Why do I love you ทำไมฉันต้องรักคุณ SJ+SNSD

ลำดับตอนที่ #7 : ความวุ่นวาย............เกิดขึ้น

อันยอง  ไรเตอร์อัพตอนเหม่งยุนแล้วน่ะ  หุหุ  ครบทุกคนแล้ว

ตั้งแต่ตอนหน้าไรเตอร์จะอัพเป็นคู่ละหนึ่งตอนแทน

เพราะถ้าอัพอย่างนี้ รีดเดอร์จะไม่รู้ว่าไรเตอร์อัพเพิ่มของใคร

ทำแบบนี้ดีมั้ยค่ะ   อ่านแล้วเม้นน่ะ

           ซอฮยอนพยายามผลักร่างหนาที่โอบกอดเธออกไป  แต่ไม่ได้ผล เพราะยิ่งดิ้นคนตรง

หน้ายิ่งกอดเธอแน่นขึ้น  

             "  ปล่อยน่ะไอ้บ้า  ปล่อยๆๆ  นี่แหน่ะ  "

         หญิงสาวตัดสินใจสอกเข่าเข้าไปที่กล่องดวงใจของเขา  ชายหนุ่มปล่อยมือทรุดตัวล้ม

ลงอย่างเจ็บปวด

            "  โอ๊ยยยย  นี่เธอ  ......"

            "  ช่วยไม่ได้  นายบังอาจเอามือที่สกปรกของนายมาแตะต้องตัวฉัน   ชาตินี้คงไม่มีลูกแน่ๆๆ  ชิ  แหว่ะ  เหม็น  น้ำต้องหาน้ำ"

      คนร่างงามเอ่ยโดยไม่สนใจยงฮวาแม้แต่น้อย  หญิงสาวเดินไปรอบๆหาน้ำ  เมื่อเห็น

ก็อคตั้งอยู่รีบวิ่งเข้าไปเปิดน้ำล้างแขนเรียวเธออย่างเอาเป็นเอาตาย

            "  มันออกมั้ยน่ะ...ไม่ได้ๆๆมันต้องออก......หึ  ออกแล้วๆๆๆ  เพราะนายคนเดียวเลย  ฉันจะฟ้องคุณยงฮวาไล่นายออก  ไอ้พวกท้ายไร่  ชิสสสส "

            "  ว่าไงน่ะ   เธอรู้จักเขาด้วยหรอ "

            "  อ้อ  แน่นอน ฉันเป็นเลขาคนใหม่ของเขา  และอีกไม่นานก็จะมาเป็นนายหญิงของไร่แห่งนี้   "

      ชายหนุ่มทำหน้างง  ลุกขึ้นเดินมาหาเธอ  ซอฮยอนเห็นแล้วถอยหลังหนีด้วยสีหน้า

ขยะแขยงเขาเต็มทน  ชี้หน้าเขา

            "  อย่าเข้ามาน่ะ.....เดี๋ยวเชื้อโรคจะติดฉันอีก "

           "  นายหญิง  ? ...เขารู้จักคุณหรือเปล่าเนี่ย  ทำไมถึงจะมาเป็นนายหญิงคิดจะจับเขาหรอ  "

           "  จะจับคุณยงฮวาหรอ ? "

      ซอฮยอนทำหน้าใสซื่อ  เอ่ยทวนคำถาม  ทำท่าคิดก่ออนจะแสระยิ้มออกมา

          "  ฉันไม่เชิงจะจับหรอก   แต่คนสวยๆอย่างฉันคุณยงฮวาเห็นต้องตกหลุมรัก

ฉันแน่นอน  แล้วเขาต้องบอกรักฉันและขอฉันแน่นอน "

      ยงฮวาแค่นหัวเราะ  อมยิ้มออกมา  เขารู้สึกเหมือนคนตรงหน้าพยายามเรียบเรียงคำพูดที่

คิดว่ามันดีที่สุด  แต่สำหรับเขาคำพูดนั้นมันน่าขำซะมากกว่าที่จะเข้าใจความหมายของมัน

         "  นี่นาย  บังอาจอีกแล้วน่ะ   กล้าหัวเราะฉันเรอะ "

         "  555+  ผมเปล่า  "

         "  นี่นายอย่ามาเล่นลิ้นกับฉันน่ะ  อยากถูกตบหรือไง  ฮึ่ย.."

 มือเรียวยกขึ้นเตรียมฟาดไปที่ใบหน้าหล่อ  แต่ต้องมีเหตุจำเป็นที่เธอต้องค้างไว้อย่างนั้น 
 
         "  อ้าว  พี่ยงกลับมาจากโกดังตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ  แล้วคุณฮาร่าคุณ  ?"

     ซันนี่ที่เพิ่งกลับมาจากการไปเอารองเท้าให้ซอฮยอนเอ่ยขึ้น  ซอฮยอนมองคนร่างสูงอย่าง

อึ้งๆเมื่อรู้ว่าคือใคร  ยงฮวาส่งยิ้มล้อเลียนให้คนร่างบางเหมือนกับจะบอกว่าให้เธอตบเขาได้

เลย   หญิงสาวกึกกัก ลดมือลงลูบผมตนเองแก้เก้อ  กระซิบกับตนเอง

         "ซวยแล้ว  ยัยซอฮยอน"

        "  เขาจะตบยุงให้พี่น่ะซันนี่ 555+  แต่มันคงไปแล้วมั้ง  ใช่มั้ยคุณซออยอน"

        "  ชะ..ใช่ค่ะ   ยุงตัวใหญ่มากๆเลยค่ะ "

        "   หรอค่ะ  พี่ยงนี่คุณคูฮาร่า  ที่จะมาเป็นเลขาให้พี่ "

        " คูฮาร่า  ? ไม่ใช่ชื่อ ซอ...."

    ยงฮวาทำหน้าแปลกใจไม่น้อย   ไหนเมื่อกี้บอกว่าชื่อซอฮยอนไง แล้วทำไมถึง...

        "  เอ่อ   คุณยงฮวาค่ะ  ฉันเป็นแขก  ทำไมเราไม่เข้าไปคุยกันข้างในค่ะ  ตรงนี้ฉันร้อนมากๆๆเลยค่ะ  "

 ซอฮยอนรีบเอ่ยขัดขึ้น  ถ้าหากยงฮวาพูดออกมาว่าเธอไม่ใช่คูฮาร่าซวยแน่  งานการจบแน่ๆๆ

         "  อ้อ ... ซันนี่เธอมีอะไรก็ไปทำเถอะ ฉันจะคุยกับคุณฮาร่าสุดสวยตรงนี้ "

         "  แต่คุณฮาร่าเขาบอกว่าจะเข้าไปข้าง....."

         "  ซันนี่  "

         "ก็ได้ค่ะ  "

    เมื่อซันนี่เดินออกไปแล้ว  ยงฮวาหันมามองคนที่ทำหน้าบึ้งอยู่อย่างยิ้มๆ เดินเข้าไปใกล้คน

ร่างเพรียวบางมากขึ้น  หญิงสาวถอยหนีจนไปตันอยู่ทีต้นไม้ใหญ่  คนร่างสูงยิ้มเยาะมือเรียวทั้ง
 
2 ข้างเท้าขึ้นชันต้นไม้ระหว่างเธอ  จนเธอไม่สามารถหนีได้อีก

       " ว่าไงคุณซอฮยอน  อา..ไม่ใช่สิคุณฮาร่าต่างหาก   มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย "

       "  แก้ตัว...ทำไมฉันต้องแก้ตัว   ไม่มีนี่ อ้อแล้วฉันก็เหม็น......."

       "เหม็นตัวคุณ  ฉันขยะแขยงมัน อี๊....หึหึ  ผมฟังมา  เกือบสิบรอบแล้ว "

       "...."

      หญิงสาวพุดไม่ออกได้แต่จ้องตาเขานิ่ง  

       "  คุณไม่ใช่คูฮาร่าเลขาของผม   ผมเห็นคูฮาร่าตัวจริงๆแล้ว คุณเป็นใครกันแน่"

  

      ชายหนุ่มกดร่างบางลงบนเตียง และโถมทับตามด้วยร่างของเขา  ยุนอาทำหน้างง 

ผลักหน้าที่จะโน้มลงมาจูบเธอออก

       "  เอ่อ..คุณคยู  ฉันว่าฉันบอกคุณแล้วน่ะว่าฉันมาหาคุณเพราะเรื่องอะไร "

       " ใช่  คุณบอกผมแล้ว..แล้วไหนหล่ะอุปกรณ์ที่คุณเตรียมมา"

       "  มันอยู่ที่ข้างล่าง   แต่นี่คุณต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ  ไหนหล่ะห้องของฉัน  "

       "  ก็นี่ไง...มันจะเป็นห้องของคุณในอีกไม่ช้า  "

    ว่าพลางใบหน้าชายหนุ่มก็ก้มลงจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่ม ยุนอาเบิกตากว้างใช้มือเรียวจับผม

เขาแล้วทึ้งออก

        "อ๊ากกก   เจ็บๆๆๆๆ  นี่คุณทำอะไรเนี่ย "

คยูฮยอนร้องลั่นสะบัดหัวออกจากมือเธอลุกขึ้นนั่งแสดงสีหน้าเจ็บปวด  

        " ก็นายฉวยโอกาสฉัน  แล้วโปรดเข้าใจให้เเจ่มแจ้งด้วย  ฉันมาที่นี่เพราะมาเป็นคนใช้  ไม่ได้มาเป็นเมียของนาย  "

         "  นี่เธออย่าบอกน่ะ  ว่าที่เธอมาหาฉันมาเป็นคนใช้น่ะ  ไม่ใช่มาเป็น......หรอ "

        "  เออ  ...ห้องนี้ใช้ได้แฮะ  ห้องนอนของฉันใช่มั้ย "

     หญิงสาวลุกขึ้นมองไปรอบๆ  เดินสำรวจห้อง   คยูฮยอนหน้าขึ้นสี  นี่เขาเข้าใจว่าเธอจะมา

นี่เธอจะมายอมนอนกับเขาสะอีก  ที่ไหนได้   มือหนาปราดเข้าไปจับมือเรียวเล็กไว้

         "  ห้องของเธอเรอะ..ไม่มีทาง ถ้าจะมาเป็นคนใช้ก็ต้องไปอยู่เรือนคนใช้ มานี่ "

     ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหัวเสีย  ลากออกมาจากห้องเค้า ทันที มุ่งหน้าลงมายังชั้นล่างพาเธอ

เดินไปด้านหลังที่เรือนคนใช้  เมื่อมาถึง  ยุนอาถึงกับทำหน้ายี้ เพราะมันเล้กแล้วก้เก่ามาก

         "  ไม่เอา  ห้องนี้เล็กชะมัด  แนนอนไม่ได้หรอก   มีห้องที่ใหญ่และหรูกว่านี้มั้ย"

          "ไม่มี...อ้อ  ถ้าอยากได้ห้องที่ใหญ่และหรูกว่านี้  10  เท่า คืนนี้เธอต้องไปเป็นเมียฉันสิ    นี่กุญแจ   ถ้ายังเรื่องมาก  ก็ไปนอนห้องเก็บของก็ได้ "

    คยูฮยอนยืนพิงเสายักคิ้มให้คนร่างงามอย่างมีชัย   ยุนอาทำหน้าเซ็ง  เธอคงไม่มีตัวเลือกที่ดีกว่านี้แล้วสิน่ะ

          "  ห้องนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายนี่  ฉันเอาห้องนี้  เชิญคุณกลับไปได้เลย  เพราะฉันจะเริ่มทำงานวันพรุ่งนี้  ซึ่งวันนี้ถ้านายจะเรียกใช้ฉันขอบอกไว้ก่อนว่าไม่มีทาง  "

           "555+  มีลูกน้องอย่างนี้ด้วยหรอ  ต่อรองกับนายจ้างน่ะ "

           "  ฉันนี่ไง  เอ๊ะ  หรือว่า...."

     ยุนอาเดินมาหาคยูที่ยืนพิงเสาอยู่  มือเรียวยกขึ้นลูบใบหน้าเขา  ยิ้มกรุ่มกริ่ม  คยูฮยอนตา
โต  ขนลุกซู่  ทำไมผู้หญิคนนี้ชอบยั่วเขาอยู่เรื่อย  ความอดทนของเขามีขีดจำกัดน่ะ

           "  หรือว่าอะไร..."

           "  หรือว่านายจะมาช่วยฉัน....ทำความสะอาดห้องจ้ะสุดหล่อ "

           "  เหอะ...ไม่มีทาง  โชคดีหล่ะ  พรุ่งนี้เตรียมตัวไว้เลย  ผมจะให้ป้านมมาตามเธอไปทำงานตั้งแต่หัวรุ่งเลย  ไปหล่ะ "

      คยูฮยอนปัดมือเรียวออกบาๆ  ยิ้มกรุ่มกริ่มให้เธอ  ก่อนจะดินผิวปากออก  ยุนอามองตา

รอยยิ้มค่อยๆหุบลงสนิท  สีหน้าเปลี่ยนเป็นรังเกียจทันที

          "  คอยดูเถอะ  ฉันหาของได้เมื่อไหร่  นายไม่ได้เกิดแน่  คยูฮยอน "

     หญิงสาวเบะปากอย่างหมั่นไส้  เดินมาไขกุญแจ เปดออก  ภาพที่เอเห็นทำให้แทบช็อค  

ห้องเก็บของ  !!!  

           "  กรี๊ดดดดดด   นี่นายแกล้งฉัน  ฮึ่ย  ฉันไม่ยอมแพ้หรอก "

    ว่าแล้ว  เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกอย่างร้อนใจ เดินออกมาให้ห่างห้องที่เต็มไปด้วยเศษฝุ่น

            "  ฮัลโห  บริษัทรับออกแบบตกแต่งห้องหรือป่าวค่ะ........อ้อ  ใช่ค่ะ  ฉันต้องการทำห้องใหม่ด่วยเดี๋ยวนี้.......ค่ะ ทั้งทาสีใหม่  เปลี่ยนประตู  ทั้งหน้าต่าง  แบบว่าเปลี่ยนห้องใหม่หมดค่ะ  เอาของตกแต่งห้องด้วย  เอามาให้ครบเลยน่ะค่ะ  ทั้งโฮมเธียร์เตอร์  โซฟา  ทุกอย่าง .......ค่ะ  ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง  เอาของที่พวกคุณคิดว่าแพงที่สุดในร้านของคุณมา   ถ้าไม่มาภายใน  10  นาที  พวกคุณเป็นศพแน่  ฮึ่ย..."


       หญิงสาวสบถใส่โทรศัพท์อย่างโมโห  นี่เธอมีเรื่องที่หงุดหงิดใจกว่านี้อีกมั้ย
     ตี๊ด  ๆ       'ยูริสุดโหด'
ยุนอามองชื่อหน้าจอ  ก่อนจะกดรับอย่างสงสัย

           " ค่ะพี่ยูล "

          [ยุนอา แย่ แล้ว  เจสอาการกำเริบอีกแล้ว  ตอนนี้อาละวาดอย่างหนักที่บ้าน]

           "  ว่าไงนะค่ะ   เป็นไปไม่ได้  พี่เจส  ไม่มีอาการอย่างนี้มานานแล้ว"

       [ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน  เธอรีบกลับมาก่อนเถอะ  พวกเรา  3  คนอยุ่นี่หมดแล้ว   เราต้องการเธอน่ะยุน ]

           "  ค่ะพี่ยูล  ฉันจะรีบกลีบเดี๋ยวนี้แหล่ะ "

      หญิงสาวรีบวางโทรศัพท์  กอนจะรีบวิ่งไปที่รถที่จอดอยู่หน้าบ้านคยูอย่างรวดเร็ว  ยุนอากระชากประตูออก รีบบึ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

           " ยุนอา เดี๋ยวนั่นคุณจะไปไหน "

คยูฮยอนรีบวิ่งตาเธอมา  แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว  เมื่อรถของเธอหายไปในชั่วพริบตา

          "  แต่ฉันไม่ยินดีด้วย แทมิน "

      เสียงเข้มเอ่ยขึ้น  ปรากฎร่างชายหนุ่มหน้าตาหลอเหลา  เอาการอยู่ในชุดสูทสีดำ  ขาเรียว

ยาวก้าวเข้ามาหยุดครงหน้า  สีหน้าเย็นชามองมายังแทยอน  ลุกสมุนทุกคนลุกขึ้นยืนโค้งคำนับ

ทันที

          "  ป้ะป๊า.......... "

       แทมินเอ่ยด้วยสีหน้าตกใจ  รีบวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นพ่อ  แทยอนจ้องเขาด้วยสีหน้าใสซื่อไม่มี

ทีท่าจะเกรงกลัว ในรัศมีความโหดร้าของเขา


         "  เธอเหรอ   ที่แทมินจะเอามาเป็นครูสอนป้องกันตัว.....เหอะ  เด็กๆๆ "

         "  แต่ฝีมือพี่เขาสุดยอกเลยน่ะครับป้ะป๋า   แทมยังทึ่งเลย "

         "  แต่เขาเป็นผู้หญิง...แทมรู้กฎนี่  "

       แทมินหน้าจ๋อยลง  เมื่อผู้เป็นพ่อเอ่ยเรื่องกฎข้อนี้มา  ว่าห้ามผู้หญิงเข้ามาในอนาเขตของ

แก็งค์เด็ดขาด  ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม  ถ้าหากมีใครพาเข้ามาตายสถานเดียว

           "  แต่แทมชอบพี่เขาจริงๆน่ะครับ  ป้ะป๋ายกเว้นให้คนหนึ่งเถอะน่ะครับ"

           " ไม่ได้  !!!  เธอออกไปเดี๋ยวนี้  แล้วอย่ามายุ่งกับที่นี่อีก "

      ลีทึกหันมาเอ่ยกับหญิงสาวร่างเล็กด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว  ดวงตาภายใต่แว่นตาดำกำลัง

ลุกเป็นไฟ  เตรียมแผดเผาแทยอนได้ทุกเมื่อถ้าหากเขาถอดมันออก

            " ฉันไม่ไป ...  ในเมื่อฉันทดสอบผ่าน  ฉันต้องได้งานน่ะ "

            "  เธออยากตายในนี้หรือไง  "

            "555+ เป็นคำขู่ที่น่ากลัวนี่    แต่ฉันไม่ไป  "

            "  นี่เธอ  !!  ได้   พวกนายตัวเธอไว้ "

        ชายหนุ่มหันไปสั่งลูกน้องให้จับตัวร่างเล็กไว้  แทยอนไม่ยอมให้จับง่ายๆ ซัดหมัดใส่คนที่

เข้ามาหาเธอ  เท้าเรียวเตะเข้าไปที่ร่างสูงใหญ่ก่อนจะฉวยโอกาสคว้าปืนจากกระเป๋าเสื้อลูกน้อง

คนหนึ่งที่เธอเพิ่งล้มลงไป ก่อนจะเล็งไปที่คนอื่นๆที่หยุดชะงักเมื่อเห็นปืนเล็งไปที่พวกเขา

             "  เข้ามา  พวกเเกเป็นศพแน่  !!! "

       ลีทึกจ้องหน้าแทยอนที่เล็งปืนมาที่เขา   ด้วยสีหน้าราบเรียบ แต่แทมินดูจะกระวนกระวาย

เป็นอย่างมาก  เพราะรู้ว่าแทยอนกำลังเล่นของสูงอยู่  พ่อเขาเป็นถึงหัวหน้าแก็งค์มาชี้ปืนใส่

หน้าแบบนี้ไม่รอดแน่ๆ

             "  หึหึ...กล้าดีนี่   เธอคงอยากตายมากสิน่ะ "

             "555+คิดว่าฉันจะตายง่ายๆหรอ  ถ้าฉันตายนายก็ต้องตายก่อนฉันน่ะ "

              "คุณแทยอนผมว่าพี่วางปืนเถอะ..แล้วกลับออกไปซะ "
 
      แทมินเอ่ยด้วยสีหน้ากังวลใจ  หันไปพยักหน้าให้อึนฮยอกที่อยู่ด้านหลังแทยอนเป็นเชิญบอกสัญญาณ

               "  ไม่  !  ฉันต้องได้งานนี่  "

               " ดื้อด้าน  ได้อยากลองดีใช่มั้ย  ฉันจะสนองให้  "

      ปัง  ปัง  !!! 
     เสียงดังออกจากกระบอกปืน  กระสุนเข้าไปฝังอยู่ที่ขาของชายหนุ่ม  ทุกคนมองกันอย่าง

อึ้งๆ  ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะยิงจริงๆ  ร่างของคนโดนยิงค่อยๆทรุดล้มลงกับพื้น  แทมินเบิก

ตากว้างรีบเข้าไปประคองอย่างรวดเร็วน้ำตาเด็กน้อยพรั่งพรูออกมา

            " ฉันบอกแล้วไง....ว่าฉันต้องได้งานนี่ ...อ้อแล้วถ้าคิดจะลอบกันกัน  คิดใหม่ได้เลย"

            "  นี่เธอ......"

      แปะ แปะ ๆๆๆ เสียงตบมือดังขึ้น  ทำให้ทุกคนรีบหันไปมอง ในสถานการณแบบนี้ใครมันมา

ตบมืออยู่ฟ่ะ.....แทยอนย่นคิ้วจับปืนแน่น มองคนมาใหม่  ที่เดินมาหยุดตรงหน้าเธอพร้อมส่ง

ยิ้มหวานให้  หญิงสาวมองอย่างอึ้งๆใจเต้นตึกตัก  เมื่อคนร่างสูงยื่นหน้าเข้ามาใกล้  หน้าเรียว

เล็ก ล้อมรอบด้วยกลุ่มผมยาวซอยเถงต้นคอที่ถูกดัดให้ดูเซอร์  จมูกนิดๆ  ล้อมรอบด้วยแก้ม

อวบทั้ง 2 ข้าง  ดวงตาเย็นสงบน่ากลัว  แม้จะยิ้มอยู่   ก่อนที่เธอจะเคริ้มไปมากกว่านี้เสียงเรียก

ของแทมินทำให้เธอได้สตทันที

            "  น้าคิบอม  !!.."

Shala. la

    

          ณ  ห้องผ่าตัด  เจสสิก้ายืนจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับการผ่าตัดด้วยใบหน้าเยือกเย็น 

ไม่เหมือนคนที่รับเคราะห์ในครั้งนี้ คือทิฟฟานี่  ที่ถูกเพื่อนๆรุมจับมัดให้นอนลงบนเตียงผ่าตัด

อยู่  ดงแฮเดินเข้ามาถามเจสสิก้าเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง  เพราะเรื่องนี้อาจจะเลวร้ายมาก

สำหรับพนักงานของเขาและถ้าหากผิดพลาดขึ้นมาไม่ใช่เจสสิก้าเท่านั้นที่รับผิดชอบรวมถึงเขา

ด้วยเช่นกัน

         "  คุณแน่ใจหรอ  ว่าคุณทำได้ "

         "   ถามแบบนี้  แปลว่าคุณไม่เชื่อใจฝีมือของฉัน "

         "  ใช่..."

         "   วางใจเถอะค่ะ   คุณไม่นั่งดุเฉยน่าจะดีกว่าน่ะ "

      ชายหนุ่มถอนหายใจ  ก่อนจะปลีกตัวมานั่งดูที่เก้าอี้  เจสสิก้ายิ้มเยาะ  เอาผ้าปิดจมูก 

เข็นรถอุปกรณ์มาตั้งข้างเตียง   มองทิฟฟานี่ที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง  เธอไม่สามารถดิ้นได้

อีก  เมื่อแขนและขาถูกจับตรึงไว้หมดแล้ว  มือสีขาวน้ำผึ้งของเจสสิก้าเอื้อมไปลูบใบหน้าหน้า

นวลของทิฟฟานี่

         "  ไม่ต้องกลัว  ฉันจะทำให้เธอสวย  จนเพื่อนๆเออิจฉาเลยแหล่ะ  หึหึ "

         "  ฮึก   ปล่อยฉันไปเถอะ  ฉันไม่อยากทำศัลยกรรม แม่ฉันต้องฆ่าฉันแน่  ฮือๆๆ"

         "  555+  แม่หรอ  ใช่แม่เธอต้องฆ่าเธอแน่ๆๆ......แต่เอต้องทำ  !!! "

      ปัก.....มือเรียวจับเข็มก่อนจะปักลงไปบนแขนของทิฟฟานี่อย่างไร้ความอ่อนโยน   เพื่อนๆ

ที่ยืนดุอยู่แทบเอามือปิดปากปกปิดเสียงร้อง   มองเจสสิก้ากันตาเดียว  ดวงตานั่น  มันเหมือน

ปีศาจที่พร้อมจะฉีกเนื้อเพื่อนของเธอได้ทุกเมื่อ  คนที่นอนบนเตียงเบิกตากว้าง  ร่างกายกระตุก

ขึ้น ใบหน้าแสดงถึงความเจ็บปวด  ดวงตาเรียวคลอไปด้วยน้ำตา  ก่อนจะหยดใหลอาบแก้ม

พร้อมกับเปลือกตาที่ปิดลงสนิท 

            "  ตื่นขึ้นมาก็สวยแล้ว.....  "  6  ปีแล้วสิน่ะ  ทีเราห่างจากการผ่าตัดมา

       เจสสิก้าเอ่ยเสียงเย็น ใส่เครื่องช่วยหายใจให้ทิฟฟานี่ ก่อนจะหันไปจ้องคนอื่นที่ยืนมองอยู่

ด้วยสายตาดุ  มือเรียวหยิบเข็มฉีดยาชาออกมา  แล้วบรรจงฉีดไปตามจุดต่างๆที่เธอต้องผ่า

ตัด  หญิงสาวเลือกที่จะทำจมูกก่อน  โดยชำแหล่ะเนื้อเยื่อบางๆที่จมูกออก  จากนั้นก็ใช้เนื้อ

อ่อนที่เธอตัดมาจากติ่งหูของทิฟฟานี่มาเสริมความโด่งให้แทนพลาสติกที่เขาใช้กัน   จากนั้นก็

เอาเลื่อยเล็กมาเหลารูปคางโดยเก็บชั้นไขมันใต้คางดึงไปเก็บเย็บไว้ที่กกหู

ให้ดูเป็นรูปวีไลน์ สวยงาม  และทำการฉีดไขมัน ตามโหนกแก้มทั้งสอง หน้าผากและที่คางเล็ก

น้อย  เพื่อทำให้ใบหน้าดูมีน้ำมีนวลมากขึ้น  การผ่าตัดผ่านไปราว  3  ชั่วโมง  ซึ่งทำให้คนที่

เฝ้ามองอยู่พยายามกดกลั้นอารมณ์อย่างมาก  เพราะการผ่าตัดของเจสไร้ซึ่งความปราณี 

ความอ่อนโยน

             "  อึก...อ๊วกกก "

          เพื่อนสาวของทิฟฟานี่ที่ยืนดูอยู่ทนไม่ไหว  มันโหดร้ายเกินไปที่จะทนดูอยู่  ผู้หญิงตรง

หน้าทำเหมือนกับเพื่อนของเอเป็นชิ้นเนื้อคิดจะชำแหล่ะอย่างเดียว  ร่างบางรีบเอามืออุดปาก

ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้อง

            " เสร็จแล้ว   พาเพื่อนของเอไปที่ห้องพักฟื้นได้เลยน่ะ   "

            "  คุณเจสสิก้า  เสร็จแล้วก้ตามมาคุยที่ห้องเถอะ  "

       ดงแฮเอ่ยตอนนี้หน้าเขาเขียวมากๆ ไม่ใช่ความโกรธ  เพราะเขาพยายามจะกลั้นอ๊วกอยู่

เช่นกัน   ถึงแม้เขาจะเป็นแพทย์ศัลยกรรมเช่นกัน  แต่พอมาเห็นเจสสิก้าแล้ว  เขาถึงกลับ

น้ำลายฝืดคอเช่นกัน     หญิงสาวผมทองถอดถุงมือที่เปรอะไปด้วยเลือดมากมายออกพร้อมชุด

ผ่าตัด  ดวงหน้าสวยเบะปาก  ก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องตามดงแฮไป

    "  อ๊วกกก...แค่กๆๆ   .........งานของคุณเสร็จแล้วถือว่าผ่านไปขั้นหนึ่ง  ที่เหลือรอดูผล  "  
    ดงแฮก้มลงอ๊วกใส่ถุง เหงื่อตก  เมื่อเสียงเปิดประตูเข้ามาเขารีบลุกขึ้นนั่งทำตัวปกติที่สุด  หญิงสาวผมทองเดินมานั่งบนโต๊ะส่งสายตาเย็นชาให้เขา


      " หวังว่าเราคงจะได้ร่วมงานกันน่ะค่ะ "

      "ครับ...แต่ผมต้องปรึกษาพี่ชายทีจะรับคุณไว้ก่อน  เพราะที่นี่เป็นของพี่ชายผม "

      "  หึหึ  คุณแจจุง "

      "  ใช่...คุณรู้จักด้วยหรอ "

      "  รู้จักสิ  รู้จักดีด้วย  หมดธุระแล้วใช่มั้ย  ฉันจะได้กลับบ้าน อยากอาบน้ำเต็มทีแล้ว"

      "  เชิญ.."

     หญิงสาวกระตุกคิ้วเชิงรับรู้  ก่อนจะรีบเดินออกมาจากสถาบัน  ใบหน้าสวยเริ่มเปลี่ยนไปราว

คนละคน   ขาเรียวรีบเดินมาที่รถ  แล้วกระชากมันออกอย่างแรงปิดประตูดังปัง  ร่างบางเริ่มสั่น

ไปทั้งตัว ใบหน้าสวยจ้องมองมือของตนเองที่ส่นรัว  มือที่จับมีดเมื่อกี้  มือที่จับเข็ม มือที่เธอ

ชำแหล่ะเนื้อคนไปสดๆเมื่อกี้ ดวงตาสวยเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

      "  ฮึก....ฉันทำไปแล้ว  ฉันทำมันลงไปแล้ว   พ่อค่ะ   เจสขอโทษเจสไม่ได้ตั้งใจ  ฮือๆๆๆๆ   "

      เจสสิก้าก้มลงร้องไห้บนฝ่ามือตนเอง  ตอนนี้เธกลัวและหวาดระแวงไปทุกสิ่ง

      "  พ่ออย่าโกรธเจสเลยน่ะ  ฮึก  เจสทำไปเพื่อจะทวงของๆเรากลับมา  พวกมันต้องชดใช้

ให้เจสกับพ่อ  พวกมันต้องเจ็บปวดเหมือนที่พ่อและเจสเจ็บ  ฮึก....พ่อช่วยเจสด้วย  ช่วยให้ผล

มันออกมาดี ด้วย   ช่วยให้ผู้หญิงคนนั้นสวยด้วยน่ะค่ะ   "


       ปัง  ปัง  เสียงคาะประตูจกรถ  ทำให้ดวงหน้าสวยที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเงยหน้าขึ้นมอง  เมื่อเห็นว่าเป็นใครทำให้เธอถึงกับตาโต

" เจส !........."

               " นี่เธอ....มันจะมากไปแล้วน่ะ  เธอมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองฉัน  หัวนอนปลายเท้าเธอฉันก็ยังไม่รู้เลย  จะให้ฉันมาแต่งงานกับผู้หญิงอย่างเอได้ไง   ขอแบบนี้หน้าด้านเกินไปแล้ว  "

       หน้าด้าน !!!  เจ็บจี๊ดเลย  ยูริปั้นหน้าบึ้งใส่อย่างโมโห  ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายตรงหน้าจะ

ปากจัดได้เพียงนี้   ดวงหน้าหวานพยายามข่มอารมณ์ไว้  ก่อนจะหันหน้าไปทางหน้าตา  แล้ว

หันหน้ากลับมามองเขาด้วยรอยยิ้มที่เอกำลังปั้นขึ้น

              "  หึหึ   ค่ะ  ฉันหน้าด้าน  แต่ฉันหน้าด้านเพื่อความอยู่รอดฉันกับลูกในท้อง  

ก็ได้ค่ะ   ไม่อยากแต่งงานกับฉันก็ไม่เป็นไร   เดี๋ยวฉันจะเอาคลิปนี่ไปให้พ่อคุณดู บางทีฉันอาจ

จะได้ทั้งเงินที่ มากกว่า 100ล้าน   และอาจจะได้ตัวคุณด้วยก็ได้  ดีมั้ยค่ะ "

               "  OoO  "

        ซีวอนได้แต่อ้าปากค้าง  มองยูริอย่างโกรธแค้น  เวรกรรมอะไรกูเนี่ย 

              "  ลุงค่ะ   จอดรถด้วยค่ะ  ฉันจะลงตรงนี้   "


              "  ครับคุณ ผู้หญิง "

       รถลีมูซีนมาจอดเทียบท่าข้างถนน  ยูริเปิดประตูลงจากรถออกมา  แต่ก็ไม่วายที่จะอำลาคนในรถก่อน


             "  หวังว่าเราจะเจอกันเร็วๆนี้น่ะค่ะ  คุณชเวซีวอน   เฮ้อ..น่าเบื่อจัง  ฉันต้องมี

คลิปว่อนดังไปทั่วเกาหลีกับสามีตนเองหรอเนี่ย    น่าขายหน้าชะมัด  แต่ก็น่ะ  อย่าโกธแม่เลย

น่ะลูก  แม่ทำเพื่อหนูจริง "

         ซีวอนมองยูริ  ที่ทำท่าลูบท้องตนเอง  เหมือนว่าคุยกับลุกตนเองอยู่   

            "  บายค่ะ  ที่รัก  จุ๊บุ๊ๆๆ  น่ะ  "

        ร่างสวยเอ่ย  ก่อนจะส่งจูบที่คิดว่าเซ็กซี่ที่สุดให้เขา  หยิบแว่นตาดำมาสวม  เชิดหน้าใส่

เขา  แล้วเดินออกไป     ซีวอนมองตามก่อนจะหยิบโทรศัพท์หาพื่อนที่เป็นนักสืบอย่างรวดเร็ว

           "  ฮัลโหล  เยซอง  ช่วยสืบประวัติคนให้หน่อยสิ"

           [ได้  ชื่อหล่ะ ]

           " ชื่อหรอ..... นี่เธอ  เดี๋ยวก่อน  เธอชื่ออะไร  "

        ชายหนุ่มเปิดประตูรถแล้ววิ่งตามออกไป  แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว  เมื่อเธอหายไปอย่างไร้ร่อง

รอยเขากวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อตามหา แต่ก็ไม่เจอ ยิ่งทำให้เขาหงุดงิดขึ้นเป็นหลายเท่า  
          "  แม้แต่ชื่อยังไม่รู้จัก  ไปทำให้ท้องตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะนี่ย   แล้วจะสืบรู้ได้ไง  ว่ายัยนั่นมันไม่มาหลอกกูว่ะ "

          [มึงไปทำใครท้องเนี่ย   ถ้าไม่มีชื่อ  ก็เอารรูปก็ยังดี]

          "  ไม่มี  กูเพิ่งเจอเมื่อกี้นี่แหล่ะ  มาบอกว่ากุทำเธอท้อง  แล้วให้รับผิดชอบจากนั้นก็หายตัวไปเลย  "

          [เวรแล้วไง    เอางี้ มึงมาหากุที่คอนโด  มาสเก็ตภาพกัน ]

          "  เออ  ขอเข้าไปหาพ่อก่อน   แล้วจะไปหาแกทีหลัง  "

          [อือ   ]


       ซีวอนวางสาย  ก่อนเดินขึ้นรถ  แล้วสั่งให้พาตรงมายังบริษัทที่พ่อตนเองทำงานอยู่อย่าง

รวดเร็ว  รถยนต์คันหรูแล่นเข้าสู่ตึกหรูขนาดใหญ่  ชายหนุ่มรีบเปิดประตู  ลงอย่างรวดเร็ว   เดิน

เข้าไปถามพนักงานที่ยืนที่เคาร์เตอร์

            "  พ่ออยู่มั้ย "

            "  อยู่ค่ะ   แต่ท่านมีแขก  "

            "  ใคร  !! "

            "  มีผู้หญิงคนหนึ่ง  มาขอพบท่านเมื่อกี้ค่ะ  เห็นว่ามีเรื่องสำคัญมากๆมาบอกท่าน  ท่านเลยอนุญาติให้เข้าพบค่ะ "

             "  เวรเอ๊ยยยย "

       ชายหนุ่มสบถ  รีบวิ่งเข้าลิฟท์แล้วกดชั้นบนสุดทันที  เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดตามใบหน้าหล่อ 

ภาวนาขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิด  ผู้หญิงคนนี้แสบจริง เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกขาเรียวยาวรีบ

วิ่งไปที่ประตูสุดหรูเปิดมันออกดังปัง  ภาพตรงหน้าทำให้เขาแทบช็อค 

             "  พ่อ!...."


อันยอง  ไรเตอร์ลงให้เเล้ว  4 คู่

555+  คือวอนริ  กับ ด๊องเจส  ยงซอ   แททึก  และคยูยุน

  ไม่เม้นอดอ่านแน่ 

ป.ล  ไรเตอร์เพิ่มตัวละครเข้าไปแล้วน้า  +