมือเข้าไปรื้อหาของที่ต้องการ

            ...อ๊ะ! เจอแล้วอยู่นี่เอง  ^^

 

ขณะที่กำลังจะเอื้อมไปคว้าขวดนั้นมา ก็พอดีกับมือใหญ่ทาบทับลงบนมือเค้าพอดี  (ขอเขียนไม่จริงนิดนึงค่ะ  เพราะจริงๆ แล้วมือเย่เล็กนิเดวเอง - -" )

 

“นี่ไง ...แชมพู” เสียงต่ำกระซิบที่ข้างหู...

O.o    "ว๊ากกกกกก...!!!” รุ่นน้องร้องลั่น เมื่อเหลียวมาเห็นรุ่นพี่นั่งอยู่ในท่าที่โอบเขาจากด้านหลัง 

“...พ ...พี่” น้ำเสียงอึกอัก กับคำพูดที่ติดขัด ตากลมจับจ้องระแวงการกระทำของฝ่ายตรงข้าม  "...เข้ามาทำไม?"
 
ใบหน้าอบอุ่นเคลื่อนเข้ามาในระยะประชิด ร่างบางแข็งทื่อราวกับต้องมนต์

            ...หวา !! ทำไงดี! ทำไงดี!  ในหัวขาวโพลนไปหมดคิดอะไรไม่ออกซักอย่าง ตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้นเขาไม่อยากรับรู้ด้วยแล้ว ปากบางเม้มแน่น หลับตาปี๋... ใจเต้นโครมครามเสียงดังจนน่ารำคาญ...

 

...จุ๊บ!   ริมฝีปากอุ่นสัมผัสเบาๆ บนไหล่เนียน ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ  “...หอมจัง ^^ ”    

 

ร่างเล็กลืมตาโพลง เหมือนมนต์สะกดได้หายไป   “อ๋ายยยยย...!!! >.< พี่ทำอะไรเนี่ย?!! ออกไปเลยนะ! ออกไป ๆ !!!” เสียงแหลมโวยวายลั่น พร้อมกับใช้มือเล็กๆ ผลักตรงโน้นตรงนี้ไล่ร่างสูงให้พ้นออกไปจากห้องน้ำ

 

“หน้าแดงทำไม? ไม่เห็นต้องอายเลย มากกว่านี้ก็เห็นมาแล้วนี่...” พูดจบก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่

“บ้า! ออกไปเลยนะ! ออกไปๆ !!” 

“โอเคๆ ...” รอยยิ้มพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคม ก่อนประตูจะปิดลง “คนเค้าอุตส่าห์ช่วยหาของนะ...”

“ผมหาเองได้! อย่าเข้ามาโดยไม่บอกก่อนสิครับ!” ร่างบางหันหลังพิงประตูที่กั้นระหว่างเขากับรุ่นพี่เอาไว้ ใบหน้าขาวใสขึ้นสีจัดทันที รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ในอกยังเคาะโครมครามราวกับหัวใจจะออกมาเต้นข้างนอกเสียให้ได้ 

 

“มีอะไรเรียกพี่ได้ตลอดนะ” เสียงเยซองหัวเราะ ..หึหึ ในลำคอ

“ไม่ต้องเข้ามาแล้วนะ!” เสียงเล็กร้องบอกทันควัน

“ก็ได้ๆ ... ไม่ต้องล็อคประตูนะ เผื่อเกิดอะไรขึ้น...”

“รู้แล้วน่า!”   ...ทำยังกับจะล็อคได้นักนี่   ด้วยอารมณ์ชั่ววูบพาให้ใช้คำพูดที่ไม่แสดงความเคารพ

“หืมมม... ว่าไงนะ?” รุ่นพี่ลากเสียงต่ำ

“อ.. เอ่อ... รู้แล้วครับ” ...ก็พี่นั่นแหละอันตรายที่สุด - -“   ไม่น่าเลยจริงๆ ...



ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเมื่อ 2 อาทิตย์ที่แล้ว...

      

.

.

.

 

เช้าวันเสาร์ อากาศสดใส

 

         ...อื้ออออ    ...หนัก   -*-    ...มันหนักนะ

 

“.......”

 

“อื้อ... ก็บอกว่าหนักไง!”    

เรียวอุคลืมตาตื่นขึ้นพบแขนขาเก้งก้างของรูมเมทพาดทับบนตัวเขา ใบหน้า(กลม)ของรุ่นพี่ที่กำลังหลับสบายพาดอยู่บนหมอนใบเดียวกัน   ...ใกล้เกินไปแล้วนะ   ตัวเล็กค่อยใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้หนีบแขนหนักๆ ส่งคืนเจ้าของ

 

            ....เฮ้อ นี่เป็นความลับนะครับ ห้อง 306 มีเตียงเดี่ยว 2 เตียง แต่ได้ใช้แค่เตียงเดียว ก็ตั้งแต่วันที่พี่เยซอง(บังคับ)ขอนอนกับผม  ก็แอบมานอนด้วยตลอด(อย่างขัดขืนไม่ได้ - -“) ....

 

ทันใดนั้นคิ้วหนาเริ่มขยับ พร้อมเปลือกตาที่เปิดออกเผยให้เห็นนัยน์ตาสีเข้ม

“ตื่นแล้วเหรอ..?” เสียงทุ้มกล่าวสะลึมสะลือ “Morning kiss...มะ?”   ว่าแล้วก็โน้มอีกฝ่ายเข้ามาหวังจะจูบอรุณสวัสดิ์

“ว๊ากก..!  อย่ามาทำละเมอนะครับ!”  มือทั้งสองถูกใช้ดันหน้าของรุ่นพี่เต็มกำลัง “ผมจะไปอาบน้ำแล้ว...!” ดิ้นหลุดออกมาได้ก็วิ่งปรู๊ด หนีเข้าห้องน้ำไปทันที 

เยซองส่ายหัวเบาๆ คลี่ยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันเข้าหาหมอนหนานุ่ม หวังจะงีบต่ออีกสักหน่อย แต่ไม่ทันได้หลับก็ต้องตาสว่างเมื่อได้ยินเสียงดังจากในห้องน้ำ

 

...ตึง!   โครม!    พลั่ก!!!   ...ตามมาด้วย   “โอ๊ย...!!”   >.<

เสียงร้องนั้นทำให้เยซองนั่งไม่ติด ต้องลุกไปเคาะประตูห้องน้ำอย่างไว “เรียวอุค! ทำอะไรน่ะ เป็นอะไรรึเปล่า?”

“ป.. เปล่าครับ... ไม่มีอะไร”   >o<

“ไม่มีอะไรได้ไง เสียงดังขนาดนี้”

“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ ...ผมแค่ลื่นล้มน่ะ” แขนผอมๆ พยายามจะดันตัวลุกขึ้น “...โอ๊ย!”

             ....เจ็บๆๆ ...เจ็บชะมัด    คิดพลางน้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวด  T^T

“ไหวรึเปล่า? ให้พี่เข้าไปดูหน่อย”

 

....แกร๊ก! ...แกร๊ก!   เสียงลูกบิดขัดกันไปมา เนื่องจากประตูถูกล็อค

“พี่จะพังเข้าไปล่ะนะ”

 

“เหวอ..  ไม่ต้องครับ ...ไม่ต้อง!” ร่างเล็กฝืนตัวเองสุดฤทธิ์ พยายามจะลุกขึ้นเพื่อไม่ไห้ร่างสูงต้องพังประตูเข้ามา

แต่ไม่ทันการณ์ซะแล้ว...    ปึ้งงงง..!!!    ประตูกระเด้งออกอย่างแรง พร้อมกับรุ่นพี่ที่ถลาเข้ามาหน้าตาตื่น

“เป็นไงมั่ง? ยืนไม่ไหวล่ะสิ”  คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ไม่พอใจในความซุ่มซ่ามของอีกฝ่าย “แล้วยังจะมาอวดเก่งอีก...”

 

เรียวอุคก็อยากจะขอบคุณในความเป็นห่วงนี้ แต่เมื่อนึกถึงสภาพของตัวเองตอนนี้ก็ได้แต่ก้มหน้างุด

“เป็นไรไป... เจ็บตรงไหนเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อเห็นรุ่นน้องจอมซุ่มซ่ามเงียบใส่

              จะให้ยินดีปรีดาได้ยังไง ก็ตอนนี้เรียวอุคอยู่ในสภาพหงายเงิบบนพื้นห้องน้ำ เสื้อผ้าซักชิ้นก็ไม่ได้ใส่ ยิ่งคิดก็ยิ่งอาย อายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีแต่ก็ทำไม่ได้ ใบหน้าเริ่มแดงจัดจนถึงใบหู พอหนักเข้าทนไม่ไหวก็ยกมือเล็กทั้งสองขึ้นปิดหน้า ในเมื่อห้ามรุ่นพี่มองไม่ทันแล้ว เขาก็ขอปกป้องตัวเองด้วยการไม่เห็นเหตุการณ์ตอนนี้แล้วกัน...  >.<


             เพราะเมื่อกี้มัวแต่เป็นห่วงเลยไม่ทันได้คิดอะไร  แต่พอเห็นหน้าหวานเปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำ  สายตาก็เริ่มมองเห็นผิวเนื้อขาวเนียน  ทุกซอกทุกมุมที่เคยอยู่มิดชิดใต้ร่มผ้าตอนนี้ปรากฎต่อสายตาเยซองหมดแล้ว  ในอกก็เริ่มเคาะโครมครามขึ้นมาอีก  ...ขนาดวันก่อนแค่เห็นแว๊บๆ ตอนติดระดุมยังใจสั่นแทบแย่  แล้ววันนี้เล่นมาโป๊ให้เห็นกันจะๆ ต่อหน้า  ผู้ชายที่ไหนมันจะอดใจไม่คิดได้!!

      ...เฮ้ย!!  แต่นี่มันก็น้องชายนะเว้ย!!!  น้องชายน่ะ.. น้องชาย

เยซองพยายามย้ำตรงคำว่า 'น้องชาย'  อยู่ในใจเพื่อเตือนสติตัวเอง  แต่ขืนให้อยู่อย่างนี้นานขึ้นอีกซักนาทีคงไม่ไหวแน่...

 

จู่ๆ ร่างเล็กก็ลอยหวือขึ้นจากพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว  “อ๊ะ! ...เอ๋?” 

แขนแกร่งช้อนร่างบางขึ้นแนบอก ก่อนจะออกจากห้องน้ำ มุ่งตรงไปที่เตียง ค่อยๆ บรรจงวางเรียวอุคลงอย่างเบามือ

 

“ตัวเบาชะมัด ที่กินเข้าไปมันหายไปไหนหมด...ฮึ?”   มือหนาหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวให้รุ่นน้อง

“พี่อ่า...!” พูดไปมือก็รีบคว้าเอาผ้ามาห่อตัวไว้หนาอย่างกับดักแด้ ก่อนก้มหน้าอายม้วนต้วนอีกครั้ง

เยซองเห็นแล้วอดขำไม่ได้ “นายเป็นเด็กเพิ่งคลอดรึไง? ตัวแดงไปหมดแล้ว” ว่าแล้วก็หัวเราะ ...หึหึ

“พี่อ่ะ!   ใครอาย?  ก็... ก็คนเค้าเพิ่งอาบน้ำร้อนมาต่างหากเล่า!”  แก้ตัวตะกุกตะกักไปเรื่อย

“อ๋อเหรอ... เพิ่งรู้ว่านายถึงขนาดอาบน้ำร้อน ไม่ได้อาบน้ำอุ่นสินะ”

“พี่อ่า...!!” หน้าหวานเงยขึ้นมาค้อนใส่ทันที

“อะไร? พี่อ่าๆ อยู่ได้   ฉันเป็นยักษ์รึไง? ...ใครเค้าจะกินนายเหรอ? ..ฮะ?” ว่าแล้วก็หัวเราะชอบใจ   “พันซะขนาดนั้น เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก”   ปากก็พูดได้ว่าไม่ใช่ยักษ์  แต่ในใจกลับนึกอยากจะกินขึ้นมาตะหงิดๆ เหมือนกัน  - -"

 

 

 

.

.

.

                  หลังจากไปตรวจที่คลินิกใกล้ๆ ก็ได้ความว่า “แขนซ้น ก้นกบกระแทกอย่างแรง จะปวดตั้งแต่ต้นขาไปจนถึงสะโพกเลยล่ะ  คงนั่งท่าเดียวนานๆ ไม่ได้ พายามอย่าเดินมาก พักผ่อนเยอะๆ ไม่กี่วันก็หายแล้วล่ะ”

“อ้อ... ขอบคุณมากครับคุณหมอ”

 

หลังจากจ่ายค่ายาเรียบร้อยแล้ว เยซองก็พยุงรูมเมทของเขาออกจากคลินิก ก่อนจะก้มลงนั่งหันหลังให้เรียวอุค

“อย่าบอกนะว่า... ไม่เอาอ่ะ ไม่เอาเด็ดขาด” ตัวเล็กส่ายหน้าไปมา ไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้อย่างแรง

“ขึ้นๆ มาเถอะน่า เดินแบบนั้น วันนี้จะถึงมั๊ย?”

“ก็มันน่าอายจะตาย มีแต่คนมองเต็มไปหมด”

“ไม่เป็นไรหรอก นี่มันก็เย็นแล้ว ...อีกอย่างก็อย่าไปมองเค้าสิ ไม่มองเขาก็ไม่เห็นว่าเค้ามองเรา ทีนี้ก็ไม่ต้องอาย เห็นมะง่ายจะตายไป” รุ่นพี่พูดปัดง่ายๆ ราวกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

"ม่ายยยย..!  ยังไงก็ไม่เอาอ่ะ"

"จะขี่หลัง  หรือจะให้อุ้ม!"



                 ......TT^TT   นี่ผมมีทางเลือกบ้างมั๊ยเนี่ย?

.
.
.

"นี่  ..ถึงแล้ว"  เสียงต่ำร้องบอกเรียวอุค ที่เอาแต่ซุกหน้ากับหลังรุ่นพี่  ราวกับกลัวว่าถ้าใครเห็นหน้าเข้า คงต้องขึ้นหน้าหนึ่งนิตยสาร glossip พรุ่งนี้แน่

"อ้าว?  พี่สองคนทำอะไรกันน่ะ?"  เสียงใสร้องถาม

"แหม...จะอะไรซะอีก  วันหยุดก็ยังไม่หยุดหวานนะพี่อ่ะ"  ฮยอกแจตอบแทนทันที  "น่าอิจฉาชะมัด  ทงเฮอ่า...ฉันอยากขี่หลังๆ ...บ้างอ่ะ"  แซวไม่แซวเปล่า  เด็กหนุ่มยังทำท่าดิ้นเร่าๆ เหมือนเด็กขี้อ้อน  (ประมาณว่าเค้าจะเอาๆ >o< )

"เลิกบ้าได้แระ  คนป่วยเดินไม่ไหว  ก็ต้องให้ขี่หลังสิ"  เยซองช่วยไขข้อข้องใจให้ทันที

"เอ๋?  เรียวอุคนายเป็นอะไร!  เจ็บตรงไหนเหรอ?"  ทงเฮตาโต  เป็นห่วงระคนสงสัย

คนที่ถูกถามทำหน้าเหยเกลงเล็กน้อย  ไม่อยากจะพูดถึงสาเหตุเลยจริงๆ  "...เอ่อ  ฉัน... ลื่นล้มนิดหน่อยน่ะ"

"น่านไง!"  ฮยอกแจตีมือเสียงดัง  "พี่รู้มั๊ย?  หมอนี่น่ะนะ  เดินอยู่ด้วยกันดีๆ  ก็ลงไปจับกบซะงั้น  พอผมมองไปข้างหน้าก็ไม่เห็นมีอะไร"  สีหน้าทะเล้นเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น ก่อนเล่าต่อไป  "เหมือนกับมีกำแพงเตี้ยๆ ที่มองไม่เห็น  แล้วก็มีเฉพาะเรียวอุคเท่านั้นที่จะสะดุดมันเข้าน่ะ  เชื่อเค้าเลย...  "

"ฮยอกแจอ่า~  ทำไมนายเป็นคนยังงี้นะ? ฮะ?"  ตัวเล็กค้อนใส่เพื่อนร่วมชั้นของเขา  "ฉันไปทำอย่างงั้นเมื่อไหร่กัน?"

"ตลอดเลยต่างหาก!  เข้าห้องน้ำก็จะลื่น  ขึ้นบันไดก็จะล้ม  เป็นยังงั้นบ่อยๆ เลย"   พูดจบทุกคนก็พากันหัวเราะเยาะวีรกรรมซุ่มซ่ามของเรียวอุค    มีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่ทำแก้มป่อง  หน้างออย่างไม่สบอารมณ์  แต่ก็แก้ตัวไม่ขึ้น  - -*  ได้แต่เถียงอยู่ในใจ...

                   .....ก็พื้นมันลื่นจริงๆ นี่!!  >[]<


.
.
.

          พอขึ้นมาบนห้อง  พี่เยซองก็เอาแต่บ่นเรื่องความซุ่มซ่ามของผม  แล้วก็บอกว่า ต่อไปนี้ไม่ต้องล็อคประตูแล้วนะ

"ถึงอยากจะล็อคก็ล็อคไม่ได้หรอก  พี่เล่นทำลูกบิดประตูพังไปแล้วนี่!"  ตัวเล็กประชดประชัน  แต่อีกฝ่ายกับหัวเราะชอบใจ

           และนั่นก็คือ ที่มาว่าทำไมประตูห้องน้ำ ของห้อง  306  ถึงล็อคไม่ได้  

          ...ที่มาของความระแวงตอนอาบน้ำของผมด้วย  T^T  ...

*****************************************************************************

ความลับของคิมเรียวอุค [ภาค2] : สาเหตุการเข้า รพ.



ฮยอก :  นี่ๆ ...เรียวอุคน่ะเค้าเข้า รพ.  ก็เลยมาเรียนช้ากว่าคนอื่นใช่มั๊ยล่ะ?
ปลา   :  อืม...  แล้วมันทำไมเหรอ?
ฮยอก :  ก็สาเหตุที่เค้าเขา รพ. น่ะ  ไม่มีใครรู้หรอกนะว่าเพราะอะไร?
ปลา   :  แล้ว...  นายจะบอกว่านายรู้เหรอ?
ฮยอก :  แน่นอน!  เพราะว่าฉันคือท่านฮยอกแจไงล่ะ!  555+
ปลา    :  แล้วไง...  เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?
ฮยอก  :  ที่รู้เนี่ย  ก็ฉันอยู่ห้องเดียวกับเรียวอุคใช่มั๊ยล่ะ  แล้วฉันนี่แหละที่สนิทกับเค้า...
ปลา    :  เลิกลีลา  แล้วบอกมาซะที  -*-
ฮยอก  :  ก็กำลังจะพูดอยู่เนี่ย  ใจร้อนจริง  ...ได้ยินมาว่าเพราะเขาเป็นคนซุ่มซ่ามมากๆ  ก็เลยหกล้มแขนหัก จนต้องเข้า รพ. เลยล่ะ
ปลา    :  ...เห?   จริงเหรอ?  ล้มท่าไหนของเค้านะ?  = =a


.
.
.
ขณะเดียวกัน  ที่ห้อง  306

"ฮัดชิ้ว!!  ...ฮ  ฮัดชิ้ว!!   ฮัดชิ้ว!!"

"เป็นไรไป?  ไม่สบายเหรอ?"  เยซองถามพลางใช้มือแตะที่หน้าผากตัวเอง กับรุ่นน้อง  "ตัวก็ไม่ร้อนนี่..."

"เปล่าหรอกฮะ..  สงสัยมีคนบ่นถึง"  -*-

.
.
.

ปลา    :  ว่าแต่...  นายไปได้ยินเรื่องนี้มาจากไหนน่ะ?
ฮยอก  :  อ... เอ่อ...
ปลา    :  คายยย...?
ฮยอก  :  ก...  ก็จากคยู หัวหน้าห้องน่ะ
ปลา    :  สรุปแล้ว  ใครเป็นคนที่สนิทกับเรียวอุคกันแน่?  = =a
ฮยอก  :  ...........  - -"

*************************************************************** 
  

และแล้วตอนที่ 3 เด็กชายจอมซุ่มซ่าม  ก็จบลงด้วยเรื่องของห้องน้ำล้วนๆ - -"

เรื่องจริงรยออุคก็ทำไรเปิ่นๆ เหมือนกันนะคะ 

อย่างเวลาจบ Live  ก็มักจะโบกมือลาแฟนๆ แล้วเดินกลับคนละทางกับสมาชิกคนอื่นหน้าตาเฉยเลยล่ะค่ะ (ไม่รู้ว่าเค้าไม่ได้นัดแนะกันรึไง?  = =a) 

 

ว่าแล้วก็ไปฟังเพลงเพาะๆ จาก K.R.Y. ft. Eunhyuk



แอบ Re-write Part.3 :  24.02.2011