+*+รักแปลกพันธุ์ลึกของยัยถึกจอมเฮ้ว+*+

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่3 ผมเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณ O_O

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"แม่เป็นอะไร!!!! แฮ่กๆ" ฉันผลักประตูสุดแรงเกิด ก่อนแหกปากลั่น

"ไอ้หมา~ ประตูนี่พ่อซ่อมไป 5 ครั้งแล้วนะ จะเปิดก็เปิดเบาๆหน่อยซี" พ่อหันมาดุในขณะที่มือยังถือยาดมให้แม่ที่นั่งตาปรือๆ ฉันทรุดตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อย แหม ก็ต้องเหนื่อยสิยะ หลังถีบประตู เอ๊ย! ปิดประตูรถแท็กซี่มาได้ ก็ใส่เกียร์หมาวิ่งจากปากซอยยันท้ายซอย ก่อนวิ่งขึ้นบันไดจนลิ้นห้อย ไอ้ห้องเราก็อยู่ตั้งชั้น 5 แน่ะ ไม่เหนื่อยก็อาร์โนลล์แล้ว (คนเหล็ก)

"แล้วทำไมแม่ถึงเป็นลมล่ะ" ฉันถามพ่ออย่างสงสัย แม่ฉันน่ะถึกจะตาย ไม่เป็นลมเป็นแล้งง่ายๆหรอก มันต้องมีสาเหตุ

"ขโมยมันขึ้นบ้านเราน่ะ ไอ้หมา~"

"แม่เจอขโมย เลยตกใจจนเป็นลมเรอะ!!!O_O" ฉันถามอย่างตกใจ แม่ฉันเนี่ยนะตกใจจนเป็นลม แม่ฉันที่เป็นอดีตนักยกน้ำหนักเหรียญทองวัดแร้งสะแกเนี่ยนะ!!!O_O โห ยังมีคนที่ถึกกว่าแม่เราอีกเรอะ ขโมยที่ไหนเนี่ย  เกี๊ยมอี๋คนนี้ขอซูฮก!! --/|\--

"เหอะ ถ้าเจอขโมยธรรมดาแม่แกไม่ตกใจเท่าไหร่หรอก แต่นี่มันขโมยกะเทยควายเชียวนะ แถมหน้าตามันยังญาติปลาบู่ชัดๆ ปากงี้แดงเถือก แม่แกไม่ตกใจก็แปลกล่ะ ขนาดพ่อพูดยังขนลุกเลย" 

"ที่พ่อพูดมาเนี่ย มันใช่คนจริงๆรึเปล่า" ฉันถามอย่างไม่แน่ใจ เมื่อฟังลักษณะหัวขโมยที่พ่อพูดมา กะเทยควายเหรอ งืมๆ หน้าปลาบู่อีก คุ้นฟ่ะ  ปากแดงเถือกอีก อืมมมม~ เฮ้ย!!!O_O ไอ้หล่อโรคจิตนี่ฟ่า ตายแร้ว ลืมสนิทเลย

"พะ พ่อ แม่ได้ทำอะไรไอ้หัวขโมยนั่นรึเปล่า" ฉันถามพ่ออย่างกลัวๆ สภาพตอนนี้มันจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย เจอคนถึกที่แม้แต่อาร์โนลล์ยังอายเข้า เฮ่อ ถึงแม้แกจะโรคจิตไปบ้างนะ แต่แกก็หล่อถูกใจฉันอ่ะ ว่างๆจะกรวดน้ำให้แล้วกัน สาธู้!!!!!!! --/|--  ฉันยกมือไหว้สูงๆ เมื่อคิดว่ามันตายไปแล้ว

"หึ แม่แกตกใจหน้ามัน จนเป็นลมไปเลย ยังไม่ได้ทำอะไร" พ่อพูดเนือยๆ โอ๊ะ!! แก๊!!!ไอ้หล่อโรคจิต แกต้องขอบคุณฉันนะเฟ้ย ที่แต่งหน้าให้แกอย่างนั้นน่ะ

"แล้วตอนนี้มันอยู่ไหนล่ะ" ฉันถามหลังมองซ้ายมองหาไอ้หล่อโรคจิต

"โปเตโต้" พ่อฉันตอบสั้นๆ ทำให้ฉันหันมามองหน้าพ่อจนคอแทบเคล็ด งงอย่างแรง จนแรงกล้า โปเตโต้ พ่อรู้จักด้วยเรอะ!!!O_O ทุกทีรู้จักแต่พรศักดิ์ ส่องแสง

"ไม่เก็ทเรอะ" พ่อถามยิ้มๆเมื่อเห็นตาลูกสาวตัวเองโตเท่าไข่ห่าน ไอ้เก็ท มันก็เก็ทอยู่หรอก ว่ามันแปลว่าที่เดิม ที่ตกใจน่ะ ตัวพ่อต่างหาก โอ้วววว ในที่สุดเพลงลูกทุ่งก็มีอันต้องกระเด็นออกจากหัวพ่อซะที เป็นปลื้มจนน้ำลาย เอ๊ย!!! น้ำตาไหล TT^TT

"งั้น หนูไปดูกะเทยถึกก่อนนะคะ" ฉันเดินไปดูไอ้หล่อโรคจิตที่ตอนนี้ยังมีสภาพเป็นกะเทยควายหน้าปลาบู่ด้วยความสยองนิดๆ

"ตายแระ นี่แกยังไม่ฟื้นอีกเรอะ" ฉันพึมพำ ไอ้หยา เรานี่ก็แรงควายเหมือนกันเนอะ สงสัยได้กรรมพันธุ์มาจากแม่ อืม ดูไปดูมาชุดที่แกใส่เนี่ยก็พิลึกดีเนาะ เนื้อผ้าสีขาวเป็นมันวาวระยับ ปลายเสื้อก็ขลิบเนื้อผ้าสีทองอร่าม แถมคอเสื้อก็มีอักขระแปลกๆที่ทำจากไหมสีเงินอีกต่างหาก เหมือนชุดที่ใส่ไว้เล่นละครตอนแสดงเป็นเทพบุตรยังงั้นแหละ

"ชุดของผมมันแปลกนักเหรอ" เสียงนุ่มๆถามฉันที่ก้มๆเงยๆสำรวจชุดที่ไอ้หล่อโรคจิตใส่

"ก็แปลกอ่ะเสะ--O--" ฉันเงยหน้าขึ้นตอบ ก่อนสบนัยน์ตาสีดำเข้มที่จ้องมองมา

"เฮ้ย!!!!แกตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ O_O" ฉันถามปากคอสั่น ตายล่ะ เมื่อกี๊มันจะคิดว่าเราไปลวนลามมันรึเปล่าฟระเนี่ย เสียชื่อนังเกี๊ยมอี๋หมด

"ก็ตื่นตั้งแต่ตอนที่คุณมองชุดผมแล้ว^^" เจ้าของนัยน์ตาสีดำตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก บรื๋อ~ ขนแขนแสตนท์อัพ

"ฉะ ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ ก็แค่มองเฉยๆ" ฉันรีบพูดเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายจะคิดไปไกล

"ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรคุณซักหน่อย" อีกฝ่ายตอบมาราวกับว่าฉันร้อนตัวไปเอง

"เอ้อ จริงสิ แกเป็นใคร แล้วทำไมถึงบุกไปห้องน้ำฉัน" ฉันถามด้วยแววตาวาวโรจน์เมื่อนึกขึ้นได้หนอย แกคิดจะเบี่ยงเบนประเด็นเรอะ เฮอะ คิดว่าฉันลืมไปแล้วล่ะสิท่า ไม่เฟ้ย!

"นี่คุณจำผมไม่ได้รึ" ไอ้หล่อโรคจิตถามด้วยแววตาฉงน

"ก็เออน่ะสิ ฉันไม่รู้จักแกด้วยซ้ำจะจำได้ไงเล่า" ฉันโต้กลับพลางกลั้นหัวเราะสุดชีวิต เออ หน้ากะเทยควายอย่างแกน่ะ ฉันจำไม่ได้เหรอก

"ผมก็คือ ซินแสไงล่ะ"

"แกชื่อเหมือนหมาฉันเลย --O--"

"ก็ผมคือ หมาของคุณ น่ะสิ"

"O_O!!!!!" <-- หน้าของฉันเองค่ะ อะไรกันเนี่ย นี่แกจะบอกว่าฉันมีหมาเป็นกะเทยเรอะ โอ้ว ไม่นะจอร์ช ซาร่ารับม่ายด้ายยยยยยยยยย

"แกกำลังจะบอกว่า แ-ก-เ-ป็-น-ห-ม-า-ข-อ-ง-ฉั-น เรอะ!!!!" ฉันเน้นคำว่า แกเป็นหมาของฉัน อย่างช้าๆ เพื่อที่จะบอกเป็นนัยๆว่าแกมันสติแตกแล้วเฟ้ย

"หรือว่าคุณไม่เชื่อ" ไอ้หล่อโรคจิตถาม

"เออ!!!! ใครจะเชื่อ โอ้ ไอ้เกี๊ยมอี๋นี่แกกำลังคุยกับกะเทยที่สติแตกดังโผละเหลือไข่สองฟองอยู่รึไงเนี่ย ชีวิตฉันช่างอับเฉาเมามัวกินหมี่ซั่วแล้วติดคอ" ฉันคร่ำครวญด้วยถ้อยคำอันลึกซึ้ง (ตรงไหน)

"อะไรคือ กะเทยสติแตกดังโผละเหลือไข่สองฟอง" ไอ้หล่อโรคจิตถามคิ้วขมวดผูกเป็นโบว์

"ก็แกไงล่ะ เป็นไงอึ้งล่ะสิ ศัพท์ใหม่ของฉันเองล่ะ" ฉันยืดอกราวกับภูมิใจกับคำบ้าๆนี่นักหนา

"ผมไม่ใช่กะเทย"

"อ้อออออ เหรอจ๊ะ โฮะๆ งั้นแกก็ดูในกระจกนี่สิว่านี่มันไผ ใครเอ่ยอยู่ในกระจก เอ้า ดูสิจ๊ะ" ฉันจับหน้าไอ้หล่อโรคจิตให้หันไปดูกระจกหน้าห้องน้ำ สุดหล่อโรคจิตมองฉันอย่างงงๆก่อนหันไปดูกระจก

"ว้ากกกกกกกกกกกกกกก" อุ๊ยตาย สลบไปซะแระ นี่ฉันเล่นแรงไปรึเปล่าเนี่ย คงไม่เนาะ ฮะฮ่า คนสวยสะใจค่า แก๊! ไอ้หล่อโรคจิตอย่างแกต้องเจอกับฉัน วะฮ่าฮา

"ตายแล้วววววว นี่แก ยัยอัปลักษณ์ แกทำอะไรกับซินแสของช้านนนน" เสียงชะนีตัวไหนมาร้องเรียกหาฝาละมีแถวนี้ฟะ ฉันหันขวับไปทางต้นเสียง และพบกับ!!!!