รักฉันได้มั้ยยัย(ทอม)ตัวร้ายที่รัก

ลำดับตอนที่ #5 : งานโรงเรียน(แสดงละครเวที)

           ปึก!!!  ปึก!!  เสียงหนังสือกระทบกับพื้นโต๊ะทำให้นักเรียนในห้องหันมามองต้นเสียงทันที

“เอาหล่ะนักเนียนทุกคนเงียบหน่อยครูมีอะไรจะประกาศ!!”ป้าแว่นพูดในคราบโฮมรูม

“เอาหล่ะนักเรียนทุกคนคงรู้....”

“รู้!!!”นักเรียนในห้องทุกคนพูดอย่างพร้อมเพียงกันเพราะต้องการแกล้งป้าแว่ยแก

“นี่ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะ!!”

“อ๋อ!!!!!!!”

“เอาล่ะนักเรียนทุกคนคงรู้ใช่มั้ยว่าอีกไม่กี่อาทิตย์โรงเรียนของเราจะมีการจัดงานโรงเรียนและจะมีโรงเรียนอื่นและผู้คนพาย

นอกเข้ามาชมนิทรรศการหรือการแสดงต่างๆและปีเราจะต้องแสดงละครเวที”

“หา!!!!!!ละครเวที”O[]Oทุกคนในห้องพูดออกมาพร้อมกันรวมถึงฉันด้วยเกิดมาไม่เคยแสดงละคร

“ทำไมมีปัญหาเหรอ”^_^ป้าแว่นยิ้มปกติแกไม่ค่อยยิ้ม  รอยยิ้มของป้าแกดูอันตรายมากเวลาแกสั่งแล้วมีปัญหา

“เปล่าครับ/ค่ะ”

“ดี แล้วทุกคนจะต้องทำให้ชนะด้วยนะปีสุดท้ายแล้วและรางวัลก็คือ....”

“คือ.....”นักเรียนในห้องลุ้นตามเพราะเมื่อปีที่แล้วห้องที่ได้บอกว่ารางวัลคือปลาล้า100ไหเป็นไงแจ๋วมั้ยดีนะ

ที่ห้องฉันแพ้ไม่งั้นซี้แน่

“คือปี่นี่ห้องที่ชนะจะได้ผลคะแนนเต็มไม่ต้องสอบทุกวิชา”

“สุดยอด!!!!!!”OoO

“เอาล่ะเรามาเลือกละครที่จะเล่นกันดีกว่านะมีใครจะเสนอมั้ยจ๊ะ”

“ค่ะสโนว์ไวท์ค่ะ”

“ครับเงือกน้อยครับ”

“วู้ววววววววว”มีเสียงนักเรียนชายบางกลุ่มร้องออกมาไอ้พวกนี้มันหื่นจิงไรจิงว่ะ

“โฉมงามค่ะ”

“เอาหละจ๊ะแค่นี้พอเราจะเอาเสียงข้างมากนะ”

“เอาล่ะใครจะเอาเงือกน้อย...อะ..14นะ”ฉันเห็นผู้ชายยกกันทั้งนั้นเลยจะมีก็แต่ยัยโบว์วี่  ยัยวัน ยัยนก ที่ยกมือยัยพวกนี้นี่ชอบอ่อย

เหยื่อจิง จิงๆแล้วยัยพวกนี่ไม่ค่อยถูกกับฉันถึงฉันจะเป็นเดือนมีคนชอบก็ต้องมีคนเกลียดและคนที่เกลียดก็ยัยพวกนี้นี่แหละมีเรื่อง

ตอนสมัครประธานยัยพวกนี้ทำอะไรฉันไม่ได้เลยหาเรื่องยัยฟางซึ่งฉันก็ดันทำดั้งยัยพวกนั้นที่บอกว่าพึ่งไปทำมาหักอย่างไม่หน้า

ให้อภัยเลยและหลังจากนั้นยัยพวกนี้ก็ค่อยหาเรื่องขัดแข้งขัดขาฉันตลอด

“ใครเอาโฉมงาม..อะ13นะดูแค่นี้ก็หน้าจะรู้นะว่าเราควรจะเล่นเรื่องอะไร”เล่นเรื่องสโนไวส์จิงฉันก็ไม่อยากเล่นอะแต่ถ้าแลกกับ

การไม่ต้องสอบแถมยังได้คะแนนเต็มต่อให้หัวยัยฟางหลุดตี...ขาดยังไงก็ต้องชนะ

“แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาจับฉลาก”ป้าแว่นพูด

“จับฉลาก??จับฉลากอะไรคะ”ผู้หญิงคนหนึ่งถาม

“ก็จับฉลากว่าใครเล่นเป็นอะไรไงจ๊ะทุกคนจะได้มีสิทธิ์เท่าเทียมกัน”

“ค่ะ”

“เอาเป็นว่าเข้าใจนะพรุ่งนี้เจอกันจ๊ะ”ป้าแว่นเดินออกไปแล้วแต่ยังมีเสียงคุยกันถึงเรื่องนี้อยู่วันนี้ทั้งวันฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลยเพราะ

มัวแต่คิดเรื่องเมื่อคืนและวันนี้ทั้งวันฉันก็ไม่คุยกับนายนั้นเลย

“เก๋ไปกันเถอะ”แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนเขาเอาแต่มองฉันคลอดทั้งวัน

“เก๋!!!!!!”

“โอ๊ยยยยย แกจะตะโกนทำไม”

“ก็ฉันเรียกแล้วแกไม่ได้ยินนี่”

“เหรอโทษที”

“คิดเรื่องเมื่อคืนเหรอฉันบอกแล้วว่าแกอย่าไปเลย”ยัยฟางพูดเพราะตอนนี้ในห้องมีแค่เรา ฉันเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ยัยฟางฟังแล้ว

และยัยนั้นก็บ่นฉันซะจนหูแชะเลย

“แกอย่าพึ่งบ่น ไปจะกลับใช่มั้ยไปกันเฮอะ”ฉันพูดแล้วจูงมือยัยฟางไปที่รถBMWสีดำมันเงาของฉัน

“เออนี่เก๋ไปกินเค้กที่ร้านพี่เบียร์กันเอามั้ยเห็นพี่เบียร์บอกว่าวันนี้บาสกลับจากอเมริกานะน้องบอสก็มานะไปนะ”

“จิงดิไม่ได้เจอไอ้บาสนานเลยยิ่งบอสด้วยไม่รู้ว่าโตขานดไหนแล้วไปกันเลยนะ”ฉันพูดแล้วขับรถตรงไปยังจุดหมายคิที่ร้านพี่

เบียร์  พี่เบียร์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับฉันยัยฟางก็รู้จัก ส่วนบาสเป็นน้องชายคนรองไปเรียนที่อเมริกาตั้งนานแล้วอายุเท่ากับฉันและยัย

ฟาง ส่วนบอสน้องชายคนเล็กเด็กคนนี้ติดฉันกับยัยฟางมากเลยล่ะตอนที่ต้องไปที่อเมริกาจะให้พวกฉันไปด้วยพี่เบียร์ไปอเมริกา

แค่ปีเดียวก็กลับมาอยู่ที่ไทยแล้วก็เปิดร้านกาแฟทั้งที่มีธุรกิจให้บริหารแต่กลับไม่ทำ

    ร้านcoffee

พอพวกเราเดินเขามาในร้านเสียงโมบายที่แขวนไว้ที่ประตูก็ดังเมื่อมีคนเปิดประตูได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากของกาแฟและก็เค้กที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ

“นี่แกเชฟใหญ่อยู่ตรงนั้นไง”ยัยฟางชี้ไปที่พี่เบียร์ซึ่งกำลังแต่งหน้าเค้กที่กำลังใช้สมาธิ

“ไปกันยัยฟาง”ว่าแล้วฉันก็ลากยัยฟางไปหาพี่เบียร์ข้างๆเคาเตอร์

“อยากรับอะไรเชิญที่เคาเตอร์ครับตรงนี้คือห้องครัวครับ”พี่เบียร์พูดแต่ก็ยังก้มหน้าก้มตาทำเค้กต่อไป

“อยากรับคนทำเค้กน่ะค่ะจะว่าอะไรมั้ย”ยัยฟางพูดและทันทีที่พี่เบียร์ได้ยินก็ชะงักไปแปลบเดียวแล้วก็เงยหน้าขึ้นมา

“อ้าว  มาทั้งทีกะเอาตัวพี่ไปร้านก็แจ๋งดิครับ”พี่เบียร์วางผ้ากันเปื้อนสีขาวแล้วเดินเดินออกมาแล้วเราสองคนก็เข้าไปกอดพี่เบียร์

เหมือนเด็กๆที่คิดถึงของเล่นที่หายไปนาน

“เอ้าพอได้แล้วพี่จะหายใจไม่ออกแล้วนะ”พี่เบียร์จึงทำให้พวกเราปล่อยออก

“แหมก็คิดถึงนี่คะ”

“ใช่ไม่ได้เจอกันตั้งนานเก๋กับฟางขอกอดนานๆหน่อยก็ไม่ได้”

“แล้วบาสกับน้องบอสล่ะคะฟางยังไม่เห็นเลย”

“อ๋อเดี๋ยวก็คงมาแล้วล่ะออกไปซื้อของน่ะ”

“ค่ะ”

“พี่เบียร์วันนี้เก๋กับฟางมาทั้งทีเลี้ยงหน่อยนะคะ”

“เรื่องกินนี่ยังไม่เข็ดนะเดี๋ยวก็เป็นหมูเหมือนตอนเด็กหรอก”พูดถึงเรื่องนี้แล้วเจ็บใจเมื่อก่อนตอนฉันเด็กๆฉันน่ะอ้วนมากแล้วใคร

ก็ล้อฉันกันหมด จนฉันสวยได้ขนาดนี้ก็ต้องขอบคุณเพราะพวกนั้นเป็นแรงแค้นให้ฉันยังไงล่ะ  ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า

“อะ..นั้นมาแล้ว..บาสมานี่มีใครมาหา”พี่พูดทำให้ฉันกับยัยฟางหันไปดูก็พบบาสกับน้องบอส

“ใครเนี้ยอ้าวฟางแล้วนั้นใครอะหน้าคุ้นๆนะ”บาสพูดแล้วหันมามองหน้าฉัน

“ก็เก๋ไงจำไม่ได้ดิเก๋มันใส่ผมสั้น”

“เฮ้ย!!!จิงดิจำไม่ได้เลยว่ะแต่ก็คิดถึงแกนะ”บาสพูดแล้วเดินเข้ามากอดฉัน

“แหมคิดถึงคนเดียวเองน่าน้อยใจจัง”

“อย่าพึ่งงอนสิฉันก็คิดถึงแกนะยัยฟางแห้ง”แล้วก็เข้าไปกอดยัยฟาง

“หน็อยแกไม่เจอกันนานปากนี่ไม่เคยเอาสุนัขออกมาเลยใช่มั้ยฮะ”ฉันรู้สึกเหมือนเห็นควันออกหูยัยฟางยังไงยังงั้น

“คิดถึงพี่เก๋มั้ยครับสุดหล่อ”ฉันหันไปพูดกับน้องบอสที่เดินมากับบาสเมื่อกี้

“ไม่คิดคราบ พี่เก๋ไม่เห็นกอดป๋มบ้างเลยกอดพี่บาสคนเดียว-^-”น้องบอสงอนได้น่ารักมากอะโตขึ้นมาต้องหล่อเหมือนพี่ชายทั้ง

สองคนแน่>//< ( อาจหล่อกว่าก็ได้)

“โอ๋~มาครับเดี๋ยวพี่กอดนะ”ฉันเดินเข้าไปกอดน้องบอสทันที

“ไม่งอนก็ได้ครับป๋ม”

“คิดถึงพี่กับพี่ฟางมั้ยเอ่ย”

“ถ้าบอกว่าไม่คิดถึงพี่ฟางจะงอนแล้วนะจิงมั้ยเก๋”ยัยฟางหันมาถามฉัน

“คิดถึงมากๆๆๆๆๆมากที่สุดเลยครับ”^o^

“งั้นพี่จะมาหาทุกย็นเลยดีมั้ย”ฉันพูดเพราะยังไงก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว

“ดีครับแต่พี่เก๋กับพี่ฟางต้องพาป๋มไปเที่ยวด้วยนะครับ”ฉันกับยัยฟางหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา

“ได้เลยครับ/ได้เลยจ๊ะ”ฉันกับยัยฟางพูดพร้อมกัน

“ว้า~น่าอิจฉาจังน้องเรามีคนพาไปเที่ยวทุกเย็นเลยวุ้ย”บาสพูดขึ้น

“จะไปด้วยมั้ยล่ะแต่ต้องรถแกนะเปลืองน้ำมันรถฉัน ฉันต้องประหยัด”

“ก็ได้นะแต่อย่างแกอะเขาไม่เรียกว่าประหยัดแต่เขาเรียกว่างกโว้ย”บาสพูดแล้ววิ่งไปหลบหลังพี่เบียร์

“หน็อยไอ้บ้าบาสถึงแกหลบอยู่หลังพี่เบียร์ก็อย่าหวังว่าจะรอดเลย”ฉันวิ่งไปเตะมันทันทีดีที่ตอนนี้ร้านไม่ค่อยมีคนเลยทำให้เราวิ่ง

เล่นกันได้ ฉันจะต้องเตะต้อนรับมันกลับให้ได้ขาไปก็เตะวิ่งขามาคงต้องเตะรับหน่อย