คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - i n t r o -
“ฉันอยากกินต๊อกโบกีจังงง”
นี่คือเสียงของเคะหนุ่มตัวเท่าควายป่าที่กำลังกระเง้ากระง้อดคู่ขาอยู่บนเบาะรถแถวหน้าผม ผมอดจะเบ้ปากออกมาไม่ได้ ...หึ ไอ้นี่ไม่บ้าก็เพี้ยน ต๊อกโบกี้น่ะหมดโลกไปตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 21 แล้วเว้ย
แต่ก็ไม่แน่ ถ้าหมอนี่รวยพอจะซื้อความรักกับเกย์คู่ขาได้ บางทีนางก็อาจจะมีปัญญาพอจะหาซื้อฟอสซิลต๊อกโบกี้มาบริโภคสนองความต้องการได้
ผมละสายตาจากคู่รักตัวยักษ์ใหญ่ที่รังแต่จะทำให้หมั่นไส้ ก่อนจะเบนจุดโฟกัสไปยังวิวนอกรถแทน บนฟ้าเต็มไปด้วยเครื่องบินส่วนตัวของมนุษย์ฐานะปานกลางไปจนถึงระดับร่ำรวย มันร่อนสวนกันไปมา มองคล้ายนกหุ่นยนต์ที่ไม่ได้ช่วยให้ท้องฟ้าสวยงามขึ้นตรงไหน
รถเมล์...เป็นสัญจรวิถีของคนจนเช่นผม แต่บางครั้งมันก็กลายเป็นที่สวีทของพวกคนรวยที่ชอบลองอะไรแปลกใหม่(?)เช่น ไอ้คู่เกย์ข้างหน้า หรือในกรณีเฮงซวยที่สุด
บึ้ม!
แม่งเป็นสนามท้ารบของพวกแก๊งค์เด็กอนุบาล
“ไอ้เหี้ย!! โพ่งตาย!” ไอ้เกรียนห้าขวบในรถชะโงกหน้าไปด่ามือระเบิดของแก๊งค์คู่อริที่ยืนเกาะกลุ่มกันหน้าสลอนตรงริมฟุตบาท ฝ่ายนั้นก็แค่ชูนิ้วกลางทักทายอย่างน่ารัก
พวกคุณไม่ต้องตกใจหรอก คุณก็รู้ว่าเด็กๆน่ะโตเร็วจะตาย เมื่อพันปีก่อนเด็กประถมหัดแต่งหน้า แต่ ณ ปีนี้ เด็กเตรียมอนุบาลก็เริ่มฝึกจับปืนกันแล้ว
ผมยกกระเป๋าขึ้นมาบังหน้าตอนที่เศษกระจกซัดเข้ามาตามแรงอัดของลูกระเบิด โชคดีที่วันนี้ผมทาโลชั่นกันอาวุธสงครามมาด้วย ฉะนั้นต่อให้สุดยอดบาซูก้าก็ทำอะไรผมไม่ได้ แต่ป้ายหน้าคงต้องทาทับเพิ่มซักหน่อย เพราะรถจะแล่นผ่านโรงเรียนอนุบาลเทคนิคกับช่างกลอนุบาล
เฮ้ อ่านมาตั้งนานพวดคุณรู้หรือยังว่าผมเป็นใคร?
เอาเถอะ ผมไม่ชอบดึงเชงอะไรมากนักหรอก บอกเลยแล้วกันว่าผมชื่อบยอน แบคฮยอน ส่วนอายุก็ อืออ ปีนี้ก็ลากันทีกับอายุสิบเก้า อีกไม่กี่อาทิตย์ผมก็จะบรรลุนิติภาวะแล้ว
ผมเป็นโอท็อประดับตำบลเลยนะ ทำไมน่ะหรอ? ก็ดูหน้าผมสิ หนังหน้าที่เรียกได้ว่าแปลนเกาหลีฉบับดั้งเดิมเป๊ะๆ ในขณะที่คนส่วนมากเบ้าหน้าพุ่งแบบหมวยอินเตอร์เยอรมันอัฟกานิสถาน เหตุเพราะการมั่วเซ็กซ์กันไปทุกเผ่าพันธุ์ของบรรพบุรุษเมื่อพันปีก่อน ผมพูดแรงไปหรอ? อ่ะนะ พวกเขาก็แค่ไปมาหาสู่กันได้ง่ายเพราะยุคนั้นการเดินทางด้วยเครื่องบินแพร่หลายแล้ว คนชาติไหนก็รักกันได้ทั้งนั้น เรียกได้ว่ายุค 2000 เป็นยุคที่ความรักบูมยิ่งกว่าโกโก้ครั้นช์หรือทุ่งดอกบัวตอง
อาจเพราะมันบูมมากไป เสรีมากไป....แม่เจ้า! เกย์ล้นเมือง!
และนี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมยุคพวกเรา จิ๋มกระป๋องจึงถูกพัฒนามาไกลถึงขั้นตั้งท้องได้
โน๊! ไม่มีผู้หญิงอยู่เลยตามท้องถนน เพศแม่จะอยู่กันแต่ในเฉพาะสถานบันวิทยาศาสตร์เพื่อใช้เป็นวัตถุดิบในการทำวิจัยเท่านั้น หรือไม่ก็อยู่ในสถานที่อันทรงเกียรติ เพราะพวกเธอเลอค่าหายากยิ่งกว่าเพชรบลูไดม่อน
แต่ความโอท็อปของผมไม่ได้เกี่ยวโยงแค่เรื่องหน้าตาเท่านั้น เพราะแม่ของผมเป็นมนุษย์! พระเจ้าช่วย! ผมเป็นเด็กคนเดียวในบรรดาเด็กกว่าหลายพันคนที่เกิดในวันเดียวกัน ที่ไม่ได้มีแม่เป็นจิ๋มกระป๋อง!
แต่เรื่องเศร้าก็คือ แม่เป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของหมู่บ้าน ไม่นานทางการก็จับแม่ไปอยู่ในสถานที่ลับและเราก็ขาดการติดต่อกันโดยสิ้นเชิง
เศร้ามั้ยละ? ...เศร้านะ ...ผมคิดว่าผมเศร้า
ใช่... คงงั้น
อ่อ เรื่องความรู้สึกก็เป็นอีกเรื่องที่แตกต่างจากยุค 2014 พวกเราเฉยชากันมากขึ้น อาจจะเพราะสายสัมพันธ์ระหว่างมารดาและทารกถูกตัดฉับไป แน่นอน ใครจะไปพิศวาสแม่ที่เป็นจิ๋มกระป๋องกันล่ะ คลอดปุ๊บก็หมดอายุปั๊บ ขายซาเล้งได้โลละสามพันวอนเท่านั้นแหละ
ประการที่สอง ‘พ่อ’ ของพวกเราก็ถูกแรนด้อมให้มาทำหน้าที่ผลิตทายาท จะบอกอะไรให้ ยุคนี้ไม่มีใครชอบผู้หญิงกันแล้ว จะชอบไปทำไม ในเมื่อในร่างของพวกเรามีฮอร์โมนเพศหญิงโคตรเยอะ ซึ่งแม่งก็เป็นผลพ่วงมาจากยาคุมกำเนิดกับอะไรต่อมิอะไรที่เกี่ยวข้องกับฮอร์โมนเพศที่พวกหล่อนประโคมใช้กันเมื่อพันปีก่อน
มันเป็นหน้าที่ของผู้ชายที่ผ่านมาตรฐานทุกคน พวกเราจะถูกทดสอบตอนอายุ 25 ถ้าแน่นพอก็จะต้องรับใช้ชาติด้วยการเสพสมกับ เออ...ผมพูดคำนี้บ่อยไปใช่มั้ย? แต่ก็นั่นล่ะ ..จิ๋มกระป๋อง
จากนั้นก็โบ้ม! เกิดมาเป็นมนุษย์โลกเจเนอเรชั่นถัดไป หมดสิ้นซึ่งเยื่อใยระหว่างพ่อกับลูก ประหนึ่งว่าลืมไปเลยว่าเคยมีคราบ
และด้วยการตะหนักถึงความสำคัญของความรักแบบไม่มีเงื่อนไขที่จะเกิดเฉพาะกับสายเลือด ทางรัฐบาลจึงผลิตเซรุ่มที่จะทำให้เราซาบซึ้งถึงแก่นนั้น ซึ่งเซรุ่มรักหนึ่งขวดจะออกฤทธิ์เพียงแค่สี่ชั่วโมง
ที่สำคัญ ไอ้เซรุ่มเหี้ยนั่นขวดล่ะ 100 ล้านวอน
เป็นนัยว่า มึงต้องรวยนะ ไม่งั้นมึงหมดสิทธิ์!
แต่ผมว่าผมแปลกประหลาดกว่าคนทั่วไปอยู่หน่อย ผมมีแม่ มีพ่อ ถึงเราสามคนจะแยกจากกันตอนผมอายุแค่เจ็ดขวบ แต่ผมจำได้ และหวังว่าสิ่งที่ผมจำได้จะใช่ความรู้สึก 'รัก'
ทีนี้หลายคนคงกำลังสงสัย ถึงไม่สงสัยก็ช่วยไหลตามหน่อยเถอะ ...อยากรู้ใช่มั้ยละว่าผมกำลังเดินทางไปที่ไหน?
จะบอกให้ก็ได้ว่าผมกำลังจะไปพบหัวหน้าหน่วยรบพิเศษครับ หมอนั่นชื่อปาร์ค ไม่ดินั่นมันแซ่สกุลนี่หว่า
ชาน...ยอล ...ใช่!! หมอนั่นชื่อชานยอล
โอ๊ยไม่อยากจะเม้าท์! การพบกันครั้งแรกของเราเมื่อสามวันก่อนแม่งเป็นอะไรที่อะเมซิ่งหมูหมากาไก่มาก! สถานการณ์มันคล้ายๆกับพรานป่าล่าอุ้งตีนหมี แน่นอนว่าจะต้องมีฝ่ายนึงเป็นผู้ล่า และอีกฝ่ายตกเป็นเหยื่อ
ให้เวลาสามวิ คุณลองทายดูเล่นๆสิว่าใครที่เป็นเหยื่อ
1
2
3
เฉลยนะ…
ย้อนไปเมื่อสามวันก่อน
“แสนวอนขาดตัว”
“เจ็ดหมื่น”
“แสนวอน”
“เจ็ด”
“เอ๊ะก็บอกว่าแสนวอนไง! ล็อตนี้ของดีนะเว้ย! รับประกันว่าไม่มียัดรูตูด” ผมแหวใส่ไอ้ลูกค้าขี้ตืดทันทีเมื่อฟิวส์ขาดสะบั้น คุณคงกำลังสงสัยอีกยกว่าผมทำห่าอะไรอยู่
ผมกำลังขายเซรุ่มรัก เออ...ของเก๊อ่ะนะ ไอ้ของพวกนี้มันก็แค่ยาอียาไอซ์ที่เสพไปก็จะเคลิ้มๆ พวกนักเสพแม่งก็มโนไปเองว่าอาการเมายาเป็นความรู้สึกรัก ไอ้ไก่อ่อนพวกนี้มันรู้จักซะทีไหนกันล่ะรักๆชอบๆ
แต่ก็นะ ต้องขอบคุณที่พวกมันสร้างอาชีพให้กับไก่แก่ฉลาดเป็นกรดอย่างผม
“เจ็ดหมื่น!”
บ๊ะ!ไอ้นี้ ยังจะต่อรอง!
“ไม่มีปัญญาก็ไม่ต้องเอา! มีคนอีกเยอะอยากได้ของกู” ผมเชิดใส่เหมือนสิงโตพองขน(?) จัดการยันแผ่นอกลูกค้ายาจกให้ออกไปห่างตัวและสะบัดก้นเดินหนีออกมา
แต่ทว่า
กริ๊ก...
ผมถูกจับใส่กุญแจมืออย่างรวดเร็ว โดยฝีมือของบุรุษแปลกหน้า
“ว่าไงไอ้หนู” หมอนั่นยักคิ้วเย้ยหยัน ตัวมันสูงกว่าผมราวครึ่งฟุตได้ ยูนิฟอร์มฟ้องชัดว่าเป็นคนของพวกตำรวจ
ผมหันไปมองลูกค้า รายนั้นยิ้มกริ่ม คงสะใจที่แผนล่อซื้อประสบความสำเร็จอย่างงดงาม
“ปล่อย” ผมพูดสั้นๆง่ายๆ พยายามใจเย็นอย่างถึงที่สุด แม้จะขาอ่อนไปหมดแล้วก็ตาม
ไอ้ตำรวจตัวสูงเดินวนอ้อมมาอยู่ทางด้านหลังและเริ่มดุนผมให้ออกเดิน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามันกำลังทำการลากผมไปยัดตารางข้อหามียาเสพติดในครอบครอง พ่วงด้วยอีกหลายสิบข้อหาที่ก็คงประดังประเดเข้ามาจนผมอาจจะต้องติดคุกไปซักหก-เจ็ดปี
ไม่เอาอ่ะ...ยังไงผมก็ไม่ยอม
“ปล่อย...” ผมพูดย้ำอีกครั้ง ขืนตัวด้วยการไม่ยอมเดินไปตามแรงผลักจากด้านหลัง
“เดิน” มันเค้นเสียงทำเป็นเข้ม
“ปล่อยดิ เดี๋ยวอมให้”
ปั่ก!
หมอนั่นซัดสันมือเข้ากลางหลังผมอย่างแรงจนตับผมแทบพุ่งออกปาก ...ไอ้เหี้ยย ไม่ชอบก็บอกกันดีๆดิวะ!
“ปล่อย! ครั้งนี้ครั้งแรกเองนะเว้ย ใจคอจะไม่ให้โอกาสประชาชนบ้างเลยไง๊?!” ผมเอี้ยวคอไปยื่นอุทธรณ์กับคนข้างหลัง แต่นอกจากสายตาเย็นชาและกำลังมหาศาลที่ทั้งผลักทั้งดันไม่หยุดหย่อน ผมก็ไม่ได้รับการตอบรับใดๆอีก
ไม่นานผมก็ถูกยัดเข้าไปในเจ็ทส่วนตัวของกรมตำรวจ นับหนึ่งไม่ถึงสามยานพาหนะที่ผมเพิ่งเคยได้สัมผัสเป็นบุญตูดครั้งแรกก็ทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้าอย่างรวดเร็ว
“อายุเท่าไหร่?”
“แปดหมื่น”
แล้วไอ้ตำรวจซาดิสม์ก็ตบหัวผมดังป้าบ จากนั้นเขาก็ไม่ถามอะไรอีก มือแกร่งจับผมตรึงไว้กับเบาะหนัง ก่อนที่เขาจะทำการค้นตัวเพื่อหาหลักฐานแสดงตัวตนของผม
ร่างของผมเซวูบไปชิดกระจกตอนที่คนขับเลี้ยวยานบินหลบยอดตึกไพเรทวัน ซึ่งเป็นตึกที่สูงที่สุดของกรุงโซลในยุคนี้
“ฉันชื่อปาร์คชานยอล” เขาบอกตอนล้วงมือเข้ามาในเสื้อยืดของผม มือใหญ่นั้นคลำสะเปะสะปะไปทั่ว แต่นอกจากไขมัน สะดือ และหัวนม หมอนั่นก็ได้ห่าไรติดไม้ติดมือไปหรอก
“งานนี้นายคงกินนอนในคุกไปอีกหลายปี” เขาพูดเสียงเรียบ พร้อมๆกับที่สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
แล้วกระเป๋าตังค์ลายหมีควายใบโปรดของผม ก็ถูกตำรวจมารยาททรามควักไปสำรวจอย่างจาบจ้วง
ข้างในมีเงินสามพันวอน รูปรามยอนชีสในตำนานที่สูญพันธุ์ไปแล้ว กับใบเสร็จเน่าๆจากร้าน 7-11 ...แค่นั้น... ผมมีสมบัติติดตัวแค่นั้นแหละ
“เฮ้ย!!” ผมร้องเสียงหลงตอนที่กางเกงลายทหารที่ใส่อยู่ถูกดึงออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันจะได้ยกเท้าขึ้นถีบป้องกันตัว ทั้งร่างก็ถูกจับพลิกให้นอนคว่ำจนเบ้าหน้าแนบไปกับเบาะที่พรมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ แต่แม่งไม่ใช่เรื่องจะมาสูดดมส้นตีนอะไรกันตอนนี้!!
“ไอ้เหี้ย!! ไอ้ตำรวจรังแกประชาชน! ของร้านกูเน้นสะอาดไม่ยัดรูตูดโว๊ยยย!!” โอ๊ย กูอยากจะกรี๊ดด
ไอ้ปาร์คโย่งที่ตามมาคร่อมทับอยู่ข้างหลังสวมถุงมือยางและดึงมันดังเปรี๊ยะให้เสียงนั้นบาดใจผมเล่นๆ ผมดิ้นขลุกขลักสู้สุดแรงเกิด ก่อนที่แข้งขาจะอ่อนปวกเปียกขึ้นมาโดยฉับพลันเมื่อนิ้วยาวแทรกเข้ามาพร้อมสารหล่อลื่น
แม่เจ้า...กูโดนเปิดซิงด้วยการควานหาสารเสพติดในรูทวาร
จบแล้ว ฟิคเรื่องนี้จบสิ้นที่บรรทัดนี้แหละ…
“ฮื่อ..” ผมหลุดครางอย่างเจ็บใจ แว่วเสียงหัวเราะเบาๆมาจากทางด้านหลัง ..สนุก...สนุกมาก?
“ตัวแค่นี้ริอาจเดินยา” แล้วนิ้วที่สองก็สอดเข้ามาเชื่องช้า เดาว่าหมอนั่นรู้แล้วล่ะว่าผมไม่ได้ซุกหีบสมบัติห่าเหวอะไรไว้ เพราะที่นิ้วยาวๆนั่นทำอยู่เริ่มไม่ใช่การควานหาของละ แม่งควานหาจุดแกล้งกันชัดๆ!
เหี้ยเอ๊ยย กูอยากจะพ่นไฟ!
“อย่าดูถูกกฏหมายหน่อยเลยเด็กน้อย”
“อื้ออ...”
“มันได้ไม่คุ้มเสียหรอก”
และที่เล่ามาทั้งหมด.. ก็คือการพบกันครั้งแรกระหว่างผมกับเขา
TALK
*หมายเห็ด Neck n Neck ก็คือ neck and neck
เป็นสำนวนหมายถึงสูสีกัน เทียบเคียงกัน ฉะกันได้แบบฝีมือไม่ทิ้งห่าง ประมาณนี้
1.ไม่ให้มีบอทนะคะ TT
2.แท็กฟิค #fic3014
3.ขอบคุณค้าบ ไปและ บ้ายบาย
ความคิดเห็น