บำเรอรัก...ด้วยแรงแค้น [ SJ SNSD]

ลำดับตอนที่ #3 : การกลับมา2..................100%

 ANGEL SPlus 

          "  ขอบคุณน่ะฮันที่ยอมรับงานนี้ มันอาจจะเงินไม่เยอะ  แต่ฉันก็ขอบใจนายมากๆเลยน่ะ "

       หญิงสาวร่างเล็ก ผู้ที่ใบหน้าสวย น่ารักราวกับตุ๊กตา  ผมผมยาวสั้นเคลียใหล่ดัดลอนเข้ารูป 

ใครจะไม่รู้ว่าหญิงสาวสวยน่ารักคนนี้จะมีลูก 2 แล้ว  แถมยังโตเป็นสาวสะพั่งกันทั้ง 2 คนด้วย  ชาย

หนุ่มใบหน้าตาหลอเหลา ตาตี๋ แสดงให้เห็นถึงเชื้อชาติจีน ไม่มีเกาหลีปะปนในร่างกายแม้แต่น้อย 

แต่เขาก็ชอบที่นี่ มันเหมือนบ้านหลังที่ 2 ของเขา และเขาก้ตกหลุมรักผู้หญิงตรงหน้าเพื่อนทางธุรกิจ

ของเขา


         "  ขอแค่แทแท เอ่ยมา ผมก็ยอมทำทุกอย่าง "


          มือหนาเรียวเอื้อมไปจับมือเล็กที่ตั้งอยู่ แทยอนมองมือของเขา  ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าคนตรง

หน้ารู้สึกยังไงกับเธอ   แต่เธอมีลูกถึง 2 คนแล้ว   คงไม่มีใครอยากมีภาระเพิ่มขึ้นเพราะเธออยู่  อีก

อย่างตอนนี้เธอก็ไม่พร้อมจะเปิดรับใครอีกด้วยเช่นกัน  หญิงสาวยิ้มแก้เก้อ ชักกลับมือออกมา


        "  ขอบคุณค่ะ   งั้นเดี๋ยวฉันจะติดตามฮันไปทีหลังน่ะ  ขอคุยกับคุณยูลและคุณยุนก่อน "

        "  ก็คุยกันตรงนี้เลยสิค่ะ  คุณแท "


     เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเย็นเฉียบ  แทยอนหันหน้าไปมอง  ยูริที่อยู่ในชุดเกาะอกสีดำสุดเซ็กซี่
 
เผยให้เห็นเนื้อหนังขาวอมชมพูน่ามอง  ขาเรียวเกรด A ก้าวเดินมาหยุดตรงหน้าแทยอนและฮันเกิง

  พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง  ซึ่งผู้ชายที่อยู่ในร้านอาหารต่างมองก็อย่างเพ้อฝัน

และน้ำลายไหลไปตามๆกัน  ยกเว้นฮันเกิง ที่ทำหน้าเซ็งเมื่อเห็นยูริ  เพราะทุกครั้งที่เขามีโอกาสอยู่

กับแทยอนตามลำพัง ยูริชอบมาขัดจังวะเขา ณ  จุดสำคัญเสมอ  ตอนที่เขาจะสารภาพรักแม่ของเธอ


         "  คุณยูล  มาได้ไงเนี่ย  แล้วทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้......."

         "  ฉันเพิ่งไปเที่ยวผับดื่มกับเพื่อนมาค่ะ  แล้วนี่คุณแทมีอะไรคุยกับฉันและคุณยุนค่ะ "

          " เอ่อ...คือ ........"

         "  คุณแทแท ให้ผมไปอยู่ที่บ้านด้วย  พอดีผมไม่มีบ้านอยู่ "

         "  เหอะๆ   พวกไม่มีหัวนอนปลายเท้า "


ยูริเอ่ยแทกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ใบหน้าสวยหวานยิ้มหวานให้เขา  แต่นี่มันคือรอยยิ้มนางมารชัดๆ


       " ใช่ ผมยอมรับข้อนี้   ผมเป็นเหมือนที่คุณว่าจริงๆ แต่ผมไม่ได้อยุ่เปล่า"

       " อ้อ.....งั้นนายจะไปเป็นคนใช้บ้านฉันงั้นสิ  ยินดีต้อนรับเสมอจร้า"

       " คุณยูล......แม่ให้คุณฮันไปเป็นการ์ดของลูก   ให้เงินเดือนเขาด้วย  มีอะไรอีกมั้ย "

       "  ว่าไงน่ะค่ะ   นี่คุณแทกำลังพูดว่าอะไรน่ะ "


สีหน้ายูริเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง   ตอนนี้ใบหน้าสวยกำลังโกรธเกรี้ยวและเตรียมพ่นไฟได้เสมอ 


         "  ก้พูดเหมือนที่คุณยูลได้ยินนั่นแหล่ะ  ตั้งแต่วันนี้ฮันเกิงคือผู้จัดการของลูก  เขาจะช่วยดูแลลูกทุกอย่างไม่ว่า เรื่องงาน หรือเรื่องส่วนตัวเหมือนคุณยุน น้องสาวลูกไงหล่ะ  คุณยูลโตแล้วน่ะ  หัดทำตัวเหมือนน้องสาวบ้าง "


แทยอนยังคงพูดอย่างใจเย็น เพราะถ้าเธอเถียงกลับไป  เรื่องจะเลวร้ายกว่านี้อีก

       " เหอะๆๆ   เหมือนน้องสาวงั้นหรอ   คุณแทคิดว่าเขามีความสุขหรือไงที่ต้องเติบโตด้วยเส้นทางที่คูณปูให้มาตั้งแต่จำความได้  คุณไม่เคยเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่อย่างแท้จริงคุณแท  คุณไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของฉันกับน้อง คุณไม่เคยให้ความรักที่พวกเราต้องการ คุณให้แต่ความสุขที่คุณเนรมิตรขึ้น  คุณมันไม่ใช่แม่ของฉันและน้อง "


        ซ่า!สสสส เเก้วน้ำถูกยกขึ้นด้วยมือเรียวของยูริ และสาดเข้าไปที่ใบหน้าแทยอนเต็มแรง 

หยดน้ำไหลลงลุ่เสื้อผ้ารวมถึงน้ำตาของเอเช่นกัน  ฮันเกิงมองอย่างตกใจรีบหยิบทิชชูไปเช็ดให้ 

แต่เขาถูกคนร่างเพรียวดักขาให้ล้มซะก่อนจะมาถึงร่างแทแท  ผู้คนในร้านต่างกันอึ้งและหัวเราะ

ปะปนกัน


        "  มันน้อยไปสำหรับคนอย่างคุณ คุณแท  "

ยูริเอ่ยเสียงสั่น  เธอดูตกใจกับการกระทำตนเองไม่น้อยที่สาดน้ำใส่ผู้ให้กำเนิดแต่ก็ไม่ได้พุดขอโทษ

Rrrrrrr  แทยอนยังไม่ได้โต้เถียงกลับแต่อย่างใด โทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะก่อน  หญิงสาวกดรับโดยไม่

สนใจท่าทางของยูริ  หญิงสาวเอ่ยบังคับไม่ให้เสียงสั่น


        " ฮัลโหล..แทยอนพุดค่ะ ...........อะไรน่ะค่ะ!!!  ยุนอารถคว่ำหรอ   ค่ะ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ  "

ยูริชะงัก  หันมามองหน้าแทยอนอย่างงงๆ   ตอนนี้แทยอนรีบเก็บกระเป๋าและเอกสารงานของตน


         " คุณยุนเป็นอะไร...... "

        "  คุณยุนรถคว่ำ  ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล ยังไม่ทราบอาการเลย  แต่โคม่าพอสมควร"

        แทยอนรีบตอบ  คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดนออกไปอย่างร้อนรน  อย่าเป็นอะไรไปน่ะยุนอา

  ไม่งั้นแม่จะไม่ให้อภัยตนเอง ฮึก    ยูริยืนนิ่งอึ้งกับคำตอบที่ได้รับ  น้องสาวของเขารถคว่ำอย่างนั้น

หรอ   โธ่  ยุนอาน้องพี่  หญิงสาวคิดอย่างเสียใจ รีบวิ่งตามแทยอนออกไปติดๆ  ทั้งให้ฮันเกิงที่นั่ง

เจ็บขาอย่างไม่สนใจเลย



ณ    ที่โรงพยาบาล

         คยูฮยอนและซอฮยอนนั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน คยูฮยอนนั่งกุมมือตนเองแน่นอย่างกังวล

ใจ เมื่อยุนอาออกไปจากบ้านเขาไม่ถึง นาที เขาได้ยินเสียงรถชนกันอย่างแรงเลยวิ่งออกกมาดู

  ซึ่งทำให้เขาช็อคมาก  เพราะรถคันหนึ่งคือรถของเธอ  เขารีบวิ่งไปดูก็เห็นร่างของเธอสลบอยู่ภาย

ใต้รถที่คว่ำอยู่  รีบงัดร่างของเธออกมาด้วยตนเองแม้จะถกซอฮยอนห้ามเพียงใดเพราะกลัวรถจะ

ระเบิดออกมา  ชายหนุ่มไม่ลดละจึงช่วยเธออกมาได้สำเร็จและรีบพาส่งโรงพยาบาลทันที


เสียงวิ่งตึกตักทำให้ทั้ง 2  หันไปมอง  ยูริและแทยอนต่างวิ่งมาด้วยความร้อนรน  ยูริชะงักเท้าเมื่อเห็น

ว่าใครนั่งอยู่  หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ  ก่อนจะเดินผ่านไปไม่หันมอง   คยูฮยอนนี่ กลับมาทำไม

             "  คุณยุนอาเป็นไงบ้าง โจวคยูฮยอน "

    แทยอนเอ่ยถามอย่างร้อนรน  น้ำตาไหลอาบหน้าเพราะเป็นห่วงลูกสาวมากมาย

             "  หมอยังไม่ออกมาเลยครับ   ใจเย็นๆก่อนน่ะครับ "

             " ใช่ค่ะคุณแท  ใจเย็นๆน่ะค่ะ  พี่ยุนต้องไม่เป็นอะไรน่ะค่ะ "

         ซอฮอยนนเอ่ยบอก  เธอก็ไม่ต่างจากทุกคน  เพราะเพิ่งร้องไห้เสร็จไปเมื่อกี้เช่นกัน  แทยอน

เดินไปที่ประตู  มองยูรินิดนึง  แต่ไม่กล้าเข้าไปกอดปลอบใจ  เลยได้แต่ยืนรอลุ้นดูอยู่เท่านั้น

 แกร๊ก    เสียงเปิดประตูออกมา ทุกคนรีบปราดเข้าไปล้อมรอบอย่างใจจดใจจ่อ

              "  ลูกของฉันเป็นไงบ้างค่ะหมอ "

              " ใจเย็นๆครับ  คุณยุนอาปลอดภัยแล้ว   ถือว่ารอดมาได้อย่าน่าตกใจเลยน่ะครับ รถยับถึงขนาดนั้น  เดี๋ยวหมอย้ายคนไข้ไปในห้องพักธรรมดา เพื่อรอดูอาการ  หมอขอตัวน่ะครับ"


         ร่างของหมอเดินลับตาไป  ทั้ง 4 คนถอนหายใจโล่งอกแทยอนหันมายิ้มให้ลูกสาวอีกคนที่ยืน

ยิ้มอยู่เช่นกัน  แต่ต้องหุบยิ้มเมื่ออีกฝ่ายหุบยิ้มแล้วเมินใส่เธอ  คยูฮยอนแอบสังเกตดูเหมือนความ

สัมพันธ์ของคนในครอบครัวนี้จะไม่ราบรื่นเท่าไร  ซอฮยอนชวนแทยอนไปดูยุนอาทันที  โดยไม่ได้

สังเกตอะไรทั้งนั้น  เมื่อทั้ง 2 ไปเหลือเพียงแค่ยูริและคยูฮยอนที่ยืนเงียบกันอยู่

              "  นายกลับมาทำไม คยู"

         ยูริเอ่ยถาม  หลังเงียบอยู่นาน  คยูฮยอนยิ้มเยาะ  เปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง เดินไปสวมกอดร่างเพรียวจากด้านหลัง

            "  หึหึ  ก็กลับมาหาเธอไงยูริ  ฉันคิดถึงเอมากเลยน่ะ "

            "เหอะ   อย่ามาโกหกฉันดีกว่า  นายคิดถึงยุนอาหล่ะสิ  "

            "  น่าเบื่อจัง  คนรู้ทันนี่  เพราะเธอเดาใจฉันออกอยู่เรื่อยฉันเลยชอบเธอไงยูริ  "

            "  ปล่อยมือของนายออกจากฉันน่ะ  เรื่องระหว่างเราขอให้มันเป็นแค่ความทรงจำก็พอ  อย่ามาทำแบบนี้กับฉันอีกเลย   แค่นี้ฉันก็สมเพชตนเองมากแล้ว  ฮึก  แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดต่อยุนอามากพอแล้ว"


           ดวงหน้าสวยแปดเปื้อนไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง  คยูหันร่างสวยมาหาเขา  ยกมือขึ้นปาดน้ำตาจากดวงหน้าสวย

             "    ฮึก..แต่นายไม่ได้รักฉัน  คนที่นายรักอยู่เสมอคือยุนอา  ได้โปรดในเมื่อนายหายไปแล้ว  ก็ขอให้หายตลอดไปเถอะ ปล่อยเรา 2 คนพี่น้องไป...อุ๊บ "

        ริมฝีปากอวบอิ่มถูกปกปิดด้วยริมฝีปากหนาที่ทาบลงมาอย่างรวดเร็ว  ยูริถึงกับเข่าอ่อน  จูบนี่ จูบที่เธอได้ลิ้มรสมันเมื่อ 2 ปีก่อน  ทำไมมันช่างหอมหวานเหมือนเดิม หญิงสาวหลับตาลงพร้อมหาดน้ำตาเม็ดสุดท้าที่ไหลอาบแก้ม  จูบตอบคนตรงหน้าอย่างดูดดื่มและหอมหวาน 


           " คุณยูล  คุณคยู  !!!!!!"










 อันยองจร้า

ไรเตอร์มาอัพแล้ว  หุหุ  โทษทีที่ปล่อยให้รอนานน่ะจ้ะ

ส่วนฟิค อีก 2 เรื่องไรเตอร์อัพแน่ๆจ้ะ  รีดเดอร์ไม่ต้องน้อยใจน้า

ยังไงก็อย่าลืมเม้นด้วยน้า  มันไม่ใช่เรื่องยากแค่คุณพิมพ์ๆๆแล้วกดส่ง

มันคงไม่ทำให้เวลาของคุณเสียไปหรอกค่ะ  มารยาทในสังคมน่าจะมีน่ะค่ะ

ไว้ครบ 95เม้นเมื่อไหร่  ไรเตอร์จะมาอัพให้  หุหุ


เม้นๆๆหน่อยน่ะจ้ะ



แล้วเจอกกันน่ะค่ะ