คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ❥Hello soulmate -------- Five
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Just to touch your hands, whispering your name
I can feel no pain, feel myself breath again
หนึ่งสัปดาห์ที่อัดแน่นไปด้วยตารางสอบวันเว้นวันของคิมฮีชอลค่อยๆดำเนินผ่านไปอย่างเชื่องช้า จังหวะเดียวกับงานสารพัดชนิดที่ประเดประดังเข้าหาอิลลัสเตรเตอร์หนุ่มอย่างไม่เกรงใจเวลาหลับเวลานอน …ชีวิตที่เคยเรื่อยเฉื่อยทำตัวติดกับเพื่อนข้างห้องไปวันๆเริ่มสับสนวุ่นวายจนเจ้าตัวแทบลืมวันลืมคืน แต่ทว่าปาร์คจองซูก็ยังสามารถแบ่งเวลาเสนอหน้ามาหาร่างเล็กได้ทุกครั้งแม้งานจะยังไม่เสร็จก็ตามที
ห้องสีครีมสว่างถูกดูแลทำความสะอาดเป็นอย่างดีอย่างสม่ำเสมอ เช่นเดียวกันกับอาหารและเครื่องดื่มบำรุงสารพัดชนิดที่มีติดตู้เย็นไม่เคยขาด …ร่างโปร่งและแมวผีที่สิงอยู่ใต้เตียงเริ่มคุ้นเคยกันมากขึ้นหลังจากปาร์คจองซูเฝ้าเข้ามาให้อาหารตรงเวลาและดูแลเอาใจใส่ไม่เว้นแต่ละวัน …
อะไรที่ไม่ใช่นิสัย ไม่มีใครหรอกจะทนปฏิบัติได้อย่างสม่ำเสมอ… แต่ทว่ากิจกรรมที่สวนทางกับสิ่งที่เรียกได้ว่าสันดานเหล่านั้นกลับกลายเป็นกิจวัตรประจำวันที่เพิ่มขึ้นมาในชีวิตของจองซูโดยไม่รู้ตัว
คิมฮีชอลเป็นคนพูดมากที่มักไม่พูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการ …แต่ทว่าปาร์คจองซูกลับเข้าใจสิ่งเหล่านั้นทั้งหมดแม้ว่าร่างเล็กจะไม่ได้เอ่ยมันออกมาเลยก็ตาม
ไม่ได้ต้องการคำขอบคุณอะไร …ก็แค่ชอบเวลาที่ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มแล้วบอกว่าผ้าห่มหอมจัง
ชอบนั่งมองใครคนนึงกินอะมิโนพลัสรสส้มได้วันละหลายๆขวด
ชอบเวลาที่ฮีชอลอุ่นข้าวที่ซื้อมาให้กินแล้วชมว่ามันอร่อยกว่ามาม่า
ชอบเวลาที่คิมฮีชอลเผลออมยิ้มออกมาบางๆแต่ก็แสร้งซึนทำเป็นลืมที่จะพูดคำว่าขอบใจ…
ปลายนิ้วเคาะลงบนพวงมาลัยรถฆ่าเวลาอย่างหงุดหงิดเมื่อรอบข้างเต็มไปด้วยรถราหลากชนิดจอดนิ่งอยู่กับที่โดยไม่ขยับเขยื้อนไปข้างหน้ามาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว …ช่วงเวลาหลังเลิกงานพ่วงด้วยลองวีคเอนบนถนนเส้นหลักใจกลางเมือง เป็นเรื่องปกติที่รถจะติดแบบชนิดมหากาพย์ สมกับที่ปาร์คจองซูเผื่อเวลาเอาไว้ก่อนเวลานัดหลายชั่วโมง… ริมฝีปากบางพ่นลมหายใจออกมาแรงๆก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมากดเล่นตามนิสัย
มึงงง เป็นไง ได้กันยัง? 19:08 PM
เรียวคิวเหนือตาคู่คมกระตุกแล้วขมวดเข้าหากันเมื่อวอทแอปจากสาวนางหนึ่งเด้งขึ้นมาบนหน้าจอ ส่วนหนึ่งตกใจเพราะเซเลปปาร์คอินยองไม่เคยเป็นฝ่ายทักวอทแอปมาก่อน …แต่อีกส่วนคงมาจากภาษาที่อีกฝ่ายใช้ …สาบานได้ว่านางคนนี้เป็นสตรีเพศ -_-
19:09 PM ✓✓ ได้ห่าอะไร ยังไม่ได้คบกันเลย
เอ้าอีหง่าว ยังจีบไม่ติดอีกเหรอ มึงโง่เหรือโง่จองซู 19:09 PM
19:10 PM ✓✓ แล้วจะให้ทำไง ก็ทำตามที่มึงบอกทุกอย่างแล้ว
น้องเค้าไม่เห็นจะรู้เลยว่ากูชอบเค้า ( .__. )
อยากให้เค้ารู้น่ะ มึงบอกรักเค้าแล้วเหรอ? 19:10 PM
…
19:11 PM ✓✓ ….
กูต้องบอกด้วยเหรอ -/////- เขินตายดิสัด
มึงจะรอให้ชะนีคาบไปแดกเหรอปาร์คจองซู -_-
กูไม่ยอมนะขอบอก -_- 19:11 PM
19:12 PM ✓✓ กู = = …กลัวว่ะสัด ถ้าเค้าไม่รับนี่ทุกอย่างจบเลยนะมึง
เออจริง …หน้าอย่างมึงเป็นกู กูก็ไม่เอา 19:12 PM
หน้าจอวอทแอปนิ่งไปพักนึงเหมือนอีกฝ่ายกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง รถยุโรปสีดำค่อยๆเคลื่อนตัวไปข้างหน้าช้าๆเมื่อถนนสีเทาเริ่มคลายความวุ่นวายลงเล็กน้อย …อีกไม่กี่ช่วงถนนก็จะถึงสถานที่นัดคุยงานกับลูกค้าคนสำคัญ …โดยปกติแล้วปาร์คจองซูจะติดต่อรับงานทางโทรศัพท์หรืออีเมลล์ซะมากกว่าออกมานัดคุยเป็นทางการเช่นวันนี้ หากแต่ในคราวนี้กลับแตกต่างออกไป คงเป็นเพราะไม่ใช่งานออกแบบเล็กๆอย่างที่เคยทำ…
เอางี๊ มึงลองสังเกตท่าทางเค้าดิ
ถ้าน้องเค้ายังเฉยๆ มึงก็พยายามต่อไป
แต่ถ้าเมื่อไหร่เค้ามีท่าทางแปลกๆ แสดงว่ามึงเริ่มมีหวัง 19:15 PM
19:15 PM ✓✓ แปลกๆ …ยังไง กูงง
(เคาะกะบาลเบาๆ) เสียงกังวานมากมึง ไม่มีอะไรเลยซินะ 19:16 PM
อีห่าพี่อินยองหลอกด่ากู -_____-
พูดง่ายๆคือถ้ารู้สึกว่าน้องเค้าเริ่มเขินมึงเมื่อไหร่ ก็จัดไปเมื่อนั้น เกทยัง 19:16 PM
19:17 PM ✓✓ แปบนะกูขับรถก่อน ค่อยคุยๆ
อย่าชักช้านักมึง กูอยากอุ้มหลาน 19:18 PM
19:18 PM ✓✓ หลานพ่องพี่อินยอง ผู้ชายเอากันท้องได้ที่ไหนสัด = =
ถอนหายใจกับความติ่งของพี่สาวร่วมสายเลือดก่อนจะกดปิดแอพแล้วเก็บไอโฟนเครื่องบางใส่กระเป๋าเสื้อเชิ้ต …การจราจรที่เหมือนจะดีขึ้นเพียงไม่กี่นาทีกลับมาติดแหงกอีกครั้งจนดูเหมือนไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนเลยแม้แต่นิด …ปาร์คจองซูเท้าแขนกับขอบกระจกข้างที่นั่งคนขับอย่างเนือยๆ ก่อนจะกลอกตาไปมาราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง…
กลัว …ใช่ เค้ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ…
ยิ่งทุ่มเทมากเท่าไหร่ ความกลัวที่จะผิดหวังในส่วนลึกของจิตใจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
กังวลว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปในทางไหน…
ถ้าวันนึงคิมฮีชอลได้ฟังว่าแท้จริงแล้วผู้ชายคนนี้รู้สึกยังไง…
แววตาคมฉายแววหม่นออกมาอย่างไม่เคยเป็น …ความรู้สึกหน่วงๆที่ปฏิเสธมาตลอดกลับเข้ามาเกาะกุมจิตใจโดยฉับพลัน ความสับสนเริ่มก่อตัวขึ้นทุกครั้งที่ร่างโปร่งเริ่มถามตัวเองว่าพยายามขนาดนี้ …ไปเพื่ออะไร…
มึงถลำลึกเกินไปรึเปล่าปาร์คจองซู …
หลายครั้งที่สิ่งคล้ายความรักแวะเวียนเข้ามาทักทายในชีวิต… แต่ไม่นานก็ผ่านเลยไปราวกับความรู้สึกเหล่านั้นไม่เคยเกิดขึ้นจริง …ความสัมพันธ์ทางกายที่เคยคิดว่าหวานหอม แต่เมื่อหมดรสก็จืดจางและห่างหายไปราวกับว่าสิ่งเหล่านั้นไม่ได้เคยมีความสำคัญอะไร… ชีวิตเดิมๆของผู้ชายที่ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองก็ยังคงดำเนินต่อไปได้อย่างที่เคยเป็น…
ความรักที่ปาร์คจองซูเคยรู้จัก …ไม่เคยทำให้เค้าต้องทุ่มเทใจมากมากขนาดนี้
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันช้าๆ เมื่อรู้สึกว่าการถอนหายใจซ้ำๆมันทำให้รู้สึกเหนื่อยกว่าวิ่งร้อยเมตรซะอีก …
คนหล่อไม่แคร์โลกอย่างกูก็มีมุมซีเรียสนะมึง …ถึงจะพยายามไม่ดราม่ามากเพราะกลัวว่าเครียดบ่อยแล้วจะทำให้หน้าเหี่ยว แต่จะให้ทำยังไงคนแก่แม่งก็ชอบคิดมากอย่างนี้แหล่ะกูก็เบื่อตัวเองเหมือนกัน
หยดน้ำหยดเล็กโปรยตัวลงมาตกกระทบบนกระจกหน้ารถจนเกิดเสียงเปาะแปะ …ก่อนจะหยาดฝนจะเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วสาดเทลงมาอย่างไม่เกรงใจการจราจรที่ง่อยแดกอยู่แล้วจนทำให้กลายเป็นตายสนิทโดยสมบูรณ์… ชายหนุ่มในที่นั่งคนขับพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเอนหัวพิงกับกระจกรถ…
สายตาคมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่เกาะพราวไปด้วยหยดน้ำ …บรรยากาศชวนดราม่าที่ก่อตัวขึ้นทำให้ปาร์คจองซูอดบิ๊วอารมณ์ตัวเองไม่ได้
…บนถนนสีเทาแออัดไปด้วยรถยนต์ที่แต่ละคันก็ต่างมีจุดหมายแตกต่างกัน …ผู้คนมากมายใต้ร่มคันเล็กเดินวุ่นสวนกันไปมา…ดวงไฟหลากสีอวดแสงสวยท่ามกลางสายฝนกระหน่ำทำให้มองเห็นหยดน้ำฝนที่เทตัวลงมาส่องประกายมากยิ่งขึ้น …
ความวุ่นวายในเมืองหลวงทำให้คนมองกลับรู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมาอย่างน่าประหลาด…
…
คิดถึงน้องหมอ ;_____;
ใบหน้าหล่อมุ่ยลงเหมือนหมาหงอยเมื่อเหลือบมองไปยังนาฬิกาดิจิทัลบนคอนโซลรถแล้วพบว่าตอนนี้เกือบสองทุ่มแล้ว … ถ้าเพียงแค่ผ่านช่วงที่รถติดหนักๆตรงนี้ไป ก็จะสามารถไปถึงที่นัดได้ตรงเวลาอย่างแน่นอน…
แต่ขี้เกียจว่ะ อยากกลับไปกินข้าวกับฮีชอล…
เสียงฟ้าร้องครืนดังแว่วเข้ามาในรถ ทำให้คนที่นั่งเซ็งอยู่ข้างในสะดุ้งน้อยๆก่อนจะฉุดคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ …ใบหน้าหวานของคนที่กำลังคิดถึงลอยขึ้นมาตรงหน้า
ฝนตกที่คอนโดเปล่าวะ …น้องฮีกูจะเป็นไงบ้าง …โอ้ยเชี่ย อยากกลับบ้าน ;____;
แต่ยังไม่ทันที่ปาร์คจองซูจะได้กดโทรไปยังเบอร์คุ้นที่เซฟเฟพเอาไว้ ก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้นซะก่อน
น้องหมอ ♡
.
.
.
=//////▽/////=
“ว่าไง ที่คอนโดฝนตกเหรอ” เสียงทุ้มกรอกส่งไปที่ปลายสายทันทีเมื่อกดรับโทรศัพท์ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเพื่อเก็บอาการไม่ให้ตัวเองเผลอยิ้มออกมากว้างจนเกินไป…
"พี่จองซูมารับหน่อยได้เปล่า ขึ้นรถเมลล์ผิดสายมาโผล่ไหนไม่รู้ กลับคอนโดไม่ถูกอ่ะ"
"อ้าว ...ทำไมมึงโง่งั้นครับน้องฮี" แกล้งพูดไปอย่างนั้นทั้งที่ในใจกลับเริ่มคิดกังวลไปต่างๆนานา ยิ่งได้ยินเสียงฟ้าร้องเบาๆดังแทรกเข้ามาแล้วยิ่งห่วงคนที่ปลายสายว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง…
"สงสัยช่วงนี้กูอยู่กะไอ้แก่ข้างห้องบ่อยเกินไปเลยติดเชื้อหง่าวมันมา ,,,ลุงอย่าพูดมากได้ป่ะมารับกูเร็วๆ ...กลัวฟ้าร้อง" ท้ายประโยคเบาหวิวเกือบถูกกลบด้วยเสียงฝนตกจนจองซูแทบไม่ได้ยิน …แต่ทว่าเสียงหงอยๆนั่นทำให้เจ้าของคำถามอดใจกระตุกวูบไม่ได้…
ร่างโปร่งเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาหนักๆเพราะอีกไม่ถึงสิบนาทีก็จะถึงเวลานัดแล้ว …แค่เพียงเลี้ยวเข้าซอยข้างหน้าก็จะถึงที่หมายภายในไม่กี่นาที...
แต่ทว่าท้ายเสียงของคิมฮีชอลที่ติดจะสั่นๆนั่นทำให้เค้าตัดสินใจหักพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าไปในซอยตรงข้ามอย่าง่ายดาย...แม้ว่าในหัวจะคัดค้านการกระทำที่ดูไร้เหตุผลนั่นมากเท่าไหร่ก็ตาม…
"ตอนนี้อยู่ไหน เดี๋ยวรีบไปรับ" น้ำเสียงจริงจังกรอกส่งไปที่ปลายสายเมื่อเสียงฝนตกในโทรศัพท์เริ่มดังแทรกเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ…จนร่างโปร่งเริ่มร้อนใจ
"ป้ายรถเมล์ข้างทางด่วนอะไรไม่รู้ ฝั่งตรงข้ามมีส่วนสาธารณะใหญ่ๆ "
"มึงบอกซะละเอียดจนกูแทบหาละติจูดได้เลยนะสัด ...เอาอะไรที่มันเจาะจงกว่านั้นหน่อยสิครับน้องหมอ" คิ้วเรียวเริ่มขมวดเข้าหากันเมื่อเสียงฟ้าร้องครืนดังแทรกเข้ามาพร้อมกับเสียงอุทานเบาๆของคนที่ปลายสายเริ่มทำให้เค้าเป็นห่วงจนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายบีบตัวขยับเป็นจังหวะประหลาดเมื่อความกลัวเริ่มเข้ากอบกุมทั่วทั้งหัวใจ ความกังวลประเดประดังเข้ามาในหัวจนปาร์คจองซูแทบจะรอให้คนที่ปลายสายตอบกลับมาไม่ไหว…เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นที่ขมับทั้งสองข้างแม้แอร์ในรถจะยังทำหน้าที่ของมันได้ดี …จองซูตัดสินใจเลี้ยวรถอีกครั้งเมื่อฮีชอลเดินฝ่าฝนไปอ่านชื่อสวนสาธารณะใกล้ๆให้ฟังจนร่างโปร่งเริ่มจะเดาออกว่าตอนนี้อีกคนอยู่ที่ไหน …
“เร็วๆนะ…”
“อย่าทำเสียงงั้นสิ …ไม่เกินสิบนาทีเจอกัน” เสียงสั่นๆของร่างเล็กที่ดังรอดมาเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะวางสายทำให้ปาร์คจองซูสลัดความคิดที่จะยูเทิร์นรถกลับโดยสิ้นเชิง …ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งจนเกือบมิดฝ่าสายฝนเพื่อไปให้ถึงที่หมายโดยเร็วที่สุด…
เรียวนิ้วกดโทรศัพท์หาคนอีกคนอย่างรวดเร็ว…
"ฮยอกแจ ออกไปคุยงานแทนพี่หน่อย รายละเอียดเดี๋ยวเมลล์ไปให้ กูไม่ว่างกระทันหัน"
"เหี้ยไรอีกพี่จองซู กูเพิ่งกลับถึงบ้านเนี่ย ไม่ว่างอะไร"
"กู ....กูต้องรีบไปรับหลาน" ร่างโปร่งบอกเหตุผลส่งๆไปพร้อมกับมัดมือชกให้รุ่นน้องคนสนิทไปคุยงานแทนโดยไม่ฟังเสียงโวยวายจากเจ้าเด็กตัวแสบ… สายตาคมจ้องมองไปที่ถนนเส้นยาวที่ทอดตัวไปเบื้องหน้าพร้อมกับจิตใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ รถยุโรปคันสวยแล่นฝ่าสายฝนด้วยความเร็วที่มากพอๆกับความร้อนรุ่มในจิตใจโดยที่เจ้าตัวอดที่จะแปลกใจกับการตัดสินใจเพียงเสี่ยววินาทีของตัวเองไม่ได้…
คนคนหนึ่งที่เข้ามามีบทบาทในชีวิตได้ไม่นาน …แต่กลับอยู่บนตำแหน่งสูงสุดของลำดับความสำคัญ…
โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เหมือนกันว่าคิมฮีชอลเข้ามามีอิทธิพลต่อจิตใจของเค้ามากมายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่…
ความรักที่ปาร์คจองซูเคยรู้จัก …ไม่เคยทำให้เค้าต้องทุ่มเทใจมากมากขนาดนี้
กูไม่ได้หลงงมงายทำเพื่อความรัก…
แต่กูกำลังทำเพื่อคนที่กูรัก …ไม่ว่าคนคนนั้นจะให้รักกลับมาหรือไม่ก็ตาม…
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ท่ามกลางสายฝนที่สาดเทกระหน่ำลงมาอย่างหนักพร้อมกับท้องฟ้ามืดสนิทที่ส่งเสียงดังครืนๆทำให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์นั่งกอดอกหดตัวแน่น … เสื้อเชิ้ตนักศึกษาตัวบางที่ชื้นไปด้วยน้ำฝนทำให้ร่างเล็กตัวสั่นเทาด้วยความเย็นยะเยือก เมื่อลมพายุที่พัดผ่านเป็นพักๆยิ่งทำให้ฮีชอลรู้สึกหนาวเข้าไปถึงกระดูก
…แต่ทว่าในใจกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดหลังจากได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของคนที่ปลายสายเมื่อครู่…
ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจทำให้ฮีชอลตัดสินใจกดโทรหาคนที่ไม่นาพึ่งพาได้คนนั้น ทั้งที่มีทั้งเพื่อนและพี่รหัสที่พร้อมให้ความช่วยเหลืออยู่มากมาย …
ครืนนน…!
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้งจนร่างเล็กสะดุ้งแล้วรีบยกมือขึ้นปิดหู …เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่ฮีชอลต้องนั่งหดตัวอยู่ในป้ายรถเมลล์เล็กๆที่มีเพียงแสงไฟเพียงดวงเดียวจากหลอดไฟนีออนเหนือหัว …รอบกายที่มืดสนิทไร้ซึ่งรถยนต์วิ่งผ่าน หรือบ้านเรือนใดๆ มีแค่เพียงถนนเงียบๆกับป่ารกร้างด้านหลังที่ยิ่งทำให้บรรยากาศโดดเดี่ยวท่ามกลางสายฝนน่ากลัวมากยิ่งขึ้น…
พ่วงด้วยเสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่นขึ้นเป็นพักๆยิ่งทำให้คิมฮีชอลเริ่มกลัวจนประสาทเสีย…
เสี้ยววินาทีนั้นเรียวนิ้วสวยเกือบจะตัดสินใจกดโทรออกหาปาร์คจองซูอีกครั้ง แต่ทว่าแสงไฟจากรถยนต์ที่สาดเข้ามาแยงตาให้ทำร่างเล็กต้องชะงัก…
รถยุโรปรุ่นคุ้นตาเบรกตัวเทียบหน้าป้ายรถเมล์อย่ารวดเร็วจนน้ำฝนที่เจิ่งนองเป็นแอ่งบนพื้นสาดกระจายไปทั่ว… กระจกที่ติดด้วยฟิล์มมืดฝั่งติดกับฟุตบาตรเปิดลงช้าๆ ปรากฏใบหน้าของคนที่อยากเห็นมากที่สุดนั่งอยู่ถัดไปทางฝั่งคนขับ
“ขึ้นมาเร็วๆ” เสียงทุ้มที่ดังลอดออกมาทำให้ฮีชอลเผลอยิ้มกว้างออกมาอย่างโล่งใจ …ใบหน้าหวานพยักหน้ารัวๆก่อนที่ร่างเล็กเปียกปอนไปด้วยน้ำฝนรีบเปิดประตูแล้วแทรกตัวเข้ามานั่งข้างคนขับอย่างรวดเร็ว…
ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยทำให้คิมฮีชอลรู้สึกอุ่นวาบไปทั่วทั้งหัวใจ…
ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกนำมาคลุมไว้บนหัวร่างเล็กในทันที ก่อนที่มือแกร่งจะเอื้อมไปหรี่แอร์ตรงหน้าฮีชอลให้เบาลง แล้วเอี้ยวตัวไปดึงเซฟตี้เบลต์มาคาดให้ร่างเล็กเสร็จสรรพโดยที่คิมฮีชอลไม่ทันได้ตั้งตัว…
ใบหน้าหล่อที่เฉียดเข้ามาใกล้แค่เพียงเสี้ยววินาที แต่ทว่ากลับทำให้อีกคนนิ่งค้างไปเกือบหนึ่งนาทีก่อนจะรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าอย่างประหลาด…
“เปิดเพลงกลบเสียงฟ้าร้องมั๊ย?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม แต่ทว่าฮีชอลไม่ตอบอะไร …ใบหน้าหวานแค่เพียงพยักหน้าตอบเบาๆก่อนจะพิงหัวกับกระจกข้างๆแล้วแสร้งหลับตาลง…
ริมฝีปากบางเผลออมยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเสียงเพลงที่ดังขึ้นเป็นเพลงที่โปรดที่เค้าเปิดฟังบ่อยๆ… เสียงเพลงหวานหูขับกล่อมให้ร่างเล็กเคลิ้มหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน…
แม้จะไม่กล้าลืมตาขึ้น เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้อีกคนกำลังมองมาที่เค้าหรือไม่…
…แต่ทว่าคิมฮีชอลก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังรู้สึกดี…
…รู้สึกดี…ที่มีปาร์คจองซูอยู่ข้างๆทุกครั้งที่เค้าต้องการ…
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ประตูบ้านหนาถูกไขกุญแจเปิดออก ก่อนที่ร่างทั้งจะสอดตัวเข้ามาภายในห้องสีเหลี่ยมสีครีม… ไฟสีส้มนวลสว่างขึ้นเมื่อปาร์คจองซูกดเปิดสวิตซ์ที่ข้างบานประตู …คนตัวเล็กที่สะลึมสะลือเพราะหลับมาในรถตลอดทาง เดินโงนเงนไปทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มทันทีก่อนจะขดตัวนอนหลับต่อโดยไม่สนใจร่างโปร่งที่กอดอกมองอยู่ด้วยท่าทีไม่พอใจ
“ยังไม่ตอบกูเลยว่าทำไมอยู่ดีๆนั่งรถเมล์ไปโผล่นอกเมืองซะขนาดนั้น” ปาร์คจองซูทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆร่างเล็กที่ซุกตัวเข้ากับผ้าห่มผืนหนา
“เพื่อนพาไปเลี้ยงหลังสอบเสร็จ กินเสร็จก็แยกย้ายกันนั่งรถกลับบ้าน แต่กูมีเคยไปแถวนั้น …เลยนั่งรถเมลล์ผิดสายอ่ะ” เสียงอู้อี้ดังลอดออกมาจากกองผ้าห่มตรงหน้าทำให้ปาร์คจองซูอดขำออกมาไม่ได้ …มือแกร่งเอื้อมไปดึงผ้านวมที่คลุมร่างเล็กออกเพราะกลัวว่าฮีชอลจะขาดอากาศหายใจ
“น้องหมอมึงอย่าเพิ่งนอน ตัวเปียกหัวแฉะเป็นลูกหมาตกโคลนมึงนอนเลยได้ไง เดี๋ยวไข้ขึ้นหรอก …ลุกมา ไปอาบน้ำสระผมก่อนค่อยนอน” บ่นจุกจิกด้วยความเป็นห่วงตามประสาคนแก่พร้อมกับดึงผ้าห่มออกให้พ้นร่างเล็กจนฮีชอลหันมาค้อนขวับแล้วเริ่มงอแงเป็นเด็กๆ
“งืออออออ กูง่วงงงงงง เหนื่อยด้วย เอาผ้าห่มมากูจะนอนนนนนน” คิมฮีชอลโวยวายก่อนจะกระโจนแย่งผ้าห่มกลับมาแล้วเอาพันรอบตัวเอาไว้จนตัวกลมเหมือนดักแด้ …ร่างโปร่งขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างจนปัญญาก่อนจะหลุดยิ้มออกมากับพฤติกรรมเหมือนเด็กสามขวบของร่างเล็กตรงหน้า
…อีกไม่กี่ปีจะจบมาเป็นหมอนะเนี่ยคนเนี้ย =///////////=
“ฮีชอล…”
“…”
“คิมฮีชอล…”
“…”
สิ้นเสียงเรียกชื่อครั้งสุดท้าย ก่อนที่ปาร์คจองซูจะช้อนตัวดักแด้ยักษ์ขึ้นอุ้ม แล้วเดินพาไปปล่อยไว้หน้าห้องน้ำ …คนตัวเล็กในอ้อมแขนดิ้นขลุกขลักเมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกยกลอยขึ้นเหนือพื้น เสียงโวยวายที่ดังอู้อี้ลอดผ้านวมผืนหนาออกมาทำได้เพียงเรียกเสียงหัวเราะจากปาร์คจองซูเท่านั้น
“อาบ-น้ำ-สระ-ผม” ปาร์คจองซูออกคำสั่งชัดถ้อยชัดคำก่อนจะแกะผ้าห่มที่ห่อตัวฮีชอลออก พร้อมกับเอาผ้าขนหนูสีครีมมาคลุมลงไปบนกลุ่มผมนุ่มที่หมาดน้ำฝน… คนตัวเล็กสะบัดหัวออกด้วยความหงุดหงิด ริมฝีปากบางเบะบึ้งใส่คนตรงหน้าที่เอาแต่ยิ้มภูมิใจที่สุดท้ายก็บังคับให้ฮีชอลอาบน้ำได้เป็นผลสำเร็จ
“ปาร์คจองซู! กูแบนไอดีมึง ห้ามเข้าห้องกูสองอาทิตย์เลยสัด!” ดวงตากลมที่ปิดปรือด้วยความง่วงจ้องเจ้าของใบหน้าหล่ออย่างฆาตโทษก่อนจะปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าดังปึง แต่อีกคนกลับทำได้แค่หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
บังเอิญกูนั่งปั่นเมลล์สมัครไว้หลายไอดีว่ะ หึหึ
ไม่ถึงห้านาทีร่างเล็กที่เพิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำก็ปิดประตูพรวดออกมาในชุดนอนสีฟ้าอ่อน …กลุ่มผมสีน้ำตาลชุ่มน้ำถูกผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่เช็ดอย่างลวกๆเพียงไม่กี่ครั้ง ก่อนที่คิมฮีชอลจะทิ้งตัวลงบนที่นอนแทบจะในทันที
“ฮีชอลลุกมาเป่าผมก่อนค่อยนอน” ร่างโปร่งที่นั่งกดไอโฟนเล่นอยู่เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นใครบางคนเดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่สายตายังไม่ละไปจากเกมฟรุตนินจาตรงหน้า… แต่ใบหน้าหล่อก็ต้องเงยขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่าคนที่เค้าพูดด้วยนั้นสลบแน่นิ่งไปเรียบร้อยแล้ว…
ปาร์คจองซูเดินไปดูสภาพคนบนเตียงที่นอนหลับสนิทด้วยความเหนื่อยจัด โดยที่ผ้าเช็ดตัวยังกองทิ้งไว้ข้างหมอนอยู่อย่างนั้น… ริมฝีปากบางกดยิ้มน้อยๆเมื่อจ้องมองไปยังใบหน้าหวานยามหลับที่คุ้นเคย …ก่อนจะหยิบไดร์เป่าผมตัวเล็กมาเสียบปลั๊กข้างๆหัวเตียง…
“น้องหมอ…” ลองเรียกชื่ออีกฝ่ายซ้ำอีกทีเพื่อว่าฮีชอลจะยอมตื่นมาอีกครั้ง แต่ทว่าดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล …ร่างโปร่งตัดสินใจทิ้งตัวนั่งลงขนาบข้างคนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่อง ก่อนจะค่อยๆรั้งแขนเล็กขึ้นหวังจะดึงให้คนตัวเล็กลุกขึ้นมา…
แต่ทว่าร่างไร้สติที่ถูกดึงตัวลุกขึ้นกลับงัวเงียเกินกว่าจะตั้งตัวนั่งตรง… ศีรษะโงนเงนเอนไปข้างหน้า ก่อนจะพิงหัวเข้ากับลาดไหล่กว้างของปาร์คจองซูแทบจะในทันที…
…ท่วงท่าที่ใกล้ชิดกว่าทุกทีทำให้ร่างโปร่งถึงกับนิ่งค้าง…
กลิ่นแชมพูอ่อนๆลอยอยู่ใกล้ปลายจมูกว่าที่เคยทำให้ปาร์คจองซูรู้สึกร้อนวูบที่ใบหน้า… ลมหายใจอุ่นสม่ำเสมอเป่ารถอยู่ที่ไหล่ทำให้หัวใจในอกข้างซ้ายบีบตัวเต้นระรัวมากกว่าทุกครั้ง…
มือขวาที่กำไดร์เป่าผมตัวเล็กเอาไว้เลื่อนนิ้วมากดเปิดสวิตซ์ให้อุปกรณ์ไฟฟ้าในมือเริ่มทำงาน …ลมร้อนถูกเป่าไปตามกลุ่มผมหมาดน้ำข้างๆโดยที่มีมือซ้ายช่วยใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กซับไปตามไรผมอย่างเบามือ…
สายตาคมยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าหวานด้านข้างยามหลับที่ซบอยู่กับไหล่ซ้าย… เหลือตาสวยปิดสนิท แต่ทว่าแก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อนั่นทำให้ร่างโปร่งนึกสงสัยว่าคนตัวเล็กกำลังหลับอยู่จริงๆรึเปล่า…
ท่าทางเป่าผมที่ดูเหมือนการกอดกรายๆทำให้จองซูรู้สึกเกร็งเล็กน้อยแต่ทว่าเจ้าตัวก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกดี …
หลายนาทีที่ร่างโปร่งเป่าผมให้คนตัวเล็กที่ซบหลับอยู่กับไหล่จนกลุ่มผมสีน้ำตาลอัลมอนต์นั่นแห่งสนิท…แต่ทว่าปาร์คจองซูก็เลือกที่จะนั่งอยู่ในท่านั้นต่อไปนิ่งๆโดยไม่ขยับเขยื้อนไปไหน…
เสียงหัวใจที่เต้นระรัวของจองซูเริ่มเบาลง …ในขณะเดียวกันนั้น…เค้ากลับรู้สึกได้ถึงเสียงตึกๆไม่เป็นจังหวะของหัวใจอีกดวงที่อยู่ห่างกันไม่ไกล…
แก้มใสสีชมพูระเรื่อของคนในอ้อมอกกลายเป็นสีแดงจัดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ …แต่ตอนนี้ปาร์คจองซูสัมผัสได้แค่ว่าเค้าเหมือนจะเริ่มเข้าใจคำว่าแปลกที่อินยองพูดถึง…
ฮีชอลไม่ได้กำลังหลับ…
เสียงอู้อี้จากคนที่ซบหน้าอยู่กับไหล่ดังลอดขึ้นมาเบาๆ หากแต่ปาร์คจองซูกลับได้ยินมันได้อย่างชัดเจน…
“ขอบใจนะ…”
.
.
.
“…ขอเป็นกลางใจแทนได้มั๊ยฮีชอล…”
-talk-
เสี่ยว… OTL….
หายไปเกือบอาทิตย์ แถมอัพตอนนี้สั้นมากเบย ..ตายแล้ว รู้สึกผิด –A-
เปิดเทอมแล้วมันยุ่งจริงไรจริง …เพลีย OTL… ตอนหน้าจะอัพยาวๆน้า อย่าเพิ่งลืมน้องหมอ
ปล.มาอัพเช้ามาก …หกโมง … 555555555 กึ๊ดมอนิ่งค่ะทุกคน ❤ เราไปนอนก่อน… - -;
ความคิดเห็น