คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ❥Hello soulmate -------- Two
When I fall in love with you
Anything is out of the blue…
เช้าวันใหม่มาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงถัดมา แสงแห่งรุ่งสางสาดกระทบไปทั่วราวระเบียงที่มีรางโปร่งของชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งพิงหลับอยู่...
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อห้วงแห่งความสุขถูกรบกวน… ก่อนที่เปลือกตาสวยจะค่อยปรือขึ้นแล้วกระพริบถี่เพื่อปรับการมองเห็นเข้ากับแสงรอบข้าง … ปาร์คจองซูหันมองซ้ายขวาด้วยความงัวเงีย ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจไล่อาการเมื่อยขบเพราะเกร็งตัวนั่งหลับมาหลายชั่วโมง
ทำไมกูมานั่งหลับตรงนี้...
ร่างโปร่งได้แต่เกาหัวแกรกๆด้วยอาการมึนงง รู้สึกว่าเคยตื่นมาทำหน้าหง่าวอย่างนี้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน แต่คนความจำสั้นขี้หลงขี้ลืมตามวัยก็ไม่คิดอะไรมาก เลื่อนมือลงมาเกาตูดอีกทีก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าห้องพร้อมกับหาววอดใหญ่เสียงดัง
ละเมอนี่หนึ่งในโรคชราด้วยเหรอกูเพิ่งรู้
ร่างงัวเงียก้าวสะดุดกีต้าร์โปร่งที่วางนอนไว้กับพื้นจนหัวโขกเข้ากับขอบประตูอย่างแรงเห็นดาวระยิบระยับ ...เจ้าของใบหน้ายุ่งเอามือกุมหัวก่อนจะสบถสัตว์เลื้อยคลานออกมาเซย์ฮัลโหลยามเช้าด้วยความเจ็บปวด มือแกร่งนวดไปที่รอยปูดบนหน้าผากเบาๆพร้อมกับทุบผนังด้วยความน้อยใจในโชคชะตา … ไอ้เหี้ยที่ไหนแม่งเล่นกีต้าร์แล้วไม่รู้จักเก็บเข้าที่ บิดามารดรมึงไม่สั่นสอน ฟาย … ผู้ชายปากจัดยิ่งกว่าแม่ค้าตลาดไทยกร่นด่าอย่างอารมณ์เสียโดยที่ประโยคทั้งหมดถูกตีกลับเข้าตัวอย่างไม่ต้องสงสัย
ปาร์คจองซูพยายามใช้เท้าเขี่ยคอกีต้าร์ไปให้พ้นทาง แต่ก็ต้องชะงักกึกเหมือนระรึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
ตาที่แทบจะปิดหรี่มองไปยังกีต้าร์ตัวปัญหาบนพื้นนิ่งๆ …กีต้าร์โปร่งโง่ๆที่นอนแผ่อยู่บนพื้นไม่ได้มีอิทธิฤทธิ์อะไรเกิดขึ้น หากแต่ปาร์คจองซูยู่ปากขึ้นเหมือนพยายามนึกอะไรบางอย่าง
กีต้าร์ …ดีดกีต้าร์…
ร่างโปร่งเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเซลล์สมองบางส่วนเริ่มลุกจากเตียงขึ้นมาทำงาน...
ไฟดับ …
กีต้าร์ …
เปียโน ...
สาว(?)ข้างห้อง...
ใบหน้าคมอมยิ้มจนแก้มแทบปริเมื่อซีรีบรัมอายุมากกู้ข้อมูลเก่าขึ้นมาได้ นึกย้อนเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาก่อนจะบิดตัวด้วยความเขิน… ปาร์คจองซูก้มหยิบกีต้าร์ที่เพิ่งใช้เท้าเขี่ยขึ้นมากอดไว้แนบอกพร้อมกับทำหน้าเคลิ้มฝันเมื่อเสียงเปียโนนุ่มละมุนยังดังก้องอยู่ในหู...
ร่างโปร่งขยับตัวมาเท้าราวระเบียงก่อนจะหันไปยิ้มให้กระถางต้นไม้ของห้องข้างๆ อย่างเสียสติ
"เจ้าของมึงเค้าตื่นยังวะ" ริมฝีปากบางเอ่ยถามใบไม้สีเขียวอย่างไม่ต้องการคำตอบ ...ปาร์คจองซูเอามือลูบหน้าตัวเองด้วยความสมเพชที่คุยได้แม้กระทั่งพุ่มใบสีเขียวชื้นๆที่ไม่มีวันตอบคำถามอะไรได้
ครืด...
เสียงเลื่อนบานกระจกทำให้คนที่กำลังคุยกับต้นไม้อยู่สะดุ้งพรวด ...
จองซูรีบวิ่งกลับเข้ามาหลบอยู่หลังประตูระเบียงอย่างรวดเร็วด้วยความปอดแหก..
พ่อมึง คนเมื่อคืนใช่เปล่าวะ ...ชิบหายแส้ว กูเขินมาก อยากรวมร่างกับประตูระเบียง *ตะกุยแก้ม*
ร่างโปร่งกำคอกีต้าร์ในมือแน่นด้วยความประหม่ากับสิ่งที่ยังมองไม่เห็น ก่อนจะค่อยๆแอบโผล่หัวฟูๆออกมานอกขอบประตูเพื่อแอบดูอีกคนที่เพิ่งออกมา
…..
…………..
..... เชี่ย...น่ารักมาก ... เห็นแว่บๆแค่ติ่งหูแต่กูบอกได้คำเดียวว่าน่ารักยิ่งกว่าโซฮีวอนเดอร์เกิร์ล
ร่างโปร่งหดหัวเข้ามาในห้องก่อนจะกัดปากระบายความเขิน ...ไม่รู้เป็นบ้าอะไรมากมายกะอีแค่เพื่อนข้างห้องที่เล่นเปียโนเก่ง แต่ตอนรู้แค่ว่ากูตื่นเต้นเหมือนสิบสี่อีกครั้ง
“โทษนะมึง เมื่อกี้เผลอหลับ” เสียงห้าวๆเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนดังมาจากระเบียงห้องข้างๆ ทำปาร์คจองซูหูตั้งหางกระดิกด้วยความสอดรู้ … หัวยุ่งฟูค่อยๆแอบโผล่ออกมาดูเพื่อนข้างห้องอีกครั้ง
. . .
เจ้าของใบหน้าขาวจัดที่ขมวดยุ่งเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน ดวงตากลมสวมทับด้วยแว่นกรอบสีแดงยืนเกาะขอบระเบียงด้านที่ติดกับห้องจองซูอยู่ ผมยาวประบ่าสีน้ำตาลอัลมอนต์ถูกมัดขึ้นไปเป็นจุกเล็กๆบนหัว ชุดนอนลายทางสีเทาเหมือนชุดยูนิฟอร์มเด็กโรงเรียนอนุบาลวัยใส ...มือนึงเอื้อมขึ้นมาขยี้ตาใต้กรอบแว่นด้วยความงัวเงีย แต่อีกมือนึงถือบัวรดน้ำอันเล็กๆ กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่
ที่พูดเมื่อกี๊นี่คุยกับต้นไม้?....
สรรพนามกูมึงดูไม่เหมาะกับอิมเมจน้องเค้าเท่าไหร่ แต่อย่างนี้แหล่ะครับ คนหน้าตาดีมักใช้ภาษาที่คนทุกระดับประทับใจ
ร่างโปร่งหดหัวเข้ามาอีกครั้งพร้อมใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักที่ยังติดตาอยู่ …อันที่จริงตราตรึงไปทั้งหัวใจแล้ว แต่เสี่ยวเหลือเกิน ไม่กล้าบอกใคร -//////-
“เมื่อคืนมึงได้ยืนเสียงใครเล่นกีต้าร์เหมือนกูป่ะ …ดีดคอร์ดแบบบอดมาก เพี้ยนสุดๆกูทรมานหูเลยเล่นเปียโนกลบแม่งเลย”
น้องเค้าด่ากูอยู่เหรอ … เขินจัง -////////////-
อยากกระโจนออกไปบอกรักน้องหน้ามนซะเดี๋ยวนี้แต่ติดที่ว่าสังขารไม่เที่ยงเพราะตะคริวเริ่มแดกที่ขา บวกกับสภาพหัวฟูรก หนังหน้าโทรมบัดซบ ปากเก่าๆเหม็นๆ พร้อมรอยปูดบนหน้าผากยิ่งเพิ่มความทุเรศจนกูยังอายตัวเอง
เสียงเลื่อนปิดประตูดังครืดทำให้ปาร์คจองซูพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อรู้ว่าอีกคนกลับเข้าห้องไปแล้ว อาการตะคริวกินเริ่มหายไปเมื่อร่างโปร่งหยุดเกร็งเกินเหตุซักที …มือแกร่งค่อยๆวางกีต้าร์ลงกับพื้นอย่างเบามือพร้อมกับค่อยๆย่องไปแนบตัวชิดกับผนังฝั่งที่ติดกับห้องน้องคนเมื่อกี๊ ท่าทางลับๆล่อๆเหมือนกลัวใครจะจับได้ทั้งๆที่อยู่ในห้องตัวเอง ยิ่งทำให้คนมีอายุดูเสียสติยิ่งกว่าเดิม
ไม่มีเสียงอะไรดังเล็ดลอดออกมาครู่นึง ….ก่อนที่เสียงน้ำสาดกระทบพื้นจะดังแว่วออกมาเบาๆ
ไม่นานก็ได้ยินเสียงโครมครามอะไรซักอย่างเหมือนอีกคนกำลังเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงเปิดปิดประตูดังปังพร้อมเสียงฝีเท้าวิ่งกระหืดกระหอบออกไป
ปาร์คจองซูย่องไปเปิดประตูห้องดูไล่หลังคนที่เพิ่งวิ่งออกจากห้อง …เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาชะลอฝีเท้าไปหยุดอยู่หน้าลิฟท์… ผมยาวประบ่าถูกหวีให้เป็นทรงมากขึ้น ปอยผมด้านน่ายาวลงมาปรกขอบแว่นสีแดงเข้มเล็กน้อย ไหล่ขวาหนีบโทรศัพท์แนบไว้กับหูพร้อมริมฝีปากจิ้มลิ้มที่สบถด่าคนในสายอย่างหัวเสีย บนแขนมีเสื้อกาวน์สีขาวพาดอยู่ มือเรียวสวยกำลังไล่เปิดปึกกระดาษในมือเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่างด้วยความเร่งรีบ
“โอเคเจอละๆ …แม่งเมื่อคืนไฟดับกูปั่นรายงานไม่เสร็จ ซวยชิบหาย …เออมึง ลิฟท์มาละ อีกสิบนาทีเจอกัน …บาย” มือบางเก็บโทรศัพท์เข้าใส่ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหายตัวเข้าไปในลิฟท์ … ประตูบานหนาสีเทาค่อยๆเลื่อนปิดเข้าหากันช้าๆ …พร้อมกับชายคนนึงที่ค่อยๆหดหัวกลับเข้ามาในห้องแล้วทรุดตัวลงพิงกับประตูห้องด้วยท่าทางเพ้อจัด
แม้จะใช้ชีวิตบนโลกอันโหดร้ายใบนี้มานานเกือบสามสิบปีแล้วก็ตาม …แต่อาการที่เกิดขึ้นมันเหมือนกับปั๊ปปี้เลิฟสมัยมัธยมปลายชั้นปีที่ 5 จริงๆ…
ชุดนักศึกษาด้วยมึง …น่าจะซักยี่สิบต้นๆ…
ที่สำคัญ …เสื้อกาวน์ …
นะ…น้องหมอของพี่…. T//////▽/////T
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
รถยุโรปสีดำสนิทถอยเข้าจอดในบลอคจอดรถใต้คอนโด ประตูรถถูกเปิดออก ...ปรากฏร่างโปร่งของปาร์คจองซูเดินลงมาพร้อมกระเป๋าโน้ตบุ๊คที่สะพายไหล่ไว้ มืออีกข้างถือถุงเครื่องสำอางค์และกระปุกครีมชะลอรอยแห่งวัยหลายยี่ห้อที่แวะซื้อในห้างระหว่างทางไปเอาโน้ตบุ๊คที่ส่งซ่อม… ร่างโปร่งผิวปากอย่างอารมณ์ดี ...นานๆทีออกไปเจอโลกภายนอกบ้างก็สดชื่นดีเหมือนกัน เพราะหลังจากเห็นน้องหมอในชุดนักศึกษาเมื่อเช้าแล้วปาร์คจองซูก็ตัดสินใจอย่างแนวแน่ว่าต่อจากนี้จะรีเฟรซชีวิตตัวเอง และพร้อมทำทุกอย่างเพื่อยื้อหนังหน้าให้เด็กลงมากที่สุด
เสียงสัญญาณปิ๊บดังขึ้นเมื่อเจ้าของรถกดปุ่มล็อคเรียบร้อยก่อนจะหย่อนกุญแจรถลงในกระเป๋ากางเกง ร่างโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ดสีดำกับกางเกงยืนส์สีซืดเดินมาหยุดรอยู่หน้าลิฟท์ พร้อมกับหยิบไอโฟนขึ้นมาเล่นตามนิสัย
ไม่ถึงห้านาที เสียงตึ๊งก็ดังขึ้นพร้อมๆกับประตูบานหนาสีเทาเบื้องหน้าเคลื่อนตัวเปิดออก ขายาวก้าวเข้าไปในกล่องสีเหลี่ยมจตุรัสก่อนจะยกมือขึ้นกดปุ่มชั้นที่ต้องการแล้วพิงตัวกับผนังลิฟท์ ใบหน้าคมก้มลงตั้งหน้าตั้งตาเล่นวอทแอปต่ออย่างไม่ใส่ใจสิ่งรอบข้าง…
ประตูลิฟท์ที่กำลังจะปิดลงเปิดขึ้นอีกครั้งเพราะแรงกดจากปุ่มด้านนอก …ชายหนุ่มอีกคนก้าวเข้ามาพิงผนังลิฟท์ข้างปาร์คจองซูอย่างรวดเร็ว เสียงหอบเบาๆทำให้ร่างโปร่งละสายตาจากโทรศัพท์หันไปถามจุดหมายของคนข้างๆหวังจะช่วยกดเลขชั้นให้…
“ชั้นไหน… …ครับ…”
ท้ายประโยคขาดห้วงลงเพราะริมฝีปากที่อ้าค้างกลางอากาศไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆออกมาได้อีก …รางโปร่งหยุดหายใจไปชั่วขณะด้วยความอึ้งเมื่อพบว่าผู้ชายคนข้างๆนั้นเป็นใคร
“อ่า …ชั้นเดียวกันครับ”
….
…..
น้องหมอ….
หัวใจปาร์คจองซูกระตุกวาบก่อนจะเริ่มเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง …มือที่เอื้อมไปหวังจะกดปุ่มลิฟท์ นิ่งค้างกลางอากาศ …ก่อนจะค่อยๆกำแน่นแล้วเลื่อนมาเกาจมูกด้วยความประหม่า …ประตูลิฟท์ค่อยๆเลื่อนตัวปิดลง ขังให้คนแปลกหน้าสองคนใช้อากาศหายใจร่วมกันในกล่องสีเหลี่ยมจตุรัสแคบๆ…
คนนึงพัดปึกกระดาษในมือเพื่อไล่เหงื่อชื้นๆที่ไหลออกมาเพราะรีบวิ่งมาตลอดทาง
แต่อีกคนกลับมีเหงื่อซึมออกมามากมายทั้งที่ไม่ได้ออกแรงทำอะไร…
ร่างโปร่งพยายามเพ่งสายตามองหน้าจอไอโฟนในมือ …วอทแอปที่คุยกับรุ่นน้องคนสนิทเด้งขึ้นมาหลายสิบประโยคแล้วแต่ทว่าจองซูกลับไม่ตอบอะไร …แววตาสีน้ำตาลเข้มสะท้อนหน้าจอเครื่องมือสื่อสารในมือ หากแต่หัวใจนั้นแยกร่างวิ่งเตลิดไปมารอบลิฟท์อย่างควบคุมไม่ได้
ลิฟท์เหี้ยมึงเปิดประตูเดี๋ยวนี้ ปล่อยกูออกไป! โอ้ยเขินมาก เขินโคตรๆจนไม่รู้จะทำยังไง แค่หายใจยังเกรงใจน้องเค้าเลย อะไรก็ได้ช่วยดูดกูหายไปจากตรงนี้ทีสัดดดดด
โอ้ยเหี้ย ความดันจะขึ้น T________T
จองซูกัดริมฝีปากล่างแน่น ในหูมันอื้อไปหมด…ได้ยินแต่เสียงตึกๆเหมือนมีขบวนแห่ขันหมากมาเดินเล่นอยู่ในหัว สติสตังนี่ไม่ต้องพูดถึง กระเจิดกระเจิงซะจนเจ้าตัวยังนึกสงสัยว่านี่กูชอบหรือกลัวน้องเค้ากันแน่
เจ้าของดวงตาคมค่อยๆรวบรวมความกล้าหรี่ตาไปมองคนข้างๆอีกครั้ง …ร่างบางในชุดนักศึกษาเหมือนกับที่เจอเมื่อเช้าไม่ผิดเพี้ยน …บนบ่ามีเสื้อกาวน์สีขาวปลอดพาดอยู่ ไหล่อีกข้างสะพายเป้สีแดงเข้มพร้อมกระดาษปึกใหญ่ในมือ … ปอยผมสีน้ำตาลแอลมอนต์ชื้นเหงื่อถูกเสยขึ้นอย่างลวกๆเผยให้เห็นดวงหน้าหวานภายใต้กรอบแว่นบาง …ดวงตาสวยเหม่อขึ้นมองตัวเลขดิจิทัลเหนือประตูลิฟท์ฆ่าเวลา…
สายตาเกือบโรคจิตของปาร์คจองซูไล่มองขึ้นไปถึงแก้มขาวๆขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะความร้อน … จนถึงริมฝีปากสีสดที่พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ…
………
(+//////////////////////////▽/////////////////////////+)~~~~❤
เหยด… น่ารักชิบหายยยยยยยยย!!!! @#%&*)_*&.<>=a;sdfi qnklas-#$@$%*))_(U**&T!!!!!!
กู่ร้องในใจเสียงดัง ก่อนตาคมเลื่อนกลับมามองที่หน้าจอไอโฟนตามเดิม แสร้งเก็กว่าไม่สนใจก่อนจะจิ้มที่ปุ่มโฮมซ้ำๆอย่างบ้าคลั่งเพื่อระบายความเขิน
กูอยากใช้เวลาช่วงบั้นปลายชีวิตอยู่ในลิฟท์กับน้องหมอตลอดไป ….. ( ; w ; )
…
แค่อยากรู้รังเกียจกันไหม ขอให้มันอย่าเป็นแบบนั้นเลย
อยากได้ยินเสียงคนที่คุ้นเคย อยากจะเจอคนเดิมที่เคยที่เจอในเมื่อวาน ♬
“เหี้ยพ่อตาย!” เสียงริงโทนไอโฟนในมือหวีดร้องขึ้นเสียงดังจนเจ้าของสะดุ้งปล่อยเครื่องมือสื่อสารราคาแพงตกลงกระทบพื้นอย่างแรงพร้อมสบถออกมาด้วยความตกใจ …เสียงเพลงคุ้นหูเรียกความสนใจจากอีกคนให้หันมามอง...
♬ หากพรุ่งนี้ทุกอย่างหมุนไป ฉันคนหนึ่งจะยืนตรงที่….
“มึงโทรมาเพื่อ!” ปาร์คจองซูรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย ก่อนจะกดเสียงพูดรอดไรฟันใส่ปลายสายเมื่อเห็นว่าชื่อคนที่โทรมาคือรุ่นน้องคนสนิทที่คุยวอทแอปด้วยกันเมื่อกี๊
“ก็พี่ไม่ตอบวอทแอปล่ะวะ กูก็นึกว่าเบาหวานขึ้นตายห่าไปแล้ว ตกลงงานนั้นมึงเสร็จยัง” เสียงรุ่นน้องร่วมสายอาชีพยังบ่นยืดยาวต่อไป แต่จองซูไม่ได้ให้ความสนใจแม้แต่นิด… เพราะถึงแม้ไม่กล้าหันไปมอง แต่ก็รู้สึกได้ว่าคนข้างๆกำลังจ้องมาที่เค้าเพราะเสียงริงโทนที่ดังขึ้น …มันเหมือนกับเพลงที่ทั้งสองคนเล่นด้วยกันเมื่อคืน…
กูอยากระเบิดตัวตายซักบรึ้ม อีห่าฮยอกแจโทรมาทำเหี้ยอะไรตอนนี้ กูยังไม่พร้อมมีตัวตนใดๆทั้งสิ้น ถึงวันนี้กูจะดูดีมากในเสื้อเชิ้ตสีดำ แต่ครีมชะลอวัยที่ซื้อมายังไม่ได้ใช้เลยไอ้เวร @#%_+(**^%%^$>NM<:L!!!!!
“พอๆ มึงหุบปาก …งานนั้นยังไม่เสร็จเพราะเมื่อคืนไฟที่คอนโดกูดับ เสร็จเมื่อไหร่เดี๋ยวกูโทรบอกมึงเองโอเคมั๊ยสัด!” ประโยครวบรัดเอ่ยก่อนจะกดตัดสายไปดื้อๆ ปาร์คจองซูพ่นลมหายใจออกมาแรงๆก่อนจะทำใจกล้าหันไปสบตาอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ…
“งานไม่เสร็จโดนหักคะแนนเพราะไฟดับเมื่อคืนเหมือนกัน …ซวยชิบหายเลยเนอะ” เด็กหนุ่มที่อ่อนวัยกว่าเอ่ยชวนคุยขึ้นมาเบาๆ …ท้ายประโยคห้วนเหมือนบ่นกับตัวเองเพราะยังอารมณ์เสียไม่หาย… แต่คนที่ยืนอีกมุมของลิฟท์กลับฟินจนแทบสลายร่างหายไปกับอากาศธาตุ
น้องหมอพูดกับกูวววววว์~~ ❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
“...เออใช่ นี่ไม่รู้จะกู้งานคืนได้รึเปล่า เซ็งชิบ” ปาร์คจองซูแสร้งตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเจือความหงุดหงิด …ตัวเลขดิจิทัลบนลิฟท์ใกล้ถึงชั้น 21 เต็มที… สิ่งที่คิดได้อย่างเดียวตอนนี้คือหาเรื่องคุยกับคนข้างๆ ...อย่าปล่อยให้โอกาสทำความรู้จักนี้หลุดลอยผ่านไป… ซีรีบรัมแก่ๆเริ่มแรนด้อมหาประโยคที่ดูปกติและเป็นธรรมชาติมากที่สุดก่อนจะเก็กเสี่ยงหล่อถามออกไป
“เรียนหมอเหรอเรา?”
“ครับ ปีสองละ” เสียงนุ่มตอบกลับมาพร้อมระบายยิ้มอย่างเป็นมิตร ทำคนแก่เขินจนเริ่มตาลาย
“เล่นเปียโนก็เก่งทำไมเรียนหมอล่ะ…”
“อ่อ …พอดีฉลาดด้วยครับ” เจ้าของใบหน้าหวานตอกกลับมาพร้อมฉีกยิ้มกว้างอย่างยียวน ท่าทางกวนประสาทแต่ดูน่ารักอยู่ในทีทำให้ปาร์คจองซูอดขำออกมาไม่ได้ …จนลืมฉุดคิดไปว่าประโยคข้างต้นมันเปิดเผยตัวเองโดยอัตโนมัติ
ประตูลิฟท์เปิดออกพร้อมกับสองร่างที่เดินคู่กันออกมา ทางตรงเบื้องหน้าเงียบซะจนได้ยินเสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วทั้งชั้น…
“ได้ยินเมื่อคืนเหรอครับ?” หนุ่มน้อยเอ่ยปากถามพร้อมกับเอียงหน้ามองผู้ชายเชิ้ตดำข้างๆด้วยความสงสัย องศาน่ารักที่ไม่ได้ตั้งใจทำให้ปาร์คจองซูแอบนิ่งไปชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนจะสะดุ้งเฮือกแล้วแกล้งทำท่าเล่นกีต้าร์ลมให้ร่างบ่างข้างๆดูแทนคำพูด…
ชายในชุดนักศึกษาเลิกคิ้วขึ้นเชิงเข้าใจก่อนจะอมยิ้มออกมา
“พี่เล่นเพราะดีนะ”
…
…เมื่อเช้ายังด่าว่ากูเล่นห่วยให้ต้นไม้ฟังอยู่เลยน้องหมอ ( . . )
ร่างบางหยุดฝีเท้าลงเมื่อก้าวมาถึงหน้าประตูห้องของตัวเอง … ชายหนุ่มอีกคนเดินล่วงหน้าไปอีกสองสามก้าวก่อนจะหันหน้ากลับมายิ้มหล่อให้เจ้าของใบหน้าหวาน…
“ปาร์คจองซู …ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ…เพื่อนข้างห้อง”
แววตาใสเบิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างตอบกลับไปพร้อมประโยคแนะนำตัวง่ายๆ…
“เช่นกันครับ …ผมคิมฮีชอล”
To be con.
-talk-
(‘/////////’) …เขียนไปเขียนมาเริ่มสนุกกับการบรรยายลักษณะพี่ทึกให้แย่ลงเรื่อยๆ 555555
ตอนหน้าคำว่า “ครับ” กับ “ผม” จะหายไปแล้วนะคะทุกคน… ฮ่าาาา ^^
ความคิดเห็น