ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC] Hello soulmate [83lines - TeukCin]

    ลำดับตอนที่ #1 : ❥Hello soulmate -------- Intro

    • อัปเดตล่าสุด 25 พ.ย. 54


      

     - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


     

     

                    ด้วยเหตุใดก็ตาม เธอไม่เคยรับรู้

    ใกล้เธอสักเท่าไหร่ แต่เหมือนไกล ไกลห่างกัน

     

    ทำนองเพลงคุ้นหูดังก้องอยู่ในโสตประสาทผ่านหูฟังที่เสียบต่อกับไอพอดเครื่องบาง ลมอ่อนๆพัดปอยผมสีน้ำตาลเข้มให้ปลิวไล้ไปตามแรงลมจนชายหนุ่มต้องคาบบุหรี่คาไว้ที่ปากแล้วยกมือขึ้นมาเสยผมยาวที่ปรกหน้า แววตาคมทอดมองไปยังท้องฟ้าสีดำสนิทเบื้องบน นภากว้างอึมครึมไปด้วยเมฆสีหม่นจนบดบังแสงของดวงดาวอย่าว่าแต่ดาวเลย แม้แต่พระจันทร์เค้าก็ยังแทบหาไม่เจอ



    กลางดึกที่มีเพียงลมชื้นๆ กับท้องฟ้าเวิ้งว้างว่างเปล่าสีทึมไม่น่ามอง ท่ามกลางบรรยากาศชวนอารมณ์หมองที่คนมองกลับไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น

     


    ได้แค่มองหน้าเธอ ทำได้เพียงแค่นั้น

    หัวใจที่แอบฝัน อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว

    เนื้อเพลงที่จำได้ขึ้นใจแม้ไม่ได้ท่องจำถูกร้องคลอเบาๆไปตามเสียงบรรเลงเปียโนที่เล่นอยู่ในไอพอด ปาร์คจองซูกำลังอยู่ในโลกส่วนตัว



    โลกที่ได้ยินแต่เสียงเปียโนหวานๆ

    โลกที่นัยน์ตาสามารถมองเห็นเพียงใบหน้าสวยของใครบางคน

     โลกที่ซึมซับได้เพียงแค่หัวใจ แต่ไม่อาจสัมผัส

     


    แววตาสีน้ำตาลต้องแสงสว่างจากห้องข้างๆที่แม้ในเวลาเกือบตีสามอย่างนี้ก็ยังคงเปิดไฟสว่างจ้า แต่เจ้าตัวก็รู้ดีว่าเจ้าของห้องนั้นคงหลับไปนานแล้ว

    ไฟห้องนั้นไม่เคยปิดหรอกไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน

     


    แต่จองซูก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆประตูกระจกของระเบียงห้องข้างๆถูกเลื่อนเปิดออก ปรากฏร่างบางในชุดนอนสีขาวสะอาดตาออกมาตากเสื้อผ้าที่ราวระเบียง แต่ทว่าเจ้าของใบหน้าสวยนั้นดูไม่ตกใจนักที่เห็นเงาตะคุ่มๆของใครบางคนยืนทอดอารมณ์อินดี้อยู่ที่ระเบียงห้องข้างๆ

     

    “ไง นอนไม่หลับอีกแล้วเหรอ?”

     

    เจ้าของเป้าสายตาของจองซูเอ่ยชวนคุยขึ้นพร้อมกับสะบัดเสื้อผ้าพาดไปตามราวระเบียง ร่างโปร่งในชุดเสื้อกล้ามกางเกงบ็อกเซอร์ขยี้บุหรี่ทิ้งก่อนจะเปลี่ยนมายืนค้ำระเบียงด้านที่ติดกับห้องข้างๆแทน


    “อือ ว่างเลยเครียด ไม่มีไรทำ แล้วมึงอ่ะ?”

    เสียงทุ้มตอบกลับไปเหมือนไม่มีอะไร แต่ในใจก็อดกระตุกวูบไม่ได้ที่คนที่คิดถึงจู่ๆก็เดินออกมาหาถึงที่

     


    แม่งเดสตินี่ชัดๆ -//////

     คิดเข้าข้างตัวเองเสร็จสรรพก่อนจะแอบกัดปากเขิน




    “ปั่นวิจัย

    “อ่อ”

     


    ….

    ….

     






    อยากให้ช่วยอะไรมั๊ย

     

     




     

     

    “ว่างนักก็มาช่วยลอกงานหน่อยมา เมื่อยมือแล้ว”

     

     

     

    นี่แหละที่อยากได้ยิน : )

     


     

     


     

     





    อินโทรสั้นมรั่ก 5555

    เอาเฮโหลโซลเมตมากู้ภาพพจน์ตัวเองจากทอยสตอรี่ค่ะ ( .  . )

    หวังว่าจะชอบกันนะคะ ^^

    ปล.อย่าหลงเชื่อความโมเง่ของน้องฮีจากโปสเตอร์ฟิค

     

     

     

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×