คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] m a g i c ' Chanyeol
หากว่าฉันมีเวทมนตร์ จะสั่งให้ฟ้าฝนสั่งได้ทุกอย่าง
จะสั่งให้คืนนี้สว่าง ไปด้วยหมู่ดาว
และหากว่าฉันมีเวทมนตร์ จะเสกรถยนต์วิเศษ
พาเธอขึ้นไปบนท้องฟ้าไกล ไปนั่งมองพระจันทร์
“น่าเสียดายเนอะ เดทแรกแท้ๆเลย ฝนดันมาตกซะได้” บยอนแบคฮยอนบ่นอุบอิบ ใบหน้าน่ารักง้ำงอขณะที่ยื่นมือออกไปเล็กน้อยเพื่อรองรับหยดน้ำฝนที่ไหลรินลงมาจากกันสาด
ฝนตกกระทบสรรพสิ่งดังเปาะแปะ...
ปาร์คชานยอลที่ยืนอยู่ข้างกันจ้องมองหยาดฝนที่ทิ้งตัวลงมาจากฟากฟ้า ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มน้อยๆกระนั้นลักยิ้มบนแก้มก็ยังชัดเจน
เขาแอบดีดนิ้วไม่ให้คนตัวเล็กเห็น เพียงเปราะเดียว ม่านฝนก็ซาซางและจางหายไปอย่างรวดเร็ว มือใหญ่แบขึ้นตรงหน้าคนตัวเล็ก แบคฮยอนยิ้มอายๆก่อนจะวางมือลงบนมือนั้น แล้วทั้งคู่ก็ก้าวเดินออกไปนอกกันสาดของร้านอาหารพร้อมๆกัน
“คิดว่าเราจะได้เห็นรุ้งกินน้ำมั้ย เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นเลย” แบคฮยอนเปรยเบาๆ จริงๆเขาก็แค่ชวนคุยเพื่อให้บรรยากาศไม่น่าเบื่อเกินไป เขาโตเกินกว่าจะตีปีกพั่บๆดีใจที่ได้เห็นเจ้าสายเจ็ดสีนั่นแล้ว
แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นจริงๆ แถมยังทอเป็นสะพานอยู่ตรงหน้าราวกับภาพฝันอีกต่างหาก
แบคฮยอนเบิกตากว้างอย่างอัศจรรย์ใจ หันไปยิ้มตาหยีให้กับคนตัวสูงที่กุมมือเขาเอาไว้
“สวยจัง~”
ชานยอลอมยิ้ม ดวงตากลมเป็นประกาย นิ้วเรียวดีดกระทบกันอีกครั้ง ฉับพลันสายรุ้งหายไป
แต่เมื่อเขาดีดนิ้วใหม่ สะพานสายรุ้งก็คืนกลับมา แบคฮยอนอ้าปากค้าง ก่อนที่คนตัวสูงจะก้มลงฉวยโอกาสกับพวงแก้มนุ่มนิ่ม
“ทุกสิ่งทุกอย่างที่แบคฮยอนต้องการ....ผมจะเสกมันขึ้นมาเอง”
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
“ทุกสิ่งทุกอย่าง...”
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
“ผมจะเสก...”
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
ตื่นก็ได้โว๊ย!!
ปาร์คชานยอลวิศวะปีสองลืมตาโพรงอย่างหงุดหงิด ก่อนจะค่อยๆคืบคลานไปตะปบปุ่บปิดเสียงนาฬิกาปลุก ร่างสูงโปร่งยันตัวขึ้นนั่งด้วยสภาพมึนๆ
เมื่อมองไปรอบๆห้องเขาก็พบว่า ไม่มีร้านอาหารหรูหรา ไม่มีหยาดฝน ไม่มีกันสาดสีเหลือง ไม่มีสายรุ้ง ไม่มีแบคฮยอน
มือใหญ่ยกขึ้นขยี้หัวจนยุ่งเหยิง กระนั้นความคิดเข้าข้างตัวเองก็ยังไม่หมดไป ชานยอลลองดีดนิ้วดังเปราะ...
นอกจากเสียงนิ้วกระทบกัน ก็ไม่เกิดอะไรขึ้นอีก
แหงล่ะ คนธรรมดาๆจะมีเวทมนตร์ได้ยังไง
ฝันแล้วน้อง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“มึงดูแม่มดน้อยโดเรมีมากไปป่ะวะ” คิมจงอินถากถางหลังจากฟังเรื่องเล่าอะเมซิ่งจิงเกอร์เบลของเพื่อนรักจบ หนุ่มผิวเข้มไม่รู้ตัวเลยว่า ตอนฟังเพื่อนพูด เขาเผลอเขียนชื่อลงในใบงานที่กำลังทำอยู่ว่า นายคิม กันสาดเหลือง
เป็นธรรมดาของคนไม่ค่อยมีสติ ที่มักจะเขียนอะไรที่ได้ยินลงในการบ้านหรืองานที่ทำอยู่
“กูพูดเลยว่าชอบตัวสีม่วง -_-”
“กูจองตัวสีชมพู”
“ตัวสีส้มมันชื่ออะไรนะ ฮาซึกิใช่ป่ะ”
“ใช่...เหอะ...มึงว่ามันใช่เรื่องมั้ย?”
“มึงเล่นก่อน”
“ช่างเหอะ ออกทะเลล่ะ ...มึงคิดว่าแบคฮยอนจะสนใจมึงหรอ มึงดูนั่นเขาเดินมากับใคร”
ชานยอลมองตามนิ้วเรียวของเพื่อนรักที่ชี้ไปยังทางเดินขึ้นตึก ที่อยู่ห่างจากโต๊ะหินอ่อนที่เขากำลังนั่งทำงานอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่
ภาพที่เห็นคือหนุ่มน้อยที่อยู่กับเขาในฝันทั้งคืนกำลังเดินจู้จี้กับผู้ชายตัวสูงอีกคน...
ชานยอลอยากจะถามว่า ทำไมคนในฝันของเขา ถึงได้เดินออกมาจากในนั้น และไปยืนเคียงข้างอยู่กับเทพบุตรคนอื่นที่ไม่ใช่เขากันนะ...
นี่บยอนแบคฮยอน รีบเดินกลับเข้ามาในฝันของชานยอลเดี๋ยวนี้เลย!!
“เฮ้ออ...”
“เหอะ คนกากคนจังไร จะเอาอะไรไปสู้คนที่เธอรัก” หนุ่มผิวเข้มพูดหยอกเล่นๆ จริงปาร์คชานยอลเพื่อนเขามันก็ไม่ได้แย่หรอกนะ สาวก็ติดตรึมไม่แพ้ใครหรอก แต่อีกฝ่ายเที่ยวบินเหนือกว่าเห็นๆ ดีกรีเดือนมหาลัย ขับพอร์ช พูดได้เจ็ดล้านภาษา เบ้าหน้าก็เลิศเลอเพอร์เฟ็คสเป็คคนทั้งโลก
ที่สำคัญ ถึงแบคฮยอนจะเป็นคนในฝันของชานยอล แต่คนในฝันของแบคฮยอนก็คงจะเป็นอู้อี๋ฟาน
ทางเดียวที่ชานยอลจะเอาชนะคริสได้ ชานยอลคงต้องมีเวทมนต์ซะล่ะมั้ง
เฮ้อออ~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
โชคดีเป็นบ้าที่ได้เรียนวิชาเลือกเดียวกัน...
ชานยอลคิดในใจตอนที่เห็นแบคฮยอนเปิดประตูห้องเรียนเข้ามา ไม่คิดเลยว่าแบคฮยอนจะเลือกลงดอว์อิ้งเหมือนกัน
โชคดีชะมัดเลย...
จงอินถองสีข้างเพื่อนรักเบาๆตอนที่แบคฮยอนเดินมานั่งที่เก้าอี้แถวหน้าตรงกับชานยอลพอดีเป๊ะๆ ร่างสูงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่ในใจแทบระเบิด
ชั่วโมงเรียนผ่านไป สมุดของชานยอลเต็มไปด้วยภาพดอว์อิ้งของแบคฮยอน
คนตัวเล็กดูจะไม่ชอบวิชานี้ซักเท่าไหร่ ดวงตาเรียวเหม่อลอยก่อนจะค่อยๆหรี่ลงเรื่อยๆ ไม่นานแบคฮยอนก็ฟุ่บหน้าลงนอนแนบไปกับโต๊ะสีขาว
ชานยอลยิ้มเอ็นดู แต่เมื่อคิดว่าถ้าจงอินเห็นรอยยิ้มของเขาแล้วจะล้อเอาได้ ริมฝีปากอิ่มจึงเรียบตึงเหมือนเดิม ดวงตาภายใต้แว่นสายตากรอบสีดำจ้องมองคนตัวเล็กไม่วางตา
ไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ชานยอลไม่อาจเอาตาออกห่างแบคฮยอนได้เลย
คนในฝันของเขา... ได้โปรดรักเขาที่เถอะนะ
โอมมม....เพี้ยง!!
รักผมเดี๋ยวนี้นะแบคฮยอน!!
เพี้ยงๆๆๆ!! เพี้ยง!
ชานยอลร่ายคาถาร้อยแปดในใจ จนจงอินที่สังเกตอาการของเพื่อนรักอยู่นานถึงกับหลุดหัวเราะ
“ฮ่าๆๆไปกันใหญ่แล้วเพื่อนกู”
“เบาๆดิ เดี๋ยวแบคฮยอนก็ตื่นหรอก” ชานยอลถลึงตาดุ ตอนนั้นเองที่แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมา อ้าปากหาวบิดขี้เกียจอย่างน่ารัก
ชานยอลนึกว่าตัวเองฝันไปอีกแล้ว ตอนที่แบคฮยอนหันมาสบตากับเขาพอดี
คนตัวเล็กยิ้มน้อยๆอย่างเขินอาย ก่อนจะผงกศีรษะเหมือนจะทักทาย
“ชานยอลใช่มั้ย?”
“ช..ใช่ๆ”
“จำเราได้รึเปล่า ที่งานวันนั้นไง”
“จำได้สิ”
ก็ต้องจำได้อยู่แล้ว ....งานเปิดสายรหัสคณะวิศวะ เขาก็นึกครึ้มสนุกสนานแต่งตัวเป็นตัวตลกกะจะเซอร์ไพร์สน้องรหัส บอกเลยว่าสภาพทุเรศมาก ก็กะจะเอาฮา แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเดือนคณะแถมพ่วงตำแหน่งเดือนมหาลัยไปอีกดอกอย่างอู้อี๋ฟานจะพาคนรักคณะรัฐศาสตร์มาร่วมงานด้วย
แถมคนทั้งคณะสภาพทุเรศกันหมด น้องรหัสก็ถูกสั่งให้คลุกโคลนคลุกสีเลอะเทอะไปหมด พวกพี่ๆก็แต่งตัวจัดเต็มมาร่วมงานแบบฮาๆ พ่อเจ้าประคุณรุนช่องใส่สูทหล่อเนี้ยบมาคนเดียว ควงแฟนหน้าตาน่ารักมาอีก...ฆ่าคนทั้งคณะชัดๆ
หมั่นไส้ไอ้คริสได้ไม่นาน แฟนมันหันหน้ามาทักทายเท่านั้นแหละ...
รู้ตัวอีกที แบคฮยอนก็กลายเป็นคนในฝันของชานยอลไปซะแล้ว
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“แบคฮยอนรักชานยอลมั้ยครับ?” ร่างสูงถามคนตัวเล็กผิวขาวจัดที่นั่งขัดสมาธิอยู่ตรงหน้าเขาด้วยน้ำเสียงลุ้นๆ
แบคฮยอนที่นั่งอยู่บนเตียงส่ายหัวจนผมยุ่งเหยิง เล่นเอาชานยอลถึงกับหน้าบึ้ง
นิ้วยาวยกขึ้นชี้หน้าอีกคน ก่อนจะร่ายมนต์ในใจ
ปิ๊ง!
“แบคฮยอนรักชานยอลมั้ยครับ?”
คราวนี้คนตัวเล็กพยักหน้าขึ้นลง คนถามที่ใช้วิธีขี้โกงยกยิ้มชอบใจ
“ผมเสกให้แบคฮยอนรักผมตลอดไปได้มั้ย?”
“ได้สิ”
ชานยอลวนนิ้วเป็นวงกลมตรงหน้าคนตัวเล็ก เขาร่ายมนต์อีกครั้ง เวทย์อ่อนหวานชักนำให้แบคฮยอนยืดตัวขึ้น ก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามาประทับจูบเบาๆที่ปลายคางของเขา
คนตัวเล็กละเลียดริมฝีปากไปตามแนวกราม จูบละมาจนถึงริมฝีปากอิ่ม
ชานยอลเสียววาบที่ท้องน้อย เหมือนว่าลืมหายใจ....
แบคฮยอนจุมพิตลงไปบนริมฝีปากคนตัวสูงอย่างอ่อนละมุน
พ่อมดชานยอลก็หลับตาพริ้มรับสัมผัสดังน้ำตาลคาราเมล
แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็จบลงด้วยอุปกรณ์เดิม
นาฬิกาปลุก....
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“บายเนียร์คืนนี้มึงไปป่ะ?” จงอินถามขณะกำลังเคี้ยวข้าว แก้มป่องขยับตามริมฝีปาก ชานยอลที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันแต่คนละฝั่งวางช้อนลงเมื่อจัดการข้าวหน้าหมูทอดหมดแล้ว ดวงตากลมโตกลอกไปมา
“ขี้เกียจ”
“ไอ้คุณชายอี๋ฟานไปด้วยนะมึง”
“ช่างหัวมันสิ”
“เอาแบคฮยอนไปด้วยอีกแหง”
ชานยอลนิ่งไป เท้าคางกับโต๊ะ ก่อนจะถอนหายใจเหยียดยาว “ไม่อยากไปเห็นเขาสวีทกันเลยอ่ะ”
“...”
“แต่อยากไปเจอ”
“สรุปไปมะ?”
“...ไป”
งานบายเนียร์ของชาวคณะวิศวะจัดในร้านคาราโอเกะที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย จำนวนคนหลักร้อยทำให้ต้องปิดร้านทั้งสองชั้น
ชานยอลขยับสูทตัวนอกเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้างานไปพร้อมๆกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน แน่นอนว่าคริสก็เป็นหนึ่งในรุ่นเดียวกันนั่นแหละ
กินเหล้าสังสรรค์พูดคุยกันไปตามประสา ไม่นานพ่อเดือนสุดหล่อก็แยกตัวออกไป คงไปยืนรอรับคนรักที่เพิ่งมาถึงร้าน ชานยอลมองตามตาละห้อย แต่มีหรือที่จงอินจะไม่เห็น
หนุ่มผิวเข้มตบไหล่เพื่อนตัวเองเบาๆ ชานยอลยักไหล่ ฝืนยิ้มเหมือนไม่แคร์ ...แค่จะได้เจอกันในวันนี้ก้ดีเท่าไหร่แล้ว
ไม่นานคริสก็พาแบคฮยอนเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ ชานยอลสะกดจิตคนตัวเล็กในใจ
มานั่งใกล้ๆผม...
มานั่งตรงนี้สิ....
เวทมนต์ของพ่อมดช่างฝันได้ผลเสียด้วยสิ
แบคฮยอนโค้งทักทาย ก่อนจะนั่งลงข้างๆกับเบาะนั่งข้างชานยอล ส่วนคริสถูกรุ่นพี่สาวๆดึงให้ออกไปร้องเพลงบนเวที
“วันนี้ใส่สูทด้วยแหะ” แบคฮยอนเป็นฝ่ายทักก่อน ชานยอลสะดุ้งเบาๆเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดคุยด้วย เมื่อตั้งสติได้จึงยิ้มส่งไปให้
“อือ วันนี้งานพิเศษ จะมาแบบเซอร์ๆได้ไง”
“แต่เราชอบวันเปิดสายรหัสนะ หัวฟูๆหยิกๆ...น่ารักดี”
ชานยอลมองรอยยิ้มของแบคฮยอนด้วยใจเต้นรัว แต่พอคิดไปว่าอีกคนคงพูดล้อสภาพตัวตลกของเขาในวันนั้น หัวใจมันก็ห่อเหี่ยวลงทันตา
“น่ารักอะไรล่ะ นี่ล้อกันหรอ”
“เปล่าซักหน่อย เราชอบนะ”
“เหอะ ทาหน้าทาตาแทบไม่เหลือสภาพคนอย่างนั้นน่ะหรอ”
“อื้ม...ก็เราชอบของเราอ่ะ เราว่าน่ารักดี”
ชานยอลเบือนหน้าไปทางอื่น ลอบยิ้ม หัวใจเต้นแรงเหมือนจังหวะเพลงร็อคเลย แต่ต้องเป็นเพลงร็อคแบบรักๆด้วยนะ
จงอินที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเกาหัวมึนๆ ไม่แน่ใจว่าตอนนี้เขาโดนดึงเข้าไปอยู่ในความฝันของชานยอลหรือเปล่า นี่มันเหตุการณ์จริงหรือความฝันกันล่ะเนี่ย?
สังสรรค์กันด้วยเหล้าเบียร์ซักพัก หลายๆคนบนก็เริ่มย้ายกันไปเต้นบนฟลอร์ที่จัดไว้ให้แดนซ์กันได้เต็มที่ คริสกวักมือเรียกคนตัวเล็กให้ออกไปเต้นด้วยกัน
และไม่ว่าชานยอลจะพยายามร่ายคาถาให้แบคฮยอนนั่งคุยกับเขาต่อเพียงไร
เขาก็แพ้ชายในฝันของแบคฮยอนอย่างอี๋ฟานอยู่ดี
แบคฮยอนยิ้มหวานเดินเข้าไปหาเดือนคณะ เพลงเปลี่ยนจังหวะเป็นบอสซ่าน่ารักๆ คนตัวเล็กออกจังหวะด้วยท่าทีเคอะเขิน แต่พออู๋ฟานเต้นแบบตลกๆ แบคฮยอนก็หัวเราะร่วน เต้นเฮฮาไปด้วยกัน รุ่นพี่รุ่นน้องคนอื่นๆก็พากันแซวเกรียวกราว แถมยังช่วยกันเป็นลูกรับลูกคู่กันอย่างสนุกสนาน ชานยอลสาบานได้เลยว่าเขาเห็นออร่าสีชมพูแพร่กระจายท่วมทุ่งข้างสาลี
และปิ๊ง!... เกิดเป็นโกโก้ครั้นช์ -_-
คนตัวสูงนั่งหน้าเซ็ง มนตราหรือจะไปสู้เงินตราของไอ้เดือนสุดหล่อ
ชานยอลเกลียดบรรยากาศที่แสนเป็นใจให้คู่คริสแบคจนแทบอยากจะเสกให้ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว
โอม...ขอให้ทุกอย่างสต๊อป
หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!!
หยุด!!
พลันสิ่งรอบกายเหมือนถูกสต๊าฟ จงอินที่กำลังอ้าปากงับเกี๊ยวซ่าค้างท่าไว้ที่ตรงนั้น แม้แต่แมลงที่กำลังบินยังหยุดนิ่ง
ทุกฝุ่นละอองไม่ไหวติง มีเพียงเจ้าของมนต์คาถาเท่านั้นที่ยังรู้สึกตัว ดวงตากลมต้องมองไปที่คนในฝันของเขา...
แบคฮยอนเจิดจ้าออกมาเหมือนจุดโฟกัสเดียวในกล้องโพลารอยด์
ชานยอลมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่กระนั้นคนตัวสูงก็ค่อยๆลุกขึ้น เดินตรงไปยังแบคฮยอนที่ตอนนี้เป็นเสมือนรูปปั้นมนุษย์
ร่างสูงเดินผ่านผู้คนที่ร่ายล้อมรอบกาย ผ่านหยดไวน์สีเข้มที่กระฉอกออกจากแก้วในมือของอู๋ฟานที่ตอนนี้ถูกเวทย์ร่ายให้ค้างหยดอยู่กลางอากาศ
แสงสีหยุดโดยพลัน แต่หัวใจของร่างสูงเต้นกระหน่ำ
ชานยอลยกมือขึ้นโบกตรงหน้าของแบคฮยอนที่ยิ้มค้างไว้จนตาหยี เมื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง แรงขับบางอย่างในจิตใจสั่งให้เขาทำอะไรบางอย่างที่ไม่เคยได้ทำมาก่อนในชีวิตจริง
“แบคฮยอน...”
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน แม้อีกฝ่ายจะถูกสต๊าฟเอาไว้แต่เขาก็สั่นและตื่นเต้น...พูดออกไปสิปาร์คชานยอล! พูดออกไปเร็วเข้า!!
“ผม..ผม..ผมชอบคุณ ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันที่งานเปิดสายรหัส คุณน่ารักมากเลย แต่ว่าคุณมีแฟนแล้ว ถึงจะอย่างนั้น แต่ผมก็...โคตรชอบคุณเลยว่ะ!!” ชานยอลหลับตาปี๋พูดรัวเร็ว เมื่อได้พ่นสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจออกไปจนหมด เปลือกตาบางก็ค่อยๆลืมขึ้นอีกครั้ง
แบคฮยอนยังคงยืนยิ้มตาเป็นสระอิอยู่ในท่าเดิม....
ชานยอลถอนหายใจเบาๆ การเป็นผู้วิเศษก็ไม่ได้ดี 100% หรอกมั้ง?
นิ้วเรียวยาวยื่นออกไปจรดบนริมฝีปากสีแดงธรรมชาติ แค่สัมผัสเล็กน้อยชานยอลก็ตื่นเต้นจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่
สมองขาวโพลน และชานยอลใช้มนต์วิเศษของเขาให้เป็นประโยชน์...
กลิ่นหอมของแบคฮยอนยั่วยวน ตอนที่ชานยอลใช้ปลายจมูกปัดผ่านแก้มนุ่มนิ่ม คำว่าชอบ คำว่ารักผลักดันให้ริมฝีปากอิ่มประทับลงไปบนอวัยวะเดียวกันของคนที่นิ่งงันเพราะถูกสาป
ไม่ได้หนักหน่วงอะไร แค่เบาบาง สัมผัสเหมือนลมที่ปปิวผ่านทุ่งดอกหญ้า ลมหายใจอุ่นร้อนจรดรดผิวกาย
ชานยอลใจเต้นแรง...ลิ้นอุ่นค่อยๆฉกฉวยโอกาส
แต่ทว่า
มือบางเลื่อนขึ้นมาแทรกที่แผ่นอก แบคฮยอนดันร่างสูงออกเบาๆ
“นี่ชานยอลอายุเท่าไหร่แล้วหรอ?”
“ย..ยี่สิบครับ” ถึงจะมึนงงและไล่ตามสถานการณ์ไม่ทัน ชานยอลก็ยังอ้อมแอ้มตอบไป
แบคฮยอนเอียงหน้ายิ้มน่ารัก “ก็บรรลุนิติภาวะแล้วนี่นา...ทำไมยังเชื่อเรื่องเวทมนต์อยู่อีกล่ะ??”
หือ?
ร่างสูงยืนงง รู้สึกมึนๆกับคำพูดของคนตัวเล็ก แบคฮยอนหัวเราะคิกคัก ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ใบหน้าคนตัวสูง
“โอมม...ปาร์คชานยอลจงหลงรักแบคฮยอน”
“...”
“รักเดี๋ยวนี้เลย เพี้ยง!”
ชานยอลที่เริ่มตามเกมทัน หายใจเรียกสติยาวเหยียด “นี่แบคฮยอนแกล้งผมหรอ?”
“เปล่านะ...เราก็ชอบชานยอลเหมือนกัน”
“...”
“ชอบจริงๆ”
คราวนี้แบคฮยอนเป็นฝ่ายชะโงกหน้าเข้าไป สายตาประสานกันสะท้อนแววหวานลึกซึ้ง ชานยอลใช้ปลายนิ้วเขี่ยริมฝีปากบาง ก่อนจะจูบลงไปบนนิ้วชี้ของตัวเอง
แบคฮยอนยิ้มละไมก่อนจะดึงมือของชานยอลออก... ริมฝีปากจึงได้มีโอกาสจุมพิตซึ่งกันและกัน
ชานยอลเหมือนว่าลอยได้...
แบคฮยอนเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้ามา
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
END
อันนี้เป็นพาร์ทของชานยอลนะจ๊ะ มีพาร์ทของแบคฮยอนอีกตอน
ความคิดเห็น