คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [OS] CHRISTMAS , CANDY , BLOOD
เอี๊ยอ๊า.... เอี๊ยอ๊า....
เสียเ้าอี้ไม้ัวเ่าโยัไปมาภายในห้อนาให่
บนเ้าอี้ัวนั้นมีายหนุ่มร่าบาอายุประมายี่สิบสอปีที่นั่อุ๊าระ่ายัวเ่าที่เยเป็นสีาวสะอาามา่อน
แ่ อนนี้มันลายเป็นสีเท่าล้ำๆและมีรอยเย็บเ็มไปหมไปเสียแล้ว ายหนุ่มนั่เหม่อมอออไปนอหน้า่าที่มีหิมะสีาวปลุมทั่วทุพื้นที่
และ็มีเสียเพลวันริส์มาสัลอยเ้ามาภายในห้อให้นร่าบาไ้ยิน
“ิิ... ิิ...”เสียหัวเราะที่แสนะน่านลุัออมาาริมผิวปาเรียวอิ่มสีี้วยวามอารม์ี
“น้อ่าย
วันนี้น้อ่ายมีวามสุมั้ย” เสียใสถามึ้นมา้วยวามอยารู้ ใบหน้าอเานั้นยิ้ม้วยรอยยิ้มที่แสนะมีวามสุ
นิ้วมือเรียวสวยลูบไร้ไปามหูุ๊าระ่ายัวเ่า
“ิิ
มีวามสุเหมือนน้อแหรือเปล่า” ยอแยัถามุ๊าระ่ายัวน้อยในอ้อมอ
“น้อแมีวามสุมาเลยนะ.....”
ยอแนั่พูับุ๊าระ่ายอยู่นเียวภายในห้อ
“น้อ่าย
วันนี้พี่ายะมาหาน้อแมั้ย” ิ้วเรียวมวเาหาัน้วยวามสสัย
“น้อ่ายอย่าเียบสิ น้อแรู้สึไม่ีเลยนะ.....
็บอว่าอย่าเียบไ!!!” เมื่อถามำถามแล้วไม่ไ้ำอบึทำให้นร่าบาโมโหแล้วลุึ้นาเ้าอี้โย
เาเวี้ยุ๊าระ่ายไปโนับระหน้า่าอย่าแร
้วยวามใึทำให้ยอแรีบวิ่ไปที่หน้า่าแล้วุเ่าล
เาหยิบุ๊าระ่ายึ้นมาอ้วยวามหวแหน
“นะ...น้อ่าย นะ..น้อแอโทษ
ะ...เ็บมั้ย น้อแอโทษนะ” ยอแอุ๊าระ่ายไว้แน่นแล้วพูอโทษไปมา้ำๆอย่านรู้สึผิ
“ยโทษให้น้อแนะ
น้อแสัาว่าะไม่ทำอีแล้ว ีันนะๆ” ยอแยิ้มแล้วพยัหน้าึ้นลไปมานเียว
๊อๆ ๊อๆ
เสียเาะประูัััหวะยอแที่ำลันัุ่ยนั่้ออยู่ับุ๊าระ่ายอย่ามีวามสุ
“ยอแพี่มาหาแล้ว” เสียทุ้ม่ำเอ่ยึ้นมาในะที่ำลัเินเ้ามาภายในห้อนอนอยอแ
“พี่แฮยอน!!! น้อแิถึพี่แฮยอนั ิถึๆ” เมื่อเห็นนที่เ้ามาในห้อนั้นเป็นใร
ยอแ็รีบวิ่ไปอแฮยอน้วยวามีใทันที ้วยวามสูอยอแับแฮยอนไม่่อยห่าันมานัึทำให้แฮยอนเไป้าหลัเล็น้อ
“พี่แฮยอนิถึน้อแมั้ย
ิถึมั้ยๆ” นร่าบาถามแล้วเย่าัวแฮยอนไปมา้วยวามอยารู้
ถึแม้ะมีุ๊าระ่ายในมือ็ไม่ใ้อุปสรรอยอแเลยสันิ
“ิถึรับๆ” แฮยอนอบลับมา้วยรอยยิ้มที่แสนะมีเสน่ห์ที่สุในวามิอยอแ
“น้อแ็ิถึพี่แฮยอนเหมือนัน
ิถึที่สุเลย ิิ” นเสียใสบอลับแล้วอแฮยอนแน่นว่าเิม
“แล้วนี้ยอแทำอะไรอยู่รับ
ทำไมถึไปนั่รพื้น” แฮยอนถามึ้นเมื่อผลัยอแออไปเล็น้อย
“น้อแับน้อ่ายยัรัันี
เรารัมาๆเลยเนอะน้อ่ายเนอะ ิิ” ยอแอบแล้วยิ้มนาหยีอย่าน่าเอ็นู
แล้วเอามือลูบหัวุ๊าระ่ายในอ้อมแนไปมาอย่ารัใร่
“รับๆ รััน็ีแล้ว”
ถึแฮยอนะไม่เ้าใับำพูอยอแแ่เา็อบรับ้วยรอยยิ้มเสมอ
“อืมมม ไหนแถวนี้มีนอยาไ้อวัวันริส์มาสมั้ยนะ?”
แฮยอนถาม้วยน้ำเสียที่ิะำๆนิๆ
“มีๆ น้อแไๆ ิิ” ยอแรีบอบลับ้วยวามีใ พร้อมับยมือึ้นให้สมริยิ่ึ้น
แฮยอนยิ้มำับท่าทาที่เป็นเหมือนเ็น้ออยอแ
มันทำแฮยอนนึถึวันแรที่ไ้เอับยอแที่หน้าบ้านอเาวันนั้นเป็นวันริส์มาสเหมือนวันนี้
เ็ผู้ายัวเล็ๆที่เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไป้วยราบเลือเรอะรัเ็มไปหม
แฮยอนไม่รู้ว่าเ็นนี้เป็นใรมาาไหนหรือพ่อแม่ื่ออะไรเาไม่รู้อะไรเลยเี่ยวับยอแสันิเียว
แฮยอนเินเาไปหาเ็ายนนั้นแล้วถามว่า
‘สวัสี พี่ื่อแฮยอน
เราื่ออะไรเหรอ?’ แฮยอนถามแล้วยิ้ม้วยรอยยิ้มที่เป็นมิร
‘หะ... หิว หิว นะ...น้อแหิว’
เ็ายรหน้าแฮยอนอบแฮยอนลับมา้วยัวที่สั่นเทา
‘หิว หิว หิว!!!’ เ็ายัวน้อยวิ่เามานแฮยอนนล้มลแล้วามมาร่อมรลาลำัวอแฮยอน
สอแนเล็บีบเาที่ออแฮยอนย่าแร
‘อี ปะ...ปล่อย่อน
ปล่อยพี่่อนนะ’ แฮยอนพู้วยวามยาลำบา
‘หิว หิว!!!’ แ่เ็ายัวน้อย็ไม่มีทีท่าว่าะลายแรบีบล่ายๆ
‘ถะ...ถ้า ปะ...ปล่อยพี่
ะ...เี๋ยวพี่ะพา ปะ..ไปินนมนะ’ เมื่อไ้ยินำว่านมเ็ายัวน้อย็ลายแรบีบออ
แล้วลุออาัวแฮยอนอย่า้าๆ
‘แ่ๆ แ่ๆ’ เมื่อแฮยอนไ้อิสระแล้วเา็ไอออมา แล้วรีบหายใเ้าปอ้วยวามรวเร็ว
‘นมๆ ะินๆ หิวๆ’ เ็ายัวน้อยิ้มออมานาหยี๋
แฮยอนลุึ้นยืน แล้วยื่นมือออไป้าหน้า
‘ปะ เ้าบ้านไปินนมัน’
เ็ายรหน้ายื่นมือมาับมืออแฮยอนแล้วเินามแฮยอนเ้าบ้านไป
‘เราอบินอมยิ้มมาเลยเหรอ’
แฮยอนถามึ้นเมื่อสัเไ้ว่าเ็ายนนี้ินอมยิ้มอเานหมระปุ
ึ่มันมีไม่ใ่น้อยๆเลย
‘อื้อ
น้อแอบินลูลมๆหวานๆนี้มาๆเลย’ เ็น้อยอบลับมา้วยรอยยิ้มอย่ามีวามสุ
‘เราื่อแเหรอ ื่อน่ารัีนะ’
แฮยอนพูไปยิ้มไป
‘ไม่ใ่ น้อแื่อยูยอแ
แ่น้อแเรียัวเอว่าน้อแ’ ยอแอบลับแล้วทำแ้มป่อเมื่อแฮยอนพูื่ออนผิ
‘ฮ่า ฮ่า พี่อโทษๆ
แล้วยอแอายุเท่าไหร่หรอ?’ แฮยอนถามลับไปอี้วยวามเอ็นูให้ับวามน่ารัอยอแ
‘แปวบฮะ’ ยอแอบลับมาะในปายัเี้ยวลูอมุ้ยๆ
‘แล้วพ่อแม่อยอและอยู่ไหน’
แฮยอนถามอี้วยวามสสัย ทำไมพ่อับแม่อยอแถึไ้ปล่อยให้ลูายมาเินหิวโนเียวแบบนี้
‘พ่อับแม่อน้อแนอนหลับอยู่
นอนหลับอยู่....... อยู่ ฮึ อยู่ไหน....’ เมื่อเริ่มพูถึพ่อับแม่ยอแ็ร้อไห้ออมา
แฮยอนเห็นว่ายอแร้อไห้อย่าหนัึเินเ้าไปอ
‘โอ๋ๆ ไม่ร้อนะเ็ีๆ’
แฮยอนโยัวอยอแไปมาเป็นารปลอบ
‘ฮึ พะ...พ่อแม่อน้อแหลับไม่ยอมื่นเลย
มะ....ไม่ยอมื่นึ้นมาุยับน้อแเลย ฮึ น้อแเป็นเ็ไม่ีเหรอ ไม่ยอมเื่อฟัเหรอ
ทะ...ทำไมพ่อับแม่ถึไม่ื่นมาุยับน้อแ อึ’ ยอแยัร้อไห้ออมา้วยวามน่าสสาร
‘ู่ววววว
หยุร้อ่อนนะนเ่ เี๋ยวพี่ายนนี้ะามหาพ่อับแม่ให้เอ’ แฮยอนพูออมา้วยวามมั่นใ
‘ะ....รินะ ิิ’ ยอแถามแอยอนและหัวเราะออมาอย่ามีวามสุ
‘อืมม!
แน่นอนสิ พี่ไม่โหยอแหรอ’ แฮยอนอบลับแล้วเอามือทุบที่อนเอเป็นารยืนยัน
เวลาผ่านไปหลายั่วโมนยอแ็ลืมเรื่ออพ่อแม่นไปสนิท
แ่แฮยอนนั้นยัไม่ลืมเาพายอแไปหาพ่ออเาแล้วอให้พ่ออนามหาพ่อแม่อยอแให้หน่อย
อนพ่ออแฮยอนเห็นยอแเา่อน้าะใที่เห็นสภาพอเ็ายรหน้า
เาบอให้แฮยอนพายอแไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ส่วนเรื่ออพ่อแม่ยอแเี๋ยวให้ลูน้อามหาให้เอ
สามวันผ่านไปพ่ออแฮยอน็ามหาพ่อแม่อยอแนเอ
แ่เอแ่ัวส่วนวิานั้นไม่อยู่แล้ว พ่ออแฮยอน่อน้าใับเรื่ออพ่อแม่อยอแ
ลูน้ออเาเล่าให้ฟัว่าพ่อแม่อยอแนั้น่าัวายภายในห้อเ่าเล็ๆในรอรอหนึ่แถวๆบ้านอน
และที่สำัือนแถวๆรอนั้นยับออีว่ารอบรัวนี้นั้นมีอาารทาิอย่าหนัโยเพาะลูายที่ถูพ่อับแม่ทรมานทุๆวัน
นทำให้ิใไม่ปิอย่ามา ึทำให้ไม่่อยมีใรล้าเ้าไปยุ่ับรอบรัวนี้นั
พ่ออแฮยอนนำเรื่อที่ไ้มาไปบอับลูาย
ว่าพ่อและแม่อยอแนั้นายไปนานว่าหนึ่อาทิย์แล้ว แล้วพ่ออแฮยอน็ถามว่าะทำยัไับยอแี
‘ผมะเอายอแมาอยู่้วยรับ
ผมอยามีน้อาย’ แฮยอนบอพ่ออนเอ้วยน้ำเสียหนัแน่น
พ่ออแฮยอน้อมอเ้าไปในาอลูายนเออย่าพิารา
‘อืม ไ้’ พ่ออแฮยอนอบลับสั้นๆ แล้วหันหลัเินออไปาห้อนั่เล่น
แฮยอนสัาับนเอว่า
ไม่ว่าอะไระเิึ้นเาะูแลน้อายเพียนเียวอเาให้ีที่สุ
“พี่แฮยอนๆ ไ้ยินน้อแพูมั้ย?!”
ยอแเรียแฮยอนเสียั เมื่อเรียเท่าไหร่แ่แฮยอน็เอาแ่เหม่อลอย
“หะ ห๊ะๆ” เมื่อไ้สิแฮยอน็านรับ
“ไหนละอวั
น้อแะเอาอวั อวัๆ” ยอแเย่าแนอแฮยอนแรๆไปมา
“รับๆ ยอแไปนั่ที่เีย่อนแล้วปิา้วยนะ”
แฮยอนพูบอแล้วี้ให้ยอแไปนั่ที่เีย
ยอแเื่อฟัอย่าว่า่ายเาเินไปนั่ที่ปลายเียแล้วหลับาล
สัมผัสเย็นๆเิึ้นที่้อเท้าเล็อยอแ
ยอแใเล็น้อยแ่็ยัไม่ยอมลืมาเพราะแฮยอนยัไม่ไ้สั่
“ลืมาไ้แล้วรับยอแ”
แฮยอนสั่ออมาเสียนุ่มทุ้มน่าฟั
ยอแลืมาึ้นมา้าๆ ยอแ้มมอลไปที่้อเท้าอนเอ
รอยยิ้มสวยถูส่มาให้แฮยอน
“สวยัพี่แฮยอน น้อแอบ
อบๆ ิิ” ยอแ้มลมอ้อเท้าอนเออีรั้
ที่้อเท้าอยอแนั้นมีำไล้อเท้าที่ทำมาาทอำาวใส่อยู่ ถึมันะไม่มีลวลายอะไรแ่มัน็สวยมาในสายาอยอแ
“พี่แฮยอน....
น้อแหิวแล้ว.....” ยอแเยหน้าึ้นมามอแฮยอน้วยสายาและน้ำเสียอ้อนๆ
“หื้มมม หิวแล้วเหรอรับ
วันนนี้ยอแเป็นเ็ีหรือเปล่าเอ่ย?” เสียนุ่มหุ้มยััออมาาริมฝีปาหนาอแฮยอน
“เป็นเ็ี
วันนี้น้อแเป็นเ็ีรอพี่แฮยอนทั้วันเลย ิิ” ยอแยมือึ้นแล้วอบลับแฮยอน้วยรอยยิ้มอย่าบัน
“ีรับ ั้นวันนี้ยอแะินอมยิ้มรสอะไรีรับ”
แฮยอนถามยอแแล้วเินไปทีู่้โว์เรือนสวยที่ั้อยู่รมุมห้อนอน
แฮยอนเปิู้แล้วหยิบระปุโหลอมยิ้มแล้ว็ถ้วยสีาวสวยใบเล็ออมา แล้วเินลับมาหายอแที่ปลายเียหลัให่
“น้อแเอารสสรอเบอรี่
ะินๆรสสรอเบอรี่ ิิ” ยอแอบแฮยอนอย่าีใ
เาหัวเราะไปมาไม่หยุ
แฮยอนเปิฝาระปุโหลแ้วออแล้วหยิบอมยิ้มรสสรอเบอรี่ออมาถือไว้
ภายในโหลนั้นที่อมยิ้มหลายรสหลายสีบรรุอยู่เ็มไปหม แฮยอนเินมานั่ลที่ปลายเีย้าๆยอแ
เาหันหน้ามายิ้มให้ับยอแนิๆ
“วันนี้ะเอาเป็นอพี่.....
หรืออยอแี?” แฮยอนถามึ้นมาอีรั้
ยอแไม่ยอมอบแ่เาลับหันหลัเาเอื้อมมือไปหยิบมีพที่หัวเียมาถือไว้
แล้วเอามา่อที่มุมปาอนเอ
“ิิ อพี่ายรับ.....”
ยอแอบลับแล้วส่ยิ้มที่แสนะน่าลัวสำหรับนอื่น
แ่สำหรับแฮยอนแล้วมันือรอยยิ้มที่แสนะสวยามที่สุเลย
แฮยอนอบรับในลำอเบาๆ
เาพับแนเสื้อึ้นมานถึ้อศอ
แนอแฮยอนนั้นมีร่อรอยอารโนสิ่มีมรีไปมาเป็นำนวนมาพอสมวร
ยอแเอื้อมมือมาับแนอแฮยอนไว้
เาับแนอแฮยอนหายึ้นนเห็นท้อแนาว
ยอแไล่สายามอแนอแฮยอนึ้นไปเลื่อยๆนมาถึ้อมือให่อแฮยอนที่มีรอยสัำว่า
HOLD ยอแเอานิ้วมือสวยลูปไปมาที่รอยสันั้นอย่าหลไหล
ยอแเยหน้าึ้นมอแฮยอนอีรั้
เาหยิบมีให้สูึ้นมาพอประมาแล้วับแนแฮยอนไว้แน่น ยอแปลายมีมลบนท้อแนแฮยอนและรีให้เป็นทายาวพอสมวร
เลือสีแสไหลออมาามรอยที่มมีลไป
แฮยอนบริมฝีปาแน่น้วยวามเ็บปวถึเาะเ็บมานาไหนแ่เา็ะยอมทำอเพียแ่ให้ยอแมีวามสุ็พอแล้ว
แฮยอนใ้มือที่ว่าอยู่อี้าหยิบถ้วยสีาวนาเล็ึ้นมารอเลือสีสที่ไหลออมา
“อื้มมม” แฮยอนราออมาเล็น้อย้วยวามเ็บปวเมื่อยอแปลายมีลมาอีรั้เพื่อให้เลือไหลออมามาว่าเิม
แ่มัน็ไม่ไ้เ็บมามายอะไรเพราะแฮยอนินับารทำแบบนี้อยอแมาหลายสิบปีแล้ว.....
ลิ่นอาวเลือลอยละลุ้ไปทั่วห้อนอนนาให่
ยอแยิ้มำให้ผลานอนเอ เมื่อไ้เลือนพอใแล้วยอแ็้มลไปเลียเลือที่แผลอแฮยอน
ลิ้นเรียวร้อนนอยอแไล่เลียไปามปาแผลที่นนั้นเป็นนทำ
“อื้อออ” แฮยอนราออมาเสียแผ่ว เมื่อรู้สึแสบๆที่ปาแผล แ่แฮยอน็ยัยยิ้มที่มุมปาเล็น้อยแล้วเอามือลูปที่ผมนุ่มอยอแเล่นไปมาอย่ารัใร่
ยอแยัูและเลียเลือที่ปาแผลอแฮยอนนเลือนั้นเริ่มหยุไหลแล้ว
ยอแเยหน้าึ้นมามอหน้าแฮยอน้วยสายาที่เรียบนิ่
รมุมปาอยอแมีเลือสีแสเปื้อนอยู่เล็น้อย
“พี่แฮยอน เ็ปาให้น้อแหน่อยสิรับ”
ยอแพูึ้นและแสยะยิ้มออมา
“หึ” แฮยอนเลื่อนหน้าเาไปใล้ยอแมาึ้นและมาึ้นนปลายมูอนทั้สอนั้นิัน
ริมฝีปาหนาอแฮยอนทาบลมาที่ริมฝีปาอิ่มอยอแเบาๆและูเม้มไปมาอย่าอ้อยอิ่
เาเลียที่มุมปาอยอแที่มีเลือเปื้อนอยู่ออนหม แล้วส่ลิ้นร้อเาไปในโพรปาอุ่นอยอแ
“อื้อออออ” เสียราอยอแัออมาเมื่อแฮยอนเริ่มที่ะบูบลมาอย่าหนัหน่ว
ลิ่นาวเลือละลุ้ไปทั่วโพรปาอนทั้สอแ่มันไม่ไ้มาาเลือที่แฮยอนเ็ามุมปาอยอแ
แ่เป็นเลือที่เพิ่เิมาใหม่าารูบที่แสนะรุนแรอแฮยอน
รสูบที่รุนแสนและหอมหวานทำให้ยอแเลิ้มเป็นอย่ามา ยอแลุึ้นาเียแล้วเินมานั่ร่อมที่ัอแฮยอน
เาเอาแนมาล้ออแฮยอนไว้หลวมๆในะที่ริมฝีปาอทั้สอยับูบันอยู่
เป็นแฮยอนนที่ถอนริมฝีปาออมา่อนเพราะเาิว่าถ้าเาไม่ยอมถอนริมฝีปาออมา
ยอแ็ไม่ถอนออเ่นัน แฮยอนมอหน้ายอแที่อยู่ใล้มาๆเายมือมาลูปที่รอบหน้าเรียวอยอแไปมาอย่าหวแหนและลุ่มหล
“ถ้าไม่รีบินเี๋ยวเลือะแ็ัวหมนะ”
เสียอแฮยอนเอ่ยึ้นมา้วยวามแผ่วเบา
เายถ้วยสีาวที่บรรุเลือสีแสไว้เ็มไปหม
เาเอาอมยิ้มุ่มลไปในเลือสี้นแล้วหมุนไปมาเมื่อแฮยอนเห็นว่าอมยิ้มนั้นเ็มไป้วยเลืออน
เา็ยอมยิ้มึ้นแล้วส่เ้าไปในโพรปาอุ่นอยอแที่อ้ารอรับไว้อยู่แล้วทันทีเพื่อไม่ให้มันหยโนเสื้อผ้า
“อื้มมม” ยอแราออมาเบาๆและหลับาพริ้มเมื่อไ้ลิ้มรสอรสาิอหวานที่โปรปราน
แฮยอนมอูท่าทาอยอแอย่าหลใหล เาทั้รัทั้หลทั้หวแหนยอแยิ่ว่าอะไรไม่ว่ายอแ้อารอะไรเา็ทำให้ถึมันะเป็นเรื่อเลวร้ายยัไเา็ะทำ
เพียเพราะอให้ยอแยิ้มไ้และมีวามสุ็พอแล้วะให้แลับอะไรเา็ยอม.....
“พี่แฮยอน น้อ่ายเปื้อนอะ”
เสียใสอยอแเอ่ยึ้นเมื่อนเอเอาอมยิ้มมาุ่มเลือนหม
แ่ในะที่ยอแะเอาเลือเ้าปาเป็นรั้สุท้ายนั้นเา็ทำเลือหยโนุ๊าระ่ายที่นวาไว้บนัอแฮยอน
“ไม่เป็นไรรับ
เี๋ยพี่เอาไปัให้ใหม่นะ” แฮยอนบอเมื่อ้มหน้าลไปมอทีุ่๊าระ่ายบนัและเห็นเลือเปื้อนอยู่ที่รใ้าอมัน
“ไม่ให้!! น้อแไม่ให้น้อ่ายพี่แฮยอน น้อแไม่ให้เอาไป ไม่ไห้ๆ!!” ยอแะโนใส่หน้าแฮยอนแล้วรีบหยิบุ๊ามาอไว้แน่น
“ฮ่าฮ่า พี่ล้อเล่นๆ
พี่อโทษนะ อย่โรธพี่เลยนะ ีันๆ” แฮยอนพูออมาอย่าำๆเมื่อเห็นท่าทาอยอแ
แฮยอนรู้ว่ายอแอบุ๊าระ่ายัวนี้มาเพราะมันเป็นอวัิ้นแรที่แฮยอนื้อให้ในวันเิอยอแ
ยอแไม่เยให้มันอยู่ห่าัวเลยสันิ
“ีันๆ ิิ
น้อแไม่โรธพี่แฮยอนหรอ น้อแรัๆพี่แฮยอนม๊ามา ิิ รัันๆ” ยอแโผลเ้าอแฮยอนแล้วพูำว่ารั้ำไป้ำมา
“พี่็รัยอแเหมือนันนะ
รัมาๆ้วย” แฮยอนอยอแลับแล้วพูำว่ารั้ำไป้ำมาเ่นเียวัน
แฮยอนิว่ายอแือน้อายัวน้อยที่สุแสนะน่ารั ที่พระเ้าส่มาให้เาในวันริส์มาสเป็นอวัไม่มีผิแน่ๆ
___________END____________
_____________________________________________
ฟิเรื่อนี้เป็นฟิใสๆอีหนึ่เรื่อ เป็นเรื่อที่แ่ลอในวันริส์มาส(?) สรุปเรื่อนี้ือสิไม่ีทัู้่่ะ 5555555555
*เรื่อ snow ยัแ่ไม่บเลย ถถถถถถถถ
มอัอสารภาพบาป่ะ ือมอัแ่่อไม่ออแล้ว่ะ 555555 แ่ไม่้อห่วเพราะยัไมันะ้อบแน่นนอน่ะ เื่อใมอัไ้เลย ริริ
ฝาิามผลานอมอันนี้้วยนะะ เอันรั้่อไป บุ่ยๆ
ปล.ื่อเรื่อมอัิไม่ออ็เลยั้ามเนื้อเรื่อไปเลย 55555555555555
ปลล.อโทษับำผิ้วยนะะเยอะมา มอัมาแ้ให้แล้ว่ะ 555555555
ความคิดเห็น