You're Mine ทาสหัวใจของยัยไฮโซ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 เขาเป็นของฉัน แล้วเธอจะทำไม

บทที่1 เขาเป็นของฉัน แล้วเธอจะทำไม

     "ว้าววว คุณหนูสวยจังเลยค่ะ สมแล้วที่เป็นถึงคุณหนูโมเนจีน่า *0*"
     "อุ๊ยตาย คุณหนูคะ วันนี้วันอะไรคะเนี่ย โอ๊ย ซาบซึ้งจัง คุณหนูของป้าสวยจริงๆ"
     "ว้าว บลาๆๆๆ"
     "วี้ด บลาๆๆๆ"
     "โว้ว บลาๆๆๆ"
     เหล่าสาวใช้ทั้งหลายหันมาชื่นชมในความสวยของฉันอย่างพร้อมเพรียง โฮะๆเป็นไงล่ะ ไม่มีอะไนที่โมเนจทำไม่ได้ รับรองคราวนี้ยัยแฟร์แฟร์เห็นต้องยอมชิดขวาให้เลยทีเดียว
     ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดแส็กแขนพองสีขาวอมชมพูยาวประมาณหัวเข่า ปลายกระโปรงพองฟูเล็กน้อย ด้านหลังผูกโบว์สีชมพูอ่อนไว้ ส่วนคอเสื้อเป็นแบบคอปกผูกโบว์สีชมพูติดไว้ รองเท้าสีขาวอมชมพู ซึ่งทั้งหมดที่ว่ามานี้ตัดกับสีผมสีดำแซมเทาที่ยาวถึงลุ่มตูดและสีตาสีน้ำทะเลมรกตอย่างสิ้นเชิง นี่ขนาดยังไม่ได้แต่งหน้าอะไรมากมายนะเนี่ย ฉันยังดูสวยถึงขนดนี้ โฮะๆๆๆ
     "คุณหนูโมเนจสวยจริงๆเลยค่ะ สังสัยจังว่าถ้าคุผรหนูแฟร์แฟร์มาเห็นแล้วจะเป็นยังไง"ว๊ายยยยย ยัยสาวใช้คนนี้พูดถูกใจฉันม๊ากกกก ไว้เดี๋ยวฉันเพิ่มเงินเดือนให้นะจร๊าาาา
     "เอ้อ แล้วเขาจัดงานเลี้ยงกันที่ไหนล่ะ"
     "ที่ศาลากลางระหว่างสองตระกูลค่ะ"
     "แต้งกิ้วจ้า"หึหึหึ ชักอยากรู้แล้วสิว่าถ้านังคุณหนูแฟร์แฟร์เห็นฉันแล้วจะเป็นยังไงน้า...
     ...ฉันไม่รอช้ารีบมุ่งตรงไปยังศาลากลางระหว่างสองตระกูลทันที 
     
     ณ ศาลากลางระหว่างสองตระกูล
     ตอนนี้ฉันยืนอยู่ท่ามกลางสายตาแห่งความชื่นชมของแขกผู้มาเยือน ชิ อยากจะดีใจอยู่หรอกนะ แต่ไอ้สายตาแห่งความชื่นชมมันไม่ได้ชมแต่ฉันคนเดียวน่ะสิ ยังชมยัยผู้หญิงที่ยืมอยู่ข้างๆฉันด้วย
     ยัยแฟร์แฟร์ตอนนี้หล่อนแต่งชุดเดรสแขนกุดยาวถึงาตุ่มสีแดง หล่อนจะไปประกวดนางงามหรือไงนะ ทาปากซะแดงแจ๋ขนาดนั้น
     "สวัสดีจ้ะ โมเนจ"
     "ขอโทษนะ โมเนจน่ะคนที่จะเรียกฉันแบบนั้นได้ต้องได้รับอนุญาตแล้วเท่านั้น กรุณาเรียกฉันว่า โมเนจีน่า โบลล์ เลอวาเร่ ด้วยนะคะ คุณหนูแฟโรซ่า ฮอโมเน่ บรูส"
     ระหว่างที่ฉันกับแฟร์แฟร์ทำศึกสงครามน้ำลายกันอยู่นั้น พิธีก็ได้เริ่มขึ้น แฟร์แฟร์ถูกเชิญให้ไปกล่าวคำขอบคุณแขกทุกท่าน
     "ขอขอบคุณทุกๆท่านที่เข้าร่วมงานวันเกิดของแฟร์แฟร์นะคะ แล้วก็ขอบใจเธอมากนะ ที่อุตส่าห์มาร่วมงาน คุณหนูโมเนจีน่า"
     "โอ้ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ถือซะว่าฉันมางานศพหมาเธอก็แล้วกันนะ"
     "..."เงียบ...ตอนนี้ทั้งงานตกอญู่ในความเงียบเพราะเพียงเเค่คำพูดของฉันแค่ประโยคเดียว
     "อ้อ ฉันคงพูดคำหยาบไปสินะคะ ต้องขออภัยนะจ้ะ เชิญเธอพูดต่อได้เลย"
     "แค่นี้เเหละค่ะที่จะพูด...คุณพ่อคะ เริ่มงานต่อไปได้เลยค่ะ"ยัยแฟร์แฟร์หันไปพูดกับพ่อตัวเอง เอ...งานต่อไป?งานอะไรนะ อ๋อ..ใช่ ต้องเลือกองครักษ์นี่นา
     คุณพ่อของฉันและแฟร์แฟร์เดินออกมาพร้อมกับผู้ชายซักสิบถึงยี่สิบคนได้ ให้เลือกทำไมมากมายนะ
     "ฉันเลือกก่อนละกัน"ฉันพูด เเล้วเดินไปหาผู้ชายคนแรก พร้อมกับถามคำถามเสียงดัง"ถ้าวันหนึ่ง ตระกูลของฉันล่มละลาย พวกนายจะยังเป็นองครักษ์ให้ฉันอยู่มั้ย"
    "เป็นครับ"ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียว
    "ทำไมล่ะ"
    "เพราะถ้าผมไม่อยู่คุณหนูจะไม่สามารถดูแลตัวเองได้ครับ"เพราะฉันขี้ขลาดงั้นสิ- -;
    "ถ้าผมไม่ทำแล้วผมจะหาเงินจากไหนล่ะครับ"ไปต้มมาม่าขายสิ ฉันไล่ถามตั้งแต่คนแรกไปเรื่อยๆ
     จนกระทั่ง...
     "การที่ผมจะยังเป็นองครักษ์ให้กับคุณหนูอยู่ มันไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นเหตุผลได้ครับ"
     "ทำไมล่ะ"ฉันถาม
     "เพราะหากผมได้รับตำแหน่งนี้แล้ว ผมจะต้องทำมันให้ดีที่สุดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ผมจะยังป็นองครักษ์ให้กับคุณหนูครับ"
     ฉันเบือนหน้าหนีจากเขาหันมาพูดกับพ่อเเทน"เอาคนนี้เเหละค่ะ คนนี้แหละที่โมเนจต้องการ"
     "ไม่ได้นะ!"อยู่ดีๆยัยแฟร์แฟร์ก็โพล่งขึ้นมา
     "ทำไม เธอมีปัญหาอะไร"
     "ก..ก็ ก็ข..เขา ฉ..ฉันเลือกเขาไว้ก่อนแล้ว เธอไม่มีสิทธิ"
     "ขอโทษนะแฟร์แฟร์ ฉันไม่สนเรื่องพรรค์นั้นหรอกนะ ยังวไงฉันก็เลือกไปแล้ว ยังไงๆฉันก็จะเอาคนนี้ ไม่มีอะไรเปลี่ยนฉัรนได้หรอก"ฉันหันไปยิ้ม แล้วทำหน้าตาใสซื่อให้แฟร์แฟร์"เขาเป็นของฉัน แล้วเธอจะทำไม"
     "ไม่ ฉันไม่ยอม คนนั้นของฉัน ฉันจะเอาคนนั้น"ยัยบ้านี่ จู่ๆเป็นอะไรขึ้นมา ยัยนั่นวิ่งเข้ามาบีบคอฉันหน้าตาเฉย อั่ก ห..หายใจไม่ออก เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องฆ่าแกงกันหรือไง 
     ยัยแฟร์แฟร์บีบคอฉนแรงยิ่งขึ้น จนฉันทนไม่ไหว ช..ช่วยด้วย ได้โปรด ใครก็ได้ช่วยฉันที พ่อ...แม่ หายไปไหนกันหมด
     พรึ่บบ
     อยู่ดีๆก็มีแรงกระชากทำให้ร่างของฉันหลุดพ้นจากมือของแฟร์แฟร์ ผู้ชายคนที่ฉันเลือกนี่เอง เขามาช่วยฉันเหรอ จะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันไม่มีแรงแล้ว ร่างของฉันหล่นลงมานอนกองกลับพื้น ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือพ่อกับผู้ชายคนนั้นวิ่งมาหาฉัน
     ...แล้วสติก็ดับวูบไป...

     อืมม แสงแดดจากหน้าต่างห้องที่เล็ดลอดช่องน้อยๆเข้ามาปลุกให้ฉันตื่นขึ้นจากภวังค์อันยาวนาน ฉันมองไปรอบๆห้องของฉัน นี่ฉันเป็นอะไรไป ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ หืมม? นั่นใครน่ะ 
     ฉันมองไปที่ผู้ชายผมสีอัลมอนด์ที่นอนฟุบอยู่ตรงขาฉัน ฉันเขย่าตัวเขาเพื่อให้เขาตื่น ดูเหมือนจะเริ่มขยัยแล้วแฮะ เขาตื่นขึ้นมาสบตากับฉัน เราสบตากันอยู่นาน ในที่สุดฉันก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้นซะ
     "นาย...เป็นใคร"
     "องครักษ์ของเธอไง"
     "องครักษ์? อ..อ๋อออ ว่าแต่ฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลย นายชื่ออะไร"ตั้งแต่ฉันโดนยัยแฟร์แฟร์บีบคอแล้วสลบไปฉันยังไม่รู้จักหมอนี่เลยด้วยซ้ำ หน้าตาของหมอนี่จัดอยู่ในขั้นหล่อใช้ได้นะ 
     "..."
     "...?"
     "ฉ..ฉัน..."
     "นาย...ไม่มีชื่อเหรอ"
     "(' ')(- -)(' ')"
     "ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันช่วยตั้งให้เอาเป็น....เชสเตอร์ก็แล้วกัน"
     "อ..อืม"
     "ป่ะ เชสเตอร์ นายไม่จำเป็นต้องเกรงใจฉันก็ได้ ฉันไม่ชอบให้ใครทำตัวเป็นคนใช้อ่ะ คิดซะว่าฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดก็แล้วกันนะ"
     "อืม แล้วนี่จะไปไหนเหรอ"
     "ไปซื้อของให้นายไง นายไปดูห้องของนายรึยัง"
     "ไปมาแล้ว"
     "งั้นออกไปข้างนอกกันเหอะ"
     "แต่เธอยังไม่หายดีเลยนะ"
     "เรื่องนั้นช่างมันเหอะ เดี๋ยวก็หาย....ตอนนี้เราก็..."
     "..."
     "ไปช็อปกัน!!!"