คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [Fic. YeRyeo] Dor No.9 --สารภาพ--
Dormitory Part.9 Confess-- สารภาพ
by. อ่อนหัด
-------------------------------------------------------------------------------------------
..................
.........
...
"...นายผิดเองนะที่ดันมาอยู่ห้องเดียวกับฉันแบบเนี้ย" เยซองกระซิบอุ่นข้างหู ขณะคร่อมร่างบางเอาไว้
รยออุคแทบไม่เชื่อหู ...นี่ความผิดตูเหรอ?!! o.O
หน้าคมก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนจะพรมจูบไปทั่วตั้งแต่ใบหูอ่อนนุ่ม ต้นคอขาว ลงมาถึงกระดูกเหนือเนินอก...
.
.
"...ฮึก! ..อึก"
ร่างสูงต้องชะงักทันที เมื่อตัวเล็กเริ่มสะอึกสะอื้น "...เรียว!"
รยออุคใช้แขนผอมๆ ทั้งสองข้างปิดหน้าปิดตาเอาไว้ แล้วร้องไห้อย่างเงียบๆ
"...เรียว" รุ่นพี่พยายามจะดึงมือออก แต่ไม่สำเร็จ "เรียว... ร้องไห้เหรอ?"
...โธ่ ทำอะไรลงไปฟะเยซองเอ๊ยยย..!
"เรียว..." พลางดึงร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด "พี่ขอโทษนะ.." มือใหญ่ลูบหัวเบาๆ เพื่อปลอบประโลม
"...ฮึก! ...พี่" มือเล็กถูกใช้ดันอกหนา "อึก..! ...ปล่อย!"
"พี่ขอโทษ.. ขอโทษจริงๆ ไม่รู้เป็นบ้าอะไร!! พี่มันไม่ดีเอง... นะ ...อย่าร้องนะ"
"...พี่เห็นผมเป็นอะไร? ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ! ...อึก! ...พี่คิดจะทำอะไรก็ทำได้รึไง!!?"
"ไม่ใช่นะ.." เยซองยังกอดไม่ปล่อย "มันไม่ใช่อย่างนั้น... ฉันไม่เคยคิดว่านายเป็นตัวแทนใครเลยซักครั้ง"
"...งั้นก็ปล่อยผมสิ!!!" ตัวเล็กขึ้นเสียงใส่
มือเรียวเลื่อนมาจับที่ไหล่บาง น้ำเสียงรุ่นพี่แฝงไปด้วยแววจริงจัง "ฟังนะ.. ฉันน่ะ..."
ใบหน้าเปื้อนน้ำตาเงยขึ้นมองนิดหนึ่ง
"...ฉันไม่ได้ทำเพราะคิดว่านายเป็นใคร แต่ฉันทำไปเพราะว่าคนๆ นั้นคือนายต่างหาก"
ทั้งห้องเงียบสงัด เหมือนเวลาได้หยุดหมุนไปชั่วขณะ... รยออุคนิ่งอึ้ง ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากบาง
ดวงตากลมโตแดงชื้น ขนตางอนเปียกซึมด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
ตัวเล็กยังคงอ้าปากค้าง เป็นเวลาหลายนาทีกว่าที่เขาจะประมวลผลคำพูดเหล่านั้นเสร็จ
จู่ๆ เขาก็รวบรวมกำลังผลักร่างสูงอย่างแรงจนหงายหลัง ก่อนจะออกตัววิ่งหายไปจากห้อง...
ทบทวนเรื่องราวเมื่อสักครู่แล้วเยซองได้แต่ถอนใจยาว ...เขาทำไปแล้ว และเขาก็พูดไปแล้วจริงๆ
แม้ไม่รู้แน่ชัดว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไง แต่ดูจากท่าทางก็พอจะเดาได้ ที่ทำลงไปวันนี้คงไม่พ้นขุดหลุมฝังตัวเอง
ทั้งที่ถ้าเขาอยู่เฉยๆ ทำตัวเหมือนปกติ เขาก็จะอยู่ข้างๆ คนๆ นั้นได้ ถึงแม้จะเป็นในฐานะรุ่นพี่ หรือแค่เพื่อนร่วมห้องก็ยังดี
แต่ตอนนี้มันเหมือนกับว่าเขาทำทุกอย่างพัง...
แล้วต่อไปจะทำยังไงดี? เขาจะสามารถเผชิญหน้าและอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมได้รึเปล่า?
.....................
...................
------------------------------------------***-------------------------------------------
ตัวเล็กวิ่งเร็วจี๋ลงไปยังชั้นล่าง...
ที่ห้องชั้น 2
"อึ้ก! ...อืมมม"
....ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ตาโตเบิกโพลงทันที "...อื้อๆๆ" เสียงร้องอู้อี้ในลำคอ เป็นเชิงบอกให้หยุดได้แล้ว
แต่อีกฝ่ายกลับทำเป็นไม่สนใจ เขายังคงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มือเรียวจึงย้ายจากที่คล้องคอร่างสูงอยู่ ลดลงมาบริเวณแผ่นหลัง ก่อนจะกระหน่ำตี ...ป้าบ! ป้าบ! เข้าให้
"..โอ๊ยๆๆ พอแล้วๆ" หมีถอนปากออกทันที "...รู้แล้วน่า! ไปก็ได้" มือหนาลูบไปที่หลังตัวเองบรรเทาอาการแสบ
....แกร๊ก! คังอินเดินมาเปิดประตูอย่างไม่เต็มใจนัก ....ใครฟะ?!! มาขัดจังหวะซะจริง! -*-
เมื่อประตูหนาแง้มออก ตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าห้องก็ตกใจกับสภาพรุ่นพี่เล็กน้อย
ก็หมีใส่แค่กางเกงขาสั้นที่ข้างหน้าน่าจะเขียนว่า 'มวยไทย' ส่วนท่อนบนนั้นเปลือยเปล่า
เนื้อตัวที่กระชับเป็นกล้ามอย่างนักกีฬาชื้นไปด้วยเหงื่อ
"..อ้าว? ว่าไงรยออุค มีอะไรเหรอ?"
"อ.. เอ่อ... ไม่มีอะไรครับ ผม...ไม่รบกวนพี่ดีกว่า" พูดจบก็โค้งให้ แล้วจากไปทันที
"เฮ้ย! ...เดี๋ยวดิ" คังอินที่เห็นหน้าน้องแดงๆ พยายามจะเรียกเอาไว้ แต่ร่างเล็กก็วิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว
"...ไรว้า~" ร่างสูงยืนเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะกลับเข้ามาในห้อง
"ใครมาเหรอ?" เสียงหวานร้องถาม พลางลุกขึ้นแต่งตัวให้เรียบร้อยบนโซฟากำมะหยี่
"มาแล้วไปแล้วน่ะ" หมีส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ "พวกสัตว์ตัวเล็กๆ ก็เงี้ยะ.. มาเร็วไปเร็วจริงๆ"
"...หา?" อีทึกค่อนข้างงงกับคำพูดของรูมเมท ก็ในหอนี้ไม่ได้อนุญาติให้เลี้ยงสัตว์ซะหน่อย
ขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั้น แขนยาวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อก็เข้าสวมกอดจากด้านหลัง ก่อนจะเริ่มซุกซนกับไหล่เนียน
"จะใส่ทำไม เดี๋ยวก็ต้องถอดอีกอยู่ดี..." คังอินกระซิบที่หูพลางงับเบาๆ
"ไม่เอาน่า!" ว่าแล้วก็ตีไปเบาๆ ที่กลุ่มผมสั้นสีเข้มด้านหลัง "ฉันจะนอนแล้...! ...อ๊ะ!"
พูดไปก็เท่านั้นจริงๆ เจ้าหมีนี่สงสัยจะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง คังอินจัดการกดร่างบางลงกับโซฟาตัวเดิม
"จะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ? ...ฮึ?" หน้าหล่อยิ้มกริ่ม "มาทำให้ขึ้นขนาดนี้แล้วจะหนีไปนอนเนี่ยนะ"
"ฉันไปทำอะไรนายฮะ?!! นายนั่นแหละที่..." เผลอเหลือบไปเห็นคำว่า 'มวยไทย' ที่มันพองขึ้นผิดปกติทำเอาหน้าหวานตกใจ
"นี่นาย..! อีกแล้วเหรอ?! ..ว ....หวาาาาาาา!!!"
ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงกันให้ยืดเยื้อเจ้าหมีตัวโตก็พุ่งเข้าใส่ทันที!
ริมฝีปากนุ่มประกบกันแนบแน่น ก่อนจะบดเบียดแลกลิ้นแบบคนกันเอง
"...อือออ ...อืมม"
.................
...........
....
Happy Valentine นะคะทุกคน!!!
เคยบอกไปแล้วว่าจะมีเซอร์วิสวันนี้ แต่กว่าจะมาอัพได้ก็เย็นซะแล้ว
-- Valentine Service -- เช้าที่หนักหนากับหมาตัวโต
SF : **Hard Valentine** [KangTeuk]
.
.
.
เช้าตรู่ ณ ห้องหัวหน้าหอ
.
.
เตียงคิงไซส์สีขาวสะอาด ร่างเล็กซุกตัวใต้ผ้าห่มสีกรมท่าผืนนุ่ม ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่เขาอยากจะตื่น
ที่นอนนุ่มยวบลงเล็กน้อยเมื่อคังอินที่เพิ่งล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเดินกลับมานั่ง
ร่างสูงอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน กำลังเฝ้ามองใบหน้าหวานที่หลับพริ้ม นิ้วเรียวเล็กโผล่พ้นแขนเสื้อมานิดหน่อยช่างดูน่ารักจริงๆ
ชายหนุ่มยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะเอื้อมไปคว้ามือนุ่มมาพินิจพิจารณาใกล้ๆ
มือขาวนวลเนียน เล็บสั้นสะอาดสีใสอมชมพู และกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคย
ทำไมมือของคนๆ หนึ่งถึงดูน่ารักน่าหลงไหลได้ขนาดนี้นะ คิดพลางยกมือนั้นขึ้นมาแนบที่แก้มตัว ถูแก้มไปมากับมือนุ่ม แล้วก้มลงจุ๊บเบาๆ
ชายหนุ่มเลื่อนสายตาไปยังใบหน้าหวานใสที่พาดอยู่บนหมอนใบโต จนแก้มข้างนึงยุ้ยออกมา
ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าประชิดร่างเล็ก ก่อนจะมอบจุมพิตอุ่นที่แก้มขวา
"อื้อ...~" คนข้างล่างร้องห้ามด้วยความรำคาญ แต่ปฏิกิริยาตอบสนองนั้นกลับได้ผลตรงกันข้าม
มันยิ่งทำให้อีกฝ่ายรู้สึกสนุก ปลุกอารมณ์นึกอยากแกล้งขึ้นมาทันที ว่าแล้วก็ระดมจูบไปทั่วใบหน้าที่กำลังหลับนั้น
อีกฝ่ายได้แต่ร้อง อื้อ...! อื๊อ...!! ก่อนจะขยับตัวไล่นิดหนึ่ง โดยไม่คิดที่จะลืมตาตื่น
ร่างสูงหัวเราะชอบใจกับตัวเอง เมื่อคิดยุทธวิธีกลั่นแกล้งขั้นต่อไปได้ ก็กระตุกเบาๆ แย่งผ้าห่มจากทึกกี้
"อื๊อ...!!" ปากบางส่งเสียงไม่พอใจอีกครั้ง พร้อมกับที่มือเล็กพยายามคลำหาผ้าของตัวเอง (แบบไม่ลืมตา) ก่อนจะดึงขึ้นมาห่มไว้เหมือนเดิม
ร่างสูงอมยิ้มคิกคักแล้วก็ดึงผ้าออกอีก ดึงกันไปดึงกันมาจนอีทึกรำคาญขี้เกียจแย่งด้วยแล้ว จึงปล่อยเลยตามเลย ไม่ห่มผ้าก็ได้ - -*
โดยหารู้ไม่ว่านั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงในวันนี้...
คังอินตาแป๋ว นั่งมองเรียวขาขาวที่โผล่พ้นจากเสื้อนอนผ้าแพรตัวโตสีน้ำเงินเข้มของเขาเอง ซึ่งตอนนี้ถูกสวมใส่โดยร่างเล็ก
ด้วยขนาดที่ใหญ่เกินไปและเนื้อผ้าทิ้งตัว ทำให้อีทึกอยู่ในสภาพหวาบหวิวสุดๆ... ยิ่งยอดอกเล็กสีชมพูบนเนินอกเนียนกระชับออกมาท้าทายสายตา(หื่น)ด้วยแล้ว ทำเอาหมีเริ่มเตลิด
เขารีบเปลี่ยนจุดโฟกัสไปยังใบหน้าที่กำลังหลับสบาย จมูกโด่งที่ทอดตัวเป็นเส้นตรงได้รูป ขนตายาววางตัวเป็นแพแนบสนิทไปกับเนินแก้มเนียนละเอียด
ปากอิ่มสีระเรื่อเผยอน้อยๆ
......นี่จะยั่วกันใช่ม้ายยยยย!! >/////<
...สายตาคังอินกำลังโลมเลียร่างบาง โดยที่เจ้าตัวสลบไสลในห้วงนิทรา ไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย
อะไรกันเนี่ย?!! ...คังอินชักกลัวตัวเองที่รู้สึกกับคนๆ นึงได้มากขนาดนี้
ยิ่งรู้ตัวว่า "รัก" มากเพียงใด ยิ่งกลัวการสูญเสียมากเท่านั้น ยิ่งกลัวก็ยิ่งอยากจะผูกมัดเค้าไว้...
คังอินอยากจะผูกขาดร่างบางใจจะขาด ไม่อยากให้ใครอื่นได้สัมผัส ไม่อยากให้ได้คุย หรือแม้กระทั่งมองดู
แทบอยากประกาศความเป็นเจ้าของให้คนทั้งโลกได้รู้ ว่าอีทึกเป็นของเขา... ของเขาคนเดียว...
รู้ตัวอีกทีร่างสูงก็ยัดเยียดจูบหนักๆ บนกลีบปากสีกุหลาบนั่นซะแล้ว ร่างเล็กลืมตาตกใจตื่นเพราะหายใจไม่ออก
ในคอร้องอู้อี้พยายามผลักไสสุดกำลัง แต่พอลิ้นร้อนของอีกฝ่ายเริ่มรุกเร้าเข้ามาในโพลงปาก อีทึกก็เคลิบเคลิ้มจูบรับอย่างลืมตัว
-----------------------------------ตัด NC ออกไป-----------------------------------
เมื่อก่อนเคยให้ทิ้งเมล์ไว้ แต่ตอนนี้น้ำท่วมกลัวส่งให้รีดเดอร์ช้า เพราะงั้นใครอยากได้แค่เม้นกันหน่อยแล้วจิ้มแถบแดงเลยจ้ะ ^^
password คือชื่อไรท์เตอร์ ใครอ่านมาถึงนี่แล้วยังไม่รู้ (ถ้าไม่รู้นี่แอบน้อยใจนะเนี่ย T^T) แนะนำให้กลับไปอ่านตอนที่ 2 ที่มีแนะนำตัวละคร มี 4 พยางค์นะจ๊ะ
-------------- Drom NC 9 ------------
ส่วนแฟนพันธุ์แท้ของเราจัดส่งไปให้ถึงที่เลยค่ะ
(เช็คในข้อความลับของคุณดูสิ ^^) ^^
อีทึกหอบตัวโยน... แขนแกร่งโอบรัดรอบเอวบาง พลางคลี่ยิ้มอย่างพอใจ "รู้สึก... ดีชะมัด!" เสียงทุ้มพูดติดหอบ
"ในตัว..นายนี่ ...สุดยอดไปเลย ...อยากจะอยู่แบบนี้นานๆ จัง..." ว่าแล้วหน้าทะเล้นก็ก้มลงจุ๊บที่อกกระชับอย่างมันเขี้ยว ...อื้มมม ม่ะ!
"ไม่ต้องเลย! ...นายรู้สึกดี แต่.. ฉันจะตายอยู่แล้ว!" อีทึกแหวใส่ "..รู้มั๊ยกี่วันแล้ว? ทำแบบนี้ติดกันมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ.. คิดถึงสุขภาพฉันบ้างสิ" พูดจบก็นิ่วหน้าใส่ หวังให้อีกฝ่ายสำนึกซะบ้าง
"..ก็มันทนไม่ไหวนี่นา เล่นเชิญชวญฉันแบบนั้นน่ะ"
"หา?!! o.O ฉันไปทำแบบนั้นเมื่อไหร่? ฮะ?"
"นายเปล่า... แต่ร่างกายนายทำอ่ะ เมื่อเช้านอนได้เซ็กซี่มากเลย ก็เลย... อดใจไม่ไหวน่ะสิ" คังอินหัวเราะแหะๆ กลบเกลื่อน
"อะไรนะ?!! นี่ฉันนอนเฉยๆ ก็ไม่ได้สินะ" ร่างบางเริ่มกอดอก ก่อนจะมองด้วยหางตา "งั้นถ้าฉันอยากนอนสบายๆ คงต้องไปนอนที่อื่นซะแล้วมั้ง?!"
"อย่าไปน๊าาาา..!! เค้าผิดไปแล้ว ยกโทษให้หมีเถอะ จะให้ทำอะไรก็ยอม" ร่างสูงพยายามจะเข้าไปกอดไถ่โทษ (ได้ทั้งขึ้นทั้งร่อง)
แต่พอเค้าขยับตัวเท่านั้น "..อ๊ะ!" ..ก็ทำให้ร่างบางรู้สึกทันที เพราะส่วนหนึ่งของเขายังคงฝังแน่นกับอีทึกอยู่เลยนี่นา "ออกไปเลยนะ! >o< ...เจ้าบ้า! เจ้าบ้า!!" เสียงหวานโวยวายลั่น พร้อมกับทุบตีคังอินไม่ยั้ง
หมียกแขนขึ้นตั้งการ์ด "โอ๊ยๆๆ..!! โอเคๆ ..ออกแล้วจ้าๆ"
"...อุ! อึ๊ก!" ร่างบางยังคงรู้สึก...เมื่ออีกฝ่ายค่อยๆ ถอนออก จนต้องเกาะแขนคังอินไว้แน่น
แล้วน้ำรักสีขาวขุ่นก็ไหลตามออกมาจำนวนมาก อีทึกก้มมองแล้วก็ถอนใจยาว "ดูสิ... ต้องเปลี่ยนผ้าปูอีกแล้วใช่มั๊ย"
ใบหน้าหวานที่ชื้นเหงื่อหลังเสร็จกิจกรรมรัก กับเสื้อนอนหลวมๆ ที่เปรอะเป็นคราบ คนรักที่กำลังมองดูของเหลวที่ไหลจากช่องทางตนเองอย่างเหนื่อยหน่าย ทำไมมันช่างเป็นภาพที่เซ็กซี่ขนาดนี้นะ คังอินคิดว่าเขาคงเป็นโรคจิตที่เห็นอีทึกไม่ได้เป็นต้องพุ่งเข้าใส่อยู่เรื่อย
"...?!!" อีทึกสังเกตุเห็นการเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่ายก็ตกใจ "...ไม่นะ"
ไม่ทันขาดคำคังอินก็กระโจนขึ้นคร่อมเขาอีกครั้ง "ไม่เอานะ! ..พอแล้ว ...ฉันไม่ไหวแล้วนะ!" ร่างบางดิ้นโวยวาย แต่อีกฝ่ายกับนิ่งเงียบ....
.
.
"อย่าไปนะ..." คนตัวโตซบหน้าลงกับอกเล็กๆ อีทึกนอนนิ่งอย่างแปลกใจ
"พักนี้นายเอาแต่ไล่ฉันบ้างล่ะ... บอกว่าจะไปบ้างล่ะ... ทั้งที่นายเป็นของฉัน
...เพราะงั้น ..อย่าบอกว่าจะไปหาคนอื่นเลยนะ นายแค่พูดเล่นใช่มั๊ย?" ถึงจะมองไม่เห็นหน้า แต่น้ำเสียงเหงาๆ ก็ส่งมาถึง
"อืม..." ร่างบางกอดตอบคนข้างบนพร้อมกับลูบหลังเบาๆ "ฉันพูดเล่นน่ะ"
"..ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้! ห้ามมาพูดแบบนั้นกับฉันอีกนะ"
อีทึกฟังคำพูดเอาแต่ใจของสัตว์เลี้ยงตัวโตแล้วก็ยิ้มอย่างเอ็นดู "นายนี่มันเอาแต่ใจจริงๆ.."
"..โอ๊ะ!" ไม่ทันไรหมีก็พองขึ้นจนรู้สึกได้อีกแล้ว "หยุดน้าาาา..!! เจ้าหมีหื่นนี่! >.<"
สุดท้ายแล้วอีทึกก็ไม่ได้ไปเรียนสายแต่อย่างใด ไม่สิ.. ก็เขาไม่ได้ไปเลยต่างหาก สุดท้ายก็โดนเล่นจนลุกไม่ขึ้น ได้นอนพักผ่อนสมใจอยากอยู่ที่ห้อง
'หมอนั่นมันไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยบ้างรึไงนะ! แต่ผมเป็นคนธรรมดาที่จะหมดแรงตายอยู่แล้วครับ! ช่วยผมด้วย... TT^TT'
-----------------------------------***--------------------------------------
เช้าวันเดียวกัน
.
.
.
ในห้อง 306 เยซองสะดุ้งตื่นขึ้นมาพบกับห้องที่ว่างเปล่า ...ไม่มีรูมเมทตัวเล็กของเขา ...ไม่มีรยออุค
จริงๆ แล้วเขานั่งรออยู่ทั้งคืนจนเผลอหลับไปตอนไหนไม่ทราบ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่ารูมเมทของเขาจะกลับมา
ร่างสูงลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างเชื่องช้า ก่อนจะโซเซออกไปเหมือนคนหมดแรง...
.
.
.
พักเที่ยงที่โรงเรียน
หนุ่มหัวโตนั่งกินข้าวอยู่ที่โรงอาหารอย่างหมดอาลัยตายอยาก ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยเข้า
"เรียว..!" เยซองลุกขึ้นตะโกนเสียงดัง
เจ้าของชื่อหันมองนิดหนึ่งแล้วก็หันกลับไปคุยกับเพื่อนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะพากันออกไปจากโรงอาหารอย่างรวดเร็ว
.
.
.
...ติ๊งงง~ ต่องงง~ เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น
รยออุคที่เก็บของรอไว้ก่อนแล้ว รีบหุนหันออกจากห้องเรียนไปอย่างไว
"...เรียว!! ...จะรีบไปไหนของเค้านะ" คยูฮยอนเกาหัวอย่างงงๆ
...ครืดดดด!!! รุ่นพี่คนนึงยืนหอบแฮ่กที่หน้าประตู
สายตาคู่คมจ้องไปที่โต๊ะหลังห้องทันที "...รยออุคล่ะ?!!"
"กลับไปแล้วฮะ" ฮยอกแจร้องบอกทำเอารุ่นพี่หน้าเศร้าลงทันที... "อ... เอ่อ.. เค้าคงมีธุระมั้ง" ไก่ช่วยพูดในแง่ดี
...........................
..............
....
ชายหนุ่มนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนตัวหนึ่งในโรงเรียน เขาทอดสายตาตรงไปข้างหน้า แต่นัยน์ตากลับว่างเปล่า...
'หลังจากวันนั้น ไม่ว่าจะที่ไหนเขาก็คอยเอาแต่หลบหน้าผมตลอด รยออุคมักจะทำเป็นไม่ได้ยินเมื่อผมทัก ไม่เห็นเมื่อผมยืนอยู่แถวนั้น และจะลุกหนีไปทันทีหากผมเดินเข้าไปใกล้ 2-3 วันมานี้เค้าไม่เข้ามาหา ไม่แม้แต่จะสบตากับผมตรงๆ อย่างเดียวที่เขาทำ คือพยายามไม่ยุ่งเกี่ยวกับผม...'
เยซองถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะก้มหน้าลงกับมือคู่หนาของตัวเอง
"เฮ้! ...เป็นอะไรไป?" ใบหน้าหวานที่มาพร้อมกับลักยิ้ม เขาตรงมานั่งข้างๆ พร้อมกับตบไหล่เบาๆ
เยซองชำเลืองมองนิดหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าเงียบลงอย่างเดิม...
"...ทะเลาะกันรึไง หมู่นี้ฉันไม่เห็นนายอยู่กับรยออุคเลยนะ" ทึกกี้ตัดสินใจถามไปตรงๆ
ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับก่อนจะเอ่ยตอบเบาๆ ราวกับพูดอยู่กับตัวเอง "...มันพังหมดแล้ว"
"...ฮะ?" อีทึกที่ไม่เข้าใจประโยคนั้น แถมได้ยินไม่ค่อยชัดก็ยิ่งงงไปกันใหญ่
"ฉันทำมันไปแล้ว... ฉันจูบเค้า แล้วก็สารภาพออกไปแล้ว"
"...หา?!!" หนุ่มหน้าสวยร้องตาโต "น.. นาย... หมายถึงจูบกับ... เรียวอ่ะเหรอ?" ค่อยๆ เอ่ยชื่อแผ่วเบาเหมือนกลัวคนได้ยิน
ไม่มีคำพูดใดออกจากปากเยซองอีก เขาได้แต่นิ่ง ปล่อยให้ความเงียบแทนคำตอบ อีทึกเห็นแบบนี้แล้วก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ เขาคงไม่กล้าเอ่ยถามถึงผลลัพธ์ เพราะสิ่งที่ทำให้เพื่อนผู้ร่าเริงของเขาเป็นได้ถึงขนาดนี้คงไม่ใช่ผลที่น่าดีใจนัก
มือเรียวได้แต่ตบไหล่เพื่อนเบาๆ โดยปราศจากคำพูดใดๆ...
.
.
.
"นี่ๆๆ... นายเลิกทำแบบนี้เถอะ การหนีไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดีนายก็รู้นี่" ฮยอกแจที่กำลังพยายามกล่อมเพื่อนของเขาให้กลับห้องตัวเอง
"แล้วที่ให้ไปดูน่ะ พี่เค้าไม่อยู่ใช่มั๊ย?"
"อืม... แต่ยังไงนายก็ควรจะคุยกันนะ แบบนี้พี่เยซองน่าสงสารออก"
รยออุคนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะออกจากห้อง 304 และตรงไปยังห้องของตนเอง เขาไม่แน่ใจว่าจะสามารถพบหน้ารูมเมทของเขาได้ในตอนนี้ เลยคิดจะไปค้างกับเพื่อนซักพักนึง
ในขณะที่มือเล็กกำลังง่วนกับการเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวอีกนิดหน่อย จู่ๆ สิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้นจนได้...
ประตูเปิดออกและเป็นเจ้าของห้องอีกคนนั่นเองที่เข้ามา รุ่นพี่ตรงดิ่งมาคว้าแขนผอมๆ เอาไว้แน่น
"...จะทำอะไรน่ะ!" เยซองเผลอขึ้นเสียงด้วยความตกใจ
"ปล่อยผมนะ!" ร่างเล็กพยายามสะบัดมือออก
"นี่นายกำลังเก็บของอยู่ใช่มั๊ย? ...นายคิดจะทำอะไรกันแน่?" เสียงต่ำเริ่มแหบพร่า ถ้าเพียงแต่รยออุคหันมามองซักนิด เขาก็คงรับรู้ถึงแววตาที่กังวลและหวั่นไหวของอีกฝ่ายได้บ้าง
"ที่พูดไปวันนั้น ฉันจริงจังนะ... ฉันทำไปเพราะต้องการขอแค่ให้นายได้รู้ แต่ถ้ามันทำให้นายลำบากใจขนาดนี้ล่ะก็...
ถ้านายไม่อาจทนอยู่กับฉันคนนี้ได้จริงๆ... นายไม่ต้องไปไหนหรอก" เสียงทุ้มเว้นช่วงนิดนึง พยายามกล้ำกลืนไม่ให้เสียงสั่น
"...ฉันจะไปเอง"
--------------------------------------to be continue-------------------------------------------
เย่พูดออกมาขนาดนี้แล้ว และเรียวจะว่ายังไง? ติดตามได้ในตอนหน้านะคะ 
ความคิดเห็น