[Fic] -- Sweet Dormitory -- [YeWook]

ลำดับตอนที่ #10 : [Fic] Dormitory No.7 -- รู้ตัว

Dormitory part.7 Self-awareness
by. อ่อนหัด

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

           ...อะไรกันๆ !!!  >.<  หัวเราะคิกคักกันอยู่ได้  มีอะไรขำนักรึไง!   


เยซองโวยวายกับตัวเอง  ขณะกำลังสะกดรอยรูมเมทที่เดินควงกับสาวน้อยน่ารักคนนึง
ตลอดทางร่างสูงต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ ตามเสาไฟฟ้าบ้าง  พุ่มไม้บ้าง  หรือแม้กระทั่งหลบข้างถังขยะ   
เขาแทบจะกลั้นหายใจ  ค่อยๆ ย่องตามอย่างแผ่วเบา  ระแวดระวังทุกฝีก้าว  

  

ถึงคนที่ผ่านไปผ่านมาจะมองแปลกๆ แต่อย่าให้สองคนข้างหน้าเห็นเป็นพอ...

           หลังจากแอบตามมาเงียบๆ และต้องทนเห็นภาพบาดตามานานเกือบ 10 นาที 
ในที่สุดทั้งสองก็แวะเข้าไปในร้านไอศกรีมไม่ใกล้ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก
ถึงจะเคยเห็นเพราะเดินผ่านร้านนี้เป็นประจำ  แต่ถ้าถามว่าไอศกรีมร้านนี้อร่อยมั๊ย? 
ขอสารภาพตรงๆ ว่าไม่รู้จริงๆ  เพราะเยซองแอนด์เดอะแก๊ง มีแต่แมนๆ  ทั้งนั้น  ร้านที่เป็นที่นิยมของสาวๆ แบบนี้ไม่เคยเข้าจริงๆ

แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น  แขนยาวๆ จึงคว้าหมวกที่ร้านติดกันมาเป็นอุปกรณ์พลางตัว  ก่อนจะตามเข้าไปอย่างหวั่นๆ

 

ภายในร้านบรรยากาศสดใส  มีแต่นักเรียนหญิง  หรือไม่ก็ผู้ชายที่มากับผู้หญิง
เยซองหัวโตกระเทียมลีบ  รู้สึกแปลกๆ เพราะเป็นผู้ชายคนเดียวที่มาตามลำพัง
เขารีบจับจองโต๊ะตรงมุมที่มีเคาท์เตอร์กั้นอยู่  ก่อนยกเมนูขึ้นมาบังหน้าไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้เหยื่อสังเกตุเห็น

            ...จะใกล้กันไปถึงไหน!  เมนูมีเล่มเดียวรึไงฟะ?!!    

เยซองฟึดฟัดกับตัวเอง  เมื่อเห็นตัวเล็กกับเพื่อนสาวนั่งตัวติดกันขณะดูเมนูที่อยู่ในมือฝ่ายหญิง
สองคนนั้นหันมาสบตากัน  ก่อนจะพยักหน้าเอออออะไรสักอย่าง  ไม่นานไอศกรีมถ้วยโตก็มาเสิร์ฟถึงที่
สาวน้อยหันมายิ้มกว้างให้รยออุค  ก่อนจะควักเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองกับของหวานเย็นฉ่ำตรงหน้า
ว่าแล้วก็หันมาทางร่างบาง  แขนผอมๆ โอบหมับเข้าให้  รยออุคคลี่ยิ้มบางๆ  แล้วคุณเธอก็แอ๊บแบ๊วใส่กล้อง  ...แชะๆ ...แชะ!

        ...เอ้าๆๆ!  แอ๊บกันเข้าไป  จะกินมั๊ยไอติมอ่ะ?!!
        ...น่านๆๆ!!!  มีโอบอีก!  ที่บ้านเป็นปลาหมึกรึไง  มือไม้หนุบหนับเชียวนะ!  หมอนั่นก็ไปยิ้มตอบเค้าอีก...  ชอบแบบนั้นรึไง?!!      

ถ่ายรูปสาแก่ใจแล้ว  แม่สาวนั่นก็ยกช้อนขึ้นตักไอศกรีมสีชมพูหวานรสสตอเบอร์รี่ใส่ปาก
ไม่บอกก็รู้ว่าอร่อยถูกใจเธอมาก  เพราะท่าทางยิ้มร่าหน้าบานมันบ่งบอก
รยออุคที่กำลังจะตักไอศครีมให้ตัวเองบ้าง  ถูกขัดจังหวะด้วยช้อนของอีกฝ่าย
ตัวเล็กได้แต่ยิ้มเขินๆ  แต่ก็ต้องกิน

 

        ...มือเค้าก็มีเฟ้ย!  ใครใช้ให้ป้อนกัน  ฮะ!!    


พ่อหัวบล็อกโคลีกำเมนูแน่น  โมโหจนควันแทบออกหู  คิ้วหนาๆ ขมวดเป็นปมยุ่ง

"พี่คะ?  จะสั่งได้รึยังคะ?  จะดูให้เมนูทะลุเลยรึไง?!!"   พนักงานสาวถามเสียงแข็ง  หลังจากยืนรอออร์เดอร์มาพักใหญ่

เยซองหันไปยิ้มแห้งๆ  ก่อนจะสั่งช็อคโกแลตร้อนมาแก้ขัด 1 ที่
 
 ...
..
.

                ออกจากร้านไอศกรีม  รยออุคกับผู้หญิงคนนั้นกล่าวลากัน  ตัวเล็กเดินต่อไปตามลำพังก่อนจะแวะร้านเบเกอร์รี่ที่อยู่ถัดไปอีกหลายบล็อก  
                ร้านขนมหวานน่ารัก  ตกแต่งสไตล์เจ้าหญิง  ด้วยตัวการ์ตูน  ลายลูกไม้  และสีชมพูหวานแหววทั้งร้าน
แม้แต่ป้าย "เมนูแนะนำวันนี้"  ยังเป็นต้นไม้แห่งความรัก รูปหัวใจสีแดงสด แถมด้วยเทียร์รา(มงกุฎ)เล็กๆ น่ารักตรงยอดด้วย
เป็นร้านที่บรรยากาศน่านั่งสุดๆ สำหรับ "สาวๆ"  แต่สำหรับผู้ชายทั้งแท่งที่มาตามลำพังแล้วมันก็เหมือนกับมีป้ายเตือนว่า "ผู้ชายห้ามเข้า"
เขาจึงต้องตัดใจ  ทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่แค่ด้านนอก คอยสอดส่ายสายตามาจากร้านหนังสือฝั่งตรงข้าม  


          
พอรยออุคเดินเข้าไปก็มีสาวน้อยอีกคนโบกมือให้  หน้าหวานยิ้มรับและรีบเดินไปนั่งข้างๆ

   
 

          ...คนเดียวยังไม่พอ!   นี่นายเป็นคนแบบไหนกันเนี่ย?  ถึงควงผู้หญิงทีละหลายคนแบบนี้!    

อยู่ข้างในยังไม่ค่อยจะได้ยิน  นี่เยซองอยู่ข้างนอกเขาจึงได้แต่จินตนาการบทสนทนาของทั้งคู่เอาเอง

         ...หัวเราะอยู่ได้!!!  เค้กมันหน้าตาตลกตรงไหน?  ถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้เรียวของฉันแบบนั้น  ฮะ?!!    

          ร่างสูงยืนขาแข็งเฝ้าดูตัวเล็กกับเพื่อนสาวของเขาทานเค้กและเครื่องดื่มสีหวานอยู่เกือบ ชม.  
แล้วทั้งสองก็ลุกไปจ่ายเงิน  ก่อนจะแยกกันที่หน้าร้านขนม  รยออุคโบกมือลาพร้อมกับยิ้มให้อย่างคุ้นเคย

เยซองรีบซุกหน้ากับหนังสือเล่มเดิมด้วยความไวแสง  เมื่อเห็นท่าตัวเล็กกำลังจะหันมา
แต่รยออุตก็ไม่ได้สังเกตุอะไร  เขาไม่ได้ไปส่งเพื่อนสาวที่น่ารักคนนั้น  และไม่ได้กำลังจะกลับหอ  เพราะเขากำลังเดินไปในทิศตรงกันข้าม

"นี่พ่อหนุ่ม!  อายุแค่นี้ก็ลำบากแย่เลยนะ..."  ลุงเจ้าของแผงหนังสือที่เฝ้ามองเยซองอยู่อีกทีเอ่ยขึ้น

"...?!!"   

"อ้าว...  ก็เห็นอ่านเล่มนี้อยู่นานแล้ว"  นิ้วป้อมๆ ชี้ไปที่หนังสือในมือของเยซอง

พอร่างสูงพลิกดูปกเท่านั้นแหละ      เยซองรีบวางมันคืนที่อย่างไว  ก่อนจะหายวับไปด้วยความอาย

"ไม่ไหวๆ หนุ่มๆ สมัยนี้  สู้เรารึก็ไม่ได้  ...หุหุ"  คุณลุงยิ้มอย่างภูมิใจในตัวเอง   
นั่นก็เพราะหนังสือที่พ่อเต่าถืออยู่เป็นนานมันพาดตัวโตว่า  "วิธีรับมือกับโรคนกเขาเหงาหงอยอย่างได้ผล"

...
..
.

เยซองมองซ้ายมองขวา หน้าตาเลิกลั่ก  "...ไปไหนซะแล้วล่ะเนี่ย?"  เขาคลาดสายตาจากรยออุคซะแล้ว

...เปาะแปะ  ...เปาะแปะ     สายฝนค่อยๆ โปรยปรายลงมาทั้งๆ ที่ยังมีแดด

"อะไรอีกล่ะเนี่ย!  ฝนตกแดดอก  แกล้งกันชัดๆ เลย!!"  ว่าแล้วก็ยกกระเป๋าขึ้นเหนือหัวก่อนจะวิ่งหาที่หลบฝน...

..............
........

"แล้วไง...  นายก็เลยต้องหยุดสะกดรอย  เพราะตามไม่ทัน"   อีทึกพูดทวนสิ่งที่เพื่อนเล่าให้ฟังอย่างเซ็งๆ

"ก็ใช่น่ะสิ   ฝนบ้านี่ตกมาจากไหนก็ไม่รู้!"

"นั่นสินะ...ฝนบ้านั่นตกมาจากไหนก็ไม่รู้..."  อีทึกพูดทวนเสียงค่อย  ก่อนจะโวยวายใส่  "แกก็เหมือนกัน...เลิกมาฟูมฟายที่ห้องฉันซะทีสิ!"
แล้วก็สงบลงเหมือนเดิม  "...ก็บอกไปแล้วให้คุยกันๆ  มาคร่ำครวญอยู่ได้  ...น่ารำคาญ"  พูดเสียงเรียบ

"ฉันไม่ได้คร่ำครวญซะหน่อย  แต่เจ้านั่นบอกฉันว่าเตรียมงาน ร.ร. กับเพื่อน  แต่กลับไปเดท  แบบนี้มันโกหกกันนี่"

"แล้วไง?  แกจะไปอะไรกับเค้านักหนาฮะ?  เป็นอะไรกับเค้าเหรอ?"

"......"  ร่างสูงนิ่งเงียบ   ...เป็นอะไร?  เขาเป็นอะไรกับรยออุคกันนะ?  ...ก็เป็นรูมเมทน่ะสิ

"เป็นแค่เพื่อนร่วมห้อง  จะโวยวายอะไรนักหนาฮะ?"

"......?!!"  เยซองนิ่งไปอีกครั้ง  เขากำลังเก็บคำถามของอีทึกไปประมวลผล...  ทำไมเขาต้องโวยวายด้วย?  ทำไมเค้าต้องโมโหที่เห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน?  ทำไมเค้าต้องรู้สึกน้อยใจที่รยออุคไม่กลับมากินข้าวกับเค้า?  ...ทำไมล่ะ?  ทำไม?

"ถามจริงเหอะ...  แกชอบเด็กนั่นมากเหรอ?  คนนี้กะเอาจริงใช่มั๊ย?"  อีทึกยังคงซักต่อไป...

               'ชอบ'  ...พอได้ยินคำนั้น  จู่ๆ ใจของเยซองก็เต้นแรงขึ้นมา  ...ชอบเหรอ?   รึว่าเรา...?

  

"แน่ะ!  เงียบ...ทำเป็นเงียบ  ถึงไม่บอกก็รู้  หน้ามันฟ้องอยู่"

"ฮะ?  หน้าฉันมันทำไม?"

"หน้านายมันบอกว่า  'ฉันกำลังมีความรัก!!!'  แบบเนี้ย"  เจ้าของลักยิ้มพูดเสียงสูง พลางทำท่าล้อเลียนไปด้วย

"อะไรของนาย!!!"  หัวโตพยายามกลบเกลื่อน  โดยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

"จะอะไรซะอีกล่ะ!  มันเขียนอยู่กลางหน้าผากเนี่ย"  นิ้วเรียวชี้ไปที่หน้าผากมน  "ว่า... รยออุค น่ะ"  แล้วก็คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่  

เยซองรีบยกมือขึ้นปิดหน้าผากของตัวเองไว้  ก่อนจะจัดทรง เอาผมมาปิดข้างหน้าเป็นการใหญ่

"อ้าว...  รยออุคมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?!!"  หัวหน้าหอร้องทักไปข้างหลัง

เยซองหันขวับทันที   ทำให้อีทึกระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังๆ  อย่างหยุดไม่อยู่

"ฮะๆ... ฮะ...  เห็นมั๊ยล่ะ?  ใครเห็นใครก็รู้  มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นแหละที่มันซื่อบื้อน่ะ  555+"

เยซองเถียงไม่ออกได้แต่นั่งอึ้งๆ...

......

               ....ชอบเหรอ?     เรา "ชอบ"  รยออุค งั้นเหรอ?    
 

  

(...คนอ่านเค้ารู้กันทั้งบ้านทั้งเมืองแล้วเย่เอ๊ย...    ความรู้สึกช้าเป็นเต่าเลย... )

 

---------------------------------***----------------------------------

[306]


.
.
.

ระหว่างที่เยซองนอนครุ่นคิดหัวแทบแตก  เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

......

...


"พี่เยซอง!  ...ทำไมพี่ไม่บอกผมล่ะ ว่าพี่รอกินมื้อดึกกับผมน่ะ?"

ร่างสูงที่มัวแต่นอนเหม่อใจลอย  สะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ เสียงเล็กที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

"เรียว...  นาย.. กลับมาแล้วเหรอ?"

"ก็ใช่สิฮะ   ไม่งั้นพี่จะเห็นเหรอ?  อย่ามาเปลี่ยนเรื่องดีกว่า..."

"....?"

"พี่คังอินบอกผมว่าพี่ไม่ได้กินข้าวเย็นเพราะรอกินมื้อดึกกับผม อย่างนั้นใช่มั๊ย?"

"อ...อือ"  เยซองพยักหน้าเบาๆ  ในใจก็คิดว่า    ...คังอิน!  ปากลำโพงจริงๆ

"โธ่...  แล้วนี่กี่วันแล้วที่พี่ไม่ได้กินข้าวเย็นน่ะ"   

"ไม่หรอก   พี่ไปกินรามยอนที่ห้องอีทึกมันทุกวันเลย  ไม่ได้อดนะ"

"กินของไม่มีประโยชน์แบบนั้นไป  ก็ไม่ต่างจากอดหรอกฮะ   รอแป๊ปนะ... ผมจะไปยืมครัวข้างล่างทำอะไรให้กินเอง"

พอเก็บข้าวของเข้าที่  และเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว  รยออุคก็หายไปชั้นล่างอย่างที่บอก

...
..
.

ไม่นานตัวเล็กกลับขึ้นมาพร้อมกับอาหารในมือ

"แย่จังเลย...  เพราะของในตู้ใกล้หมดแล้ว  ก็เลยทำได้แค่คิมบับ"  (คิมบับ = ข้าวห่อสาหร่ายสไตล์เกาหลี)  "พี่ทานได้มั๊ยฮะ?"

"ได้สิ...  นายทำอะไรมาฉันก็กินได้ทั้งนั้นแหละ"  ว่าแล้วก็หยิบคิมบับสอดไส้ด้วยแครอท  แตงกวา  หัวไชเท้าดอง  และไข่ เข้าปาก
"...อร่อย  เหมือนไม่ได้กินฝีมือนายนานเลยนะ"

 
 

"ขอโทษนะฮะ...  ผมไม่รู้จริงๆ ว่าพี่รอผมทานข้าว"  หน้าหวานซึมไปทันที     น้ำตาพาลจะไหล

คิมบับฝีมือตัวเองก็เข้ามาจ่อที่ปาก  "นายก็กินด้วยสิ"  ใบหน้าอบอุ่นคลี่ยิ้มให้  ^_^

มือเล็กจับบนมือของเยซองที่ตั้งใจจะป้อนเขาอีกที  "...ฮะ"  อ้าปากรับข้าวชิ้นนั้น  น้ำตาก็มาคลอเบ้า

"อะไรกัน  นี่ฉันจะทำนายร้องไห้เหรอ?  ฮึ?"  มือทั้งสองประคองไปที่แก้วนิ่มของอีกฝ่าย แล้วเขย่าเบาๆ อย่างเอ็นดู

รยออุคยกมือขึ้นเช็ดหน้าเช็ดตา  "ไม่ได้ร้องซะหน่อย..."    

"...งั้นก็ดีแล้ว"  เยซองยิ้มให้อย่างอ่อนโยน  ก่อนจะหยิบคิมบับขึ้นมาอีกชิ้น  ทั้งสองกินไปก็คุยกันไป


"ไหนนายบอกฉันสิว่าทำไมช่วงนี้กลับดึกทุกวันเลย  ทำอะไรอยู่เหรอ?"

"ก็เตรียมงาน ร.ร. กับเพื่อนน่ะฮะ...  เคยบอกไปแล้วนี่นา"

"เตรียมงานที่ร้านเบเกอร์รี่เนี่ยนะ...  อุ๊บ!"  รุ่นพี่รีบห้ามตัวเองทันที

"เอ๋?  พี่รู้ได้ยังไง?  หรือว่า..."  ตัวเล็กหลิ่วตามองรูมเมทของเค้า  "...หรือว่า  พี่จะผ่านไปแถวนั้นพอดี"

"ช...ใช่   ฉันผ่านไปพอดีเลย!"   ...เฮ้อ!  นึกว่าจะถูกจับได้ซะแล้ว  "นายทำงี้ได้ไง!  ทำไมไปอยู่ร้านเค้กกับผู้หญิงได้?" 

"เอ๊ะ!  ขอโทษนะฮะ"  รยออุคทำหน้าสำนึกผิด   "...ที่ไม่ได้ซื้อมาฝาก  คิดว่าพี่คงไม่ชอบซะอีก"

"ไม่เป็นไร  คราวหน้าคราวหลังอย่าลืมอีกแล้วกัน"  เยซองพยักหน้ารับเหมือนจะเข้าใจ   "หือ...  ไม่ใช่สิ!  นายต้องขอโทษที่โกหกฉันไม่ใช่เหรอ?"

"โกหก?  เปล่านะฮะ  เราไปทำงานจริงๆ  พอดีว่าห้องผมจะเปิดเป็นคอฟฟี่ช๊อปแล้วก็มีเบเกอร์รี่ด้วย  พวกผู้หญิงที่จัดการเรื่องเบเกอร์รี่รู้ว่าผมชอบกินของอร่อยๆ  พวกเขาก็เลยชวนไปชิมเค้กหลายๆ ร้านแถวนี้  เพื่อตัดสินใจว่าจะติดต่อร้านไหนดี  แล้วสาวๆ เค้าก็กลัวอ้วนเลยแบ่งกันไปคนละร้านสองร้านน่ะฮะ"

 

...อ่ะ  กินข้าวๆ  อย่าโกรธเค้านะ  เค้าไปแอบกิน เอ้ย! เตรียมงานมาจริงๆ...
 

"...อ้อ"  เยซองพยักหน้าหงึกๆ   "อย่างนี้นี่เอง  นายก็เลยอิ่ม..."

"ช่าย...  เค้กอร่อยมากๆ เลยล่ะ  แต่ถ้าเป็นผู้ชายเข้าไปคนเดียวมันก็แปลกใช่ม้า?  โชคดีจริงๆ ที่มีเพื่อนผู้หญิงไปด้วยน่ะ"  ว่าแล้วก็ยิ้มหวาน ^_^

"โชคดีเรื่องเค้ก  หรือว่าโชคดีเรื่องสาวๆ กันแน่...?"  เยซองนึกหมั่นไส้ขึ้นมา     เลยอดแขวะไม่ได้

"ก็ต้องเค้กสิฮะ!"  รยออุคตอบเสียงดังฟังชัด  ไม่ได้เว้นจังหวะคิดด้วยซ้ำ

ทั้งที่เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ  แต่ตัวเล็กตอบอย่างนั้น  เยซองก็ดีใจสุดๆ     จน...  จน...
...จนรู้สึกหัวหมุนติ้ว...  ติ้ว....  ติ้ว....   @.@  อ๋อยยยย.....

"พี่เยซอง!  เป็นอะไรไป?"  ตัวเล็กเข้ามาพยุง  "พี่ตัวร้อนจัง  เมื่อเย็นฝนตก พี่ไปตากฝนมาเหรอ?"
ร่างสูงล้มพับลงบนเตียง  เดือดร้อนรยออุคต้องวิ่งไปขอยาที่ห้องอีทึก

"อะไรนะ?!!  เยซองเป็นไข้!  ...แปลกจัง  ไหนเค้าบอกว่าคนบ้าจะไม่เป็นหวัดไง  = =a"  อีทึกเกาหัวแกรกๆ  ก่อนจะไปหยิบยามาให้   "ต้องให้พี่ไปช่วยมั๊ย?"

 

"ไม่เป็นไรฮะ  ผมจัดการได้"  ว่าแล้วก็วิ่งปรู๊ดกลับห้อง  จับเยซองกรอกยา  แล้วก็เอาผ้าขนหนูไปชุบน้ำเตรียมพยาบาลคนป่วย

"พี่เยซองเป็นไงมั่ง?  เช็ดตัวก่อนนะ"  เยซองหน้าแดงเป็นมะเชือเทศไม่ได้ตอบอะไร  ตัวเล็กเลยจัดการไล่เช็ดไปทีละนิดๆ
มือเล็กค่อยๆ เช็ดหน้าให้  รุ่นพี่ยังคงหายใจแรงๆ  ลมร้อนหระทบเข้าที่มือนั้น  "...น่าสงสารจัง  พี่คงทรมานใช่มั๊ย?"

รยออุคเลิกเสื้อขึ้น  ก่อนจะขยับผ้าขนหนูผืนเล็กในมือ  ลูบไล้ไปตามแผ่นอกกว้าง

"....อือ"  เยซองครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว   ทำเอาพยาบาลจำเป็นหน้าแดงฉ่า >////<  แต่ก็ยังพยายามเช็ดต่อไปอย่างงุ่มง่าม

พอจัดการด้านบนเสร็จ  ตัวเล็กก็ยืนกอดอกจ้องรุ่นพี่อย่างหนักใจ

             ...แล้วข้างล่างนี่  ต้องเช็ดด้วยมั๊ยนะ?

นิ่งคิดอยู่ครู่นึง   ...เอาก็เอาฟะ!    จึงตัดสินใจปลดเข็มขัด  ก่อนจะถอดกางเกงยีนส์ตัวหนาออก

......................

--------------------------------------------to be continue---------------------------------------

[News] Yesung ถูกเลือกให้เป็นไอดอลลูกชายแห่งเกาหลี

Yesung เข้าร่วมสมาพันธ์ "ไอดอลขึ้นรถไฟใต้ดิน"

Love..  Love..  ทุกคอมเม้นต์

ตอนที่แล้วอัพช้า  วันนี้เลยรีบมาอัพต่อ...

ไม่ต้องอายๆ  ใครอ่านแล้วก็แสดงตัวกันนิดนึง  ไรท์เตอร์จะได้รู้ feedback ไง ^^


เม้นต์วันละนิดจิตแจ่มใสนะคะ