คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [Fic. YeRyeo] Dor No.8 --kiss! kiss! kiss!--
dormitory part.8 Kiss
by. อ่อนหัด
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
หอพักชาย S
[306]
.................
หลังจากยืนชั่งใจอยู่นาน รยออุคก็ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว ถอดกางเกงยีนส์ตัวหนาออก ...เอาละฟะ!!!
มือน้อยๆ บรรจงปลดกระดุมและรูดซิป ทั้งที่ตัวเองหลับตาปี๋ >_<
พอรูดซิปเสร็จก็จัดการดึงที่ชายกางเกงเต็มแรง ยีนส์ตัวหลวมหลุดออกมาอย่างว่าง่ายจนร่างเล็กเกือบหงายท้องตึง
จากนั้นเรียวน้อยก็ค่อยๆ ง้างมือที่ปิดตาตัวเองออก ทีละนิ้วๆ
...อื๋ออออ ...เฮ้อ ตัวเล็กถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
ภาพที่เห็นตรงหน้าไม่มีอะไรน่าหวาดเสียว (เอ๊ะ! ...แต่เค้าก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนี่ o.O แล้วจะกลัวอะไร?)
บ็อกเซอร์ลายทางสีดำแดงยังคงเกาะติด และช่วยปกปิดส่วนกลางลำตัวของร่างสูงไว้
มือบางรีบจัดการตามหน้าที่ให้เสร็จ แต่ยิ่งรีบก็เหมือนจะเงอะงะเข้าไปใหญ่
รยออุคหายใจเข้าออกช้าๆ ค่อยๆ ตั้งสมาธิใหม่ เขาบรรจงลากผ้าชื้นๆ ไปตามแนวขาที่โผล่พ้นบ็อกเซอร์ออกมา
เช็ดขาไปก็ขำไป เมื่อเห็นขนยุ่งๆ ที่หน้าแข้งของรุ่นพี่ 
พยาบาลตัวน้อยลุกขึ้นยืนปาดเหงื่อ "เอาล่ะ... เสร็จแล้ว! คราวนี้ก็สบายตัวแล้วน้า..." หน้าหวานยิ้มให้ร่างที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง
แผ่นลดไข้ถูกวางไว้บนหน้าผาก ก่อนจะคว้าเอาผ้าห่มมาคลุมตัวรุ่นพี่ไว้ "รีบๆ หายดีนะฮะ ^^"
รยออุคคอยเฝ้าไข้รูมเมทของเขาทั้งคืน ทั้งเปลี่ยนแผ่นลดไข้ ทั้งเช็ดตัว เขาคอยดูแลไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
จนตัวเองฟุบหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้... 
...
..
.
แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านม่านสีกรมท่าเข้ามาทักทาย ทำคนป่วยที่อาการดีขึ้นมากแล้วต้องลืมตาตื่น
หน้ามึนหันมองไปรอบๆ ก็พบรยออุคเกาะอยู่ข้างเตียง หน้าหวานกำลังหลับพริ้ม... ขนตางอนแนบสนิทกับแก้มป่องๆ
ทำไมเขาถึงได้รู้สึกดีใจและมีความสุขมากขนาดนี้ ที่ตื่นมาได้เห็นหน้ารยออุคเป็นคนแรก
...ขอบใจนะ ที่อุตส่าห์ดูแลฉัน ขยับตัวก้มไปลักหลับรุ่นน้อง ปากหนาฝังจูบลงบนแก้มนิ่ม เบาๆ...
"....อื้ออออ!"
ตัวเล็กร้องห้ามอย่างรำคาญ พลางยกมือขึ้นปัดแบบส่งๆ
ร่างสูงรีบล้มตัวนอนอย่างเก่า กลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกตัวตื่น พอเห็นว่าบรรยากาศเงียบสงัดเหมือนเดิม ก็ลอบมองขึ้นมาอีก
ร่างเล็กยังคงหลับสนิทอยู่ที่เดิม เมื่อคืนเขาคงจะอดนอนและเพลียมาก มือหนาลูบไปที่ไรผมนุ่มสีน้ำตาลอย่างทนุถนอม
....หมอนี่น่ารักจริงๆ เยซองยิ้มกว้างอยู่คนเดียว (หลับน่ารักน่าลักหลับ...อิอิ)
...เฮ้ย! ทำไมเราคิดอย่างนี้กับผู้ชายได้ฟะ?!! ฉันกำลังคิดว่านายน่ารัก ...น่ารักมากๆ ด้วย
เยซองแอบคิดอยู่ในใจเงียบๆ คนเดียว สายตาเอาแต่จ้องไปที่ร่างเล็กเหมือนอยากจะให้อีกคนรับรู้ด้วย
....ฉันคงเป็นอย่างที่เจ้าทึกกี้มันว่า ...ฉัน
...ฉันคงจะ 'ชอบ' นาย
...ฮึ้ย!! คิดเองเขินเอง >/////< พอคิดว่าตัวเองชอบรยออุคจริงๆ และในสายตาของเขาเจ้าเปี๊ยกนี่ก็ช่างน่ารักจริงๆ
ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง ยิ่งคิดก็ยิ่งอายตัวเอง เยซองได้แต่หน้าแดงอยู่คนเดียว หัวเราะอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า...
'ทึกกี้มันบอกว่าฉันชอบนาย...' เสียงทุ้มกระซิบแผ่ว '...ฉันชอบนาย?'
...ก็คงงั้นมั้ง! ว่าแล้วก็หันไปพ่นลมใส่อีก '...ชอบนายๆๆๆ...! >[]< ' เยซองตะโกนเงียบๆ พร้อมกับขยี้ผมอีกฝ่ายอย่างมันเขี้ยว
"....อื้ออออ!!!"
มือเล็กๆ ยกขึ้นปัดรำคาญ ก่อนจะหลับปุ๋ยไปตามเดิม
เยซองหัวเราะหึหึในลำคอ ถึงร่างกายจะไม่สบาย แต่อารมณ์ดีมากๆ
คนเพิ่งทุเลาจากไข้อยากจะลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้น ร้องไชโยดังๆ แต่ก็ทำไม่ไหว
ตอนนี้เขาเข้าใจตัวเองแล้ว แล้วก็ยอมรับมันอย่างง่ายดายซะด้วยสิ... ^^
------------------------------------------***----------------------------------------------
...งานโรงเรียน 1 ปีก่อน
.
.
.
ป้าย "ยินดีต้อนรับ" ตัวโตเห็นแต่ไกลถูกแขวนอยู่ตรงซุ้มทางเข้าที่ประดับประดาไปด้วยลูกโป่งหลากสีสัน
เสียงเพลงจังหวะสนุกๆ ดังไปทั่วบริเวณงาน สลับกับเสียงประกาศเชิญชวนให้เข้าร่วมกิจกรรมในแต่ละช่วงเวลา
ซุ้มอาหารและเกมส์เรียงรายอยู่ทั่วบริเวณโรงเรียน รวมถึงตามอาคารเรียนด้วย
"ไรว้า... แค่นี้ก็ต้องไล่กันด้วย" หนุ่มตัวโตคนนึงบ่นอุบขณะเดินออกมาจากตึกเรียน
"คังอิน!" มืออวบๆ แตะที่ด้านหลัง "ว่างแล้วเหรอ? ไปหาไรกินกันเหอะ"
"เจอหน้าก็หาเรื่องกินเลยนะแก ..ชินดง" คังอินหันไปพูดกับเพื่อนอย่างเซ็งๆ "แล้วฉันก็ไม่ได้ว่างด้วย เพิ่งถูกตะเพิดออกมาต่างหาก"
"หา! ใครกล้าตะเพิดนายฟะ? ไม่น่าเป็นไปได้..."
"ก็พวกรุ่นพี่อ่ะดิ... หาว่าฉันเป็นตัวกวน หาว่าฉันเอาแต่แกล้งคนโน้นแหย่คนนี้ แล้วพวกพี่เค้าก็บอกว่าจะออกไปเดินเที่ยวไหนก็เชิญ"
ชินดงฟังแล้วก็คิดในใจ ...ก็ท่าจะจริง
ชีวิตเฟรชชี่แบบเด็กปีหนึ่งของคังอินและชินดงเพิ่งเริ่มได้ไม่กี่เดือน หลังจากพ่อหนุ่มจอมบ้าพลังเข้าไปสมัครชมรมโน้นชมรมนี้อยู่หลายชมรม ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจจริงจังกับชมรมยูโด
แต่ตอนนี้กำลังอารมณ์เสียเพราะไม่ได้โชว์ออฟในงานโรงเรียน แถมถูกหาว่าเป็นตัวป่วนอีกต่างหาก
"ถ้านายไม่อยากหาอะไรกิน งั้นเราไปดูละครกันมะ?" เพื่อนตัวกลมชูบัตรขึ้นมา 2 ใบ "นี่พวกผู้หญิงให้มามะกี้ บอกว่าไม่ว่างแต่เสียดายบัตร ช่วยไปดูแทนหน่อยน่ะ"
"ละคงละครอะไร" ว่าแล้วก็ชำเลืองดูที่บัตรในมืออวบ "บิวตี้ แอนด์ เดอะบีสท์! ไม่เห็นน่าสนใจเลย"
"เฮ้ยๆๆ... นี่ไม่ใช่โฉมงามฯ ธรรมดานะเว้ย! ดูๆ... เขาเขียนว่าฉบับพิศดาร"
"โฉมงามฯ มันจะพิสดารยังไงได้ฟะ?" หมีทำท่าไม่เชื่อ
หลังจากกล่อมอยู่นาน ในที่สุดคังอินก็ยอมขยับจากจุดนั้นไปที่โรงละครได้ซะที ด้วยเหตุผลที่ว่า "...ก็ดีกว่าอยู่เปล่าๆ ปี้ๆ"
เมื่อมาถึงโรงยิมซึ่งเป็นที่จัดแสดงละครเวที ม่านยังคงปิดอยู่ แต่มีนักเรียนจำนวนไม่ใช่น้อยจับจองที่นั่งคนดูอยู่ก่อนแล้ว สร้างความประหลาดใจให้คังอินเป็นอย่างมาก
"ไรฟะ? ...ไอ่พวกนี้ไม่เคยดูโฉมงามฯ กันรึไง?" ว่าแล้วก็ก้าวไปนั่งอยู่แถวหน้าๆ ที่ยังคงมีเก้าว่างอยู่บ้าง
"อย่าบ่นมากน่า... มันต้องมีไรดีแหละ ไม่งั้นคนเค้าจะมารอดูกันเหรอ?" พลางเหลือบไปมองที่นาฬิกา "...อีก 10 นาที ^^"
ไม่นานม่านสีแดงเข้มก็เปิดฉาก ตัวละครค่อยๆ ทยอยออกมาเล่นไปตามบทบาทที่เตรียมไว้
"เฮ้ย! พิศดารจริงๆ ว่ะ เอาผู้ชายมาเล่นบทผู้หญิง แล้วก็เอาผู้หญิงไปเล่นบทผู้ชาย 555+ ดูสาวชาวบ้านคนนั้นดิ นึกว่ากระเทยความ ก๊ากๆๆ..." ชินดงชี้มือชี้ไม้ไปที่ตัวละครตัวหนึ่ง
"ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย.. นี่แกให้ฉันมานั่งดูผู้ชายใส่กระโปรงเนี่ยนะ!"
"ไมอ่ะ? เขาก็เล่นกันฮาออก ...เอิ๊ก ...เอิ๊ก" ว่าแล้วก็หัวเราะซะยกใหญ่
"ไม่เอาแล้ว! ฉันออกไปเล่นเกมส์ซะยังจะดีกว่า" ไม่พูดเปล่าคังอินลุกจากที่นั่งทันที
"เฮ้ย...เดี๋ยวดิ คนเขานั่งดูกันอยู่ รักษามารยาทหน่อยดิว้า..." มืออวบคว้าหมับไปที่ข้อมือหนา
คังอินจำใจหันกลับมา พอดีกับฉากที่ 'เบลล์' ลูกสาวของพ่อค้าปรากฎตัวขึ้นพอดี เสียงกรี๊ดก็ดังลั่น...
ร่างสูงยืนนิ่งอยู่นาน สายตาจับจ้องไปที่ตัวเอกบนเวที จนเพื่อนของเขาต้องฉุดให้นั่งลง
"ไหนแกบอกว่าเรื่องนี้เค้าสลับบทกันไง..." หมีเอ่ยปากถาม แต่ตายังคงจ้องที่จุดเดิม
ลูกชิ้นหันมามองเพื่อนอย่างงงๆ "พูดอะไรของแกฟะ? ดูดีๆ สิ เห็นสวยๆ แบบนั้นแต่นั่นมันผู้ชายนะเว้ย!"
"...อย่ามาล้อเล่นน่า ผู้ชายที่ไหนจะน่ารักขนาดนั้น"
คังอินไม่รู้เลยว่าเค้าได้ติดกับโฉมงามเข้าอย่างจัง ชินดงมักจะพูดบ่อยๆ ว่าเค้าน่ะเพ้อ... เพ้อเจ้อซะด้วย
"นายนี่ท่าจะบ้า! บ้านก็อยู่แค่เนี้ยะ ดันอยากจะไปอยู่หอ คิดอะไรอยู่ว้า...?"
"ทำไมเล่า? ก็ฉันมันนักกีฬา ต้องมีซ้อมเช้าซ้อมเย็น บางทีก็มีเข้าค่ายเก็บตัว มาอยู่หอใกล้ๆ ร.ร. ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ" น้ำเสียงหมียังเพ้อไม่เลิก
"เหรอออออออ...?" เพื่อนตัวกลมลากเสียงยาวประชดประชัน "ไม่ใช่ว่าเพราะรุ่นพี่เบลล์คนสวยคนนั้นเขาอยู่หอ ร.ร. หรอกเหรอ?"
แต่ไม่ว่าเพื่อนหรือใครๆ จะว่ายังไง คังอินก็ย้ายเข้าไปอยู่หอ S จนได้ หลังจากหอบข้าวหอบของหนีตามโฉมงามไปได้ไม่นาน หมีก็ใช้กำลังไล่รูมเมทของรุ่นพี่ให้ย้ายไปอยู่ห้องอื่นโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้เรื่อง ก่อนจะเสนอตัวเข้าไปอยู่แทนที่
"คังอิน นายบอกว่าเป็นนักีฬาต้องไปซ้อมตลอดเลยมาอยู่หอ แต่นี่ฉันยังไม่เคยเห็นนายไปซ้อมเลย ร่างกายเป็นอะไรรึเปล่า?" รุ่นพี่ที่แสนใจดี และไม่ถือตัวถามด้วยความเป็นห่วง
"เอ๋? ...เอ่อ ใช่ๆ... ช่วงนี้ผมเจ็บข้อมืออยู่น่ะ" หมีสวมรอยทำเป็นบาดเจ็บทันที
"งั้นเหรอ... งั้นก็อย่าฝืนนักนะ มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกมาได้เลย"
"ขอบคุณมาก แต่ตอนนี้ยังไม่มีหรอกฮะ" ...โอ้วววว นางฟ้า! นี่มันนางฟ้าชัดๆ ติดแค่ไม่มีปีก ....หมีเริ่มเพ้ออีกแล้ว
.
.
.
ปัจจุบัน
ห้อง... [หัวหน้าหอ]
"นี่คังอิน.. เสื้อผ้าที่ใส่แล้วช่วยใส่ให้ลงตะกร้าหน่อยได้มั๊ย? วางเกลื่อนไปทั่วแบบนี้ห้องก็รกไปหมดน่ะสิ แล้วถ้วยชามนี่อีก กินแล้วรู้จักล้างบ้างสิ วางไว้จนเน่าแล้วเนี่ย แล้วใครจะอยากไปจับเล่า! ...บลา ..บลา บลา"
คังอินทำหูทวนลม นอนดูทีวีสบายใจเฉิบ "นี่นางฟ้าของฉันกลายเป็นยายแก่ขี้บ่นไปซะแล้ว... เฮ้อ..." ว่าแล้วก็ถอนหายใจยาวๆ
"ว่าไงนะ?!!" พอดีว่าแก่แต่หูดี อีทึกหันมาทำตาขวางใส่ทันที
"เปล่าจ้า... แหม... ใครจะไปกล้า" แล้วลดเสียงให้แผ่วลงจนแทบไม่ได้ยิน "แม่มด!"
"อ๋อ... ใช่ซี้!" เสียงสูงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ "พูดอะไรนิดอะไรหน่อยก็ไม่ได้.. คำก็แก่ สองคำก็แม่มด ถ้าฉันมันไม่ดีก็ไปอยู่กับสาวๆ ช่างเอาใจพวกนั้นเลยป่ะ! อีกไม่ถึงปีฉันก็จะออกไปเจอคนดีๆ แล้วเหมือนกัน... ชิ!"
พอพูดว่า 'อีกไม่ถึงปี' ในอกหนามันหวิวๆ ชอบกล นี่รูมเมทของเขากำลังจะจบการศึกษา แล้วหนีเขาไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
"ก็แค่ล้อเล่นน่า... อย่างอนเลยน้าาาาา..." หมีรีบดีดตัวลุกขึ้นมาง้อทันที "นายจะทิ้งฉันไปหาคนอื่นไม่ได้นะ" เสียงทุ้มออดอ้อน
....แหงสิ! เพราะนายรักฉัน ไม่อยากปล่อยฉันไปใช่มะ? อีทึกกระหยิ่มในใจ
"คิดดูสิใครจะทนมือทนเท้านายได้อย่างฉัน ใครจะทนเสียงบ่นจู้จี้แบบนี้ได้ ใครมันจะทนเสียงหัวเราะแสบแก้วหูของนาย แล้วใครจะทนมองหน้าแก่ๆ ... ดูสิๆ พูดถึงตีนกาก็มาทักทายเลยนะเนี่ย" หมียังพูดติดตลก
"คังอินนนน!!!" หน้าหวานขึ้นเสียงอย่างสุดทน ก่อนจะเริ่มวิ่งไล่จับหมีที่มีปากเป็นหมา "หยุดเดี๋ยวนี้นะ! มาให้ฉันผ่าหมาออกจากปากเดี๋ยวนี้!!"
"กลัวแล้วจ้ะ... เมียจ๋า... ยกโทษให้เค้าด้วย!" ร่างสูงพยายามขอโทษขอโพยยกใหญ่ พร้อมกับวิ่งวนไปรอบๆ ห้อง
.
.
--------------------------------------***--------------------------------------
[306]
.
.
.
พอคนนึงหลับอีกคนก็ตื่น รยออุคลุกขึ้นมาเกือบเที่ยง ดีนะที่วันนี้เป็นวันหยุด ทั้งคู่เลยนอนได้เท่าที่ต้องการ
เขาเตรียมข้าวต้มสำหรับคนป่วยไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือก็แต่ให้เยซองตื่นขึ้นมากินเท่านั้น
ตัวเล็กยืนมองรุ่นพี่ที่หลับอยู่บนเตียง เขาสังเกตุเห็นสีหน้าไม่ค่อยสบายนัก เลยขยับเข้าไปจ้องใกล้ๆ...
ใกล้เข้าไป.. ใกล้เข้าไป เรื่อยๆ
" ...ทำหน้ายังกับไปโกรธใครมา ...หรือจะฝันร้าย?" เรียวบ่นพึมพำกับตัวเอง
"พี่เยซอง... พี่เยซอง..." ตัวเล็กลองเรียกดูเบาๆ เผื่อจะช่วยปลุกรุ่นพี่ออกจากฝันร้ายได้
แต่ผลลัพธ์ไม่ใช่อย่างที่ตั้งใจไว้เลย จู่ๆ ร่างสูงก็สะดุ้งตัวขึ้นมาจากที่นอน
ริมฝีปากหนาที่ยังร้อนผ่าวทาบทับที่ปากเล็กๆ ของเขาซะนี่! ถึงจะแค่ผิวๆ รยออุคก็ตกใจมาก
แขนผอมๆ ออกแรงผลักเยซองจนล้มลงนอนอย่างเก่า
"ขอโทษนะ/ฮะ!!!" ทั้งคู่รีบร้อนกล่าวขอโทษขึ้นพร้อมๆ กัน
"ผ... ผมเตรียมข้าวต้มไว้ให้แล้ว พี่รีบกินก่อนจะเย็นนะ!" ร่างบางชี้มือชี้ไม้ไปที่ถ้วยสีขาวบนโต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนจะลุกลี้ลุกลนออกจากห้องไป
เยซองนั่งมึนอยู่บนเตียง ก่อนจะค่อยๆ สัมผัสที่ริมฝีปากตัวเอง และยิ้มออกมาอย่างเก็บอาการไม่อยู่
....กำไรจริงๆ แฮะ ตื่นมาก็ได้รางวัลเลย 
...
..
.
"เรียวขอยืมสมุด..." ฮยอกแจที่พยายามจะร้องทัก แต่ร่างเล็กก็วิ่งปรู๊ดผ่านไปอย่างรวดเร็ว "..โน๊ต ..หน่อย จะรีบไปไหนของเค้านะ"
รยออุคเข้ามานั่งสงบจิตสงบใจอยู่ที่มุมนึงในครัว
...บ้าจริง! เป็นอะไรของเรานะ >////< จะไปเขินอะไรกัน แบบนั้นเขาไม่เรียกว่าจูบหรอกน่า!! ..ก็แค่อุบัติเหตุ!
...ทำตัวแปลกๆ แบบนี้ พี่เยซองต้องว่าเราบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย ทำไงดีล่ะ?...ไม่กล้ามองหน้าซะแล้ว
.
.
.
เยซองกินข้าวก็แล้ว อาบน้ำก็แล้ว จนถึงขนาดลุกขึ้นมาอ่านหนังสือ เดินหอจนทั่วหอก็ยังไม่เห็นวี่แววรูมเมทของเขาจะกลับมาซักที
แต่จู่ๆ ประตูก็เปิดออก ...แอ๊ดดดด ตอนนี้ 2 ทุ่มนิดๆ แล้ว
"ไปไหนมาตั้งหลาย ชม. พี่หาซะทั่ว..."
"..อ ...เอ่อ ไป.. ไปเดินเล่น! ผมไปเดินเล่นมาน่ะ" ตัวเล็กตอบตะกุกตะกัก แถมไม่ยอมสบตาด้วย "..ผม!!! ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า" ยิ้มแห้งๆ แล้วก็หนีเข้าห้องน้ำไป
ร่างสูงนั่งรอรุ่นน้องอาบน้ำอยู่เงียบๆ พร้อมกับฟังเพลงไปพลาง พอเห็นอีกฝ่ายออกมาก็รีบพูด "ขอบใจนะ!"
"......."
"...ที่ช่วยเฝ้าไข้ แล้วก็ข้าวต้มด้วย ..อร่อยมากเลย!" เยซองเอ่ยชมพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้
แต่รยออุคไม่ได้หันกลับไปมองเลย เขาตอบครับๆ โดยทำเป็นง่วนกับการเช็ดผมที่ยังหมาดอยู่
"นี่! แล้ววันนี้จะออกไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันมั๊ย?" รุ่นพี่ถามขึ้นด้วยความเคยชิน
"... ไม่ฮะ ..ไม่ไป" ตัวเล็กตอบสั้นๆ และยังคงหันหลังให้เค้า
ทำเอาร่างสูงเริ่มไม่พอใจ ทำไมเจ้าเปี๊ยกนี่ต้องหันหลังใส่เขาด้วย เยซองสาวเท้าเข้าไปใกล้
ก่อนจะจับไปที่ไหล่ทั้งสองของอีกฝ่าย เพื่อให้หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากัน
"นายเป็นอะไร? ทำตัวแปลกๆ นะ" เสียงทุ้มดังขึ้นในระยะประชิด พร้อมกับแผ่นอกกว้างตรงหน้า
รยออุครู้สึกร้อนวาบไปทั้งหัว เค้าคิดว่าตัวเองต้องหน้าแดงแน่ๆ จึงพยายามก้มหน้าเอาไว้ "...เปล่านะ ผมแค่ไม่หิวน่ะ"
....นั่นแหละที่แปลกที่สุด ถ้ารยออุคพูดว่า 'ไม่หิว' , 'ไม่อยากกิน' เจ้าเปี๊ยกนี่โกหกไม่เก่งเอาซะเลย
"เวลาพูดกับผู้ใหญ่น่ะ นายต้องมองหน้าเขาด้วยรู้มั๊ย?"
แต่รยออุคก็ยังคงก้มหน้านิ่ง จนหัวโตไม่พอใจขึ้นไปอีก "...นายหลบหน้าฉันเหรอ?"
"...ป ...เปล่า" ยังคงหันหน้าหนี และเสียงพูดก็แผ่วจนแทบไม่ได้ยิน
"อะไรนะ? นายหันมาพูดดีๆ หน่อยได้มั๊ย?!!" 
"โอ๊ยยย... เจ็บนะฮะพี่" ตัวเล็กพยายามดิ้นออกจากเงื้อมมืออีกฝ่าย "..พี่อ่า! ..ปล่อยนะ"
ดิ้นไปดิ้นมาไปขัดขาเยซองเข้า "อะ!....หวาาาาาาาา!!"
ทั้งคู่เสียการทรงตัวล้มลงบนเตียงรยออุค ร่างหนาทาบทับร่างบางอย่างจงใจ
ตอนนี้เขาได้เห็นหน้าอีกฝ่ายแล้ว คนข้างล่างหลับตาปี๋ เม้มปากแน่น แถมยังหน้าแดงจัด
เยซองเห็นแล้วก็หายหงุดหงิด เปลี่ยนเป็นอยากแกล้งแทน
....มาหลับตาใส่แบบนี้ เกิดอะไรขึ้นไม่รู้ด้วยนะ ..หึหึ 
ปากอุ่นประทับแนบสนิทบนริมฝีปากเล็กสีระเรื่อที่ยังคงเม้มแน่น
รยออุคลืมตาโพลงขึ้นมาทันที ตอนนี้ตาเค้าโตจนจะถลนออกมาจากเบ้าอยู่แล้ว
"...อื้อๆๆ!!!" เรียวตกใจมาก ทั้งผลักทั้งดัน พยายามให้ร่างหนักๆ พ้นออกไปจากตัวเขา ...แต่ก็ไม่เป็นผล
"อื้ออออ!!!" ยิ่งตกใจขึ้นไปอีกเมื่อรู้สึกถึงลิ้นร้อนๆ ที่พยายามสอดเข้ามาในโพลงปากของเขา
ตอนนี้กำปั้นเล็กๆ ระดมทุบไปที่คนข้างบน แต่ก็ดูเหมือนเป็นการนวดซะมากกว่า เยซองไม่ได้สะทกสะท้านซักนิด
ลิ้นชื้นๆ แทรกตัวผ่านริมฝีปากนุ่มเข้าไปแหวกว่ายในโพลงเล็กๆ สำหรับร่างสูงแล้วมันเหมือนเป็นบ่อน้ำหวาน ที่เขาอยากจะดื่มลงไปซะให้หมด...
เยซองอยากจะทำอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว จนวันนี้เขาไม่สามารถหยุดตัวเองได้อีกต่อไป
รุ่นน้องผู้อ่อนโลกพยายามใช้ลิ้นของเขาดุนดันอีกฝ่ายกลับไป แต่ยิ่งรู้สึกแปลกๆ เหมือนไปตอบรับซะมากกว่า
"...อื๊ออออ ..อื้อๆๆ!!!" รยออุคพยายามต่อว่าแต่ใครจะไปสน ตอนนี้ไม่มีใครฟังใครแล้ว...
เขาจะทำยังไงดี ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เลย ...โอ๊ย! หายใจไม่ออกแล้ว ในหัวขาวโพลนไปหมด
บทจูบที่ยาวนานทำเอาตัวเล็กขาดอากาศ ร่างบางเริ่มอ่อนยวบ และสงบลงภายใต้อ้อมแขนแข็งแรงของรุ่นพี่
...เยซองถอนปากออกมาอย่างเสียดาย จำใจต้องปล่อยคนข้างใต้ได้พักหายใจบ้าง
รยออุคหายใจหอบ นัยน์ตารื้นไปด้วยน้ำใสๆ
"พี่ทำอะไร..! อุ๊!" ไม่ทันที่ปากบางจะได้โวยวาย
เยซองให้โอกาสพักแค่แป๊ปเดียวก็ทนไม่ไหว ก้มลงไปแถมจุ๊บเบาๆ ให้อีกที
"นี่พี่จะ...!" พอตัวเล็กจะเปิดปากพูด ก็ถูกประกบปิดด้วยปากหนานั่นทุกที
รยออุคจึงตัดสินใจไม่เสี่ยงดีกว่า เขาไม่พยายามพูดแล้ว วันนี้เค้าถูกจูบมามากพอแล้ว
เยซองแสดงสีหน้ามีความสุขสุดๆ ในขณะที่อีกฝ่ายกัดปากตัวเองแน่น 
"...นายผิดเองนะที่ดันมาอยู่ห้องเดียวกับฉันแบบเนี้ย"
-----------------------------------------to be continue-------------------------------------------
Sleeping 1
-ท่าหลับของ SJ-
อีทึก : ผมชอบนอนตัวงอและซุกตัวอยู่ใต้ผ่าห่มทำให้ดูเหมือนตัวใหญ่ เวลาหลับชอบหันหน้าเข้าหาผนังห้องเหมือนคนป่วย (ยิ่งตอนเพิ่งตื่นยิ่งเหมือน 555+)
รอยอุค : นอนหลับเหมือนสลบ ใส่ชุดนอนผ้าแพร บางครั้งก็แค่ใส่บ็อกเซอร์ (โดยเฉพาะเวลาอยู่กะเย่ชะมะ? ...อิอิ แต่ว่าไม่หนาวเหรอจ๊ะหนู)
อึนฮยอก : อ้าปากหลับ (...อืม เข้าใจๆ)
เยซอง : ทำหน้าเหมือนคนอารมณ์เสีย เหมือนเป็นคนที่อารมณ์เสียตอนนอนยังไงยังงั้น
ชินดง : เหมือนคนที่กินข้าวจนอิ่มแล้วนอนหลับ หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน (อันนี้เราเป็นบ่อย ...เหอๆๆ)
ทงแฮ : หลับลึกมาก ปลุกยากกก...
คยูฮยอน : จะชอบหลับในขณะทำสิ่งใดสิ่งนึงอยู่ และท่าทางการนอนของเขาดูไม่ค่อยสะดวกสบายนัก (หลับคาเกมส์เลยป่่ะกี้?)
ซองมิน : ไม่ว่ารอบข้างจะมีเสียงดังกระหึ่มแค่ไหน เขาก็สามารถหลับได้
คิบอม : ผมก็หลับเหมือนคนปกติ
ฮีชอล : จะไม่สามารถรู้ได้เลยว่านั่นคนที่นอนอยู่นั่นคือ คิมฮีชอล มันช่างตรงกันข้ามกับตอนที่เขาตื่นจริงๆ (หมายถึงสงบเสงี่ยมผิดปกติรึเปล่า = =a)
ป๋าฮัน : ต้องหลับพร้อมกับล็อคกลอนประตูเสมอ (...กลัวใครเข้ามาปล้ำ?)
คังอิน : หลับเหมือนคนหยิ่ง เวลาที่มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นจะละเมอออกมาตอนหลับว่า "แกอยากตายงั้นเรอะ!" (...เง้อ ...ละเมอด่า)
Credit : http://jeongso.exteen.com/20070520/entry-1
อึนฮยอกนอนน้ำลายยืด (หยดแหมะ)!
อีทึก: เวลาที่อึนฮยอกหลับ น้ำลายของเขาจะไหลย้อยออกมาไม่หยุดและบางทีมีดูดมันกลับเข้าไปด้วยนะ
อึนฮยอก: ผมเป็นแบบนั้นซะเมื่อไหร่...
อีทึก: นายคิดว่าตัวเองไม่เป็นแบบนั้นรึไง พอเห็นนายนอนแบบนั้น
เมมเบอร์กับพี่ๆ สต๊าฟเขาจะเอาทิชชูเช็ดให้เหมือนเด็กแบเบาะเลยอ่ะ
บางทีมีหยดลงพื้นด้วยนะ แล้วเราก็ต้องเก็บให้นายอ่ะดูดิ
อึนฮยอก: แล้วไปเก็บมันให้ได้อะไรเล่า
อีทึก: จริงๆ นะ พอนายตื่นขึ้นมาเราก็โชว์ให้นายดูแล้วบอกว่า "ดูสิ นี่ของนายนะ" นายก็จะกลืนน้ำลายแล้วบอกว่า "นี่ของผมหรอ?"
อึนฮยอก: ผมเป็นแบบนั้นก็แค่ตอนที่นอนในรถเท่านั้นแหละ หัวจะเอียงหน่อยๆ เพราะว่าผมเหนื่อยไงฮะ
นักทำงานมือโปรก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหล่ะ!
อีทึก: แล้วมือโปรไปเกี่ยวอะไรกับน้ำลายไหลล่ะ?
อึนฮยอก: นักทำงานมือโปรเขาจะเอียงหัวนอนเวลาที่เหนื่อยกันทั้งนั้นแหล่ะฮะ
Credits: Kimsohye (Korean to Mandarin)
Translations: --dreamx @ sj-world.net (Mandarin to English)
แปลไทย: MuAY@loveusj.com
และ 13aom-aem@loveusj.com
รู้สึกว่ามันกลับตาลปัตรยังไงก็ไม่รู้...
หมู่นี้ไรท์เตอร์ขยันปั่น ขยันอัพ แต่คอมเม้นมันตรงข้ามอ่ะ เม้นน้อยลงเรื่อยๆ
ก็เลยคิดได้อย่างเดียวว่า "สงสัยเราคงเขียนน่าเบื่อ" 
....หรือจะเลิกดี?
แต่ถ้ายังมีคนอยากอ่านอยู่ช่วยเม้นให้หน่อยนะคะ จะมีกำลังใจมั่กๆ เลย 
ความคิดเห็น