คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ๘.ฮ่องเต้กับภาระงานอันใหญ่หลวง 105% #มบฮองเฮาไร้รัก
ตั้งแต่ที่เฉินกงกงมาบอกว่าฮ่องเต้จะให้ฮองเฮาไปปรนนิบัติรับใช้ในคืนนี้
ผู้นายของนางก็เอาแต่เงียบอย่างเดียวโดยไม่เอ่ยปากพูดอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว
เสี่ยวไจ้รู้สึกเป็นกังวลไม่น้อยเพราะไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี
จะให้ไปปรึกษากับโหย่วเจียนก็ดูจะไม่ใช่เรื่อง…ก็โหย่วเจียนมันพูดเสมอๆว่าเรื่องผัวๆเมียๆมันไม่ใช่เรื่องของคนนอกอย่างพวกเรา
เสี่ยวไจ้มองร่างของผู้เป็นนายที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำบางอย่างอยู่ในห้องครัวหลวงโดยไม่ได้ปริปากพูดออกมาเลยแม้แต่คำเดียว
เมื่อจะพวกพ่อครัวหลวงหรือตัวนางจะเข้าไปช่วยนั้นก็มักจะพบสายตาเย็นชาของฮองเฮาจนพากันตัวแข็งทื่อทำอะไรกันไม่ถูก
เสี่ยวไจ้กับพวกพ่อครัวหลวงเลยได้แต่ยืนมองอยู่ในห้องครัวหลวงเงียบๆ
เสี่ยวไจ้เห็นโหย่วเจียนถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยๆพร้อมพึมพำบางอย่างไม่ขาดปาก
“มีอะไรรึเปล่า?” เสี่ยวไจ้กระซิบถาม “ข้าเห็นเจ้าพึมพำบางอย่างมาสักพักแล้วนะ”
“พระมารดาแท้ๆของฮองเฮา…นางป่วยหนัก”
โหย่วเจียนพูดเสียงกระซิบพร้อมมีท่าทีเหนื่อยอ่อนกว่าปกติเล็กน้อย “เชื่อเถอะว่าเราซ่อนนางไว้ได้ไม่นานหรอก
เจ้าไม่คิดจะบอกความจริงกับฮองเฮาเลยรึ? ไม่คิดจะให้แม่ลูกได้พบหน้ากันหน่อยรึ?”
“ข้า…แต่นายหญิงบอกว่าไม่อาจให้ฮองเฮามาเห็นนางในสภาพที่เป็นอยู่นะ”
เสี่ยวไจ้พูดขึ้นพร้อมท่าทางลังเล “นายหญิงอยู่แคว้นต้วนมานาน…พอได้ยินว่าฮองเฮามาแต่งงานกับฮ่องเต้แคว้นต้วนก็ดีใจมากเลยนะ
แต่เมื่อรู้ว่าลูกสาวอยู่สูงเกินเอื้อมขึ้นไปอีกก็ไม่กล้าจะพบหน้า”
“ข้อนั้นข้ารู้ ข้าพูดจริงๆนะ หากเจ้าไม่บอกฮองเฮาเอง…ข้าจะเป็นคนบอกเอง”
“…รู้แล้ว”
“ไปกันเถอะเสี่ยวไจ้” ร่างระหงเดินมาพร้อมถือถาดใส่บางอย่างไว้ในมือ
ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยเผยยิ้มบางๆให้โหย่วเจียนก่อนจะพูดขึ้น “หายไปไหนมาเสียนานเลยละ
…ช่างเถอะ
เปิ่นกงทำส่วนของพวกเจ้าไว้ในอีกหม้อหนึ่งนะ เชิญทานกันได้ตามสบายเลย”
“อ่อ…เหนียงเหนียงทรงทำสิ่งใดหรือพะยะค่ะ?”
หัวหน้าพ่อครัวหลวงเอ่ยถามเสียงสั่น
“ต้มยำกุ้ง” คำตอบของแบมแบมสร้างความประหลาดใจให้เหล่าข้ารับใช้เป็นอย่างมา
พวกเขามองจานอีกชานที่อยู่ในถาดอย่างสงสัย “อันนี้ของเปิ่นกง เปิ่นกงหิว…ผิดอย่างนั้นหรือ?”
“มิผิดๆ มิผิดพะยะค่ะ”
“ไปกันเถอะเสี่ยวไจ้”
“พ เพคะเหนียงเหนียง”
หึ!! กินไปเลย!!! เอาให้เผ็ดตายกันไปเลย
ฮ่องเต้หนุ่มมองผู้เป็นภรรยาที่ตั้งแต่เข้ามาในห้องทำงานของเขาโดยที่ตลอดเวลาที่ผ่านมานางไม่ได้เอ่ยถามพูดสิ่งใดเลยแม้แต่คำเดียว
นางนั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆเขาพร้อมกับกินบางอย่างที่ดูเหมือนเนื้อชุบแป้งทอดแต่มันราดซอสบางอย่างที่มีกลิ่นเปรี้ยวหวานน่าลิ้มลอง
ถึงแม้นางจะไม่เอ่ยปากพูดสิ่งใดกับเขาแต่นางก็ยังคงเป็นภรรยาที่แสนดีของเขา
ฮ่องเต้หนุ่มยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าภรรยาตัวน้อยของเขาเตรียมมือดึกมาให้เขาด้วย
ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่ารอบนี้นางทำสิ่งใดให้เขาก็ตามแต่มันก็ทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อยที่นางเอาใจใส่เขามากถึงเพียงนี้
ทันทีที่มือหนาเปิดถ้วยออกก็ต้องประหลาดใจกับต้มบางอย่างที่อยู่ในถ้วย
มันมีสีสันแดงฉูดชาดแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน มือหนาใช้ช้อนตักน้ำขึ้นมาชิมและในทันทีเขาก็ไอออกมาจนเกิดเสียงดัง
แต่ก็ไม่สามารถเรียกความสนใจของภรรยาตัวน้อยได้เลย
“แค่กๆ ฮองเฮาทำสิ่งใดให้เจิ้นเสวยกัน เหตุใดมันจึงเผ็ดเช่นนี้เล่า?” ฮ่องเต้หนุ่มเอ่ยถามพร้อมยกชาขึ้นมาซด
ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับนางก็เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ราวกับจิ้งจอกของภรรยาตัวน้อย
“อ่า…คิดจะแกล้งเจิ้นอย่างนั้นหรือ?”
“…”
“ฮองเฮาไม่ควรรังแกเจิ้นที่เป็นสามีนะ”
ฮ่องเต้หนุ่มเท้าคางมองพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
“หึ”
รังแก!! บ้าเถอะ! เขาหาเหาใส่หัวให้นางก่อนนะ!!! นางจะเงียบประท้วง!
“ไม่น่ารักเลยนะ ภรรยาที่ดีควรดูแล เอาอกเอาใจสามี
คอยปรนนิบัติสามีถึงจะถูกสิ” ฮ่องเต้หนุ่มเอ่ยในสิ่งที่เขาไม่ได้หวังให้อีกฝ่ายทำเลยแม้แต่น้อย
เพราะสำหรับเขาแค่นี้ที่นางทำให้เขาก็มาเกินพอแล้ว
“…” แบมแบมกรอกตาอย่างเบื่อหน่าย พร้อมคีบเนื้อทอดราดซอสสูตรพิเศษขึ้นมากินโดยไม่สนใจอีกฝ่าย…ให้คนอื่นทำไปสิ!!
“จะไม่พูดอะไรเลยจริงๆหรือ?” ฮ่องเต้หนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน
มือหนายกถาดไม้ที่มีจานอาหารของเขาขึ้นพร้อมเดินไปทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามกับภรรยาตัวน้องที่เอาแต่เงียบประท้วงเขาอยู่
ทันทีที่เขานั่งลงภรรยาตัวน้อยของเขาก็มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความไม่เข้าใจ
เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นภรรยาเอกของเขาใกล้ๆขนาดนี้
ดวงตาคมมองสำรวจใบหน้ารูปไข่ได้รูป
แก้มสีอมชมพูดูสุขภาพดี
ริมฝีปากอวบอิ่มสีระเรื่อ ดวงตากลมโตเหมือนตากวาง นางช่างงดงามเหลือเกิน
“แบ่งให้เจิ้นบ้างได้หรือไม่?” ฮ่องเต้หนุ่มชี้ไปที่เนื้อทอดที่อยู่ในฝั่งของนาง
ใบหน้าสวยของนางแสดงออกถึงความเบื่อหน่ายอย่างชัดเจนแต่มือของนางกับยินดีที่จะแบ่งเนื้อทอดให้เขา
“ขอบคุณ”
“…” แบมแบมรีบหันหน้าหนีทันที ให้ตายสิ! ชายตรงหน้าช่างหน้าด้านเหลือเกิน!!!
“เจิ้นมิรีบหรอกต่อให้มีฎีกากองเท่าภูเขาแต่หากฮองเฮามิยอมพูดกับเจิ้น
เจิ้นก็จะไม่สนฎีกาพวกนั้น”
“!!!” ร้ายกาจที่สุด!!
ต้วนอี้เอินจองมองภรรยาตัวน้อยของเขาที่ยังคงไม่ยอมพูดคุยกับเขาเลยแม้แต่คำเดียว
ขนาดเขาเอาเรื่องฎีกามาขู่นางเพื่อให้นางรู้สึกต้องรับผิดชอบร่วมไปกับเขาแล้วแท้ๆแต่ดูเหมือนนางจะไม่แยแสเลยแม้แต่น้อย
เมื่อครู่ก่อนนางออกไปกับนางกำนัลคนโปรดของนางแล้วก็กลับมาพร้อมกับขนมติดมือติดไม้
แต่ที่เขาสังเกตก็มีแต่ของหวานๆทั้งนั้นเลย…เสด็จแม่บอกว่าผู้หญิงชอบของหวานแต่เขาไม่คิดว่าภรรยาตัวน้อยของเขาจะชอบมันถึงขนาดที่ว่าหากเอามากองๆรวมกันจะบังหน้าเขาจนมิด
มือขวาของนางจับหน้ากระดาษพร้อมจะพลิกไปอีกหน้าในขณะเดียวกันมือซ้ายของนางก็ถือซาลาเปาไส้หวานอยู่
ปากอิ่มอ้าออกพร้อมกัดซาลาเปาในมือในหนึ่งในสี่ส่วน
ดวงตาคมมองทุกการกระทำของภรรยาตัวน้อยอย่างไม่วางตา
ยามเมื่อนางเคี้ยวซาลาเปาในปากนั้นแก้มของนางมันดูอูบกลมเหมือนแก้มเด็กไม่มีผิด…น่าเอ็นดูยิ่งนัก ใบหน้าสวยบูดเบี้ยวเพราะเคี้ยวซาลาเปาไม่ละเอียด
ฮ่องเต้หนุ่มรีบรินชาให้ภรรยาตัวพร้อมทั้งหัวเราะอย่างสนุกปาก ดวงตากลมของนางมองเขาอย่างไม่พอใจก่อนจะหันหน้าหนี
“หากฮองเฮารีบกลืนลงคอเร็วเกินไประวังจะติดคออีกรอบนะ”
ฮ่องเต้หนุ่มเอ่ยเตือนอย่างเป็นห่วงพร้อมหัวเราะอย่างสนุกปาก
“!!!” ใบหน้าสวยหันมองอย่างไม่พอใจ
มือเรียวคว้าซาลาเปาลูกโตแล้วจับยัดใส่ปากผู้เป็นสามีที่กำลังนั่งหัวเราะอยู่ไม่ไกลพร้อมเขียนบางอย่างใส่กระดาษแล้วส่งให้ผู้เป็นสามีดู
“… ‘หม่อมฉันคิดว่าปากพระองค์ว่างเกินไปนะเพคะ’
ไม่น่ารักเลยนะ” มือหนาหยิบก้อนซาลาเปาที่ภรรยาตัวน้อยยัดใส่ปากมากัดพร้อมเคี้ยวอย่างไปสบอารมณ์นัก
ถึงมันจะอร่อยแต่ดูที่นางทำกับเขาสิ! “ดูท่าฮองเฮาจะมีความสุขเหลือเกินนะ
ถึงได้หัวเราะคิกคักแบบนั้น”
“…” แบมแบมไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยักไหล่อย่างผู้ชนะ
เธอถอนหายใจพร้อมยิ้มอย่างเย็นดูเมื่อเห็นฮ่องเต้หนุ่มกำลังนั่งบ่นอยู่ข้างๆ
“เลิกงอนเจิ้นเถอะ เจิ้นมิเคยง้อสตรีคนใดเลย”
คำพูดของฮ่องเต้หนุ่มทำให้แบมแบมหันไปมองแล้วขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
มือหนาจิ้มตรงกลางระหว่างคิ้วของเธอพร้อมพูดขึ้น “ขมวดคิ้วมากๆหน้าจะไม่งามเอานะ”
“พระองค์!! หม่อมฉันเด็กว่าพระองค์อีกนะเพคะ!! แล้วใบหน้าของหม่อมฉันก็ยังอ่อนเยาว์แถมยังเนียนนุ่มน่าสัมผัสอีกด้วย!!” แบมแบมเผลอรัวพูดไปอย่างไม่ทันคิด
มือเรียวตีปากตัวเองเบาอย่างหงุดหงิดก่อนเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นสามีที่นั่งหัวเราะอยู่ตรงหน้า
“พระองค์แกล้งหม่อมฉันหรือเพคะ?”
“เป็นเช่นนั้น”
“ฮ่องเต้จอมเจ้าเล่ห์”
“ฮองเฮาขี้งอน”
“หม่อมฉันไม่ได้งอนหรือโกรธพระองค์เสียหน่อย
แต่เพราะพระองค์กำลังทำให้ชีวิตสงบๆของหม่อมฉันพังทลายลงต่างหาก”
“อย่างไรกัน?”
“ก็พวกนางแย่งกันปรนนิบัติพระองค์แต่พระองค์กับเรียกตัวหม่อมฉันนะสิ
แบบนี้หม่อมฉันก็แย่สิเพคะ”
“หากนางทำอะไรฮองเฮาล่ะก็…ฮองเฮาก็มาฟ้องเจิ้นสิ”
“เสด็จแม่ของพระองค์เคยถามหม่อมฉันว่าเมื่อไหร่จะมีหลานให้ท่านเลี้ยง
หม่อมฉันควรตอบไปเช่นไรดีเพคะ?” คำถามของแบมแบมทำให้ฮ่องเต้หนุ่มชะงักไปครู่ “หม่อมฉันนั้นไม่ค่อยชอบเด็กเสียด้วยสิ”
“ฮองเฮาไม่ชอบเด็กอย่างนั้นหรือ?” มือหนาวางพู่กันในมือลงพร้อมมองจ้องใบหน้าสวยที่ยิ้มรับและพยักหน้าแทนคำตอบ
“แต่เสด็จแม่อยากให้หลานคนแรกเกิดจากฮองเฮา”
“นั้นแหละคือปัญหา” แบมแบมถอนหายใจอย่างเหนื่อยแล้วจึงพูดต่อ “พระองค์รู้หรือไม่ว่าหากหม่อมฉันต้องครรภ์ล่ะก็ท้องของหม่อมฉันจะใหญ่โตขึ้น”
“ก็ฮองเฮาตั้งครรภ์ ท้องก็ย่อมต้องใหญ่โตเป็นธรรมดา”
“ร่างกายของหม่อมฉันจะบวมโตขึ้นด้วยนะเพคะ”
“ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะฮองเฮามีเจ้าตัวน้อยอยู่ในท้อง
ร่างกายจึงขยายใหญ่ขึ้นอย่างไรเล่า”
“หน้าท้องก็จะแตกเป็นลายด้วยนะเพคะ”
“ก็ท้องฮองเฮาใหญ่ขึ้น เรื่องหน้าท้องก็ต้อง…”
“ไม่งามเลยเพคะ!!”
“หืม?”
“…”
“ที่ฮองเฮาไม่อยากจะตั้งครรภ์นั้นก็เพราะจะไม่งามอย่างนั้นหรือ?” ฮ่องเต้หนุ่มพยายามกลั้นขำแล้วใช้น้ำเสียงที่เรียบดูปกติที่สุดแต่ก็ไม่สามารถทำได้จริง
“ฮ่าๆ งั้นก็บอกเสด็จแม่ไปตามตรงสิ”
“บอกไปแบบนั้นหม่อมฉันก็โดนตีสิเพคะ
ถึงเสด็จแม่จะไม่ตีแต่จางมาม่าคงจะตีหม่อมฉันแน่ๆเลย”
แบมแบมทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้สามีพร้อมพูดเสียงแผ่ว “แล้วอีกอย่างเพื่อนเขาไม่มีลูกด้วยกันหรอกนะ”
“…” นั้นสิ…ที่นางพูดมานั้นถูกทั้งหมด ฮ่องเต้หนุ่มหันไปมองแผ่นหลังบางของภรรยาตัวน้อยที่นอนอยู่พร้อมนึกถึงความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนไปในใจของเขา
มันเหมือนจะมีเพียงแค่เขาที่ความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนไป…นางแค่ทำทุกอย่างตามหน้าที่ก็เท่านั้น
“เจิ้นจะ…”
“แต่หม่อมฉันเองก็ไม่เคยทำหน้าที่ของฮองเฮาอย่างสมบูรณ์เลยสักครั้ง”
มือเรียวดันตัวเองขึ้นพร้อมคลานเข่าเข้าไปใกล้ผู้เป็นสามี “ไม่คิดจะให้หม่อมฉันทำหน้าที่ตัวเองหรือเพคะ?”
“ฮองเฮา…”
มือหนาดึงร่างของภรรยาตัวน้อยมาใกล้จนบัดนี้ร่างของนางกำลังนั่งอยู่บนตักเขาอยู่
ใบหน้าหล่อที่ถูกมือเรียวสวยประคองไว้จับจ้องไปที่ใบหน้าสวยที่เคลื่อนเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของพวกเขาสัมผัสกัน
กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวนางกำลังทำให้เขาคลั่ง
“ฝ่ายบาทพะยะค่ะ!!!”
บัดซบ!!! แม่ทัพหวัง!! ไอ้เจ้าสหายไม่รักดี ช่างไม่รู้เวล่ำเวลาเอาเสียเลย!!!
#มบฮองเฮาไร้รัก
 |
|
ความคิดเห็น