บำเรอรัก...ด้วยแรงแค้น [ SJ SNSD]

ลำดับตอนที่ #6 : ความเจ็บปวดที่ไม่อยากเจอ..........................100%

   

คิดว่า  นายจะอยุ่อย่าสงบหรอ  นายฮัน......  มักน้อยไปแล้วย่ะ
 

 


ใช่สิ ฉันมันเลวนี่....  ฉันเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง  ทุกคนเลยไม่รักฉัน ... ฉันเป็นแฟนที่น่าเบื่อและไม่เอาไหน  นายเลยไม่รักฉัน คยูฮยอน  

 

นายคิดว่าจะหนีฉันพ้นหรอซีวอน....หึหึ  ไม่มีวันซะหรอก  นายลืมฉันไม่ได้หรอกซีวอน

             " วันนี้ฉันมีงานอะไรบ้าง  "

ยูริเอ่ยถามฮันกยอง  ขณะเดินลงบันไดมาชั้นล่าง

               "  วันนี้คุณหนูยูล  มีงานไปเปิดตัวเครื่องเพชรครับ  และตอนเย็นจะมีงานเลี้ยงประมู,เพชรจากอียิป์กัน  คุณหนูยูลต้องเข้าร่วมประมูลด้วย "

        ฮันกยองตอบขณะดูตารางงานในสมุดที่เค้าจดไว้  ก่อนจะรีบเดินตามคนร่างเพรียวออก

มาหน้าบ้าน  หญิงสาวเดินมาหยุดที่หน้ารถตู้คันหรู  ฮันกยองรีบไปเปิดประตุให้ทันที

               "  อย่างงั้นหรอ   แล้วเตรียมชุดให้ฉันยัง "

               "  เตรียมพร้อมหมดแล้วครับ "

         ยูริกำลังจะขึ้นรถ  แต่ก็หยุดชะงัก  หันมามองฮันกยองตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตา

เหยียด  ชายหนุ่มทำหน้างง  มองตนเองว่ามีอะไรผิดแปลกไปมั้ย  ไม่มีนี่


                "  ใครซื้อเนคไท ให้นาย "

                 "เอ่อ..."

         ฮันกยองก้มมองเนคไท สีเขียวขี้ม้าสุดหรู  จะบอกยังไงหล่ะ  นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่

แทยอนซื้อให้เขา

               "  ใครซื้อให้นาย !! "

               " ซื้อเองครับ "

               "  อ้อหรอ...งั้นนายไปเปลี่ยนมันออกซะ  หรือไม่ก็ทิ้งไปเลย  ฉันเกลียดสีเขียวขี้ม้า  อี๋  สกปรก  "

      หญิงสาวเอ่ย ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ  ทิ้งให้ฮันกยองยืนเจ็บใจอยุ่คนเดียว  คอยดูเถอะยัย

คุณหนุ  ฉันจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกเลย ชายหนุ่มคิดในใจอย่างหงุดหงิด  ก่อนจะเดินออ้มไป

เนคนขับ  มือหนากระชากเนคไทออกเก็บไว้ในกระเป๋า  ก่อนจะสตาร์ทรถขับออกมา

              " คุณแทยอน "

       คยูฮยอนเอ่ยอย่างตกใจ   รีบคว้าเสื้อมาลวกๆ  แทยอนดูจะช็อคมากกับภาพที่เห็น 

กับผู้หญิงคนอื่น เธออาจจะชินแล้วและไม่ว่าอะไร  กับน้องสาวตนเองนี่มัน

              " บัดสีที่สุด   ฉันจะลงไปรอคุณข้างล่าง  ให้ตายสิ "

              " เรื่องน้พี่จัดการเอง  เธอไม่ต้องกลัวหรอก  ในเมื่อมันไม่เป็นความจริง"

       คยูฮยอนตบบ่าน้องสาวเพื่อให้กำลังใจ  ก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง ชายหนุ่มเดินมานั่งลง

ตรงหน้าแทยอนที่นั่งเชิ่ดใส่เธออยู่

             "  คุณแทมีอะไรครับถึงมาหาผมถึงที่นี่ "

            " ฉันคงไม่คิดถึงนายหรอกย่ะ   ที่มาน่ะ ฉันมีข้อเสนอมาให้นายเป็นเรื่องของยุนอา "

            "  เรื่องอะไรครับ "

            " ฉันไม่รู้หรอกน่ะว่านายจะเลวแค่ไหน  มันไม่มีลิมิตจริงๆ ขนาดน้องสาวนายก็ยังเอา  ฉันหล่ะสงสารลูกฉันเหลือเกินที่มาเจอคนอย่างนายนี่ "

            " คนอย่างผมมันเป็นยังไงครับ  อ้อ...แล้วผมก็ไม่เคยคิดทำอะไรทุเรศๆกับน้องสาวผมด้วย  ถึงสันดานผมจะเป็นยังไง แต่ความเป็นมนุษย์ของผมก็ยังพอมีอยู่บ้าง "

คยูตอกกลับด้วยสีหน้าราบเรียบ  ไม่ใส่ใจ  ยิ่งทำให้คนที่ได้ยินปรี๊ดแตกเข้าไปอีก

            "เหอะๆๆ   พูดได้เต็มปากเลยน่ะ  เข้าเรื่องดีกว่า  นายยังรักยุนอาอยู่ใช่มั้ย"

            " แน่นอน  ผมรักยุนอาคนเดียว และจะรักจนวันตาย ส่วนคนอื่นแค่ของเล่น"

             "  งั้นยูริ  ลูกสาวฉันก็ของเล่นแก้ขัดนายงั้นสิ "



       แสงแดดยามสายสาดส่อง ร่างบางขยับหน้าหนี  คิบอมเปิดประตูเข้ามา เดินมาที่เตียงมอง

คนที่นอนอยู่อย่างห่วงใย  ตั้งแต่ที่ทะเลาะกันเมื่อวานตอนค่ำ  ยุนอาก็ไม่ได้ลงไปทานข้าว  หรือ

ทำอะไร  มัวแต่หลบตัวอยู่ในห้อง  จนเช้านี้เค้ารอเธอไม่ไหวเลยต้องขึ้นมาตาม  ใบหน้าสวยสด

ตอนนี้มันดูซีดเซียวและดวงตาบวมเป่ง  เพราะผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา  ถึงแม้เค้าจะสงสาร

แทยอนยังไง  แต่สำหรับเค้าคนที่น่าสงสารที่สุด  ใน 3 แม่ลูก  คนเป็นคนที่นอนอยู่ตรงหน้า

ร่างสูงเดินไปนั่งข้างเตียง  มือหนาเอื้อมไปเขย่าเเขนเรียวเบาๆ


              "  คุณหนูยุนครับ  สายแล้วน่ะครับ  ตื่นได้แล้ว "

              " คยู  ฮึก....ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน  คยู  "

        หญิงสาวยังคงหลับตาเเน่น  มือเรียวคว้าสะเปะสปะ  ตามอากาศ  คิบอมคว้ามือนั้นมาจับไว้ คว้าร่างบางมากอดในอ้อมแขน  

               "  โธ่..คุณหนู  ทำมถึงไม่ลืมผู้ชายแบบนั้นสักที  เค้าทำร้ายจิตใจคุณหนูน่ะ "

       ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเศร้า  ผู้ชายคนนั้นที่เค้าไม่เคยลืม ผู้ชายที่ทำให้ยุนอารักหัวปักหัวปำ

ผู้ชายที่ชอบทำร้าจิตใจเธอซ้ำซาก  แต่เธอก็ยังรักเค้า  ผู้ชายที่มีแต่คำหลอกลวง ผู้ชายที่ทิ้งเธอ

ไป  แบบไม่มีคำลา  

               "  อือ..ใครน่ะ  นายคิบอม  นายทำอะไรฉันน่ะ "

เมื่อยุนอารู้สึกตัว  ก็รีบผลักร่างคิบอมตกเตียงทันที  คิบอมทำหน้าเอ๋อ  ลุกขึ้นยืน

              " เปล่าครับ  ผมแค่.....วันนี้คุณหนูอิมจะไปทำงานมั้ยครับ "

คิบอมรีบเปลี่ยนประเด็นทันที  เพื่อไม่ให้เธอใช้ความคิดเรื่องเมื่อกี้มากมาย

               " เออ..ใช่สิ  แนต้องเข้าบริษัทนี่  อืม  ขอบใจที่เตือน  เดี๋ยวฉันจะตามลงไป "

               "วันนี้  คุณหนูยุนมีนัดงานเลี้ยงที่บ้านคุณเจสสิก้าด้วยครับ "

               " งานหมั้นน่ะหรอ "

               " ไม่เชิงครับ เป็นแค่งานเปิดตัวว่าที่คู่หมั้น "

               "  สื่อไปไหม "

               " ไปแน่นอนครับ  งานใหญ่ขนาดนั้น "

               "เหอะๆๆ   ฉันต้องเสแสร้งอีกแล้วสิ   แล้วนี่นายยืนโง่อยู่ทำไม  ออกไปสิ "   

               " ขอโทษครับ ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ "

        คิบอมโค้งคำนับขอโทษ  รีบเดินออกมา  ปิดประตูห้องทันที  ชายหนุ่มหายใจโล่งอก 

ดีที่เขาเบี่ยงประเด็นได้ไม่งั้นตายแน่ๆ  คิบอมเดินลงมาจากบันได  แต่ต้องชะงัดก ทำจมูกฟุตฟิต

              "  บ้าชิบ  ใครเอาดอกกุหลาบเข้ามาเนี่ย  ให้ตายสิ นี่วันจันทร์มันต้องทิวลิปนี่  คุณแม่บ้านครับ   คุณแม่บ้าน "

              " ค่ะ  คุณคิบอม "

หญิงสาววัยกลางคนในชุดเมท  วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

             " วันนี้วันอะไรครับ "

             " เอ่อ... วันจันทร์ค่ะ "

             " แล้วนี่ดอกกุหลาบ  ของวันไหนครับ "

             " วะ..วัน  พุธค่ะ  "

แม่บ้านเอ่ยตอบเสียงสั่น ก้มหน้าหลบสายตาดุร้ายที่ส่งมา

               " แล้วทำไมถึงมาอยู่วันนี้หล่ะครับคุณแม่บ้าน  !! คุณหนูยุนลงมาเห็นตายแน่!!"

               "คุณคิบอม ป้าขอโทษค่ะ  พอดี ดอกทิวลิปมีแต่สีเเดง  ป้าหาไม่ได้จริงๆๆคุณคิบอมช่วยป้าด้วยน่ะค่ะ    "

               "  ผมช่วยอะไรป้าไม่ได้หรอก  เพราะผมต่างหากที่โดนหนัก  รีบเอาออกไปเลยน่ะครับ ไม่มี ก็ไม่ต้องเอาดอกอื่นมา "

                "  ค่ะคุณคิบอม  ป้าจะเอาออกไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ   พวกเธอยืนเซ่ออยู่ทำม รีบขนออกไปเร็ว  อย่าให้เหลือแม้แต่ดอกเดียวน่ะ  และมาทำความสะอาดดับกลิ่นด้วย "

       คิบอมส่ายหัว  มองแม่บ้านและคนใช้ที่รีบขนดอกไม้ออกไป  ชายหนุ่มเดินดูความสะอาด

รอบบ้านอย่สักพัก  เสียงเดินลงมาจากบันได ทำให้เขา ต้องรีบเดินมาต้อนรับก่อน

                 "  นายได้กลิ่นอะไรมั้ย คิบอม "

เอาแล้วไง  จมูกยังดีไม่เลิก  คิบอมคิดในใจ

                 " เอ่อ..ไม่นี่ครับ "

                 "  ฉันได้กลิ่นดอกกุหลาบสีเหลือง  ให้ตายสิ  นี่มันวันอะไรหา  นายก็ไม่ได้โง่นี่  "

                 "  เอ่อ  ครับ  คือว่าคุณแม่บ้านเขา..."

                 " ทำงานชุ่ยมาก   ถ้ามีอีกครั้ง ฉันจะไล่ออกยกบ้าน "

                 " ครับคุณหนูยุน "

คิบอมถอนหายใจ  รีบเดินไปเปิดประตูให้ยุนอาทันที  แล้วอ้อมไปดด้านคนขับ ขับรถออกมา

ทันที  เค้าเพิ่งสังเกตว่าเธอ เอาเฝือกออกแล้ว  
...................................................................................................................

          เมื่อรถมาถึงหน้าตึกบริษัทขนาดใหญ่ ซึ่งยุนอาเป็นผู้ที่นั่งแท่นประธาน  ส่วนยูริเเละ

แทยอนจะดูแลกิจการอันอื่นแทน   หญิงสาวก้าวขาออกมาจากรถที่คิบอมเปิดประตูให้  ยุนอา

เดินเข้าไปในบริษัท  เหล่าพนักงานต่างลุกขึ้นคำนับเธอกันอย่างพร้องเพรียง  หญิงสาวก้มหน้า

เป็นมารยาท ก่อนจะเชิดใส่เข้าลิฟท์ขึ้นไปห้องทำงานของตนเอง  เมื่อลิฟท์เปิด ยุนอาก็เดินออก

มา เลขาหน้าห้องรีบลุกขึ้นต้อนรับทันที

               "  ขอคาปูชิโน่  ให้ฉันแก้วหนึ่ง "

               "  ได้ค่ะ  เอ่อ..ท่านประธานค่ะ  มีคนมาขอพบค่ะ "

               "  ใคร  ? "

               "  ไม่ได้บอกชื่อค่ะ  แต่เขาบอกว่าท่านประธานนัดไว้ "

       คิ้วเรียวดั่งกังศร ย่นเข้าหากัน ก่อนจะเดินไปเปิดประตู เข้าไปอย่างรวดเร็ว  โดยไม่ลืมส่ง

สัญญาณบอกไม่ให้ผู้ติดตามเข้ามา หญิงสาวย่นคิ้ว  เมื่อเห็นว่าคนในห้องคือใคร

               "  สวัสดีครับยุนอา "

               " ออก ไป๊ !! "

        ยุนอาตวาดลั่นเมื่อรู้ว่าคนที่นั่งอยู่เป็นใคร  หญิงสาวเดินไปลากเค้าออกจากเก้าอี้ของเธอ 

แต่เค้ากลับรวบแขนเธอคว้าเธอมานั่งบนตักเค้าแทน  ใบหน้าหล่อยิ้มเจ้าเล่ห์ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้

ดวงหน้าสวย  หญิงสาวทำหน้าแหย มือเรียวผลักหน้าเค้าออกไป

             "  อย่าเอาหน้าสกปรกๆของนายมาใกล้ฉันน่ะ โจวคยูฮยอน "

             " 555+  เรียกซะเต็มยศเลย  ฉันคิดถึงเธอจังเลย  ขาหายแล้วหรอ "

             "  พิการอยู่มั้ง   ถามสิ้นคิด  ก็เห็นอยู่ว่าฉันใช้ขาเดินมาน่ะ "

              "  ปากเก่งขึ้นนี่  ไม่รู้ว่ามันยังหอมหวานเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า "

      คยูฮยอนโน้มหน้าไปใกล้ แต่มือยุนอาไวกว่า หญิงสาวฟาดไปที่ใบหน้าใสของเขาเต็มแรง  ก่อนจะผลักเขาออกแล้วรีบลุกขึ้นหนี

            " มือหนักชะมัด  บ้าชิบ  นี่เธอตบฉันมาได้ไงเนี่ย "

            "  แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่นายทำกับฉ.....ออกไปได้แล้ว  ก่อนที่ฉันจะเรียกลูกน้องเข้ามาจับนายโยนออกไป "

             "หึหึ  ฉันจะไปได้ไง  เพราะที่นี่คือที่ทำงานของฉัน "

             " ว่าไงน่ะ  ...นายอย่ามามั่ว  ที่นี่บริษัทของฉัน  ส่วนนาย อยู่ถัดไปอีก  หนึ่งกิโลนู่น "

             "ว้าวว  น่าดีใจจังที่เธอยังจำทุกอย่างเกี่ยวกับฉันได้ แต่ที่นี่คือที่ทำงานของฉันจริงๆ "

      ร่างสูงเดินอมยิ้มเข้ามาหาเธอ  ยุนอาถอยหลังหนี  จนไปชนกับชั้นวางเอกสาร  คยูยิ้มเยาะ 

รีบค้ำมือตนเอง 2ข้างระหว่างเธอ มองหน้าสวยของเธอนิ่ง

             "  ฉันเป็นประธานบริษัทแห่งนี้  ที่นี่และตอนนี้ด้วย  ส่วนเธอ...เป็นแค่เลขาของฉัน "

             "หึ  เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า  นี่มันบริษัทฉันย่ะ  นายอย่ามามั่วน่ะ !!! "

ยุนอาตวาดลั่น  เริ่มเดือดขึ้นมาบ้าง  มือเล็กยกขึ้นผลักอกแกร่งเค้าออกไปให้ห่าง

             " เมื่อก่อนน่ะใช่  แต่ตอนนี้มันเป็นของฉันแล้ว  คุณแทยอนได้ขายหุ้น70 % ให้กับฉัน  ซึ่งตอนนี้ของเธอก็เหลือเพียง 30% ซึ่งฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้ "

              "นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง  หุ้นนี้เป็นของฉันทั้งหมด  คุณแทอนไม่สามารถขายให้ใครทั้งนั้น "

              "  ไม่รู้สิ  ลองโทรถามแม่เธอก็ได้น่ะ  อ้ะนี่  ท่านถือสายรออยู่มั้ง "

หญิงสาวคว้าโทรศัพท์มาจากเค้ายกขึ้นแนบหูทันที

             " ฮัลโหล  คุณแท ........คุณแทขายหุ้นให้เค้าหรอ.....ว่าไงน่ะ  คุณมีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ  นี่มันบริษัทพ่อฉันน่ะ   .... คุณไม่มีสิทธิ์  คุณไม่มีสิทธิ์เข้าใจมั้ย!!.......เอาเงินคืนไปให้เค้า  ฉันบอกว่าให้เอาเงินคืนให้เค้าไง!! ..."

หมับ  จู่ๆคนตรงหน้าคว้าโทรศัพท์ไปจากฌะอ  จากนั้นก็กดตัดสาย เก็บไว้ทันที

            "นี่นาย  เอามาน่ะ  ฉันยังคุยไม่จบ "

            " เธอเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วนี่  เหอะ  ถ้าคุยกับแม่แบบนี้  ด่าแม่ตนเองแบบนี้  ก็ไม่ต้องคุย บาปบุญน่ะรู้จักมั้ย ท่านเป็นแม่เธอน่ะยุนอา "

             "  หึ  แม่งั้นหรอ  แล้วแม่ที่ไหนมันทำร้ายลูกกันแบบนี้ "

ยุนอาโต้เถียงกลับไปอย่างโมโห  คยูฮยอนเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง

             " ท่านทำอะไร  ในเมื่อสิ่งที่ฉันเห็นคือเธอด่าต่อว่าท่านทุกวัน  ทำอะไรให้รู้จักพระคุณกันมั่ง "

             " แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนฉัน  หึ  นายก็เลวไม่น้อยกว่าเค้าหรอก  ออกไปจากห้องฉันเลยน่ะ ออกไป๊ "

             "  ใช่ฉันเลว  ฉันยอมรับ  แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันจะด่าต่อว่าพ่อแม่ที่ให้กำเนิดตนเอง  มีแต่ครอบครัวเธอนั่นแหล่ะ  ที่ไม่ปกติ  มีอย่างที่ไหน ลุกเหนือแม่ทุกสิ่ง  แม่ก็ยอมลูกอยู่เรื่อย !!"

      คยูฮยอนตวาดลั่น  จนคนร่างบางสะดุ้ง  ดวงหน้าสวยรู้สึกชา น้ำตาเม็ดโตเอ่อไหลออก

จาดวงตางาม     มือเรียวกำเข้าหากันแน่น มองคนตรงหน้าที่ยืนทำหน้าโกรธเธออยุ่

              " ใช่สิ ฉันมันเลวนี่  ฉันเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง  ทุกคนเลยไม่รักฉัน  ฉันเป็นแฟนที่น่าเบื่อและไม่เอาไหน  นายเลยไม่รักฉัน คยูฮยอน  ใช่ ฉันมันผิดตลอด  นี่ใช่มั้ยที่นายอยากได้ยินน่ะ  ฮึก "

หญิงสาวผลักร่างเค้าออกไปอย่างสุดแรง  ก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากห้อง

               "ยุนอา !! "
......................................................................................................................
      เจสสิก้าถูกจับแต่งให้อยุ่ในชุด  เดรสเกาะอกสีชมพูหวานแหวว ดวงหน้าสวยสดราวตุ๊กตา

ถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางอย่างดงาม แพรไหม สีน้ำตาลทองถูกดัดลอนปล่อยยามสาย  ทว่า

ทุกคนต่างชื่นชมในความสวยของเธอ  แต่เธอกลับไม่ได้สนใจเรื่องนั้นแม้แต่น้อย  หญิงสาว

จ้องมองโทรศัพท์มือถือ  กำลังตัดสินใจ ว่าจะโทรดีหรือไม่โทรดี  

              " ยัยยุนอาจะมากับเค้ามั้ยน่ะ   "

              " เจสสิก้า  ได้เวลาแล้วลูก  คู่หมั้นหนูเขามาแล้ว "

เสียงตะโกนเรียกขงผู้เป็นมารดาทำให้เธอชะงัก  แสดงสีหน้าไม่พอใจขึ้นมา

             "ค่า  จะตามลงไปเดี๋ยวนีแหล่ะ......บ้าชิบ  มาเร็วจังเลยน่ะ เหอะๆ "

    หญิงสาวเอ่ยอย่าหงุดหงิด  ก่อนจะสวมรองเท้าที่ถูกเตรียมไว้ให้เดินลงไปชั้นล่างทันที  ดงแฮ

เงยหน้ามองเธอย่างตกตะลึง  แต่หญิงสาวกลับไม่มีอารมณ์มานั่งยิ้มแย้มให้เค้า  เดินฮึดฮัดเข้า

ไปนั่งข้างๆที่ถูกจัดไว้ให้     เจสสิก้าตีหน้าเย็นชาใส่ทุกคนทันที

           "  ยังไม่ถึงเวลาน่ะ  ลูกทั้ง 2  จะไปเดินหาไรกินกันก่อนก็ได้ "

           " เหอะๆ  แค่เนี้ย  แล้วจะเรียกมานั่งทำไม  ชิส์"

     หญิงสาวสบถ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งให้คนแก่ๆข้างหลังเกือบหัวใจวายไปตามกันกับ

พฤติกรรมของเธอ  ดงแฮรีบวิ่งตามออกไปเรียกตัวเธอไว้

            " เดี๋ยวนี่เจสสิก้า  หยุดก่อน "

            " อะไรย่ะ  อ้อ..ไหนๆก็มาแล้ว  ขอยืมโทรศัพท์หน่อย  ฉันจะโทรหาเพื่อนหน่อย "

             "ใคร "

              " ก็ยุนอาเพื่อนฉันไงย่ะ  เอามาเร็วๆๆ"

       ดงแฮยื่นโทรศัพท์ให้อย่างไม่ไว้ใจ  เจสสิก้ารีบคว้ามันออกมาอย่างรวดเร็ว  หญิงสาว เดิน

เลี่ยงออกมาคุยที่ม้านั่งหน้าบ้าน  มือเล็กกำลังกดเบอร์โทรยุนอา  แต่ต้องชะงัก เมื่อมีข้อความ

เข้ามาซะก่อน

             "  ที่รัก  ..ใครหว่า  เปิดหน่อยสิ"

             "  ขอให้พี่มีความสุขกับชีวิตแต่งงานน่ะค่ะ  ฉันทำอะไรไม่ได้  นอกจากมองพี่อยู่ห่างๆ ความสัมพันธ์ของเราคงต้องเปลี่ยนไปนับแต่นี้  ถึงแม้พี่จะไม่บอกเลิกฉัน  แต่ฉันก็คิดว่าสักวันหนึ่งพี่ต้องพูดมันอออกมา  ฉันรักพี่น่ะค่ะ  .........."

เจสสิก้าอ่านเรื่อยๆ  เมื่อเธอเห็นว่าคนๆนั้นเป็นใครทำให้เธอถึงกับช็อคพูดไม่ออก

           " นี่มัน น้อง...."

           "  ทำอะไรน่ะเจสสิก้า "

       ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยชื่อขึ้นมาโทรศัพท์ก็ถูกคว้าออกไป  ดงแฮมองเธอด้วยสีหน้าโกรธเกรียว รีบเก็บโทรศัพท์ในกระเป๋าทันที  เจสสิก้ายิ้มเยาะออกมา  แล้วคิดอะไรได้

           " นี่นายกับ......."

           "  ใช่ ฉันมีแฟนแล้ว  และฉันก็รักเค้ามากด้วย  "

          "  เหอะ   5555+ ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่  ดีซะอีก  ฉันมีข้อเสนอให้นาย  มันยอดเยี่ยมเชียวน่ะ  นายอยากฟังมั้ย  "

       ดงแฮย่นคิ้วเรียงเข้าหากัน  เธอจะมาไม้ไหนกันน่ะ  เจสสิก้ยิ้มกรุ่มกริ่ม ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะง่ายดายขนาดนี้




คยูฮยอน วิ่งตามยุนอา ก่อนจะรีบวิ่งไปกระชากแขนเล็กให้หันกลับมาหาเขา 

         " ปล่อยน่ะ  "

        "  ถ้าปล่อยเธอก็จะวิ่งหนีฉันอีก  "

คยูจับมือหญิงสาวแน่นขึ้น  คนตรงหน้าทั้งสะบัด ทั้งทุบตีตัวเค้า

         " ฮึก  ปล่อยไง   กรี๊ดดดดดดด  ปล่อยๆๆๆๆ "

       ยุนอาร้องลั่นเหมือนคนบ้า  จนคนที่เดินตามถนนเริ่มหันมามอง อย่างแปลกใจ  คยูย่นคิ้ว

รีบลากเธอให้หลบออกมาจากตรงนั้น ทันที

         "  หยุดร้องไห้  และโวยวายได้แล้ว  ไม่อายเค้าหรือไง !! "

         " ทำไมฉันต้องอายด้วย  เรื่องแค่นี้  ฮึก  มันไม่ใช่เรื่องน่าอายที่จะร้องขอให้คนช่วยเพื่อหนีให้พ้นนายหน่ะ "

         " เหอะ  เธอไม่อายแต่ฉันอาย  กลับเข้าบริษัทไปทำงานเลย  นี่คือคำสั่ง "

คยูฮยอนเอ่ยเสียงเข้ม  ตอนนี้เค้าเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

         "  นี่นายกล้ามาออกคำสั่งจากฉันเรอะ   อำนาจนายมันค้ำคอนายแล้วสิน่ะ   "

         " ยุนอา !!  ฉันบอกให้กลับไปทำงานไง  อย่าให้ฉันโมโหน่ะ "

         "  ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น   ได้!  งั้นฉันลาออก ! ถ้ามีนายที่นี่  มันต้องไม่มีฉัน  !!"

        ยุนอาตวาดลั่นใส่หน้าเค้า  ตอนนี้บรรยากาศเริ่มร้อนระอุ ดวงตาทั้งสองจับจ้องกันอย่าง

ไม่วางตา พร้อมแผดเผาได้ทุกเมื่อ  น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกจาดวงตางามข้างขวา  หญิง

สาวสะบัดหน้าใส่เขาเดินออกมา  คยูฮยอนใช้มือแกร่งของตนเอง คว้าข้อมือเรียวเล็ก 

กระชากกลับมาด้วยแรงมากมาย คว้าใบหน้าสวยมาจูบทันที ลิ้นหนาหยาบกร้านแทรกแซงเข้าไป

ในโพรงปากได้รูป แล้วบดจูบอย่างรุนแรง  และควานหาความหอมหวานจากริมฝีปากสวย 

ยุนอากำชายเสื้อเขาแน่น  ก่อนจะรวบแรงผลักร่างสูงออกไปสุดแรง

หญิงสาวยกมือขึ้นจะฟาดหน้าหล่อของคยูฮยอนแต่ก็ต้องชะงักทันที แม่อคนตรงหน้าเอ่ยขู่

         "  ถ้าเธอตบ  ฉันทำมากกว่าจูบแน่  ทำมันตรงนี้แหล่ะ "

         "นายมัน...."

         "  ฉันเลวใช่มั้ย  หึหึ  ฉันรู้ตัวนานแล้ว เธออยากให้ฉันเลวกับเธอมั้ยหล่ะ  ถ้าไม่ก็กลับไปทำงานซะ  "

         "กรี๊..."

       ยุนอาจะร้องกรี๊ด  แต่คนร่างสูงคว้าเอวบางไปกอดแนบชิดเขายิ้มกรุ่มกริ่ม ทำให้เธอต้อง

หยุดพูด  ได้แต่กัดริมฝีปากตนเองอย่างแค้นใจ คยูยิ้มอย่างพอใจ  ปล่อยมือจากเอวบาง


          " ไม่ใช่สิ  วันนี้เป็นงานหมั้นคุณเจสสิก้านี่  ก็ได้  เธอไม่ต้องทำงานแล้ว  แต่เธอต้องไป
งานหมั้นเจสสิก้ากับฉัน  ไม่ใช่คู่หมั้นของเธอ "

         " ไม่มีทาง  ฉันจะไปกับซีวอน "

         " งั้นก็ไม่ต้องไป  ฉันจะไม่ให้เอไปไหนทั้งนั้น  อยู่กับฉันนี่แหล่ะ  มานึกถึงวันเก่าๆของเราก้ได้"

         "  คงจะไม่ได้มั้งคุณโจวคยูฮยอน"

อันยองจร้า  อิอิมาอัพแล้วน้า

100%






ANGEL SPlus