คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ปรับความเข้าใจ...................100%ใครได้รับแล้ว เม้น NC ที่นี่ค่ะ
แสงแดดยามเช้าสาดส่อง ขนตายาวงอนค่อยๆเลื่อนไหวตามดวงตากลมโตที่กำละงกระพริบลืมตาขึ้นตามสัณชาติญาณ ใบหน้าสวยมุ่ยลง รีบหันหนีแสงซบลงบนแผงอกกว้างของใครอีกคน ร่างสวยชะงักค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกความอึดอัดที่เอวของเธอ
“ นายคยู...กรี๊ดดดดดดดดดดด”
ยุนอากรี๊ดลั่น เมื่อพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดรัดของผู้ชายที่เธอเกลียดที่สุด มือบางผลักร่างหนาออกไปสุดแรงเกิด รีบลุกขึ้นหนีทันที พร้อมมองสำรวจตนเอง ก่อนจะถอนหายใจ เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าตนเองยังอยู่ครบ
“ ฮ้าวววว ตื่นแล้วหรอ แล้วนี่จะโวยวายทำไม ”
คยูฮยอนเอ่ยด้วยความงัวเงีย ลุกขึ้นนั่งมองร่างระหงกระพริบตาปริบๆเพื่อปรับแสง
“ นี่นาย...ฮึ่ย ฉันไม่คุยด้วยแล้ว ฉันยจะกลับบ้าน ”
ยุนอาทำท่าฮึดฮัด เมื่อเห็นว่านี่คือห้องของเขา ไม่ใช่ห้องของเธอตามที่คิด ขาเรียวงามก้าวเดินไปที่ประตู มือเรียวเอื้อมไปจับลูกบิด แต่มือขาวและใหญ่กว่าเอเอื้อมมาจับมือเธอและกระชากให้หันกลับไป
“นี่นาย..ปล่อยฉันน่ะ ฉันจะกลับ ”
“ เธอยังไปไหนไม่ได้ ต้องมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ”
“ เหอะ คุยกันหรอ เราไม่มีอะไรที่ต้องคุยกันอีก ”
“ นี่ยุนอา คุณหยุดหาเรื่องผมได้แล้ว หยุดทำตัวเป็นเด็กเสียที ”
คยูตะคอกใส่เธออย่างโมโห กระชากแขนเรียวเข้ามาในห้อง ก่อนจะจับเธอนั่งลงบนโซฟา โดยไม่เขานั่งกุมแขนเล็กไว้แน่นข้างๆเพื่อไม่ให้เธอหนี
“ทีนี้หยุดดิ้น แล้วตั้งใจฟังฉัน.....เรามาเริ่มต้นใหม่กันมั้ยยุนอา ที่ผ่านมันรู้ว่าฉันเลว ลำให้เธอเสียใจ แต่แค่คำๆเดียว คำนี้มันพอจะทำให้เอเปลี่ยนใจได้มั้ย แค่คำว่าฉันรักเธอแค่นี้พอมั้ย”
คยูฮยอนเอ่ยเสียงเศร้าและจริงจัง ยุนอาทำหน้าเย็นชา ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เธอไม่อยากกับไปเจ็บปวดอีกแว พอเถอะ แค่นี้เธอก็บอบช้ำเกินพอแล้ว
“ เรารักกันไม่ได้หรอกคยู...ทางที่เราเดินมันต่างเป็นเส้นขนาน ...ต่อให้ฉันยกโทษให้นาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่เกลียดนาย ฉันเกลียดคนอย่างนายที่สุด”
คำพูดที่เสียดแทงหัวใจของคนที่ตนรัก มันทำให้เขาเหมือนตายทั้งเป็น มือหนาค่อยๆคลายมือที่กุมออก ก่อนจะเบือนหน้าหนีเธอไปอีกทางเช่นกัน
“ เมื่อเธอไม่เชื่อฟังฉัน...ฉันก็จะไม่อ่อนโยนกับเธอแล้วเหมือนกัน...นับแต่นี้เธอไม่ต้องไปทำงานที่บริษัทแล้ว ฉันไล่เธอออก ”
“ ว่าไงน่ะ..นายมันบ้าไปแล้ว บริษัทนั่นเป็นของพ่อฉันน่ะ นายมีมีสิทธิ์ไล่ฉันออก ”
“หึหึ ใครว่าไม่ได้ เพราะฉันถือหุ้นใหญ่ที่สุดในบริษัทพ่อของเธอ ..ถ้าเธออยากได้มันกลับมาล่ะก็ ..เธอต้อง ”
“ ฉันอะไร ....”ยุนอาเอ่ยเสียงเย็น พยายามข่มอารมณ์โกรธไว้ มองดวงตาเรียวคุ่นั้นที่จ้องเขม่งมาที่เธอ
“ เธอต้องหาเงินมาซื้อหุ้นเธอคืน”
“หึหึ..ก็แค่เงิน เท่าไรกัน นายซื้อหุ้นของพ่อฉันไปเท่าไร ฉันจะให้นายเป็น 2 เท่า ”
“55+ ใจเด็ดจัง ...อืม ฉันซื้อหุ้นของพ่อเธอมาก็ ทั้งหมด 1000 ล้านวอน ถ้า 2 เท่าก็ 2000 ล้านวอนใช่มั้ย งั้นก็เอาเงินมาให้ฉันสิ ”
“ 2000 ล้านวอน...ทำไมแพงแบบนี้นายโกงฉันใช่มั้ย ”
“ เปล่าโกง..ฉันพูดจริง ฉันให้เวลาเธอ24 ชั่วโมง ไปเอาเงินมาสิ ”
คยูฮยอนเอ่ยเหมือนมีชัยเหนือกว่า หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอย่างเจ็บใจ คว้าคอเสื้อคนตรงหน้าเข้ามาหา อย่างเอาเรื่อง
“ เงินมามากมายขนาดนั้น ..ฉันหาให้นายไม่ได้หรอก ”
“ หึหึ..งั้นมาลองทำตามข้อสนอฉันเอามั้ย ”
“ ข้อเสนออะไรของนาย ไอ้หมาป่า ”
ยุนอาผลักร่างสูงออกไป แต่เธอกลับถูกแขแกร่งคว้าเอวเล็กเธอไปกอดแนบชิดแทน ใบหน้าหล่อใส ก้มลงประชิดใบหน้างาม
“ อยากได้หุ้นพ่อของเธอคืนใช่มั้ย..อืม ฉันยกให้ ถ้าหากเธอนอนกับฉันแทนเงินั้งหมดนั่น ฉันคิดไม่แพงหรอก เธอนอนกับฉันครั้งหนึ่ง ฉันคิด 100 ล้านวอนก็พอ พูดง่ายๆ ขายตัวแลกหุ้น ”
เผียะ ! เผียะ !มือเล็กฟาดไปที่ใบหหน้าใสอย่างโกรธเกรี้ยว ใบหน้าสวยขึ้นสี ด้วยความโกรธ คยูยิ้มเยาะ หันหน้ากลับมา มองเธอ จมูกเขาแตะอยุ่ที่แก้มสวยสีระเรื่อ
“ ฮึก..คนเลว นายมันทั้งเลวทั้งโรคจิต ไอ้คยูบ้า ”
“ เธอไม่มีทางเลือกยุนอา....เธอเลือกเอา ระหว่างจะมาเป็นมียฉันอย่างถูกกฎหมาย หรือเป็นแค่นางบำเรอ ที่ฉันเรียกมานอนเมื่อไหร่ก็ได้ ”
ยุนอาปล่อยโฮออกมา จ้องหน้าคยูอย่างโกรธแค้น โดยอีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะอ่อนโยนหรือยอมให้เธอเหมือนทุกครั้ง น้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าหลั่งไหลออกมาจากดวงตากลมโต
“ ฮึกฮือๆ..ฉัน........”
**********อัพ***********
“ว่าไง.....”
“ คุณแทไม่ยอมให้นายทำกับฉันแบบนี้หรอก ”
“ หึหึ ...ก็ได้ ฉันจะไม่บังคับเธอ ทุกอย่างของเธอขึ้นอยู่กับคุณแทยอนใช่มั้ย งั้นฉันจะไปคุยเรื่องแต่งงานของเรากับคุณแทยอนเอง”
คยูฮยอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงชัดเจน ก่อนจะปล่อยร่างบางของยุนอาออกลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป
“ อย่าน่ะ...นายจะไปไหนน่ะ ไปหาคุณแทหรอ ”
“ ใช่....ทำไมหรือเธอเปลี่ยนใจ อยากเป็นนางบำเรอฉันแทน ”
ยุนอาเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างไม่มีทางเลือก ทำไมชีวิตเธอต้องขึ้นอยุ่กับคุณแทยอนด้วย ไม่เลย ไม่จำเป็นสักนิด ชีวิตฉันฉันเลือกเอง
“ ถ้าฉันนอนกับนาย ฉันจะได้หุ้นของพ่อฉัน...ฮึก..คืนใช่มั้ย ”
“ใช่ ”
“ อย่างงั้นหรอ...ฮึก....นางบำเรองั้นหรอ เหอะๆ นางฟ้าอิมยุนอา ของชาวเกาหลี เป็นได้แค่นางบำเรอของโจวคยูฮยอน ตระกูลผู้ต่ำต้อย ”
“.......”
คยูฮยอนนิ่งอึ้ง มองดูการกระทำของเธด ร่างงามตรงหน้ากำลังปลดกระดุมชุดนอนช้าๆ ดวงตางามที่ปริ่มไปด้วยน้ำตากำลังจ้องมาที่เขานิ่ง
“ ครั้งละ 100 ล้านวอน มันไม่มีค่าสำหรับฉัน..ฮึก....คุณแทงั้นหรอ ฉันต้องเอาบริษัทพ่อฉันคืนมาโดยไม่ต้องพึ่งคนแบบนั้น ”
“.......”
ชุดนอนที่เขาสวมให้ถูดถอดออกแล้วโยนทิ้งไปอีกทาง ขาเรียวงามค่อยๆก้าวมาหาเขา มือเล็กยกขึ้นแกะกระดุมเสื้อเขาออกทีละเม็ด คยูมองดูอย่างเงียบๆ ทำไมเขารุ้สึกไม่ดีใจกับการกระทำแบบนี้น่ะ ทั้งที่เขาควรดีใจไม่ใช่หรือไง ที่ได้คนที่ตนรักคืนมา แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเกลียดตนเองอย่างบอกไม่ถูก
ยุนอาคว้าใบหน้าเขาให้ก้มลงจูบริมฝีปากเธออย่างดูดดื่ม ลิ้นเล็กแทรกซอนเข้ามาในโพรงปากชายหนุ่มอย่างไร้เดียงสา มือเล็กบางลูบไล้ไปตามแผงอกขาวของเขาเพื่อปลุกอารมณ์ มือหนาของคยุยกขึ้นกอดแผ่นหลังบางนวลเนียนมาแนบชิดร่างเขามากขึ้น แผ่นหลังของเขากระทบกับฝาผนังเหมือนหาที่ตั้งหลักกับการจู่โจมของคนตรงหน้า คยูจูบแลกลิ้นคนตรงหน้ากลับไปอย่างเร่าร้อน สติที่เขาเคยคิดว่าจะควบคุมแตกกระเจิง และเขาก็รอคอยโอกาสแบบนี้มาเกือบ4 ปี
“ อื้ม.....”
ยุนอาครางออกมา เมื่อมือสากยกขึ้นกอบกุมทรวงอกคุ่สวยของเธอ และบีบเคร้นมันอย่างหนักหน่วง และรุนแรง จนเธอรุ้สึกเจ็บ คยูฮยอนยังไม่ละจากการดูดเอาความหอมหวานจากปากเธอ มืออีกข้างคว้าเอวบางมาแนบชิดก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นให้ร่างเธอติดผนังและตนเป็นฝ่ายรุกแทน นิ้วเรียวลากไล้ไปตามเรียวขางามก่อนจะจับมันขึ้นตั้งชัน และโถมร่างตนเองทับไว้ ก่อนจะเลื่อนมือตนเองขึ้นมากอบกุมทรวงอก บีบเคร้นมันอย่างแรง
“ อ๊า.....คยู ฉันเจ็บ ”
ยุนอาเอ่ยขึ้นทักท้วง เมื่อรุ้สึกว่าคนตรงหน้า เริ่มรุนแรงกับเธอขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มไม่ฟังคำทักท้วงของเธอ พรมจูบไปทั่วใบหน้างาม และลากลิ้นร้อนลงมาที่ลำคอระหง
คยูฮยอนค่อยๆลืมตาขึ้น มองหาคนที่เขาอยากเจอเป็นคนแรก หลังจากที่เขาและเธอมีความสุขสมกันไม่รุ้กี่ครั้ง ดวงตาเรียวกวาดตามองไปทั่วห้อง แต่พบกับความว่างเปล่า ไปไหนของเธอน่ะ หรือจะหนีฉันไป
“ ยุนอาเธออยุ่ไหน...... ”
ดวงตากลมโต มองทะเลสาปตรงหน้าที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา สายน้ำเขียวมรกต ท่ามกลางหมู่แมกไม้สีเขียวชะอุม ข้างๆมีร้านอาหารเล็กๆอยู่ไม่ไกล หญิงสาวถือกระเป๋าใบโตเดินตรงไปนั่งที่ศาลากลางน้ำที่สร้างขึ้นอยุ่กลางทะเลสาปพอดี ริมฝีปากงามเผยอยิ้มออกมา สุดลมหายใจเข้าปอดรับกลิ่นอายธรรมชาติ
“ ที่นี่คือบ้านหลังใหม่ของฉัน หวัดดีจ้ะบ้านใหม่ เพื่อนใหม่ทุกคน ฉันซอฮยอน ยินดีที่ได้รุ้จักกันน่ะเจ้าปลาน้อย ”
ซอฮยอนเอ่ยอย่างยิ้มแย้มมองดูฝูงปลาในน้ำที่ว่ายไปมา บางทีการที่เธอหนีมา อาจทำให้เธอลืมเรื่องนั้นได้ หญิงสาวค่อยๆเดินมาที่กระเป๋าตนเอง ก่อนจะรื้อเอาเต้นท์ออกมา ขาเรียวงามค่อยๆก้าวหาที่เหมาะเพื่อที่จะจัดกางเต้นท์ตนเอง เพื่อเป็นที่นอนในค่ำคืนนี้
“ ถึงแม้จะมีศาลา แต่ฉันก็หนาวน่ะ ”
ซอฮยอนเอ่ยบ่นอย่างยิ้มแย้ม ก่อนจะเริ่มลงมือจัดการกางเต้นท์ทันที
ทางด้านดงแฮตั้งแต่ถูกหักหน้างานแต่งงานวันนั้น เขาก็กลับมาดุแลร้านอาหารของตนเองตามปกติ แม้ต้องฟังคำซุบซิบนินทาเรื่องนี้แค่ไหน ชายหนุ่มก็ไม่สนใจ ยังคงทำงานของตนเอง ตกเย็น เขาตัดสินใจเดินลงมาตรวจดูความเรียบร้อยที่ทะเลสาปของตนเอง เพราะมีที่นี่ เขาถึงได้ม่เหงา แม้จะไม่มีคนรักอยุ่ข้างกายก็ตาม ดงแฮมองไปยังชิงช้าที่เขาเจอเธอวันนั้น คนที่เขารักมากที่สุด แต่เขาก็เสียเธอไป มือขาวยกขึ้นแตะแหวนที่ห้อยคอ แหวนที่คนอื่นอาจมองว่ามันไม่มีค่าราคาถูก สำหรับเค้า มันยิ่งกว่าชีวิต
“ โอ๊ยยยยย หิวๆๆๆๆ เจ้าปลาน้อย นายมีอะไรให้ฉันกินบ้าง ฮึ ”
เสียงผู้หญิงร้องดังมาจากศาลากลางน้ำ ดงแฮละสายตาจากชิงช้า ก่อนจะหันไปมองทางที่มาของเสียง ผู้หญิงร่างสูงระหง กำลังทำหน้ายับยู่ยี่ มือเรียวกุมท้องตนเอง แสดงอากรว่ากำลังหิวจัดอยุ่ ดวงตากลมโตคุ่นั้นกัลงนั่งเหม่อมองไปที่สายน้ำ
“ เธอ...”
ดงแฮเอ่ยเรียกชื่อออกมา จนคนตรงหน้าได้ยิหันมองมาทางเขา ดวงตากลมโตเบิกกว้างแทบทันที มองร่างสูงที่กำลังเดินมาหาเธอ เธอค่อยๆลุกขึ้นยืน จ้องร่างที่เดินมาหยุดตรงหน้าเธอนิ่ง
“ พี่ด๊อง ...”
“ เธอนั่นเอง..ทำไมถึงหนีมาที่นี่หล่ะ ”
“ เอิ่ม...คือฉัน ”
“ กางเต้นท์นอนที่นี่ด้วย หึหึ ทำไมไม่เข้าไปหาฉันที่ร้านหล่ะ ”
“ ร้านนี่ของพี่ หรอ”
“ อืม...ทะเลสาปนี่ก็ของฉัน”
“ อันนี้ซอรุ้ค่ะ ” ซอฮยอนเอ่ยจอบยักไหล่บาง ใครจะไม่รุ้ว่าทะเลสาปนี่ของใคร เพราะเอเคยคิดจะให้พี่คยูฮยอนซื้อที่นี่เหมือนกัน แต่ถูกคนตรงหน้าซื้อตัดหน้าไปด้วยราคาเกือบเท่าตัว
“ ว่าไง ทำไมถึงมาที่นี่ ”
ดงแฮเอ่ยตอบด้วยทีท่าร่าเริง ยิ้มกวนประสาทสาวตรงหน้า ที่ยืนปั้นหน้าขรึมใส่เขาอยุ่
“ ฉันขอมาอยู่ที่นี่สักพัก พี่คงไม่รังเกียจฉันใช่มั้ย ”
“ หึหึ ไม่รังเกียจหรอก ...แต่ที่ตรงนี้ยุงชุมตอนกลางคืน ไปนอนกับฉันดีกว่าน่ะ”
“ หะ...อะไรน่ะ ”
ตอนหน้า ยังอยู่ที่ด๊องซอน่ะค่ะ และมีฮันริ มาร่วมด้วย
เม้นกันสักนิด คนแต่งก็เหนื่อยเป็น
แบบฟอร์ม เม้น NC ก็อบรูปไปด้วยจะดีมากก
ชื่อ...................................................
สิ่งที่อยากบอก..............................
อยากให้มีอีกมั้ย............................
ฝากติดตามด้วยน่ะค่ะ...................
ไรเตอร์ส่งเอ็นซีให้คนที่ขอใหม่แล้วน่ะค่ะ
ใครไม่ได้ มาบอกได้เลยค่ะ
ใครยังไม่ได้ NC ในช่วงที่ไรเตอร์ห่างหายไป
มาบอกได้น่ะค่ะ จะส่งให้ใหม่
กู้ไฟล์ได้แล้วคร๊า
ความคิดเห็น