คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Mirror 0 : กระจกต้องสาป
Mirror 0
ระ้อสาป
าลรั้หนึ่นานมาแล้ว…ระบานหนึ่ถูล่าวานั้แ่บรรพาล เล่าันว่าหาผู้รอบรออพรับระ ไม่ว่าพรนั้นเป็นอะไร็าม
ล้วนแ่สมปรารถนาทั้สิ้น หาอให้ร่ำรวย็ะร่ำรวย
อให้มีีวิเป็นอมะ็ะสมประส์ หรืออให้มีอำนาล้นฟ้า็ะไ้าม้อาร
้วยอิทธิฤทธิ์อันวิเศษนี้เอ มันึถูเรียานว่า…
‘ระวิเศษ’
ทว่า…แม่ม เ้าหิ
นแระ ทวยเทพหรือใร็ามที่รอบรอมัน ลับ้อพบเอวามพินาศย่อยยับอยู่ร่ำไป… แม่มถูสัหารอย่าโหเหี้ยม เ้าหิ้อสูเสียทุอย่า
นแระลายเป็นนบ้า ทวยเทพลายเป็นปีศา...
เหุใึเป็นเ่นนั้น?
ผู้นมามาย่าสสัยวามลี้ลับอระ
ำนวนมา้นหาำอบอำถามารพิสูน์มามายไ้เิึ้น ไม่นานพวเาึไ้้อสรุป
“เ้าอระวิเศษ้อเป็นนีถึะไม่พบเอับโศนารรม
เ้าอน่อน ๆ เ็มไป้วยวามเลวทราม ารที่พวมันพบเอะารรมอันเลวร้าย็สมวรแล้ว”
เหล่าผู้นอยาพิสูน์้อสรุปนี้ึไ้เลือหิสาวิใีามนหนึ่เป็นผู้รอบรอระ
พวเาเื่อมั่นว่าเธอะไม่้อพบเอับะารรมอันเลวร้ายัเ่นนอื่น
หลายปีผ่านไป… ทุอย่าำเนินไปอย่าปิ
ผู้นเือบลืมเลือนเรื่ออระวิเศษเสียวแล้ว... หาไม่เิโศนารรมอันสะพรึลัวึ้นเสีย่อน
ศพมามายถูพบในฤหาสน์อหิสาวผู้มีิใีาม...
อนิา...
หิสาวที่ทุนมั่นใว่าะไม่เผิับะารรมอันเลวร้าย
ลับลายเป็นว่าเธอเริ่มเ้าสู่วัวนนั้นั้แ่ไ้รอบรอระ นแล้วนเล่าถู่าเพียเพื่ออบสนอ่อวาม้อารอันโสมม… วาม้อารเป็นที่รัอทุนลอไป
เพื่อสิ่นั้นหิสาวสัเวยีวินมามายเป็นารแลเปลี่ยน
สุท้ายแล้ว… ไม่ว่าใรที่รอบรอระะ้อพบับะารรมอันเลวร้ายเสมอ
ผู้นลใพาันเปลี่ยนื่ออมันเป็น…
“ระบานนั้นน่าลัวั”
เ็หิวัยหวบทำหน้ายา
“ไม่หรอ” หนัสือนิทานในมืออายราถูปิอย่าแผ่วเบา
แววาร้านโลมอน้าาย้วยวามอ่อนโยน
“ไม่มีสิ่ไหนไ้มาโยไม่มีสิ่แลเปลี่ยน
ระมอบวามสมปรารถนาให้ับผู้รอบรอ แ่มัน้อแล้วยบาอย่าที่เท่าเทียม”
“แล้วทำไม้อเป็นีวิน้วยล่ะ”
แววาเ็หิเ็มไป้วยวามอยารู้อยาเห็น
ายราเอามือลูบหัวเธอ
“นิทานบแล้ว ถึเวลานอน้อเ้านอนแล้วล่ะ”
“ุปู่…” เ็หิหน้ามุ่ยายราั้ใบ่ายเบี่ยไม่อบำถามอเธอ
“สัวันหนูะรู้เอว่าทำไมระถึ้อารีวิอนอื่น”
ายราลุาเียเล็
มืออันเหี่ยวย่นเอื้อมหยิบผ้าห่มมาลุมให้หลานสาว เา้มูบหน้าผาอเธออย่าเอ็นู
“ฝันีนะ หลานรั”
“ฝันี่ะ”
ายรา้าวเินน้ามผ่านประู
สายามอหลานสาวเป็นรั้สุท้าย่อนะปิมัน เท้ายาวเินุ่ม่ามไปามทาเินอันมืรึ้ม
ระหว่าทาผ่านประิมารรมอันามามผนัำนวนมา แ่พวมันไม่ไ้อยู่ในวามสนใอเาแม้แ่น้อย
สิ่เียวที่ึูสายาายราือประูห้อสุทาเิน
ประูเปิอออย่าแผ่วเบา สอเท้า้าว้ามผ่านมัน
มืออันเหี่ยวย่นระแทประูปิและลลอนอย่าแน่นหนา
แววาที่เยอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นแ็ร้าวในพริบา
“ท่านไม่อบำถามอหลานท่านไปล่ะ
้าไม่ไ้้อารีวิเหล่านั้น วามปรารถนาอพวเา่าหาือวาม้อารอ้า...
แ่ผู้หินนั้นลับลัวว่าวามลับอเธอะถูเปิเผยึ้อลมือ่าปิปาอย่าเลือเย็น”
เสียแหบพร่าัลอยระทบโสประสาทอายวัยรา
เาปรายามอยัระบานให่รมุมห้อ้วยวามเย็นา
“บาสิ่ไม่พูะีว่า” ายราเินรไปยัระพร้อมับมอภาพสะท้อน้านใน
ายหนุ่มรูปามำลัยิ้มอย่ามีเลศนัย ายราเห็นแล้วหวนนึถึัวเอในอี… ภาพที่สะท้อนือวัยหนุ่มอเานั่นเอ
“ราวนี้ท่านปรารถนาสิ่ใ?”
ายราถอนหายใยาว
“หลายร้อยปีมานี้้ามีวามปรารถนามามาย ทั้อำนา เินทอ หิอันเป็นที่รั
อายุที่ยืนยาว ทุวามปรารถนา้อแลมา้วยวามปรารถนาอผู้อื่น มือทั้สอ้าอ้าเปื้อนเลือผู้นมามาย”
“แม้ะเป็นเ่นนั้นแ่วามปรารถนาอท่านลับไม่มีสิ้นสุ”
ายหนุ่มยิ้มอย่าเย้ยหยัน ัวนอมันไม่่าไปาเทพเ้าผู้ประทานทุสิ่
“เ้าพูถู วามปรารถนาอ้ามันมีไม่สิ้นสุ…
ทราบเท่าที่้ายัมีีวิอยู่” ายราสูหายใเ็มปอ
สายาแปรเปลี่ยนเป็นวามแน่วแน่นายในระสั่นสะท้าน “วามปรารถนาสุท้ายือทำให้เ้าแสลายไปพร้อมับลมหายใสุท้ายอ้า”
ราวับฟ้าผ่าลลาใ ายในระวหน้าีเผือ ปาอ้า้าราวับะพูอะไรบาอย่าแ่พูไม่ออ
ว่าะั้สิไ้ายรา็เือบเินออาห้อแล้ว
“ท่านะทำแบบนี้ไม่ไ้! ้าไม่ยอมรับวามปรารถนานี้”
เสียแหบพร่าะโน้อ ายราหันลับมา้วยใบหน้าราบเรียบ
“มันไม่ไ้อยู่ที่ว่าเ้าะยอมรับหรือไม่
หน้าที่อเ้าือทำให้วามปรารถนาอผู้รอบรอเป็นริ
นั่นเป็นสาเหุที่เ้าถูสร้ามา”
“ไม่! ้าไม่ยอมรับ!” แม้ะพร่ำะโนเท่าไหร่ แ่ายราลับไม่สนใ เาเปิประูแล้วปิระแทเสียัปล่อยให้ระอยู่เพียลำพัในห้ออันมืสลัว
แสันทร์ยาม่ำืนส่อลอผ่านหน้า่าระทบับระพอให้เห็นร่าอันเลือนรา้านใน
บันี้ายหนุ่มบริมฝีปาแน่นราวับำลัรุ่นิอะไรบาอย่า
“้า้อทำอะไรสัอย่า…”
ความคิดเห็น