อาถรรพ์รักหมายเลข6

ลำดับตอนที่ #1 : ความหลังที่แสนเศร้า

    7 ปีก่อน
'เออ พี่เบียร์คะ นี่คะขนมเค้กแฟร์ทำเองเลยนะคะ'ฉันส่งเค้กให้กับรุ่นพี่ที่ชื่อเบียร์เขาเป็นคนที่ฉันชอบแล้วปีนี้เขาก็จะจบการศึกษาฉันเลยอยากบอกความในใจกับเขา
'เธอเอามาให้ฉันทำไม! กินแล้วจะท้องเสียไหมเนี้ย'
'เออ...คือไม่ท้องเสียหรอกค่ะ อีกอย่างแฟร์อยากจะบอกกับพี่ว่าแฟร์ชะ...'
'พอฉันไม่อยากฟังฉันรู้ว่าเธอจะพูดอะไร แต่เธอคิดว่าคนอย่างฉันที่สามารถหาคนที่ดีกว่าเธอแค่ไหนก็ได้จะชอบเธอเพียงเพราะว่าเธอน่ะทำไอ้เค้กบ้านี้ให้ฉันอย่างนั้นเหรอ'
  ตุ๊บ!! จู่ๆมือของฉันก็อ่อนแรงลงดื้อแบบไม่รู้สาเหตุแล้วขอบตาก็ร้อนพราวพร้อมสำหรับน้ำตาที่เตรียมจะไหล
'ฉันไม่ได้หวังหะ...'
'ไม่ต้องพูดกลับไปเถอะฉันเกลียดคนที่หวังสูงเกินตัวอย่างเธอที่สุด เอาไว้ถ้าเธอสวยกว่านี้ฉัยจะจีบเธอเอง'พูดแค่นั้นเข้าก็เดินไปทิ้งไว้แต่คำพูดที่ทำร้ายจิตใจเด็กม.1ทียังไม่ค่อยรู้อะไรอย่างฉัน

  6 ปีก่อน
'พี่ไปบ์คะเออแฟร์พับดาวมาให้พี่น่ะค่ะ'ฉันพูดแล้วยื่นโหลแก้วใส่ดาวให้พี่ไปบ์รุ้นพี่คนใหม่ที่ฉันชอบและเขาก็กำลังจะจบการศึกษา
'เอามาให้พี่ทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย จะสนิทก้ไม่ใช่'ฉึก เจ็บเลยกับคำพูดของพี่เขา
'แฟร์แค่เอามาให้เป็นของขวัญที่พี่จะจบ...'
'ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการถ้าแฟนฉันมาเห็นเดี๋ยวก้ทะเลาะกันอีก เอะ! หรือว่าเธอตั้งใจจะทำให้ฉันเลิกกับแฟน เธอพยายามเข้าหาฉันหลายครั้งแล้วนี่'
  เพล้ง!! พี่ไปบ์เข้ามาเขย่าตัวฉันแรงๆจนฉันเผลอทำโหลดาวหลุดมือตกแตก
'ไม่ชะ...'
'ไม่ต้องมาบอก ไม่ใช่ ฉันรู้ว่าเธอคิดยังไงกับฉันและฉันก็จะไม่ยอมเลิกกับแฟนฉันมาคบกับหมูตอนอย่างเธอหรอกนะจะบอกให้ เอาไว้ถ้าเธอสวยกว่านี้เมื่อไหร่ฉันจะจีบเธอเอง'
  ผลัก! พี่ไปบ์พูดแล้วก็ผลักฉันลงไปนั่งกองบนพื้น

  5 ปี่ก่อน
'พี่นีมคะ แฟร์ได้ยินมาว่าพี่ชอบของหวานแฟรืเลยทำคุกกี้มาให้นะคะ่'ใช่แล้วฉันกำลังจะสารภาพรักกับคนที่ฉันชอบ
'แล้วเธอรู้ได้ยังไงล่ะ'
'คนเรามักจะสังเกตุคนพิเศษของตัวเองตลอดแหละค่ะ'
'ขอบใจนะ'พี่เขาพูดแล้วก็เอื้ิอมมือหยิบกล่องคุกกี้ในมือของฉันมือเราสัมผัสกันด้วยแหละ
'เออ...ค่ะ'
'แล้วคราวหลังไม่ต้องแล้วนะ'
'เอะ!!'
'เอางี้นะถ้าเธอสวยกว่านี้เมื่อไหร่นะฉันจะจีบเธอเลยอะ'
  ตุ้บ!!!! ิพูดแค่นั้นพี่นีมก็โยนกล่องคุกกี้ของฉัยลงทังขยะทันที โดยไม่พูดอะไรสักคำจนฉันกลั้นนำ้ตาเอาไว้ไม่ไหวต้องปล่อยมันออกมา

  4 ปีก่อน
'พี่หยกคะ แฟร์เย็บตุ๊กตามาให้พี่ค่ะ'
'ฉันไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่จะต้องเล่นตุ๊กตานะ ก่อนจะเอามาให้น่ะเธอคิดก่อนได้ไหมฮะ!!!'
'คือ...แฟร์ขอโทษค่ะ แฟร์ไม่คิดว่าพี่จะโกรธ'
'งั้นก็หัดคิดซะบ้างนะ ฉันเคยได้ยินเชาลือกันว่าเธอน่ะมันโรคจิตร ชอบมาสารภาพรักกับรุ่นพี่ม.6 ของแต่ละปีตั้งแต่ตอนเข้าใสใหม่ๆเลยนิไม่คิดว่าปีนี้จะฉันจะซวย'
'แฟร์ไม่ได้เป็นแบบนั้นนะคะ...'
'ไม่ต้องพูดหรอก เอาเป็นว่าถ้าเธอสวยกว่านี้เมื่อไหร่ฉันจะจีบเธอเองแล้วกัน แล้วไอ้ตุ๊กตาเนี้ยฉันไม่เอานะหวังว่าคงเข้าใจ' ทำไมล่ะคนจะคบกันต้องดูที่หน่าตางั้นเหรอ

  3 ปีก่อน
'พี่กรคะ แฟร์ทำผ้าพันคอมาให้พี่ค่ะแฟร์ตั้งใจมำมากๆเลยนะคะ'
'เอามาให้ฉันทำไม เมืองไทยร้อนอย่างนี้จะให้ฉันเอาไปทำซากเหรอ'
'เออ..เรื่องนั้นแฟร์ไไม่ทันได้คิด'
'งั้นก็คิดซะหน่อยนะ ฉันเคยได้ยินเค้าพูดกันว่าเธอน่ะ่่ชอบมาบอกชอบกับรุ้นพี่ที่อยู่ม.6 แต่ไไม่คิดว่าปีนี้จะเป็นฉันที่ซวย'
'ฮึก!'ฉันสะอื้นเสียงดัง
'ไม่ต้องมาบีบน้ำตาคนอย่างฉันไม่แพ้น้ำตาผู้หญิงโดยเฉพาะผู้หญิงขี้้เหร่อย่างเธอ'
 ผลัก! ตุ๊บ!  พี่กรผลักฉันล้มลงกับพื้น แล้วก็ปาผ้าพันคอของฉันทิ้ง