+*+รักแปลกพันธุ์ลึกของยัยถึกจอมเฮ้ว+*+

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่10 อยู่ข้างๆฉันสิ ^_^ 100%งับ

ก้อกๆๆๆๆๆ

“ขอโทษนะคะ มีคนคนอยู่มั๊ยคะ^O^” ฉันเคาะประตูที่ใหญ่โตมโหฬารบานตะไทพลางแหกปากแต่พองามถาม

เงียบ....

^_____^+ ชิ้ง

ก้อกๆๆๆๆๆ

“ขอโทษนะค้า มีคนอยู่มั๊ยคะ^^;;;” ฉันแหกปากอีกรอบ โดยองศาที่ปากหุบลงเล็กน้อย

ก้อกๆๆๆๆๆ

เงียบ...

^__^++ ชิ้งๆ

“ขอโทษนะคะ มีคนอยู่มั๊ย=_=” ฉันถามอีกรอบ ปากหุบลงเกือบหมด

เงียบ...

=____=+++ ชิ้งๆๆ

“โธ่เฟ้ยยย!!!แมร่งเปิดประตูสิฟะ ตรูรู้นะเฟ้ย ว่ามีคนอยู่น่ะ ไอ้ชิ-หาย หนาวจนจะเป็นชาวเอสกิโมกลางเอเชียตะวันออกเฉียงใต้แล้วนะเฟ้ย!!!!!!” ฉันแหกปาก โดยองศามิสามารถประเมินได้ ชิ คิดว่าคนสวยโง่เหรอ แมร่งเล่นเปิดไฟโดยไม่กลัวประเทศชาติจะขาดทรัพยากรอย่างเงี้ย ใครไม่รู้ก็ควายยยยย เต็มทนแล้ว =O=

“มะ ไม่มีคนอยู่!! TTOTT” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากอีกฝั่งของประตู

=_______= พวกเราทุกคนพร้อมใจมองหน้ากัน

มีใครที่ไหนบอกว่าตัวเองไม่อยู่มั่ง =___=

“ไม่มีใครอยู่ แล้วใครเป็นคนพูด=_=” หมูหันถาม

“เอ่อ ผีบ้านผีเรือนพะ พูดTTOTT”

=________= แล้วเราก็มองหน้ากันอีกครั้ง

“ฮ้าดดด จิ้ว!!!! >.< ฟืดๆ--.,--” อิงค์จามออกมา ก่อนซื้ดน้ำมูก

“เอ่อ ซานว่าเรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะนะ อากาศเย็นขึ้นเรื่อยๆแล้ว” ซานบอกอย่างกังวลใจก่อนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อิงค์

“ขอบใจนะ^///^”

“นี่!!จะเปิดประตูมั๊ย!!!ไม่เปิดเดี๊ยวจะให้พวกผู้ชายพังเข้าไปเลย เอามั๊ย!!!” หมูหันพูด

เฮือก!!!  พวกผู้ชายสะดุ้งโหยงหลังหันไปมองประตูอย่างหวาดๆ

“ไอ้ทอมหน้าลาวววว~จะพูดอะไร เอ็งหัดลองแหกตาดูขนาดประตูมั่งสิฟะ มะ มันใหญ่ยังกะขาเอ็งละ แล้วยังยาวยังกะแม่น้ำไนล์อีกนะเฟ้ย ถึงมันจะแบนเหมือนหน้าอกเอ็งก็เถอะTTOTT” กัสจังคร่ำครวญ  อืม จริงแฮะ แบนเหมือนกันเลยง่ะ 0.0

 |      |  << (0.0  )  (0o0  )  (T_T )  (^^;  ) 

*หมายเหตุ |      | = หน้าอกหมูหัน   เรียง= ฉัน อิงค์ ซาน ซินแส

ภาพสโลว์โมชั่นของหมูหัน

( _ _ )   มองหน้าอกตัวเอง “มันแบนตรงไหนฟะ??”

( - - )     เงยหน้าขึ้นมา “มันก็แบนจริงๆด้วยง่ะ”

( ^^+)๐  ยิ้มอย่างมัจจุราชก่อนกำมือแน่น  “งั้น มันก็หลอกด่าเราอ่ะเสะ”

( -_- )//  หน้าเรียบเฉยก่อนค่อยๆเงื้อมือขึ้น “วันนี้ เอ็งตาย!”

“ย้ากกกกกกก!!>O<๐!!”

ตุ้บ!! พลั่ก!! ผลัวะ!!

“อ๊าก!! อ๊ะ!! โอ๊ย!! TTOTT”

“นะโม สังคัง กะละมังตุ้มเป๊ะ ปีกาซัสจงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้กินดิบอีกเลย>O<!!” ฉันท่องภาษาประจำตัว แหมๆ คิดได้ไงเนี่ย โฮะๆ^0^ (มันน่าภูมิใจตรงไหนฟะ=_=)

(    =_=)  >> \(>O<)/

“นี่ๆทุกคน รีบๆเข้าไปข้างในกันเถอะ อิงค์ตัวร้อนแล้ว” ซานพูดพลางเอามืออังหน้าผากอิงค์ที่หน้าซีดๆ

“เราไม่เป็นไรมากหรอก ซาน^^” อิงค์ฝืนยิ้ม

“มู่หลาน เราเข้าไปข้างในดีกว่า เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ แหวะ” กัสจังกระแนะกระแหน

“นั่นสิ ปีกาซัส โอยๆเราปวดหัวจังเลย ยี้ เลี่ยน~” หมูหันก็กระแดะได้ใจจริงๆ=_=

-___-^^^ << หน้าของซานกะอิงค์  ตรูเอือมมันจริง

“มันเข้าได้ที่ไหนล่ะ ดูดิ ประตูมันเปิดไม่ออกง่ะ -O-” ฉันถาม

“เข้าทางประตูไม่ได้ ก็ใช่ว่าจะไม่มีทางอื่นนะ^^” ซินแสพูด

“เออใช่!!!!” ทุกคนร้องขึ้นพร้อมกัน

“แต่ฝนยังไม่หยุดตกเลยนะ” ซานพูดหลังมองไปยังม่านฝนที่กำลังตกหนัก

ซู่!!!!~ซ่า!!!!~

“ฉันไปเดินดูให้ก็ได้^^” ซินแสอาสา

“แต่ฝนมัน...” ฉันค้านขึ้นอย่างกังวลใจ

“ไม่เป็นไรหรอกน่า^^” ซินแสยิ้ม ฉันสบตาซินแสแวบหนึ่งก่อนตัดสินใจ

“ฉันไปด้วย”

“ไม่เอาน่า เกี๊ยมอยู่เถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ” ซินแสรีบค้านขึ้นทันที

“แล้วนายล่ะ นายป่วยง่ายมาตั้งแต่... เอ่อ ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนะ”

“ฉันแข็งแรงออก ไม่ต้องห่วง^^” นายปิดฉันไว้ไม่มิดหรอกนะ ซินแส ตอนที่นายเดินมาหลบฝนน่ะ ฉันเห็นนะว่านายเหนื่อย นายน่ะ อ่อนแอมากเลย รู้ไหม?

“...” ฉันสบตากับซินแส ความทรงจำเก่าๆเริ่มผุดขึ้นมา

ในคืนฝนตกคืนหนึ่ง   

ซู่ซ่า!!!~  ซู่ซ่า!!!~

ตึกๆๆ

“ซินแสๆ” เด็กสาววัย 15 วิ่งไปท่ามกลางสายฝนพลางตะโกนเรียก  ‘สัตว์เลี้ยง’  ของเธอ ก่อนพบสุนัขตัวผู้ตัวหนึ่งนอนตากฝนอยู่

“บอกแล้วใช่มั๊ยว่าอย่าออกมา” เด็กสาวดุมันด้วยเสียงสั่นเครือ พลางใช้ร่มที่ถือมากางออกเพื่อกันฝนให้มัน

“อิ๋ง..อิ๋ง...” สุนัขตัวสั่นระริกเพราะความหนาวครางออกมา

“หืม?” เด็กสาวฉงน ก่อนสะดุดกับสร้อยเส้นหนึ่งที่สุนัขคาบไว้ เธอค่อยๆหยิบมันขึ้นมา

“สร้อยคอ??” เด็กสาวพึมพำ ก่อนกอดสุนัขตัวนั้นไว้แน่น ...สุนัขที่วิ่งออกจากบ้านเพื่อมาหาสร้อยคอที่เธอทำให้มันท่ามกลางสายฝน...

“ไม่เอานะ ซินแส ไม่ดี รู้มั๊ย” เด็กสาวพร่ำบอกกับสุนัขอยู่อย่างนั้น จนฝนหยุดตก

“ทั้งที่ๆ ป่วยอยู่แท้ๆ…” ฉันพึมพำเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น

“ยังไง เธอก็ไปไม่ได้” ซินแสที่เงียบไปพูดเสียงเรียบ

“ทำไม!” ฉันเป็นห่วงนายนะ ซินแส ทำอะไรหัดดูสังขารตัวเองมั่งสิ

“ยังไงเธอก็ไปไม่ได้”

“ฉันถามหาเหตุผล” ฉันพูดเสียงเย็น แต่ในใจกลับขุ่นเคือง คนอุตส่าห์เป็นห่วง ชิ

“เธอนี่มันไม่เข้าใจอะไรเลย” ซินแสก้มหน้า

“ไม่เข้าใจอะไรไง ถึงถาม”

“จะให้ฉันพูดตรงๆเหรอไง ว่าฉันเป็นห่วงเธอ”

“0///0”

“ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา แล้วฉันจะทำยังไง” ซินแสพูดเสียงเบาพลางเงยหน้าขึ้นมาสบตา ตาคมเข้มระริกฉายแววกังวล   

“ก็ไม่ต้องทำอะไรมาก^^” ฉันยิ้ม ซินแสคิ้วขมวด

“นายก็แค่...” ฉันเดินไปยืนอยู่ข้างๆซินแส ก่อนจับมือที่เย็นเฉียบ

“อยู่ข้างๆฉันสิ”