+*+รักแปลกพันธุ์ลึกของยัยถึกจอมเฮ้ว+*+

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่7 วินาศสันตโรแห่งเพลงไทย =_+

"นี่ๆ แล้วเซียมซีอ่ะ" ฉันถามซินแสขณะเดินไปที่โรงอาหาร

"อ๋อ ซีอยู่ห้อง 2 น่ะ -O-"

"ห้อง 2 หน่วยปถวีน่ะเรอะ!!!O_O" ฉันถามตาโต นั่นมันห้องหน่วยพี่คิรินี่นา อ๊ากก นังเซียมซี บังอาจมากก

"อือ ทำไมเหรอ =O=" ซินแสหันมาถามอย่างสงสัยที่เห็นฉันตาโต

"เปล่าหรอก" ฮึ้ย~ นังเสียม!! แกอย่าพรากบริสุทธิ์ของพี่คิริไปนะ -__- ++

ขณะนี้เราถึงโรงอาหารเรียบร้อย แมร่งไกลอิ๊บอ๋าย แต่เอาเถอะ เพื่อปากท้อง โย่ว์ =[]=//

"ป้า ทำไมน่องไก่หนูเล็กจังเลยง่ะ เปลี่ยนๆไม่อาวว เดี๋ยวไม่อิ่ม หนูไม่ได้เสียค่าเทอมเพื่อมากินน่องไก่ที่เล็กยังกะขี้แมลงวันนะ -O-" ฉันยืนเรียกร้องสิทธิสตรี ที่บัญญัติใหม่โดยนางสาวณีรนาฏว่า นักเรียนหญิงทุกคนควรกินน่องไก่ที่ใหญ่กว่าขี้แมลงวัน -__-

"นี่ นังหนู มันก็ขนาดเท่าๆกันนั่นแหละ --*--"  

"ไม่เท่า!!! ง่า หนูจาเอาน่องไก่หญ่ายๆง่า หนูจาอาวๆ" เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองก็กะแดะเป็นด้วย

"นังหนู อยู่ม.ปลายแล้วอย่าทำตัวเป็นเด็กๆสิ --*--"

"ม.ปลายก็เด็กเหมือนกัน วันรุ่นน่ะ เข้าใจป่ะ  ป้า รีบเปลี่ยนน่องเร็วๆสิ หิว!!"

"นังหนู....จะกินน่องไก่ชิ้นนั้นไป หรือจะกินสาก ที่ครัวป้ามีหลายอันนะ ^^++"

"โอ้ววว เหรอคะ แหม ป้าก็ไม่บอก หนูเปลี่ยนใจแระ กินน่องไก่ดีกั่วเน้อ ^^;;" และแล้วฉันก็ต้องกินน่องไก่ชิ้นนั้นไปโดยไร้ข้อโต้แย้งใดๆ  ป้าใจร้ายยย  T^T

"นี่ๆ" ใครสะกิดหลังฟะ แมร่งคนจะกินน่องไก่อย่างอมทุกข์ก็ไม่ได้  ฉันเลยนั่งเฉย

"นี่ เธอน่ะ >_<" เน่  อุตส่าห์เฉยแล้วมันก็ยังไม่เลิก เดี๊ยะ จับฆ่าหมกส้วมซะนี่

"นี่ >_<"

ผึงงงงงงงงง

"แมร่ง!! เป็นบุ้ยไรฟะ สะกิดอยู่ได้ รำคาญเฟ้ย!!" ฉันหันไปแว้ดใส่

"เว้ยย!!ไอ้เกี๊ยม นี่ตรูเอง ปีกัสไง >O<!!" หืม ปีกัส? ปะ ปีกาซัสเรอะ!!!

"กัสจังงงงง~ กลับมาเมื่อไหร่ ไม่เห็นบอกกันเลยนะ >_<" ถ้าไม่นับไอ้หมูหันกะไอ้อิงค์ปีกาซัสก็เป็นเพื่อนสนิทของฉันคนนึง แต่ไอ้นี่ดันหน้าตาดีเกิน  เลยถูกหมามองฉุดไปเป็นนายแบบที่อเมริกา เพื่อนตรูเฟ้ย!! เพื่อนตรูเอง โฮะๆ ^0^

"ยะโฮ~ เกี๊ยมอี๋ ^0^/" เสียงขี้เล่นๆแบบนี้  รึว่าๆ เป็น...

"ซานนนนนนน~ กลับมาแล้วเหรอ ข้าโคตรคิดถึงเอ็งเลยฟ่ะ >3<" ฉันโผเข้าไปหาซานต้า หนุ่มน้อยหน้ามน เพื่อนเลิฟอีกคนของฉัน ในที่สุด พวกเขาก็กลับมา!!!>_<

"ไอ้เกี๊ยม เดี๋ยวนี้ไม่รอเพื่อนฝูงเลยนะ นังบะ...O_O!!" ไอ้หมูหันเดินบ่นมาพร้อมกับไอ้อิงค์ก่อนที่จะตะลึงตึ่งตึง

"เกี๊ยม นี่ ตรูไม่ได้ฝันใช่มั๊ยวะ นี่มัน กัส!! ซาน!!" ไอ้หมูหันถามฉันปากคอสั่น

"ไง มู่หลาน หนูอิงค์ ^__^v" กัสจังทักทาย ส่วนไอ้ซานมัวแต่ตะลึงไอ้อิงค์ เป็นไง น่ารักขึ้นล่ะเซ่ โฮะๆ แอบฉันไม่มิดหรอกนะไอ้ซาน เอ็งชอบไอ้อิงค์ชัวร์ๆ ฟันธง โช้ะ!! -__-v

ป้าบบบบบบบ~

"ไอ้ฮี้กับๆ ไอ้ม้าเลววว ไปนอกทั้งที แมร่งของฝากไม่มีซักกะชิ้น นี่เอ็งยังใช่เพื่อนตรูรึปล๊าวววว!!! >O< ๐|๐" ไอ้หมูหันตบกบาลก่อนยกนิ้วกลางให้ แหม สุภาพชนจริงเลย เพื่อนฉัน -___-

"โหย ที่เขมร บ้านเกิดเอ็ง มีธรรมเนียมต้อนรับเพื่อนสุดหล่อด้วยมะเหงกเรอะ O_+" พูดได้ถูกใจซ่าร่ามากเลยค่ะ จอร์ช >_< ไอ้กัส เอ็งไม่ตายดีแน่ -___-v

"หัตว์เทพจิ้มจึ้ก!! ตามด้วย บาทาร่าเริงซัดไอ้เหลิงหลงตัวเอง!!!!" ไอ้หมูหันจัดการจิ้มลูกกะตาก่อนประเคนเท้าใส่กัสจังน้อย หน้าเขียวแล้ว  ฮุ่วว์  น่าสงสาร

"กลับมาแล้วเหรอ ซาน^^" ไอ้อิงค์ถามซานต้าพลางยิ้มน้อยๆ

"เอ่อ อื้ม >///<" หน้าแดงเถือกไปถึงหูแล้วครับทั่น  เหอๆ  ไอ้อิงค์ เอ็งช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยย~ ว่าเพื่อนคนนึงมันแอบคิดอะไรไปไกลที่มากกว่านั้นนนน~ มั้งๆ ลืมเนื้อง่ะ

"อ๊ากกกกกกกกก ไอ้มุดหลุมมมมมมม +_+"

"กลับมาแล้วอย่าไปไหนอีกนะ" หือ เมื่อกี้ ไอ้อิงค์พูดว่าอะไรนะ เสียงร้องอ๊ากของไอ้กัสกลบเสียงอิงค์หมดเลย   มันพูดว่าไงฟะ 

"หืม เมื่อกี้พูดว่าไงนะ" ซานถาม

"เปล่าหรอก อย่าสนใจเลย ^^" อิงค์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ

"งั้น  กินข้าวกันเถอะ หิวแล้ว" ซานเอ่ยปาก  เออ ใช่ ฉันกำลังกินข้าวอยู่นี่ฟ่า อ๊ะ! แล้วซินแสล่ะ ยังเดินลงมาพร้อมกันเลยนี่  อ๊ากกก มัวแต่ดีใจที่ได้เจอเพื่อน ลืมเลยง่ะ 

"เกี๊ยมอี๋" เอ๊ะ ใครเรียกฟะ ฉันหันซ้ายหันขวามองหาต้นเสียง (- - ? )  (   - -)  (- - ? )

"ทางนี้ๆมาช่วยหน่อยสิ TT_TT" ทางนี้ๆแล้วมันทางไหนล่ะเฟ้ย -___- ^^

"ทางนี้ ก้มหัวดูสิ มาช่วยฉันหน่อย TT_TT" ก้มหัว? เอาวะ ก้มก็ก้ม ฉันก้มลงดู ก่อนพบซินแสนั่งอยู่ใต้โต๊ะอาหารพลางหันซ้ายหันขวาอย่างคนวิกลจริต

"อ้าว ซินแส ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นง่ะ -O-"

"ผู้หญิงพวกนั้น เค้า...เค้าจะรุมฉัน  กะ กลัว TToTT"ซินแสพูดอย่างกลัวๆพลางชี้ไปที่ชะนีกลุ่มนึงที่กำลังมองหาอะไรซักอย่าง ไม่ยักรู้ หมาก็กลัวชะนีเป็นด้วย

"มา มะ สุดสวยผู้นี้จะปลอบแกเอง โอ๋ๆไม่ต้องกลัวน้า ^0^" ฉันนั่งยองๆพลางลูบหัวซินแส เหมือนเมื่อก่อนเลยแฮะ เวลาไอ้นี่กลัวทีไร ก็มักจะวิ่งแจ้นมาให้ฉันลูบหัวเสมอ

"เกี๊ยมอี๋ พวกนั้นเป็นใครเหรอ -___-" ซินแสจับมือฉันที่กำลังลูบหัวก่อนถามจริงจัง

"นี่แก ถามแบบนี้เป็นครั้งที่ 2 ของวันแล้วนะ ถามทำไม-O-"

"แล้วทำไมถึงถามไม่ได้ -___-"

"ใครสอนให้เอ็งรู้จักการกวนส้น Teen --*--"

"พวกนั้นเป็นใคร -___-"

"เป็นคน -O-"

"=_=^^"

"ทำหน้าเงี้ยๆ =_=^^ หมายความว่าไงฟะ-___- ++"

"ไอ้สองตัวนั่น จะจีบกันอีกนานมั๊ย!! จ้องจนจะท้องอยู่แล้ว มากินข้าว!!" ไอ้หมูหันเรียก

"เออ!! เดี๋ยวไปแล้ว!! อีกอย่าง ตรูไม่ใช่ปลากัดนะเฟ้ยยย!!!" ฉันตะโกนกลับไป

"พวกนั้นเป็นใคร -___-"

"เว้ยย! เพื่อนฉันเองแหละ พอใจยัง!!"

"ฮุวว์  ก็แค่เนี้ย -O-" ซินแสถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ทำไม??? กลัวเหรอ กลัวว่าฉันจะไปรักไอ้หน้าหอกๆนั่นเรอะไง -O-" ฉันถามประชด

"อ๊ากกก หิวจนจะกิน เทือกเขาหิมาลัยได้แล้วนะเฟ้ย ไอ้เกี๊ยมมม >O<!!" ไอ้หมูหันแหกปากอีกรอบ  ถ้าเอ็งกินได้ เอ็งก็ไปกินสิฟะ ไอ้เทือกเขาหิมาลัยเนี่ย =__=

"เออ!!!แมร่งเห่าอยู่ได้ ไปแล้วเฟ้ย!!" ฉันลุกขึ้นปัดกระโปรงก่อนเดินไป

"อือ กลัว...กลัวมากเลยด้วย" ผู้ชายคนหนึ่งที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมรำพึงออกมาเบาๆ

"ง.งู มาก่อนก.ไก่ ข.ไข่นั้นไซร้อยู่ในเป้ากางเกง ค.ควายตะเรงเตงเตรง อยู่ในหัวฉันเองชะเอิงเงิงเงย ~ โย่ว์ๆ ซัพแม๊นนน อะโลฮ่า ดุ๊กดิ๊กๆ เด้อนางเด่อ เอ้ววว >O<!!"

-__- << หน้าทุกคน   มันเริ่มแล้ว

"ฉันเพียงอยากขอร้อง เอาไมค์มาให้ฉันที ว่ารักฉัน เอาไมค์ให้ได้มั๊ย นิสัยตรูว่าก็ดี แต่แค่ต้องการเอาไมค์  I want U. I need ไมค์.  I love เห็นใจเถอะ อยากร้องงงงง >O<!!" (ทำนอง ขอร้อง : ฟิล์ม)

-_____- << หน้าทุกคน   มันช่างกล้า

"เธอช่วยมาจกได้ม้ายย นะคนดี ปลาร้าก็มี แซบถึงใจ ไม่อาวตำปูตำไทย แค่ตำปลาร้าก็แซบหลายย  ไม่ต้องใส่ทั้งไห ไม่จำเป็น ก็แค่เพียงได้เห็นหน้าเธอก็เหม็นพอ ฉันเองขอพริกหมดห่อ แค่นี้ข่อยก็แซบอีหลีถึงใจ >O<!!!" (ทำนอง ก๋วยเตี๋ยวหน้าใสกับใจโทรมๆ)

-_______- << หน้าทุกคน   มันยังไม่หยุด

"จั้ดจาดีด้า จั้ดจั้ดจาดีด้า ฮู้ ก็คนมันเป็นม่าย  ก็เลยชอบคนม่าย  อย่าเลย อย่าเป็นม่าย ไม่งั้น ฉันใจวายตาย บอกมาแค่สั้นๆ ถ้าม่ายเหมือนกันก็ว่ากันไป >O<!!"(ทำนองเพลง คนใจง่าย : ไอซ์)

-__________- << หน้าทุกคน    มันเป็นบุ้ยอะไร

"เป็นไง!!!~ เพราะม้ายย >_<" โฮะๆๆๆ งงกันล่ะเสะ ว่าใครหอน เพื่อนตรูเองแหละ แมร่งอายอ๊บอ๋าย TT_TT  มันกำลังดีใจที่มันหลอกล่อให้ป้าเปลี่ยนน่องไก่ให้  ทั้งที่มันเล็มๆไปแล้วนะน่ะ!!

"เพลงหอกอะไรฟะนั่น =___=" <<< ไอ้ฮี้กับๆ

"เมื่อกี้มีใครเหยียบหางหมารึเปล่า =___=" <<< ไอ้คุณหนูจิตเสื่อม

"^____^;;;;;" <<< ไอ้ซินแส

"ตรูไม่ยักรู้ว่าปลากะโห้ก็สามารถพัฒนาตัวเองให้ร้องเสียงเป็ดได้ =___=" <<< ไอ้ซาน

"ตายห่าล่ะ นี่เราฟังภาษาลาวออกด้วยรึเนี่ย!! 0.0!!" <<< ฉันเอง -___-V

-_____- ^^^ << หน้าไอ้เกี๊ยม

"รีบๆกินข้าวเถอะ  ใกล้ออดแล้วนะ^^" ไอ้ซินแสพูด

ออดดดดดดดดดดด

-______-;;; << หน้าทุกคน

"ทำไมเอ็งไม่เตือนให้เร็วๆกว่านี้ฟะ >O<!!" ไอ้เกี๊ยมโวย

"อ่า…^^;;"

"อ๊ากกก ตรูยังไม่ได้จารึกน่องไก่นี่ไว้ในประวัติศาสตร์ไทยเลยนะเฟ้ย!!~ TTOTT"

"จารึก =O=????" ทุกคนเริ่มเง็ง

"ก็จารึกให้เป็นเกียรติประวัติว่าป้าจอมตืดได้เปลี่ยนน่องไก่ชิ้นนี้!!ให้สุดสวยผู้นี้ไงล่ะ^^"

-_________-

"นี่ นังหนู ขึ้นห้อง ออดแล้ว หูหนวกเรอะ!!!" ป้าจอมตืดเคาะหม้อไล่

"อ๊ากกก ม่ายยยยยย TTOTT" เราทั้งหลายพร้อมใจลากไอ้เกี๊ยมลงมา ฉันจับขากะไอ้อิงค์ ส่วนไอ้ม้าเลวกะไอ้ซานจับแขน และไอ้ซินแสใช้น่องไก่ล่อ -___-V

"เปลี่ยนกันมั๊ย ให้เธอเป็นคนถูกลาก ให้เป็นขี้กลาก เพราะถูกลากอย่างรุนแรง มาถูกลาก บนพื้นที่มันโคตรหยะแหยง เปลี่ยนกันจะได้มั๊ย  ฉันรับไม่ไหวหรอก TTOTT" (ทำนอง เปลี่ยนกันมั๊ย : โฟร์-มด)

-_______-

น่าปรบมือให้จริงๆ โดนลากขนาดนี้ ยังคิดเนื้อเพลงอุบาทว์ๆได้อีก =__=

"ฉันยอมแพ้ เหนื่อยกับที่เพื่อนที่ชอบลาก ทำให้ฉันเป็นขี้กลาก ต้องยอมแพ้ หยุดความคิดกินน่องไก่ ต่อจากนี้คือทำใจ ให้ยอมแพ้ TT_TT" (ทำนอง แพ้ : เค้ก)

-_______-

วันนี้เป็นวันที่เพลงไทยถึงคราววิบัติแล้ว...ชะเอิงเอย