คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : p a s t e l : y e l l o w : 00
กระเป๋าสตางค์สีเหลืองพาสเทล เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่แบคฮยอนมีอยู่
“มาแต่ตัวจริงๆ”
น้ำเสียงประชดประชันและนัยน์ตาดูถูกที่มองมา ทำให้แบคฮยอนก้มหน้าจนชิดอก ดวงตาเรียวรีมองเห็นเพียงปลายเท้าของตัวเองที่หุ้มอยู่ในรองเท้าผ้าใบเก่าๆคู่หนึ่ง
“รุ่นแม่ยังไง รุ่นลูกก็อย่างนั้น” เจ้าของน้ำเสียงดุดันยังไม่หยุดตำหนิ แม้ว่าแบคฮยอนจะยังไม่เงยหน้าขึ้นสบตาผู้พูด แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตได้อย่างชัดเจน
ยืนอึดอัดให้อีกฝ่ายพ่นคำปรามาสอยู่ได้ซักพัก ก็มีเทวดาลงมาโปรด
“แกก็น้อยๆหน่อยเถอะชานยอล ถ้าไม่มีอะไรทำนอกจากว่าเขา ก็เข้าไปเช็คสต็อคไป”
แบคฮยอนเงยหน้ามองเทวดาของเขาด้วยสายตาขอบคุณ เทวดาองค์นี้มีอายุพอตัว ถ้าจะเรียกว่าชายชราก็คงไม่ผิดซักเท่าไหร่
“ตามใจป๊าแล้วกัน แต่ถ้าของหายหมดบ้านแล้วจะมาหาว่าผมไม่เตือนไม่ได้นะ” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนที่ ‘ปาร์คชานยอล’ ลูกชายคนเดียวของบ้าน จะเดินลงส้นหนักๆออกไปจากห้องรับแขก
ก็จะไม่ให้กระฟัดกระเฟียด ทำตัวเป็นวัยรุ่นมีปัญหาได้ยังไงละ ในเมื่อลูกชายของศัตรูคู่อาฆาตจะเข้ามาอาศัยในบ้านตัวเองเป็นเวลานานกว่าสามเดือน
คิดแล้วชานยอลก็เบ้ปาก ยกมือขยี้ศีรษระบายอารมณ์
ป๊านะป๊า ไม่เข็ดเลยรึยังไงนะ!
ไอ้ตระกูลบยอนนี่แสบมาตั้งแต่รุ่นแม่ แต่ก่อนก็อยู่บ้านติดกัน เห็นว่าฐานะยากจนป๊าเขาก็เมตตาช่วยดูแลเรื่องอาหารการกินให้ตลอด แต่ก็ยังไม่วายทำตัวเณรคุณ ปีนรั้วเข้ามาขโมยของในร้านอยู่บ่อยๆ จนห้าปีที่แล้วย้ายตามผู้ชายไปอยู่ไกลถึงโซล ก็ยั๊งบากหน้ามายืมเงินป๊าเขาได้เดือนละหลายๆหน ไอ้ยืมนี่อย่าเรียกยืมเลยดีกว่า ต้องเรียกว่าแบมือขอแล้วไม่คืนถึงจะถูก ป๊าเขาก็ไม่รู้เทวดาตนไหนเข้าสิง ควักกระเป๋าจ่ายให้ทุกครั้ง พอเขาท้วงก็บอกทำบุญทำทาน
ไอ้เรื่องทำทานน่ะปาร์คชานยอลไม่อยากขัด แต่มากไปฝ่ายนั้นมันจะเป็นง่อยเอาน่ะสิ
ก็ไม่อยากจะลามปามผู้หญิงที่อายุมากกว่าเป็นสิบๆปีหรอก แค่อยากให้ดัดสันดานกันบ้าง เดี๋ยวจะเป็นอัมพาตก่อนอายุขึ้นเลขสี่
ทว่านอกจากจะส่งเงินให้ไม่ขาดมือแล้ว คราวนี้ยังเอาลูกเขามาเลี้ยง เอาเมี่ยงเขามาอมอีก ...ปาร์คชานยอลจะอกแตกตาย ตัวแม่นี่อย่าหาว่าด่าผู้หญิงเลยนะ แต่แสบสันไม่มีใครเกิน ทั้งขี้มโมย ขี้เหล้าเมายา ปากดีนี่ที่หนึ่ง เรื่องผู้ชายก็ไม่เคยว่างเว้น แล้วมาถึงรุ่นลูก ...หึ ของแบบนี้มันก็ตกทอดส่งต่อกันมานั่นแหละ ถึงจะเป็นลูกติดสามีคนล่าสุดก็เถอะ
มีอย่างที่ไหน โดนสามีทิ้งแล้วไม่มีปัญญาจัดการกับลูกเขา จนต้องเอามาฝากอดีตเพื่อนบ้าน มันใช่เรื่องมั้ยเนี่ย!
หึ่ย! ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด!
-------------------
“ไอ้ชานยอลมันเป็นคนปากร้ายใจดี เราอย่าไปคิดมากเลยนะ”
คำพูดของคุณลุงปาร์ค(ตามที่แม่สั่งให้เรียก) ไม่ได้ทำให้แบคฮยอนใจชื้นขึ้นมาแต่อย่างใด ริมฝีปากบางเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ลึกๆแล้วมีความรู้สึกอยากจะร้องไห้ แต่เขาก็ไม่ใช่คนใจเสาะขนาดนั้น
“ห้องเราอยู่ชั้นสองซ้ายสุดนะ เมื่อวานลุงให้ชานยอลมันทำความสะอาดให้แล้ว เราก็เข้าไปพักให้หายเหนื่อยแล้วเย็นๆค่อยลงมากินข้าวก็แล้วกัน”
สิ้นน้ำเสียงใจดี แบคฮยอนก็โค้งศีรษะแทบจรดพื้น ผงกขึ้นลงอย่างนั้นอยู่หลายที จนคนมีอายุหลุดเสียงหัวเราะ
“รู้แล้วว่าขอบคุณ ไปพักเถอะ” อนุญาตอีกครั้งก่อนจะมองตามเด็กหนุ่มขี้เกรงใจที่เดินตัวลีบขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง ...อดไม่ได้ที่จะเอาใจช่วยให้แบคฮยอนเข้ากับลูกชายจอมดื้อของเขาได้ในเร็ววัน
ฝ่ายคนตัวเล็ก พอขึ้นมาถึงชั้นสองก็ถึงกับขาสั่น ทั้งชั้นมีแค่สองห้อง นั่นก็คือห้องเขากับห้องที่แขวนป้ายไว้ตัวเบ่อเริ้มว่า ‘ปาร์คชานยอล’
แบคฮยอนสูดลมหายใจเข้าสุดขั้วปอด ก่อนจะเดินไปสุดทางเดินทางด้ายซ้าย ก่อนจะบิดลูกบิดเข้าไปในห้องที่คุณลุงปาร์คยกให้เป็นห้องพักของเขาในสามเดือนนี้
...เมื่อวานลุงให้ชานยอลมันทำความสะอาดให้แล้ว…
คำพูดของชายชราผู้ใจดีดังก้องอยู่ในหัว แต่สภาพที่เห็นกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นให้ห้องเคลือบด้วยฝุ่นหนาเตอะ เพียงแค่เดินลงฝีเท้าเบาๆ ละอองสีเทาก็ปลิวว่อนจะแทบสำลักอากาศ
แต่ก็ถือว่าชานยอลยังมีความเมตตาอยู่บ้าง เพราะดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะตั้งใจทิ้งอุปกรณ์ทำความสะอาดไว้ให้กลางห้อง แบคฮยอนเดินไปหยิบไม้กวาดมาถือไว้ในมือ ก่อนจะมองไปรอบๆห้องที่แสนสกปรก ด้วยไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่ตรงไหน
ยืนมึนอยู่ซักพักกว่าจะได้สติ แบคฮยอนเริ่มไล้ไม้กวาดไปบนพื้นพร้อมกวาดฝุ่นเข้าสู่ที่โกย
“โอ๊ะ...” อุทานออกมาเบาๆเมื่อดวงตาเรียวเหลือบไปเห็นเจ้าแมงมุมสีดำตัวใหญ่หลบมุมอยู่ตรงขาเตียง
“มานี่มา” แบคฮยอนไม่รู้ว่ามันมีพิษหรือไม่ แต่ทางที่ดีไม่ขออยู่ร่วมห้องกันจะดีกว่า แต่ถ้าจะให้ฆ่าแกงก็ทำไม่ลง สุดท้ายก็ตัดสินใจยื่นด้ามไม้กวาดไปทางเจ้าแมงมุมขนาดเท่ากำปั้น ปล่อยให้มันเดินไต่มายังด้ามไม้ ก่อนจะสาวเท้าไปยังหน้าต่าง
มือบางเลื่อนบานกระจกออก พยายามยื่นไม้กวาดไปให้ใกล้กิ่งไม้ข้างนอกมากที่สุด เพื่อที่เจ้าแมงมุมจะได้ไต่ไปเกาะต้นไม้นั่น แต่ดูเหมือนว่า วันนี้โชคจะไม่เข้าข้างเด็กหนุ่มซักเท่าไหร่
“เฮ้ย!! อ๊ากกๆๆ!” ปาร์คชานยอลร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ดีๆก็มีแมงมุมตัวมหึมาตกลงมาจากฟ้าลงสู่หัวกบาลของเขาเต็มๆ แถมตอนนี้มันยังพยายามไต่เข้าไปในเสื้อของเขาอีก
ชายหนุ่มกระโดดเหยงๆ ทั้งปัด ทั้งดิ้นจนหน้าแดงหูแดงไปหมด แบคฮยอนที่สำนึกได้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ ได้แต่ยืนหน้าซีดเผือดกำไม้กวาดอยู่ที่เดิมตรงชั้นสอง จะผลุบตัวลงนั่งไม่ให้เขาเห็นว่าตัวเองเป็นคนทำแมงมุมหล่นลงไปก็แลจะเป็นการปัดความรับผิดชอบไปหน่อย สุดท้ายเจ้าตัวเล็กจึงตะโกนเสียงสั่นออกไป
“พ..พี่ชานยอลครับ”
เจ้าของชื่อที่เพิ่งจัดการไล่แมงมุมออกไปจากร่างกายเสร็จเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง พอเห็นคนที่ไม่ชอบขี้หน้ายืนอยู่ตรงหน้าต่างก็ถึงกับกัดฟันกรอด
“อะไร!!” ตะคอกถามออกไปเสียงดุ ยอมรับว่าเสียงฟอร์ม...ไอ้เด็กนี่ต้องเห็นเขาตอนปัดแมงมุมแหงๆ
“ผมเป็นคน...ทำมันตกลงไปเอง”
ปาร์คชานยอลเท้าสะเอวเตรียมหาเรื่อง “มัน? แมงมุม? เมื่อกี้นายทิ้งมันลงมาจากชั้นสอง?”
“ครับ” คนตัวเล็กหน้าเจื่อนยอมรับแต่โดยดี มือสองข้างประกบกันเพื่อสื่อว่าเขาขอโทษ
“นายจงใจแกล้งฉัน?”
“ไม่ใช่นะครับ!” รีบปฏิเสธเป็นพัลวัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุทั้งนั้น ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าชานยอลจะต้องเดือดร้อน แบคฮยอนยอมนอนร่วมห้องกับแมงมุมซะยังจะดีกว่า
“นายเปิดศึกก่อนเองนะ” คนตัวสูงชี้หน้าไม่ยอมความ ดวงตากลมโตฉายแววแค้นเคือง
“...”
“เดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่!”
♡
♡
♡
♡
♡
ไม่มีอะไรจะแก้ตัว
แก้ผ้าก็ไม่มี
โอเคเลย โอเค 5555555555555555
#ยลพท
Seeme
ความคิดเห็น