+*+รักแปลกพันธุ์ลึกของยัยถึกจอมเฮ้ว+*+

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่4 ช็อค!!!OoO

อ๋า  นะ นี่มัน โอ้ววว ชะนีกลายพันธุ์ เมื่อคุณพบกับเธอคนนี้ จะทำให้นึกถึงสัตว์พันธุ์ผสมระหว่างชะนีกะ ผีแม่ม่าย เพราะเล็บคุณเธอแดงงงงงม้าก  ต๊ายยย ชีวิตฉันเนี่ย พบเจอแต่สิ่งประหลาดๆเนอะ  ฉันส่ายหัวอย่างปลงๆ

"นี่ แก ฉันถามแล้วทำไมไม่ตอบล่ะยะ แกทำอะไรกับซินแสของฉัน" ผีชะนีม่ายถามหลังถลาไปหาไอ้หล่อโรคจิตพร้อมร้องซิกๆ  ตายห่าล่ะ  กะเทยควายหน้าปลาบู่รู้จักกะผีชะนีม่ายด้วย  รายการสัตว์โลกสุดฮาคงมันส์ล่ะงานนี้ 

"พอดีว่าฉันไม่ได้ชื่อแก -O-" ฉันตอบกวนๆ

"นี่แกกวนฉันเรอะ!! -_-+" ผีชะนีม่ายเปล่งรังสีอำมหิตออกมารอบๆตัว

"พอดีว่าฉันไม่มีไม้พายกะกระทะ -O-" ฉันตอบหน้าตาย 

"แกอยากลองดีนักใช่มั๊ย!!!-_-++" ผีชะนีม่ายลุกขึ้นยืนก่อนชี้หน้าฉันพลางเต้นเร่าๆ

"พอดีว่าฉันไม่ชอบลองน่ะ -O-" กรี๊ดดด การได้กวนตีนคนมันสนุกอย่างนี้นี่เอง >_< (โรคจิต -__- : ผู้เขียน )

"อ๊ากกกก ทนไม่ไหวแล้วเฟ้ย!!!!" ผีชะนีม่ายกางกรงเล็บก่อนกระโจนมาขย้ำคอฉัน 

ทันใดนั้นเอง !!!!

"แก  จะทำอะไรลูกสาวสุดเลิฟของฉัน" แม่จับข้อมือของผีชะนีม่ายก่อนถามเสียงต่ำ

 โอ้วววว แม่จ๋าเท่มากมาย 

"อ๊ะ  แม่จิ๋ว!!!" ผีชะนีม่ายเรียกชื่อที่ไม่ค่อยจะเข้ากับขนาดตัวของแม่อย่างตกใจ

"ฉันไปเป็นแม่แกตั้งแต่ตอนไหน" แม่ถามเสียงเรียบ อ๊ะ รึว่า ยัยผีชะนีนี่เป็นพี่สาวที่พลัดพรากของฉันไปเมื่อ 16 ปีก่อน เหตุเพราะแม่ลืมทิ้งไว้ที่โรงพยาบาล ยัยผีชะนีเลยอยู่อย่างอดๆอยากๆและออกมาตามหาพ่อแม่ที่แท้จริง โดยหวังว่าปานแดงที่แก้มก้นของซ้ายจะเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญได้!!!0.0 โอ้ววว มั่วได้ใจจอร์ชมาก เหอๆ

"จำหนูไม่ได้เหรอ  เซียมซีไง" ยัยผีชะนีพูดพลางชี้ที่ตัวเอง

"เซียมซี" แม่กับฉันทวนชื่ออย่างงๆก่อนมองหน้ากัน เซียมซีเรอะ  นังนี่ชื่อเดียวกับหมาที่ฉันเคยเลี้ยงเลย  แต่..ไอ้หล่อโรคจิตก็ชื่อ ซินแส ...เซียมซี  ซินแส  นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!

"แกเป็นใคร" แม่ถามเสียงต่ำๆเพราะไม่เข้าใจนัก ที่อยู่ๆจะมีคนชื่อเดียวกับหมาที่เคยเลี้ยงไว้ปรากฏตัวออกมา แถมยังเรียกว่าแม่อีกต่างหาก

"แม่จำซีไม่ได้จริงๆด้วย  เจ๊แอนนาล่าขี้โกหก" ยัยผีชะนีบ่นงึมงำ แอนหมาล่าเรอะ ฮึ

"ฉันถามว่าแกเป็นใคร"แม่ถามอีกรอบพลางกอดอก

"เออเนาะ ตอนนี้เราเป็นมนุษย์แล้วนี่ฟ่า แล้วจะจำได้ไงล่ะ" ยัยผีชะนีที่ชื่อเดียวกะหมาดีดนิ้วดังเป๊าะอย่างนึกขึ้นได้ 

"แล้วก่อนหน้านั้นเจ๊เป็นอันหยังล่ะ ชะนีเรอะ -O-" ฉันถามอย่างกวนๆ

"อย่าเจือกได้มะ -_-^"

"ที่แกว่าอยู่น่ะ มันลูกสาวฉัน" แม่พูดเสียงเย็นอีกรอบ โอ้ ซึ้งจนน้ำลายไหล

"โธ่ แม่จิ๋วก็  อ๊ะ! เดี๋ยวนะ แกเป็นลูกสาวแม่จิ๋วเรอะ O_O" ยัยผีชะนีถามตาโต

"ก็เออน่ะเสะ -O-"

"เกี๊ยมอี๋!OoO นี่แกยังไม่ตายไปอีกเรอะ ปากอย่างแกไม่น่าจะอยู่จนถึงทุกวันนี้นี่-O-"

"ที่ว่าปากอย่างนี้หมายความว่าไงฟะ -O-^^" ฉันคิ้วกระตุก

"กางเกงในน่ะ ยังซัก 3 วันครั้งอยู่อีกรึเปล่า อืม แล้วๆ ชีทเลขอย่าเอาไปห่อผ้าอนามัยอีกนะ อ้อๆ เวลานอนน่ะ ใส่เสื้อในบ้างก็ดี มันถกไปถึงไหนๆแล้วก็ไม่รู้  อ้า แล้วก็ๆ..." ยัยชะนีเริ่มพล่ามพฤติกรรมอันแสนจะน่ารักของฉันออกมา มันรู้ได้ไงฟะ!

"หยุดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!!!! แก-เป็น-ใคร  ถามครั้งสุดท้าย" ฉันพูดก่อนที่ยัยปากหลอดนีออนตราทิวลิปจะเผยความน่ารักของฉันไปมากกว่านี้

"ก็บอกว่าฉันชื่อเซียมซี! -O-"

"คนอะไรจะชื่อเซียมซี จะมีก็แต่หมาของฉันแหละ"

"แล้วถ้าฉันจะบอกว่าฉันเป็นหมาของแกล่ะ แกจะเชื่อมั๊ย"

"O[]O" << หน้าฉันกะแม่

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เชื่อ!! ถามว่าจะเชื่อมั๊ยงั้นเรอะ ฮ่าๆๆ ให้ไก่ออกลูกเป็นทีเร็กซ์มันจะน่าเชื่อกว่าอีกฟ่ะ ก๊ากกก โอย ปวดท้องๆ ฮ่าๆๆ แกพูดอะไรน่ะ ฮาฟ่ะ" ฉันหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล วันนี้เป็นวันฮาแห่งชาติเรอะ ก๊ากกก ยัยนี่ท่าจะต๊องขั้นรุนแรง

"อ่ะ นี่ไง หลักฐาน" ยัยฮายื่นสร้อยคอเส้นหนึ่งมาตรงหน้าฉัน หืม  อะไรเนี่ย  ฉันรับมาอย่างงงๆก่อนมองสร้อย  คุ้นๆนะ เหมือนของไอ้หล่อโรคจิตเลย

"อย่าบอกนะ ว่าลืมไปแล้ว" ยัยฮาพูดเสียงเศร้าๆ โอ๊ะ จำได้แล้ว นี่มัน เป็นสร้อยที่ฉันทำให้ไอ้ซินแสกะเซียมซีนี่นา  แล้ว...มันมาอยู่ที่ยัยฮาได้ไงล่ะ  จำได้ว่าฝังไปแล้วนะ  รึว่าไปขุดมา!!!! =[]=

"จำได้แล้วใช่มั๊ย!!" ยัยฮาพูดขึ้นอย่างดีใจ

"แกไปเอามาจากไหน" ฉันถามเสียงต่ำ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วนะ จะเป็นไปได้ไง ที่หมาจะกลายเป็นคนน่ะ ไม่มีทาง  ยัยนี่คงจะหลอกเราแน่ๆ

"เฮ่อ ก็แกทำให้ฉันไง" ยัยฮาตอบหลังถอนหายใจ

"ฉันทำให้หมาของฉัน!!!!" ฉันพูดเสียงดัง

"ฉันก็คือหมาของแก!!!"

"เซียมซี  เซียมซีใช่มั๊ย"  อยู่ๆแม่ก็พึมพำเบาๆออกมา

"แม่จำหนูได้ใช่มั๊ย!!!" ยัยประสาทกลับ(เอ่อ รู้สึกว่าจะเปลี่ยนสมญาบ่อยจัง) ร้องขึ้นมาอย่างดีใจพลางรี่เข้าไปเกาะแขนแม่

"แม่ อย่าบอกนะ ว่าแม่เชื่อมันน่ะ!!" ฉันพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเด็ดขาด เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ไง

"เซียมซี..." แม่ยังคงเรียกชื่ออยู่อย่างนั้นพลางลูบหน้ายัยประสาทกลับอย่างเบามือ

"แม่!" ฉันเรียกแม่เสียงดัง

"เกี๊ยม..." แม่เรียกฉันเบาๆในขณะที่มือยังคงลูบหน้ายัยประสาทกลับ

"…"

"เกี๊ยมจำตอนที่เซียมซีถูกรถชนได้รึเปล่า..." 

"…" แม่ตั้งใจจะพูดเรื่องอะไรกันแน่

"เซียมซีถูกรถชนจนได้แผลเป็นที่คอมันใช่มั๊ย..." แม่ค่อยๆเลื่อนมือมาลูบตรงคอยัยประสาทกลับ เฮือก!!! นี่มัน  แผลเป็น!? O_O

"นี่มัน..." ฉันเอามือปิดปากอย่างไม่เชื่อ

มันเรื่องจริงรึเนี่ย! O_O

หมากลายเป็นคน!!!!! OoO

อ๊ากกกก คนสวยงง >[]<

เอ๊ะ เดี๋ยว!! เบรกแป็บนึงเด๊ะ -O-

เอี๊ยดดดดดดดดด!~ (เสียงเบรก)

แล้วไอ้ซินแสล่ะ เมื่อมีนังเซียมซีก็ต้องมีซินแสนี่

รึว่า.....

อะ ไอ้หล่อโรคจิต!!!???  (=[]= ) ( / =[]=) /

ม่ายยยยยยยยย