My future dream ความฝันของฉันนะเหรอ?

ช่วงคุยกับคนเขียน:

ฮายยยย สวัสดีจ้าา ฉันคือ Queenphoenix (ควีนฟีนิกซ์) หรือจะเรียกว่า ควีนสั้นๆก็ได้น่ะ ในตอนนี้เราเป็น นักแต่งมือใหม่ ใหม่มากๆ คือเราแต่งไม่เก่งเลยแต่อยากลองแต่งเพราะเพราะเราชอบอ่าน จึงอยากลองแต่งดู ถ้าเห็นคำผิดหรืออะไรที่มันไม่เหมาะกับในเนื้อเรื่อง บอกกันได้เลยน่ะค่ะ พร้อมรับฟังค่ะ  เอาล่ะค่ะ!! พร้อมกันยัง? อยากอ่านกันยัง? งั้นไปกันเลยยย ...

荒れた青春の海は厳しいけれど
Areta seishun no umi wa kibishii keredo
ถึงแม้ว่าท้องทะเลของวัยหนุ่มสาวนั้นจะเชี่ยวกราดเพียงใด

明日の岸辺へと　夢の舟よ進め
Asu no kishibe e to yume no fune yo susume
เรือแห่งความฝันจงมุ่งหน้าไปยังชายฝั่งของวันพรุ่งนี้


今　負けないで　泣かないで　消えてしまいそうな時は
Ima makenai de nakanai de kiete shimai sou na toki wa
ในตอนนี้ อย่าย้อมแพ้ อย่าร้องไห้ ในตอนที่ตัวเองจะลบเลือนไป

自分の声を信じ歩けばいいの
Jibun no koe wo shinjiaru keba ii no
ขอให้คุณจงเชื่อเสียงเรียกของตัวเองแล้วก้าวเดินต่อไป

คำโปรย

                        "อนาคตของหนู ความฝันของหนู ทำไมต้องมายุ่ง หนูจัดการเองได้น่ะคะ หนูโตพอแล้ว พ่อไม่จำเป็นต้องบอกหนู" เสียงตวัดของฉันดังขึ้นภายในบ้านที่ห่างไกลจากในเมือง ห่างไกลจากความเจริญมากแต่มันไม่ใช่ปัญหาเท่าพ่อแม่ของฉันเอง

"เรื่องแค่นี้ ทำไมต้องเสียงดังแล้วเมื่อกี้ไม่ได้ฟังที่พูดเหรอที่ต้องให้พ่อพูดซ้ำ?" 

"คุยกับลูกดีๆสิค่ะคุณ"

"ผมพยายามบอกกับมันหลายหนแล้ว มันไม่ฟังสักที ผมเบื่อที่จะคุยแล้วน่ะ"

"ไม่ว่าพ่อจะบอกหนูยังไง หนูก็จะต่อที่นั้น! "

"หึ อย่าพูดให้ขำหน่อยเลย แกจะไปต่อสายอาชีพเพื่ออะไร แกต้องไปต่อสายสามัญเท่านั้น แกจะได้มีเวลาตัดสินใจทำการหน้าในอนาคต "

"......" 

สิ่งที่พ่อพูดมันก็ถูกแต่ฉันมันโง่ จะไปเรียนสายสามัญมันทำไม สู้ไปเรียนสายอาชีพที่ต้องเรียนการปฎิบัติจริงไม่ดีกว่าเหรอ? เรียนสายสามัญไปทำไมกัน เพื่อนก็ไม่ไป สู้ไปเรียนสายอาชีพที่ไม่ต้องเรียนหนัก และมีเพื่อนที่รู้จักเยอะๆ ไม่ดีกว่าเหรอ ?

"ถ้าไม่มีอะไร หนูขึ้นห้องก่อนน่ะคะ" และฉันก็วิ่งหนีขึ้นไปบนห้องของฉัน ไม่สนใจเสียงเรียกของพ่อ

"เฮ้อออ ให้ตายสิ ให้มันได้แบบนี้สิ" น้อยใจพ่อชะมัด 

"แกร๊ก แอ๊ด...." เสียงเปิดประตูดังขึ้น พ่อยังจะตามมาอีกน่ะ

"พ่อค่ะ ถามมาแล้วคุยเรื่องเดิม ก็เหมือนเดิมนะคะ หนูจะไม่คุยด้วยแล้ว หนูเบื่อ" ฉันบอกไปโดยไม่หันกลับไป

"แม่เองจ๊ะ " แม่? มาทำไม พ่อส่งมาให้คุยด้วยสิน่ะ 

" แม่? ถ้าพ่อส่งมาให้มาคุยกันกับหนู ไม่ต้องเลยน่ะคะ หนูเบื่อ " 

"เปล่าเหรอ แม่แค่จะมาคุยกับเรานิดหน่อยน่ะ " คุยอะไรกัน?

"ปลายฝน ลูกรักของแม่ ฟังให้ดีน่ะ ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดี หรืออะไร ให้ลูกรู้ไว้ว่าพ่อแม่จะอยู่ข้างลูกเสมอ แม่เข้าใจว่าเรื่องพวกนี้มันบังคับกันไม่ได้ มันเป็นเรื่องของลูก อนาคตของลูก แต่ลูกคิดดีๆ            

 เพราะเมื่อเดินก้าวออกทางข้างหน้า ลูกจะไม่อาจเดินย้อนกลับมาได้ 

"................" นั้นสิน่ะ ฉันเล่นเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้งมาตลอดเลย พ่อคนละอากับฉันแล้วมั้ง

"พ่อของลูกก็เหมือนกันแหละ อยากให้ลูกตัดสินใจดีๆ เพราะเลือกสายอาชีพแล้วมันเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว แต่ถ้าลูกเรียนสายสามัญ ลูกจะมีเวลาตัดสินใจ ในเรื่องอนาคตน่ะจ๊ะ "

" พ่อลูกนิสัยเหมือนกันจริงๆ ปากไม่ตรงกับใจกัน ไม่ได้แม่บ้างสิน๊า" แม่พูดอะไรกัน?

" โอ้... แล้วก็เมื่อกี้ แม่ได้ยินว่าพ่อจะซื้อโน๊ตบุ๊คให้ถ้าลูกยอมเปลี่ยนใจมาเรียนต่อน่ะ" แม่กระซิบบอกฉัน

"แม่คิดว่า หนูจะยอมพ่อเหรอ แค่โน๊ตบุ๊คแค่นี้" 

"แม่จะรอดูน่ะ :) " 

"....."

"แพงด้วยน่ะ เท่าที่ดูแล้ว คงอยากให้ลูกสาวได้ของดีๆ เน็ตแรงๆ"

"อึก..."  ไม่ต้องตกใจ เสียงน้ำลายฉันเองแหละ 

"ฮิ.. งั้นแม่ไปนอนก่อนน่ะลูกรัก แม่ใก้เวลาลูกเสมอน่ะ แต่คิดดีๆ น่ะลูกที่น่ารักของแม่"

อนาคตของฉัน ความฝันของฉัน ฉันจัดการเอง... สิเนอะ :)

แต่เรื่องความรักนี้...แบบว่า...

.........

ช่วงคุยกับคนเขียน :Queenphoenix: ว่าไงเป็นยังไงบ้าง สนุกกันไหมเอยย ถ้าสนุกก็บอกน่ะค่ะ คำผิดเอย คำอะไรเอย ทักเตือนกันได้เลยน่ะ 

แบบจิตนาการพ่อแม่เป็นแบบนี้น่ะคะ ตอนควีนเลือกภาพแบบคุณพ่อคุณแม่ของปลายฝนเจอภาพนี้ มันแบบใช่เลยอ่า

:Queenphoenix:

10/09/59

22:24