คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Spoiler] B : B-Vitamin : by Bumblebee
B-Vitamin
วิตามินบี12 ช่วยบรรเทาอาการเครียดและแก้โรคหงุดหงิดง่าย
นั่นเป็นความรู้ที่ชานยอลลองหาข้อมูลดูหลังจากที่เพื่อนรักที่ควบตำแหน่งลูกพี่ลูกน้องเอ่ยตัดพ้อในตอนที่โหมงานหนักแล้วอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ฟาดหัวฟาดหางใส่บรรดาคนรอบกายจนแตกกระเจิงไปคนละทิศคนละทางอยู่บ่อยๆ
แต่ข้อมูลที่กล่าวมานั้นจริงเท็จแค่ไหนชานยอลก็ไม่แน่ใจนัก เพราะไม่ได้ไปหาหมอเพื่อวินิจฉัยสักครั้ง สิ่งที่ชานยอลทำ คือการยอมใช้พักร้อนหนึ่งเดือนเต็ม ที่ท่านประธานใจดียกให้ง่ายๆเพียงเพราะช่วงไตรมาสที่สองของปีงานที่บริษัทไม่ได้ยุ่งมากนัก แต่ส่วนหนึ่งชานยอลกลับคิดว่าบางทีท่านประธานอาจจะกลัวชายหนุ่มเครียดจัดแล้วแผลงฤทธิ์ใส่บรรดาลูกน้องจนไม่มีใครอยากร่วมงานด้วย
“ไปพักผ่อนสบายๆ ที่นอกเมืองดีไหม พ่อบอกทางนั้นไว้แล้ว”
เพราะคำแนะนำของท่านประธานที่ออกแนวกึ่งบังคับเล็กน้อยนั้น ในตอนนี้ชานยอลถึงได้มายืนเหม่ออยู่ท่ามกลางต้นไม้สีเขียวที่สูงพอๆกับตึกห้าชั้น ชายหนุ่มโบกมือให้คนขับรถที่มาส่งแล้วลากกระเป๋าเข้าไปยังตัวบ้านไม้สักที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า
“ชานยอลมาแล้วเหรอลูก”
ถอดแว่นกันแดดที่สวมอยู่ออกมาเกี่ยวไว้กับคอเสื้อ ชายหนุ่มโค้งศรีษะทำความเคารพหญิงสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับมารดาของตัวเองก่อนจะอ้าแขนรับร่างบอบบางนั้นเข้ามาในอ้อมกอดแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายจูบแก้มซ้ายแก้มขวาทักทายอย่างที่เคยชอบทำ
“ไม่เจอกันนานหลายปีเลยลูก โตเป็นหนุ่มจนน้าจำแทบไม่ได้แน่ะ”
“คุณอาสบายดีนะครับ”
“แข็งแรงดีสุดๆ ไปเลยละจ้ะ”
ชานยอลมองตามเด็กในบ้านที่เดินมายกกระเป๋าเดินทางของตัวเอง ก่อนจะสาวเท้าไปตามทางเดินปูด้วยไม้ขัดเงาที่คุณน้าพาไป ชายหนุ่มสำรวจบรรยากาศรอบๆ พลางนึกถึงเรื่องราวสมัยที่ยังมาเที่ยวที่นี่บ่อยๆ นานจนลางเลือน แต่บางสิ่งที่ชานยอลจำได้ก็ยังคงตั้งอยู่ที่เดิม ไม่ได้หายไปเสียเลยทีเดียว
“เดินทางมาเหนื่อยๆ พักก่อนนะลูก เดี๋ยวน้าจะให้เด็กมาเรียกตอนมื้อเย็น”
ชานยอลเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มเมื่อคุณอาปลีกตัวออกไปด้วยเหตุผลที่บอกว่าอยากให้เด็กหนุ่มได้พักผ่อน ดวงตาคมหลับตาลงแล้วผ่อนลมหายใจออกมาอย่างปลอดโปร่ง หูเงี่ยฟังเสียงลมพัดใบไม้ แว่วได้ยินเสียงนก และแมลงต่างพากับขับกล่อมจนชายหนุ่มเริ่มรู้สึกเคลิ้ม
“แกร่ก”
ตอนแรกตั้งใจจะไม่สนใจแล้วเพราะหนังตามันหนักอึ้งเสียเหลือเกิน แต่พอมีเสียงที่สองเสียงที่สามตามมาก็ทำให้ดวงตาคมต้องเปิดขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเพ่งมองไปยังประตูระเบียงที่ถูกรูดผ้าม่านผืนหนักออกจนเหลือเพียงเนื้อผ้าฝ้ายบางเบาปิดไว้ เสียงกุกกักนั่นยังดังขึ้นให้ได้ยินเป็นพักๆ สุดท้ายเลยต้องจำใจลุกออกไปเปิดประตูระเบียงชะโงกดู
“เฮ้ย!!”
ชานยอลอุทานลั่นเมื่อเปิดประตูระเบียงออกไปแล้วโดนกระโจนเข้าใส่จนหงายหลังล้มลงไปบนพื้นไม้แข็ง ดวงตากลมดุเบิกกว้างมองเจ้าตัวต้นเหตุที่ทับอยู่บนตัวซุกหน้ากับแผ่นอกแกร่งเห็นเพียงกลุ่มผมสีดำสนิทที่คลอเคลียอยู่ตรงคาง
“นี่มันอะไรเนี่ย”
เจ้าตัวต้นเหตุเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่ชานยอลโวยวาย เด็กหนุ่มร่างเล็กยิ้มจนตาปิดเมื่อปัดเศษใบไม้ที่ติดตามตัวออก เสียงหัวเราะแหบๆ นั้นคุ้นหูอย่างน่าประหลาด แต่ชานยอลไม่ได้สนใจนักเมื่อเจ้าตัวยุ่งยังนั่งทับตักเขาอยู่ มือหนาผลักร่างเล็กนั้นให้พ้นตัว แว่วได้ยินเสียงเล็กๆ นั้นโวยวาย
“ก็จะเปิดประตูทำไมเล่า เลยตกเข้ามาในนี้เลย”
“ห้ะ?”
ร่างเล็กจ้อยนั่นยันตัวลุกขึ้นยืน ปัดเศษใบไม้ที่ติดตามตัวจนมันหล่นอยู่บนพื้น ก่อนจะเดินกลับออกไปทางระเบียงอีกครั้ง ทำให้ชานยอลได้มีโอกาสพิศมองเด็กหนุ่มตรงหน้า
เด็กผู้ชายตัวเล็กใส่เสื้อยืดลายทางกับกางเกงผ้าขาสั้นพอดีเข่า เดินเท้าเปล่าผมเผ้ายุ่งเหยิง แถมแข้งขาก็มีแต่รอยถลอกเต็มไปหมด เจ้าตัวยุ่งยกแขนขึ้นใช้ลิ้นเลียแผลชานยอลถึงได้เห็นว่าเจ้าตัวมีรอยแผลที่แขนเป็นทางยาว
“เดี๋ยวสิ นี่นายเป็นแมวเหรอ สกปรก”
“เอ้ย ไม่เอา”
ชานยอลจับแขนเล็กดึงออก ก่อนจะลากเจ้าตัวจ้อยเดินกลับเข้ามาให้ห้องแล้วออกทางประตู ชายหนุ่มถามหากล่องยาจากเด็กรับใช้ที่บังเอิญเดินผ่านมา พอได้คำตอบที่น่าพอใจก็ลากเด็กหนุ่มตัวเล็กไปหยุดอยู่ในห้องโถงรับแขก
“ตายแล้ว แพคฮยอนทำไมเขรอะไปทั้งตัวแบบนี้อีกแล้ว”
“แพคฮยอน?”
คุณอาที่เดินเข้ามาพอดีตกใจจนแทบจะทิ้งจานของว่างที่อยู่ในมือ ชานยอลมองมือเล็กเรียวที่หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดไปตามใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างเล็กอย่างครุ่นคิด คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อน
“โห... ไอ้ตัวแสบยังเหมือนเคยเลยสินะครับคุณน้า”
B-Vitamin
By Bumblebee
ความคิดเห็น