คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1
1
ณ เมืองคีราส ที่ซึ่งเต็มไปด้วยมลพิษ การสัญจรที่แออัด เบียดเสียด ยัดเยียด ผู้คนใช้ชีวิตอย่างเร่งรีบแข่งกับเวลา เทคโนโลยีก้าวไกลจนมนุษย์มีเพื่อนเป็นพวกเทคโนโลยีแทน แถมที่นี่ไม่มีโรงเรียนทุกต่างต้องพึ่งเจ้าเทคโนโลยีเท่านั้น
หนึ่งในผู้คนในเมืองคราสเป็นชายหนุ่มอายุ17ปีกำลังนอนร้องไห้ในคฤหาสน์ของตน เรื่องเกิดเมื่อ 20 นาทีที่แล้ว
“ลา ลา ล้า ลัล ล้า ลัล ลา” ชายหนุ่มผู้มีดวงตาและเรือนผมสีฟ้าน้ำทะเล ซึ่งในคีราสนี้ไม่มีผู้ใดที่สีผมราวกับหลุดมาจากเทพนิยายแบบนี้ ระหว่างเดินทางกลับที่อาศัยของตน หลังจากที่ไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ ก็พบเด็กอันธพาลที่อายุไร่เลี่ยกับเขามาดักรอ
“เฮ้ย!หวัดดี…เจ้าตัวปะหลาด” เสียงของหัวหน้าแก๊งดังขึ้น ตามด้วยเสียงหัวเราะของไอ้อ้วนที่เป็นถึงลูกรองประธานาธิบดี แต่กลับหาเรื่องชาวบ้านชาวช่องไปทั่วอย่างกับไม่มีอะไรที่สร้างสรรค์กว่านี้ทำ
“เถิบไป นี่บ้านฉัน…จะเข้า”เด็กหนุ่มพยายามเบียดฝ่าพวกเวรตระไลนี่ไป แต่ก็ถูกหนึ่งในนั้นผลัดออกมาอย่างไม่ไยดี
“ จะหาเรื่องเหรอ ไอ้เปี๊ยก” เสียงของจิม(หัวหน้าแก๊ง)ดังขึ้น ขณะนั้นมันพูดจนน้ำลายหยดลงบนหน้าไร้สิวเสี้ยนของเด็กหนุ่ม1หยด แต่มันก็ไม่น่าโกรธเท่ากับการดูถูกเรื่องส่วนสูง “ฉันสุงตั้ง172.5เซนเชียวนะเฟ้ย แกนั่นแหละเปรต”ถึงเด็กหนุ่มจะอยากพูดใจจะขาดแต่ก็ต้องระงับอารมณ์ไว้
“ฉันชื่อซีแอต ไม่ใช่ ไอ้เปี๊ยก จำไว้”ซีแตพูดเสียงเข้มขึ้นขณะกดปุ่มตรงรองเท้าเพื่อจะให้มันบินข้ามรั้วเข้าไปยังบ้าน หรือควรจะเรียกว่าคฤหาสน์ไป แตก็ยังไม่วายโนตะขอของจิมเกี่ยวเข้าซะก่อน ตรงเข็มขัดของเขาพอดี ทำให้ซีแอตตกลงมาอย่างจัง จิมเดินเข้าไป แล้วกระซิบข้างหูของเขาว่า
“คฤหาสน์ของแก กำลังจะกลายเป็นของฉันแล้วล่ะ เจ้าแมวเหมียว”พูดพลางลูบคางตัวเองไป
“ม…หมายความว่าไง ”ซีแอตทำหน้าเหวอจนพวกนั้นหัวเราะ ที่หัวเราะไม่ใช่มาจากความเอ็นดู แต่มาจากความรู้สึกดูถูก เหยียดหยาม และสมเพช
“หึ…พ่อฉันกำลังกว้านซื้อที่แถวๆนี้ และหนึ่งในนั้นก็คือคฤหาสน์สุดที่รักของแก!”จิมพูดพลางยิ้มเยาะไป เขาเคยขู่ซีแอตหลายเรื่อง ซึ่งผลลัพท์ก็คือ น้ำตาลูกผู้ชาย แต่ครั้งนี้ไม่…
“เจอกันที่ศาล เดือนหน้าฉันจะทำทุกวิถีทางให้บ้านของฉันอยู่แบบนี้…ตลอดไป” ซีแอตพูดพลางยิ้มเยาะส่งกลับไปให้ แต่หารู้ไหมว่าเขาต้องอดทนกับความอดทนต่ำแบบนี้แค่ไหน จิม ผู้หน้าเสียให้กับลูกน้อง ว่าคราวนี้เขาไม่สามารถทำให้คนตรงหน้าเสียน้ำตาได้ จึงโต้กลับไปว่า
“เห่าได้ก็เห่าไป ถึงเวลาอย่าปอดละกัน”พูดจบ เจ้าของคฤหาสน์จะเข้าประตูรั้ว แต่ก็ถูกเจ้ากรรมกระชากมาก่อน พร้อมพูดว่า
“ไอ้ลูกกำพร้า…”เมื่อโดนปล่อยเป็นอิสระแล้ว ซีแอตรีบวิ่งเข้าตัวคฤหาสน์ทันที ท่ามกลางเสียงหัวเราะอันหน้าขยะแขยงของเจ้าพวกนั้น ขณะเขาวิ่ง เขาก็ร้องหายไปด้วย ในใจได้แต่คิดว่าน่าจะชกไอ้พวกนั้นให้หายขยาด แต่ก็ทำได้เพียงคิดคับแค้นในใจ เมื่อมาถึงห้องนอนของตน เขาโผเข้าหาเตียงทันที
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ยังไม่ทันที่เจ้าของห้องจะอนุญาต ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง
“happy birth day เพื่อน!”ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีไม้ ผมสีดำขลับ สูงกว่าซีแอต ประมาณ 4cm. ผิวเนียนละเอียด(ถึงจะไม่ละเอียดเท่าซีแอต) ริมฝีปากได้รูป ถือได้ว่าเป็นหนุ่มหล่อขวัญใจสาวๆพอๆกับซีแอต ยิ้มร่าเดินเข้ามาใกล้ซีแอต
“…” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ถูกอวยพร
“ฉันซื้อของขวัญมาให้นาย แต่ถ้านายไม่ต้องการ เดี๋ยวฉันให้คนอื่นดีกว่า”คนแกล้งยัวะแกล้งเดินออกไปจากห้อง และได้ผลซีแอต แฟรนไทเดอร์ ผู้นี้รีบกระโดดออกจากเตียงแล้ววิ่งเข้าไปฉกกล่องของขวัญทันที
“ให้แล้วก็ต้องให้เลยสิ เมลล์” ซีแอตพูดกับคนแกล้งยั้วะเขาเพื่อกลบเกลื่อนรอยน้ำตา แต่คนอย่าง เมลล์ แมชเชอร์ น่ะเหรอจะไม่รู้ อีกอย่างเขาก็เป็นเพื่อนกับหมอนี่ตั้งแต่ยังจำความได้
“ไงล่ะถูกแกล้งอีกล่ะสิ ทำไมไม่หัดตอบโต้ซะบ้างล่ะ” ซีแอตเมื่อได้ยินดังนั้นจึงตวัดสายตามาทางเขาทันที
“ทำได้ก็ทำไปนานแล้ว” เมื่อพูดจบก็พอดีกับการแกะห่อของขวัญเสร็จ
“โห! แหวนสวยชะมัดเลย เอ๊ แหวนเหรอ…แหวน…”ซีแอตพึมพำกับตัวเองเบาๆเหมือนพยายามจะคิดอะไรบางอย่างและอยู่ดีๆก็ร้องตะโกนออกมาอย่างกับจะประกาศถ้อยคำของบุคคลสำคัญของโลก “ยูเรก้า คิดออกแล้ว (โว้ย!)”
“ใช่แล้ว!แหวนนี้ เมลล์ขอไปห้องสมุดแป๊บ” พูดเสร็จก็รีบออกจากห้องทันที
“รู้แล้วสินะ” เมล์พึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วตามซีแอตไป เมื่อซีแอตวิ่งไปได้สักพัก ก็เพิ่งนึกอะไรออก จากนั้นก็กดปุ่มที่รองเท้าให้บินขึ้น “ที่นี่มีตั้ง7ชั้น ห้องสมุดอยู่ตั้งชั้น6ใครจะไปเดินไหว”ซีแอตสบถกับตัวเบาๆอย่างเซ็งๆ ถ้าเขาเป็นสถาปนิก เขาจะสร้างให้ห้องสมุดอยู่ชั้นล่างสุดแน่!!! เมื่อมาถึงห้องสมุด ซีแอตรีบวิ่งไปโหมดเทพนิยายทันที ตามด้วยเสียงฝีเท้าอันคุ้นเคยเดินเข้ามาใกล้ๆ ไม่นานซีแอตก็พบสิ่งที่เขาตามหา
“the special of rings เลือกถูกแล้วล่ะ”เมลล์พูดกับตัวเองเบาๆแต่ไม่วายเข้าหูซีแอตอยู่ดี
“หมายความว่าไง เลือกถูกน่ะ” ซีแอตพูดพลางหรี่ตามองเมลล์อย่างจับผิด
“เปล๊า! ที่หมายถึงเลือกถูกคือ…อ๋อ! แหวนที่ฉันให้นายเหมือนกับในหน้าปกเป๊ยบก็เท่านั้น…เลิกมองได้แล้วเฟ้ย!”เมลล์แก้ตัวไปเหงื่อแตกไป อย่าให้จับได้เถอะ ถึงซีแอตจะสงสัยในคำพูดของเพื่อนแค่ไหนแต่สิ่งที่เขาสงสัยกว่าคือแหวน จึงไม่ได้สนใจอะไร ว่าแล้วเขาก็เปิดมัน(หนังสืออะนะ)ขึ้นมาอ่าน
“ตามตำนานคเคซัส กล่าวไว้ว่าแหวนนี้จะมอบให้แด่เหล่าอัศวินทั้ง4ยามเมื่อบ้านเมืองถูกครอบงำโยคำสาป แหวนจะมีสีที่ต่างกันไป คือ สีฟ้า เขียว แดงและเหลือง และแหวนแต่ละวงจะมีอักษรสลักไว้ เป็นอักษรคอสโบราณ อืม…ของฉันสีฟ้า มีอักษรแปลกๆด้วยแฮะ บังเอิญไปมั้ยเนี่ย” ซีแอตพูดพลางลูบแหวนตัวเองเล่นๆ และเพิ่งคิดอะไรออก
“แล้วนายไปได้มาจากไหน” ในที่สุดคำถามที่ผู้ถูกถามไม่อยากตอบที่สุด ก็ได้ดังมาจากปากคนขี้สงสัยจนได้
“ก็…ลองอ่านต่อดูสิ” เมลล์หาข้ออ้างอย่างข้างๆคูๆ ก่อนที่คนถามจะถามต่อ ผู้ถูกถามก็ชิ่งอ่านต่อ
“คนที่จะมอบให้นั้นจะต้องเป็นคนที่มีเพศเดียวกัน เวลาเดียวกัน หรืออีกนัยหนึ่งว่า ผู้พิทักษ์ ผู้พิทักษ์จะมอบแหวนให้อัศวินเมื่ออายุครบ17ปีเต็ม พอที่จะขยายความได้แล้วนะ ” พูดจบ เมลล์ก็พบกับใบหน้าที่กลั้นหัวเราะไว้อย่างถึงที่สุด
“ฮึก ฮึก…ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ให้ตายเถอะ จะบอกว่านายคือ ผู้พิทักษ์ ส่วนฉันคืออัศวินเนี่ยนะ เด็กกำพร้าอย่างฉัน…จะเป็นอัศวินได้ไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ” ถึงฉากหน้าซีแอตจะขำอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ลึกๆ เขาก็เจ็บปวดกับพูดตัวเองอยู่ไม่น้อย จนเมลล์สังเกตเห็น
“นาย-ไม่-ใช่-เด็ก-กำ-พร้า”เมลล์เน้นแต่ละคำอย่างชัดเจน ราวกับจะมันซึมซับเข้าไปในสมองของเพื่อนตน เมื่อซีแอตได้ยินดังนั้นก็เผลอตวาดออกไปอย่างลืมตัว
“ถ้าฉันไม่ใช่ลูกกำพร้า ป่านนี้ฉันคงได้พูดคุยกับพ่อ แม่ ทำกิจกรรมด้วยกันหลายๆอย่าง ได้รับความช่วยเหลือเวลาฉันโดนข่มเหง และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขไปแล้ว!!!”คนถูกตะคอก แทนที่จะมีสีหน้าโกรธจัดอย่างที่หลายๆคนเข้าใจ แต่สำหรับเพื่อนสนิทอย่างซีแอตแล้ว ใบหน้าของคนตรงหน้าเป็นสีหน้าเรียบเฉยแต่แฝงแววความเย็นชา เย็นเยียบอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรต่อ เมลล์กระชากข้อมือซีแอตอย่างแรงจนซีแอตร้องท้วงให้คนตรงหน้าปล่อยแต่ไม่ได้ผล เมลล์ก้มลงไปกดปุ่มรองเท้าทำให้บินได้ของตัวเองและเพื่อนของตนให้บินไปยังชั้น7…ชั้น gallery
“ว้าว! มีภาพสวยๆทั้งนั้นเลย” สิ่งที่ปรากฏต่อตาของซีแอตคือห้องโถงขนาดใหญ่ พื้นถูกปูด้วยหินอ่อนสีทอง เพดานเว้าลึกเข้าไปเป็นริ้วๆอย่างสวยงามถูกแบ่งเป็นห้องย่อยๆซึ่งแบ่งตามประเภทของภาพวาด ซึ่งจุดที่พวกเขายืนอยู่นั้นเป็นประเภทภาพทิวทัศน์ โดยเจ้าตัวยุ่งมองภาพพวกนี้อย่างสนอกสนใจ แต่ไม่วายโดยเพื่อนสนิทลากไปยังหมวดๆหนึ่งเสียก่อน
“เฮ้ๆ ยังดูไม่เสร็จน้า” ซีแอตร้องท้วง
“ฉันชวนนายมาจนน้ำลายจะหมดปากอยู่แล้ว เพิ่งมาสนอกสนใจเนี่ยนะ บ้านตัวเองซะเปล่าจะกลัวอะไร” ประโยคสุดท้ายเหมือนเมลล์พูดกับตัวเองซะมากกว่า แต่ยังไม่วายเข้าหูผู้มีประสาทสัมผัสเป็นเลิศอยู่ดี
“อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ยินนะ เมลล์”
เมื่อมาถึงห้องที่เมลล์กะจะพามา ก็แทบจะหมดแรงตายคาห้อง เพราะเจ้าของคฤหาสน์ผู้ไม่เคยขึ้นมาที่นี่ กระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษ แวะหยุดดูนู่นดูนี่ จนคนลากแขนจะหลุดไปติดชายเสื้อเจ้าตัวยุ่งอยู่รอมร่อ อีกทั้งห้องเจ้ากรรมก็ดันอยู่ลึกสุดของชั้นเสียด้วย หลายครั้งที่เมลล์เกือบจะคิดว่าเพื่อนของเขาแอ๊บแมนอยู่บ่อยๆ ทั้งบุคลิกท่าทาง หรือเวลาพูดจา แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาเปลี่ยนความคิดได้ คือเหตุการณ์วันนั้น……… ยังไม่ทันได้คิดถึงความหลัง ก็ต้องลากซีแอตให้มาหยุดที่รูปภาพรูปหนึ่ง
“หือ? ใครเนี่ย” ซีแอตถามพลางยื่นหน้าไปสำรวจรูปภาพ ปรากฏชายวัย25-26 ปีเจ้าของดวงตาและสีผมดำขลับแต่งชุดเจ้าบ่าวกำลังโอบกอดผู้หญิงที่น่าจะอายุน้อยกว่า เจ้าของเรือนผมและดวงตาสีน้ำทะเลเช่นเดียวกับเขา เธอสวมชุดเจ้าสาว และถือช่อดอกกุหลาบสีเลือดนกไว้ในมือ ถึงแม้จะเป็นเพียงภาพ วาด แต่มันก็สามารถสื่อได้ว่า ทั้งคู่มีความสุขไม่น้อย ไม่ได้ถูกจับคลุมถุงชนแน่
“ลองอ่านสิ” เมลล์เสนอพร้อมผายมือไปยังป้ายข้างล่างภาพวาด
“โดย มิชเชลล์ แกรนอาร์กอน ขอมอบภาพนี้แด่คู่บ่าวสาว ซูซาน่า แฟรนไทเดอร์เพื่อนรัก แม่สาวจอมเวทย์น้ำ กับ นายตัวดี เห? เอาเถอะ…ออออสการ์ แฟรนไทเดอร์ พ่อหนุ่มจอมเวทย์ไฟ นามสกุลนี่มัน….” ซีแอตค่อยๆเลื่อนๆสายตาไปยังเพื่อนของตน
“ขอคำอธิบาย ด่วน!” แทนที่เมลล์จะให้ความร่วมมือ กลับตอบไปว่า
“ชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอ?”เมื่อซีแอตได้ยินดังนั้นก็ถึงกับระบายอารมณ์เฉกเช่นคนอดทนต่ำตามเคย
“ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ!!! เลิกเอาชีวิตฉันมาล้อเล่นซักที อย่าคิดว่าแค่รูปแค่นี้ฉันจะเชื่อนะ! แล้วพวกเวทย์มนต์ อัศวินนี่อีกมันจะไปมีได้ไง ไร้สาระทั้งเพ!!!” ซีแอตระบายออกมาจนเกือบจะทำให้พื้นถล่ม แต่ก็ยังไม่สีหน้าตกใจสุดขีดของเพื่อน
“ม…มีอะไรรึเปล่า” ซีแอตพูดด้วยความลังเล เพราะคิดว่าเพื่อนตนไม่ได้ตกใจเพราะตนอย่างเดียวแน่! ยังไม่ทันจะถามต่อ ร่างสูงของเพื่อนรีบปัดแหวนในมือเขาพร้อมกับรีบดันให้ซีแอตนั่งติดกำแพงอีกมุม
“ฮ… เฮ้….”
“ปึง!!!!!!!!!!!!” คล้ายกับลมที่ถูกอัดแก๊ส ถูกปล่อยออกมาจากแหวนแล้วไปกระทบกับหน้าต่างเหนือหัวทั้งคู่อย่างจัง ทำเอาแตกละเอียด จนไปบาดเมลล์เลือดออกอยู่หลายจุด เคราะห์ดีของซีแอตที่มีเมลล์บังไว้อยู่ จึงไม่โดนอะไรเลย
“มันจะไปไหน เมลล์” ซีแอตถามขึ้น
“มันจะกลับไปในหนังสือ” เมลล์กล่าวอย่างร้อนรน แต่ก็ไม่ได้ช่วยแก้ข้อสงสัยของซีแอตให้กระจ่างขึ้น
“งง?”
“เด๋ยวค่อยอธิบายให้ฟังทีหลัง ไปเร็ว!” พูดจบ ก็ก้มลงไปกดปุ่มที่รองเท้า แต่ไม่ต้องให้สั่ง ซีแอตก็กดของตัวเองอย่างรู้งาน จนทำให้ผู้เป็นเพื่อนเผยยิ้มออกมา
“ฉันยังไม่เชื่อนายหรอก…แค่ต้องการพิสูจน์”
2
ความคิดเห็น