คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : สายน้ำไม่มีวันย้อนกลับ.....................100%
Yu Ki
คิบอมเปิดประตูเข้ามาในห้อง บ่าร่างเล็กกำลังนั่งซึมเศร้า มองดูรูปตนเองกับคนรัดอยู่ หลังจากวันนั้น ที่คยูพายุนอาหนีไป แทยอนก็ได้แต่นั่งซึมเศร้า แถมยูริ ยังไม่ยอมกลับบ้านมาอีก ขาเรียวย่อลงตรงหน้า มือหนาเอื้อมไปเช็ดน้ำตาจากดวงหน้าใสให้เบาๆ
“ ต้องให้ฉันทำไง เธอถึงเลิกร้องไห้ แทยอน ”
“ อึก....พาฉันไปหาเขาได้มั้ย ..คิบอม ได้โปรด ฮึก.....ฉันอยากเจอเขาจริงๆน่ะ ถึงแม้จะถูกไล่ออกมา ฮึก......แต่ฉันก็อยากเห็นหน้าเขาก็พอ ฮือๆๆๆ พาฉันไปพบเขาหน่อยน่ะ”
คิบอมชะงัก เมื่อคนตรงหน้าขอในสิ่งที่เค้าให้ได้ยาก ดวงตาเรียวมองมือตนเองที่ถูกคนตรงหน้าคว้าไปกุมไว้แน่น ราวกับอ้อนวอนขอร้องเขา
“ ฮือๆ น่ะบอม พาฉันไปหาเขาที ฉันอยากเจอเขาเหลือเกิน ฉันอ่อนแอ...ฮึก....เกินกว่าจะอยู่คนเดียวไหวแล้ว...”
“ แต่เธอยังมีฉันน่ะแทยอน ”
“ ฮึก...มันไม่เหมือนกัน นายไม่ใช่คนที่ฉันรักหรือฉันต้องการ เข้าใจมั้ย !”
ร่างบางตวาดใส่เขาลั่น คิบอมหน้าสลดลงเมื่อได้ยิน ใช่สิน่ะ เธอไม่เคยมองมาทางฉันนี่
“ ก็ได้ ฉันจะพาเธอไปหาเขาก็ได้ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะครั้งอื่นต่อให้เธออ้อนวอนให้พาเธอมาพบเขาอีก ฉันยอมตายซะดีกว่า! ”
“ ฮึก...ขอบใจน่ะ ไปกันเถอะๆๆ ”
แทยอนยิ้มออกมา รีบลุกขึ้น สะกิดให้คิบอมลุกขึ้นเช่นกัน คิบอมจำใจลุกขึ้น จูงมือเธอไปที่รถชั้นล่างทันที มือเกที่กอบกุมมือแกร่งปล่อยมันออกเธอ รีบวิ่งไปขึ้นรถ อย่างรวดเร็ว ใบหน้าชายหนุ่มเศร้าลง เดินตาไปที่รถ ก่อนจะนั่งลงแล้วขับออกมาช้าๆ
ความลับที่เขาปกปิดเธอมา กว่า 18 ปี มันกำลังจะถูกเปิดเผยแล้วหรอ พระเจ้า ..ได้โปรด ให้เวลาเดินช้าๆหน่อยได้มั้ยครับ ผมไม่อยากให้เธอเจอเขาตอนนี้
**********อัพ***********
แทยอนนั่งเหม่อมองทิวทัศน์ข้างนอกอย่างมีความหวัง อีกไม่นานสิน่ะที่เราจะได้เอกัน รอฉันน่ะจุนซู ฉันกำลังจะไปเจอนาย ดวงตาเรียวค่อยๆกระพริบเร็วๆด้วยความสงสัย เมื่อเส้นทางที่คิบอมพาไม่ใช่เส้นทางที่ไปบ้านของจุนซุ
“ จุนซุ ย้ายบ้านหรอคิบอม นี่เส้นทางไปอื่นนี่ ”
“ อืม...เขาไปอยุ่ในที่ไร้คนพลุกพล่านน่ะ ใกล้ถึงแล้ว”
คิบอมเอ่ยเสียงเศร้า เลี้ยวรถเข้าเส้นทาง รถยนต์แล่นมาจอดข้างทาง ชายหนุ่มลงจากรถเปิดประตุให้แทยอน แทอนทำหน้างง มองไปรอบๆ 2 ข้างทางปลูกและประดับด้วยต้นซากุระ สวยสดงดงาม สุดลูกหูลูกตา
“ ดอกไม้นี่...ฮึก..จุนซุ ”
หญิงสาวเอ่ยยิ้มทั้งน้ำตา จุนซุรู้ว่าเธอชอบดอกซากุระมาก และเคยบอกเธอไว้ว่า แต่งงานเมื่อไหร่จะปลูกต้นซากุระ ประดับ 2ข้างทาง ไปบ้านของพวกเธอ กัน แล้วนี่มันเป็นจริงแล้ว ขาเรียวเล็กค่อยๆก้าวขึ้นบันไดที่ประดับด้วยกลีบซากระที่ร่วงโรย สีชมพูสวยงามอย่างตื่นเต้น
คิบอม ค่อยๆเดินตามไป มองกลุ่มผมนุ่มที่ไหวพริ้วตามสายลมอย่างเหม่อลอย ถ้าเป็นไปได้ เค้าจะคว้าร่างเธอและพาหนีไปจากตรงนี้ซะ
แทยอน ยิ้มหวาน เพลิดเพลินกับความสวยงามตรงหน้า เมื่อขึ้นมาชั้นบนสุด ภาพที่เธอเห็นตรงหน้าทำให้เธอเธอถึงกับช็อค พูดไม่ออก ขาเรียวเล็ก ค่อยๆก้วเข้าไปอย่างยากเย็นและหมดแรง ร่างหญิงสาวล้มลงในที่สุด ดวงหน้างามที่เปื้อนรอยยิ้มกลับเปื้อนไปด้วยน้ำตาและความเจ็บปวด
“ ฮึก....จุน..ซุ ..ฮือๆๆๆๆๆ ไม่จริง ไม่จริ๊ง!!!!!! ”
แทยอนร้องตะโกนกรี๊ดออกมา อย่างเสียใจ หยาดน้ำตาพรั่งพรูออกมามากมายราวจะขาดใจตาย คิบอมมองภาพตรงหน้านิ่ง พยายามกลั้นน้ำตาของตนเงไว้ ชายหนุ่มเลือกที่จะมองอยู่ข้างหลัง เงียบๆ
“ฮึกฮือๆๆ จุนซุ ....ฮึก ...ฉันกลับมาหานายแล้ว....ฮือ”
มือเล็กยันพื้น ก่อนจะพยายามบังคับร่างกายตนเองที่อ่อนแรงคืบคลาน ไปหาป้ายหลุมศพตรงหน้า มือเล็กยกขึ้นแตะรุปคนรักที่หน้าหลุมศพด้วยมือสั่นเทา ใบหน้างามซบลงบนพื้นอิฐ น้ำตามากมายหลั่งไหลออกมา หล่นใส่ป้ายชื่อที่เขียนว่า Junsu love Taeyeon
คิบอมเดินมาหาเธอ ย่อตัวลงตรงหน้า น้ำตาหยดโตไหลอาบแก้มเขาในที่สุด เขาควรทำไงดี เขาผิดใช่มั้ย ที่ปกปิดเรื่องนี้มาตลอด 18 ปี รอมหทุกอย่างพร้อม รอเพื่อต้นซากุระจะเติบโตพอ รอวันที่แทยอนเข้มแข็ง อยุ่ได้โดยไม่มีจุนซุ แล้วนี่ทำไม ทำไมเธอถึงต้องมาร้องไห้เสียใจมากมายขนาดนี้
“ ฮึก...นายโกหกฉัน...ฮือ..นานเท่าไร นานเท่าไร! แล้วคิบอม ฮือๆ ”
หญิงสาวตวาดลั่น มือเรียวกอดหลุมศพนั้นแน่น ราวกับไม่อยากสูญเสียใครอีก
“ 18 ปี ฉัน....ปกปิดเรื่องนี้มา 18 ปี ตั้งแต่เธอท้อง ”
“ ฮึก..เล่ามา คิบอม เล่าความจริงมา ฮือๆ”
“ จุนซุ เป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวระยะสุดท้าย...เขาเป็นมานานแล้ว แต่เพิ่งรุ้
เหมือนกัน เธออาจมีความสุขรื่นเริง ที่มีจุนซุอยู่ข้าง แต่เธอไม่เคยสังเกตเลย ว่าอาการจุนซูจะเป็นยังไง อาการมันเห็นชัดมาก จนใครๆก็เดาได้ รวมถึงฉัน....แต่เธอไม่สนใจมัน......พอรุ้ว่ามันเป็นแบบนี้ แล้วยังมารู้ว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกของมันอีก.....มันยิ่งเสียใจขึ้นไปอีก...ฮึก..”
ชายหนุ่มตั้งใจเล่า ตอนนี้น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมอย่างไม่อาย
“ ........ฮือๆ...”
“ ...จุนซุมันกระวนกระวายมาก พร่ำโทษโชคชะตาที่เล่นตลกกับเขา ร่างกายก็ป่วย มัน พยายามฝืนทน ไม่ยอมไปรักษาและทำให้เธอมีความสุขที่สุด....แม้ตนเองจะเจ็บปวดทรมาณเจียนตาย...จนพ่อแม่ของมันทนไม่ไหว..เลยตัดสินใจ พรากเธอกับจุนซู ด้วยวิธีที่ท่านคิดว่าดีที่สุด...คือการขัดขวางเธออกจากจุนซุ ไม่ยอมให้พบหน้า หรือว่าพูดคุย เพราะจุนซูกำลังนอนป่วยอยู่โรงพยาบาลใกล้ตายแล้วต่างหาก
...ฮึก....ท่านทั้งสอง ให้เธอไปสร้างฐาน่ะตนเอง ด้วยลำแข้งตนเอง เพื่อฝึกให้เธออยุ่ได้ เลี้ยงดู ยุนอาและยูริได้โดยไม่มีเค้า ไม่มีจุนซู อีกต่อไป...ฮึก....ก่อนมันตาบ...มันขอร้องฉันด้วยลมหายใจสุดท้าย สั่งให้ฉันปลูกต้นซากุระนี่ เพื่อเธอ และมีเค้าอยุ่ที่นี่ด้วย ขอโทษที่ปกปิดมานาน..ฮึก....ฉันแค่ต้องการแน่ใจว่าเธอเข้มแข็งพอ ที่พอจะรับรุ้เรื่องนี้ได้ แต่เธอก็ยังอ่อนไหวเหมือนเดิม..ฮึก...ฉันขอโทษแทยอน ”
แทยอนตั้งใจฟังคนตรงหน้า ดวงตาเรียวหลับลงทั้งน้ำตา แสดงสีหน้าเจ็บปวดที่สุด มือเล็กกำหญ้าแน่น ตอนนี้ไม่มีคำพูดที่จะออกจากปากเธอ คำพูดที่ตั้งใจจะมาบอกว่ารัก คิดถึง มันเลือนหายไปหมดแล้ว หายไปไม่มีแม้แต่ความทรงจำดีๆ
“ ฮึก....ฉันอยาก..อยู่คนเดียว ฉันอยากอยุ่กับคนที่ฉันรัก 2 คน ”
คิอมหลุบตาต่ำ ใช่แล้ว เค้าคงไม่มีสิทธืแม้แต่จะคิดเกินเพื่อนเลย ไม่มีโอกาสเลย ชายหนุ่มลุกขึ้น มือแกร่งปาดน้ำตาตนเองออก ก่อนจะเดินลงบันไดไปอย่างเสียใจ แทยอนซบหน้าลง กัมือ ปล่อยโฮออกมา
“เข้มแข็งงั้นหรอ ฮึก ฉันน่ะหรอที่เข้มแข็ง จุนซู นายมันเลว นายมันเลวที่ทิ้งฉันไป ฮือๆ ”
จบไปแล้ว ของแทแท ใครไม่เศร้าไม่รู้
แต่ไรเตอร์แอบน้ำตาซึม สงสารแทแทอ่ะ บอมก็น่าสงสาร สงสารใครดีว่ะเนี่ย
ทำไมฉันแต่งแต่ดราม่าน่ะ เหอะๆๆ เม้นๆๆกันหน่อย ตอนเจสสิก้าจะได้อัพหมดอิอิอิ
หลังจากที่เจสสิก้าประกาศ ว่าเธอเป็นอะไรกับซีอวนไปวันนั้น ทุกอย่างมันกลับตาลปัด เมื่อคนที่ต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดกลับเป็นซีวอน ที่จำต้องยอมแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับเจสสิก้าแทนดงแฮทั้งหมด แลดูเหมือนทางครอบครัวทั้งสองต่างเห็นดีเห็นงามด้วย ทั้งสองถูกส่งเข้าห้องหอไว้ที่ถูกเตรียมไว้ให้แล้ว ซีวอนทำหน้าตาย มองดูแม่ลูกเค้าร่ำลากันอยู่ เหอะ ยังกะว่าฉันจะทำร้ายลูกสาวตนเองนั่นแหล่ะ ถึงได้สั่งระวังนู่นระวังนี่
“ แม้เจ้าบ่าวของลูกอาจไม่ใช่คนที่แม่หวัง.....แต่เมื่อลูกเลือกแล้ว แม่ก็ไม่ขัดใจ ...ดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจ ยังไงก็อย่าทะเลาะกันน่ะลูก โตๆๆกันแล้ว แม่ไปหล่ะ ”
“ฮึก...ค่ะแม่..”
เจสสิก้ากอดผู้เป็นแม่อีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆปิดประตู เมื่อร่างทุกคนออกไป หญิงสาวหันมาทางคนที่นั่งอยู่บนเตียง แววตาเย็นชาและโกระเกรี้ยวส่งผ่านมา รังสีอัมหิตแผ่ซ่านไปทั้งห้อง เจสสิก้าหลบตา ก่อนจะเดินไปที่ตูเสื้อผ้า หยิบชุดมาเปลี่ยน
“ สะใจเธอแล้วใช่มั้ย...ที่จับฉันได้น่ะ ”
“ พูดอะไร ฉันน่ะเหรอจับนาย ”
“ ถ้าไม่เรียกว่าจับผู้ชายแล้วมันเรียกว่าอะไรหล่ะ...เหอะ หน้าด้านจริงๆเลย ”
“ นี่นาย มันจะมากไปแล้วน่ะ ฉันทำตามหัวใจตนเองมันผิดหรือไง ”
เจสสิก้าตวาดลั่น เอย่างโมโห ซีวอนยิ้มเยาะ เดินตรงมาหาเธอ มือหนา จับแขนเรียวบีบแน่นจนเธอรุ้สึกเจ็บ แต่เธอก็อดกลั้นไม่รุ้ออกมา น้ำตาเริ่มคลอดวงตาคุ่สวย
“ มันไม่มากไปสำหรับผู้หญิงล่าแต้มอย่างเธอ...เหอะ เธอก็ไม่ต่างกับผู้หญิง ขายตัว ที่ยอมนอนกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก และทิ้งเขาน่ะ เธอไม่เคยนึกถึงใจใคร เธอทำไปเพราะความสุขและสะใจของเธอ หึหึ เธอมันสำส่อนดีๆนั่นแหล่ะ ...คำสวยหรูมันไม่เหมาะกับผู้หญิงที่น่าขยะแขยงอย่างเธอหรอก ”
ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเหยียดหยาม ผลักร่างเธอ จนร่างบางเซไปชนกับตู้ น้ำตามากมายไหลออกจากดวงตาสวย เธอมองเขาอย่างเสียใจ มือบางยกขึ้นฟาดไปที่หน้าหล่อเหลาของเขาอย่างโมโห
เผียะ! เผียะ !
“ ฮึก....แต่ฉันก็มีหัวใจ..ฮึก นายเอาหัวใจของฉันไป ได้ยินมั้ย! ..ฮึก ฉันรักนายซีวอน ฉันรักนาย ! ”
“ทุเรศ ! .....”
ซีวอนเอ่ยแค่นั้น ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังประตู มือหนายื่นไปจับลูกบิด
ตึง ! เพล้ง !
************อัพ***************
ซีวอนชะงัก คิ้วเรียวผูกกันด้วยควมสงสัย ชายหนุ่มหันหน้ากลับมา มองดูเศษแก้วที่แตกเป็นเสี่ยงอยู่ที่พื้น ก่อนจะหันไปมองร่างที่นั่งอยู่ข้างๆไม่ไกลนั่ง ในมือของเธอกำลังกำเศษแก้วที่แตกกันแน่น ราวกับว่ามันเจ็บเลย เลือดแดงฉานค่อยๆไหลกระทบพื้น ดวงหน้าสวยเชิดนิ่งมองมาที่เขา
“ คิดจะเรียกร้อความสนใจฉันเหรอ เจส...ไม่ได้ผลหรอก เธอทำตัวเธอเองน่ะ ”
“ ถึงแม้นายจะยังไม่รักฉัน...แต่ฉันสัญญา ว่าฉันจะเป็นคนรักที่ดีของนาย...ซีวอนได้โปรดอย่าทำเป็นห่างเหินกับฉันอย่างนี้...ฮึก...อย่าทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนในสายตานาย”
“ถึงแม้เธอจะพยายามทำดีกับฉันแค่ไหน....แต่เธอควรหยุดความคิดนั้นซะ สำหรับฉัน จะให้เจ็บปวด 2 ครั้ง จากผู้หญิงคนเดียว มันเป็นการดูหมิ่นเพศพ่อเป็นอย่างมากมัน..ไม่มีวันที่จะเป็นแบบนั้นซะหรอก ”
“..นายไม่มีวันหนีฉันพ้นหรอกซีวอน......นายต้องอยู่กับฉันที่นี่”
เจสสิก้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น มอเล็กทั้ง 2ข้างยันพื้น ก่อนจะเดินเรี่ยวแรงมายืนประจันหน้ากับคนร่างสูงกว่า ชายหนุ่มมองเธอนิ่ง ไม่ไหวติง เหมือนกำลังประมวลว่าคนตรงหน้าจะมาไม้ไหน
“ ถึงแม้เธอจะได้ตัวฉัน...แต่เธอไม่มีวันได้ตัวฉันเจสสิก้า ...เพราะคนที่เอาใจฉันไป ก็คือยุนอา คนเดียว นั่นคือคนที่ฉันรัก ”
“ รักงั้นหรอ...หึหึ เมื่อก่อนนายยังพูดแบบนี้กับฉันนี่ ”
ซีวอนนิ่งอึ้ง ภาพวันวานก็ปรากฎให้เขาได้เห็นอีกครั้ง
เขากับเจสสิก้าเป็นคู่รักคุ่ฮอตอันดับ 1ของมหาลัยที่ทุกคนตามเชียร์เลยก็ว่าได้ แน่นอนว่าเจสสิก้ามาจีบเขาก่อน เพราะเธอเป็นคาสโนวี่และดาวมหาลัย 2ปีซ้อนเลยว่าได้ ส่วนเขาเป็นแค่หนุ่มรูปหล่อ พ่อรวยธรรมดาๆเท่านั้นไม่ได้เป็นคนดังอะไร เขารักเจสสิก้ามาก แม้จะไม่พูดออกมา แต่ความรู้สึกมันก็บอกอย่างนั้น จนกระทั่งเขาและเธอมีเซ้กส์กันครั้งแรก เขารู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ไม่ได้เป็นคนแรกของเธอ แต่เขาพร้อมที่จะเดินเคียงข้างไปด้วยกับเธอเสมอ
‘ คิดอะไรอยู่..หืม ’
มือหาสวมกอดเอวบางจากด้านหลัง โดยมีผ้าห่มปกปิดร่างปล่าเปลือยกั้นระหว่างเขา ใบหน้าหล่อคมคาย ก้มลงฝังจมูกที่ซอกคอขาวนียนของสาวผมทองฟอดใหญ่
‘ เสียใจมั้ยที่ฉันไม่ใช่คนแรกของนาย ’
เจสสิก้าเอ่ยเสียงเย็น ดวงตาเรียวกลมโตมองไปข้างหน้ายังคงเย็นยะเยือกไร้อารมณ์ใดๆ
‘ ไม่เลย...แค่เธอรักฉันคนคนเดียวมันเกินพอแล้ว...เรียนจบเราแต่งงานกันมั้ย ’
‘แต่งงานงั้นเรอะ..หึหึ เราอยู่แค่ ปี2 เองน่ะ อย่าคิดอะไรก่อน อนาคตยังอีกไกล’
‘ เธอกำลังจะพูดอะไรเจส..ยังไงเราต้องรักกันไปนานๆอยุ่แล้วไม่ใช่หรอ ในเมื่อเธอเป็นเมียฉันแล้ว’
‘นายนี่มันไร้เดียงสาจริงๆเลยซีวอน ’
เจสสิก้ายิ้มเยาะ หันหน้ามามองเขาด้วยสายตาแววขบขัน แต่มันสร้างความงุนงงให้กับคนที่เห็นได้เป็นอย่างมาก
‘ ..เธอคงไม่..’ เธอคงไม่บอกเลิกผมใช่มั้ย
‘ เราเลิกกันเถอะ ซีวอน ยมันก็ของเล่นชั่วคราวฉันเท่านั้น ในเมื่อฉันได้ตัวนายแล้ว เราก็จบกันเสียที ลาก่อน ’
เจสสิก้าเอ่ย ก่อนที่มือเล็กจะผลักร่างหนาออกจากตัว คว้าเสื้อผ้าตนเองเปิดประตูออกไป ซีอวอนนิ่งอึ้ง ดวงตารื้นไปด้วยน้ำตา ร่างสูงทรุดเข่าลนั่ง มองร่างที่เลือนหายไป ทำไม เขาทำอะไรผิด ในเมื่อเขารักเธอ เธอก็รักเขา ทำไมเธอถึงทิ้งฉันไป เจส หัวใจเธอทำด้วยอะไร ทำไมเธอถึงไม่เคยพอ
ภาพที่เขาเกลียดที่สุด ความทรงจำที่เขาเกลียดที่สุด เกลียดผู้หญิงอย่างว่าที่สุด โดยเฉพาะผู้หญิงตรงหน้านี้
“ ถ้าวันนั้น ฉันเป็นคนบอกลาเธอ มันคงไม่เป็นแบบนี้หรอกเจสสิก้า....เธอไม่รู้หรอก ว่าตอนนั้นฉันเจ็บปวดแค่ไหน ”
ซีวอนเอ่ยแค่นั้น ก่อนจะหันหลัง เดินออกไปทันที เจสสิก้าทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ ใช่เธอยอมรับผิดทั้งหมด เธอผิดที่หลอกเค้า เธอผิดที่ทิ้งของมีค่าที่สุดไป เธอเองก็เจ็บปวดไปไม่น้อยไปกว่าเค้าเช่นกัน
ร่างสวยถือชุดเดินออกมาจากห้อง ก่อนจะรงไปยังห้องน้ำ กดล็อคกลอนทันที
แหมะ น้ำตาหยดโตไหลลงบนแก้มใส ร่างสวยทรุดลงั่งกับพื้นชันขึ้น ซบหน้าลงร้องไห้
‘ฮึก ฮือๆๆ ซีวอน ฉันขอโทษ ฉันรักนายแล้วจริงๆ แต่ฉันต้องทำแบบนี้ เพื่อความอยุ่รอดของฉัน ’
น้ำตามากมายไหลอาบแก้มนวล มองเบอร์มือถือที่โทรเข้ามา ก่อนจะกดรับทันที
‘ ฮัลโหล....อืม ฉันสลัดเค้าทิ้งแล้ว ทีนี้เธอจะลบรูปนั้นได้หรือยังทิฟฟานี่...ฉันแก้แค้นให้เธอแล้วไง ตอนนี้หมออนั่นคงร้องไห้งอมแงมไปแล้ว หวังว่าเธอจะลบรูปนั้นทิ้งซะ .....ดี งั้นเรา 2 คนไม่มีพันธะต่อกันแล้ว เพราะฉันชอบผู้ชาย ไม่ใช่ เลส จำไว้ ขอให้เธอโชคดี ’
หญิงสาวพุดอย่างหนักแน่นพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ เมื่อวางสาย เธอก็เขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง มือ 2 ปล่อยข้างกายอย่างหมดแรง ร้องไห้ออกมาสมเพชความงี่เง่าตนเอง ถ้าหากเธอไม่เสียท่าให้ทิฟฟานี่เพื่อที่เธอคิดว่ารักที่สุด เธอคงไม่เป็นแบบนี้ เธอคงไม่มาเป็นเบี้ยล่าง ยอมให้เพื่อนเธอ สั่งให้นอนกับผู้ชายตามใจชอบแบบนี้ และซีวอนก็เป็นรายสุดท้าย ที่เธอจะหลุดพ้นจากขุมนรกนี่ แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้น เพราะเธอรัก ผู้ชายคนนี้ไปแล้ว ลาก่อนซีวอน ฉันคงต้องไป เพราะฉันคงสู้หน้านายต่อไปไม่ไหว
“ ฮึก..ถ้าฉันบอกความจริงนาย นายจะเชื่อฉันมั้ยซีวอน ”
เจสสิก้าเอ่ยทั้งน้ำตา เมื่อนึกถึงภาพวันเก่าๆที่เธอไม่เคยลืม หญิงสาวซบหน้าลงบนพื้น ปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมา
จะมีใครรออ่านเรื่องราวของเรามั้ยน่ะ เจส
ไม่รู้........เริ่มง่วงแล้วอ่า
ฉันก็ง่วงแล้วเหมือนกัน.....มีคนอ่านไม่มีคนเม้นเลย
เค้าคงอยากอ่านคุ่หลักของเรื่องนี้หล่ะมั้ง คู่รองอย่างเราคงไม่มีใครอยากอ่าน
เพลงใหม่ล่าสุด โหลดเพลง <a href="http://เพลงใหม่
ความคิดเห็น