บำเรอรัก...ด้วยแรงแค้น [ SJ SNSD]

ลำดับตอนที่ #5 : แตกหัก.............100%

  
                       "  เจ็บมั้ย...."

            ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเสียงเเผ่ว  มือหนาเอื้อมไปแตะดวงหน้างามที่มีรอยหยาดน้ำตาเปื้อนอยู่ ยุนอาหันหน้าหนี  

                     "  เจ็บกายไม่เท่าไร  แต่ใจ.....ช่างฉัน นายกลับบ้านไปเลย ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก  ฉันไม่อยากเห็นหน้านายคยูฮยอน "

                    " ยังไม่หายโกรธฉันอีกหรอ   ช่วยคุยกับฉันเหมือนเดิมได้มั้ย  อย่าทำเหมือนฉันเป็นคนอื่นที่เธอไม่รู้จัก "

          ใบหน้าสวยหันขวับกลับมาจ้องหน้าเขา อย่างโมโห ที่กำลังมองเธอด้วยเเววตาเศร้าสร้อยอยู่   มือเรียวแกะมือเค้าที่กุมอยู่ออก  

                    "  หึ  ใครกันแน่ที่ทำแบบนี้ก่อน  ใครกันแน่ที่ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน  ใครกันแน่ที่ทำให้ฉันเจ็บปวด  ไม่ใช่นายหรือไง  ฮึก  ที่เป็นคนทำมัน  นายทำร้ายจิตใจฉันมากมายแค่ไหน  ฉันไม่เคยลืม  ออกไป  ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก  ออกไป๊!!  "


          คยูฮยอน  คว้าร่างบางมากอดแน่น  เค้ารู้ว่าเค้าทำผิด  แต่เค้าก็ไม่อยากให้เอพูดถึงอดีตอีก 

มันทำให้เค้ารู้สึกว่าตนเองเป็นคนเลวมากมาย  หญิงสาวในอ้อมกอดดิ้นให้หลุด  แต่เพราะขาทั้ง
 
2ข้างเข้าเฝือกอยู่ทำให้เธอดิ้นไม่ถนัด  เลยหยุดนิ่งลง ปล่อยให้เขาครอบครองอ้อมกอดเธอไป



                 "  ฉันขอโทษ  ฉันขอโทษ  อภัยให้ความงี่เง่าของฉัน ได้มั้ย"

                 " ฮึก..ง่ายขนาดนั้นเลย หรอ  มันน่ายกโทษให้ง่ายๆเลยหรอ  พอเถอะ  ฉันไม่มีวันกลับไปรักนายอีกคยูฮยอน  ฉันกำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่  ฉันกำลังจะแต่งงาน "

                 "  กับซีวอนใช่มั้ย  เธออย่าแต่งได้มั้ย  ขอร้อง  อึก  อยู่กับฉันได้มั้ย "

คยูผละร่างบางออก ยุนอาเงยหน้าขึ้นมองเเละเห็นน้ำตาที่ไหลหยดลงบนแก้มใสของชายหนุ่ม  มือเรียวค่อยๆยกขึ้นจะเช็ดให้  แต่ก็ต้องชะงักไว้ สะบัดหน้าไปทางอื่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์


                 "  ไม่  ฉันไม่มีวันกลับไปใช้ชีวิตเป็นผู้หญิงโง่เง่าคนหนึ่งอย่างนั้นอีก  ไม่ต้องมาที่นี่อีก  โชคดี "

         ยุนอาล้มตัวนอนลง  หลับตาทันที  คยูฮยอนมองคนตรงหน้านิ่งอย่างเศร้าสร้อย  มือหนายกขึ้น

ปาดน้ำตาตนเองทิ้ง  เมื่อก่อนยามเค้าร้องไห้ท้อแท้ใจ มีคนตรงหน้าคอยปลอบใจและคอยเช็ดน้ำตาให้เค้าเสมอ  แต่เค้าไม่เคยใส่ใจมันสักครั้ง  พอมาตอนนี้เธอยืนยันว่าไม่มีวันที่จะกลับมายืนเคียงข้างเค้า เค้าควรทำไงดี  ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปในที่สุด

                   "คนที่เธอต้องแต่งงานด้วย คือฉันยุนอา  ไม่ใช่ซีวอน "


             ผ่านไปหลายอาทิตย์ ยุนอายังคงนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีเจสสิก้าคอย

ดูแล  นอกนั้นแม้ใครมาเยี่ยมเธอก็จะแกล้งหลับไม่คุยกับใคร  ยกเว้นคยูฮยอนที่ไม่ได้โผล่มานับ

ตั้งแต่วันนั้นมีแต่ซอฮยอนที่มาคนเดียวเสมอ  ร่างบางในชุดเสื้อไหมพรมสีดำแขนสั้น กระโปรงสั้น

เหนือเข่าสีน้ำตาลดูดีมีระดับ ขาเรียวสวยข้างหนึ่งถูกใส่เฝือกหนา  ส่วนอีกข้างสามารถถอดออกได้

แล้ว  ยุนอานั่งอยู่บนรถเข็ญโดยมีซีวอนคอยเข็ญให้  วันนี้เธอไม่สามารถหนีหน้า ยูริ  แทยอน 

ได้เพราะพวกเค้ามารับเธอกลับบ้านกัน  แต่ที่น่าสงสัยคือมี  ฮันกยอง มาด้วย  จึงทำให้เธอหงุดหงิด

ใจเป็นอย่างมาก

                  "  มาทำไม  ไม่ใช่ญาติสักหน่อย "

ยุนอาตัดสินใจถามออกไป  ฮันกยองกันมามองที่เธอ ก่อนจะส่งยิ้มหล่อมาให้เธอ

               "  อย่างน้อย ผมก็ไม่ได้มาหาคุณ   ผมตามคุณยูลมาต่างหาก  ใช่มั้ยครับคุณยูล "

               " กองไว้ตรงนั้นแหล่ะย่ะ  มาเถอะคุณยุน  พี่เข็ญเธอเข้าไปข้างในเอง  ขอโทษน่ะค่ะคุณซีวอน "

               " ได้ครับ "

      ซีวอนหลีกทางให้ยูริ  ร่างเพรียวสมส่วนค่อยๆเข็ญ รถของยุนอาเข้าไปในบ้าน  แทยอนได้แต่

ก้มขอโทษ ฮันกยองเป็นการใหญ่  ก่อนจะเดินนำทุกคนเข้าไป  


               " หึหึ   มาทำงานวันแรกก็ถูกด่าซะแล้ว  จะไหวหรอว่ะไอ้ฮัน "

         ซีวอนเดินมากอดคอเพื่อนรัก  ฮันกยองทำหน้าเจ๋อ  คิบอมที่ยืนมองอยู่หัวเราะเดินเข้ามาตบบ่าอีกคน

             " เอาน่า   แค่นี้จิ๊บๆ  ฉันยังทนได้เลย  แกได้สิซีวอน เป็นถึงคู่หมั้น สบายเชียวน่ะ "

            " หึหึ  สบายยังกับผีอะไร  ต้องทำหน้าใสซื่อตลอดเวลา  เบื่อว่ะ  "

            "เอาน่า  มันคุ้มน่ะเว้ยกับสิ่งที่ได้มา "

            "  ใช่สิไอ้บอม  แกหวังอะไรอยู่แล้วนี่  รู้ว่าเค้าไม่สนใจก็ยังดื้อด้านอยู่  บ้านแกก็รวยใช่ย่อย ไม่ตกต่ำถึงขนาดมาเป็นคนรับใช้นี่หรอกน่ะ  ถ้าแกไม่หวังอะไรอยู่น่ะ "

            "  เบื่อชะมัด  ไอ้พวกรู้ทัน เข้าไปกันเถอะ  "

            "  ฉันกลับก่อนน่ะ  ต้องไปธุระน่ะ "
 
            " เออๆๆ"


     ซีวอนเอ่ยลา  แล้วเดินไปที่รถ  ข้อความจากคนที่เค้าเกลียดที่สุดปรากฎอยู่หน้าจอให้ไปตามนัด   2 หนุ่ม หัวเราะ ก่อนจะแยกกันเดินเข้าไป เพื่อปกปิดสาวๆว่าแท้จริงพวกเขาเป็นเพื่อนรักกันมาก่อน


         ห้องรับแขก  ทั้ง 3 สาวนั่งประจันหน้าต่อกัน  โดย คิบอม ซีวอน และฮันกยอง ยืนมองดูไกลๆ  รอให้ 3 แม่ลูกคุยกันให้เสร็จก่อน

             "  คุณแทมีอะไรจะคุยกับฉันและคุณยุนค่ะ"

       ยูริเอ่ยถามด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย  ก่อนจะหยิบ IPad  ที่ถืออยู่มากดเล่นเกมส์แก้เซ็ง  เพราะเธอพอรู้ว่านี่คงไม่ใช่เรื่องของเธอ

              " คุณยูล  สนใจคุณแทหน่อยค่ะ "

              " ช่างเถอะ คุณยุน  แม่มีเรื่องจะคุยกับเรามากกว่า "

              "  เรื่อง ..."

              "  งานแต่งงานคุณยุนกับคุณซีวอน "

              " ค่ะ  แล้วไง "

              " จะจัดขึ้นภายในอาทิตย์หน้า "

แทยอนเอ่ยอกเสียงเย็น  คนที่ได้ฟังถึงกับตาโต  แต่ก็ยังตีหน้าเย็นชาตอบกลับไป

             " อะไรน่ะ  เหอะๆ  เร็วจังเลยน่ะ  กลัวว่าจะจับลูกเขยคนนี้ไม่ได้หรือไง "

             "คุณยุน แม่ไม่เคยคิดเรื่องแบบนี้เลยน่ะ  แม่แค่อยากให้นู๋อยู่อย่างสบาย "

             " แค่นี้คุณยังเสกให้ฉันไม่พอหรือไง  !!! "

เสียงตวาดลั่นทำให้ทุกคนสะดุ้ง หันมามองยุนอาเป็นตาเดียว  รวมถึงยูริ หันมาตั้งใจฟังเช่นกัน

            " คุณยุน  นั่งลงก่อน  "

ยูริเอ่ยปราม เมื่อเห็นอีกฝ่ายลุกขึ้น ยืนค้ำหัวอยู่

            " คุณยูลก็เหมือนกันไหนว่าจะจัดการไอ้ต่างด้าวนั้นออกไปไงไหงมันมาอยู่ที่บ้านของเรา "

            " แม่ให้เขามาอยุ่เองแหล่ะ  นั่งลงคุณยุน !"

แทยอนเอ่ยเสียงดังบ้าง  แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าเธอกลัวแต่อย่างใด

          "  เหอะๆ  พากันมาพรอดรักที่นี่หล่ะสิ  อยากให้ลุกๆเห็นหรือไง  คุณมีหัวใจบ้างมั้ยคุณแท  "

          "  คุณยุน หยุดโวยวายได้แล้ว แล้วนั่งลงซะ  หนวกหู !!!  "

          "  พี่จะห้ามฉันทำไม  พี่ไม่ชอบไอ้ต่างด้าวนั่นด้วยไม่ใช่หรอ  แล้วทำไมพี่ถึงยังให้มันอยุ่ "

          " เพราะเขา เป็นการ์ดฉันไง    เค้าเป็นคนมาดุแลฉัน เหมือนที่เธอมีคิบอมตอยช่วยซึ่งเมื่อก่อนฉันไม่เคยมี  เมื่อก่อนเธอได้เป็นหน้าเป็นตาไปคนเดียวแล้วนี่  ฉันมีบ้างไม่ได้หรือไง   พอใจยัง นั่งลงเดี๋ยวนี้ !!"

       ยูริเอ่ยด้วยสีหน้าเยือกเย็นดูหน้ากลัว  น้อยครั้งที่จะเห็นเธอโกรธแบบนี้  ยุนอาสะดุ้ง น้ำตาเม็ด

โตเริ่มไหลหยดลงบนแก้ม  แทยอนมองแล้วชะงัก  บางทียูริอาจจะพูดแรงไป คนร่างเล้ก รีบเดินมา

หาร่างลูกสาว มือเล้กเอื้อมไปเช้ดน้ำตาให้  แต่ถูกปัดออกอย่างไม่ใยดี

         "  คุณยุน...."

         "อย่ามาเสแสร้งกับฉันน่ะ  ฮึก คุณมันเลว คุณไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของฉัน ฮือ  คุณเสกนู่นเสกนี่ให้ฉัน  โดยไม่เคยรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการอย่างแท้จริงคือออะไร  ในเมื่อคุณให้ฉันไม่ได้ก็เอาพ่อของฉันคืนมา ฮือ  เอาพ่อฉันคืนมา  !!!!"


       เผียะ !  มือเร็ยวเล็กฟาดไปที่ใบหน้าสวยเสียงดัง แม้เธอจะออมแรงไว้บาง  แต่ตอนนี้ใบหน้าขาวที่ถูกกุม เริ่มขึ้นรอยสีแดง

        "ฮืออๆๆๆ  แม่ขอโทษ เจ็บมั้ย"
 
           "อย่ามาแตะต้องตัวฉันน่ะ  ฮึก คุณมันน่าขยะเเขยงที่สุด  ออกไปเลยน่ะ  ออกไปจากบ้านี้  ฉันไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงเลวอย่างคุณอีก !!!"

      ยุนอาผลักร่างแทยอนจนล้มลงไปนอนกับพื้น  ยูริทนไม่ไหว กระชากแขนยุนอามา แล้วฟาดข้อมือเรียวลงบนหน้าสวยนั้นอีกครั้ง

เผียะ !! เผียะ!!

          "เลิกบ้าได้แล้ว  นี่มันแม่ของเราน่ะ  เธอคิดบ้าอะไร ขึ้นห้องไปเลย  ไป๊ !!!~"

         " ฮือๆๆๆ  ใช่สิ  ฉันมันบ้า  ฉันมันเสียสติไปแล้ว ก็พวกคุณไม่เคยสนใจฉันเลย  ฮึก "

ยุนอาตวาดลั่นทั้งน้ำตา เดินกระเผลกขึ้นห้องไป  คิบอมที่อึ้งกับเหตุการณ์ได้สติ รีบเข้าไปช่วยแทยอนที่นอนร้องไห้อยู่กับพื้นอย่างห่วงใย

         " แทแท  เป็นไงบ้าง "

        "  ฮึก  คิบอม ฉันตบเขา  ฉันทำร้ายเขา ฮือๆๆ"

คิบอมคว้าร่างเล็กมากอดปลอบใจ  ยูริมองดูอย่างอึ้งๆ  ก่อนจะทำห้าขัดใจเดินออกไป  ฮันกยอง รีบวิ่งตามร่างเพรียวออกไปติดๆ

         " คุณยูลจะไปไหนครับ"

         "  ไปตายมั้ง..ถามอะไรโ ก็ไปให้ไกลจากบ้านหลังนี้ไง  น่ารำคาญ "

         " แต่คุณแทยอนกับคุณยุนอาเค้า "

         "เค้าแล้วไงย่ะ  อยู่ไปก้มีแต่ทำให้เรื่องใหญ่  ไปหาที่สงบสตออารมณ์แล้วค่อยกลับมาดีกว่า  ไปเปิดประตู "

         "  ครับๆๆ  แม่คุณนาย "

         " อยากถูกไล่ออกหรือไง  ถึงมากวนตีนฉีนน่ะ "


       หญิงสาวเดินไปที่รถยนต์คันหรุ  ฮันกยองรีบเปิดประตูให้ทันทีที่ร่างเพรียวขึ้นนั่ง  เค้าก็รีบอ้อมมานั่งด้านคนขับแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

คิบอมพยุงร่างแทยอนนั่งลงบนโซฟา  แล้วย่อตัวลงตรงหนเเธอ  มือหน้าเช็ดน้ำตาให้ที่แก้มนวล

          "  สักวันหนึ่งเค้าจะเข้าใจเธอ แทยอน "

          " ฮึก  แล้วเมื่อไหร่ หล่ะบอม เมื่อไหร่ พวกเค้าถึงจะเข้าใจฉัน"

          "มันต้องมีวันนั้นสิ  "

          "  ฮือๆๆ  เมื่อไหร่ เค้าจะกลับมา เมื่อไหร่เค้าจะกลับมาหาฉันและลูก ฉันเหนื่อยแล้ว  บอม นายช่วยบอกเค้าให้กลับมาที  ช่วยติดต่อเขาให้ฉันที "

คนร่างเล็กเขย่าแขนคิบอม  ชายหนุ่มทำหน้าหงุดหงิด เมื่อคนตรงหน้าเอ่ยถึงคนที่เป็นพ่อของยูริและยุนอา 

          " ขอโทษน่ะ  แทยอน มันยังไม่ครบกำหนดเวลา  เธอควรจะให้ยุนอามีความสุขบ้างน่ะ "

          " เมื่อไหร่หล่ะ  วันนั้นจะมาถึง  แล้วฉันต้องทำไง  ฮึก  ที่จะให้ยุนอาหายโกรธฉัน"

          "  ยุนอาอยากอยู่กับใครที่สุดหล่ะ  เธอน่าจะรุ้คำตอบดีน่ะ "

คิบอมเอ่ยแค่นั้น ก่อนจะเดินออกไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดอยุ่ที่มันค้างคาใจ

          " เมื่อไหร่ เธอจะลืมเค้าสักทีแทยอน"


  
        ซอฮยอนเดินกลับเข้ามาใน บ้านหลังกลับจามหาลัย  หญิงสาวมองหาผู้เป็นพี่ชาย  แต่ก็ไม่

เจอ  พลันเสียงวิ่งลงมาจากบันได  ทำให้เธอรีบหันไปมอง ปรากฎภาพผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งอยู่

ในชุดนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียว ที่กำลังหอบเสื้อผ้าตนเอง วิ่งออกไปจากบ้าน


          " เดี๋ยวก่อนสิคุณ  คุณ  ไปซะแล้ว  "

         ซอฮยอนจะวิ่งตามไป  แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว  ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร  มาอยู่ในบ้านเธอได้ไง 

แล้วทำไมสภาพเธอถึงไร้เสื้อผ้าหล่ะ

ตึง  โครม !   เสียงตึงตังบนห้องทำให้ดวงหน้าสวยรีบหันไปมอง 

           "  หรือว่า  พี่คยู  !! "

             หญิงสาวรีบก้าวขาขึ้นไปบนห้อง  มือเรียวกระชากประตูออกทันที  ภาพที่เธอเห็นตรงหน้า

คือผู้ชายคนหนึ่ง กำลังอยู่ในสภาพกึ่งเปลือย มีผ้าขนหนูพันตัวอยู่ชิ้นเดียว  กำลังนั่งดื่มเหล้า  ข้างๆ

ตัวมีแต่ของที่ถูกปัดอย่างระเนระนาด  และผู้ชายคนนั้นคือ พี่ชายของเธอเอง

          " พี่คยูฮยอน ทำไมสภาพพี่ถึง.... "

         "คราย...อย่ามายุ่งกับฉาน ออกไปน่ะ !! "

         "  ฉันเองค่ะ  ซอฮยอนน้องสาวพี่ไง  "

        ซอฮยอน เดินไปหา  ร่างบางย่อลงเก็บของ  พยายามไม่หันไปมองสภาพพี่ชายตนเอง 

ถึงจะเป็นพี่น้อง  แต่เมื่อมาเห็นคยูที่อยู่ในสภาพแบบนี้ เธอก็รับไม่ได้เช่นกัน

           "น้องซอหรอ  เอิ่ก...มีอาราย  "

           " พี่ชายนอนไปเถอะ  เดี๋ยวซอจะเก็บห้องให้ "

        ให้ตายสิ   เมื่อไหร่จะหลับๆไปน่ะ   หญิงสาวยังคงก้มหน้าเก็บของต่อ แต่จู่ๆ คยูฮยอนที่ไม่รู้

เดินมาหาเธอเมื่อไหร่  กระชากแขนเธอให้ลุกขึ้นยืน  ทำให้เธอเซไปซบกับแผงอกแกร่งเปล่าเปลือย

ของเขา  ดวงหน้าสวยแดงซ่าน  เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก้พบว่าดวงตาคู่สวยนั้นกำลังจับจ้องเธออยู่

           "เอ่อ....พี่ชายปล่อยฉันก่อนเถอะค่ะ ....ฉันจะเก็บของ  "

         หญิงสาวรีบหลบตา  ใจดวงน้อยๆเต้นแรงจนมันได้ยินชัด แต่คนร่างสูงกลับใช้มือแกร่งของ

เขาประคองหน้าเธอให้หันกลับมา

           "  เธอสวยขึ้นมากเลยน่ะซอฮยอน...สวยซะจนฉันอยากคิดว่าเธอไม่ใช่น้องสาวของฉัน"

           " พี่คยู พี่พูดอะไร....อุ๊บ "

        ลิ้นร้อนซอกซอนในโพรงปากนุ่ม ความหอมหวานจากร่างบางทำให้คยูลืมตัว

รวมถึงฤทธิ์เหล้าที่มีอิทธิพลเป็นอย่างมากแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์บางอย่างที่เขาไม่สามารถ

ห้ามมันไว้ได้จึงผลักร่างบางลงบนเตียงซอฮยอนพยายามขัดขืน แต่อีกใจหนึ่งของเธอกำลังบอกว่า

เธอก็ต้องการสิ่งนี้จากเขา เพราะเธอได้หลงรักพี่ชายของเธอเข้าแล้วแม้จะรู้ว่ามันผิด 

แต่เธอก็ไม่สามารถห้ามใจตัวเองไว้ได้ มือแกร่งเปลี่ยนจากการมัดกุมหญิงสาวเป็นเริ่มปลดกระดุม

เสื้อของซอฮยอน  หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างหวาดกลัว พยายามผลักร่างที่โถมทับออก 

แม้ตัวเธอแทบจะไม่มีแรงแล้วก็ตาม

             "  พี่คยู...ฮึก...."

     น้ำตาหยดน้อยๆไหลลงอาบแก้ม เมื่อเธอไม่สามารถสู้แรงมหาสารคนตรงหน้าด้วย ลิ้นร้อนของ

เขา โลมเลียไปตามซอกคอขาวอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะขึ้นมาหาความหวานจากปากนุ่มอีกครั้ง 

สัมผัสตรงแก้มที่เปียกชื้นทำให้เขาชะงัก  เงยหน้ามองเธอ

            "น้องซอ.......ให้ตายสิ ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย "

คยูฮยอนผละออกจากร่างบางขึ้นนั่ง  มือหนากุมหน้าผากตนเองไว้พยายามตั้งสติ

            "  ออกไป  "

           " ฮึก...พี่..."

     ซอฮยอนลุกขึ้นนั่ง  น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม  มือเรียวรีบเอามือปกปิดตนเอง เพราะเสื้อผ้าเธอ

ถูกคนตรงหน้าปลดกระดุมจนเกือบหมด

           "  ฉันบอกให้ออกไป๊ !! "

       เสียงตวาดลั่นทำให้หญิงสาวสะดุ้ง  รีบลุกขึ้น  เดินออกไป  แต่เมื่อเธอจะเอื้อมไปเปิดประตู 

ประตูก็ถูกเปิดออกด้วยมือใครคนหนึ่งซะก่อน  ซอฮยอนเบิกตากว้างเมื่อเห็นใครยืนอยู่ตรงหน้า 

คนตรงหน้าก็ดูช็อคไม่แพ้กัน  มองเธอและคยูฮยอนสลับกันไป

           " คยู   น้องซอ  พวกเธอทำอะไรกัน !! "

























++ANG EL++
อันยองจร้า

ครบ 100 แล้วน่ะจ้ะ  เดี๋ยวรออ่านตอนต่อไปได้เลย  ภายในวันนี้แหล่ะ